Υπάρχει ελπίδα για μια κυβέρνηση της Αριστεράς;

Ομολογώ ότι θα ήθελα να είναι διαφορετική η "για πρώτη φορά αριστερά" κυβέρνηση Τσίπρα.

Μια κυβέρνηση με πραγματικά αριστερό πρόσημο, η οποία ανεξάρτητα από τις αντικειμενικές δυσκολίες στα καθαρά οικονομικά θέματα, θα προωθούσε τουλάχιστον εκείνες τις δομικές αλλαγές στην πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας, που υπήρξαν πάγιες θέσεις της αριστεράς.

Αναφέρω ενδεικτικά δύο πολύ σημαντικές παρεμβάσεις, που θα έδιναν ένα αναμφισβήτητο στίγμα διαφορετικότητας από τις προηγούμενες κυβερνήσεις και θα δικαιολογούσαν την αναγκαιότητα της ψήφου του ελληνικού λαού.

Η μία είναι η αλλαγή του εκλογικού νόμου και η θέσπιση της απλής αναλογικής. Και η δεύτερη ο απόλυτος διαχωρισμός της εκκλησίας από το κράτος. 

Και τα δύο υπήρξαν προεκλογικές δεσμεύσεις της κυβέρνησης. Και το δύο δεν δημιουργούν αρνητική επίπτωση στην οικονομία, ώστε να δημιουργούν προβλήματα στις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους. Και όμως η κυβέρνηση τηρεί “σιγήν ιχθύος”. 

Ελπίζω να είναι απλά θέμα προτεραιοτήτων και ότι σύντομα θα έχουμε εξελίξεις στα θέματα αυτά. Και ότι τα βήματα θα είναι αποφασιστικά και προς τη σωστή κατεύθυνση και δεν θα επαναληφθεί το φαινόμενο των αποσπασματικών και οπισθοδρομικών μέτρων, που παίρνονται εσπευσμένα στον τομέα της εκπαίδευσης.

Οφείλω να τονίσω ότι δεν μου αρέσει καθόλου ο τρόπος που η κυβέρνηση αυτή υπέκλεψε την ψήφο του ελληνικού λαού τάζοντας πράγματα που ήξερε ότι δεν μπορούσε να επιτύχει. Η πορεία προς νέες εκλογές ή δημοψήφισμα δεν αποτελεί πράξη ευθύνης, αλλά αναζήτηση συνενόχων και προσπάθεια απεμπλοκής από πιθανές μελλοντικές εξεταστικές επιτροπές. Πράγματα που δεν τιμούν τους σημερινούς κυβερνώντες με δεδομένες τις μέχρι τώρα κινήσεις τους, αλλά και τις θέσεις που είχαν πάρει στο παρελθόν.

Παρά όμως αυτές τις προφανείς μου επιφυλάξεις θέλω να δηλώσω ότι επιθυμώ διακαώς η κυβέρνηση αυτή να πετύχει. Όχι κυρίως επειδή μια επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση θα είναι ήττα για τη χώρα και το λαό μας, που θέλησε να αντιδράσει σε αυτά που έχει υποστεί μέχρι σήμερα. Αλλά επειδή η πιθανότερη εξέλιξη σε μια αποτυχία της σημερινής κυβέρνησης θα είναι μια ακροδεξιά στροφή με τρομακτικές συνέπειες για τη χώρα μας.

Και μια επισήμανση: η μόνη περίπτωση προσφυγής σε εκλογές, που θα είχε νόημα, θα ήταν αν η κυβέρνηση μετά την επιτυχή κατάληξη των διαπραγματεύσεων με τους εταίρους και την επίτευξη ενός κάποιου όχι πολύ επώδυνου συμβιβασμού, ζητούσε από τους πολίτες να της δώσουν την δυνατότητα να εφαρμόσει ένα πραγματικά αριστερό πρόγραμμα διακυβέρνησης, δίνοντάς της τη δυνατότητα να απαλλαγεί από την ακατανόητη και προσβλητική για την ιστορία του αριστερού κινήματος συνεργασία με τους ΑΝΕΛ..

