Ελλάδα. 3 + 1 Λύσεις.

Ποιες λύσεις υπάρχουν άραγε για το μέλλον της χώρας μας; 

Η πρώτη, αυτή προς την οποία μας σπρώχνουν οι υποτιθέμενοι εταίροι μας είναι η συμβατική. Είναι η συνέχιση της πειθήνιας συμμετοχής μας στην ήδη στέρεα διαμορφωμένη διεθνή συγκυρία των πολυεθνικών, της ηγεμονίας των ΗΠΑ στο παγκόσμιο στερέωμα και της Γερμανίας στην Ευρώπη. Μέσα το υφιστάμενο τραπεζικό σύστημα, τους οίκους αξιολόγησης, τους δανειστές και την ολοένα και μεγαλύτερη εξάρτηση. Είναι ίσως και η πιο ομαλή, αν σκεφτεί κανείς οτι τουλάχιστον η Ευρώπη ολόκληρη την έχει αποδεχτεί και συμμετέχει. Είναι και η πιο πιθανή, αν τα δύο "μεγάλα¨κόμματα εξασφαλίσουν τους 151 βουλευτές.

Η δεύτερη λύση είναι η ρήξη με την Ευρώπη και το διεθνές σύστημα. Δεν χρειάζεται παρά να δηλώσει η επόμενη κυβέρνηση ότι θέλει να διαπραγματευτεί και πάλι τα δάνεια και τα μνημόνια και η κατάληξη μάλλον θα είναι η έξοδος από τη σημερινή ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Υπάρχει θα πει κανείς η ελπίδα, ότι εάν διαπιστωθεί στην Ελλάδα ένα ισχυρό ρεύμα μετά τις εκλογές εναντίον αυτών που έχουν γίνει μέχρι σήμερα, θα αναγκαστεί η Ευρώπη να αλλάξει στάση και να κάνει πίσω σε αρκετά από αυτά που έχουν επιβληθεί, αλλά δεν είμαι πολύ αισιόδοξος ως προς αυτό. Το πιο πιθανό είναι ότι η άρνησή μας να συναινέσουμε στη συνέχιση της σημερινής πολιτικής θα μας οδηγήσει εκτός Ευρώπης και εκτός ευρώ. Αυτό δεν θα ήταν αναγκαστικά καταστροφή, αν είχαμε μια εμπνευσμένη πολιτική ηγεσία και κόμματα ικανά να συνεργαστούν αρμονικά, επιχειρώντας τις απαραίτητες τομές, προστατεύοντας τον εθνικό πλούτο και τις φτωχότερες τάξεις και κάνοντας βέβαια και τις απαραίτητες συμμαχίες με άλλες χώρες. Με τους πολιτικούς που έχουμε μοιάζει επιστημονική φαντασία!

Η τρίτη περίπτωση, που είναι βέβαια η ιδανική με τα σημερινά δεδομένα, είναι να προκύψει μεν μια κυβέρνηση με στόχο να καταργήσει τα μνημόνια και να αμφισβητήσει τις επαχθείς δανειακές υποχρεώσεις, η οποία όμως δεν θα κάνει άμεσα τις ρήξεις, αλλά θα προσπαθήσει πρώτα να δημιουργήσει στηρίγματα και συμμαχίες με άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Εδώ είναι ίσως καθοριστικό το αποτέλεσμα των γαλλικών εκλογών. Μια νίκη του Ολλάντ, μπορεί να συνοδευτεί από μια αλλαγή των ισορροπιών στην Ευρώπη, αν βέβαια οι Γάλλοι σοσιαλιστές α) εννοούν αυτά που λένε και β) έχουν τη δύναμη να τα επιβάλουν. Και τα δύο αμφίβολα, αλλά αν ισχύσουν μπορεί κάτι να αλλάξει και τότε μπορεί να δημιουργηθεί μια κρίσιμη μάζα χωρών, που να έχει και φωνή και κάποια δύναμη. Σήμερα ο γερμανο-ολλανδο-σκανδιναυικός άξονας δεν έχει αντίπαλο! Η λύση αυτή φαντάζει εξαιρετικά δύσκολη για πάρα πολλούς λόγους και ο κυριότερος δεν βρίσκεται εκτός συνόρων. Ποιο κόμμα και ποιος πολιτικός ηγέτης στην Ελλάδα σήμερα μπορεί μετά τις εκλογές να έχει τη δύναμη και τις ικανότητες για τέτοιους χειρισμούς;

Υπάρχει βέβαια και μια τέταρτη λύση (γι΄αυτό μιλώ για 3+1 λύσεις). Να πάρει εντολή διακυβέρνησης το ΚΚΕ και να μας βάλει στο δρόμο του αληθινού σοσιαλισμού, οπότε όλα τα προηγούμενα δεν έχουν καμιά σημασία. Μένει να δούμε αν αυτό που δεν μπόρεσε να πετύχει η Σοβιετική Ένωση μπορεί να το κάνει η Ελλάδα.