Λίμνες Ζερέλια

Ένα σπάνιο γεωλογικό φιανόμενο στην περιοχή Αλμυρού Μαγησίας. Δυό μικρές λίμνες στη μέση μιας σχεδόν επίπεδης περιοχής στον κάμπο του Αλμυρού και κάτω από τις χιονισμένες (χθες) κορυφές της Όρθρυος.

Η προέλευσή τους αβέβαιη, ηφαιστειογενής (μοιάζει απίθανο) ή από πτώση μετεωριστών (πιο πιθανό). 

Δείτε χθεσινές φωτογραφίες.

Μοναδικότητα

Ray Kurzweil

Singularity ή Μοναδικότητα στα ελληνικά. Στους κύκλους των μελλοντολόγων αυτή η έννοια σημαίνει το χρονικό εκείνο σημείο, κατά το οποίο η νοημοσύνη των υπολογιστών θα έχει ξεπεράσει τη νοημοσύνη ολόκληρης της ανθρωπότητας κατά ένα εκατομμύριο φορές, οι άνθρωποι θα βρίσκονται κοντά στο να πετύχουν την αθανασία και γενικά όπου η τεχνολογική εξέλιξη θα είναι εξαιρετικά γρήγορη και τίποτα δεν θα μοιάζει με τη ζωή που ζούμε σήμερα. Ο γνωστός μελλοντολόγος Ray Kurtzweil τοποθετεί αυτή την εξέλιξη για το 2045, κάτι που κάνει πολλούς άλλους να τον θεωρούν παρανοϊκό!

Ίσως το πιο ωραίο το είπε ένας άλλος μελλοντολόγος, ο Michael Shermer: Ποιά είναι η πρόβλεψή μου για το πότε θα έλθει η Μοναδικότητα; Είμαστε 10 χρόνια μακριά της και εκεί θα βρισκόμαστε πάντοτε!

Η χρήση βλαστοκυττάρων στην έρευνα

Είμαστε σίγουρα περίεργος λαός. Οι "πρόγονοί" μας έβαλαν τα πρώτα ουσιαστικά ερωτήματα για ότι συμβαίνει γύρω μας και γέννησαν την επιστημονική σκέψη, ενώ γενικά νομίζουμε  ότι είμαστε προοδευτικοί άνθρωποι. 

Κι' όμως. Οι Έλληνες ανήκουν μαζί με τους Αυστριακούς, τους Λουξεμβούργιους και τους Σλοβένους στους 4 από τους 34 συνολικά λαούς, που η πλειοψηφία των ερωτηθέντων δεν επιθυμούν να γίνεται έρευνα για τις θεραπευτικές εφαρμογές των βλαστοκυττάρων, εάν αυτά προέρχονται από έμβρυα, έστω και αν αυτό σημαίνει ότι μπορεί κάποιοι άνθρωποι να στερηθούν το όφελος από τις πιθανές θεραπείες! (Αυτή ακριβώς ήταν η διατύπωση της ερώτησης στην οποία απάντησαν).

Όπως είναι γνωστό τα έμβρυα που χρησιμοποιούνται για τις σχετικές μελέτες είναι εκείνα που κυριολεκτικά "πετιούνται στα σκουπίδια", επειδή δεν πρόκειται να χρησιμοποιηθούν κατά την εξωσωματική γονιμοποίηση. Και για τα οποία τα ζευγάρια από τα οποία προέρχονται πάντοτε δίνουν συγκατάθεση για τη χρήση τους.

Εμείς ως λαός θεωρούμε ότι πρέπει να τα πετάμε, και όχι να τα διαθέτουμε για την ανάπτυξη εξαιρετικά ελπιδοφόρων θεραπειών!

Το αποτέλεσμα δεν είναι απογοητευτικό μόνο για τους απλούς πολίτες αυτής της χώρας, αλλά κυρίως για τους αρμόδιους επιστήμονες, οι οποίοι δεν θέλησαν ή δεν μπόρεσαν να τους ενημερώσουν σωστά!

Όσο για το ρόλο της εκκλησίας στη διαμόρφωση της παραπάνω άποψης νομίζω ότι μπορείτε να τον μαντέψετε.

Στο ίδιο αρθρο του περιοδικού New England Journal of Medicine, που δημοσίευσε τα σχετικά στοιχεία για τις 33 ευρωπαϊκές χώρες και τις ΗΠΑ, διαπιστώθηκε άμεση συσχέτιση ανάμεσα στο βαθμό "θρησκευτικότητας" και την αντίρρηση στη συγκεκριμένη επιστημονική εφαρμογή.

Κοπεγχάγη

Επιστροφή σήμερα μετά από ένα χριστουγεννιάτικο ταξίδι στην Κοπεγχάγη.
Άλλος κόσμος, άλλη νοοτροπία!
Δεν μπορείς παρά να ζηλέψεις την τάξη, την καθαριότητα της πόλης, την ηρεμία και τον πολιτισμό των ανθρώπων, τα όμορφα πάρκα και την επάρκεια και άνεση των μέσων μεταφοράς.
Αλλά και πως να μην προσέξεις τα μουντά χρώματα του ουρανού και την κάποια πλήξη από την αβάσταχτη απουσία του απροσδόκητου.
Αλλά αυτό που θα μου έλειπε σε περίπτωση μόνιμης μακράς διαμονής νομίζω ότι θα ήταν κυρίως η φύση της χώρας μας. Η μοναδική της θάλασσα και τα βουνά της!

Πέθανε ο συγγραφέας Κρίστοφερ Χίτσενς

Πέθανε ο συγγραφέας Κρίστοφερ Χίτσενς

Ο Βρετανός συγγραφέας και αρθρογράφος Κρίστοφερ Χίτσενς πέθανε από πνευμονία, μια επιπλοκή του καρκίνου του οισοφάγου από τον οποίο έπασχε, στο Χιούστον, αναφέρει σήμερα το περιοδικό VANITY FAIR στην ιστοσελίδα του.
«Ο Κρίστοφερ Χίτσενς, ο δεινός επικριτής και ρήτορας πέθανε σήμερα σε ηλικία 62 ετών», επισημαίνει το αμερικανικό περιοδικό.
Ο Χίτσενς άρχισε τη σταδιοδρομία του ως δημοσιογράφος στη Βρετανία πριν μεταβεί στις αρχές της δεκαετίας του 1980 στις ΗΠΑ όπου και έζησε. Έγινε ευρύτερα γνωστός ως αρθρογράφος σε διάφορα αμερικανικά και βρετανικά έντυπα πολιτικού περιεχομένου. Το βιβλίο του «God Is Not Great» πραγματεύεται την ανυπαρξία του Θεού.
Ο καρκίνος του οισοφάγου τού διαγνώστηκε τον Ιούνιο του 2010.
Από την Καθημερινή

Σημειώνω ότι η ανακοίνωση του θανάτου του ήταν πρώτο θέμα σε όλα τα μεγάλα ειδησεογραφικά πρακτορεία.
Ήταν περισσότερο γνωστός για την έντονη κριτική που έκανε στη θρησκεία και άλλωστε, όπως γράφει και η Καθημερινή, το πιο γνωστό του βιβλίο ήταν το " Ο Θεός δεν είναι μεγάλος". 

Το δίκιο είναι ζόρικο πολύ της Μάρως Δούκα

Ένα ενδιαφέρον, καλογραμμένο αλλά και αρκετά "δύσκολο" και απαιτητικό βιβλίο της Μάρως Δούκα, που περιστρέφεται γύρω από ένα πραγματικό και όχι ευρύτερα γνωστό γεγονός, δηλαδή το ότι η γερμανική κατοχή στα Χανιά παρατάθηκε πολύ περισσότερο από ότι στην υπόλοιπη Ελλάδα και που μάλιστα για δύο μήνες ήταν ουσιαστικά αγγλογερμανική κατοχή. 

Πίσω από το γεγονός αυτό βρίσκονταν η προσπάθεια να αντιμετωπισθεί ο κίνδυνος που λέγονταν ΕΑΜ και έτσι προέκυψαν οι μηχανορραφίες των ντόπιων συνεργατών με τους Άγγλους και η πρόθυμη συνεργασία των Γερμανών, που είχαν τους δικούς τους λόγους να παραμείνουν όσο γίνεται περισσότερο. Γίνεται μια αρκετά αναλυτική καταγραφή των ιστορικών γεγονότων της εποχής (τόσο που ο τίτλος "μυθιστόρημα" κατά διαστήματα φαντάζει προβληματικός) και μια εξιστόρηση που παλινδρομεί ανάμεσα στο σήμερα της εγγονής και το τότε του παππού της μέσα από τα σημειωματάριά του. Και από κοντά η οικογένειά τους και οι φίλοι τους. Οι σχέσεις τους και οι έρωτές τους. Οι προδοσίες και ο ηρωϊσμός των απλών ανθρώπων. Και μια ατελέσφορη, όπως πάντα, προσπάθεια να βρεθεί που ακριβώς στέκεται το δίκιο.