Όλα αυτά βέβαια με την απαραίτητη προϋπόθεση της αλλαγής του εκλογικού νόμου, επειδή οποιαδήποτε μεγάλη αλλαγή δεν μπορεί να στηριχτεί σε πλασματικές κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες. Εάν ο λαός θέλει πραγματικά να αλλάξει ο τρόπος διακυβέρνησης θα πρέπει να στείλει στη βουλή δυνάμεις και πρόσωπα, που με τη συναίνεση και τη συνεργασία θα οδηγήσουν τη χώρα σε μια νέα προοδευτική πορεία. 

Μεταμφιεσμένοι υπουργοί

Παραθέτω άρθρο του Ανδρέα Πετρουλάκη, από το protagon.gr, με το οποίο συμφωνώ.

Οι συνδικαλιστές καθηγητές τι λένε όταν κηρύσσουν απεργία στη διάρκεια των εξετάσεων; «Αγωνιζόμαστε για μια καλύτερη Παιδεία και ένα καλύτερο μέλλον των παιδιών σας, και ελπίζουμε η Κυβέρνηση να μην πάρει την απόφαση να παίξει με την αγωνία των μαθητών μέσα στις εξετάσεις». Τι λένε οι συνδικαλιστές απεργοί των μέσων μεταφοράς; «Αγωνιζόμαστε για καλύτερες συγκοινωνίες και δεν πιστεύουμε ότι η Κυβέρνηση θα τολμήσει να συνεχίσει την ταλαιπωρία των πολιτών». Ομοίως η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ κατηγορεί τον υπουργό για το μπλακ άουτ που η ίδια αποφασίζει, οι αγρότες για την ταλαιπωρία των οδηγών από τα μπλόκα τους και πάει λέγοντας. Είναι ακριβώς αυτό που κάνουν ορισμένοι τωρινοί υπουργοί.

Από πόσους έχουμε ακούσει ότι η Κυβέρνηση έχει τις κόκκινες γραμμές της και ελπίζουν οι δανειστές να μην αποφασίσουν τον θάνατο της χώρας; Πόσο συχνά ακούμε ότι η κυβέρνηση είναι ανυποχώρητη και πέφτει το βάρος στους εταίρους να υποχωρήσουν για να σώσουν την Ελλάδα; Δηλαδή υπουργοί συνδικαλιστές. Δεν έχουν αντιληφθεί τον ρόλο τους, ότι ακριβώς οι ίδιοι είναι επιφορτισμένοι να κάνουν ό,τι χρειάζεται για να μην πεθάνει η χώρα. Δεν έχουν καταλάβει ότι αυτοί είναι τώρα η Εκτελεστική Εξουσία που πρέπει να κάνει τις ασφαλέστερες για τον τόπο επιλογές, και δεν είναι μία συντεχνιακή ομάδα πίεσης αυτών που παίρνουν τις αποφάσεις. Και το σουρεαλιστικό είναι ότι αυτό το κάνουν ακριβώς τη στιγμή που διαφημίζουν πόσο υπερήφανη είναι αυτή η Κυβέρνηση, που στην ουσία έχει εκχωρήσει το μέλλον μας στα χέρια άλλων.

Άλλη κατηγορία είναι οι υπουργοί σχολιαστές. Όπως ο αναπληρωτής Προστασίας του Πολίτη. Που προειδοποιεί ότι στις Σκουριές θα έχουμε νεκρό. Μα είναι αυτός που ακριβώς θα έπρεπε να είναι ο παραλήπτης της προειδοποίησης, για να κάνει το παν προκειμένου να αποφευχθεί η δραματική αυτή εξέλιξη, και όχι ο αποστολέας. Υπουργοί σχολιαστές είναι πολλοί, που συνήθως περιγράφουν την πολιτική κατάσταση με τον τρόπο που την έβλεπαν ως αντιπολίτευση και συνεχίζουν να δίνουν πολιτικό αγώνα εναντίον της τωρινής αντιπολίτευσης σαν να πάγωσε ο χρόνος τον περασμένο Δεκέμβριο.

