Εκλογή στη θέση Καθηγητή

Σήμερα είπα να θυμηθώ λίγο τα παλιά. Είναι ένα κείμενο, που γράφτηκε από μένα και διαβάστηκε μερικά χρόνια πριν, κατά τη διαδικασία εκλογής Καθηγητή στο Πανεπιστήμιο στο οποίο υπηρετούσα. Το καταθέτω εδώ, επειδή εκφράζει τη θέση μου για τις συγκεκριμένες διαδικασίες, την οποία είχα καταθέσει επανειλημμένα σε παρόμοιες ευκαιρίες. Πρέπει να πω ότι σχεδόν ποτέ δεν εισακούστηκα κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας, παρά τα νεύματα συμφωνίας των εκλεκτών συναδέλφων κατά τη στιγμή της τοποθέτησής μου.

Δεν το κρύβω ότι η απογοήτευση από το συγκεκριμένο γεγονός, ήταν ένας από τους λόγους που με οδήγησαν στην πρόωρη έξοδο από την ενεργό υπηρεσία.

Μερικά λόγια αρχικά για τις εκλογές γενικότερα: Είναι γνωστό ότι είμαστε δέσμιοι των επιλογών μας, οι οποίες και προσδιορίζουν ουσιαστικά το μέλλον του Τμήματος. Μετά τόσα χρόνια συνύπαρξης, συνεργασιών και κοινωνικών σχέσεων, αλλά και συγκρούσεων και αντιθέσεων, είναι θαρρώ επόμενο να υπάρχουν κάποιες δυσκολίες στη δυνατότητα αντικειμενικής κρίσης κατά τις εξελίξεις συναδέλφων. Αυτός είναι και ο λόγος που σε μερικές χώρες έχει καθιερωθεί η χρήση εξωτερικών εκλεκτόρων, χωρίς να θεωρώ προσωπικά ότι αυτό είναι η καλύτερη λύση.

Μια παρατήρηση που θέλω να κάνω είναι ότι τελευταία έχω επισημάνει το φαινόμενο η καθιερωμένη επίσκεψη του υποψηφίου στους εκλέκτορες, η οποία πρέπει να έχει ως στόχο την διερεύνηση από τη μεριά των δευτέρων κάποιων σημείων που αφορούν το έργο του υποψηφίου, ώστε να είναι καλύτερη η κρίση τους, έχει οδηγηθεί σε πλήρη αντιστροφή ρόλων και αποσκοπεί κυρίως στη διερεύνηση από τη μεριά του υποψηφίου των προθέσεων του εκλέκτορα, ώστε να γνωρίζει εάν έχει συγκεντρώσει τον μαγικό απαιτούμενο αριθμό.

Η υποβολή υποψηφιότητας για εξέλιξη σε οποιαδήποτε βαθμίδα και επομένως και στη βαθμίδα του Καθηγητή, όταν γίνεται στον ελάχιστο απαιτούμενο από το νόμο χρόνο, πρέπει να συνοδεύεται κατά τη γνώμη μου από ένα άψογο από κάθε άποψη βιογραφικό, όπου σε όλους τους τομείς ο υποψήφιος να παίρνει σχεδόν άριστα. Σε αντίθετη περίπτωση πρέπει να περιμένει μέχρι να συγκεντρώσει τις προϋποθέσεις που απαιτούνται.

Πρέπει με άλλη διατύπωση ο υποψήφιος να έχει προηγούμενα καταξιωθεί με το έργο του για να γίνει στη συνέχεια Καθηγητής και όχι, όπως δυστυχώς γίνεται συχνά, να προσπαθεί να γίνει Καθηγητής για να καταξιωθεί εκ του γεγονότος αυτού.

Σχετικά με την εκλογή στη θέση Καθηγητή εκτιμώ ότι τα κύρια κριτήρια πρέπει να είναι τα παρακάτω: 

1) Υψηλό επίπεδο απόδοσης σε όλους τους τομείς, που για ένα γιατρό ιδιαίτερα είναι το κλινικό, ερυνητικό-συγγραφικό και εκπαιδευτικό έργο.

2) Εστιασμός του ερευνητικού έργου και προώθηση της γνώσης στο αντικείμενο αυτό με τη βοήθεια ομάδας που ο ίδιος έχει δημιουργήσει και της οποίας ηγείται.

3) Αναγνώριση επιστημονική στον ελληνικό και το διεθνή χώρο.

4) Πολύ συνοπτικά και σύμφωνα με το σχετικό κείμενο κριτηρίων που ετοίμασε ο Πρόεδρος του Τμήματος, πρέπει να αποτελεί μοντέλο-υπόδειγμα για τους νεώτερους συναδέλφους και τους φοιτητές μας.

