Τέλος Εποχής

Είναι γνωστό, ότι όσοι ζουν σε ιστορικές εποχές μεγάλων αλλαγών συνήθως δεν το αντιλαμβάνονται. Παρασυρμένοι από την καθημερινότητα και εγκλωβισμένοι στα μικρά ή μεγάλα προσωπικά τους προβλήματα, δεν έχουν τη δυνατότητα να εκτιμήσουν αυτά που συμβαίνουν και να τα δουν στη σωστη τους διάσταση.

Έχω την αίσθηση, ότι ζούμε σε μια τέτοια εποχή. Τα σημάδια είναι πολλά γύρω μας, αρκεί να κόψουμε λίγο το βήμα μας και να αφουγκραστούμε και να δούμε...

Οι μεταβατικές εποχές δεν είναι ευτυχισμένες εποχές. Υπάρχει μια ανησυχία και αβεβαιότητα, ωσάν όλοι κάτι να περιμένουν. Κάτι απροσδιόριστο, που επικρέμεται, που απειλεί...Χαρακτηρίζονται ακόμη οι μεταβατικές εποχές από το τέλος των πραγμάτων όπως τα ξέραμε. Το οριστικό και αδιαφιλονίκητο τέλος. 

Τι είναι αυτό που αλλάζει στην εποχή μας; Αρκετά, αλλά κάποια χρήζουν ιδιαίτερης μνείας. Το πρώτο είναι ότι σιγά σιγά αλλά σταθερά καταργείται το κοινωνικό κράτος. Η δημόσια υγεία και παιδεία, κατακτήσεις των λαών της Ευρώπης κυρίως, πνέουν τα λοίσθια. Μπορεί οι κυβερνώντες να τα ονομάζουν ανασυγκρότηση και αναβάθμιση, αλλά η ουσία είναι αυτή: όλο και λιγότερα χρήματα από τον κρατικό κορβανά δίνονται για τα ύψιστα αυτά μέχρι σήμερα κοινωνικά αγαθά. Οι λόγοι είναι πολλοί και είναι περισσότερο πολιτικοί παρά οικονομικοί. 

        Σε ακόμη μεγαλύτερη κλίμακα ο ρόλος των εθνικών κυβερνήσεων μικραίνει, ενώ αυξάνεται ο ρόλος "μορφωμάτων", που δύσκολα βρίσκει κανείς την άκρη τους, παρά τα βαρυγδουπα ονόματα. Κάποιες Πολυεθνικές Κεντρικές Τράπεζες και Ταμεία και Οργανισμοί και Συμμαχίες, που οι σχέσεις του με τις από καιρό γνωστές και εμπειρότερες πολυεθνικές Εταιρείες δεν περιορίζονται μόνο στη συνωνυμία, παίζουν πλέον τον βασικό ρόλο στη λήψη πολιτικών, στρατιωτικών και οικονομικών αποφάσεων. Και είναι επόμενο αυτό, αφού τα όρια των κρατών και των ηπείρων δεν αρκούν για τη διαχείριση των σημερινών οικονομικών μεγεθών αυτών των παγκοσμιοποιημένων φορέων.

Οι πόλεμοι αλλάζουν όνομα και βαφτίζονται περιορισμένες επιχειρήσεις υποστήριξης των λαϊκών αντιδράσεων, οι χρεωκοπίες των χωρών που επιλέγονται από τα ¨μορφώματα" ονομάζονται μηχανισμοί ενίσχυσης και αρωγής και τα Ενωμένα Έθνη κατήντησαν ένας γραφικός οργανισμός καταγραφής ανεφάρμοστων αποφάσεων και περιθωριακής διπλωματίας.

Και το κυριότερο είναι αυτό που προανέφερα. Όλα τα παραπάνω πολύ σημαντικά πράγματα δεν φαίνεται να έχουν επιστροφή. Οι λαοί μέχρι στιγμής δεν μπορούν να αλλάξουν την πορεία των πραγμάτων, αφού σιγά-σιγά εκλείπει και ο "εθνικισμός", που χαρακτήριζε τους προηγούμενους αιώνες και που καταδικάστηκε ως στίγμα -και ήταν- υπέυθυνο για πολλές γενοκτονίες. Ποιος θα το περίμενε, ότι μπροστά στην καταιγίδα αυτής της αδίστακτης και ανάλγητης παγκοσμιοποίησης θα αρχίζαμε να αναπολούμε τον τρισκατάρατο και καταδικασμένο από όλους τους προοδευτικούς ανθρώπους "εθνικισμό"!! Ενώ και ο κομμουνισμός, η λύση που ιδεολογικά και θεωρητικά θα μπορούσε να είναι η απάντηση κατέρρευσε επίσης οριστικά θαμένος μέσα στα ερείπια των δικών του αμαρτωλών κατασκευών.

Υπάρχει θα μου πείτε η περίφημη "αλληλεγγύη" των λαών, που εκδηλώθηκε κάπως με τους αγανακτισμένους σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες. Μένει να δούμε αν θα μπορέσει να αποδειχτεί ισχυρότερη από τις κυβερνήσεις αυτών των ίδιων λαών, οι οποίες έχουν ήδη υποκύψει. 

Μπορούμε, λέτε, να ελπίζουμε σε αυτό;

Έμφυτη (εξελικτική) φοβία για το κόκκινο χρώμα!