Έχουμε, φυσικά, και την Πρόεδρο της Βουλής. Που όταν δεν παριστάνει την καναλάρχισσα κάνει συστηματική αντιποίηση ρόλου υπουργών για να μην πω και του Πρωθυπουργού. Κάνει εξωτερική πολιτική, οικονομική πολιτική και λίγο Ενόπλων Δυνάμεων. Πραγματοποιεί μία καθόλα εξωθεσμική κομματική εκδήλωση στη Βουλή, με ευκαιρία την πρωτοβουλία που η ίδια (από πού και ως πού) πήρε για τη διερεύνηση του χρέους, με μόνο αποτέλεσμα να δημιουργεί μεγάλα προσκόμματα στους οικονομικούς υπουργούς που πραγματικά εργάζονται για να επιτύχουν συμφωνία με τους δανειστές. Ένα θέατρο εσωτερικού παραλόγου που δεν τολμούν να εξάγουν στην Ευρώπη και την Ουάσιγκτον αλλά αγνοούν ότι σήμερα τα πάντα εξάγονται αυτομάτως. Το one woman show της κ. Κωνσταντοπούλου είναι ανεξάντλητο και πολυσχιδές και τις περισσότερες φορές φυτρώνει εκεί που δεν σπέρνουν Προέδρους Βουλής.

Και ασφαλώς στην εκδήλωση παρέστη και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Για να επικυρώσει με το βάρος του αξιώματός του την παρότρυνση στον ελληνικό λαό να ελέγξει και να διαγράψει το χρέος μόνος του, σύμφωνα με το αδιανόητο διαφημιστικό τρέιλερ. Και αν είχαν οι δανειστές αμφιβολία, ότι δεν πρόκειται δηλαδή για κάτι παραπάνω από ένα γραφικό πυροτέχνημα εσωτερικής κατανάλωσης, η παρουσία του Προέδρου φρόντισε να τη διαλύσει. Σαν να ήταν βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος πήρε μέρος σε μία κομματική εκδήλωση, απόντων των ηγετών της αντιπολίτευσης, μέσα στην αίθουσα του Κοινοβουλίου, και αφού μίλησε κάθισε και στα έδρανα του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι όμως ο αρχηγός του κράτους και όχι συμπολιτευόμενος βουλευτής.

Γιατί κανείς δεν κάνει τη δουλειά του; Γιατί δεν έχουν επίγνωση του ρόλου για τον οποίο εξελέγησαν; Είναι η απειρία, είναι που έτσι γίνονται τα πράγματα στην πρώτη φορά αριστερά, είναι το προσωπικό τους ταμπεραμέντο, είναι που δειλιάζουν να αναλάβουν τις πραγματικές τους ευθύνες σε αυτήν την καυτή συγκυρία; Πάντως παραπήγε το φαινόμενο της μεταμφίεσης, όχι μόνο λέξεων πια αλλά και ρόλων- επιτέλους οι Πρόεδροι πρέπει να είναι Πρόεδροι, οι υπουργοί πρέπει να είναι υπουργοί, και έχει έρθει η ώρα να κυβερνήσουν.

Διαπίστωση

Είναι γεγονός!

Παρά λίγο για ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ!

Κυριολεκτικά περάσαμε ΣΥΡΙΖΑ!

Το καθοριστικό τεστ

Η πραγματική δοκιμασία για τη συνοχή του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης ΣΥΡΑΝΕΛ δεν είναι οι διαπραγματεύσεις με τους εταίρους και τα μέτρα που θα παρθούν, ούτε η αθέτηση των προεκλογικών δεσμεύσεων.