Η Επιστήμη και η σημερινή κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα

Υπάρχει ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Colin Macilwain στο περιοδικό Nature, το οποίο εξετάζει το άμεσο μέλλον της επιστήμης. Ο συγγραφέας αναφέρεται σε μια πρόσφατη διάσκεψη που έγινε στη Βουδαπέστη (World Science Forum) και την απογοήτευσή του από την τάση των επιστημόνων να ζουν ακόμη στο γυάλινο πύργο τους, μακριά από την κοινωνία και με την φρούδα ελπίδα ότι δεν θα τους επηρεάσει η οικονομική κρίση. Τους βεβαιώνει, όπως όλα τα στοιχεία δείχνουν, ότι οι δαπάνες για την έρευνα των μεγάλων κρατών, τουλάχιστον των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας θα ελαττωθούν σημαντικά τα επόμενα χρόνια και ότι σε όλες τις χώρες υπάρχει τάση για στόχευση των χρηματοδοτήσεων περισσότερο προς τα υπάρχοντα πρακτικά προβλήματα, κάτι που μοιραία θα αλλάξει το σημερινό τοπίο. Αυτοί που θα πληγούν περισσότερο είναι οι ερευνητές των λεγόμενων "ανθρωπιστικών" επιστημών, οι οποίοι άλλωστε την πληρώνουν πάντοτε περισσότερο σε περιόδους κρίσεων. Επίσης υπάρχει ο φόβος, ακριβώς λόγω της οικονομικής δυσπραγίας, να στραφεί η έρευνα πάλι προς την μικρές ερευνητικές ομάδες και να σταματήσει η πολυ-επιστημονική προσέγγιση, που είναι τόσο απαραίτητη στην εποχή μας.

Ο συγγραφέας αναφέρει ακόμη ότι πρόσφατα μια ομάδα επιστημόνων του Διεθνούς Συμβουλίου για την Έρευνα ανάλυσε τις υπάρχουσε τάσεις και κατέληξε σε 4 πιθανά σενάρια με βάση κυρίως δύο παραμέτρους: την τάση για συμμετοχή των κονωνικών εταίρων στις αποφάσεις και την τάση για "εθνικές" ή αντίθετα "οικουμενικές" πολιτικές στην έρευνα.

Το πιό ελπιδόφόρο- κατά τον συγγραφέα- σενάριο περιλαμβάνει περισσότερη συμμετοχή της κοινωνίας και οικουμενική συνεργασία στην έρευνα. 

Το δεύτερο σενάριο -οικουμενική συνεργασία, αλλά μικρή συμμετοχή της κοινωνίας-είναι περίπου ότι έχουμε τώρα, κάτι που δεν είναι δυνατό να είναι βιώσιμο για καιρό (περισσότερες συσκευές και εφαρμογές "πολυτελείας" που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να αποκτήσουν).

Το τρίτο σενάριο, με ευρεία κοινωνική συμμετοχή, αλλά μικρή διάθεση οικουμενικών πολιτικών, δηλαδή με περισσότερο "εθνική" διάσταση στην ερευνητική πολιτική, θα οδηγήσει, όπως η ανάλυση αναφέρει χαρακτηριστικά, σε "μικρές Δανίες", που ολοένα απομακρύονται η μία από την άλλη, με τις δικές τους προτεραιότητες και κανόνες λειτουργίας. Και βέβαια μόνο ένας μικρός αριθμός κρατών μπορεί να πετύχει θετικά αποτελέσματα με ένα τέτοιο σενάριο.

Τέλος το τέταρτο και χειρότερο σενάριο είναι η εφαρμογή "εθνικών" πολιτικών χωρίς κοινωνική συμμετοχή, που μας πηγαίνει πίσω στο μοναχικό ερευνητή με τα πενιχρά συνήθως μέσα, που δεν έχει καμιά επαφή με την κοινωνική πραγματικότητα του περιβάλλοντός του. Και που βέβαια δεν ταιριάζει στη σημερινή εποχή της ταχύτατης τεχνολογικής εξέλιξης.

Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα τι θα συμβεί τελικά. Οι επιστήμονες πάντως και ιδιαίτερα οι υπέυθυνοι για την χάραξη της πολιτικής στην έρευνα πρέπει να ξυπνήσουν επιτέλους και να προσπαθήσουν να επηρεάσουν τις εξελίξεις. Αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι χωρίς συμμετοχή της κοινωνίας στον καθορισμό των ερευνητικών προτεραιοτήτων και χωρίς την μεγαλύτερη ανάπτυξη διαύλων επικοινωνίας μεταξύ πολλών επιστημονικών κλάδων σε διακρατική κλίμακα δεν μπορούμε στη σημερινή πραγματικότητα να πετύχουμε πολλά και σημαντικά πράγματα.

Εμετ Μπένετ

Ακόμη μια αναδημοσίευση, για να αποδίδουμε τιμή εκεί που πραγματικά αξίζει

(from δυτικός άνεμος by Νίκος Λαγκαδινός)

Σε ηλικία 93 ετών πέθανε στο Μάντισον των Ηνωμένων Πολιτειών ο Εμετ Μπένετ, ο οποίος θεωρήθηκε ο πατέρας της Μυκηναϊκής επιγραφικής, αφού ο ρόλος του στην αποκρυπτογράφηση της Γραμμικής Β' υπήρξε καταλυτικός. Στη μονογραφία του «Οι πινακίδες της Πύλου» (1951) ο Μπένετ δημοσίευσε τον πρώτο οριστικό κατάλογο των συμβόλων της Γραμμικής Β κι αυτό αποτέλεσε το πρώτο βήμα για την ανάγνωση κάθε άγνωστης επιγραφής. Δουλεύοντας αρχικά με την Αλις Κόμπερ, η οποία θεωρούνταν ως το θάνατό της το 1950 η διασημότερη επιγραφικός, ο Μπένετ αφιέρωσε τον περισσότερο χρόνο του στην δεκαετία του ΄40 προκειμένου να δημιουργήσει έναν κατάλογο με 80 περίπου χαρακτήρες. Καθένας από αυτούς αντιστοιχούσε σε μία συλλαβή μιας άγνωστης ακόμη γλώσσας.

Η ανάγνωση των πινακίδων της Γραμμικής Β ήρθε ένα χρόνο αργότερα από τον νεαρό τότε _1952 _ αρχιτέκτονα Μάκλ Βέντρις (πέθανε σε δυστύχημα το 1956), αυτός όμως βασίστηκε σ΄ αυτόν τον κατάλογο που συνέθεσε ο Μπένετ. Ετσι χάρη στον Μπένετ, την Κόμπερ και τον Βέντρις η Γραμμική Β θεωρείται τώρα η πρωιμότερη αναγνώσιμη γραφή στην Ευρώπη.

Ο Εμετ Λέσλι Μπένετ ο Νεώτερος γεννήθηκε στην Μινεάπολη το 1918 και σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Σινσινάτι με καθηγητή τον διαπρεπή αρχαιολόγο Κάρλ Μπλέγκεν, ο οποίος είχε πραγματοποιήσει ανασκαφές στην Πύλο φέρνοντας στο φως τα ανάκτορα του Νέστορα. Κατά τη διάρκεια του Β΄Παγκοσμίου πολέμου εργάσθηκε ως αποκρυπτογράφος βοηθώντας στην αποκρυπτογράφηση των ιαπωνικών μηνυμάτων. Και παρ΄ ότι δεν γνώριζε γιαπωνέζικα, όταν του έδιναν κωδικοποιημένα κείμενα, αυτό που έκανε ήταν να αναζητεί διάφορα μοτίβα μέσα σ΄αυτά ώστε να καταλήξει στην αποκωδικοποίησή τους. Ο Μπένετ δίδαξε ως καθηγητής στο Γέιλ και στο Πανεπιστήμιο του Τέξας αλλά περισσότερο κοντά ήταν πάντα με το Πανεπιστήμιο του Ουινσκόνσιν όπου δίδαξε από το 1959 ως το 1988.

To exit

Σήμερα αναδημοσιεύω ένα άρθρο του Γιώργου Γραμματικάκη από το Protagon.gr.

Αυτό το κάνω , επειδή με εκφράζει απόλυτα. Άλλωστε εγώ έχω ήδη "εξέλθει".

Η μόνη μου επιθυμία είναι να εξέλθω. To exit. Να εξέλθω από αυτό που είναι σήμερα η πατρίδα, από όσα ζούμε καθημερινά και τα όσα προοιωνίζεται το μέλλον.

Να εξέλθω. To exit. Οι πολιτικοί και τα καμώματά τους μου προκαλούν αποστροφή και μόνον τις «Ειδήσεις των 8» -τι είναι άραγε είδηση;- αφορούν η εκλογολογία και οι πληκτικές δηλώσεις τους. Δεν αντέχω άλλο την διαρκή συζήτηση για τα «μέτρα» που έπονται ή την δόση που εκκρεμεί, ούτε για το πόσο κρίσιμος είναι για πολλοστή φορά ο μήνας που διανύομε. Κουράστηκα να είμαι κι εγώ μέρος της μελαγχολίας, που όλο και περισσότερο τυλίγει τα πρόσωπα και τους δρόμους. Δεν αντέχεται η βεβαιότητα: Ότι αν προχωρήσουμε έτσι, μας μέλλονται χειρότερα δεινά, η τραγωδία ενεδρεύει.

Να εξέλθω λοιπόν. Αυτό επιθυμώ. Έχω μάλιστα την υποψία ότι αυτό επιθυμούν και πολλοί άλλοι. Αυτό επιθυμούμε για τον καινούργιο χρόνο, που μετρά ήδη τα πρώτα του βήματα. Να εξέλθομε. Διότι, αντί η κρίση να φέρει στην χώρα την σοβαρότητα και την ευθύνη, έχει εκτραπεί σε μια περιδίνηση περί το μηδέν, σε μια αφόρητη φλυαρία με λίγο περιεχόμενο. Τον τόνο δίδουν πάλι οι πολιτικοί και οι πολιτικάντηδες, οι διανοούμενοι της εγωπάθειας, οι αναλυτές της δυστυχίας μας. Όπως ένα ποτάμι, που παρασύρει στην ορμητική ροή του  σκουπίδια και λάσπες και στο τέλος κυριαρχείται από αυτά.

Η μόνη λοιπόν λύση είναι: Το exit.  Δεν αντέχεται άλλο μια καθημερινότητα, που ενώ η «κρίση» εκδηλώνεται σε κάθε της γωνία, επιμένει επίσης να μιλά ασταμάτητα για την κρίση. Αρνούμαι στο εξής να ακούσω όσους επαγγέλλονται διαρκώς την «σωτηρία» μας, αλλά και ορισμένους άλλους, που οραματίζονται την ταπείνωση και την επιστροφή μας στην «δραχμή». Με εξοργίζουν εκείνοι που δήθεν υπερασπίζονται τα ιερά και τα όσια του τόπου - ή την εθνική κυριαρχία μας - ενώ είμαστε οι Έλληνες που τον παραδώσαμε στο μπετόν και την ασχήμια. Δεν με συγκινεί πια ο θρήνος των συνδικαλιστών και των λογής «εκπροσώπων»: την εξουσία τους υπερασπίζονται μόνον, για την δική τους βολή ενδιαφέρονται συνήθως.