Για όλους τους ανθρώπους παντού το κόκκινο σημαίνει στοπ. Υποδηλώνει κίνδυνο. Επίσης υπονοεί το ζεστό. Οι ερευνητές που ανέλυσαν τα αποτελέσματα των Ολυμπιακών αγώνων του 2004 βρήκαν ότι σημαίνει και επικράτηση, ιδιαίτερα στα σπορ επαφής, όπως η πάλη, όπου οι αθλητές με τα κόκκινα νικούσαν συχνότερα αυτούς με τα μπλε. 

Είναι άραγε τυχαία αυτά; Έχουν πολιτισμική προέλευση; ΄Η μήπως έχουν τη ρίζα τους στη θεωρία της εξέλιξης; 

Μια καινούργια μελέτη σε αρσενικούς πιθήκους rhesus macaques έδειξε προς την τελευταία κατεύθυνση. " Η αποφυγή του κόκκινου και η υποτακτική συμπεριφορά μας στην παρουσία του φαίνεται ότι έχει εξελικτική βάση" δήλωσαν οι ερευνητές.

Κατά τη μελέτη άνδρες και γυναίκες ερευνητές έμπαιναν στα κλουβιά των πθήκων και άφηναν ένα μήλο πάνω σε ένα πλαστικό πιάτο. Μετά έφευγαν. Οι ερευνητές φορούσαν καπέλα και πουκάμισα που ήταν μπλε, πράσινα ή κόκκινα, σε όλους τους συνδυασμούς, δηλαδή άνδρες με κόκκινα, γυναίκες με μπλέ, άνδρες με πράσινα, γυναίκες με πράσινα, άνδρες με μπλε, γυναίκες με κόκκινα. Οι πίθηκοι πήγαιναν μετά την αναχώρηση των ερευνητών και έπαιρναν το μήλο από όποιο πιάτο προτιμούσαν.

Τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά. Το φύλο των ερευνητών δεν είχε καμιά σημασία στην προτίμηση. Ούτε ανάμεσα στα μήλα που άφηναν εκείνοι που φορούσαν μπλε ή πράσινα υπήρχαν διαφορές. Οι πίθηκοι, όμως, απέφευγαν τα μήλα που άφηναν οι άνδρες και γυναίκες, που ήταν ντυμένοι στα κόκκινα! 

Οι ερευνητές πιστεύουν ότι αυτή η αποστροφή προς το κόκκινο έχει σχέση με μια εξελικτική προσαρμογή. ¨Ετσι, λένε, εξηγείται και η ενστκτώδης γνώση των ανθρώπων για τη σημασία του κόκκινου χρώματος! Και ότι το κόκκινο σημαίνει όχι.

Τέλος οι ερευνητές προτείνουν στους οργανωτές των διαφόρων αθλητικών, αλλά ακόμη και άλλων ανταγωνιστικών δραστηριοτήτων, να αποφεύγουν να χρησιμοποιούν τα χρώματα "με τρόπους που μπορεί να επηρεάσουν τους διαγωνισζομένους".

Και με τον Ολυμπιακό τι θα κάνουμε; Και μήπως (βλέπε "υποτακτική συμπεριφορά") έτσι εξηγείται το ότι παίρνει το ένα πρωτάθλημα Ελλάδος μετά το άλλο;

Καταπίεση στο χώρο της δουλειάς και μακροζωία-φοβού τους συναδέλφους

  Οι περισσότεροι άνθρωποι περνούν τις πιο πολλές ώρες τους στο χώρο της δουλειάς τους με τους συνεργάτες τους παρά με την οικογένειά τους. 

        Μια πρόσφατη μελέτη που έγινε στο Ισραήλ προσπάθησε να δείξει τη συσχέτιση ανάμεσα στις συνθήκες εργασίας και τη μακροζωία. Παρακολούθησαν την πορεία 820 ενηλίκων για 20 χρόνια, αρχίζοντας με μια ιατρική εξέταση ρουτίνας το 1988. Οι χώροι δουλειάς ήταν ποικίλοι και κατά διαστήματα γίνονταν εκτιμήσεις σε ότι αφορά τις συνθήκες εργασίας, όπως η συμπεριφορά του αφεντικού και η ευγένεια και φιλική διάθεση των συναδέλφων. Οι συμμετέχοντες παρακολουθούνταν επίσης για την εκδήλωση υπέρτασης, την παρουσία κατάθλιψης, το  κάπνισμα κλπ.

Αυτό που βρήκαν οι ερευνητές ήταν ότι οι συνθήκες του χώρου δουλειάς παίζουν ρόλο στην υγεία. Ειδικότερα ο κίνδυνος θανάτου φαίνεται να συσχετίζεται με το πως μας αντιμετωπίζουν οι συνάδελφοί μας: ένα εχθρικό περιβάλλον δουλειάς σχετίζεται με μεγαλύτερη πιθανότητα θανάτου! Εργαζόμενοι που είχαν να αντιμετωπίσουν εχθρικούς (ή έστω όχι φιλικούς) συναδέλφους είχαν 2.4 φορές πιθανότητα να πεθάνουν κατά τη διάρκεια της μελέτης, ιδιαίτερα όταν κατά την έναρξή της ήταν μεταξύ 38 και 43 ετών. Αντίθετα η συμπεριφορά του αφεντικού ή του διευθυντή δεν επηρέαζε τη θνητότητα.

