Η φράση “ροή της συνείδησης” χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά τον Απρίλιο του 1918 σε μια ανασκόπηση της May Sinclair του βιβλίου Pointed Roofs της Dorothy Richardson.
Ο Eliot είπε ότι “οι άνθρωποι εξοργίζονται από την ποίηση που δεν καταλαβαίνουν και περιφρονούν εκείνη την ποίηση, που την καταλαβαίνουν χωρίς προσπάθεια.
Αποσπάσματα από το βιβλίο του David Markson «The Last Novel.»
Απορώ! Προφανώς ο Τσίπρας έχει χάσει τα αντιπολιτευτικά του αντανακλαστικά! Ακόμη δεν έχει κατηγορήσει τον Μητσοτάκη για την απαράδεκτη δέκατη θέση που πήρε η χώρα μας στον διαγωνισμό της Eurovision! Αμ εκείνος ο χορευτής που ξέχασε να βάλει τα γάντια του στην πρόβα; Κολοσσιαίες ευθύνες Μηστοτάκη!
Για τους μαρξιστές οι άνθρωποι είναι προορισμένοι να προοδεύσουν μέσα από προκαθορισμένα στάδια της ιστορίας προς ένα τελικό σοσιαλιστικό παράδεισο. Ο δρόμος θα είναι μακρύς, αλλά είναι βέβαιο ότι θα φτάσουμε εκεί και όλα θα είναι τέλεια τότε. Ο Camus διαφωνούσε σε δύο σημεία: δεν πίστευε ότι η ιστορία οδηγούσε σε ένα μοναδικό αναπόφευκτο προορισμό και δεν πίστευε ότι υπήρχε κάτι που λέγεται τελειότητα. Για όσο υπάρχουν ανθρώπινες κοινωνίες, θα έχουμε ξεσηκωμούς. Κάθε φορά που μια επανάσταση ανατρέπει τα κακά μιας κοινωνίας, ένα καινούργιο καθεστώς δημιουργείται, που με τη σειρά του αναπτύσσει τις δικές του υπερβολές και αδικίες. Κάθε γενιά έχει το καινούργιο καθήκον να επαναστατεί εναντίον αυτών, και έτσι θα είναι τα πράγματα για πάντα.
Αναφορά από το βιβλίο της Sarah Bakewell «At the Existentialist Café.”
Και κάτι από το ίδιο βιβλίο, που είπε ο Camus απευθυνόμενος στον Sartre:
Έχει αρχίσει να με κουράζει λίγο το να δέχομαι συμβουλές σχετικά με την αποτελεσματικότητα, από κριτικούς που δεν έχουν κάνει ποτέ τίποτα περισσότερο από το να γυρίζουν την πολυθρόνα τους προς τη μεριά της κατεύθυνσης της ιστορίας.
Να δύο φωτογραφίες από την πρόσφατη βόλτα μας στο Μικρό, την όμορφη παραλία δίπλα στον Πλατανιά, στο Νότιο Πήλιο...
Ο Πάπας Φραγκίσκος μας εξέπληξε με την παρουσία του στο γεύμα και την παραβολή που μας είπε. Συγκεκριμένα παρατήρησε: Το γεύμα μας θα συνοδευτεί από κρασί. Το κρασί ξέρετε είναι πολλά πράγματα. Έχει μπουκέτο, χρώμα και πλούτο στη γεύση, που όλα αυτά συμπληρώνουν το φαγητό. Περιέχει αλκοόλ που μπορεί να ζωντανέψει το μυαλό. Το κρασί εμπλουτίζει όλες τις αισθήσεις μας.
Στο τέλος της ευωχίας μας θα έχουμε γκράπα. Η γκράπα είναι ένα πράγμα. Αλκοόλ. Η γκράπα είναι αποσταγμένο κρασί. Και συνέχισε:
Η ανθρωπότητα είναι πολλά πράγματα- παθιασμένη, περίεργη, λογική, αλτρουιστική, δημιουργική, ιδιοτελής. Οι αγορές όμως είναι ένα πράγμα: Ιδιοτελείς. Οι αγορές είναι η ανθρωπότητα αποσταγμένη. Και στη συνέχεια μας προκάλεσε:
Η δουλειά σας είναι να μετατρέψετε πάλι τη γκράπα σε κρασί, να μετατρέψετε τις αγορές πάλι σε ανθρωπότητα. Αυτό δεν είναι θεολογία. Αυτό είναι πραγματικότητα. Αυτό είναι η αλήθεια.
Το αναφέρει ο Mark Carney στο βιβλίο του «Values.”
Ο Watanabe ανάβει το ηχητικό του σύστημα, που είναι συνδεδεμένο με ηχεία ψηλά όσο ένας άνθρωπος. ‘Ενας άνθρωπος μετρίου ύψους, όπως εκείνος, ας πούμε. Διαλέγει μια από τις αγαπημένες του ηχογραφήσεις. Μια τρομπέτα που γρυλλίζει, ένα στοχαστικό πιάνο, ένα φευγαλέο διπλό μπάσο. Κατεβάζει την ένταση στο χαμηλότερο σημείο. Κλείνει τα μάτια του για να διακόψει τον οπτικό χείμαρρο. Βυθίζεται σε μια από τις πιο ευχάριστες δραστηριότητες που γνωρίζει: να ακούει μουσική χωρίς τον ήχο. Με το να την αναπλάθει στο μυαλό του. Αυτό δεν είναι κάτι που ο κύριος Watanabe κάνει με μια οποιαδήποτε ηχογράφηση. Είναι πάντοτε ιδιαίτερα επιμελής όταν διαλέγει τι είναι αυτό που δεν πρόκειται να ακούσει.
Απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Andrés Neuman «Fracture.»