Εμείς λοιπόν, όλοι οι άλλοι, είναι ανάγκη να εξέλθομε. Σε ένα σπουδαίο αλλά ελάχιστα γνωστό διήγημα του Ιουλίου Βέρν -το  «Πείραμα του δόκτορος Οξ»- οι κάτοικοι μιας ολόκληρης πόλεως περιέρχονται αργά σε μια κατάσταση ανεξήγητη. Ο παραλογισμός και η ένταση κυριαρχούν. Η κατάσταση όμως αυτή εκτονώνεται ευθύς ως κάποιοι από τους κατοίκους περιπατήσουν τυχαία προς την κορυφή ενός λόφου. Εκεί ανακαλύπτουν και πάλι τον πραγματικό εαυτό τους, τις ξεχασμένες αξίες και τα πράγματα που τους συνδέουν. Η ερμηνεία δεν αργεί: Ένας παρανοϊκός  επιστήμων, ο δόκτωρ Οξ, διοχέτευε στην πόλη και προς χάριν των πειραμάτων του ένα αέριο με καταστρεπτικές επιδράσεις στα νεύρα και την προσωπικότητα των κατοίκων. Αρκούσε ο καθαρός αέρας του λόφου, για να επανέλθουν οι τυχεροί σε ένα κώδικα αξιών και συμπεριφοράς, που περιόριζε την επίδραση των τοξικών αερίων.

Έξω λοιπόν, προς τον καθαρό αέρα, προς  την κορυφή του λόφου. Ας  παραμερίσομε προσωρινά το πολύπλοκο ερώτημα: Ποιός άραγε ή ποιοί είναι εκείνοι, που διοχετεύουν τα τοξικά αέρια στην Πόλη; Νά'ναι λοιπόν το «σύστημα», οι ανάξιοι πολιτικοί, η τρόικα –ή μήπως μια Ευρώπη που ξέχασε τους πρωταρχικούς λόγους της υπάρξεως της; Με αυτά τα ερωτήματα ασχολούνται ωστόσο κατά κόρον οι πρωινές εκπομπές της τηλεόρασης, επίκαιρα αφιερώματα και ειδικά βιβλία, βαρύγδουποι αναλυτές και δημοσκόποι. Η ίδια η επιδημία δεν φαίνεται να τους ενδιαφέρει, κυρίως περιγράφουν  τα συμπτώματα της. Εμείς εδώ, που δεν ακολουθούμε αυτό το ρεύμα, ας εστιάσομε στο μόνο εθνικό αίτημα: Έξω, στον καθαρό αέρα. Εκεί που κινούνται ακόμα άνθρωποι, με τις αδυναμίες και την μεγαλοσύνη τους και όχι τα θύματα ενός παρανοϊκού δόκτορα. Εκεί, που κυριαρχεί το ερώτημα «τι μπορούμε να κάνομε;» και όχι το εξαντλημένο «ποιος φταίει». Εκεί: Δίπλα στον άνεργο, όσοι μπορούμε, κοντά στα θύματα του δόκτορα Οξ, όσοι αντέχομε.

To exit, φίλοι. Αυτό είναι το μόνο αίτημα -και όχι βέβαια οι εκλογές!- που έχει περιεχόμενο και σημασία. To exit: Από μια  Ελλάδα, που σέρνεται πάλι από τις αμαρτίες και την πολιτική της ευτέλεια, στην άλλη Ελλάδα, την παράλληλη Ελλάδα, που δεν έπαυσε να υπάρχει. Εκεί βρίσκεται πάντοτε  ο δάσκαλος, που διδάσκει σωστά τα παιδιά ή ο γιατρός, που δεν βλέπει τον πάσχοντα ως χαρτονόμισμα. Στην παράλληλη Ελλάδα ανήκουν οι άνθρωποι της Τέχνης που, συχνά ανέστιοι και πένητες, επιμένουν να δημιουργούν στο θέατρο, στη μουσική, στον κινηματογράφο. Εκεί πάλι ανήκουν όσοι κινητοποιούνται, χωρίς την αυτοπροβολή που επιδιώκουν άλλοι, για το καλό του διπλανού τους, για να διασωθεί μια ομορφιά που χάνεται, για να γίνει η σιωπηρή οργή μας φροντίδα και πράξη.

Είναι ο μόνος τρόπος: Tο exit. Από την Ελλάδα του κενού λόγου και του παροξυσμού, στην άλλη Ελλάδα, που υπάρχει δίπλα μας και μέσα μας. Ενώ όμως τα φωτεινά σήματα δείχνουν τον δρόμο, ας μην νομίσει κανείς ότι είναι εύκολος και ασφαλής. Κυρίως επειδή σε κάθε του στροφή, σε κάθε του πέρασμα, πρέπει να κοιτάζομε κατάματα τους νέους ανθρώπους και να ψιθυρίζομε ένα συγγνώμη.

