Sandrine Piau - Cum dederit

Η Sandrine Piau είναι μια γαλλίδα σοπράνο και είναι περισσότερο γνωστή από ρόλους σε όπερα μπαρόκ. 

Παρακάτω ένα κομμάτι  το Cum dederit από το Nisi Dominus του Vivaldi.

Η Άλλη Ελλάδα

Μια ημερήσια εξόρμηση στην Αργιθέα της Δυτικής Θεσσαλίας μου έδωσε άλλη μια φορά την ευκαιρία να δω την άλλη όψη της πατρίδας μας, αυτή που ζει μακριά από τα κέντρα της διαφθοράς. 

Άνθρωποι απλοί, που ζουν με αυτάρκεια φυσική και πνευματική, που έχουν βέβαια τις ανησυχίες τους και το άγχος της καθημερινότητας, αλλά με πολύ μεγαλύτερα από μας περιθώρια και με διάθεση για χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Παράδειγμα τρανό ο μπάρμπα Θανάσης Κ., 84 ετών, ο οποίος κάνει μόνος του όλες τις αγροτικές δουλειές, αλλά βρίσκει το χρόνο να γράφει ποιήματα και πεζά, κυρίως προσωπικές του αναμνήσεις από γεγονότα που έζησε ή του μετέφεραν οι παλιότεροι από αυτόν. Και να σατιρίζει στα ποιήματά του την εξουσία και τους φορείς της με μια εντελώς δική του ματιά, σίγουρα όχι α-πολιτική, αλλά αξιέπαινα υπερ- και εξω- πολιτική (επίτηδες δεν χρησιμοποιώ τον όρο υπερ- κομματική) με αιχμές για εκείνους που έχουν τάξει σκοπό της ζωής τους την άθροιση πλούτου και αξιωμάτων.

Μαθήματα ανθρωπιάς, που σε συνδυασμό με μια συγκλονιστική ομορφιά της φύσης, παρά τις βέβηλες και εγκληματικές παρεμβάσεις (πχ φράγμα Αχελώου), είναι ικανά να μας δίνουν κουράγιο και να μας δίνουν μαθήματα πραγματικού πολιτισμού.

Απολαύστε μερικές χαρακτηριστικές εικόνες...

Γιατί είναι δημοφιλής η εναλλακτική Ιατρική;

Παραθέτω ένα απόσπασμα από το υπό έκδοση βιβλίο μου "Η Νέα Ιατρική Επιστήμη", το οποίο απόσπασμα προέρχεται από το κεφάλαιο το σχετικό με την Παρα-Ιατρική ή Εναλλακτική Ιατρική.

Γιατί η πάρα-ιατρική είναι τόσο δημοφιλής;  Δεκαετίες τώρα μεγάλοι επιστήμονες, ακόμη και νομπελίστες, έχουν αποκηρύξει το είδος αυτό, αλλά εξακολουθεί όχι μόνο να υπάρχει, αλλά και να κερδίζει έδαφος. Είναι ένα ερώτημα, που οφείλουμε να το εξετάσουμε νομίζω κάπως πιο αναλυτικά.

Μια πρώτη εξήγηση είναι η δυσπιστία στην κλασσική-συμβατική ιατρική. Κατ’ αρχήν υπάρχει η πραγματική αδυναμία της να αντιμετωπίσει με επιτυχία αρκετά σημαντικά προβλήματα, όπως πχ ο καρκίνος. Οι γιατροί έχουν παραδοσιακά μια υψηλή και κυριαρχική θέση στην κοινωνία (η αρχή έγινε με τους μάγους-θεραπευτές των προϊστορικών χρόνων) και είναι επόμενο να υπάρχει κάποιου είδους  τάση αμφισβήτησης, ιδιαίτερα όταν αυτή ενισχύεται από τις προαναφερθείσες αδυναμίες. Η τάση του ¨γκρεμίσματος των ειδώλων” είναι γνωστή από την αρχαιότητα.

Συναφής με την παραπάνω εξήγηση είναι και η αντίδραση της κοινωνίας στον τρόπο συμπεριφοράς ενός όχι μικρού μέρους του ιατρικού σώματος, κυρίως στην καθημερινή του επαφή με τους ασθενείς, αλλά εν μέρει και με τον γενικότερο τρόπο ζωής. Οι πολυτελείς επαύλεις και τα πολύμετρα σκάφη δεν εμπνέουν πλέον τους ιθαγενείς. Και αν αυτό φαίνεται άδικο -και είναι- για τη μεγάλη πλειοψηφία των σημερινών γιατρών, μην ξεχνάμε ότι τα κοινωνικά πρότυπα θέλουν χρόνο για να τροποποιηθούν. Επίσης είναι γεγονός, ότι πολύ συχνά οι γιατροί παραμελούν τον παράγοντα “τόνωση της ψυχολογίας και κινητοποίηση των σχετικών με αυτήν δυνατοτήτων αντίδρασης του ασθενή”. Είναι απόλυτα εξηγήσιμος ο λόγος για τον οποίο αυτός ο παράγοντας είναι το κύριο σημείο κρούσης της εναλλακτικής ιατρικής!

Ένας άλλος πολύ σημαντικός παράγων είναι η απελπισία από την πρόγνωση. Είναι γνωστό ότι ο απελπισμένος ψάχνει να κρατηθεί από οτιδήποτε. Είναι επόμενο να είναι επιρρεπής στις προτροπές φίλων και συγγενών, αλλά και στις πολλές “ιστορίες”, που κυκλοφορούν και αναφέρονται σε “θεραπείες”, εκεί που η συμβατική ιατρική είχε καταθέσει τα όπλα. Πρέπει να σημειώσω, ότι όλες οι σχετικές ιστορίες έχουν παραποιηθεί και ότι όλες στην ουσία έχουν κάποια απλή επιστημονική εξήγηση. Είναι γνωστό το πόσο μπορούμε να εξαπατηθούμε από την ίδια μας την προσδοκία και την ελπίδα και πόσο ευκολότερα πιστεύουμε εκείνο που θέλουμε να πιστέψουμε! Μην ξεχνάμε, άλλωστε, και τα κατάλοιπα της πίστης στους μάγους-θεραπευτές. 

Η δυνατότητα μάλιστα αυτών που προπαγανδίζουν τις σχετικές “μαγικές” θεραπείες της πρόσβασης στο διαδίκτυο, κάτι που είναι φτηνό, αρκετά διαθέσιμο και πολύ αποτελεσματικό (‘το είδα”, “το διάβασα”) έχει κυριολεκτικά αλλάξει το τοπίο. 