Στην πραγματικότητα οι θέσεις της παραδοσιακής αριστεράς και δεξιάς βρίσκονται σε κίνδυνο να υφαρπαστούν από λαϊκιστές, οι οποίοι έχουν την τάση να κατηγορούν τον υπόλοιπο κόσμο για τις δυσκολίες των χωρών τους. Οι ψηφοφόροι δεν μπορούν πια εύκολα να κατηγοροποιηθούν ως ανήκοντες στη μία ή την άλλη πλευρά του πολιτικού φάσματος. Είναι ένα γεγονός, που έχουν ήδη εκμεταλλευτεί ανάμεσα σε άλλους, ο Donald Trump, ο Bernie Sanders, το Independence Party της Μεγάλης Βρετανίας, Ο ΣΥΡΙΖΑ της Ελλάδας και η Marine Le Pen της Γαλλίας. Αυτό δεν πρέπει να μας εκπλήσσει: οι συνέπειες της παγκοσμιοποίησης και της τεχνολογίας στην κατανομή του πλούτου, έχουν αναγκάσει πολλούς ψηφοφόρους, που παραδοσιακά θα ψήφιζαν κεντρώα κόμματα, να κατευθύνονται στην υποστήριξη λαϊκιστών, που ισχυρίζονται ότι είναι περισσότερο σε επαφή με τις ανησυχίες των ψηφοφόρων. Για πολλούς ανθρώπους, οι οργανισμοί και οι ιδέες της παγκοσμιοποίησης είναι μέρος του προβλήματος και όχι μέρος της λύσης. Με τον τρόπο αυτό η “επιδιόρθωση” της παγκοσμιοποίησης είναι κάθε άλλο παρά ξεκάθαρη: εάν οι πολίτες όλο και περισσότερο λαχταρούν την “ιερότητα” της πατρίδας τους-και οι λαϊκιστές υπόσχονται ότι θα ικανοποιήσουν αυτή τη λαχτάρα- η παγκοσμιοποίηση βρίσκεται σε κίνδυνο να τιναχτεί στον αέρα.
Από το βιβλίο του Stephen D. King «Grave New World.»
Η Αμερική μεγάλη ξανά;
Με τον κίνδυνο να δηλώσει κανείς το προφανές: κανείς δεν πρόκειται να κάνει την Αμερική μεγάλη ξανά. Κανείς δεν φαντάζεται σοβαρά ότι αυτό είναι μια πιθανότητα. Η Αμερική είναι αλήθεια ότι ίσως με το χρόνο πάψει να αναθέτει τις κατασκευαστικές της εργασίες στην Κίνα, αλλά εάν αυτές οι εργασίες επιστρέψουν ποτέ στη χώρα, θα επιστρέψουν με τη μορφή αυτοματοποιημένης εργασίας. Τα ρομπότ και οι αλγόριθμοι δεν θα κάνουν την Αμερική μεγάλη ξανά-εκτός εάν με τη λέξη “Αμερική” εννοεί κανείς τους δισεκατομμυριούχους και με τη λέξη “μεγάλη” εννοεί ακόμη πλουσιότερη. Η μεσαία της τάξη έχει διαλυθεί και έχει πουληθεί για κομμάτια. Ο Trump είναι μονάχα το πιο ορατό σύμπτωμα μιας αρρώστειας που καιρό τώρα δηλητηριάζει το αίμα της χώρας- ένας ταχέως μεθιστάμενος όγκος ανισότητας, υπερ-μιλιταρισμού, ρατσισμού, παρακολούθησης και φόβου, που θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε και να τον διαγνώσουμε σαν καπιταλισμό τελικού σταδίου.
Από το βιλίο του Mark O’Connell «Notes From an Apocalypse.»
Είμαστε κυρίως Πελασγοί!
Και όχι Ινδοευρωπαίοι!
Έτσι λέει η παρακάτω ανάλυση.
Και βέβαια δείτε πόσο ίδιοι είμαστε με τους Αλβανούς!
As you can see Greeks mostly have early Neolithic dna and only smaller amounts of hunter gatherer and Yamnaya (proto‐Indo‐European) dna. This means that when the Indo‐Europeans migrated in to the Balkan they absorbed a lot of Pelasgians to the point that their own genetics became a minority.
Παραθέτω μια ανάρτηση στο Facebook ενός παλιού φοιτητή μας, από την πρώτη φουρνιά της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Πάτρας, του Δημήτρη Μαστρογιάννη.
Tribute to Patras Medical School
Ήμουν και ‘γώ εκεί
Θυμάμαι και αναπολώ τότε που ‘ζούσαμε’
Πρώτη φουρνιά Ιατρικής 77-83
Με συναδέλφους γίγαντες της Ιατρικής
8 αποφοίτησαμε τον Ιούλιο του 83
Τιμήσαμε το όνομα της ιατρικής Πάτρας
38 Χρόνια μετά
1. Κώστας Τεπετες τακτικος Καθηγητής Χειρουργικής και Διευθυντής χειρουργικής κλινικής Στο πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
2. Γιάννης Σπηλιωτης Διευθυντής Χειρουργικής ογκολογίας διεθνούς ακτινοβολίας
3. Λεωνίδας Πλατανιάς τακτικός καθηγητής και Διευθυντής αντικαρκινικού κέντρου του Northwestern University Chicago USA
4. Μιχάλης Πολυμερόπουλος CEO Vanda Pharmaceuticals
5. Εφη Παπαγεωργιου Διευθύντρια Αναισθησιολογίας στην Πάτρα
6. Λουκάς Κακλαμάνης Διευθυντής Παθολογοανατομιας Ωνασιο
7. Παναγιωτα Ματσιωτα May her soul Rest In Peace
8. Yours Trully Δημήτρης Μαστρογιάννης τακτικός Καθηγητής Μαιευτικής Γυναικολογίας Διευθυντής εμβρυομητρικης ιατρικής State University of New York, Upstate Medical University
Πολλοί άλλοι ακολούθησαν στην ίδια και επόμενες φουρνιές μεγάλοι και τρανοί και αυτοί με θέσεις και απίστευτη επιστημονική προσφορά παγκοσμίως
Και όλα αυτά τα χρωστούμε σε μια ‘μικρη’ Σχολή τότε που με μερικούς διδάσκοντες role models Bigger than Life μας έδωσαν τις βάσεις για να πάμε μπροστά!!! Να ‘γίνουμε ανθρωποι’
Ανδρουλακης
Μαρούλης
Βαγενακης
Ζούμπος
Μαραγκουδακης
Κούβελας
Μπονίκος
Παπαπετροπουλος
Κουνης
Χρυσανθόπουλος
Μάλλιωρης
Καλφαρεντζος
Σταυρόπουλος
Καρατζα
Κονδακης
Δημητρακοπουλος
Και πολλοί άλλοι που θα με συγχωρέσουν που δεν τους αναφέρω
Τι δείχνουν οι τελευταίες δημοσκοπήσεις;
Ναι, είμαστε δυσαρεστημένοι από την κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Αλλά τρέμουμε στη σκέψη της πιθανής επιστροφής του ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα!