Λίμνες Ζερέλια

Ένα σπάνιο γεωλογικό φιανόμενο στην περιοχή Αλμυρού Μαγησίας. Δυό μικρές λίμνες στη μέση μιας σχεδόν επίπεδης περιοχής στον κάμπο του Αλμυρού και κάτω από τις χιονισμένες (χθες) κορυφές της Όρθρυος.

Η προέλευσή τους αβέβαιη, ηφαιστειογενής (μοιάζει απίθανο) ή από πτώση μετεωριστών (πιο πιθανό). 

Δείτε χθεσινές φωτογραφίες.

Μοναδικότητα

Ray Kurzweil

Singularity ή Μοναδικότητα στα ελληνικά. Στους κύκλους των μελλοντολόγων αυτή η έννοια σημαίνει το χρονικό εκείνο σημείο, κατά το οποίο η νοημοσύνη των υπολογιστών θα έχει ξεπεράσει τη νοημοσύνη ολόκληρης της ανθρωπότητας κατά ένα εκατομμύριο φορές, οι άνθρωποι θα βρίσκονται κοντά στο να πετύχουν την αθανασία και γενικά όπου η τεχνολογική εξέλιξη θα είναι εξαιρετικά γρήγορη και τίποτα δεν θα μοιάζει με τη ζωή που ζούμε σήμερα. Ο γνωστός μελλοντολόγος Ray Kurtzweil τοποθετεί αυτή την εξέλιξη για το 2045, κάτι που κάνει πολλούς άλλους να τον θεωρούν παρανοϊκό!

Ίσως το πιο ωραίο το είπε ένας άλλος μελλοντολόγος, ο Michael Shermer: Ποιά είναι η πρόβλεψή μου για το πότε θα έλθει η Μοναδικότητα; Είμαστε 10 χρόνια μακριά της και εκεί θα βρισκόμαστε πάντοτε!

Η χρήση βλαστοκυττάρων στην έρευνα

Είμαστε σίγουρα περίεργος λαός. Οι "πρόγονοί" μας έβαλαν τα πρώτα ουσιαστικά ερωτήματα για ότι συμβαίνει γύρω μας και γέννησαν την επιστημονική σκέψη, ενώ γενικά νομίζουμε  ότι είμαστε προοδευτικοί άνθρωποι. 

Κι' όμως. Οι Έλληνες ανήκουν μαζί με τους Αυστριακούς, τους Λουξεμβούργιους και τους Σλοβένους στους 4 από τους 34 συνολικά λαούς, που η πλειοψηφία των ερωτηθέντων δεν επιθυμούν να γίνεται έρευνα για τις θεραπευτικές εφαρμογές των βλαστοκυττάρων, εάν αυτά προέρχονται από έμβρυα, έστω και αν αυτό σημαίνει ότι μπορεί κάποιοι άνθρωποι να στερηθούν το όφελος από τις πιθανές θεραπείες! (Αυτή ακριβώς ήταν η διατύπωση της ερώτησης στην οποία απάντησαν).

Όπως είναι γνωστό τα έμβρυα που χρησιμοποιούνται για τις σχετικές μελέτες είναι εκείνα που κυριολεκτικά "πετιούνται στα σκουπίδια", επειδή δεν πρόκειται να χρησιμοποιηθούν κατά την εξωσωματική γονιμοποίηση. Και για τα οποία τα ζευγάρια από τα οποία προέρχονται πάντοτε δίνουν συγκατάθεση για τη χρήση τους.

Εμείς ως λαός θεωρούμε ότι πρέπει να τα πετάμε, και όχι να τα διαθέτουμε για την ανάπτυξη εξαιρετικά ελπιδοφόρων θεραπειών!

Το αποτέλεσμα δεν είναι απογοητευτικό μόνο για τους απλούς πολίτες αυτής της χώρας, αλλά κυρίως για τους αρμόδιους επιστήμονες, οι οποίοι δεν θέλησαν ή δεν μπόρεσαν να τους ενημερώσουν σωστά!

Όσο για το ρόλο της εκκλησίας στη διαμόρφωση της παραπάνω άποψης νομίζω ότι μπορείτε να τον μαντέψετε.

Στο ίδιο αρθρο του περιοδικού New England Journal of Medicine, που δημοσίευσε τα σχετικά στοιχεία για τις 33 ευρωπαϊκές χώρες και τις ΗΠΑ, διαπιστώθηκε άμεση συσχέτιση ανάμεσα στο βαθμό "θρησκευτικότητας" και την αντίρρηση στη συγκεκριμένη επιστημονική εφαρμογή.

Κοπεγχάγη

Επιστροφή σήμερα μετά από ένα χριστουγεννιάτικο ταξίδι στην Κοπεγχάγη.
Άλλος κόσμος, άλλη νοοτροπία!
Δεν μπορείς παρά να ζηλέψεις την τάξη, την καθαριότητα της πόλης, την ηρεμία και τον πολιτισμό των ανθρώπων, τα όμορφα πάρκα και την επάρκεια και άνεση των μέσων μεταφοράς.
Αλλά και πως να μην προσέξεις τα μουντά χρώματα του ουρανού και την κάποια πλήξη από την αβάσταχτη απουσία του απροσδόκητου.
Αλλά αυτό που θα μου έλειπε σε περίπτωση μόνιμης μακράς διαμονής νομίζω ότι θα ήταν κυρίως η φύση της χώρας μας. Η μοναδική της θάλασσα και τα βουνά της!