Η εξήγηση που δίνουν οι ερευνητές είναι ότι η ένταση που προκύπτει και που οδηγεί σε ασθένειες και θάνατο είναι η έλλειψη ελέγχου στις ενέργειές μας και στον τρόπο που αξιοποιούμε το χρόνο μας και ιδίως όταν αυτό που προκαλεί αυτή την έλλειψη ελέγχου συνοδεύεται από καταπιεστική συμπεριφορά.

Αυτό επιβεβαιώνεται από μια παρόμοια μελέτη που έγινε σε δημόσιους υπαλλήλους στη Μεγάλη Βρετανία έδειξε ότι ανάμεσα στις ηλικίες των 40 και 64 ετών οι κατώτεροι ιεραρχικά υπάλληλοι είχαν θνησιμότητα 4 φορές μεγαλύτερη από ότι αυτοί που ήταν στα υψηλά στρώματα! Και αυτό το εύρημα ήταν σε μεγάλο ποσοστό ανεξάρτητο από άλλους παράγοντες που επηρεάζουν την υγεία, όπως γενετικοί ή το κάπνισμα και η χρήση οινοπνεύματος, αφού και όταν όλα αυτά λαμβάνονταν υπ' όψιν οι κατώτεροι υπάλληλοι είχαν διπλή θνησιμότητα.

Αυτές οι μελέτες σίγουρα δεν είναι τέλεια οργανωμένες και χρειάζονται επιβεβαίωση και από άλλους και σε άλλες χώρες. Νομίζω, όμως, ότι δεν πρέπει να είναι μακριά από την πραγματικότητα. Οι κακές σχέσεις, όταν υπάρχουν στους χώρους της δουλειάς, είναι δυνητικά επικίνδυνες!

Η έκθεση των φοιτητών ιατρικής στις φαρμακευτικές εταιρείες

Οι φοιτητές της ιατρικής εκτίθενται συχνά στις μεθόδους πωλήσεων των φαρμακευτικών εταιρειών ακόμη και στα προκλινικά τους χρόνια, σύμφωνα με μια μελέτη που έγινε από ερευνητές του Harvard Medical School της Βοστώνης*. Η μελέτη έγινε στις ΗΠΑ και αφορούσε 9850 φοιτητές ιατρικής από 76 ιατρικές σχολές. 

Η μελέτη έδειξε ότι οι περισσότεροι σπουδαστές είχαν κάποια μορφή σχέσης με αντιπροσώπους φαρμακευτικών εταιρειών και το ποσοστό εκείνων που είχαν λάβει σχετικό "εκπαιδευτικό υλικό" έφτανε το 90% στους φοιτητές των τελευταίων κλινικών ετών. 

Είναι ενδιαφέρον ότι οι περισσότεροι φοιτητές πίστευαν ότι είναι ηθικά αποδεκτό να δεχτούν "δωράκια" από τις φαρμακευτικές εταιρείες και ως δικαιολογία ανέφεραν τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, καθώς και το ότι και άλλοι συνάδελφοί τους έχουν δεχτεί δώρα. Περίπου τα 2/3 των φοιτητών είχαν την πεποίθηση, ότι δεν πρόκειται να επηρεαστούν από τις επαφές τους με τις εταιρείες ή τα δωράκια που τυχόν θα λάβουν, ενώ οι γνώμες τους ήταν διχασμένες για το αν θα πρέπει οι σχέσεις γιατρών και εταιρειών να ρυθμίζονται από τις ιατρικές σχολές ή την κυβέρνηση.

Οι συγγραφείς πιστεύουν ότι οι φοιτητές ιατρικής πρέπει να εκπαιδεύονται από τα πρώτα τους χρόνια σχετικά με τις σχέσεις τους με τις φαρμακευτικές εταιρείες , αλλά και ότι πρέπει να μπουν κανόνες που να περιορίζουν την επαφή τους με αυτές. Αναφέρουν ότι οι όποιες αλλαγές στον τρόπο επικοινωνίας των φοιτητών με τις εταιρείες θα είναι δύσκολες και για έναν άλλο λόγο και συγκεκριμένα επειδή τα παραδείγματα που παίρνουν από τους γιατρούς, οι οποίοι είναι και οι εκπαιδευτές τους είναι συνήθως αρνητικά. Επομένως λένε ότι πρέπει και οι ίδιοι οι γιατροί, τόσο οι επίσημοι εκπαιδευτές, που είναι οι πανεπιστημιακοί, όσο και οι ειδικευόμενοι γιατροί, να εκπαιδευτούν ανάλογα, ώστε να παίζουν σωστά το ρόλο τους.

Οι συγγραφείς της μελέτης καταλήγουν δηλώνοντας ότι: " Οι αλλαγές που πρέπει να γίνουν θα βοηθήσουν στο να οδηγηθεί η ιατρική εκπαίδευση ένα βήμα πιο κοντά σε δύο πολύ σημαντικούς στόχους. Πρώτα την καλλιέργεια ισχυρών επαγγελματικών αρχών και αξιών στους μελλοντικούς γιατρούς, αλλά και την προαγωγή της κριτικής σκέψης με βάση τις ενδείξεις, που θα τους οδηγήσει αργότερα στο σωστό τρόπο λήψεως των κλινικών αποφάσεων και του τρόπου συνταγογράφησης."

