Το μυστήριο της συγγραφής

 Όταν γράφω είμαι άλλος άνθρωπος. Κυριολεκτικά. Βλέπω παλιά μου κείμενα και αμφιβάλλω αν είμαι εγώ εκείνος που τα έγραψε. 

Δεν είναι θέμα μνήμης ή μάλλον έλλειψής της. Είναι ωσάν να χρησιμοποιώ όταν συγγράφω ένα άλλο κομμάτι του εγκεφάλου μου, που δεν είναι για καθημερινή χρήση. 

Απόδειξη ότι όταν προσπαθώ να συνεχίσω ένα παλιό κείμενο που όπως είπα δεν μου θυμίζει σχεδόν τίποτα, μετά από ένα-δύο λεπτά γίνεται ένα είδος συγχρονισμού ή μάλλον επανασυγχρονισμού και βρίσκομαι στο ίδιο μήκος κύματος με εκείνο τον άλλο εαυτό μου. Διεγείρεται θάλεγε κανείς εκείνο το κομμάτι του εγκεφάλου που είχε γράψει το αρχικό κείμενο. Αυτό συνεχίζεται για όσο γράφω, αλλά αν μετά από μερικές μέρες ξαναπιάσω το κείμενο αυτό πρέπει να ακολουθηθεί η ίδια διαδικασία αρχικής έκπληξης και επανασυγχρονισμού.

Μυστήριο πράγμα αυτός ο εγκέφαλος!