Πέθανε ο συγγραφέας Κρίστοφερ Χίτσενς

Πέθανε ο συγγραφέας Κρίστοφερ Χίτσενς

Ο Βρετανός συγγραφέας και αρθρογράφος Κρίστοφερ Χίτσενς πέθανε από πνευμονία, μια επιπλοκή του καρκίνου του οισοφάγου από τον οποίο έπασχε, στο Χιούστον, αναφέρει σήμερα το περιοδικό VANITY FAIR στην ιστοσελίδα του.
«Ο Κρίστοφερ Χίτσενς, ο δεινός επικριτής και ρήτορας πέθανε σήμερα σε ηλικία 62 ετών», επισημαίνει το αμερικανικό περιοδικό.
Ο Χίτσενς άρχισε τη σταδιοδρομία του ως δημοσιογράφος στη Βρετανία πριν μεταβεί στις αρχές της δεκαετίας του 1980 στις ΗΠΑ όπου και έζησε. Έγινε ευρύτερα γνωστός ως αρθρογράφος σε διάφορα αμερικανικά και βρετανικά έντυπα πολιτικού περιεχομένου. Το βιβλίο του «God Is Not Great» πραγματεύεται την ανυπαρξία του Θεού.
Ο καρκίνος του οισοφάγου τού διαγνώστηκε τον Ιούνιο του 2010.
Από την Καθημερινή

Σημειώνω ότι η ανακοίνωση του θανάτου του ήταν πρώτο θέμα σε όλα τα μεγάλα ειδησεογραφικά πρακτορεία.
Ήταν περισσότερο γνωστός για την έντονη κριτική που έκανε στη θρησκεία και άλλωστε, όπως γράφει και η Καθημερινή, το πιο γνωστό του βιβλίο ήταν το " Ο Θεός δεν είναι μεγάλος". 

Το δίκιο είναι ζόρικο πολύ της Μάρως Δούκα

Ένα ενδιαφέρον, καλογραμμένο αλλά και αρκετά "δύσκολο" και απαιτητικό βιβλίο της Μάρως Δούκα, που περιστρέφεται γύρω από ένα πραγματικό και όχι ευρύτερα γνωστό γεγονός, δηλαδή το ότι η γερμανική κατοχή στα Χανιά παρατάθηκε πολύ περισσότερο από ότι στην υπόλοιπη Ελλάδα και που μάλιστα για δύο μήνες ήταν ουσιαστικά αγγλογερμανική κατοχή. 

Πίσω από το γεγονός αυτό βρίσκονταν η προσπάθεια να αντιμετωπισθεί ο κίνδυνος που λέγονταν ΕΑΜ και έτσι προέκυψαν οι μηχανορραφίες των ντόπιων συνεργατών με τους Άγγλους και η πρόθυμη συνεργασία των Γερμανών, που είχαν τους δικούς τους λόγους να παραμείνουν όσο γίνεται περισσότερο. Γίνεται μια αρκετά αναλυτική καταγραφή των ιστορικών γεγονότων της εποχής (τόσο που ο τίτλος "μυθιστόρημα" κατά διαστήματα φαντάζει προβληματικός) και μια εξιστόρηση που παλινδρομεί ανάμεσα στο σήμερα της εγγονής και το τότε του παππού της μέσα από τα σημειωματάριά του. Και από κοντά η οικογένειά τους και οι φίλοι τους. Οι σχέσεις τους και οι έρωτές τους. Οι προδοσίες και ο ηρωϊσμός των απλών ανθρώπων. Και μια ατελέσφορη, όπως πάντα, προσπάθεια να βρεθεί που ακριβώς στέκεται το δίκιο.

Γιατί το δίκιο είναι, όντως, ζόρικο πολύ!

Ενδιαφέρουσα Ιδέα: Να στείλουμε όλους τους ηγέτες του κόσμου σε ένα ταξίδι στο διάστημα.

Η ιδέα είναι του Δανού επιστήμονα Kristian von Bengtson και έχει το εξής σκεπτικό: Όλοι οι αστροναύτες, που μέχρι σήμερα έχουν βρεθεί στο διάστημα μετά την επιστροφή τους μιλούν για την εκπληκτική εμπειρία να δουν τη Γη μας απο "έξω εκεί". Πόσο όμορφη, αλλά και εύθραυστη και μοναχική είναι. Και γυρίζουν άλλοι άνθρωποι. Όλοι ενδιαφέρονται περισσότερο για τη ρύπανση του περιβάλλοντος και κάποιοι γίνονται και ακτιβιστές, αγωνιζόμενοι για να σταματήσει η ανθρωπογενής καταστροφή του πλανήτη μας.

Αυτές τις μέρες γίνεται στη Νότια Αφρική μια ακόμη διάσκεψη για το περιβάλλον, χωρίς όμως να περιμένουμε εντυπωσιακά αποτελέσματα. Και λέει ο δανός επιστήμονας: Μήπως είναι καλύτερα να τους βάλουμε αυτούς όλους τους ηγέτες, που αποφασίζουν για το περιβάλλον, σε ένα διαστημόπλοιο και να τους στείλουμε ένα ταξιδάκι γύρω από τη Γη;

Ίσως, λέει, όταν γυρίσουν θα έχουν γίνει και αυτοί άλλοι άνθρωποι.