Τέλος, υπάρχει και μια άλλη σημαντική παράμετρος. Υπάρχουν διασημότητες, καμιά φορά δυστυχώς και νομπελίστες διαφόρων-συνήθως άσχετων με την ιατρική- κλάδων, οι οποίοι προπαγανδίζουν υπέρ των μεθόδων της παρά-ιατρικής. Μεγαλύτερη πέραση έχει το φαινόμενο στις Η.Π.Α. και στους σταρ του Χόλιγουντ, οι οποίοι διαθέτουν τα μεγάλα πλεονεκτήματα της αναγνωρισιμότητας και της τεχνητής “οικειότητας”. Αυτοί που εκμεταλλεύονται την απελπισία των ασθενών και των συγγενών τους έχουν καταλάβει το πόσο βοηθάει η στρατολόγηση τέτοιων συμμάχων και ρίχνουν τα δίχτυα τους προς τα εκεί, συχνά με επιτυχία. Το ευένδοτο σημείο των επιτυχημένων, που χρησιμοποιούνται από τους εναλλακτικούς θεραπευτές είναι πολλές φορές ακριβώς η ίδια τους η επιτυχία, κάτι που τους κάνει να πιστεύουν, ότι όπως πέτυχαν στον τομέα που έχουν διακριθεί, μπορεί με τη θέληση της λογικής και με “φυσικά” μέσα να αντιμετωπίσουν ακόμη και τον καρκίνο. Χαρακτηριστικό τέτοιο παράδειγμα υπήρξε ο Steve Jobs, που πέθανε πρόσφατα από καρκίνο του παγκρέατος και ο οποίος καθυστέρησε να καταφύγει στη συμβατική ιατρική αντιμετώπιση, αποφασίζοντας να δοκιμάσει κατ’ αρχήν “εναλλακτικού” τύπου “θεραπείες”.

Οι συνέπειες της ατιμωρησίας

Να μια πολύ σωστή κουβέντα από άρθρο του Κώστα Γιαννακίδη στο Protagon και που έχει σχέση με την ατιμωρησία των επίορκων πολιτικών (και άλλων δημόσιων λειτουργών) στη χώρα μας:

"Και όσο οι θεσμοί δεν βγάζουν αληθινά δόντια, οι επίορκοι δεν θα γίνονται λιγότεροι, αλλά πιο προσεκτικοί".

Η αξιοπιστία των αναμνήσεων

Μια ακόμη μελέτη αποδεικνύει το "ευμετάβλητον" της μνήμης μας! Έχει ήδη αναφερθεί ότι η ανάκληση γεγονότων του παρελθόντος οδηγεί σε μικρές διαστρεβλώσεις και αυτό έχει βέβαια ως αποτέλεσμα τελικά την αλλοίωση της αρχικής ανάμνησης. 

Αυτό έχει μικρή σημασία ίσως όταν προσπαθούμε να θυμηθούμε που είχαμε φάει εκείνο το εξαιρετικό επιδόρπιο ή εάν η αγαπημένη μας ομάδα είχε νικήσει με 1-0 ή 2-0 πριν 35 χρόνια. Τι γίνεται όμως στις περιπτώσεις που είμαστε οι μοναδικοί μάρτυρες ενός εγκλήματος και καλούμαστε να αναγνωρίσουμε τον δράστη; 

Μια ομάδα ερευνητών μελέτησε ακριβώς αυτό το φαινόμενο.  Έδειξαν σε μια ομάδα ανθρώπων βίντεο από ληστείες και στη συνέχεια εικόνες από τους υποτιθέμενους δράστες. Και διαπίστωσαν για πολλοστή φορά ότι πολύ συχνά η μνήμη μας απατά. Αυτό. όμως, που ήταν ακόμη περισσότερο ενδιαφέρον ήταν ότι όσο περισσότερο χρόνο είχαν οι εξεταζόμενοι στη διάθεσή τους τόσο περισσότερα λάθη έκαναν! Όταν αντίθετα τους έδιναν μόνο 2 δευτερόλεπτα να αποφασίσουν η πιθανότητα να επιλέξουν το σωστό ένοχο αύξανε εντυπωσιακά!

Η αιτία; Σύμφωνα με τη θεωρία των ερευνητών, οι αναμνήσεις που έχουν αφήσει τα ισχυρότερα ίχνη προσεγγίζονται από τη διαδικασία ανάκλησης γρηγορότερα από τις πιο αδύνατες, που έχουν τροποποιηθεί στη συνέχεια, με αποτέλεσμα οι πρώτες μας επιλογές ως προς την ανάμνηση ενός γεγονότος να είναι συνήθως και οι ακριβέστερες.

Λάθος, λοιπόν, η συμβουλή "πάρε το χρόνο σου πριν απαντήσεις". Καλύτερα να λέμε στους μάρτυρες: "κύτταξε και πες μας αμέσως τι θυμάσαι!"

Μέρες του 1936

Επειδή η ιστορική μνήμη, αν και απαραίτητη, συχνά είναι ελαττωματική έως ανύπαρκτη και καθώς στις μέρες μας ποικίλες όσες παρατάξεις και οργανώσεις της ακροδεξιάς κερδίζουν έδαφος στη λαϊκή υποστήριξη, θεωρώ χρήσιμο να παραθέσω όλες τις διατάξεις μιας εμπιστευτικής διαταγής του δικτάτορα Μεταξά, αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας (με τις ευχές του βασιλιά) τον Αύγουστο του 1936. 

Θυμίζω επίσης αρχικά μερικά πράγματα, που δεν είμαι βέβαιος ότι είναι αρκετά γνωστά:

* Ο Βενιζέλος είχε ενθουσιαστεί με την ανάθεση του Υπουργείου Στρατιωτικών στον Μεταξά από τον Βασιλιά Γεώργιο στις αρχές του 1936! Και είχε τελειώσει τη σχετική του επιστολή στον φίλο του Ρούφο: Ζήτω ο Βασιλεύς!!!!

* Πριν ο Μεταξάς οριστεί κοινοβουλευτικός πρωθυπουργός-επειδή είναι γεγονός ότι του ανατέθηκε η πρωθυπουργία από το βασιλιά και μάλιστα πήρε και ψήφο εμπιστοσύνης από το Κοινοβούλιο, λίγους μήνες πριν το καταργήσει- πέθαναν στη σειρά ο Κονδύλης, ο Βενιζέλος, ο Δεμερτζής (ήταν τότε πρωθυπουργός) και ο Τσαλδάρης. Κάποιοι μίλησαν για την Αόρατο Χείρα!