Είναι η αντίδραση στις προκλήσεις των αναρχικών, όπως αυτή με τη κατάληψη της Πρυτανείας του ΕΚΠΑ. 

Σκεφτείτε να μπουν τα ΜΑΤ στο κτίριο του Πανεπιστημίου με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ!

Πεντοζάλη και Ζάλογγο.

Ο Οίκος Fitch υποβάθμισε την Ελλάδα κατά τρεις μονάδες. 

Θα άκουσαν φαίνεται τον Τσίπρα, που έλεγε προεκλογικά και συγκεκριμένα στις 13/12/14 στην Κρήτη, ότι εμείς «Θα παίζουμε λύρα και οι αγορές θα χορεύουν πεντοζάλη».

Ελπίζω να μην ετοιμαζόμαστε για έναν άλλο χορό στον οποίο έχουμε διακριθεί, δηλαδή εκείνον του Ζαλόγγου.

Και σε πιάνει μια μελαγχολία….

Μπορώ να κατανοήσω τα κίνητρα, που οδήγησαν τον Πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών να καλέσει τον Πρωθυπουργό ως κεντρικό ομιλητή κατά τον εορτασμό της Εθνικής Επετείου της 25ης Μαρτίου από το μεγαλύτερο και αρχαιότερο εκπαιδευτικό ίδρυμα της χώρας.

Νεοεκλεγμένος είναι, υπερφιλόδοξος είναι και σε τελευταία ανάλυση είχε την ευκαιρία να μετατρέψει μια συνήθως ανιαρή τελετή, στην οποία ελάχιστοι συμμετέχουν, σε ένα εντυπωσιακό σόου, όπου εκείνος φορώντας την τήβεννο, παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας, του Αρχιεπισκόπου και Υπουργών, θα προσφωνήσει τον Πρόεδρο της Κυβέρνησης. Δεν είναι και λίγο….

Εκείνο που προσπαθώ να κατανοήσω είναι οι λόγοι της αποδοχής της πρόσκλησης από τον Πρωθυπουργό. Του ζητήθηκε από τον Πρύτανη να μιλήσει για τη σημασία της Επανάστασης του 1821. Και δεν λέω ότι δεν έχει ενδιαφέρον να ακούμε τον οποιονδήποτε να εκφέρει τις απόψεις του για το θέμα. Το να θελήσει, όμως, ο Πρωθυπουργός, που από ότι γνωρίζω είναι απόφοιτος του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και δεν νομίζω ότι έχει ασχοληθεί ειδικά με θέματα Ιστορίας στην καριέρα του, να προσέλθει και να μιλήσει ενώπιον Καθηγητών του Πανεπιστημίου (μερικοί των οποίων είναι και Καθηγητές Ιστορίας) για ένα τέτοιο θέμα, μου δημιουργεί πλείστες όσες σκέψεις για τα κίνητρα.

Η ανάγκη της επιβεβαίωσης και της αποδοχής; Κάποια απωθημένα δηλαδή; Η ικανοποίηση ότι “το πήραμε και αυτό το κάστρο”; Θετική απάντηση σε μια ευγενική πρόσκληση; Είμαι εκλεγμένος Πρωθυπουργός και ο δικός μου λόγος μετράει περισσότερο; Θα σας δείξω ότι το μπορώ και αυτό; 

Αυτά και άλλα πολλά μπορεί να σκεφτεί κανείς, με την παραδοχή βέβαια ότι “πίσω από τις λέξεις έρχεται ο Αλέξης”, ‘όπως έγραφε ο Λευτέρης Παπαδόπουλος και τραγουδούσαν οι Ολύμπιανς τη δεκαετία του 70.

Και τότε είναι που “σε πιάνει μια μελαγχολία”…….

Ένα ενδιαφέρον πείραμα ... με παρήγορα συμπεράσματα

Μουσική Πρόταση: Σtella - Picking Words

Μια νέα παρουσία, που δίνει υποσχέσεις για το μέλλον.