Γιατί το δίκιο είναι, όντως, ζόρικο πολύ!

Ενδιαφέρουσα Ιδέα: Να στείλουμε όλους τους ηγέτες του κόσμου σε ένα ταξίδι στο διάστημα.

Η ιδέα είναι του Δανού επιστήμονα Kristian von Bengtson και έχει το εξής σκεπτικό: Όλοι οι αστροναύτες, που μέχρι σήμερα έχουν βρεθεί στο διάστημα μετά την επιστροφή τους μιλούν για την εκπληκτική εμπειρία να δουν τη Γη μας απο "έξω εκεί". Πόσο όμορφη, αλλά και εύθραυστη και μοναχική είναι. Και γυρίζουν άλλοι άνθρωποι. Όλοι ενδιαφέρονται περισσότερο για τη ρύπανση του περιβάλλοντος και κάποιοι γίνονται και ακτιβιστές, αγωνιζόμενοι για να σταματήσει η ανθρωπογενής καταστροφή του πλανήτη μας.

Αυτές τις μέρες γίνεται στη Νότια Αφρική μια ακόμη διάσκεψη για το περιβάλλον, χωρίς όμως να περιμένουμε εντυπωσιακά αποτελέσματα. Και λέει ο δανός επιστήμονας: Μήπως είναι καλύτερα να τους βάλουμε αυτούς όλους τους ηγέτες, που αποφασίζουν για το περιβάλλον, σε ένα διαστημόπλοιο και να τους στείλουμε ένα ταξιδάκι γύρω από τη Γη;

Ίσως, λέει, όταν γυρίσουν θα έχουν γίνει και αυτοί άλλοι άνθρωποι.

Ή μήπως, λέω εγώ,  οι πολιτικοί αποτελούν χαμένη υπόθεση; Χωρίς καμιά ελπίδα αλλαγής;

Η Δύση του Ήλιου σήμερα στο Μαλάκι του Πηλίου

Η ένδοξη πτώση της άσπρης τριανταφυλλιάς!

Έπεσε χθες βράδυ ξαφνικά. Πάνω στην ακμή της. Με δυο υπέροχα μεγάλα άσπρα τριαντάφυλλα στην κορυφή της. Ωσάν μια τελευταία εκπνοή. Ένα ύστατο δώρο!

Η ευεργετική επίδραση της τσίχλας

Είναι απλά μια αηδιαστική συνήθεια, όπως λένε μερικοί;  Ένας τρόπος για να ελαττώσουμε τη νευρικότητά μας ή και να ξεγελάσουμε την πείνα μας; 

Ή μήπως κάτι περισσότερο;

Φαίνεται ότι πράγματι υπάρχει μια εξαιρετική "επιστημονική" δικαιολογία για αυτή την πολύ παλιά συνήθεια (μην ξεχνάμε τη συνήθεια των αρχαίων Ελλήνων να μασούν μαστίχα). 

Το μάσημα της τσίχλας προσφέρει μια ισχυρή ενίσχυση στη διανοητική μας επίδοση! 

Αυτό αποδείχτηκε ακόμη μια φορά πρόσφατα σε μια μελέτη που έγινε στο Πανεπιστήμιο του St. Lawrence και αφορούσε 159 φοιτητές, που έλαβαν μέρος σε μια σειρά δύσκολων νοητικών δοκιμασιών. Μοιράστηκαν σε εκείνους που μασούσαν τσίχλα (χωρίς ζάχαρη, η οποία θα μπορούσε να επηρεάσει το αποτέλεσμα) και σε εκείνους που δεν μασούσαν. Αυτοί που μασούσαν τσίχλα τα κατάφεραν πολύ καλύτερα στις σχετικές δοκιμασίες!

Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που γίνονται τέτοιες μελέτες, αφού και άλλες παρόμοιες στο παρελθόν έδειξαν τα ίδια αποτελέσματα, τόσο που μερικοί λένε ότι το μάσημα της τσίχλας βοηθά στις εξετάσεις περισσότερο και από την καφφείνη. Αυτό που έδειξε η τελευταία μελέτη επιπλέον είναι ότι η σχετική βοήθεια είναι σχετικά μικρής διάρκειας, δηλαδή περί τα 20 λεπτά. Η ευνοϊκή επίδραση μετά εξαφανίζεται ανεξάρτητα εάν συνεχίσει κανείς να μασά τσίχλα.