Ή μήπως, λέω εγώ,  οι πολιτικοί αποτελούν χαμένη υπόθεση; Χωρίς καμιά ελπίδα αλλαγής;

Η Δύση του Ήλιου σήμερα στο Μαλάκι του Πηλίου

Η ένδοξη πτώση της άσπρης τριανταφυλλιάς!

Έπεσε χθες βράδυ ξαφνικά. Πάνω στην ακμή της. Με δυο υπέροχα μεγάλα άσπρα τριαντάφυλλα στην κορυφή της. Ωσάν μια τελευταία εκπνοή. Ένα ύστατο δώρο!

Η ευεργετική επίδραση της τσίχλας

Είναι απλά μια αηδιαστική συνήθεια, όπως λένε μερικοί;  Ένας τρόπος για να ελαττώσουμε τη νευρικότητά μας ή και να ξεγελάσουμε την πείνα μας; 

Ή μήπως κάτι περισσότερο;

Φαίνεται ότι πράγματι υπάρχει μια εξαιρετική "επιστημονική" δικαιολογία για αυτή την πολύ παλιά συνήθεια (μην ξεχνάμε τη συνήθεια των αρχαίων Ελλήνων να μασούν μαστίχα). 

Το μάσημα της τσίχλας προσφέρει μια ισχυρή ενίσχυση στη διανοητική μας επίδοση! 

Αυτό αποδείχτηκε ακόμη μια φορά πρόσφατα σε μια μελέτη που έγινε στο Πανεπιστήμιο του St. Lawrence και αφορούσε 159 φοιτητές, που έλαβαν μέρος σε μια σειρά δύσκολων νοητικών δοκιμασιών. Μοιράστηκαν σε εκείνους που μασούσαν τσίχλα (χωρίς ζάχαρη, η οποία θα μπορούσε να επηρεάσει το αποτέλεσμα) και σε εκείνους που δεν μασούσαν. Αυτοί που μασούσαν τσίχλα τα κατάφεραν πολύ καλύτερα στις σχετικές δοκιμασίες!

Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που γίνονται τέτοιες μελέτες, αφού και άλλες παρόμοιες στο παρελθόν έδειξαν τα ίδια αποτελέσματα, τόσο που μερικοί λένε ότι το μάσημα της τσίχλας βοηθά στις εξετάσεις περισσότερο και από την καφφείνη. Αυτό που έδειξε η τελευταία μελέτη επιπλέον είναι ότι η σχετική βοήθεια είναι σχετικά μικρής διάρκειας, δηλαδή περί τα 20 λεπτά. Η ευνοϊκή επίδραση μετά εξαφανίζεται ανεξάρτητα εάν συνεχίσει κανείς να μασά τσίχλα.

Ο μηχανισμός της επίδρασης δεν είναι απόλυτα γνωστός και σίγουρα δεν έχει σχέση με την περιεκτικότητα σε ζάχαρη, όπως προαναφέρθηκε. Η πιο πιθανή εξήγηση που προτείνεται είναι ότι αυτή η ίδια η διαδικασία της μάσησης έχει διεγερτική επίδραση στην εγκεφαλική λειτουργία της εγρήγορσης.

Αυτά τα αποτελέσματα κάνουν αδιανότητη μάλλον την απαγόρευση του μασήματος της τσίχλας πχ μέσα στην τάξη ή στις εξετάσεις. Και βέβαια πολύ ευεργετική, αλλά δυστυχώς όπως φαίνεται σύντομη, θα μπορούσε να είναι η χρήση της κατά την οδήγηση, ιδιαίτερα τις βραδυνές ώρες!

Λίμνη Πλαστήρα Δεκέμβριος 2011

Κυνηγώντας αγριογούρουνα και ανθρώπους

Το αυτοκίνητό μας μπήκε στην ευθεία μετά τη στροφή. Μπροστά μας φάνηκε ξαφνικά ένα αγριογούρουνο, που διέσχισε γρήγορα το δρόμο. Αμέσως κόψαμε ταχύτητα και σκεφτήκαμε ότι κρίμα που δεν προλάβαμε να το φωτογραφίσουμε. Και τότε ακούστηκε ένας πυροβολισμός και είδαμε έκπληκτοι έναν "άνθρωπο" ούτε 100 μέτρα μακριά μας από την αντίθετη πλευρά του δρόμου από εκείνη που βρίσκονταν το αγριογούρουνο -δηλαδή εμείς ήμαστε σχεδόν ανάμεσα σε εκείνον και το θήραμα- να συνεχίζει να πυροβολεί 2-3 ακόμη φορές!!

Το δύστυχο ζώο (θα θυμόμαστε για καιρό τις κραυγές αγωνίας του) σκοτώθηκε. Εμείς, αυτή τη φορά, τη γλυτώσαμε!