Η Στέλλα Χρονοπύλου, πιο γνωστή με το καλλιτεχνικό της όνομα Σtella, είναι ποπ τραγουδίστρια, συνθέτρια, ζωγράφος και πολυ-οργανίστρια. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, όπου τέλειωσε τις σπουδές της στη Σχολή Καλών Τεχνών, ενώ ξεκίνησε να γράφει μουσική.

Γλωσσολογικά…

Είναι πολύ νωρίς για να αποτιμηθεί η Για Πρώτη Φορά Αριστερά Κυβέρνησή μας σε ότι αφορά τις επιδόσεις της στα μεγάλα θέματα που απασχολούν τη χώρα.

Οφείλω, όμως, να ομολογήσω ότι υπάρχει ένας τομέας, όπου έχουμε ήδη χειροπιαστά αποτελέσματα. Και εννοώ βεβαίως τη συμβολή της στον εμπλουτισμό της ελληνικής γλώσσας.

Μετά τις “τσιπρολογίες”, τους “βαρουφακισμούς” και τα “ψεκασμενικά” έρχονται και οι “κατρουγκαλιές”.

Εντυπωσιακή επίδοση και η συνέχεια προβλέπεται λαμπρή. 

Ο Τσίπρας, η Ελλάδα, η Ευρώπη, ο Κόσμος

Ο Αλέξης Τσίπρας λένε κάποιοι απλώς προεδρεύει σε ένα συνοθύλευμα ανθρώπων με εντελώς αντιφατικές ιδέες και προσανατολισμούς και δυσκολεύεται να τους βάλει σε τάξη. Άλλοι λένε ότι αποτελεί κακέκτυπο του Ανδρέα Παπανδρέου.

Τίποτε από αυτά. 

Ο Τσίπρας έχει τη δική του πολιτική ατζέντα, η οποία είναι εξόχως ξεκάθαρη και απόλυτα προσωπική!

Σε μια εποχή που όλος ο κόσμος λίγο ή πολύ έχει υποκύψει και αποδεχτεί  το μοντέλο του νεοκαπιταλισμού, που έχει επικρατήσει σχεδόν ολοκληρωτικά, έρχεται ένας νέος πολιτικός σε μια μικρή χώρα, η οποία βρίσκεται εντός του συστήματος, και το αμφισβητεί, έστω και σε περιορισμένη κλίμακα. 

Αυτό απαιτεί θάρρος, απαιτεί θράσος και απαιτεί αλαζονεία… Εάν βρει μιμητές γίνεται κίνημα με προοπτικές εξάπλωσης. Και ο Τσίπρας γίνεται ήρωας και σύμβολο. Και τότε χίλια μπράβο του.

Γιατί εδώ που τα λέμε κατά βάσιν αυτή η πολιτική αμφισβήτησης του υπάρχοντος ποιλιτικοκοινωνικού συστήματος είναι η μόνη που μπορεί να δώσει ελπίδες για τη σωτηρία του πλανήτη από την επερχόμενη κλιματολογική καταστροφή.

Εκείνος φαίνεται να πιστεύει ότι θα πετύχει σε αυτή τη δονκιχωτική περιπέτεια και αυτό αποδεικνύουν οι συνεχείς αναφορές του στο ότι ότι κάνει δεν το κάνει μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για την Ευρώπη.

Επίσης σε σύγκριση με τον Ανδρέα Παπανδρέου ο Τσίπρας δεν έχει τίποτα να ζηλέψει. Εκείνος είχε πίσω του μια πολιτική κληρονομιά και  ήταν Καθηγητής σε ένα μεγάλο Πανεπιστήμιο. Ο Τσίπρας είχε μια ιλιγγιώδη ανοδική πορεία όντας εντελώς αυτοδημιούργητος!

Ποιο είναι, λοιπόν, το πρόβλημα;

Ένας πολιτικός, που θέλει να πετύχει διαπραγματευτικά οφέλη για την πατρίδα του θα κάνει τελικά εκείνες τις υποχωρήσεις που απαιτούνται για να μην οδηγήσει τη χώρα του στην καταστροφή.