Ο μηχανισμός της επίδρασης δεν είναι απόλυτα γνωστός και σίγουρα δεν έχει σχέση με την περιεκτικότητα σε ζάχαρη, όπως προαναφέρθηκε. Η πιο πιθανή εξήγηση που προτείνεται είναι ότι αυτή η ίδια η διαδικασία της μάσησης έχει διεγερτική επίδραση στην εγκεφαλική λειτουργία της εγρήγορσης.

Αυτά τα αποτελέσματα κάνουν αδιανότητη μάλλον την απαγόρευση του μασήματος της τσίχλας πχ μέσα στην τάξη ή στις εξετάσεις. Και βέβαια πολύ ευεργετική, αλλά δυστυχώς όπως φαίνεται σύντομη, θα μπορούσε να είναι η χρήση της κατά την οδήγηση, ιδιαίτερα τις βραδυνές ώρες!

Λίμνη Πλαστήρα Δεκέμβριος 2011

Κυνηγώντας αγριογούρουνα και ανθρώπους

Το αυτοκίνητό μας μπήκε στην ευθεία μετά τη στροφή. Μπροστά μας φάνηκε ξαφνικά ένα αγριογούρουνο, που διέσχισε γρήγορα το δρόμο. Αμέσως κόψαμε ταχύτητα και σκεφτήκαμε ότι κρίμα που δεν προλάβαμε να το φωτογραφίσουμε. Και τότε ακούστηκε ένας πυροβολισμός και είδαμε έκπληκτοι έναν "άνθρωπο" ούτε 100 μέτρα μακριά μας από την αντίθετη πλευρά του δρόμου από εκείνη που βρίσκονταν το αγριογούρουνο -δηλαδή εμείς ήμαστε σχεδόν ανάμεσα σε εκείνον και το θήραμα- να συνεχίζει να πυροβολεί 2-3 ακόμη φορές!!

Το δύστυχο ζώο (θα θυμόμαστε για καιρό τις κραυγές αγωνίας του) σκοτώθηκε. Εμείς, αυτή τη φορά, τη γλυτώσαμε!

Πότε θα ξεσηκωθούμε όλοι αυτοί που δεν ανήκουμε στη συνωμοταξία των υποτιθέμενων "συνανθρώπων" μας, που λέγονται κυνηγοί, για να σταματήσει αυτό το αισχρό "άθλημα" ή όπως αλλοιώς θέλουν να το λένε; Ποια ευγενικά ιδεώδη άραγε το διακατέχουν και το συντηρούν;

Πρέπει να σημειώσω το θριαμβευτικό τεράστιο χαμόγελο του "ανθρώπου", που έκανε αυτό το εξαιρετικό κατόρθωμα, όταν περάσαμε αγανακτισμένοι δίπλα του βρίζοντάς τον!

Προφανώς δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τη χαρά του! Ευτυχώς.

The Sense of an Ending του Julian Barnes

Σήμερα τέλειωσα το μυθιστόρημα "The Sense of an Ending" του Julian Barnes, που φέτος κέρδισε το βραβείο Booker. Ένα σύντομο έργο, μια προσπάθεια ενός ανθρώπου στην 7η δεκαετία της ζωής του να κλείσει ευνοϊκά γι' αυτόν έναν παλιό λογαριασμό, που αφορά μια ιστορία που εκτυλίχτηκε στα φοιτητικά του χρόνια. 

Ένας μάλλον ήσυχος άνθρωπος, συμφιλωμένος με τη ζωή του και αρκετά ικανοποιημένος από τη συμβατικότητά της. " Στη ζωή μου προσπάθησα κυρίως να μην πληγωθώ και τώρα καταλαβαίνω πόσο αξιολύπητο ήταν αυτό", λέει σε κάποια στιγμή ειλικρίνειας.

Το βιβλίο έχει ακόμη να κάνει με τα γηρατειά, τις σχέσεις με τη νεότερη γενιά, τη διαδικασία της μνήμης και κυρίως -και αυτό αποκτά μεγάλη σημασία στην ιστορία- με τη διαδικασία του πως ξεχνάμε αυτά που δεν θέλουμε να θυμόμαστε. Μιλά ακόμη για τις τύψεις και την επιθυμία να "φερουμε κάποια πράγματα ίσια" προς το τέλος της ζωής μας.

