Ελπίδων συνέχεια...

 Έγραφα σε προηγούμενη ανάρτηση ότι οι ελπίδες για το μέλλον του πλανήτη στρέφονται προς τη νέα γενιά.

Πως όμως θα αλλάξουν οι νεότεροι τον κόσμο; Πως θα κάνουν ελκυστική μια εναλλακτική πρόταση, που να δίνει ελπίδες για μια βιώσιμη πορεία του κόσμου; 

Πρώτα πρέπει να πατήσουν το φρένο αντιδρώντας σε όλες εκείνες τις λύσεις, που επιδεινώνουν το πρόβλημα. Η κινητοποίηση πρέπει να είναι μεγάλη και να προέλθει από τους ίδιους τους νέους ανθρώπους. Με τη χρήση των κοινωνικών δικτύων και με έναρξη από το σχολείο.  

Η ανθρωπότητα μοιάζει να έχει επιλέξει μια φρενήρη πορεία προς τον όλεθρο. Για να σταματήσει όμως η πορεία αυτή το φρενάρισμα δεν αρκεί. Είναι απαραίτητο, αλλά δεν αρκεί. Χρειάζεται συνάμα και μια εναλλακτική πορεία, δηλαδή ένα καινούργιο αφήγημα. 

Το αφήγημα αυτό πρέπει να είναι όμορφο και ελκυστικό. Πρέπει να αρχίσει να το ακούει κανείς από τα τρυφερά πρώτα χρόνια της ζωής του. Από το σπίτι του αρχικά, αλλά οπωσδήποτε από τους πρώτους του δασκάλους. 

Ποιους δασκάλους όμως; Που είναι αυτοί οι προικισμένοι δάσκαλοι που θα δώσουν το σύνθημα για τη μεγάλη αλλαγή που χρειάζεται ο πλανήτης; Υπάρχουν; 

Και βέβαια υπάρχουν. Σήμερα όμως είναι λίγοι και η φωνή τους αδύνατη και μικρής εμβέλειας. Και επειδή οι δάσκαλοι βγαίνουν από τα Πανεπιστήμια και τις Παιδαγωγικές Σχολές, εκεί είναι που πρέπει να γίνει η μεγάλη επανάσταση. Εκεί πρέπει οι φοιτητές να μάθουν τον τρόπο που πρέπει να περάσουν τα σωστά μηνύματα στις επόμενες γενιές. 

(έπεται συνέχεια)