Ανάλογα στοιχεία στη χώρα μας δεν νομίζω ότι υπάρχουν. Από προσωπική μου εμπειρία μπορώ να δηλώσω ότι υπάρχει βέβαια και εδώ η σχετική έκθεση. Τα δωράκια και άλλες διευκολύνσεις είναι μάλλον περιορισμένα και όταν υπάρχουν αφορούν τα τελευταία έτη. Κάποιες εταιρείες έχουν καθιερώσει βραβεία και υποτροφίες για τους φοιτητές που αποφοιτούν από τα Πανεπιστήμια με τον μεγαλύτερο βαθμό, κάτι που ίσως είναι περισσότερο αποδεκτό και υποκαθιστά στην ουσία την ανυπαρξία αντίστοιχων διακρίσεων από την Πολιτεία. 

Να σημειώσω ότι όταν εγώ αποφοίτησα το 1972 είχα πάρει ένα μικρό χρηματικό βραβείο, που όμως δίδονταν από έναν κρατικό τότε φορέα, την Εθνική Τράπεζα, στον φοιτητή της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, που συγκέντρωνε κατά την αποφοίτηση την υψηλότερη βαθμολογία, και που δεν γνωρίζω αν υφίσταται ακόμη ως θεσμός. 

* Από το περιοδικό Psychology and Sociology, May 24, 2011

Καλημέρα

Η εξέλιξη της ακαδημαϊκής ελευθερίας στην έρευνα

Πως βλέπουν ο ένας τον άλλον οι άνθρωποι των επιστημών

Όσοι έχουν ζήσει στους χώρους των πανεπιστημίων και της έρευνας δεν μπορεί παρά να συμφωνήσουν με τα περισσότερα...

BΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΑ ΠΡΟΣΦΑΤΑ

Philip Roth: The Human Stain 

Σχετικά παλιός καλός Roth. Ο μαύρος καθηγητής κολλεγίου, που απαρνήθηκε τη ράτσα του, για να χάσει τη θέση του για μια "ρατσιστική έκφραση", που του αποδόθηκε. Η οργή και η αγανάκτηση σε ακραίες εκφάνσεις, τα γεράματα (μόνιμο θέμα τελευταία στα βιβλία του) και η ανάγκη τους για ανθρώπινη και ερωτική επαφή, οι ακαδημαϊκές ιντριγκες, οι επιπτώσεις στον ψυχισμό από τους πολέμους των ΗΠΑ και πάνω απ' όλα η βασική ανάγκη όλων μας για αποδοχή. Μερικά από τα θέματα του βιβλίου μόνο, καθώς υπάρχουν και άλλα πολλά, όπως οι σχέσεις του γηράσκοντος γονιού με τα παιδιά του, η θέση των επιστημόνων από την Ευρώπη στον αμερικανικό ακαδημαϊκό χώρο και άλλα. Σε μερικά σημεία ο συγγραφέας παρασύρεται από το θέμα του και αναπτύσσει ολόκληρα δοκίμια μέσα στο βιβλίο, αλλά γενικά θεωρείται ένα από τα καλύτερά του.

Stieg Larsson: The Girl Trilogy (The Girl with the Dragon Tatto, The Girl who played with Fire, The Girl who kicked the Hornet's Nest)

Εγκλήματα, μηχανορραφίες, οικονομικά και άλλα σκάνδαλα στη σύγχρονη Σουηδία. Μια τριλογία, που διαβάζεται με εξαιρετικό ενδιαφέρον, με ευρηματικές ανατροπές δεδομένων συνεχώς και με βασικούς πρωταγωνιστές μια "ιδιόρρυθμη" τουλάχιστον νέα γυναίκα και ένα ξεροκέφαλο δημοσιογράφο. Δεν είναι τυχαίο ότι έχει κάνει ρεκόρ πωλήσεων. Άνετο καλοκαιρινό διάβασμα.

Charles Stross: Accelerando

Μια φουτουριστική νουβέλλα, που αφορά τρεις γενιές προικισμένων μετα-ανθρώπων, που φτάνει στο βαθύ μέλλον. Δύσκολο έργο γραμμένο από ένα πολυτάλαντο επιστήμονα. Ομολογώ ότι με κούρασε. 

Jeniffer Rohn: Experimental Heart

Ένα ερωτικό-επιστημονικό θρίλλερ γραμμένο από μια κυτταρική βιολόγο. Καλοστημένο και καλογραμμένο. Θα αρέσει ιδιαίτερα σε όσους έχουν γνώσεις βιολογίας και έχουν εργαστεί σε εργαστήρια κυτταρικής και μοριακής βιολογίας, αφού όλη σχεδόν η δράση διαδραματίζεται σε ένα μοντέρνο εργαστήριο του Λονδίνου. Στο τέλος αποκτά χαρακτήρες θρίλλερ ή αφήγησης τύπου Τζέημς Μπόντ, αλλά παρ' όλα αυτά ισορροπεί σχετικά καλά. Μου άρεσε.

