Τέλος Εποχής

Είναι γνωστό, ότι όσοι ζουν σε ιστορικές εποχές μεγάλων αλλαγών συνήθως δεν το αντιλαμβάνονται. Παρασυρμένοι από την καθημερινότητα και εγκλωβισμένοι στα μικρά ή μεγάλα προσωπικά τους προβλήματα, δεν έχουν τη δυνατότητα να εκτιμήσουν αυτά που συμβαίνουν και να τα δουν στη σωστη τους διάσταση.

Έχω την αίσθηση, ότι ζούμε σε μια τέτοια εποχή. Τα σημάδια είναι πολλά γύρω μας, αρκεί να κόψουμε λίγο το βήμα μας και να αφουγκραστούμε και να δούμε...

Οι μεταβατικές εποχές δεν είναι ευτυχισμένες εποχές. Υπάρχει μια ανησυχία και αβεβαιότητα, ωσάν όλοι κάτι να περιμένουν. Κάτι απροσδιόριστο, που επικρέμεται, που απειλεί...Χαρακτηρίζονται ακόμη οι μεταβατικές εποχές από το τέλος των πραγμάτων όπως τα ξέραμε. Το οριστικό και αδιαφιλονίκητο τέλος. 

Τι είναι αυτό που αλλάζει στην εποχή μας; Αρκετά, αλλά κάποια χρήζουν ιδιαίτερης μνείας. Το πρώτο είναι ότι σιγά σιγά αλλά σταθερά καταργείται το κοινωνικό κράτος. Η δημόσια υγεία και παιδεία, κατακτήσεις των λαών της Ευρώπης κυρίως, πνέουν τα λοίσθια. Μπορεί οι κυβερνώντες να τα ονομάζουν ανασυγκρότηση και αναβάθμιση, αλλά η ουσία είναι αυτή: όλο και λιγότερα χρήματα από τον κρατικό κορβανά δίνονται για τα ύψιστα αυτά μέχρι σήμερα κοινωνικά αγαθά. Οι λόγοι είναι πολλοί και είναι περισσότερο πολιτικοί παρά οικονομικοί. 

        Σε ακόμη μεγαλύτερη κλίμακα ο ρόλος των εθνικών κυβερνήσεων μικραίνει, ενώ αυξάνεται ο ρόλος "μορφωμάτων", που δύσκολα βρίσκει κανείς την άκρη τους, παρά τα βαρυγδουπα ονόματα. Κάποιες Πολυεθνικές Κεντρικές Τράπεζες και Ταμεία και Οργανισμοί και Συμμαχίες, που οι σχέσεις του με τις από καιρό γνωστές και εμπειρότερες πολυεθνικές Εταιρείες δεν περιορίζονται μόνο στη συνωνυμία, παίζουν πλέον τον βασικό ρόλο στη λήψη πολιτικών, στρατιωτικών και οικονομικών αποφάσεων. Και είναι επόμενο αυτό, αφού τα όρια των κρατών και των ηπείρων δεν αρκούν για τη διαχείριση των σημερινών οικονομικών μεγεθών αυτών των παγκοσμιοποιημένων φορέων.

Οι πόλεμοι αλλάζουν όνομα και βαφτίζονται περιορισμένες επιχειρήσεις υποστήριξης των λαϊκών αντιδράσεων, οι χρεωκοπίες των χωρών που επιλέγονται από τα ¨μορφώματα" ονομάζονται μηχανισμοί ενίσχυσης και αρωγής και τα Ενωμένα Έθνη κατήντησαν ένας γραφικός οργανισμός καταγραφής ανεφάρμοστων αποφάσεων και περιθωριακής διπλωματίας.

Και το κυριότερο είναι αυτό που προανέφερα. Όλα τα παραπάνω πολύ σημαντικά πράγματα δεν φαίνεται να έχουν επιστροφή. Οι λαοί μέχρι στιγμής δεν μπορούν να αλλάξουν την πορεία των πραγμάτων, αφού σιγά-σιγά εκλείπει και ο "εθνικισμός", που χαρακτήριζε τους προηγούμενους αιώνες και που καταδικάστηκε ως στίγμα -και ήταν- υπέυθυνο για πολλές γενοκτονίες. Ποιος θα το περίμενε, ότι μπροστά στην καταιγίδα αυτής της αδίστακτης και ανάλγητης παγκοσμιοποίησης θα αρχίζαμε να αναπολούμε τον τρισκατάρατο και καταδικασμένο από όλους τους προοδευτικούς ανθρώπους "εθνικισμό"!! Ενώ και ο κομμουνισμός, η λύση που ιδεολογικά και θεωρητικά θα μπορούσε να είναι η απάντηση κατέρρευσε επίσης οριστικά θαμένος μέσα στα ερείπια των δικών του αμαρτωλών κατασκευών.

Υπάρχει θα μου πείτε η περίφημη "αλληλεγγύη" των λαών, που εκδηλώθηκε κάπως με τους αγανακτισμένους σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες. Μένει να δούμε αν θα μπορέσει να αποδειχτεί ισχυρότερη από τις κυβερνήσεις αυτών των ίδιων λαών, οι οποίες έχουν ήδη υποκύψει. 

Μπορούμε, λέτε, να ελπίζουμε σε αυτό;