Έχω ήδη αναφέρει τη ρήση του Aaron Bastani από το βιβλίο Fully Automated Luxury Communism.
Ο ρεαλισμός του καπιταλισμού μπορεί να αποδοθεί καλύτερα με μια απλή πρόταση: Είναι ευκολότερο να φανταστείς το τέλος του κόσμου, από ότι το τέλος του καπιταλισμού.
Αυτή η κατάσταση αναδεικνύει σίγουρα την πιο επείγουσα από τις κρίσεις: μια απουσία μαζικής φαντασίας. Είναι ωσάν ολόκληρη η ανθρωπότητα να πάσχει από ένα ψυχολογικό κόμπλεξ, ο ρεαλισμός του καπιταλισμού να μας κάνει να πιστεύουμε ότι ο σημερινός κόσμος είναι πιο ισχυρός από την ικανότητά μας να τον αλλάξουμε-λες και δεν ήταν οι πρόγονοί μας που δημιούργησαν αυτό που βρίσκεται σήμερα μποστά μας. Λες και δεν είναι μέσα στην ίδια την ουσία της ανθρωπότητας, αν υπάρχει τέτοιο πράγμα, να φτιάχνει συνέχεια καινούργιους κόσμους.
Ο ρεαλισμός του καπιταλισμού μπορεί να αποδοθεί καλύτερα με μια απλή πρόταση: Είναι ευκολότερο να φανταστείς το τέλος του κόσμου, από ότι το τέλος του καπιταλισμού.
Γράφει ο Aaron Bastani στο βιβλίο του Fully Automated Luxury Communism.”
Έγραφα στην προσωπική μου ιστοσελίδα, στις 22/5/2012, πολύ πριν ο ΣΥΡΙΖΑ πάρει την εξουσία…
Αυτή είναι η Αριστερά που περιμέναμε;
Για πρώτη φορά η Αριστερά βρίσκεται κοντά στην εξουσία στη χώρα μας. Και εννοώ μια πραγματική αριστερά και όχι την κεντροαριστερά του ΠΑΣΟΚ, που και αυτή υπήρξε σχετικά αριστερόστροφη μόνο στα πρώτα χρόνια του.
Θα ήταν λοιπόν τεράστιας σημασίας γεγονός για τη χώρα μας. Και θα σηματοδοτούσε πραγματικά μια νέα εποχή ελπίδας για το λαό μας.
Είναι, όμως, αυτή η αριστερά που ονειρεύτηκαν οι αγωνιστές της; Και είναι αυτή η ηγεσία που αξίζει σε ένα ιστορικό κίνημα;
Μετά από τόσα χρόνια διακυβέρνησης από δεξιές και κεντροδεξιές κυβερνήσεις τι ωραίο που θα ήταν να είχαμε ένα άλλο ύφος και ήθος εξουσίας! Ένα καινούργιο πολιτικό λόγο, χωρίς τσιτάτα και φράσεις από το παρελθόν, χωρίς μικροκομματικές διακηρύξεις και αλαζονικές συμπεριφορές. Με σοβαρούς πολιτικούς, που θα έχουν διάθεση να ακούσουν και να συμπορευτούν με την κοινωνία. Που δεν θα υπόλογίζουν σε κάθε τους κίνηση το στενό κομματικό συμφέρον και θα λένε όλη την αλήθεια σ' αυτόν τον τόσο παραπλανημένο και αλλοτριωμένο από τους κυβερνήτες του λαό.
Λυπάμαι, αλλά η αριστερά που χτυπά την πόρτα της εξουσίας δεν είναι αυτή που το αριστερό κίνημα ονειρεύτηκε και που πραγματικά του αξίζει. Επειδή η υποκρισία και ο εξυπνακισμός περισσεύουν. Με έναν ηγέτη που αν δεν πει την καθημερινή του ατάκα προφανώς δεν μπορεί να αισθανθεί καλά με τον εαυτό του. Με στελέχη που δεν αντιλαμβάνονται ότι ο ερασιτεχνισμός στην πολιτική δεν είναι αναγκαστικά κακό πράγμα αρκεί να συνοδεύεται από διάθεση αυτοκριτικής, προσπάθεια για βελτίωση και ειλικρίνεια και όχι από υπερφίαλη βεβαιότητα και θεοποίηση του τάχα μου αυθορμητισμού και της άγνοιας κινδύνου.
Αυτό που χρειάζεται είναι μια αριστερά, που στη δύσκολη αυτή συγκυρία πρέπει να τείνει χείρα ισότιμης συνεργασίας προς όλες εκείνες της δυνάμεις της χώρας, που δίνουν τον έντιμο αγώνα τους ανεξάρτητα από πολιτικές πεποιθήσεις. Που θα αποκηρύξει οριστικά μια από τις κύριες αιτίες της κακοδαιμονίας μας, δηλαδή τον κρατικοδίαιτο και τάχα μου αριστερόστροφο συνδικαλισμό, που έχει κυριολεκτικά διαλύσει τη χώρα. Αυτόν, που μεταξύ των άλλων έχει κάνει τα ελληνικά πανεπιστήμια άντρα απαξίωσης της επιστημονικής πρόοδου και πιστής αναπαραγωγής του καταστημένου με αποκλεισμό οποιασδήποτε ανανεωτικής τάσης.
Μια αριστερά, που πρέπει να διαχωρίσει σαφώς τη θέση της από κάθε μορφή κοινωνικής βίας από όπου και αν προέρχεται, επειδή δεν υπάρχει καλή και κακή βία και σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να δικαιολογηθεί η καταπίεση και η ομηρία της κοινωνίας από κάποιες συνιστώσες της που τυχαίνει να έχουν τη δυνατότητα να είναι πιο αποτελεσματικές σε αυτό το οδυνηρό παιχνίδι αντιπαράθεσης και διεκδίκησης δικαιωμάτων ή προνομίων.
Μια αριστερά, που θα εμπνεύσει με άλλα λόγια με το παράδειγμά της ολόκληρη την κοινωνία, αυτή την κοινωνία που σήμερα κατηγορεί μεν τις πολιτικές ηγεσίες που την διέφθειραν, αλλά παράλληλα αντιδρά στην όποια εξυγίανση!