Και για την αδυναμία μας μερικές φορές να καταλάβουμε και να συναισθανθούμε, να ¨πιάσουμε" όπως απλά λεέι ο κόσμος, κάποιες ωμές αλήθειες για τις πράξεις μας και τις συνέπειές τους. Κάτι που ο αφηγητής της ιστορίας "πιάνει" στην τελευταία σελίδα του βιβλίου.

Φαιδροί κομπάρσοι

Ο ένας τόλμησε να ανακοινώσει δημοψήφισμα, χωρίς να ζητήσει την άδειά τους. Και μετά το κατάπιε και έχασε και τη θέση του πρωθυπουργού. Ο άλλος έκανε νταηλίκια ότι δεν υπογράφει και στη συνέχεια τους έστελνε υποδείγματα κειμένων μέχρι να βρεθεί αυτό που τους ικανοποιούσε.

Επειδή αυτοί μας δίνουν τα χρήματα και επομένως βάζουν και τους όρους. Και απαιτούν να το χωνέψουμε μια και καλή!

Και οι υποτιθέμενοι ηγέτες μας; Φαιδροί κομπάρσοι σε έναν ευρωπαϊκό θίασο σκιών.

Διάβασα κάτι ωραίο χτες για τη στάση μας απέναντι στους δανειστές:

Είναι σαν να πηγαίνεις στην τράπεζα να πάρεις δάνειο, ενώ απ' έξω η γυναίκα σου, ο αδελφός σου ή ο συνέταιρός σου τέλος πάντων, χτυπά τα τζάμια και ωρύεται ότι δίνουν λεφτά σε έναν απατεώνα. Κάπως έτσι έχουν συμπεριφερθεί όλα αυτά τα χρόνια οι έλληνες αρχηγοί και μετά αναρωτιούνται πώς έχασαν την αξιοπιστία τους στο εξωτερικό.

Πέρασες πόρτα; Ξέχασες!

Μια ενδιαφέρουσα μελέτη έδειξε ότι η διάβαση μιας πόρτας οδηγεί στο να ξεχάσουμε ευκολότερα αυτό που θέλαμε να κάνουμε, ενώ δεν συμβαίνει το ίδιο αν αυτό που θέλουμε να κάνουμε δεν μας αναγκάζει να βγούμε από το δωμάτιο ή γενικότερα να αλλάξουμε χώρο.
Ο λόγος είναι ότι το μυαλό έχει την τάση να βάζει τις σκέψεις, επιθυμίες κλπ σε "κουτάκια" και το πέρασμα από ένα χώρο σε ένα άλλο μέσα από μια πόρτα, γίνεται αντιληπτό ως διάβαση ενός ορίου και προκαλεί μια ασυνείδητη "τακτοποίηση" των μέχρι εκείνη τη στιγμή σκέψεων ή προθέσεων, θεωρώντας ότι ανήκουν σε μια άλλη ενότητα.
Νομίζω ότι όλοι μας έχουμε πάθει κάτι παρόμοιο και η λύση είναι να επιστρέψουμε στο χώρο, που ήμαστε πριν, οπότε θυμόμαστε αυτό που είχαμε να κάνουμε.
Και ελπίζουμε αυτή τη φορά να μην το ξεχάσουμε πάλι περνώντας την πόρτα!

Μια βόλτα στον Άγιο Λαυρέντιο

σ

Το Ιράκ πρέπει να αποζημιώσει τις Η.Π.Α.

Δήλωση της Michele Bachmann, υποψήφιας για το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων στις εκλογές του 2012 στις ΗΠΑ:

Ξοδέψαμε πάνω από 800 δις δολάρια στο Ιράκ. Πιστεύω ότι το Ιράκ θα πρέπει να μας επιστρέψει τα χρήματα, που ξοδέψαμε. Και πιστεύω ότι το Ιράκ θα πρέπει να πληρώσει τις (αμερικάνικες) οικογένειες, που έχασαν αγαπημένα τους πρόσωπα, αρκετά εκατομμύρια δολάρια τουλάχιστον για κάθε τέτοια απώλεια.