Να λοιπόν η εμπιστευτική διαταγή του Ι. Μεταξά (κράτησα την πρωτότυπη σύνταξη και ορθογραφία, εκτός του πολυτονικού):

* Απαγορεύεται απολύτως η εμφάνισις λευκών εις τας στήλας των εφημερίδων. Αι εφημερίδες υποχρεούνται να συμπληρώνουν τα δημιουργούμενα κενά εκ των διαγραφών, εις τας οποίας προβαίνει η υπηρεσία εποπτείας Τύπου. Απαγορεύεται η συμπλήρωσις των κενών εις την πρώτην και τελευταίαν σελίδα με διαφημίσεις. Απαγορεύεται απολύτως η αναγραφή πληροφορίας, η οποία να αποκαλύπτει την άσκησιν προληπτικής λογοκρισίας.

* Απαγορεύεται οιαδήποτε κρίσις περί του έργου της Κυβερνήσεως, εκτός εάν είναι ευμενής.

* Απαγορεύεται η αναγραφή οιασδήποτε πληροφορίας αφορώσης πολιτικά κόμματα και πολιτευομένους εν γένει, ως και η αναγραφή των ονομάτων αυτών.

* Απαγορεύεται η αναγραφή ειδήσεων περί μεταβολών των υπουργών και εν γένει συνθέσεως της Κυβερνήσεως.

* Περί ταξιδίων της Α.Μ. του Βασιλέως θα δημοσιεύονται μόνον όσα ανακοινούνται επισήμως.

* Απαγορεύεται η δημοσίευσις κρίσεων ή πληροφοριών περί συναλλάγματος, δραχμής, δημοσίου χρέους, πίστεως της Χώρας, εντόκων γραμματίων, μεταφοράς χρυσού και εν γένει περί της οικονομικής καταστάσεως της χώρας. Η δημοσίευσις τούτων επιτρέπεται μόνον όταν δίδωνται εγγράφως υπό του κ. Υπουργού των Οικονομικών σχετικαί ανακοινώσεις.

* Απαγορεύεται η αναγραφή πάσης πληροφορίας σχέσιν εχούσης με εργατικάς και επαγγελματικάς οργανώσεις και οιασδήποτε εκδηλώσεις αυτών, εκτός εάν πρόκειται περί κινήσεων και εκδηλώσεων αι οποίαι είναι ενισχυτικαί του έργου της Κυβερνήσεως, έχουν δε εγκριθεί προηγουμένως υπό του υφυπουργού της εργασίας δια τας Αθήνας ή των αρμοδίων υπηρεσιών δια τας επαρχίας.

* Απαγορεύεται η αρθρογραφία ή η ειδησεογραφία περί ακριβείας του βίου, υπερτιμήσεως των ειδών, αισχροκερδείας και τιμαρίθμου, εκτός εάν πρόκειται περί υπουργικών ανακοινώσεων.

* Εν γένει αι εφημερίδες δέον να υποχρεωθώσιν, όπως εκθύμως και ενθουσιωδώς δι΄άρθρων, σχολίων και πάσης φύσεως δημοσιευμάτων συμβάλωσιν εις το αναμορφωτικόν και αναδημιουργικόν έργον της Κυβερνήσεως.

* Απαγορεύεται η αναγραφή ειδήσεων, εξ ών να εμφάινηται η ύπαρξις καπνεργατικού τραστ.

* Προ της κυκλοφορίας εκάστη εφημερίς ή περιοδικόν δέον να αποστέλλη εις την αρμοδίαν υπηρεσίαν εποπτείας Τύπου εν πρώτον φύλλον, δια να παραβάλλεται με τα λογοκριθέντα δοκίμια και αφού ληφθεί η άδεια αυτής, δια σφραγίσεως του φύλλου, τότε και μόνον θα επιτρέπεται η κυκλοφορία.

Τσαπανίδου και Παπακωνσταντίνου

Η δημοσιογράφος Πόπη Τσαπανίδου πήρε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη από τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου. Η δημοσιογράφος ήταν εύστοχη, αρκετά επιθετική- όπως έπρεπε- και του έκανε δύσκολα ερωτήματα. Κάποιοι έγραψαν ότι τον "διέλυσε". Δεν είναι αυτή η δική μου εκτίμηση.

Πρέπει να πω ότι η κ. Τσαπανίδου τα πήγαινε καλά, μέχρι που έκανε δύο καθοριστικές ερωτήσεις: Πόσα χρήματα παίρνει ο κ. Παπακωνσταντίνου και γιατί οι βουλευτές δεν ελάττωσαν ακόμη περισσότερο το μισθό τους (αρχικά ρώτησε γιατί δεν τον ελάττωσαν καν και ο Υπουργός τη διόρθωσε ότι τον έχουν ελαττώσει κατά 50%). Στα ερωτήματα, λοιπόν, που έθεσε πήρε κατά τη γνώμη μου δύο αποστομωτικές απαντήσεις: Πρώτον διαπιστώθηκε ότι ένας Υπουργός παίρνει πολύ λιγότερα από ότι η κ. Τσαπανίδου. Και δεύτερον, όπως απάντησε ο κ. Παπακωνσταντίνου, οι βουλευτές πρέπει να έχουν αξιοπρεπή μισθό (και υπενθυμίζω πάντως μικρότερο από της συγκεκριμένης δημοσιογράφου). Στην ενάντια περίπτωση βουλευτές θα γίνονται μόνο όσοι είναι εύποροι ή όσοι δεχτούν να γίνουν πιόνια των συμφερόντων. 

Σίγουρα έκανε λάθη ο Γ. Παπακωνσταντίνου, όπως και ο Γ. Παπανδρέου. Πρέπει άραγε οι εκπρόσωποι των ΜΜΕ να κάνουν συναγωνισμό λαϊκισμού για να τα αναδεικνύουν; 

Ελλάδα. 3 + 1 Λύσεις.

Ποιες λύσεις υπάρχουν άραγε για το μέλλον της χώρας μας; 

Η πρώτη, αυτή προς την οποία μας σπρώχνουν οι υποτιθέμενοι εταίροι μας είναι η συμβατική. Είναι η συνέχιση της πειθήνιας συμμετοχής μας στην ήδη στέρεα διαμορφωμένη διεθνή συγκυρία των πολυεθνικών, της ηγεμονίας των ΗΠΑ στο παγκόσμιο στερέωμα και της Γερμανίας στην Ευρώπη. Μέσα το υφιστάμενο τραπεζικό σύστημα, τους οίκους αξιολόγησης, τους δανειστές και την ολοένα και μεγαλύτερη εξάρτηση. Είναι ίσως και η πιο ομαλή, αν σκεφτεί κανείς οτι τουλάχιστον η Ευρώπη ολόκληρη την έχει αποδεχτεί και συμμετέχει. Είναι και η πιο πιθανή, αν τα δύο "μεγάλα¨κόμματα εξασφαλίσουν τους 151 βουλευτές.