Αυτή, λοιπόν, την αριστερά, εγώ δεν τη βλέπω, όσο κι αν προσπαθώ! Ομολογώ ότι αυτό μπορεί να οφείλεται σε δική μου αδυναμία κατανόησης των τεκταινομένων και να διαψευστώ από τα γεγονότα. Να αποδειχτεί δηλαδή ότι η ανερχόμενη αριστερά και ο ηγέτης της είναι οι φορείς μιας πραγματικής αλλαγής για τη χώρα μας. Θα είμαι ο πρώτος που θα το χαιρετίσω!
Γράφει η Naomi Klein στο βιβλίο της On Fire:
Διαβάζοντας πρόσφατα για τις πλημμύρες στην Αγγλία, ανάμεσα στην αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων και δακτυλοδεικτών, έπεσε στην αντίληψή μου μια δημοσίευση από κάποιον που λέγονταν Liam Cox. Ήταν απογοητευμένος από τον τρόπο που τα μέσα ενημέρωσης χρησιμοποιούσαν την καταστροφή για να ενισχύσουν περισσότερο τα αισθήματα εναντίον των ξένων και το εξέφρασε:
Ζώ στο Hebden Bridge του Yorkshire, μια από τις περιοχές που χτυπήθηκαν περισσότερο από τις πλημμύρες. Είναι άθλια η κατάσταση, τα πάντα είναι εντελώς μούσκεμα. Παρ’όλα αυτά είμαι ζωντανός. Είμαι ασφαλής. Η οικογένειά μου είναι ασφαλής. Δεν ζούμε μέσα στο φόβο. Είμαι ελεύθερος. Δεν σφυρίζουν σφαίρες γύρω μου. Δεν σκάζουν βόμβες. Δεν είμαι αναγκασμένος να φύγω από το σπίτι μου, ούτε με αποφεύγει η πλουσιότερη χώρα του κόσμου ή με κριτικάρουν οι κάτοικοί της.
Όλοι εσείς οι ανόητοι, που κάνετε εμετό την ξενοφοβία σας…για το ότι τα χρήματα πρέπει να ξοδευτούν μόνο για εμάς και τους ομοίους μας, πρέπει να να κοιτάξετε τον εαυτό σας προσεκτικά στον καθρέφτη. Σας ζητώ να κάνετε στον εαυτό σας μια πολύ σημαντική ερώτηση. Είμαι ένας ευπρεπής και έντιμος άνθρωπος; Επειδή το “σπίτι μας” δεν είναι μονάχα το Ηνωμένο Βασίλειο, το “σπίτι μας” είναι ολόκληρος ο πλανήτης.
Μια ιστορική εκτέλεση του τραγουδιού του Bob Dylan, όπως φαίνεται από τα ονόματα!
(Bob Dylan, Roger McGuinn, Tom Petty, Neil Young, Eric Clapton & George Harrison)
Παραθέτω τους στίχους, που είναι εξαιρετικοί και έχουν σχέση με την εγκατάλειψη των νεανικών μας ονείρων για ένα διαφορετικό κόσμο!
Crimson flames tied through my ears
Rollin' high and mighty traps
Pounced with fire on flaming roads
Using ideas as my maps
"We'll meet on edges, soon", said I
Proud 'neath heated brow
But I was so much older then
I'm younger than that now
Half-wracked prejudice leaped forth
"Rip down all hate", I screamed
Lies that life is black and white
Spoke from my skull, I dreamed
Romantic facts of musketeers
Foundationed deep, somehow
But I was so much older then
I'm younger than that now
Girls faces formed the forward path
From phony jealousy
To memorizing politics
Of ancient history
Flung down by corpse evangelists
Unthought of though, somehow
But I was so much older then
I'm younger than that now
A self-ordained professors tongue
Too serious to fool
Spouted out that liberty
Is just equality in school
"Equality", I spoke the word
As if a wedding vow
But I was so much older then
I'm younger than that now
In a soldiers stance, I aimed my hand
At the mongrel dogs who teach
Fearing not I'd become my enemy
In the instant that I preach
My existence led by confusion boats
Mutiny from stern to bow
But I was so much older then
I'm younger than that now
Yes, my guard stood hard when abstract threats
Too noble to neglect
Deceived me into thinking
I had something to protect
Good and bad, I define these terms
Quite clear no doubt, somehow
But I was so much older then
I'm younger than that now
Στους αγαπημένους της άλλης όχθης – της Έλφης Κιλλαχίδου
Κλαίω πάντα για πρόσωπα
που δεν γνώρισα
που δεν υπήρξαν
για τους ήρωες
ενός βιβλίου
μιας ταινίας
μιας όπερας
Εσάς, τους δικούς μου ήρωες,
σας ξεχνάω και σας θυμάμαι κάθε μέρα
Κάποιες φορές
να κάνω ένα τηλέφωνο, λέω,
κι αμέσως,
τι να πούμε τώρα,
αναρωτιέμαι…
Πάει τόσος καιρός
που χώρισαν οι δρόμοι μας…
Έτσι κι αλλιώς
δεν υπάρχουν
ούτε με σύρματα ούτε ασύρματες
επικοινωνίες
με την ουτοπία
Μόνο μια κόκκινη κλωστή δεμένη,
στην ανέμη του μυαλού μου,
θα μένει τυλιγμένη,
για να σας φυλώ
Από το Περιοδικό Φρέαρ
Παραθέτω ένα σύνδεσμο για ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο!
Αξίζει νομίζω την προσοχή μας!
Πέθανε σήμερα ένας μεγάλος τραγουδιστής. Ανάμεσα στις μεγάλες επιτυχίες του βέβαια τα τραγούδια που εκτέλεσε του Μίκη Θεοδωράκη.
Εδώ ένα πολύ διαφορετικό τραγούδι, που σε κάποια φάση της ζωής μου μου άρεσε πάρα πολύ.
Όπου κι αν πας, του επίσης μεγάλου που χάθηκε πρόωρα Μάριου Τόκα.
Κανείς δεν ενθουσιάζεται με την ιδέα της αστυνομίας μέσα στα Πανεπιστήμια.