Πότε θα ξεσηκωθούμε όλοι αυτοί που δεν ανήκουμε στη συνωμοταξία των υποτιθέμενων "συνανθρώπων" μας, που λέγονται κυνηγοί, για να σταματήσει αυτό το αισχρό "άθλημα" ή όπως αλλοιώς θέλουν να το λένε; Ποια ευγενικά ιδεώδη άραγε το διακατέχουν και το συντηρούν;

Πρέπει να σημειώσω το θριαμβευτικό τεράστιο χαμόγελο του "ανθρώπου", που έκανε αυτό το εξαιρετικό κατόρθωμα, όταν περάσαμε αγανακτισμένοι δίπλα του βρίζοντάς τον!

Προφανώς δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τη χαρά του! Ευτυχώς.

The Sense of an Ending του Julian Barnes

Σήμερα τέλειωσα το μυθιστόρημα "The Sense of an Ending" του Julian Barnes, που φέτος κέρδισε το βραβείο Booker. Ένα σύντομο έργο, μια προσπάθεια ενός ανθρώπου στην 7η δεκαετία της ζωής του να κλείσει ευνοϊκά γι' αυτόν έναν παλιό λογαριασμό, που αφορά μια ιστορία που εκτυλίχτηκε στα φοιτητικά του χρόνια. 

Ένας μάλλον ήσυχος άνθρωπος, συμφιλωμένος με τη ζωή του και αρκετά ικανοποιημένος από τη συμβατικότητά της. " Στη ζωή μου προσπάθησα κυρίως να μην πληγωθώ και τώρα καταλαβαίνω πόσο αξιολύπητο ήταν αυτό", λέει σε κάποια στιγμή ειλικρίνειας.

Το βιβλίο έχει ακόμη να κάνει με τα γηρατειά, τις σχέσεις με τη νεότερη γενιά, τη διαδικασία της μνήμης και κυρίως -και αυτό αποκτά μεγάλη σημασία στην ιστορία- με τη διαδικασία του πως ξεχνάμε αυτά που δεν θέλουμε να θυμόμαστε. Μιλά ακόμη για τις τύψεις και την επιθυμία να "φερουμε κάποια πράγματα ίσια" προς το τέλος της ζωής μας.

Και για την αδυναμία μας μερικές φορές να καταλάβουμε και να συναισθανθούμε, να ¨πιάσουμε" όπως απλά λεέι ο κόσμος, κάποιες ωμές αλήθειες για τις πράξεις μας και τις συνέπειές τους. Κάτι που ο αφηγητής της ιστορίας "πιάνει" στην τελευταία σελίδα του βιβλίου.

Φαιδροί κομπάρσοι

Ο ένας τόλμησε να ανακοινώσει δημοψήφισμα, χωρίς να ζητήσει την άδειά τους. Και μετά το κατάπιε και έχασε και τη θέση του πρωθυπουργού. Ο άλλος έκανε νταηλίκια ότι δεν υπογράφει και στη συνέχεια τους έστελνε υποδείγματα κειμένων μέχρι να βρεθεί αυτό που τους ικανοποιούσε.

Επειδή αυτοί μας δίνουν τα χρήματα και επομένως βάζουν και τους όρους. Και απαιτούν να το χωνέψουμε μια και καλή!

Και οι υποτιθέμενοι ηγέτες μας; Φαιδροί κομπάρσοι σε έναν ευρωπαϊκό θίασο σκιών.

Διάβασα κάτι ωραίο χτες για τη στάση μας απέναντι στους δανειστές:

Είναι σαν να πηγαίνεις στην τράπεζα να πάρεις δάνειο, ενώ απ' έξω η γυναίκα σου, ο αδελφός σου ή ο συνέταιρός σου τέλος πάντων, χτυπά τα τζάμια και ωρύεται ότι δίνουν λεφτά σε έναν απατεώνα. Κάπως έτσι έχουν συμπεριφερθεί όλα αυτά τα χρόνια οι έλληνες αρχηγοί και μετά αναρωτιούνται πώς έχασαν την αξιοπιστία τους στο εξωτερικό.

Πέρασες πόρτα; Ξέχασες!

Μια ενδιαφέρουσα μελέτη έδειξε ότι η διάβαση μιας πόρτας οδηγεί στο να ξεχάσουμε ευκολότερα αυτό που θέλαμε να κάνουμε, ενώ δεν συμβαίνει το ίδιο αν αυτό που θέλουμε να κάνουμε δεν μας αναγκάζει να βγούμε από το δωμάτιο ή γενικότερα να αλλάξουμε χώρο.
Ο λόγος είναι ότι το μυαλό έχει την τάση να βάζει τις σκέψεις, επιθυμίες κλπ σε "κουτάκια" και το πέρασμα από ένα χώρο σε ένα άλλο μέσα από μια πόρτα, γίνεται αντιληπτό ως διάβαση ενός ορίου και προκαλεί μια ασυνείδητη "τακτοποίηση" των μέχρι εκείνη τη στιγμή σκέψεων ή προθέσεων, θεωρώντας ότι ανήκουν σε μια άλλη ενότητα.
Νομίζω ότι όλοι μας έχουμε πάθει κάτι παρόμοιο και η λύση είναι να επιστρέψουμε στο χώρο, που ήμαστε πριν, οπότε θυμόμαστε αυτό που είχαμε να κάνουμε.
Και ελπίζουμε αυτή τη φορά να μην το ξεχάσουμε πάλι περνώντας την πόρτα!

Μια βόλτα στον Άγιο Λαυρέντιο

σ