Θανάσης Γεωργιάδης: Λαός Ονείρων

Ένα ενδιαφέρον αφήγημα, που δύσκολα μπορεί να το πει κανείς μυθιστόρημα. Περιγράφει τα χρόνια του εμφύλιου και τα αμέσως επόμενα μέσα από τα μάτια ενός παιδιού στην αρχή, νεαρού στη συνέχεια, από τη Βέροια. Εμφανίζεται στο προσκήνιο ένας μεγάλος αριθμός χαρακτήρων όλων των ηλικιών και αποχρώσεων. Χαρακτήρες, που δύσκολα παρακολουθεί κανείς την πορεία τους, καθώς ο συγγραφέας πηγαίνει συνέχεια μπρος-πίσω στο χρόνο. Κυριάρχα βέβαια τα θέματα του πολιτικού διχασμού, αλλά και άλλων κοινωνικών, φιλικών και ερωτικών σχέσεων, που συχνά παίρνουν τη μορφή "κουτσομπολιού", καθώς άλλωστε είναι πολύ φυσικό στις μικρές κοινωνίες. Η δομή είναι πρωτότυπη, η γλώσσα ιδιάζουσα, το αποτέλεσμα, όπως είπα, ενδιαφέρον.

Καιρός για θάλασσα!

Λίγα από μένα εδώ το αμέσως επόμενο διάστημα. Προέχει το καλοκαίρι!

Η πραγματική αιτία της κρίσης!

Να η αιτία της κρίσης! Ξεχάστε τις πολύπλοκες οικονομοτεχνικές και κοινωνιολογικές εξηγήσεις και ακούστε την αληθινή εξήγηση!

Μια πρόσφατη μελέτη έδειξε ότι το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν μιας χώρας έχει αντίστροφη σχέση με το μέγεθος του ανδρικού μορίου. Δηλαδή με απλά λόγια όσο μεγαλύτερος είναι ο μέσος όρος του μήκους του μορίου των ανδρών μιας χώρας, τόσο μικρότερο το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν, που αποτελεί δείκτη οικονομικού μεγέθους. Η εικόνα που παραθέτω δείχνει ακριβώς τη σχέση αυτή.

Τι τα θέλετε, λοιπόν. Δεν φταίει η διαφθορά, ο κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός, το υπερτροφικό δημόσιο, ο υπερκαταναλωτισμός του Έλληνα και ότι άλλο έχουν πει κατά καιρούς. Απλά την έχουμε μεγάλη!

Μια ρήση περί θρησκείας

Ανεξάρτητα αν πιστεύουν σε κάποια θρησκεία ή όχι, πάντα θα υπάρχουν καλοί άνθρωποι, που κάνουν καλά πράγματα και κακοί άνθρωποι, που κάνουν κακά πράγματα. Αλλά για να κάνουν καλοί άνθρωποι κακά πράγματα χρειάζεται η πίστη σε κάποια θρησκεία! 

Steven Weinberg

Το όνειρο του εξαπατημένου..