Τι έγινε όμως όλα αυτά τα χρόνια ώστε να μην είναι αναγκαία η παρουσία της; Πως αντέδρασε η πανεπιστημιακή κοινότητα τις πάμπολλες περιπτώσεις βίας εναντίον μελών της Συγκλήτου ή Συνελεύσεων Τμημάτων και όχι μόνο; Προσωπικά έχω ζήσει μια πολύωρη ομηρία μέσα στην αίθουσα της Συγκλήτου από μικρή ομάδα “φοιτητών’ επειδή δεν δίναμε την υπόσχεση ότι στην ψηφοφορία που θα ακολουθούσε θα ψηφίζαμε απαραίτητα τη δική τους εκδοχή. Η δημοκρατία δηλαδή σε πλήρη λειτουργία! Άλλοι έζησαν πολύ χειρότερα, όπως ο Πρύτανης που ξυλοκοπήθηκε και τραυματίστηκε σοβαρά στο κεφάλι ή εκείνος που πρόσφατα κακοποιήθηκε μέσα στο γραφείο του. Ας σκεφτούν τα μέλη ΔΕΠ πόσες άυπνες νύχτες πέρασαν επειδή δεν γνώριζαν αν την επόμενη μέρα θα πραγματοποιούνταν τελικά το συνέδριό τους με τους πολλούς ξένους επιστήμονες στο Συνεδριακό Κέντρο του Πανεπιστημίου ή αν θα μπορούσαν απλά να πάνε στο γραφείο τους. Και βέβαια παραλείπω εδώ πάρα πολλά!
Ας παραδεχτούμε λοιπόν ότι ως Πανεπιστημιακή Κοινότητα αποτύχαμε παταγωδώς να εξασφαλίσουμε την ασφάλεια που απαιτείται για τη δημοκρατικά απρόσκοπτη λειτουργία των Ιδρυμάτων μας. Επειδή επιτρέψαμε να υπάρχει σύγχυση ανάμεσα στην πραγματική έννοια του Πανεπιστημιακού Ασύλου και της ασυδοσίας των εγκληματικών ενεργειών.
Κάποιοι κυβερνητικοί παράγοντες υποστήριξαν ότι η αστυνομία θα ιδρυθεί μονάχα στα Ιδρύματα που έχουν πρόβλημα. Γνωρίζοντας τα οργανωμένα συμφέροντα που θα πληγούν από το νέο νόμο, αυτό είναι τουλάχιστον αφελές και ουτοπικό. Απλά θα μεταφερθούν κάποιες επικερδείς δραστηριότητες και θα αποκτήσουν πρόβλημα και τα υπόλοιπα ιδρύματα.
Επίσης η άποψη να υπάγονται στον Πρύτανη είναι ο ασφαλέστερος τρόπος για να ακυρωθεί ο λόγος για τον οποίο θα δημιουργηθεί το σώμα αυτό ή για να αλλοιωθεί ο σκοπός του.
Ας δούμε λοιπόν την πραγματικότητα. Πρέπει κάτι να γίνει. Προσωπικά πιστεύω ότι οι προθέσεις τους Υπουργείου είναι ειλικρινείς. Ποιος Υπουργός θα ήθελε να έχει να διαχειριστεί μια τέτοια αναστάτωση που προκαλεί ο νέος νόμος. Για το λόγο αυτό όλοι οι προηγούμενοι εκτός γνωστών εξαιρέσεων δεν έκαναν απολύτως τίποτα ή ακόμα χειρότερα καταργούσαν τα θετικά μέτρα που είχαν παρθεί.
Η πρότασή μου είναι η εξής: Αυτό το σώμα της αστυνομίας πρέπει να βρίσκεται σε συνεχή επικοινωνία με τον επικεφαλής του ειδικού οργάνου ασφάλειας φυσικών προσώπων και κτιριακών εγκαταστάσεων, που θα ιδρυθεί σε κάθε Πανεπιστήμιο και που θα υπάγεται στον Πρύτανη, όπως προβλέπεται στο νομοσχέδιο. Αυτός θα συνεννοείται άμεσα με τον επικεφαλής του νέου αστυνομικού σώματος και θα είναι παρών σε όλες τις μείζονες ενέργειες τους. Το σώμα αυτό θα πρέπει να παρεμβαίνει και μονομερώς σε περίπτωση μειζόνων εγκληματικών ενεργειών, αλλά με υποχρεωτική ενημέρωση του υπευθύνου του Πανεπιστημίου.
Η έδρα των ειδικών αυτών αστυνομικών δυνάμεων δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να είναι μέσα στον χώρο του Πανεπιστημίου, αλλά στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα. Η προληπτική του παρουσία μέσα στο χώρο πρέπει να είναι η ελάχιστη δυνατή πχ ένας έλεγχος της ασφάλειας των εγκαταστάσεων κατά το τέλος της ημέρας, όπως γίνεται σε όλα τα σοβαρά Ιδρύματα του πολιτισμένου κόσμου, σε συνεργασία πάντοτε με το ειδικό αντίστοιχο σώμα του Πανεπιστημίου.
Τέλος η αποτελεσματικότητα του νέου μέτρου θα κριθεί στην πράξη. Η κατάργησή του θα είναι καλά να έρθει επειδή δεν θα χρειάζεται πλέον.
