Αυτήν τη φορά ένοιωσα που εχάσαμε τα χρήματά μας και έπρεπε να εργαστώ. Παλαιότερα με επέρασε από το μυαλό να γενώ journalist ή πολιτικός. Τώρα με έδωσαν μια θέση στην Εταιρεία Υδρεύσεως και εργάζομαι για να ζω. Γράφω και εις τον “Τηλέγραφο” της Αλεξάνδρειας ολίγα άρθρα, μερικά ποιήματα που μεταφράζω από την αγγλικήν, και διαφόρους εντυπώσεις. Ευτυχώς, το όνομα Πέτρος Καβάφης ορισμένοι το ενθυμούνται και το τιμούν.
Η ζωή όμως δεν είναι όπως παλιά κ’ εγώ κάμνω διάφορα ωσάν να μην άλλαξαν τα πράγματα. Με αρέσει το ωραίον ντύσιμο και ξοδεύω αρκετά για να ράβω φορεσιές από αγγλικά κασμήρια. Πηαίνω και στο χρηματιστήριον και ακούω τις τιμές και βλέπω που άλλοι χάνουν και άλλοι κερδίζουν. Καμιά φορά αγοράζω κ’ εγώ αυτά που με λένε και δεν χάνω. Έτσι περνώ τον καιρόν μου μέσα σε μια illusion που με αρέσει. Όμως, όταν νυχτώνει είναι διαφορετικά. Διαβάζω διάφορα βιβλία, περισσότερον ιστορικά, και άλλα για να μαθαίνω τι γράφουν οι Άγγλοι ποιηταί. Και όταν το μυαλό μου γεμίζει εικόνες και επιθυμίες, νομίζω που κ’ εγώ ζω σε άλλους κόσμους και συναντώ πρόσωπα, που τα φαντάζομαι να ζωντανεύουν, να έχουν τες ίδιες επιθυμίες και να αφήνονται σε πράγματα που οι πολλοί κατηγορούν. Τότε με γεμίζει μια ανάγκη να γράφω και νομίζω που μπαίνω σε καταγώγια της Ιωνίας, της Αντιόχειας και της παλιάς Αλεξάνδρειας των Πτολεμαίων και γεύομαι από τα πιοτά που κάμνουν το σώμα να ζητά τες ηδονές των γενναίων.