Ζούσε, λέει, σε μία μικρή, ωραία, αλλά και πολύ παράξενη χώρα που την απασχολούσε ένα μεγάλο υπαρξιακό πρόβλημα από την αντιμετώπιση του οποίου εξαρτιόταν η σωτηρία της πατρίδος και η τύχη του λαού της. Το πρόβλημα αυτό ήταν ο θόρυβος.. Αλλά ας πάρουμε την ιστορία μας από την αρχή..[Image]Στην χώρα αυτή, όπως είχαν παραδεχτεί δημοσίως και οι ίδιοι οι εντολοδόχοι κυβερνήτες της, είχε καταργηθεί η εθνική ανεξαρτησία, η δημοκρατία και η ελευθερία. Βρισκόμαστε στην εποχή όπου την Ευρώπη, καθώς και ολόκληρο τον δυτικό κόσμο, τον έχουν καταλάβει οι «αγορές» και πλέον διάφοροι υπάλληλοι των «αγορών», οίκοι αξιολόγησης, τράπεζες, τοκογλύφοι  και λοιποί αλήτες και καθίκια, αποφάσιζαν για τις τύχες ολόκληρων κρατών και λαών.. Ο βαθμός της ελευθερίας της κάθε χώρας εξαρτιόνταν πλέον από το ύψος του χρέους της στις «αγορές» οι οποίες φρόντιζαν να επιβάλουν διάφορα «μνημόνια» στους κατακτημένους ώστε να τούς δανείζουν ασταμάτητα και ακόμα περισσότερο.. Έτσι, η μικρή αυτή χώρα ήταν και η πιο χρεωμένη και σκλαβωμένη απ όλες..Παρόλα αυτά το μεγάλο υπαρξιακό πρόβλημα αυτής της χώρας δεν ήταν η κατάργηση της εθνικής ανεξαρτησίας της, της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Το πρόβλημα της ήταν ο θόρυβος, η ανησυχία και η ταραχή.. Οι πάντες σε αυτή τη χώρα έπρεπε, πάση θυσία, να φροντίζουν να επικρατεί απόλυτη ησυχία, να μην δημιουργείται καμία ταραχή, να μην γίνεται ο παραμικρός θόρυβος, ούτε καν το πέταγμα της μύγας να μην ακούγεται, προκειμένου να μην ενοχληθούν και να μην ανησυχήσουν οι «αγορές»..Έτσι, στους δρόμους, στις πλατείες, όλοι μιλούσαν ψιθυριστά και περπατούσαν στις μύτες των ποδιών τους για να μην ανησυχήσουν οι «αγορές».. Τα αυτοκίνητα έπλεαν διάχυτα μέσα σε μία αχλή χωρίς θόρυβο.. Τα αεροπλάνα απλώς περνούσαν σαν διαβατάρικα πουλιά.. Τα μηχανάκια έκαναν αθόρυβες σούζες και τα βρέφη έψαχναν το βυζί της μάνας, που είχε μεν στεγνώσει και δεν έβγαζε άλλο γάλα, αλλά εκείνα δεν τσίριζαν, δεν έκλαιγαν και δεν φώναζαν.. Το σέξ επιτρέπονταν όμως χωρίς θορύβους και χωρίς μουγκανητά και ιαχές θριάμβου, γειά σου τσολιά μου και τέτοια.. Ολα ήταν ήσυχα και τακτοποιημένα για να μην ανησυχήσουν οι «αγορές»..Την διατήρηση αυτής της ονειρικής τάξεως και ησυχίας είχε αναλάβει ο πασοκισμός ο οποίος στην μακρά ιστορία του είχε αποδείξει ότι είναι ο μόνος που μπορεί να γκρεμίζει οράματα, να αλλοιώνει έννοιες και αξίες, να προδίδει ψηφοφόρους, ιδέες και όνειρα, όμως έχοντας τα πάντα υπό τον απόλυτο επικοινωνιακό έλεγχο..Προκειμένου λοιπόν να μην ανησυχούν και να πληρώνονται τακτικώς οι «αγορές» είχαν ληφθεί κάποια μέτρα πρωτοφανή στην ιστορία. Ληστρική φορολόγηση της κοινωνίας, εξολόθρευση της μεσαίας τάξεως, αρπαγή μισθών και συντάξεων, ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, εξευτελισμός και διασυρμός ενός ολόκληρου λαού..Δια την επιβολή της τάξεως και ησυχίας δεν χρειάζονταν τα τανκς, όχι μόνο γιατί οι ερπύστριες κάνουν ένα δαιμονισμένο θόρυβο και ανησυχούν τις «αγορές», αλλά και γιατί ήταν περιττά εφόσον τη δουλειά τους την είχαν αναλάβει πολιτισμένα μέσα όπως τα μίντια και οι τεχνικές επικοινωνίας..Τώρα, όπως βλέπει κανείς τις γιγαντοαφίσες του Κεμάλ στην Τουρκία, έτσι και σε αυτήν τη χώρα παντού στους δρόμους και στις πλατείες, όπου και αν έστρεφες το βλέμμα σου, υπήρχαν γιγαντοαφίσες του Πάσχου Μανδραβέλη, του μεγάλου αυτού θεωρητικού του νεοφιλελευθερισμού, ενώ οι πολίτες εκκλησιάζονταν με ευλάβεια στον ναό του νεοφιλελευθερισμού στον Σκάι και άκουγαν Πορτοσάλτε και Παπαδημητρίου, έκαναν το σταυρό τους και ζητούσαν συγχώρεση από τις «αγορές».. Ο πιο αγριεμένος πασοκισμός και τα πιο αδίστακτα λαμόγια παρακολουθούσαν το ΜΕΓΚΑ για να είναι και μέσα στα πράγματα..Η συναίνεση είχε επιβληθεί παντού. Η λέξη «όχι» ήταν απαγορευμένη και είχε αντικατασταθεί από το «ναι»… -Είστε μαλάκας κύριε; Ρωτούσες ψιθυριστά κάποιον περαστικό.. -Ναι, συναινώ για να μην ανησυχήσουν οι «αγορές», ήταν η απάντηση.. -Τον παίρνετε κυρία μου; -Ναι συναινώ για να μην ανησυχήσουν οι «αγορές», ήταν η απάντηση..Οι αποδοκιμασίες πολιτικών ήταν αυστηρώς και δια ροπάλου απαγορευμένες.. Μόνο επιδοκιμασίες επιτρέπονταν.. Κάθε έκφραση διαμαρτυρίας, η υπεράσπιση του κοινωνικού κράτους, η παρουσίαση της φτώχειας και της λαϊκής δυστυχίας χαρακτηρίζονταν ως λαϊκισμός ο οποίος διώκετο ποινικά.. Η αστυνομία, σε συνεργασία με τους κουκουλοφόρους κυνηγούσαν όσους αγανακτισμένους αποδοκίμαζαν τους πολιτικούς με χημικά και βόμβες κρότου λάμψεως και αφού τους συλλάμβαναν τους περιέφεραν δεμένους πάνω σε ανοιχτά τζιπ με μια ταμπέλα κρεμασμένη στο λαιμό τους με τη λέξη « ΣΥΡΙΖΑ»..Έτσι οι πολίτες έβαλαν μυαλό και πλέον τηρούν μια πιο υπεύθυνη και εθνική στάση. Όπου βλέπουν πολιτικό του πασοκισμού, αντί να τον αποδοκιμάζουν, τον ραίνουν με άνθη επί της κεφαλής του, με γαρύφαλα και γαρδένιες, ενώ από τον πολύ εθνικό ενθουσιασμό ψιθυρίζουν ομαδικά το πατριωτικό σκυλάδικο «κτύπα με κλώτσα με και εγώ συγνώμη να ζητάω»..Σε αυτή την παράξενη χώρα λοιπόν ζούσε λέει ο εξαπατημένος και προδομένος πασόκος, όταν κάποια στιγμή άκουσε δυνατά χτυπήματα στην πόρτα του και ξύπνησε.. -Ποιός τολμά να χτυπά τόσο δυνατά την πόρτα και να ανησυχεί τις αγορές;.. Αναρωτήθηκε έντρομος.. Δυνατά χτυπήματα τόσο πρωϊ στην πόρτα σίγουρα δεν ήταν από τον γαλατά.. Μάλλον είχεν έρθει και η δική του ώρα.. Και πράγματι. Στην πόρτα τον περίμενε ο Πάγκαλος.. Φαίνεται πώς κάτι είχε κάνει αυτός ο πολίτης και τον συλλάβανε.. Μάλλον γιατί αγανάκτησε στον ύπνο του..


Το κείμενο αυτό είναι από την ιστοσελίδα SOFISTIS

Θεραπεία ψυχικών παθήσεων-Σομαλία 2011

Πολλή συζήτηση γίνεται -και σωστά- για την κατάσταση του συστήματος υγείας στη χώρα μας. Βρίσκεται σε μια από τις χειρότερες στιγμές του και κινδυνεύει σαφέστατα η ίδια η υπόστασή του, ο δημόσιος δηλαδή χαρακτήρας του.
Είναι καλό, όμως καμιά φορά να έχουμε και την παγκόσμια προοπτική...
Βλέπετε στην εικόνα την θεραπευτική μέθοδο σε ένα παιδί με προβλήματα που αφορούν την ψυχική σφαίρα στη Σομαλία. Έτος 2011 μΧ.

Θα ισιώσει ποτέ, άραγε, αυτός ο τόσο στραβός κόσμος;
Και τι κάνουμε γι' αυτό;

Η κορυφή έχει τίμημα!

Μια πρόσφατη μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Science και που αφορά ένα πληθυσμό πιθήκων (baboons), έδειξε ότι τα μέλη της ομάδας που κατείχαν τις υψηλότερες ιεραρχικά βαθμίδες, είχαν δηλαδή με άλλα λόγια τη μεγαλύτερη δύναμη και επιρροή, παρουσίαζαν σαφώς μεγαλύτερα επίπεδα γλυκοκορτικοειδών στο αίμα, κάτι που θεωρείται δείκτης stress και που είναι γνωστό ότι συνοδεύεται από δυσμενείς για την υγεία επιπτώσεις.
Τα αυξημένα επίπεδα των ορμονών του stress προφανώς ήταν απαραίτητα, ώστε οι ηγέτες αυτοί να είναι σε συνεχή εγρήγορση, ώστε να επεμβαίνουν άμεσα και να διασφαλίζουν την υποταγή των άλλων στις επιθυμίες τους. Από την άλλη, βέβαια, έχει βρεθεί ότι η μακροχρόνια έκθεση σε τέτοια υψηλά επίπεδα έχει βλαβερές επιπτώσεις.
Άρα διαλέγει κανείς και παίρνει...Επιβολή και γρήγορη φθορά ή υποταγή και μακροημέρευση. Τώρα, το πως κάποια μέλη ενός άλλου είδους πιο εξελιγμένων πιθήκων, καταφέρνουν και τα δύο, (επιβολή και μακροημέρευση δηλαδή) είναι αντικείμενο άλλης μελέτης, που κάποτε πρέπει να γίνει.

Ακραία (καιρικά) φαινόμενα

Τι (μπορεί να σου) κάνει ο Ήλιος μάνα μου;














Από την εφημερίδα USA Today

Η νέα γενιά στις ΗΠΑ και την Ελλάδα και η γνώση της ιστορίας

Σε μια πρόσφατη δημοσκόπηση διαπιστώθηκε ότι μόνο 58 % των Αμερικανών γνωρίζει τη χρονιά, (1776) που ανακηρύχθηκαν οι ΗΠΑ ανεξάρτητες! Όσο για το από ποια χώρα απελευθερώθηκαν, το 76 % γνώριζε ότι επρόκειτο για τη Μεγάλη Βρεττανία. Ενδιαφέρον είναι επίσης ότι μεταξύ των νέων κάτω των 30 ετών μόνο το 31% γνώριζε τη χρονιά ανακήρυξης της ανεξαρτησίας. 

Ας μη σπεύσουμε, όμως, να τους κατηγορήσουμε! Πριν μερικά χρόνια που ρωτήθηκαν δικοί μας νέοι άνθρωποι στην επέτειο του 1821 δεν είχαμε καλύτερα αποτελέσματα!

Πιστεύω, ότι είναι μάλλον επιπόλαιο να χαρακτηρίσουμε αρνητικά τη νέα γενιά! Είναι άραγε οι ίδιοι υπεύθυνοι για την εκπαίδευσή τους και για τα κοινωνικά πρότυπα και ενδιαφέροντα που καλλιεργούν;

Σε τα μας;

Θυμήθηκα αυτή τη λαϊκή έκφραση, καθώς αναλογιζόμουνα τα τεκταινόμενα στο πολιτικό μας στερέωμα. Όλος αυτός ο σκυλοκαυγάς, τα περί εθνικής συνεννόησης,   οι κορώνες για την αντιμνημονιακή πολιτική της Νέας Δημοκρατίας κλπ δεν είναι παρά ένα καλοστημένο παιχνίδι του συστήματος, που κυβερνά τη χώρα μετά τη μεταπολίτευση. Φαντάζεστε τη ζημιά, που θα πάθαινε το σύστημα αν ο Σαμαράς υποστήριζε το μνημόνιο; Το σύστημα έχανε αμέσως την αποδεκτή σε αυτό εναλλακτική του λύση, αφού είναι πιθανό να στρέφονταν το εκλογικό σώμα προς άλλες κατευθύνσεις. Ενώ τώρα η ΝΔ καρπούται το αντιμνημονιακό μένος και διοχετεύεται η όποια οργή των Ελλήνων ψηφοφόρων προς ελεγχόμενες από το σύστημα καταστάσεις. Και όσο για τη δυσφορία των εταίρων του Σαμαρά στη Δύση, σιγά τον πολυέλαιο!