Άρθρο μου που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πελοπόννησος στις 2-2-21
Ἀλλὰ τὰ βράδια
Καὶ νὰ ποὺ φτάσαμε ἐδῶ
Χωρὶς ἀποσκευὲς
Μὰ μ᾿ ἕνα τόσο ὡραῖο φεγγάρι
Καὶ ἐγὼ ὀνειρεύτηκα ἕναν καλύτερο κόσμο
Φτωχὴ ἀνθρωπότητα, δὲν μπόρεσες
οὔτε ἕνα κεφαλαῖο νὰ γράψεις ἀκόμα
Σὰ σανίδα ἀπὸ θλιβερὸ ναυάγιο
ταξιδεύει ἡ γηραιά μας ἤπειρος
Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα
ποῦ μυρίζει ἡ γῆ
Βέβαια ἀγάπησε
τὰ ἰδανικά της ἀνθρωπότητας,
ἀλλὰ τὰ πουλιὰ
πετοῦσαν πιὸ πέρα
Σκληρός, ἄκαρδος κόσμος,
ποῦ δὲν ἄνοιξε ποτὲ μίαν ὀμπρέλα
πάνω ἀπ᾿ τὸ δέντρο ποὺ βρέχεται
Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα
ποῦ μυρίζει ἡ γῆ
Ὕστερα ἀνακάλυψαν τὴν πυξίδα
γιὰ νὰ πεθαίνουν κι ἀλλοῦ
καὶ τὴν ἀπληστία
γιὰ νὰ μένουν νεκροὶ γιὰ πάντα
Ἀλλὰ καθὼς βραδιάζει
ἕνα φλάουτο κάπου
ἢ ἕνα ἄστρο συνηγορεῖ
γιὰ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα
Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα
ποῦ μυρίζει ἡ γῆ
Καθὼς μένω στὸ δωμάτιό μου,
μοῦ ᾿ρχονται ἄξαφνα φαεινὲς ἰδέες
Φοράω τὸ σακάκι τοῦ πατέρα
κι ἔτσι εἴμαστε δύο,
κι ἂν κάποτε μ᾿ ἄκουσαν νὰ γαβγίζω
ἦταν γιὰ νὰ δώσω
ἕναν ἀέρα ἐξοχῆς στὸ δωμάτιο
Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα
ποῦ μυρίζει ἡ γῆ
Κάποτε θὰ ἀποδίδουμε δικαιοσύνη
μ᾿ ἕνα ἄστρο ἢ μ᾿ ἕνα γιασεμὶ
σὰν ἕνα τραγοῦδι ποὺ καθὼς βρέχει
παίρνει τὸ μέρος τῶν φτωχῶν
Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα
ποῦ μυρίζει ἡ γῆ!
Δῶς μου τὸ χέρι σου..
Δῶς μου τὸ χέρι σου
Τάσος Λειβαδίτης
Δημοσιεύω ξανά ένα ποίημα γραμένο το 2017, στα χρόνια της διακυβέρνσης των μεγάλων επαναστατών του ΣΥΡΙΖΑ.
ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗ
Ανασηκώσαμε τα μανίκια μας
Χορέψαμε τις ζεμπεκιές μας
Τραγουδήσαμε τα ωραία μας άσματα
Και λοιδορήσαμε τους φλούφληδες.
Τουιτάραμε τη μαγκιά μας
Και πλέξαμε το προσήκον εγκώμιο
Του μεγάλου μας Ηγέτη,
που ούτε σε εκατό χρονια
τέτοιονα δε θα δούμε.
Και μετά….
Με γοργές αποφασιστικές κινήσεις
Ατόφια δηλαδή επαναστατικές
Ανοίξαμε σκίζοντάς τον φάκελο
με την ένδειξη Memorandum
για να διαβάσουμε τις σημερινές μας αποφάσεις.
Εκείνες, που με τη γνωστή, την απαράμιλλη
διαπραγματευτική μας δεινότητα
επιτύχαμε να μεταφραστούν στα ελληνικά
και όχι όπως ήταν γραμμένες
σε μια απο τις κακόηχες ιμπεριαλιστικές
γλώσσες των εντολέων μας.
Ω ναι, είναι πληκτικό μερικές φορές
αλλά όχι ολωσδιόλου άχαρο
το να κυβερνάς ένα προτεκτοράτο.
Στον Δυτικό Κόσμο υπάρχουν πιθανόν σήμερα τόσοι άνθρωποι χωρίς το θρησκευτικό ένστικτο, όσοι και με αυτό, αλλά όλοι ζουν σε κοινωνίες που αναπτύχθηκαν πάνω σε γραμμές που οριοθετήθηκαν από ανθρώπους που πίστευαν. Παντού στη Γη οι άνθρωποι ξεκίνησαν με τον εξορκισμό Δυνάμεων στις οποίες μπορούσαν να προσβλέπουν για καθοδήγηση και έλεγχο της συμπεριφοράς τους. Αυτός ο μηχανισμός ήταν προφανώς αναγκαίος για τους καιρούς εκείνους.
Έτσι εμείς, οι μη θρησκευόμενοι, ζούμε μέσα σε κοινωνικές κατασκευές, που ιδρύθηκαν από θρησκευόμενους και όσο κι αν μπορεί να είμαστε κριτικοί ή μνησίκακοι για πολλές από αυτές, κανείς έντιμος αθεϊστής δεν μπορεί να αρνηθεί ότι όταν οι πιο υγιείς όψεις της θρησκείας έχουν ισχύ σε μια κοινωνία, αυτή η κοινωνία είναι καλύτερη. Παίρνουμε μια καλή μπουκιά από το κέικ του αδερφού μας πριν το πετάξουμε στα σκουπίδια.
Γράφει η Diana Athill στο αυτοβιογραφικό της “Somewhere Towards the End”.
Μπλουζ της μεσαίας τάξης – του Ντένις Ο’ Ντρίσκολ
Μετάφραση: Κώστας Δούσης
Έχει τα πάντα.
Μια όμορφη νεαρή γυναίκα.
Ένα άνετο σπίτι.
Μια σίγουρη δουλειά.
Ένα βελούδινο σετ με καναπέ και δυο πολυθρόνες.
Ένα ασημί μεταλλικό αυτοκίνητο.
Ένα κόκτεϊλ μπαρ από μαόνι.
Ένα τρόπαιο του ράγκμπι.
Ένα τηλεχειριζόμενο στερεοφωνικό.
Ένα σετ μπαστουνιών του γκολφ κάτω απ’ τον καλόγερο.
Μια ξανθιά κόρη που μαθαίνει να περπατά.
Αυτό που φοβάται περισσότερο
κι αυτό που τον κρατάει σε αγωνία κάποιες νύχτες
πάνω στην ηλεκτρική κουβέρτα,
ακούγοντας το παλιό ρολόι
να ηχεί με αποδοκιμασία κατά την προσγείωση,
είναι οι ιστορίες που ξεκινούν:
Είχε τα πάντα.
Μια όμορφη νεαρή γυναίκα.
Ένα άνετο σπίτι.
Μια σίγουρη δουλειά.
Ώσπου μια μέρα.
Από το Περιοδικό Φρέαρ
AFRAID SO
by Jeanne Marie Beaumont
Is it starting to rain?
Did the check bounce?
Are we out of coffee?
Is this going to hurt?
Could you lose your job?
Did the glass break?
Was the baggage misrouted?
Will this go on my record?
Are you missing much money?
Was anyone injured?
Is the traffic heavy?
Do I have to remove my clothes?
Will it leave a scar?
Must you go?
Will this be in the papers?
Is my time up already?
Are we seeing the understudy?
Will it affect my eyesight?