Έκαναν εισβολή στο Ιράκ, διέλυσαν τη χώρα, σκότωσαν δεκάδες χιλιάδες Ιρακινούς, πήραν όλη την εκμετάλλευση του πετρελαίου της χώρας στα χέρια τους και τώρα μια κυρία, που θέλει να εκλεγεί Πρόεδρος των ΗΠΑ, ζητά να αποζημιωθεί κιόλας η χώρα της!!!
Η Νέα Τάξη πραγμάτων είναι όντως εντυπωσιακή!!!

Τί κληρονόμησε, τελικά, ο Γιώργος Α. Παπανδρέου;
Προστέθηκε από 24grammata
24grammata.com/ πολιτική

Ο σκόπελος που δε θα μπορούσε ποτέ να υπερβεί ο Γ. Παπανδρέου:

μια άλλου τύπου προσέγγιση

αποκλειστικά στο 24grammata.com

Γράφει ο Αθανάσιος Κατσώχης

Δεν θα θίξω εδώ την Πολιτεία και τα ατοπήματα του Γ. Παπανδρέου. Θα ήταν, εξάλλου, περιττό, δεν θα προσέφερε τίποτε καινούριο. Εδώ επιχειρώ μια άλλου τύπου προσέγγιση στην περίπτωση του πρώην πρωθυπουργού, στη βάση του ότι πολλές φορές κατά την κρίση μας για ένα πρόσωπο, δεν βαραίνουν μόνο οι πράξεις ή οι συμπεριφορές του, αλλά και οι συμβολικές δομές που έχουν σχηματιστεί στο συλλογικό ασυνείδητο, σε σχέση με το ίδιο πρόσωπο.

Τί θέλω να πω: από την αρχή της πρωθυπουργίας του, -για να μην πω, της πολιτικής του σταδιοδρομίας- μεγάλη μερίδα ανθρώπων παρακολουθούντων τα πολιτικά πράγματα του τόπου έβλεπε- και θα εξηγήσω παρακάτω γιατί δεν θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά- τον Γ. Παπανδρέου με κακό, πολύ κακό μάτι. Ήταν ο πρώτος σκόπελος που δεν θα μπορούσε ποτέ να υπερβεί ο πρώην πρωθυπουργός, ακόμη κι αν κυβερνούσε επιτυχώς -που δεν το έκανε, βέβαια.

Στο συλλογικό συνείδητο επιμέρους κομματικών, πολιτικών ή κοινωνικών ομάδων ο Παπανδρέου ήταν κάτι σαν ‘μαύρο πρόβατο’, για δύο βασικά λόγους που εμπίπτουν στο συμβολικό πεδίο της κρίσης του.

-Για τους νεοδημοκράτες, ο πατέρας του, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ήταν στο παρελθόν ο μεγάλος εχθρός, το μισητό στα φορτισμένα χρόνια του 80 πολιτικό πρόσωπο: ο άνθρωπος που έφραζε κατ’ εξακολούθηση τον δρόμο της ΝΔ προς την εξουσία, με τρόπο που υπονόμευε κάποτε-έστω και ψευδεπίγραφα- μέχρι και τις ευρωπαικές επιλογές της ΝΔ και του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Ο άνθρωπος που εξαπέλυε μύδρους εναντίον της επάρατης ΔΕΞΙΑΣ. Ο άνθρωπος που τόλμησε το 85 να αποκαθηλώσει το τοτέμ της συντηρητικής παράταξης, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Και η αλήθεια είναι ότι από το 81 και μετά, έως και τη δραματική αποχώρησή του (από την πολιτική, κατ’ ουσίαν), λόγω της ασθένειάς του, μόνο μια φορά ηττήθηκε από τους αντιπάλους του, και μάλιστα υπό το κράτος της ‘κάθαρσης’ του’ 89, στο όνομα της οποίας συναίνεσαν κατά παράδοξο τρόπο εξ ορισμού αντίθετες πολιτικές δυνάμεις. Για όλα τα παραπάνω, ο γιος του Ανδρέα, ο Γιώργος -ή Γιωργάκης κατά τους είρωνες αντιπάλους-, προφανώς ήταν εύκολο να αποτελέσει το πρόσωπο απέναντι στο οποίο σε συμβολικό επίπεδο θα προεκτείνονταν το αντιπαπανδρεικό μένος των νεοδημοκρατών. Ψυχαναλυτικά, στο πρόσωπο του Γιώργου ήθελαν εφεξής να ‘φονεύσουν’ συμβολικά, εν είδει εκδίκησης, τον αποθανόντα πατέρα του. Καθόλου περίεργο. Έχω μαρτυρίες από ανθρώπους που ευθέως μου έλεγαν ότι δεν τον μπορούν, γιατί απεχθάνονται οτιδήποτε σχετίζεται με την οικογένεια Παπανδρέου.