Η δεύτερη λύση είναι η ρήξη με την Ευρώπη και το διεθνές σύστημα. Δεν χρειάζεται παρά να δηλώσει η επόμενη κυβέρνηση ότι θέλει να διαπραγματευτεί και πάλι τα δάνεια και τα μνημόνια και η κατάληξη μάλλον θα είναι η έξοδος από τη σημερινή ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Υπάρχει θα πει κανείς η ελπίδα, ότι εάν διαπιστωθεί στην Ελλάδα ένα ισχυρό ρεύμα μετά τις εκλογές εναντίον αυτών που έχουν γίνει μέχρι σήμερα, θα αναγκαστεί η Ευρώπη να αλλάξει στάση και να κάνει πίσω σε αρκετά από αυτά που έχουν επιβληθεί, αλλά δεν είμαι πολύ αισιόδοξος ως προς αυτό. Το πιο πιθανό είναι ότι η άρνησή μας να συναινέσουμε στη συνέχιση της σημερινής πολιτικής θα μας οδηγήσει εκτός Ευρώπης και εκτός ευρώ. Αυτό δεν θα ήταν αναγκαστικά καταστροφή, αν είχαμε μια εμπνευσμένη πολιτική ηγεσία και κόμματα ικανά να συνεργαστούν αρμονικά, επιχειρώντας τις απαραίτητες τομές, προστατεύοντας τον εθνικό πλούτο και τις φτωχότερες τάξεις και κάνοντας βέβαια και τις απαραίτητες συμμαχίες με άλλες χώρες. Με τους πολιτικούς που έχουμε μοιάζει επιστημονική φαντασία!

Η τρίτη περίπτωση, που είναι βέβαια η ιδανική με τα σημερινά δεδομένα, είναι να προκύψει μεν μια κυβέρνηση με στόχο να καταργήσει τα μνημόνια και να αμφισβητήσει τις επαχθείς δανειακές υποχρεώσεις, η οποία όμως δεν θα κάνει άμεσα τις ρήξεις, αλλά θα προσπαθήσει πρώτα να δημιουργήσει στηρίγματα και συμμαχίες με άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Εδώ είναι ίσως καθοριστικό το αποτέλεσμα των γαλλικών εκλογών. Μια νίκη του Ολλάντ, μπορεί να συνοδευτεί από μια αλλαγή των ισορροπιών στην Ευρώπη, αν βέβαια οι Γάλλοι σοσιαλιστές α) εννοούν αυτά που λένε και β) έχουν τη δύναμη να τα επιβάλουν. Και τα δύο αμφίβολα, αλλά αν ισχύσουν μπορεί κάτι να αλλάξει και τότε μπορεί να δημιουργηθεί μια κρίσιμη μάζα χωρών, που να έχει και φωνή και κάποια δύναμη. Σήμερα ο γερμανο-ολλανδο-σκανδιναυικός άξονας δεν έχει αντίπαλο! Η λύση αυτή φαντάζει εξαιρετικά δύσκολη για πάρα πολλούς λόγους και ο κυριότερος δεν βρίσκεται εκτός συνόρων. Ποιο κόμμα και ποιος πολιτικός ηγέτης στην Ελλάδα σήμερα μπορεί μετά τις εκλογές να έχει τη δύναμη και τις ικανότητες για τέτοιους χειρισμούς;

Υπάρχει βέβαια και μια τέταρτη λύση (γι΄αυτό μιλώ για 3+1 λύσεις). Να πάρει εντολή διακυβέρνησης το ΚΚΕ και να μας βάλει στο δρόμο του αληθινού σοσιαλισμού, οπότε όλα τα προηγούμενα δεν έχουν καμιά σημασία. Μένει να δούμε αν αυτό που δεν μπόρεσε να πετύχει η Σοβιετική Ένωση μπορεί να το κάνει η Ελλάδα. 

Murakami 1Q84

Ένα πολυσέλιδο ενδιαφέρον βιβλίο από τον Haruki Murakami. Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από δύο ήρωες, τον Tengo και την Aomame, που αναζητά ό ένας τον άλλο σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του βιβλίου. 

Υποτίθεται ότι ο τίτλος θυμίζει το 1984 του George Orwell, στηρίζεται μάλιστα στην ομοφωνία που υπάρχει στα γιαπωνέζικα ανάμεσα στον αριθμό εννέα και το γράμμα Q. Δεν μπορώ να πω ότι βρήκα αρκετές ομοιότητες πάντως ανάμεσα στα δύο έργα, ίσως μια αμυδρή νύξη υπάρχει στην αρχή, όπου παρουσιάζονται κάποια στοιχεία της κοινωνίας της Ιαπωνίας ως "δυστοπικά" (πχ οι παραθρησκευτικές οργανώσεις με τη "στρατωτικού τύπου οργάνωση ή ο τρόπος που λειτουργεί στη ζωή της η ηρωίδα του βιβλίου).

Το σκηνικό είναι το Τόκιο και η γύρω περιοχή στο έτος 1984 και δια μέσου των δύο ηρώων δίνονται αρκετά ενδιαφεροντα χαρακτηριστικά στοιχεία της γιαπωνέζικης κοινωνίας.

Το κυριότερο χαρακτηριστικό του έργου είναι μια συνεχής επικοινωνία ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό, το υπερρεαλιστικό. Σύγχρονες θεωρίες της φυσικής, όπως πχ η ύπαρξη παράλληλων κόσμων έχουν σαφώς επηρεάσει τον συγγραφέα. Εδώ ακριβώς βρίσκεται και το κρίσιμο στοιχείο για την αποδοχή ή όχι του μυθιστορήματος. Αν δεχτεί κανείς να παίξει με τους όρους του συγγραφέα (στο κάτω-κάτω πρόκειται για μυθοπλασία) τότε μπορεί να το ευχαριστηθεί, καθώς και πλοκή έχει και πάντοτε αφήνει μια αύρα μυστηρίου και αγωνίας για το τι πρόκειται να συμβεί παρακάτω. Αν αντίθετα ο αναγνώστης ανήκει σε εκείνους που απεχθάνονται τα υπερφυσικά και ανεξήγητα, τότε μπορεί να χάσει γρήγορα το ενδιαφέρον του. Πρέπει να σημειώσω πάντως ότι ο Murakami είναι πολύ καλός συγγραφέας και οι περιγραφές των σκηνών ανάμεσα στους πρωταγωνιστές, αλλά κια της φύσης είναι μοναδικές. Έχει επίσης την τάση να δίνει σημασία στη "μουσική" των έργων του (μην ξεχνάμε ότι έγραψε το Norwegian Wood, με τον τίτλο βασισμένο στο γνωστό τραγούδι των Beatles), και αυτό κάνει και στο παρόν μυθιστόρημα, όπου παίζει έναν εξέχοντα ρόλο η Sinfonietta του  Janacek. 

Προσωπικά το βρήκα ενδιαφέον και δεν το βαρέθηκα, παρά το μέγεθός του.

Τι λέτε για λίγη Άνοιξη;

Έρχονται οι Ε-λωριδες κυκλοφορίας!

Η Υπηρεσία Συγκοινωνιών της Φιλαδέλφειας, στις Η.Π.Α.έβγαλε μια ανακοίνωση, μαζι με ένα επεξηγηματικό video, σύμφωνα με την οποία αρχίζει ένα πιλοτικό πρόγραμμα για μια ειδική λωρίδα κυκλοφορίας στα πεζοδρόμια, που ονομάζεται  E-λωρίδα, στην οποία θα περπατούν όσοι έχουν τα μάτια τους προσηλωμένα στις ηλεκτρονικές τους συσκευές. Αυτό για να διευκολύνεται η κυκλοφορία, αλλά και για την αποφυγή ατυχημάτων!

Δείτε το σχετικό video στη διεύθυνση:

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=CkA3-lgiWFE#!

Αν και είναι ένα πετυχημένο πρωταπριλιάτικο αστείο, μήπως τελικά είναι μια καλή ιδέα;

Το σφάλμα του χαρτοπαίκτη

Το μέτρημα και οι ευθύνες

Διαβάζοντας ένα κείμενο του Δ. Δανίκα στο ΒΗΜΑ (σχολίαζε τη στάση του Γ. Μπαμπινιώτη σε σχέση με το νόμο για τα Πανεπιστήμια), είδα αυτόν τον εξαίρετο στίχο του Μανόλη Αναγνωστάκη, που νομίζω εκφράζει με ιδιαίτερα  "λακωνικό" τρόπο και πολύ πιο εύστοχα, από τα μύρια-όσα έχουν γραφτεί, την κριτική αυτών που έφεραν την Ελλάδα στη σημερινή της κατάντια:

«Δεν έφταιγεν ο ίδιος. Τόσος ήτανε»!

Αυτός ο τόπος δεν θα αλλάξει ποτέ!

Υπάρχει ένα πολύ ωραίο τραγούδι του Μάνου Χατζηδάκι, που τελειώνει με τους στίχους: " Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ!". 

Θα τον τροποποιήσω λίγο σήμερα και θα πω " Καληνύχτα Έλληνες, αυτή η χώρα δεν θα αλλάξει ποτέ!".

Απέφυγα μεχρι σήμερα να μιλήσω για το νέο νόμο για τα Πανεπιστήμια, κυρίως επειδή η απογοήτευση και η πικρία μου για την κατάσταση σε αυτά -που ήταν και ένας βασικός λόγος για την πρόωρη έξοδό μου από την ενεργό υπήρεσία- εξακολουθεί να με διακατέχει σε μαγάλο βαθμό. 

Αλλά η τελευταία ενέργεια του διμηνίτη Υπουργού Παιδείας κ. Γ. Μπαμπινιώτη με αναγκάζει να πω δυό κουβέντες. Είναι γνωστό ότι ο νέος Υπουργός, που τον γνωρίζω πολύ καλά, επειδή συνυπήρξαμε Πρυτάνεις, αποφάσισε να "χαλαρώσει" τον νόμο που πριν λίγους μήνες ψήφισε η Βουλή και εκτός από την αποσύνδεση της επιχορήγησης των Πανεπιστημίων από την εφαρμογή του νόμου, να βάλει στο τραπέζι και άλλα θέματα σχετικά με την εκλογή των Διοικήσεων, αλλά και τον ίδιο τον τρόπο Διοίκησης των Πανεπιστημίων. Κάποιοι ήδη μάλιστα επιχαίρονται και διαβάζω σήμερα σε όλο σχεδόν τον τύπο ότι ο νέος νομος για τα Πανεπιστήμια μπαίνει στο ψυγείο.

Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι ο νέος νόμος δεν είναι τίποτα άλλο παρά η προσαρμογή των Πανεπιστημίων μας σε ότι ισχύει διεθνώς εδώ και αρκετά χρόνια όχι μονο στο Δυτικό κόσμο, αλλά παντού στη Γη. Αυτή είναι η πραγματικότητα, είτε το θέλουμε είτε όχι. Η ιδέα του ανεξάρτητου ελέυθερου ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου έχει πεθάνει εδώ και χρόνια και μόνο εμείς φαίνεται ότι δεν το έχουμε αντιληφθεί. Ωραίο να φυλάς Θερμοπύλες, αλλά χρειάζεσαι και έναν Λεωνίδα και τους αντίστοιχους Σπαρτιάτες! Και να γνωρίζεις παράλληλα ότι αντιπροσωπεύεις έναν ολόκληρο πολιτισμό, που κινδυνεύει από τις ορδές των βαρβάρων. Θα μου επιτρέψετε να γελάσω αν κάποιος πει ότι αυτό αντιπροσωπεύουν σήμερα τα ελληνικά πανεπιστήμια. Μπορεί να υπήρχαν οι προθέσεις, μπορεί σίγουρα να υπάρχουν και σήμερα μεμονωμένες εξαίσιες περιπτώσεις πανεπιστημιακών δασκάλων και ερευνητών, αλλά το σύστημα είναι διαβρωμένο και όζει.

Ανεξάρτητα, όμως, από όλα αυτά με ποιό δικαίωμα ένας εξαιρετικά βραχύβιος Υπουργός έρχεται και δυναμιτίζει την εφαρμογή ενός πολύ πρόσφατου νόμου του Κοινοβουλίου και επιστρέφει τα Πανεπιστήμια στο παρελθόν; Από συμπαράσταση στους τέως συναδέλφους του Πρυτάνεις, όπως λενε μερικοί, ώστε να παραταθεί η θητεία τους και να λήξει κανονικά στα τέσσερα χρόνια, πριν εφαρμοστεί ο νέος νόμος;  Ή μήπως δεν πρόκειται για "διμηνίτη" Υπουργό, αλλά υπάρχουν σκέψεις και υποσχέσεις για την καθιέρωση μιας θέσης μόνιμου Υπουργού Παιδείας, που δεν είναι κακή πρόταση, αλλά καλά θα ήταν να το γνωρίζουμε;

Αυτό που κυρίως θέλω να πω είναι ότι αυτό που κάνει ο κ. Μπαμπινιώτης είναι να αποδεικνύει για άλλη μια φορά -και αυτή τη φορά δυστυχώς ο υπέυθυνος δεν είναι ο συνήθης ύποπτος πολιτικός -ότι δεν μπορεί να αλλάξει στη χώρα μας η νοοτροπία των μικρο ή μεγαλο-εξυπηρετήσεων και των προσωρινών διακανονισμών και ενισχύει αυτό που είπα στην αρχή: Καληνύχτα Έλληνες, αυτός ο τόπος δεν θα αλλάξει ποτέ!