Κάποιος όμως που έχει βάλει στόχο να σώσει ολόκληρο τον κόσμο, αυτόματα σηκώνει πολύ ψηλότερα τον πήχη των ρίσκων, που είναι διατεθειμένος να πάρει. Και έτσι μπορεί να γίνει εξόχως επικίνδυνος για την πατρίδα του.

Και αυτό φοβούμαι ότι είναι το πρόβλημα με τον Τσίπρα!

Ένας δίκαιος κόσμος!

Καινοτομία και Διαφθορά

Σε άρθρο του περιοδικού Nature εξετάζεται η σχέση ανάμεσα στο πόσο προηγμένες στην επιστήμη και την καινοτομία είναι οι χώρες της Ευρώπης σε σχέση με το επίπεδο της διαφθοράς που παρατηρείται σε αυτές.

Το συμπέρασμα είναι ότι όσο λιγότερη διαφθορά υπάρχει τόσο περισσότερη καινοτομία αναπτύσσεται στη χώρα. Επίσης αντίστροφή σχέση με τη διαφθορά έχει και το ποσοστό του εθνικού προϊόντος που διατίθεται για την έρευνα και την τεχνολογία. Άμεση συνάρτηση με τη διαφθορά έχει ο αριθμός των νέων επιστημόνων που εγκαταλείπουν τη χώρα.

Το άρθρο αναλύει τις αιτίες του φαινομένου και αποδίδει τις κακές επιδόσεις στους κλάδους της επιστήμης και της καινοτομίες στο φαβοριτισμό, δηλαδή τη χορήγηση κονδυλίων σε ημέτερους και όχι με αξιοκρατικά κριτήρια. Οι πολιτικοί στις χώρες με τις χειρότερες επιδόσεις προτιμούν επίσης, εκτός από τα να δίνουν τα χρήματα στα δικά τους παιδιά, να χρηματοδοτούν έργα που θα τους δώσουν ψήφους σε επόμενες εκλογές, όπως στάδια και δρόμους και όχι ερευνητικά έργα, που συνήθως δεν φέρνουν ψήφους.

Οι πίνακες που παραθέτω είναι χαρακτηριστικοί και φαντάζομαι δεν θα νιώσετε καθόλου έκπληξη από τη θέση της Ελλάδας. η οποία μαζί με την Ιταλία έχουν το θλιβερό προνόμιο να είναι ανάμεσα στις αναπτυγμένες χώρες με υψηλό επίπεδο διαφθοράς και κάκιστες επιδόσεις στα ποσά που διατίθενται για την έρευνα και την τεχνολογία, καθώς και την καινοτομία, ενώ διακρίνεται και για το μεγάλο ποσοστό νέων επιστημόνων, που εγκαταλείπουν τη χώρα.

Απορία....

Καλά τώρα!

Όταν ο άνθρωπος λέγεται Baroufakis, αναρωτιέται κανείς, γιατί τόση έκπληξη γι' αυτά που λέει;

Αρκάς....ανεπανάληπτος

Από το Έθνος

AA (Aristeros Anonymous)

Σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη, από την Καθημερινή

Το Μηδέν και το Άπειρο

Σκέψεις ενός φυλακισμένου (από τους πρώην συντρόφους του) επαναστάτη:

Η παλιά αρρώστια, σκέφτηκε. Οι επαναστάτες δεν πρέπει να σκέφτονται μέσα από τα μυαλά των άλλων.

Ή μήπως όχι; Μήπως οφείλουν να σκέφτονται έτσι;

Πως μπορεί κάποιος να αλλάξει τον κόσμο, εάν ταυτίζεται με τον καθένα;

Πως αλλιώς μπορεί να τον αλλάξει;

Αυτός που κατανοεί και συγχωρεί, που θα βρει ένα κίνητρο για να δράσει;

Κι αν όχι, που άραγε θα το βρει;

Arthur Koestler “Darkness at Noon” (Το Μηδέν και το Άπειρο)

Άπονες Εξουσίες...