-Στην άλλη όχθη, της Αριστεράς, η οικογένεια, όλη η οικογένεια, Παπανδρέου, ήταν πάντοτε απεχθής. Αφενός, ο ‘Γέρος της Δημοκρατίας’, ο Γεώργιος Παπανδρέου: από την Απελευθέρωση και τα Δεκεμβριανά του 44, στον εμφύλιο, και μέχρι και τα χρόνια του Ανένδοτου Αγώνα στη δεκαετία του 60, σφόδρα αντικομμουνιστής και υπέρμαχος του αστικού πολιτικού τοπίου. Και αφετέρου, στα χρόνια της Μεταπολίτευσης ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο ‘κλοπέας’ των συνθημάτων και των οραμάτων της Αριστεράς, πολλά από τα οποία, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, χρησιμοποίησε δημαγωγικά μέχρι να ανέλθει ως παντοδύναμος ηγεμόνας στην εξουσία, οπότε και εκ του ασφαλούς πλέον τα ακύρωσε.
Κοινός παρονομαστής στην κρίση των Αριστερών απέναντι στους δύο Παπανδρέου, το αμερικανικό περιβάλλον το οποίο εξέθρεψε τα μέλη της οικογένειας, με την εμπλοκή φυσικά και της Μαργαρίτας Τσαντ-Παπανδρέου. Και εδώ συνεπώς ο γιος του Ανδρέα και εγγονός του ‘Γέρου της Δημοκρατίας’, ο Γιώργος, σπουδαγμένος και στις Η.Π.Α., σε συμβολικό επίπεδο θα αποτελούσε το φυσικό πρόσωπο απέναντι στο οποίο θα διαιωνίζονταν η αποστροφή, όχι μόνο προς τους Παπανδρέου, αλλά και στις Η.Π.Α., το άνδρο της επάρατης για την Αριστερά ιμπεριαλιστικής Δύσης: στα συγκεκριμένα συμφραζόμενα, ο Παπανδρέου αντιμετωπίζονταν, και θα αντιμετωπίζεται πάντα, ως το αμερικανάκι, ο Τζέφρυ ή GAP (κατά την γελοία δυτικότροπη ακαδημαική -και όχι μόνο- σύντμηση των ονοματεπωνύμων). Kαι, όπως οι ΗΠΑ αποτελούν το άνδρο της ιμπεριαλιστικής Δύσης, έτσι και ο Παπανδρέου αποτελούσε στο συλλογικό ασυνείδητο -τουλάχιστον των Αριστερών- τον δέσμιο των πολιτικών εξάρτησης και υποδούλωσης της Ελλάδας στις αδηφάγες δυνάμεις της Δύσης. Ποιος θα μπορούσε, συνεπώς, να δει με καλό μάτι το αμερικανάκι; Ασφαλώς κανείς.

Για τους δύο βασικά παραπάνω λόγους, ο Γ. Παπανδρέου δεν επρόκειτο ποτέ να αντιμετωπιστεί θετικά, να κριθεί θετικά, ακόμη κι αν στην όψη είναι συμπαθής, ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων, όχι Ελληναράς, όχι κραυγάζων: ίσα-ίσα, σε συνδυασμό με τον αμερικανίζοντα τρόπο ζωής του (κανό, ποδήλατο, κολύμβηση,γυμναστήριο), ξένο εν πολλοίς προς τα έθιμα των Νεοελλήνων, ιδώνονταν πάντοτε ακόμη περισσότερο ως αμερικανάκι, ως κατι το μη οικείο τέλος πάντων.

Τα λάθη του κατά τη διακυβέρνηση της χώρας από το ΠΑΣΟΚ την τελευταία διετία αυτονόητα. Επιπόλαιες και αφελείς κινήσεις, εν συντομία και εν είδει μετριοπαθούς κριτικής. Ωστόσο, κατά την εκτίμηση της πολιτικής του δράσης, πάντα επικολλώνταν στην αντικειμενική πρόσληψή της οι συμβολικές δομές που περιέγραψα, μεγεθύνοντας εν τέλει την αρνητική κριτική απέναντι στο πρόσωπό του, και εξωθώντας την πολλές φορές στα όρια του λαικισμού και της απόλυτης χλεύης.