Το σύστημα νάναι καλά.

Ο σοφός λαός και η τύφλα του

Πολλές φορές μετά τις εκλογικές αναμετρήσεις, ιδιάιτερα μάλιστα μετά τις πιο αμφίρροπες, έχει ακουστεί η φράση "ο λαός είναι σοφός". 

Στις τελευταίες εκλογές ο ελληνικός λαός σαφώς θεώρησε ότι κυρίως υπέυθυνο για  τη δεινή οικονομική κατάσταση της χώρας ήταν το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, που αποδοκιμάστηκε με πρωτοφανές χαμηλό ποσοστό. Ακολούθησαν όλα όσα ακολούθησαν, ήρθε το ΠΑΣΟΚ, που σαφέστατα χρησιμοποίησε και λαϊκίστικες μεθόδους για να πάρει την ψήφο του λαού, και παρά την προσπάθεια που κάνει να συμμορφωθεί στις αξιώσεις των δανειστών μας δεν μπορεί να το πετύχει α) επειδή η τρύπα είνια τεράστια και β) επειδή δεν μπόρεσε να διορθώσει τίποτα από τα κακώς κείμενα, ιδιαίτερα στον δημόσιο τομέα.

Ενάμιση, λοιπόν, χρόνο μετά, με τη χώρα κυριολεκτικά έρμαιη στο έλεος των δανειστών της, με την αξιωματική αντιπολίτευση να κάνει αυτή τη φορά ρεσιτάλ λαϊκίστικης πολιτικής, χωρίς να υπάρχει στον ορίζοντα καμιά πραγματικά καλύτερη εναλλακτική λύση με τα σημερινά δεδομένα -και πολές χειρότερες (και όσοι λενε ότι υπάρχουν λύσεις ας κυττάξουν τη μύτη τους στον καθρέφτη) έρχονται οι δημοσκοπήσεις και λένε, ότι αν γίνουν εκλογές θα αναδείξουν πρώτη δύναμη και επομένως κυβέρνηση, έστω μειοψηφίας, πάλι τη Νέα Δημοκρατία. Η οποία ξαφνικά θα γίνει η δύναμη του καλού και της εξόδου από την κρίση!

Για ποιό σοφό λαό μιλάμε άραγε; Εκτός αν η ώρα της κάλπης αυτή τη φορά αναδείξει αυτή την περιβόητη σοφία.

Μαγικός William Faulkner

Όταν άνοιγες την πόρτα μια καμπανούλα ακούγονταν, αλλά μια μονάχα φορά υψίτονη, καθαρή και μικρή στο φίνο σκοτεινό σημείο πάνω από την πόρτα, ωσάν να ήταν  ρυθμισμένη και φτιαγμένη να κάνει αυτόν τον μοναδικό, καθαρό, μικρό ήχο, έτσι ώστε ούτε να φθείρεται η καμπανούλα, αλλά ούτε να χρειάζεται πέρα πολύ σιωπή για να τον σιγήσει, όταν η πόρτα άνοιγε πάνω στη φρέσκια, ζεστή μυρωδιά που έβγαινε από το φούρνο....

Από το "The Sound and the Fury, σελ 125, σε δική μου ερασιτεχνική μετάφραση.

Haruki Murakami, Norwegian Wood

Ένα πραγματικά εξαιρετικό βιβλίο, από ένα προικισμένο συγγραφέα. Το Norwegian Wood (τίτλος αγαπημένου τραγουδιού των Beatles), είναι μια ιστορία αγάπης των φοιτητικών χρόνων, που πολλοί θεώρησαν ότι ήταν αυτοβιογραφικό, κάτι που ο συγγραφέας έχει αρνηθεί. Σίγουρα είναι πολύ διαφορετικό από τα άλλα γνωστά του βιβλία. Γραμμένο με απίθανο λυρισμό και ευαισθησία, με έξοχη περιγραφή τόπων και ανθρώπων. Και ποτισμένο με μουσική, μουσική της δεκαετίας του '60, Beatles ιδιαίτερα, αλλά και Bach, Ravel και Debussy. Στην εποχή άλλωστε εκείνη, το τέλος της δεκαετίας του 60 τοποθετείται και η δράση. Είναι αξιοσημείωτο, ότι το βιβλίο γράφτηκε όταν ο συγγραφέας έζησε για λίγο στην Ελλάδα και την Ιταλία. Μήπως αυτός είναι ο λόγος, που η Ιαπωνία που περιγράφει είναι τόσο οικεία και επιθυμητή;

Το συνιστώ ανεπιφύλακτα, ιδιαίτερα σε όσους ήταν νέοι τότε, στο τέλος της δεκαετίας του 60. 

Σημειώνω ότι το βιβλίο γυρίστηκε ταινία το 2010 με τον ίδιο τίτλο. Δεν την έχω δει.