Μεταμφιεσμένοι υπουργοί

Παραθέτω άρθρο του Ανδρέα Πετρουλάκη, από το protagon.gr, με το οποίο συμφωνώ.

Οι συνδικαλιστές καθηγητές τι λένε όταν κηρύσσουν απεργία στη διάρκεια των εξετάσεων; «Αγωνιζόμαστε για μια καλύτερη Παιδεία και ένα καλύτερο μέλλον των παιδιών σας, και ελπίζουμε η Κυβέρνηση να μην πάρει την απόφαση να παίξει με την αγωνία των μαθητών μέσα στις εξετάσεις». Τι λένε οι συνδικαλιστές απεργοί των μέσων μεταφοράς; «Αγωνιζόμαστε για καλύτερες συγκοινωνίες και δεν πιστεύουμε ότι η Κυβέρνηση θα τολμήσει να συνεχίσει την ταλαιπωρία των πολιτών». Ομοίως η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ κατηγορεί τον υπουργό για το μπλακ άουτ που η ίδια αποφασίζει, οι αγρότες για την ταλαιπωρία των οδηγών από τα μπλόκα τους και πάει λέγοντας. Είναι ακριβώς αυτό που κάνουν ορισμένοι τωρινοί υπουργοί.

Από πόσους έχουμε ακούσει ότι η Κυβέρνηση έχει τις κόκκινες γραμμές της και ελπίζουν οι δανειστές να μην αποφασίσουν τον θάνατο της χώρας; Πόσο συχνά ακούμε ότι η κυβέρνηση είναι ανυποχώρητη και πέφτει το βάρος στους εταίρους να υποχωρήσουν για να σώσουν την Ελλάδα; Δηλαδή υπουργοί συνδικαλιστές. Δεν έχουν αντιληφθεί τον ρόλο τους, ότι ακριβώς οι ίδιοι είναι επιφορτισμένοι να κάνουν ό,τι χρειάζεται για να μην πεθάνει η χώρα. Δεν έχουν καταλάβει ότι αυτοί είναι τώρα η Εκτελεστική Εξουσία που πρέπει να κάνει τις ασφαλέστερες για τον τόπο επιλογές, και δεν είναι μία συντεχνιακή ομάδα πίεσης αυτών που παίρνουν τις αποφάσεις. Και το σουρεαλιστικό είναι ότι αυτό το κάνουν ακριβώς τη στιγμή που διαφημίζουν πόσο υπερήφανη είναι αυτή η Κυβέρνηση, που στην ουσία έχει εκχωρήσει το μέλλον μας στα χέρια άλλων.

Άλλη κατηγορία είναι οι υπουργοί σχολιαστές. Όπως ο αναπληρωτής Προστασίας του Πολίτη. Που προειδοποιεί ότι στις Σκουριές θα έχουμε νεκρό. Μα είναι αυτός που ακριβώς θα έπρεπε να είναι ο παραλήπτης της προειδοποίησης, για να κάνει το παν προκειμένου να αποφευχθεί η δραματική αυτή εξέλιξη, και όχι ο αποστολέας. Υπουργοί σχολιαστές είναι πολλοί, που συνήθως περιγράφουν την πολιτική κατάσταση με τον τρόπο που την έβλεπαν ως αντιπολίτευση και συνεχίζουν να δίνουν πολιτικό αγώνα εναντίον της τωρινής αντιπολίτευσης σαν να πάγωσε ο χρόνος τον περασμένο Δεκέμβριο.

Έχουμε, φυσικά, και την Πρόεδρο της Βουλής. Που όταν δεν παριστάνει την καναλάρχισσα κάνει συστηματική αντιποίηση ρόλου υπουργών για να μην πω και του Πρωθυπουργού. Κάνει εξωτερική πολιτική, οικονομική πολιτική και λίγο Ενόπλων Δυνάμεων. Πραγματοποιεί μία καθόλα εξωθεσμική κομματική εκδήλωση στη Βουλή, με ευκαιρία την πρωτοβουλία που η ίδια (από πού και ως πού) πήρε για τη διερεύνηση του χρέους, με μόνο αποτέλεσμα να δημιουργεί μεγάλα προσκόμματα στους οικονομικούς υπουργούς που πραγματικά εργάζονται για να επιτύχουν συμφωνία με τους δανειστές. Ένα θέατρο εσωτερικού παραλόγου που δεν τολμούν να εξάγουν στην Ευρώπη και την Ουάσιγκτον αλλά αγνοούν ότι σήμερα τα πάντα εξάγονται αυτομάτως. Το one woman show της κ. Κωνσταντοπούλου είναι ανεξάντλητο και πολυσχιδές και τις περισσότερες φορές φυτρώνει εκεί που δεν σπέρνουν Προέδρους Βουλής.

Και ασφαλώς στην εκδήλωση παρέστη και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Για να επικυρώσει με το βάρος του αξιώματός του την παρότρυνση στον ελληνικό λαό να ελέγξει και να διαγράψει το χρέος μόνος του, σύμφωνα με το αδιανόητο διαφημιστικό τρέιλερ. Και αν είχαν οι δανειστές αμφιβολία, ότι δεν πρόκειται δηλαδή για κάτι παραπάνω από ένα γραφικό πυροτέχνημα εσωτερικής κατανάλωσης, η παρουσία του Προέδρου φρόντισε να τη διαλύσει. Σαν να ήταν βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος πήρε μέρος σε μία κομματική εκδήλωση, απόντων των ηγετών της αντιπολίτευσης, μέσα στην αίθουσα του Κοινοβουλίου, και αφού μίλησε κάθισε και στα έδρανα του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι όμως ο αρχηγός του κράτους και όχι συμπολιτευόμενος βουλευτής.

Γιατί κανείς δεν κάνει τη δουλειά του; Γιατί δεν έχουν επίγνωση του ρόλου για τον οποίο εξελέγησαν; Είναι η απειρία, είναι που έτσι γίνονται τα πράγματα στην πρώτη φορά αριστερά, είναι το προσωπικό τους ταμπεραμέντο, είναι που δειλιάζουν να αναλάβουν τις πραγματικές τους ευθύνες σε αυτήν την καυτή συγκυρία; Πάντως παραπήγε το φαινόμενο της μεταμφίεσης, όχι μόνο λέξεων πια αλλά και ρόλων- επιτέλους οι Πρόεδροι πρέπει να είναι Πρόεδροι, οι υπουργοί πρέπει να είναι υπουργοί, και έχει έρθει η ώρα να κυβερνήσουν.