Οι Υπουργοί κκ Λαφαζάνης και Στρατούλης δήλωσαν ότι η συμφωνία με τους εταίρους δεν χρειάζεται να περάσει από τη Βουλή.

Σας καλώ να τους φαντασθείτε (και δεν χρειάζεται και πολύ φαντασία) τι δηλώσεις θα έκαναν πριν λίγους μήνες εάν η τότε κυβέρνηση Σαμαρά έλεγε το ίδιο πράγμα!!!

Βρε πως αλλάζουν οι καιροί!!!

Προτείνω να βάλουμε για μουσική υπόκρουση τις Άπονες Εξουσίες.

Κύμα από γρανίτα!

Κύμα από γρανίτα Ήταν τόσο παγωμένος ο άνεμος σήμερα στο Ναντάκετ (το θρυλικό ορμητήριο των φαλαινοθηρών στο Μόμπυ Ντικ) που τα κύματα γίνονταν κυριολεκτικά γρανίτα. Μια μαγική φωτογραφία του Jonathan Nimerfroh, στους -7 βαθμούς Κελσίου.

Πηγή: www.lifo.gr

Το θέατρο του παραλόγου

Αναδημοσιεύω χωρίς σχόλια ένα άρθρο του Κοσμά Βίδου.

Το θέατρο του παραλόγου

Η κούρσα προς το ελπιδοφόρο μέλλον γίνεται με ένα όχημα που φαίνεται να χάνει λάδια

Από τον Κοσμά Βίδο

Η Τάνια επιβιβάστηκε στο Σύνταγµα. Καλοσυντηρημένο ταξί, ολοκάθαρο. Και ο οδηγός, περιποιημένος, χαμογελαστός, ευγενέστατος, με το σεις και με το σας. Ετσι, στον πληθυντικό της ευγενείας, τη ρώτησε: «Σας πειράζει, μιας και πάμε κοντά, να μη βάλω ταξίμετρο; Πάνω από έξι ευρώ δεν θα γράψει». «Κανένα πρόβλημα» του απάντησε. Επειδή βαριόταν να το κάνει θέμα. Επειδή ο οδηγός ήταν όντως συμπαθέστατος και δεν ήθελε να τον κακοκαρδίσει. Επειδή μπορεί στη θέση του και εκείνη να έκανε το ίδιο. Επειδή «αφού μας κλέβει το κράτος, θα το κλέβουμε και εμείς». Μουσική στο ραδιόφωνο, κίνηση στον δρόμο, μερικές σταγόνες στο παρμπρίζ προάγγελοι της βροχής που είχε προβλέψει το πρωί ο Θοδωρής Κολυδάς. Και ο οδηγός με διάθεση για πολιτική κουβέντα: «Τι γνώμη έχετε για τον Τσίπρα; Θα τα καταφέρει;». «Μακάρι να τα καταφέρει, ποιος Ελληνας δεν το θέλει;». «Ετσι είναι, κυρία μου! Πρέπει να τα καταφέρει, αλλά οφείλουμε και εμείς, όλοι εμείς, να βοηθήσουμε. Να σταματήσουμε τις αρπαχτές κάτω από το τραπέζι. Ξέρετε πόσοι φοροδιαφεύγουν; Δεν πρέπει να τους κόψει - μετά συγχωρήσεως - τον κώλο;».