Σχέση ανάμεσα στην αποδοχή της θεωρίας της εξέλιξης και του πλούτου των χωρών

Ναι. Υπάρχει και αυτό. Μια ανάλυση έδειξε ότι όσο πιο πλούσια είναι μια χώρα τόσο περισσότερο αποδέχονται οι κάτοικοί της ότι η θεωρία της εξέλιξης είναι σωστή, ή για να το πούμε αλλιώς τόσο λιγότερο έχουν οι κάτοικοί της ανάγκη να καταφεύγουν στη θρησκεία και στην άποψη ότι ο Θεός έφτιαξε τον κόσμο σε επτά ημέρες και τον άνθρωπο κατ' εικόνα και ομοίωσίν του (και άρα να μην αποδέχονται τη θεωρία της εξέλιξης). 

Υπάρχει και η αντίστροφη εξήγηση, ότι όσο λιγότερο πιστεύεις ότι υπάρχει ένα παντοδύναμο όν που επηρεάζει τη ζωή σου, τόσο περισσότερο στρώνεσαι στη δουλειά και αυξάνεις τον πλούτο της χώρας σου. Ο καθένας διαλέγει όποια εξήγηση προτιμά.

Τρανή εξαίρεση οι Ηνωμένες Πολιτείες! Μια πλούσια χώρα, μια χώρα που δεν έχει επίσημη θρησκεία, αλλά όπου οι θρησκευτικές πεποιθησεις έχουν μεγάλη πέραση και έχουν καταστεί μάλιστα κύριο θέμα στις επικείμενες προεδρικές εκλογές. Η αποδοχή της εξέλιξης στις ΗΠΑ είναι εξαιρετικά χαμηλή. Η Ελλάδα και η Κύπρος έχουν επίσης σχετικά χαμηλά ποσοστά αποδοχής της θεωρίας της εξέλιξης σε σύγκριση πάντα με τον πλούτο τους.

Εντυπωσιακά μεγάλα ποσοστά αποδοχής της θεωρίας της εξέλιξης παρατηρούνται κυρίως στις Σκανδιναυικές χώρες, οι οποίες ανήκουν βέβαια και στις πλουσότερες του κόσμου. Και πως να μην θαυμάσει κανείς τη Νορβηγία, που είναι η πλουσιότερη χώρα στον σχετικό πίνακα. 

Να σημειωθεί ότι δεν συμπεριλαμβάνονται σημαντικές χώρες (πχ Κίνα, Ινδία, Βραζιλία, Ισραήλ κλπ), που θα είχε ενδιαφέρον η σχετική σύγκριση. Επίσης δεν γνωρίζω πόσο έγκυρα είναι τα οικονομικά στοιχεία (π.χ.νόμιζα ότι η Τουρκία δεν είναι τόσο χαμηλά).

Μια χώρα χωρίς πυξίδα

"Πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα" έλεγε ένα παλιό τραγουδάκι. Κάπως έτσι πορευόμαστε σήμερα, αν και δεν ξέρω αν η  "ελπίδα" είναι λέξη που δικαιούμαστε να χρησιμοποιούμε.

Πορευόμαστε προς τις εκλογές και είναι άγνωστο αν θα επικρατήσει στις προτιμήσεις του εκλογικού σώματος η προσπάθεια σύγκρισης ανάμεσα σε πολιτικά προγράμματα που θα μας βγάλουν από την κρίση, ή απλά μια τεράστια ψήφος διαμαρτυρίας και επιλογή πολιτικών σχηματισμών, που δεν έχουμε ιδέαν τι πραγματικά πρεσβεύουν, αν πρεσβεύουν τίποτα.

Η τάση να τιμωρήσουμε αυτούς που μας έφεραν ως εδώ είναι λογική και τους τη χρωστάμε. Από την άλλη πλευρά η επιλογή κάποιων, που πιθανότατα θα μας αποτελειώσουν δεν είναι καθόλου, μα καθόλου απίθανη εξέλιξη.

Επειδή σε όλη αυτή την πορεία προς την κρίση έχουν ευθύνη ΟΛΟΙ οι πολιτικοί σχηματισμοί που υπήρχαν, άλλης βέβαια έκτασης ο καθένας, θα ήταν ευχής έργον να υπήρχε μια πραγματικά καινούργια πολιτική δύναμη, που θα μπορούσε να εκπλήρώσει τις απαιτήσεις αυτών που σκέφτονται υγιώς: από τη μια την τιμωρία των υπευθύνων και από την άλλη την πρόταση που θα φέρει ελπίδα για την έξοδο από την κρίση.

Υπάρχει άραγε αυτή η πολιτική δύναμη; Εγώ μέχρι στιγμής δεν τη βλέπω.

