Γιατί επιλέγουμε τόσο μέτριους ηγέτες; Είναι ένα ερώτημα που οφείλει να μας απασχολήσει σοβαρά.
Είναι θέμα περιορισμένων επιλογών; Είναι μήπως οι άνθρωποι που ασχολούνται με την πολιτική ενός ορισμένου διαμετρήματος και αφού αναγκαστικά πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα σε αυτούς που το επιθυμούν, δεν έχουμε άλλες λύσεις;
Αλλά τότε ακολουθεί το ερώτημα: Γιατί μόνο τέτοιοι άνθρωποι ασχολούνται με την πολιτική; Που είναι οι άριστοι; Υπάρχουν άραγε άριστοι; Και με τι ακριβώς ασχολούνται;
Υπάρχουν βέβαια και άλλες εξηγήσεις. Ο λαός έχει την τάση να εκλέγει ανθρώπους που λένε πράγματα που θέλει να ακούσει. Τα δυσάρεστα δεν φέρνουν ψήφους. Αυτοί που έντιμοι και λένε την αλήθεια είναι επόμενο να μην είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς. Άρα έξω από την εξίσωση οι έντιμοι και οι ειλικρινείς.
Επίσης ο λαός έχει την τάση, ιδιαίτερα στην εποχή μας, να προτιμά ανθρώπους που του μοιάζουν. Που τον εκφράζουν, όπως λέγεται κατά κόρον. Που μιλάνε την ίδια γλώσσα με αυτόν. Αυτό είναι πράγματι ένα φαινόμενο της νεότερης εποχής, μετά τα μέσα του 20ου αιώνα. Πιο παλιά υπήρχε μια απαίτηση ο κυβερνήτης να είναι ένα σκαλί τουλάχιστο παραπάνω, να μπορεί δηλαδή να εμπνεύσει και να καθοδηγήσει.
Σήμερα αυτός που είναι ένα σκαλί πιο πάνω οφείλει να κατέβει στο ίδιο επίπεδο με εμάς. Αν θέλει να επιβιώσει πολιτικά θα πρέπει να ξεχάσει αυτά που ξέρει, απαιτείται να προδώσει τις αρχές και τις αξίες του και να παίξει το παιχνίδι όπως το παίζουν και οι άλλοι “επιτυχημένοι” του είδους.
Στην περίπτωση όμως που αυτό είναι αληθές δημιουργούνται επίσης νέα ερωτήματα. Γιατί οι άνθρωποι άλλαξαν συνήθειες και δεν επιθυμούν πλέον την επιλογή των αρίστων για να τους κυβερνούν; Μήπως οι εμπειρίες από τις εποχές που οι σχετικά καλύτεροι κυβέρνησαν δεν είναι και τόσο αξιοπρόσεκτες; Τον προηγούμενο αιώνα η ανθρωπότητα έζησε δύο παγκόσμιους πολέμους και ένα σωρό άλλες μεγάλες πολεμικές περιπέτειες.
Σε αυτές όμως τις συρράξεις διακρίθηκαν κάποιοι ηγέτες και αναμφισβήτητα συνετέλεσαν και στην τελική έκβαση των πολέμων. Άρα οι καλοί και οι άξιοι χρειάζονται και μάλλον δεν συμφέρει να τεθούν στο περιθώριο. Τότε γιατί με τη συμπεριφορά μας του έχουμε στείλει εκεί;
Μπορεί, όμως, να κάνει κανείς και άλλες σκέψεις. Μήπως στην εποχή μας, την εποχή της παγκοσμιοποίησης, δεν χρειαζόμαστε ηγέτες με ιδιαίτερα χαρίσματα, επειδή στην ουσία καμιά χώρα σχεδόν δεν κυβερνιέται από την εκλεγμένη της ηγεσία; Δεν είναι πιθανόν ακριβώς υπάλληλοι μιας πολυεθνικής ηγεσίας του πλούτου, αλλά ίσως δεν απέχουν και πολύ από τον χαρακτηρισμό αυτόν. Όταν οι πιο σημαντικές αποφάσεις παίρνονται σε υπερεθνικό επίπεδο από ανθρώπους που κινούν τα νήματα μέσα από διαδικασίες κάθε άλλο παρά δημοκρατικές και με κίνητρο κατ’ αρχήν την αύξηση της περιουσίας μιας μικρής κάστας, είναι επόμενο οι όποιοι ικανοί ηγέτες των κρατών του πλανήτη να είναι ανεπιθύμητοι. Η μόνη εξαίρεση είναι η περίπτωση που και εκείνοι ανήκουν στην κυβερνώσα κάστα, αλλά τότε είναι κάπως δύσκολο να φανταστεί κανείς το κίνητρό τους για να ασχοληθούν με την πολιτική. Είναι πολύ απλούστερο να έχουν κάποιους άλλους για να κάνουν τη βρώμικη δουλειά που λέγεται διακυβέρνηση μιας χώρας και να υφίστανται την τριβή με την επίλυση προβλημάτων της καθημερινότητας των απλών ανθρώπων.
Αυτές είναι κάποιες απλές σκέψεις πάνω σε ένα σύνθετο πρόβλημα. Σίγουρα υπάρχουν και άλλες πολλές εκδοχές, αλλά νομίζω το βασικό δεδομένο είναι αναμφισβήτητο: μας κυβερνούν μέτριοι άνθρωποι!
Και εμείς τους ανεχόμαστε και τους ψηφίζουμε!