Did all the books burn?
Are you still smoking?
Is the bone broken?
Will I have to put him to sleep?
Was the car totaled?
Am I responsible for these charges?
Are you contagious?
Will we have to wait long?
Is the runway icy?
Was the gun loaded?
Could this cause side effects?
Do you know who betrayed you?
Is the wound infected?
Are we lost?
Will it get any worse?
Όταν γράφω είμαι άλλος άνθρωπος. Κυριολεκτικά. Βλέπω παλιά μου κείμενα και αμφιβάλλω αν είμαι εγώ εκείνος που τα έγραψε.
Δεν είναι θέμα μνήμης ή μάλλον έλλειψής της. Είναι ωσάν να χρησιμοποιώ όταν συγγράφω ένα άλλο κομμάτι του εγκεφάλου μου, που δεν είναι για καθημερινή χρήση.
Απόδειξη ότι όταν προσπαθώ να συνεχίσω ένα παλιό κείμενο που όπως είπα δεν μου θυμίζει σχεδόν τίποτα, μετά από ένα-δύο λεπτά γίνεται ένα είδος συγχρονισμού ή μάλλον επανασυγχρονισμού και βρίσκομαι στο ίδιο μήκος κύματος με εκείνο τον άλλο εαυτό μου. Διεγείρεται θάλεγε κανείς εκείνο το κομμάτι του εγκεφάλου που είχε γράψει το αρχικό κείμενο. Αυτό συνεχίζεται για όσο γράφω, αλλά αν μετά από μερικές μέρες ξαναπιάσω το κείμενο αυτό πρέπει να ακολουθηθεί η ίδια διαδικασία αρχικής έκπληξης και επανασυγχρονισμού.
Μυστήριο πράγμα αυτός ο εγκέφαλος!
Ένα μικρό απόσπασμα από την επιστολή-χείμαρρο, ιδιαίτερα επικριτική, του διάσημου Άγγλου συγραφέα H.G. Wells προς τον επίσης διάσημο Ιρλανδό James Joyce μετά την ανάγνωση των έργων του:
Τώρα σχετικά με αυτό το λογοτεχνικό σου πείραμα. Είναι ένα σημαντικό πράγμα, επειδή είσαι ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος και έχεις στην στοιβαγμένη σου σύνθεση μια πολύ δυνατή ιδιοφυϊα στην έκφραση, που έχει ξεφύγει από κάθε πειθαρχία. Αλλά δεν νομίζω ότι οδηγεί πουθενά. Έχεις γυρίσει την πλάτη σου στον κοινό άνθρωπο-στις βασικές του ανάγκες και τον περιορισμένο του χρόνο και νοημοσύνη και έγινες περίπλοκος. Και ποιο είναι το αποτέλεσμα; Τεράστια αινίγματα. Τα τελευταία σου δύο έργα υπήρξαν πολύ πιο συναρπαστικά για να τα γράψεις, από ότι θα είναι ποτέ για να τα διαβάσεις. Πάρε μες σαν ένα τυπικό κοινό αναγνώστη. Παίρνω μεγάλη ευχαρίστηση από αυτή τη δουλειά; Όχι. Αισθάνομαι ότι αποκομίζω κάτι καινούργιο και κατατοπιστικό όπως όταν διαβάζω την απαίσια μετάφραση του Anrep στο κακογραμένο βιβλίο του Pavlov για τα εξηρτημένα αντανακλαστικά; Όχι. Γι΄αυτό ρωτώ: Ποιος στο καλό είναι αυτός ο Joyce, που απαιτεί από μένα τόσες πολλές ώρες από τις λίγες χιλιάδες που μου απομένουν ακόμη να ζήσω, ώστε να μπορέσω να καταλάβω καλά τα καπρίτσια και τις φαντασιώσεις του και τις ερμηνευτικές του αναλαμπές;
Δικός σου
H. G. Wells
(συνέχεια από χθες)
Ποιο είναι όμως το αφήγημα; Αυτό που θα κινητοποιήσει όλες τις υγιείς δυνάμεις του πλανήτη και θα αλλάξει τελικά τη μοίρα του;
Το πρώτο που πρέπει να γίνει κατανοητό είναι ότι η μοίρα της ανθρωπότητας είναι μία και κοινή. Στο μέλλον δεν θα υπάρχει περιθώριο για διακρίσεις ανάμεσα σε εκείνους που θα έχουν στον ήλιο μοίρα και σε εκείνους που θα εξαφανιστούν με συνοπτικές διαδικασίες. Σε αυτήν ακριβώς η διάκριση οδηγούμαστε σήμερα με την λαίλαπα του νεοφιλελεύθερου καπιταλιστικού τόπου ζωής. Ο κάθε λογικός άνθρωπος όμως αντιλαμβάνεται ότι η ελπίδα εκείνων που θεωρούν ότι στο μέλλον θα ανήκουν στην ελίτ που θα διασωθεί σε βάρος των πολλών πληβείων δεν μπορεί παρά να είναι φρούδα. Εάν η πορεία προς την καταστροφή δεν αναστραφεί, αυτοί οι ολίγοι απλά θα είναι οι τελευταίοι που θα χαθούν.
Νέοι άνθρωποι όπως για παράδειγμα φοιτητές στα Πανεπιστήμια πρέπει να πάρουν τις πρωτοβουλίες. Να οργανώσουν συναντήσεις με όσο γίνεται μεγαλύτερη συμμετοχή από διαφορετικές χώρες και να ξεκινήσουν τη συγγραφή ενός προγράμματος σωτηρίας του πλανήτη.
Ιδού πεδίο δόξας λαμπρό για τις φοιτητικές νεολαίες! Αντί να παπαγαλίζουν τις χειρότερες των πρακτικών των κομμάτων που εκπροσωπούν θα μπορούσαν να αποτελέσουν τον πυρήνα της προσπάθειας για τη σωτηρία του πλανήτη!
Είμαι βέβαιος ότι μόλις σχηματιστεί μια αξιοπρεπής “αρχική μάζα”, η συνέχεια θα είναι καταλυτική. με την επιστημονική έννοια του όρου.
Το εγχείρημα δεν είναι καθόλου εύκολο, ακριβώς επειδή ο σχηματισμός της αρχικής κρίσιμης μάζας σκοντάφτει στον τρόπο ζωής, που έχει επικρατήσει σήμερα στον κόσμο, αλλά και στην εξελικτικά προσδιορισμένη τάση του ανθρώπου να αγνοεί τους σχετικά μακροπρόθεσμους κινδύνους και να εστιάζει στους άμεσους και ορατούς.