Η προσωπική μου, ταπεινή άποψη, συνεπώς, είναι ότι, πέρα από τη δράση και την εν γένει Πολιτεία του Γιώργου Παπανδρέου, σημαντικό ρόλο στην καθ’ όλα αρνητική κρίση απέναντι στο πρόσωπό του, έπαιξαν οι συλλογικές αναπαραστάσεις.

Πάντα πιστεύω πως, σε όλα τα πεδία της ανθρώπινης έκφρασης και συμπεριφοράς, πολλά πράγματα κατευθύνονται από τη συλλογική συμβολική δόμηση της πραγματικότητας.

Για πάντα καθίκι

του Οδυσσέα Ιωάννου, από το Protagon

Αν δεν την πειράζει την «γενιά του Πολυτεχνείου» να είναι ομοτράπεζοι στο Υπουργικό με χουντικούς και ακροδεξιούς, εμένα μου περισσεύει. Ούτε θύμωσα, ούτε στενοχωρήθηκα. Δεν με τσαλάκωσε η εικόνα της ορκωμοσίας τους. Έχουν περάσει δυο τρεις ώρες (…) που δεν με απασχολεί τι κάνουν οι άλλοι, αλλά τι κάνω εγώ.  Κανείς δεν μπορεί να σου κάνει κάτι αν δεν τον αφήσεις εσύ να σου το κάνει. Τουλάχιστον σε επίπεδο συμβολισμών. Τους έπαιρνε και το έκαναν. Τι γκρινιάζεις; Και κυρίως με ποιον τα έχεις; Έκλεψαν, λήστεψαν, σκότωσαν, ειρωνεύτηκαν, τσάκισαν ανθρώπους, υποδούλωσαν γενιές, πλούτισαν, έγιναν κρέατα, χάλασαν, μύρισαν. Γιατί όχι και αυτό; Στις συνεντεύξεις που θα δώσουν ορισμένοι μετά από χρόνια- ελπίζω από το εξωτερικό- θα πουν πως προείχε η σωτηρία της πατρίδας, ήταν ακραίες οι συγκυρίες, υποχρεώθηκαν, μπλα, μπλα, μπλα…
   
Πραγματικά, δεν με νοιάζει. Τους έκαναν υπουργούς για όσο ζουν οι μύγες, για όσο γεννάνε τα κουνέλια, για όσο κοιμούνται οι αρκούδες.  Θα τους μείνουν οι φωτογραφίες, ελπίζω.
  
Αν έβλεπαν όνειρα, θα περνούσαν από τον ύπνο τους ο Παναγούλης κι ο Παττακός και θα τους έφτυναν εκ περιτροπής. Και οι δύο! Αλλά τα όνειρα είναι για τους συναισθηματικούς και η πατρίς τώρα χρειάζεται λύσεις από τεχνοκράτες, από ανθρώπους που έχουν κάνει τα περάσματά τους από τα MIT και τα HARVARD. Λες κι εκείνοι που μας έφτασαν εδώ είχαν τελειώσει την Γκράβα…
    
Δεν υπάρχει χυδαιότερη δικαιολογία στην ιστορία της ανθρωπότητας από το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Το ίδιο το μέσο είναι ο σκοπός.  Το μέσο είναι η ζωή μας και από αυτό κρινόμαστε. Οι απώτεροι «μεγάλοι στόχοι» είναι συνώνυμοι με την «τελική λύση» και φύτρωσαν μόνο στα μυαλά μεγαλομανών, αμοραλιστών και ψυχοπαθών ηγετών. Πες μου πώς περνάς μία μέρα σου κι εγώ θα καταλάβω για την ζωή σου. Εκείνο το «σήμερα καθίκι αλλά αύριο άγγελος», σημαίνει «για πάντα καθίκι».

Τι είναι Ιστορία

Να κι άλλος ένας ενδιαφέρων ορισμός της Ιστορίας:
Ιστορία είναι αυτή η βεβαιότητα, που παράγεται στο σημείο εκείνο, όπου οι ατέλειες της μνήμης συναντούν τις ανεπάρκειες της αποδεικτικής διαδικασίας. (Από το βιβλίο του Julian Barnes, The Sense of an Ending, φετεινού νικητή του Booker Price).