Η γκρίνια της Παρασκευής

Ποιοι είμαστε αλήθεια εμείς οι Έλληνες; Οι διεφθαρμένοι και τεμπέληδες; Οι αγανακτισμένοι; Ή μήπως οι μονίμως απέχοντες και οι αενάως κριτικάροντες;
Η αλήθεια είναι ότι είμαστε απ' όλα αυτά, όπως και ο κάθε λαός άλλωστε. Αυτό που μας ξεχωρίζει όμως είναι νομίζω κάτι άλλο. Είναι η ευκολία που περνάμε από το ένα στρατόπεδο στο άλλο. Με την άνεση της τρίπλας του Δομάζου (ή του Μέσι για τους νεότερους).
Αυτοί που χτες έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να εξασφαλίσουν για τους ίδιους ή τα παιδιά τους μια θεσούλα στο Δημόσιο ή μια συνταξούλα για τη γιαγιά, σήμερα πετάνε αυγά στους πολιτικούς, που τους έκαναν τη δουλίτσα. Εκείνοι που αδικούνταν χρόνια τώρα από την αισχροκέρδεια των μεσαζόντων τρέχουν τώρα να πουλήσουν το αβέβαιας ποιότητας εμπόρευμά τους χωρίς να δίνουν απόδειξη. Οι πολιτικοί που ψήφισαν το μνημόνιο πριν λίγους μήνες κατεβαίνουν με τη σημαία του αντιμνημονιακού και εκείνοι που κατηγορούσαν το μνημόνιο ως το μεγαλύτερο κακό για τη χώρα διαγράφουν από το κόμμα τους εκείνους που δεν τους παρακολούθησαν στην οβιδιακή τους μεταμόρφωση σε μνημονιουπερασπιστές!
Αυτή η ευμεταβλητότητα, αυτό το "χύμα" σε όλα είναι νομίζω το κύριο χαρακτηριστικό του νεοέλληνα. Μπορεί βέβαια να στηρίζεται σε μια βαθιά φιλοσοφική βάση, σε εκείνο το περίφημο "τα πάντα ρει" του προγόνου μας από την Έφεσο και επομένως να είναι ένας δικός μας καταδικός μας τρόπος ζωής. Μόνο που ο φιλόσοφος άλλο πράγμα είχε στο μυαλό του και σίγουρα όχι το "όπου φυσάει ο άνεμος", το οποίο έχουμε καταστήσει κυρίαρχη ιδεολογία.
Και έχουμε βέβαια και το θράσος να στηρίζουμε αυτές τις εξωφρενικές μας τούμπες σε "επιχειρήματα". Να εκλογικεύουμε και στη συνέχεια να κεραυνοβολούμε αυτούς που τολμούν να μας θυμίσουν ποιοι είμαστε. Και να λέμε "με ξέρετε εμένα" την ώρα που κάνουμε την ωραιότερη τούμπα στη καριέρας μας! Επειδή είμαστε και "σωκρατικοί". Και θέλουμε τον διάλογο, αρκεί αν τον πηγαίνουμε εκεί που μας βολέυει.
Είμαστε όλοι τέτοιοι; Σίγουρα όχι. Και αυτή είναι η μόνη ελπίδα για τη χώρα. Μόνο που όταν στην πίστα της σημερινής ελληνικής πραγματικότητας έχουν σηκωθεί και χορεύουν όλοι αυτοί που έλεγα παραπάνω, αυτοί οι "τσαλιμάκηδες" με τις αέρινες κινήσεις και την πονηρή ματιά, τι ελπίδες έχουν εκείνοι οι "άγαρμποι" και σταθεροί, που απλά θέλουν να περπατήσουν προς ένα καλύτερο αύριο;

Ματαράγκα Καρδίτσας, 1907. Ένα ντοκουμέντο.

Αστυνομική διαταγή που εξέδωσε ο διοικητής του αστυνομικού τμήματος Ματαράγκας Καρδίτσας, στις 8 Δεκεμβρίου 1907

Το παρακάτω κείμενο είναι ένα ντοκουμέντο. Πρόκειται για την αστυνομική διαταγή που εξέδωσε ο διοικητής του αστυνομικού τμήματος Ματαράγκας Καρδίτσας, στις 8 Δεκεμβρίου 1907 και είναι αποκαλυπτική για τα ήθη της επαρχίας εκείνης της εποχής. Απολαύστε το:

"Προς απάσας τας αρχάς που διοικούν το χωρίον Ματαράγκα Καρδίτσης:

Δήμαρχο, ιερέα του χωριού, Δάσκαλο και άπαντας τους προύχοντας του χωρίου.
Ήρθα εις Ματαράγκαν κατόπιν διαταγής του διοικητού μου μετά ενός χωροφύλακος προς επιβολήν της τάξεως, από άκρου εις άκρον του χωρίου, άνευ χρονοτριβής και άμεσα.

Διότι προχθές στο σιργιάνη μετά την Θίαν και Ιεράν Λιτουργίαν εν τω ναό όταν έπεζαν τα κλαρίνα και τα όργανα ο Κώστας (ας μην αναφέρο το ονομά του) χόρεβε σινέχεια μπροστά χορίς να αφίνη και τους άλους να χορέψουν μπροστά με κατά συνέπια παραξιγιθήκατε και πλακoθίκατε στο ξίλο με τα παλούκια και τα μαχέρια με αποτέλεσμα και κατά σινέπια να τραβματιστούν πολλοί άνθροποι.
Πάραφτα να εφαρμόσετε απάσας τα εξίς διαταγάς μου:

1) Αν ξανασιμβή τιάφτη πράξης εν τω χωρίο να γνορίζετε ότι θα σας συλλάβω και άνεφ χρονοτριβής αμέσος θα σας κλείσο στη φυλακή. Όταν πέζουν τα κλαρίνα και τα μουσικά όργανα στο σιργιάνη στο πανιγίρη και στο γάμο πρέπη να χορέβουν μπροστά άπαντες που επιθιμούν να χορέψουν και όχι μόνο ο ίδιος άνθροπος. Αφτό είνε γαηδουριά.

2) Μου αναφέρθικε ότι ο γάηδαρος του χαντζόπουλου τον Σεπτέμβριο μπίκε στο καλαμπόκι του Βάϊου (ας μην αναγράψο το επίθετο) και ο Βάϊος εκνεβρίστικε και κάρφοσε τον γάηδαρο με την αξάλη στο ένα καπούλι. Καταλαβένετε ο γάηδαρος δέν είναι όνος αλά ο Βάϊος. Άνεφ πολόν σκέψεον καταλαβένη κανής ότι το κεφάλη δεν έχει μιαλό αλά κολοκιθόσπορο. Απαγορεύετε να ξαναγίνη εκ νέου τέτιο απαράδεκτο ή παρόμιο πράγμα.

3) Πίγα στο μαγαζή για καφέ και από έξο βρομούσε κατρουλιό. Απαγορεύετε νά κατουράτε έξω στον τίχο του μαγαζιού.

4) Απαγορεύετε το βρισίδιν το φονασκίν και εντός του καφενίου το ανεμίζιν διότι είναι χιμόνας και εσθάνετέ τις αποφορά από τι βρόμα. Όστις επιθιμή να ανεμιστή να εξέρχετε έξοθεν του καφενίου.

5) Ίδα πολλές γυνέκες να πιάνουν τη σιγκούνα μετά του υποκαμίσου να το τραβούν πρό το έμπροσθεν να ανίγουν τα πόδια και να ουρούν ορθίος. Το τιούτον είναι απαράδεκτο και πρέπη άνεφ χρονοτριβίς να τις βρακόσετε άπαξ και διαπαντός.

6) Όταν λίαν προίαν πάτε τα γελάδια στο γελαδάρη και γιρίζοντας πρέπη ανιπερθέτος να μαζέβετε τις βονιές των ζώον από το δρόμο, το ίδιο να κάνετε και το βράδη διότι δεν έχη που να πατίση όστις βαδίζη εις τας οδούς του χωρίου. Και εκτός του τιούτου σας χριάζοντε αι βονιές να ζεστένεστε στο μπουχαρί το χιμόνα με τα κρία.