Οι φτωχές χώρες, που έχουν πληγεί περισσότερο από τον φιλελεύθερο νεοκαπιταλισμό έχουν ως κύριο στόχο τους να μιμηθούν τον τρόπο ζωής των προηγμένων χωρών, δηλαδή να προσεγγίσουν εκείνο ακριβώς το σύστημα που τους έχει φέρει σε αυτή τη δύσκολη θέση!
Αυτό είναι το “μεγάλο” επίτευγμα του καπιταλισμού. Να έχει καταστήσει “πρότυπο” και άξιο προς μίμηση ένα τρόπο ζωής, που οδηγεί στον αφανισμό του ανθρώπου!
Δεν υπάρχει όμως άλλη λύση. Η γενιά που θα νικήσει τον νεοφιλελευθερισμό είναι εκείνη, που με τη σειρά της θα χρησιμοποιήσει τα ίδια τα δικά του όπλα, αυτά που τον έφεραν κυρίαρχο και καταστροφέα, ώστε να αλλάξει το μέλλον της ανθρωπότητας.
Έγραφα σε προηγούμενη ανάρτηση ότι οι ελπίδες για το μέλλον του πλανήτη στρέφονται προς τη νέα γενιά.
Πως όμως θα αλλάξουν οι νεότεροι τον κόσμο; Πως θα κάνουν ελκυστική μια εναλλακτική πρόταση, που να δίνει ελπίδες για μια βιώσιμη πορεία του κόσμου;
Πρώτα πρέπει να πατήσουν το φρένο αντιδρώντας σε όλες εκείνες τις λύσεις, που επιδεινώνουν το πρόβλημα. Η κινητοποίηση πρέπει να είναι μεγάλη και να προέλθει από τους ίδιους τους νέους ανθρώπους. Με τη χρήση των κοινωνικών δικτύων και με έναρξη από το σχολείο.
Η ανθρωπότητα μοιάζει να έχει επιλέξει μια φρενήρη πορεία προς τον όλεθρο. Για να σταματήσει όμως η πορεία αυτή το φρενάρισμα δεν αρκεί. Είναι απαραίτητο, αλλά δεν αρκεί. Χρειάζεται συνάμα και μια εναλλακτική πορεία, δηλαδή ένα καινούργιο αφήγημα.
Το αφήγημα αυτό πρέπει να είναι όμορφο και ελκυστικό. Πρέπει να αρχίσει να το ακούει κανείς από τα τρυφερά πρώτα χρόνια της ζωής του. Από το σπίτι του αρχικά, αλλά οπωσδήποτε από τους πρώτους του δασκάλους.
Ποιους δασκάλους όμως; Που είναι αυτοί οι προικισμένοι δάσκαλοι που θα δώσουν το σύνθημα για τη μεγάλη αλλαγή που χρειάζεται ο πλανήτης; Υπάρχουν;
Και βέβαια υπάρχουν. Σήμερα όμως είναι λίγοι και η φωνή τους αδύνατη και μικρής εμβέλειας. Και επειδή οι δάσκαλοι βγαίνουν από τα Πανεπιστήμια και τις Παιδαγωγικές Σχολές, εκεί είναι που πρέπει να γίνει η μεγάλη επανάσταση. Εκεί πρέπει οι φοιτητές να μάθουν τον τρόπο που πρέπει να περάσουν τα σωστά μηνύματα στις επόμενες γενιές.
(έπεται συνέχεια)
Από την Copernicus Chamber Orchestra, Horst Sohm (conducting/Leitung).
Τελευταία μέρα μιας πολύ δύσκολης χρονιάς.
Θα ήταν επιθυμητό αλλά δυστυχώς ουτοπικό και ανεύθυνο να δούμε το 2020 ωσάν μια παρένθεση στην πορεία της ανθρωπότητας προς την πρόοδο.
Η χρονιά που πέρασε αποτελεί απλά μια προειδοποίηση για εκείνες που θα έρχονται ολοένα και με μεγαλύτερη συχνότητα, εάν η ανθρωπότητα δεν αφυπνιστεί και δεν αρχίσει να αντιμετωπίζει με σοβαρό τρόπο τις συνέπειες της έξω από κάθε λογική εκμετάλλευσης του φυσικού κόσμου.
Ο σημερινός καπιταλιστικός τρόπος ζωής, που χωρίς αμφιβολία συνετέλεσε σε σημαντικές προόδους, ιδιαίτερα στην επιστήμη και την τεχνολογία, είναι πλέον ασύμβατος με την επιβίωση του ανθρώπινου είδους. Πρέπει να γίνουν σημαντικές αλλαγές στο επικρατούν οικονομικό μοντέλο, αλλά και στον τρόπο διακυβέρνησης και λήψης αποφάσεων.
Αυτά όλα δεν μπορεί να γίνουν από τις γενιές που έχουν σήμερα τα ηνία της εξουσίας. Η μόνη ελπίδα είναι οι νέοι. Οι πρόσφατες κινητοποιήσεις των νέων ανθρώπων, που εξ αιτίας της πανδημίας έχουν ανασταλεί σε μεγάλο βαθμό, ελπίζω να ανακτήσουν τη δυναμική τους και να κατευθύνουν τις τύχες της ανθρωπότητας προς ένα περισσότερο υποφερτό μέλλον.
Είναι γεγονός ότι εκλεγμένη νέα ηγεσία στις Η.Π.Α. προσφέρει μια αχτίδα αισιοδοξίας, όχι βέβαια ότι θα γίνει μπροστάρης στην επιβαλλόμενη αλλαγή πολιτικής για το περιβάλλον, αλλά ότι τουλάχιστον δεν θα υψώσει θεόρατους φράχτες, όπως η απερχόμενη ηγεσία της χώρας αυτής, στις προσπάθειες που πρέπει να γίνουν προς τη σωστή κατεύθυνση.
Ας ευχηθούμε να είναι το 2021 μια χρονιά-αφετηρία για την επιστροφή στην ελπίδα….
Μαζί με τις ευχές μου σε όλους τους φίλους και γνωστούς για προσωπική και οικογενειακή υγεία και ευτυχία….