Η Τάνια τον κοίταξε µε απορία, προσπαθώντας να καταλάβει αν μιλούσε σοβαρά ή αν αστειευόταν. Σοβαρολογούσε! Τι κι αν άλλα έλεγαν τα λόγια του και άλλα το απενεργοποιημένο ταξίμετρό του; Συνέχιζε να επιτίθεται με σφοδρότητα σε εκείνους που δεν πληρώνουν εισιτήριο στο μετρό, που δεν δηλώνουν τα ενοίκια που εισπράττουν, που αρνούνται να καταβάλλουν τις εισφορές τους, που, που... «Που δεν κόβουν αποδείξεις όταν παίρνουν κούρσα;». Στην άκρη του στόματός της το είχε, αλλά δεν το είπε. Προτίμησε να μη χαλάσει την ωραία ατμόσφαιρα. Μόνο άκουγε με ενδιαφέρον τις προτάσεις του οδηγού για το συμμάζεμα του κράτους. Προτάσεις οι οποίες βρήκαν σύμφωνo και τον κύριο που πήραν διπλοκούρσα. Και ο οποίος με τη σειρά του δεν θεωρούσε απαραίτητη τη λειτουργία του ταξίμετρου («είτε το βάλεις είτε δεν το βάλεις, παλικάρι μου, εγώ τα ίδια θα σου δώσω, στο ένα χιλιόμετρο με αφήνεις»), αλλά θεωρούσε κορυφαία προτεραιότητα της νέας κυβέρνησης «το συμμάζεμα των οικονομικών. Να πιάσουν όλους αυτούς που έβγαλαν έξω περιουσίες και να τους φορολογήσουν».

Ετσι, αποθεώνοντας τον σωστό πολίτη και καυτηριάζοντας «τα λαμόγια που εξαπατούν το κράτος χωρίς να καταλαβαίνουν ότι έτσι βλάπτουν τον εαυτό τους» συνέχισαν τον δρόμο τους. Και όπως μου έλεγε αργότερα η Τάνια, παρασυρμένη από τον επαναστατικό πυρετό, κάποια στιγμή συγκινήθηκε που υπάρχουν ακόμη τίμιοι άνθρωποι που σκέφτονται με αυτόν τον τρόπο, αισθάνθηκε και εκείνη πως ναι, η ελπίδα δεν έσβησε! Η ψευδαίσθηση διατηρήθηκε ως τη στιγμή που το μάτι της έπεσε ξανά στο «νεκρό» ταξίμετρο. Τότε θυμήθηκε ότι συμμετέχει σε ένα μονόπρακτο του θεάτρου του παραλόγου, σε μια σκηνή από ταινία του Αλμοδόβαρ, όπου στο επόμενο πλάνο θα επιβιβαζόταν πιθανώς στο όχημα η Ρόζι Ντε Πάλμα στον ρόλο της Κριστίν Λαγκάρντ. Αφού πλήρωσε και αποβιβάστηκε διαβεβαιώνοντας τον οδηγό ότι ναι, θα ήταν και εκείνη την Κυριακή στο Σύνταγμα για να στηρίξει την κυβέρνηση, βαδίζοντας προς το σπίτι της συλλογιζόταν ότι δυστυχώς αυτό που έζησε δεν ήταν Αλμοδόβαρ ούτε Ιονέσκο: ήταν η πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα όπου τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα τα σερβίρουμε ανερυθρίαστα, με σοκαριστική ευκολία, σχεδόν χωρίς να έχουμε συναίσθηση της διαφθοράς μας, καθώς και δεν κοστίζουν και δεν φορολογούνται και κάνουν καλή εντύπωση. Επιβάτες σε μια κούρσα χωρίς ταξίμετρο αλλά και με τη μηχανή του οχήματος που μας ταξιδεύει προς το ελπιδοφόρο μέλλον να χάνει λάδια. Είναι επικίνδυνο αυτό, όχι; 

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2015

Φαίδων Φέσσας (1922-2015)

Χθες το βράδυ πέθανε σε ηλικία 93 ετών ο δάσκαλός μου, ο άνθρωπος που με έκανε να αγαπήσω την Αιματολογία, ο Φαίδων Φέσσας.

 Ένας πολύ καλός γιατρός, ένας εξαιρετικά χαρισματικός άνθρωπος.

Θα τον θυμόμαστε πάντοτε.