7) Σε κάθε πανιγίρι αποκριές πάσχα και γάμους που βαδίζη καλοντιμένος ο κόσμος πάι στην Εκλισία και μετά χορέβη στα σιργιάνια και στους γάμους πρέπη άπαντα τα σκυλιά να είναι δεμένα διά χονδρόν αλισίδεον και σχινίον προς αποφιγίν ατιχιμάτων εκ τον σκιλοδακομάτων.

8) Να μιν πίνετε πολί ινοπνεμβατόδη ποτά τσίπουρα και ίνους και μετά ξερνοβολάτε και κάνετε χαζαμάρες.

9) Να τιρίσετε άνεφ αντιρίσεος και χρονοτριβής την άνοθεν τάφτην διαταγήν μου άνθροπη σκύλη και γινέκες διότι όπιος συληφθή παραβάτις θα τον σιλάβο θα τον κλίσο στο σχολίο και αλίμονό του θα τον ταράξο και θα τον μαβρίσο στο ξίλο.

Να με σιγχορίτε αν έκανα κάπιο σιντακτικό λάθος καθότι τελίοσα και εγώ την Τρίτη του Δημοτικού σχολίου διότι δεν με έστιλε ο πατέρας μου από το χωρίον εις τιν Λάρισσαν για να μάθο περισσότερα γράματα. Σαν γκαραγκούνις που είμε και εγό καταλαβένετε άπαντες τας γραφάς μου τας οπίας θέλετε δεν θέλετε να τας τιρίσετε ανιπερθέτος."

Εν Ματαράγκα τη 8η Δεκεμβρίου 1907

Ο διοικητής του χωρίου

Νικόλαος Παπακωνσταντίνου
Υπονοματάρχης

(Το βρήκα στο Thessalianews.gr)

2012. 100 χρόνια από τη γέννηση του Alan Turing

Ο Alan Turing γεννήθηκε το 1912. Ήταν ένας κάθε άλλο παρά συνηθισμένος άνθρωπος. Η συνεισφορά του στην πρόοδο της επιστήμης υπήρξε τεράστια. Θεωρείται δίκαια ο ιδρυτής της φηφιακής εποχής και της τεχνητής νοημοσύνης. Το 1936 περιέγραψε την περίφημη "Turing Machine", που στην ουσία δεν πρόκειται για μια πραγματική μηχανή, αλλά μια υποθετική συσκευή, που έχει στόχο την κατανόηση των ορίων των υπολογιστικών συστημάτων. Μια μεγάλη του προσφορά υπήρξε η αποκρυπτογράφηση κατά τη διάρκεια του 2ου Πακοσμίου Πολέμου του κώδικα Enigma των Ναζί, που θεωρείται ότι συνετέλεσε στη συντόμευση της διάρκειας των εχθροπραξιών. Ο Turing ανέπτυξε τη θεωρία της μορφογένεσης στη βιολογία, ενώ ήταν πρωτοπόρος στον τομέα της μη γραμμικής δυναμικής της φυσικής. Πάρα πολλές ρήσεις του έχουν εκτιμηθεί για τη δυνατότητά του μέσα σε λίγες γραμμές να συμπυκνώνει μεστές φιλοσοφικές απόψεις, κυρίως πάνω σε ότι αφορά τα όρια της τεχνολογίας και τη διάκριση της ανθρώπινης από την τεχνητή νοημοσύνη.

Εκτός από τα παραπάνω ο Alan Turing ήταν ένας εξαίρετος μαραθωνοδρόμος με ρεκόρ επιπέδου μεγάλων αγώνων, που μάλιστα παρά λίγο να εκπροσωπήσει τη χώρα του στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου το 1948! 

Αυτός ο άνθρωπος κατηγορήθηκε από τις βρεττανικές αρχές και ασκήθηκε κατηγορία εναντίον του. Ο λόγος; Ήταν ομοφυλόφιλος! Σε ηλικία 41 ετών αυτοκτόνησε παίρνοντας υδροκυάνιο.

Αθεράπευτα οπαδός του James Joyce

Πρέπει να το ομολογήσω ότι είμαι οπαδός φανατικός του James Joyce. Από τότε που τον ανακάλυψα, μάλλον αργά όντας φοιτητής στην Αθήνα, οπότε και αγόρασα τον Ulysses, δεν έχει περάσει εποχή που να μην διαβάζω κάτι δικό του. Δεν έχει άλλωστε γράψει πάρα πολλά πράγματα.

Dubliners, The Portrait of the Artist as a Young Man, Ulysses, Finnegans Wake. 

Πριν λίγες μέρες τέλειωσα την τρίτη ανάγνωσή μου του Ulysses. Η κάθε φορά μου αποκαλύπτει καινούργιες εμπειρίες και "οπτικές γωνιές"... Δεν νομίζω πάντως ότι έχω τον καιρό για μιαν ακόμη φορά.

Τώρα λέω να καταπιαστώ για μιαν ακόμη φορά με το Finnegans Wake, δηλαδή με το κύκνειο άσμα του Joyce. 

Τόγραφε κάπου 17 χρόνια! Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι το έχει κατανοήσει πλήρως και εδώ που τα λέμε λίγοι το έχουν διαβάσει ολόκληρο. Λέγεται, ότι όταν το έγραφε, κάποιος τον ρώτησε ποιό είναι το περιεχόμενο του έργου του. Ο Joyce απάντησε ότι "γράφω κάτι που θα παιδεύει τους κριτικούς της λογοτεχνίας για τον αιώνα τον άπαντα". Ένα ακόμη χαρακτηριστικό αυτού του έργου είναι ότι θεωρείται "αμετάφραστο" σε οποιασδήποτε άλλη γλώσσα! Και πως να μην είναι αφού ούτε οι αγγλόφωνοι δεν μπορούν να το κατανοήσουν και να συμφωνήσουν για τα νοήματά του! Η κάθε λέξη και φράση έχει πολλαπλές "αναγνώσεις" και καμιά δεν είναι στην πραγματικότητα "σωστότερη" από την άλλη.

Αυτή είναι ίσως και η αξία του έργου αυτού. Και νομίζω έτσι πρέπει να διαβάζεται. Ο στόχος είναι να μπορέσεις να αποκομίσεις κάτι από την ανάγνωσή του. Ένα κείμενο που μπορεί να σε εκπλήσσει διαφορετικά κάθε φορά δεν μπορεί να πεθάνει ποτέ!