Σήμερα τέλειωσα το μυθιστόρημα "The Sense of an Ending" του Julian Barnes, που φέτος κέρδισε το βραβείο Booker. Ένα σύντομο έργο, μια προσπάθεια ενός ανθρώπου στην 7η δεκαετία της ζωής του να κλείσει ευνοϊκά γι' αυτόν έναν παλιό λογαριασμό, που αφορά μια ιστορία που εκτυλίχτηκε στα φοιτητικά του χρόνια. Ένας μάλλον ήσυχος άνθρωπος, συμφιλωμένος με τη ζωή του και αρκετά ικανοποιημένος από τη συμβατικότητά της. " Στη ζωή μου προσπάθησα κυρίως να μην πληγωθώ και τώρα καταλαβαίνω πόσο αξιολύπητο ήταν αυτό", λέει σε κάποια στιγμή ειλικρίνειας.
Το βιβλίο έχει ακόμη να κάνει με τα γηρατειά, τις σχέσεις με τη νεότερη γενιά, τη διαδικασία της μνήμης και κυρίως -και αυτό αποκτά μεγάλη σημασία στην ιστορία- με τη διαδικασία του πως ξεχνάμε αυτά που δεν θέλουμε να θυμόμαστε. Μιλά ακόμη για τις τύψεις και την επιθυμία να "φερουμε κάποια πράγματα ίσια" προς το τέλος της ζωής μας.
Και για την αδυναμία μας μερικές φορές να καταλάβουμε και να συναισθανθούμε, να ¨πιάσουμε" όπως απλά λεέι ο κόσμος, κάποιες ωμές αλήθειες για τις πράξεις μας και τις συνέπειές τους. Κάτι που ο αφηγητής της ιστορίας "πιάνει" στην τελευταία σελίδα του βιβλίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου