Εύφλεκτη η απόσταση

Aσυγχώρητη Aπροσεξία

να μου στείλεις επὶ χάρτου εφημερίδας

ολοσέλιδη τη φωτογραφία σου

μὲ αναμμένο τὸ τσιγάρο της.

Αν έπιανε φωτιὰ η παραλαβή;

Ποιὰ πυροσβεστικὴ

ψυχραιμία εiς μάτην θα καλούσα

σε ποιὸ διανυκτερεύον έγκαυμα

θα έτρεχα ανήμπορο εγὼ χαρτὶ καμένο

σε ποιαν εξαντλημένη θεραπεία

σε ποιαν αποζημίωση μετά.

Ασφάλεια αναθρώσκοντος καπνοῦ

δεν έχω κάνει.

Κική Δημουλά

ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ

Ήταν σίγουρος ότι ήταν εκείνη, η Λυδία. Αν και την έβλεπε από πίσω, η κορμοστασιά, το περπάτημα, η κίνηση του κεφαλιού και το χρώμα των μαλλιών δεν άφηναν καμιάν αμφιβολία. 

Βάδιζε προς αντίθετη κατεύθυνση από εκείνον και προς τη δυτική πλευρά του αχανούς αεροδρομίου. Προφανώς δεν τον είχε δει. Κρατούσε μόνο μια μικρή τσάντα, άρα μάλλον βρίσκονταν ανάμεσα από πτήσεις. 

Πόσα χρόνια είχε να τη δει; Δώδεκα, δεκατρία; Η τελευταία φορά ήταν σε ένα άλλο αεροδρόμιο, σε μιαν άλλη ήπειρο…Ακόμη θυμάται τα ειπωμένα τότε πικρά λόγια. Το αβάσταχτο βάρος εκείνου του αποχωρισμού τον στοίχειωνε για χρόνια…

Σκέφτηκε να προχωρήσει προς το μέρος της, είχε χρόνο μέχρι την αναχώρηση της δικής του πτήσης. Είχε αρχίσει να κάνει τα πρώτα διστακτικά βήματα. Ένιωσε μια λαχτάρα για προσέγγιση, ξεχασμένες στιγμές αναβίωσαν μέσα στο μυαλό του, κάπως τα χρόνια που πέρασαν έμοιαζε να μην έχουν καμιά σημασία. Ήταν οι ίδιοι άνθρωποι, δεν ήταν; 

Το κινητό του χτύπησε και στην οθόνη εμφανίστηκε η εικόνα της γυναίκας του, ενώ στην απέναντι γιγαντοαφίσα η χαμογελαστή καλλονή, που διαφήμιζε μια καινούργια σειρά υπολογιστών τον παρότρυνε να αφήσει πίσω του το παρελθόν. Τότε ξαφνικά πρόσεξε ότι η γυναίκα που ακολουθούσε φορούσε κόκκινα παπούτσια.

Ένα περίεργο αίσθημα που κάποιος ψυχολόγος μπορεί να το ονόμαζε βαθιά ανακουφιστική θλίψη τον κατέλαβε. Τα κόκκινα παπούτσια απέκτησαν υπερφυσικές διαστάσεις στη συνείδησή του. Προσπαθώντας να θυμηθεί , αλλά κυρίως να πείσει τον εαυτό του, ότι δεν είχε δει ποτέ τη Λυδία με κόκκινα παπούτσια στα τρία χρόνια της σχέσης τους, πάτησε το κουμπί απάντησης του κινητού του μετά το τέταρτο κουδούνισμα και άφησε τα κόκκινα παπούτσια και τη γυναίκα που τα φορούσε να απομακρυνθούν…

ΕΜΠΝΕΥΣΗ

ΕΜΠΝΕΥΣΗ

Η επιφάνεια του γραφείου λεία και στιλπνή. Ο υπολογιστής ανοιχτός και έτοιμος να υποδεχτεί τις λέξεις. Η θέση του σώματος κατάλληλη, η καρέκλα αρκετά αναπαυτική, στη δεύτερη οθόνη εναλλάσσονται όμορφες εικόνες…  

Όλα έτοιμα για το γράψιμο, εκτός από εκείνη τη μεγάλη απούσα, που παραμένει αθέατη και  απρόσιτη. Ίσως έχει κι εκείνη απορροφηθεί από τους εξαίσιους αντιπερισπασμούς.

Όταν συναντούνται δύο τελειότητες...

Monica Bellucci και Leonard Cohen: Dance Me To The End Of Love

ΔΕΚΑ

Βράδιασε κι΄έχουν φύγει πια όλοι. Κάποιοι πιο κοντινοί έμειναν περισσότερο μετά το νεκροταφείο για συμπαράσταση. Τώρα έφυγαν κι αυτοί. Έμεινε αυτή και ο Αντρέας, οι χαροκαμένοι. Τον βλέπει να έχει το βλέμμα του καρφωμένο στη φωτογραφία του μικρού που χαμογελάει πλατιά, πανευτυχής με τη φανέλα με το δέκα. 

Νύχτωσε, πρέπει να πέσουν κι αυτοί να ξεκουραστούν μια στάλα. Δυο σχεδόν μέρες αΰπνωτοι, από τότε που έγινε το ατύχημα. Πήγε ν’ ανέβει τη σκάλα. Τότες είδε τα ρούχα τα από τρεις μέρες απλωμένα στην πίσω αυλή. Πρέπει να κάνει ένα τελευταίο κουράγιο να τα μαζώξει. Βγήκε κι είχε αρχίσει κι ένα απαλό αεράκι από τη θάλασσα φερμένο… Κοντεύει, ένα-δυό ρούχα έχουν μείνει ακόμη, εκείνη η παλιά της η πυτζάμα και η φανέλα του με το δέκα.

Αν μπορούσα να γυρίσω πίσω…

Το λέμε συχνά. Και όχι μόνο εσείς και εγώ, αλλά και άνθρωποι μεγάλοι στο μυαλό και την πέννα….

“Αν γύριζα πίσω δεν θα έπαιρνα αυτή την απόφαση, δεν θα έκανα το ίδιο λάθος, δεν θα δεχόμουνα το Α, δεν θα είχα αρνηθεί το Β” και ούτω καθ’ εξής.

Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Θα αλλάζαμε τις κρίσιμες αποφάσεις μας “αν μπορούσαμε να γυρίσουμε πίσω” στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία; 

Η κάθε απόφασή μας και οι ενέργειες που απορρέουν από αυτήν προσδιορίζονται από ένα μεγάλο αριθμό ετερόκλητων παραγόντων, που περιλαμβάνουν γεγονότα, πληροφορίες, συναισθηματικές καταστάσεις, αλλά και πιο πεζά πράγματα, όπως πόσο άυπνοι είμαστε ή πόσο κουρασμένοι ή εκνευρισμένοι ή χαρούμενοι. 

Οι παράγοντες αυτοί δεν έχουν βέβαια όλοι το ίδιο βάρος και την ίδια σημασία και επομένως δεν επηρεάζουν ισότιμα την τελική μας απόφαση. Αυτό που έχει σημασία πάντως είναι ότι τη στιγμή που παίρνουμε την απόφαση όλα έχουν ζυγιστεί με τρόπο μοναδικό και αμετάκλητο. Εάν παίρναμε την απόφαση μία ώρα ή δύο μέρες μετά μπορεί ο συσχετισμός των παραγόντων αυτών να είχε τροποποιηθεί και η απόφασή μας να ήταν πραγματικά διαφορετική.

Όταν λοιπόν λέμε ότι θα θέλαμε να μπορούσαμε να γυρίσουμε πίσω για να αλλάξουμε την απόφασή μας κάνουμε ένα λογικό λάθος. Βλέπουμε το παρελθόν από το προνομιακό θεωρείο του μέλλοντος με τη γνώση και την εμπειρία που αποκτήθηκαν αργότερα.

Το μόνο δεδομένο είναι ότι εάν γυρίζαμε πίσω στη συγκεκριμένη στιγμή της κρίσιμης απόφασης δεν θα είχαμε προφανώς την πολυτέλεια της γνώσης του μέλλοντος και η απόφασή μας θα ήταν ακριβώς η ίδια!

Ας μην κλαίμε λοιπόν και οδυρόμαστε για τις “λαθεμένες” μας αποφάσεις, αφού ήταν οι μόνες δυνατές τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή.

Ο πλακατζής πρωθυπουργός μας

Διάβασα και άκουσα πολλά για το πόσο κουρασμένος και βαριεστημένος φάνηκε ο πρωθυπουργός κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του Προέδρου Ομπάμα. Και βέβαια οι εξηγήσεις για τη συμπεριφορά τους έδωσαν και πήραν.

Νομίζω όμως ότι οι περισσότεροι κάνουν λάθος. Η δική μου εξήγηση  είναι διαφορετική. Πιστεύω ότι η επίσκεψη Ομπάμα δεν προσφέρονταν για την άσκηση του χαρακτηριστικού χόμπι του Τσίπρα, που είναι να σπάει πλάκα.

Μέχρι σήμερα δεν έχει χάσει καμιά ευκαιρία. Έκανε τον Βαρουφάκη υπουργό οικονομικών για να σπάσει πλάκα με τους Ευρωπαίους ηγέτες. Έκανε την Κωνσταντοπούλου Πρόεδρο της Βουλής για να σπάει πλάκα με τις αντιδράσεις της αντιπολίτευσης. Προκήρυξε δημοψήφισμα για να σπάσει πλάκα πάλι με τους Ευρωπαίους, αλλά μετά έκανε το όχι ναι για να σπάσει πλάκα με όλους εμάς. Γιατί άραγε νομίζετε έκανε Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Παυλόπουλο; Ήθελε να σπάσει πλάκα με τις αντιδράσεις τόσο στη δεξιά όσο και στην ίδια την αριστερά. 

Το ίδιο έκανε με τους καναλάρχες. Λίγη πλάκα έσπασε με το 48ωρο μάντρωμά τους; ¨Η με την πρόταση για τον Πολύδωρα στο ΕΣΡ; Με την υπουργοποίηση του Πολλάκη και του Ζουράρι; Με τον Καρανίκα σύμβουλο στο Μαξίμου;

Βέβαια όλες οι πλάκες κάποτε τελειώνουν. Και τις περισσότερες φορές όχι με καλό τρόπο για τους συστηματικούς πλακατζήδες.

Μουσική Πρόταση: Chavela Vargas - Si No Te Vas

Η μουσική από την τελευταία ταινία του Pedro Almodóvar Julieta.
Μια καλή ταινία όχι βέβαια το αριστούργημά του. Και η μουσική όπως πάντα ταιριαστή.

Καλό!

Οδηγία της εθιμοτυπίας της Αμερικανικής Πρεσβείας
στον Ομπάμα:
Προσοχή στις χειραψίες στο Μαξίμου, αυτοί με τις γραβάτες είναι σερβιτόροι.

Επίσκεψη Ομπάμα

Όχι δεν θα μπω στον πειρασμό να σχολιάσω την επίσκεψη Ομπάμα και τη στάση που κράτησε ο Τσίπρας κατά τη διάρκειά της.
Αντί σχολίου απλά παραθέτω μια φωτογραφία.

Τα δυο κεριά

Πήρε το παλιό, αγαπημένο μονοπάτι. Εκείνο που άρεσε στη μητέρα  και έβγαζε στο μικρό κάτασπρο ξωκλήσι. 

Έμπαιναν και άναβαν το κερί και η μητέρα του έλεγε να προσευχηθεί σιωπηλά. Για όλα εκείνα που ήθελε να έρθουν στη ζωή του. Τα όμορφα, τα δίκαια και τα αληθινά.

Φεύγοντας από εκεί πάντοτε γύριζε και κοίταζε πίσω του και χαιρότανε με τη θέα των δυό τους αναμμένων κεριών, δίπλα-δίπλα. Και τα φανταζότανε να μένουν για πάντα έτσι άφθαρτα και αναμμένα…

Τώρα με το μπαστουνάκι του και τα άσπρα του μαλλιά αγκομαχεί για να διασχίσει τη μικρή απόσταση. 

Η πόρτα είναι, όπως πάντα, ανοιχτή. Στο μανουάλι ένα μοναχικό κερί αναμμένο. Κάποιος πιστός, πού πέρασε πρωτύτερα προφανώς. Κάποιος που, όπως τότε η μάνα του, ήρθε για να προσευχηθεί.

Διστάζει… Πάει καιρός που δεν έχει ανάψει κερί… Πάει καιρός που δεν λαχταρά της πίστης τη θαλπωρή και τη βοήθεια.

Ο σημερινός του εαυτός, ο γεμάτος επιστήμη και ρεαλισμό είναι έτοιμος να λοιδορήσει εκείνο το εύπιστο, ευτυχισμένο παιδί. 

Και η συγκίνηση από την ανάμνηση; Η ζεστασιά της πίστης της μάνας, που ακόμη τον κυριεύει ευεργετικά;  Η κρυφή προσευχή της τοτινής αθώας του ψυχής, που ανάδινε ελπίδες και προσδοκίες;

Σήκωσε το χέρι του και πήρε ένα κερί από το παγκάρι. Και το τοποθέτησε δίπλα στο άλλο. 

Προχώρησε προς την έξοδο και εκεί κοντοστάθηκε μια στιγμή. Όπως στις επισκέψεις με τη μητέρα του γύρισε και κοίταξε πίσω του. Εκεί στο μανουάλι είδε τα δύο κεριά δίπλα-δίπλα, ένα αναμμένο και ένα ολοκαίνουργιο και σβηστό….

Φθινοπωρινά Ηπειρώτικα Τοπία

Από τη βόλτα μας στα Ζαχοροχώρια και τα Μαστοροχώρια

1. Το Κουκούλι στην πρωϊνή ομίχλη
2. Το γεφύρι των Κήπων στην ομίχλη
3. Το φαράγγι του Βίκου από το χωριό Βίκος
4. Οι πύργοι του Πάπιγκου και η χιονισμένη Αστράκα
5. Το γεφύρι του Βοϊδομάτη στην Κλειδωνιά
6-7. Χρώματα
8. Το τρίτοξο γεφύρι Καλουτά

Leonard Cohen: Waiting for the Miracle

Καθυστερημένα λόγω απουσίας αποτίω τον οφειλόμενο φόρο τιμής στον αποχωρήσαντα μεγάλο Leonard Cohen.

Προφητικός;

Σκίτσο του Δημήτρη Χατζόπουλου από την Καθημερινή

Ο Τσίπρας, ο Φίλης, η Δημοκρατία και η Αριστερά

Γράψανε και είπανε πολλοί, ανάμεσά τους και εγώ, ότι η αποπομπή Φίλη ήταν μια νίκη της Εκκλησίας και του Καμμένου και μια ταπεινωτική ήττα του Τσίπρα.

Λάθος. Μεγάλο λάθος. Γιατί ήταν ήττα του Τσίπρα; Ποιος είναι ο μοναδικός στόχος του Τσίπρα; Να παραμείνει πρωθυπουργός. Τον βοηθά η συγκεκριμένη εκπαραθύρωση σε αυτό; Και βέβαια τον βοηθά. Η σκέψη να αναγκαστεί να πάει σε εκλογές με την Εκκλησία απέναντι του δημιουργεί τουλάχιστον έρπητα. Και βέβαια χωρίς τον Καμμένο εξουσία γιόκ.

Ποιά ήττα λοιπόν του Τσίπρα; Σε καμιά περίπτωση. 

Ήττα αυτών που τον πίστεψαν και θεωρούσαν αυτόν και τον ΣΥΡΙΖΑ φορέα αλλαγής και προόδου; Σαφώς.

Ήττα της ιδεολογίας της αριστεράς; Βεβαίως. 

‘Ηττα της δημοκρατίας; Σίγουρα. 

Αλλά τι σχέση έχει ο Τσίπρας με την αριστερά και τη δημοκρατία;

ΥΓ. Υπάρχουν ακόμη στον ΣΥΡΙΖΑ κάποιοι βουλευτές και κάποια στελέχη με στοιχειώδες φιλότιμο;

ΧΡΟΝΟΣ ΠΑΝΤΩΝ ΚΡΙΤΗΣ

Ανιστόρητοι, αγεωγράφητοι, αγράμματοι

οι σημερινοί ηγέτες…

Αλλά και πάλι προτιμότεροι

Καθ όσον άφθαρτοι, αδιάφθοροι και έντιμοι

Λέει ο κόσμος…

Θέμα χρόνου, απαντώ

Χαμένος πια για να διορθωθούν τα πρώτα

Άφθονος για να χαθούν τα ύστερα.

Μία ταπεινωτική ήττα

Άρθρο του Ανδρέα Πετρουλάκη, από το Protagon.gr

Με την απομάκρυνση του Νίκου Φίλη από το υπ. Παιδείας ο Τσίπρας οδήγησε την κοσμική εξουσία σε συντριπτική ήττα από την εκκλησιαστική. Δεν έχει καν νόημα να αναφερθούμε στα κλισέ περί πρώτης φοράς Αριστερά γιατί η ταπείνωση πλέον υπερβαίνει την ιδεολογική ταυτότητα.

Hταν μία τόσο επίσημη ομολογία ήττας που σε αφήνει άναυδο. Τόσο ξεκάθαρη, τόσο απροσχημάτιστη, τόσο μοιρολατρική. Ο Πρωθυπουργός παρέδωσε στον Αρχιεπίσκοπο την εξουσία όχι μόνο να επεμβαίνει στη χάραξη της εκπαιδευτικής πολιτικής αλλά και να έχει αποφασιστικό λόγο στην επιλογή του προσώπου που θα την εφαρμόζει. Και το έκανε με τρόπο τόσο κραυγαλέο που δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες.

Ο Νίκος Φίλης, με την εξουσία που του έδινε το αξίωμά του, η εμπιστοσύνη του Πρωθυπουργού και η λαϊκή ψήφος, είχε αποφασίσει να προχωρήσει σε αλλαγές στο μάθημα των Θρησκευτικών. Οι αλλαγές αυτές ήσαν σύμφωνες με την κυβερνητική πολιτική και επεξεργασμένες από τις αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου. Aρεσαν ή όχι έγιναν με τον τρόπο που γίνεται η πολιτική ενός υπουργείου στο δημοκρατικό μας σύστημα. Eλα όμως που οι αλλαγές δεν άρεσαν στην Ιερά Σύνοδο, καθώς και μερικά άλλα ενοχλητικά πραγματάκια που έλεγε ο υπουργός για τις προσευχές και τις εικόνες. Και εξέφρασε την αντίθεσή της με τρόπο οξύ, κάποια δε από τα μέλη της με πρωτοφανώς χυδαίο.

Ο Αλέξης Τσίπρας οδήγησε την κοσμική εξουσία σε συντριπτική ήττα από την εκκλησιαστική κάνοντας τα εξής βήματα προς το Βατερλώ:

1ο. Εβαλε τον άσχετο με την ύλη του υπουργείου Παιδείας, αλλά πολύ σχετικό για τη σύνδεση Κυβέρνησης- Ιεραρχίας, κ. Καμμένο να μεσολαβήσει ώστε να καταπραυνθούν τα νεύρα του Αρχιεπισκόπου.

2ο. Δέχθηκε στο γραφείο του τον Αρχιεπίσκοπο και τον κ. Καμμένο μόλις το απαίτησε τελεσιγραφικά ο κ. Ιερώνυμος, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι λίγες ώρες νωρίτερα ο προκαθήμενος της Εκκλησίας είχε εξαπολύσει ανοίκεια επίθεση, όχι μόνο εναντίον του Φίλη αλλά και της Κυβέρνησης και του ίδιου του πολιτεύματος. Δεν καθυστέρησε έστω και μία μέρα τη συνάντηση για λόγους συμβολικούς, για να επισημοποιήσει μία ενόχληση για την προσβολή στο δημοκρατικό μας πολίτευμα-προφανώς δεν ενοχλήθηκε.

3ο. Αναγνώρισε στον Αρχιεπίσκοπο το δικαίωμα να επεμβαίνει στη διδακτέα ύλη του δημόσιου σχολείου και να συναποφασίζει μετά από διάλογο της Εκκλησίας με το αρμόδιο υπουργείο, σε μία χώρα που δεν λέγεται Ιράν. (Εδώ πρέπει να επισημάνουμε ότι την εξέλιξη χαιρέτισε ο κ. Μητσοτάκης, άλλος όμηρος του ιεραρχικού επεκτατισμού).

4ο. Εκανε πως δεν άκουσε τον κ. Καμμένο όταν ο ίδιος δήλωσε ότι διαβεβαίωσε κλαίγοντας τον Αρχιεπίσκοπο πως αν του το ζητήσει θα ρίξει την Κυβέρνηση (όχι της Τεχεράνης). Ομοίως έκανε πως δεν άκουσε τον Αρχιεπίσκοπο όταν με υπερηφάνεια και δόση αλαζονείας το επανέλαβε σε τηλεοπτική εκπομπή.

5ο. Εκανε πως δεν άκουσε τον κ. Ιερώνυμο και κάποιους θλιβερούς ιεράρχες που επιτέθηκαν όχι στον υπουργό αλλά τον άνθρωπο Φίλη, με χαρακτηρισμούς βάναυσα προσβλητικούς, και δεν βρήκε μία λέξη να υπερασπιστεί τον υπουργό του.

6ο. Το επιστέγασμα της άτακτης υποχώρησης. Μετά από διαπραγμάτευση με τον Νίκο Φίλη, που προς τμήν του δεν δέχτηκε άλλο υπουργείο, απέπεμψε από την Κυβέρνηση τον απορριφθέντα από την ιεραρχία υπουργό, μολονότι εξ αντικειμένου η υψηλή θέση που είχε κατακτήσει στην ψηφοφορία για την ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ αποτελούσε επιβράβευση της πολιτικής του απέναντι στην Εκκλησία, και για έναν κανονικό Πρωθυπουργό θα ήταν δεσμευτική.

Δεν υπάρχει κόμμα, δεν υπάρχει κοσμική εξουσία που πηγάζει από τη λαϊκή κυριαρχία όταν ο αντίπαλος είναι η Εκκλησία της Ελλάδος. Αποφεύγω να χρησιμοποιήσω το κλισέ περί πρώτης φοράς αριστερής Κυβέρνησης γιατί η ταπείνωση υπερβαίνει την ιδεολογική ταυτότητα. Είναι ταπεινωτικό για όλους μας ασχέτως πολιτικών προσήμων, και η ευθύνη για αυτό θα βαραίνει πάντα τον κ. Τσίπρα. Ο οποίος μπορεί να επιφυλάσσει για τον εαυτό του το προνόμιο να δηλώνει άθεος και να μη βαφτίζει τα παιδιά του, αλλά για να μη χάσει ψήφους εμάς μας υποχρεώνει να δεχόμαστε για τα δικά μας παιδιά σχολικά βιβλία και μαθήματα που υπαγορεύει ο Ιερώνυμος.

ΟΙ ΑΔΕΙΕΣ ΜΕΡΕΣ

Τις μισώ τις συνηθισμένες, τις άδειες μέρες. Εκείνες που τίποτα συγκλονιστικό δεν γίνεται, το τηλέφωνο δεν χτυπά, οι ειδήσεις στη τηλεόραση είναι επαναλήψεις και δεν θυμάσαι καν τι έφαγες για μεσημέρι.

Ναι τις σιχαίνομαι αυτές τις ίδιες μέρες, που παρατάσσονται η μια μετά την άλλη, όμοιες κι απαράλλαχτες. Χωρίς κάποια μεγάλη είδηση, κανένα απρόοπτο, χωρίς την ευκαιρία να δεις ένα καινούργιο τόπο, να συναντήσεις ένα φίλο ή να κάνεις μια καινούργια γνωριμία. 

Η αλήθεια είναι πως σίγουρα βγήκες στον κήπο και έκοψες κάποια μανταρίνια, τάισες τις αλανιάρες σου γάτες και τις κότες σου. Μετά έπαιξες με το σκύλο σου και είδες την αγαπημένη σου σειρά. Διάβασες τα βιβλία που σου αρέσουν και ταξίδεψες νοερά μαζί με τους πρωταγωνιστές των ιστοριών τους. Ο γάτος σου ήρθε και κούρνιασε στα πόδια σου γουργουρίζοντας. Και βέβαια πήγες μέχρι τη θάλασσα για το καθημερινό σου μπάνιο. Άλλαξες κάποιες κουβέντες με το σύντροφό σου και άφησες τη φαντασία σου να κυλήσει νωχελικά καθώς ξάπλωσες το απόδειπνο μπροστά στο ανοιχτό παράθυρο με τις κουρτίνες να λικνίζονται από το απογευματινό αεράκι. Στάθηκες στο μπαλκόνι αργότερα και αγνάντεψες την πανέμορφη δύση του ήλιου.

Ναι αυτά είναι που χαρακτηρίζουν αυτές τις μέρες. Αυτές τις άδεις από μεγάλα γεγονότα και γεμάτες από μικρές συνηθισμένες στιγμές μέρες. Αυτές τις στιγμές και αυτές τις μέρες, που στο μέλλον σίγουρα θα αναπολείς περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. 

Ναι, τις αγαπώ υπερβολικά αυτές τις συνηθισμένες, τις άδειες μέρες.

Ελλαδιστάν 2016

Ο Υπουργός Άμυνας δηλώνει ότι θα έριχνε την κυβέρνηση αν του το ζητούσε ο Αρχιεπίσκοπος. 

Ο Αρχιεπίσκοπος δηλώνει ότι ο Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων είναι ένας προβληματικός και αναξιόπιστος άνθρωπος.

Ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας της πρώτης αριστερής προοδευτικης κυβέρνησης (τρομάρα μου) προφανώς δεν τολμάει να πει τίποτα. 

Ελλάδα του 2016!

Τέτοια κατάντια από τους τόσο μικρούς ανθρώπους που μας κυβερνούν!

Τάσος Λειβαδίτης, Αυτοβιογραφία

Αυτοβιογραφία

Άνθρωποι που δε γνώρισα ποτέ μού δώσαν το αίμα μου και τ’ όνομά μου

στην ηλικία μου χιονίζει, χιονίζει αδιάκοπα

μια κίνηση πάντα σα νά’ θελα να προφυλαχτώ από’ να χτύπημα

δίψασα για όλη τη ζωή, κι όμως την άφησα

για ν’ αρπαχτώ απ’ τα πελώρια αγκάθια της αιωνιότητας,

η σάρκα μου ένας επίδεσμος γύρω απ’ το αυριανό μου τίποτα

κανείς δεν μπορεί να με βοηθήσει στον πόνο μου

εκτός απ’ τον ίδιο μου τον πόνο –είμαι εδώ, ανάμεσά σας, κι ολομόναχος,

κ’ η ποίηση σα μια μεγάλη αλήθεια που την ανακαλύπτεις ύστερ’ από χρόνια,

όταν δεν μπορεί να σου χρησιμέψει πια σε τίποτα.

Επάγγελμά μου: το ακατόρθωτο.

Διάλογοι (έκπληκτων;) πολιτών στο Τσιπριστάν

-Τάμαθες; Η Κυβέρνηση έριξε βολές κατά της Δικαιοσύνης

-Την πέτυχαν;

- Όχι. Πέρασαν Σύριζα.

Μετα την απόφαση του ΣτΕ

Σκίτσο του Δημήτρη Χατζόπουλου, από την Καθημερινή

Η Φυσική του 20ου αιώνα

Ο προηγούμενος αιώνας καθορίστηκε από τη Φυσική. Από τα μυαλά των σημαντικότερων φυσικών του κόσμου ξεπετάχθηκε ένας ποταμός ιδεών, που  μετέφερε την ανθρωπότητα στον κολοφώνα του θαυμασμού και στα μεγαλύτερα βάθη της απόγνωσης. Αυτός ήταν ένας αιώνας που άρχισε με τη βεβαιότητα της απόλυτης γνώσης και τέλειωσε με τη γνώση της απόλυτης αβεβαιότητας. Ήταν ένας αιώνας στον οποίο οι φυσικοί ανέπτυξαν θεωρίες που μας αρνούνται την πιθανότητα ότι θα μπορέσουμε ποτέ να καταλάβουμε με καθαρότητα την ουσία της φυσικής πραγματικότητας. Ήταν επίσης ένας αιώνας στον οποίο παρασκεύασαν όπλα, τα οποία έχουν τη δυνατότητα να καταστρέψουν αυτή την πραγματικότητα.

Από το βιβλίο του Jim Baggott “The Quantum Story: A History in 40 Moments.

Η μαγεία της Μαγνησίας

Ζούμε σε μια από τις ωραιότερες γωνιές του πλανήτη.

Το Πήλιο και ο Παγασητικός αποτελούν ένα αξεπέραστο δίδυμο.

Σας το θυμίζω με τρεις πρόσφατες εξαιρετικές φωτογραφίες του αδερφού μου του Φώτη, που ελπίζω να με συγχωρήσει για την πρωτοβουλία να τις εκθέσω εδώ...

Καινούργιος Leonard Cohen: You Want it Darker

Μα πoλύ αλάτι!

Πώς σας φάνηκε το φαγητό;

-Ηταν πάρα πολύ αλμυρό.

-Εσάς;;; 

-Συμφωνώ με τον προλαλύσσαξα..

Τι λέτε για λίγο γέλιο;

Διαβάστε παρακάτω «μαργαριτάρια» μαθητών που προκαλούν γέλια μέχρι δακρύων!

Η επετηρίδα είναι αυτό που βγάζουμε στα μαλλιά μας άμα δεν λουζόμαστε συχνά. (Γυμνάσιο Πάτρας)

Η επανάσταση του ’21 έγινε πριν από 1821 χρόνια. Σήμερα γιορτάζουμε την τελική του πτώση.

(γραπτό μαθητή σε εξετάσεις για την Ιστορία – Γυμνάσιο Κορίνθου 1989)

Ο μισογύνης είναι τέρας μυθολογικό, μισός γυναίκα και μισός άλλο πράμα, απερίγραπτης ασχήμιας και τελείως εξαγριωμένος με την κατάστασή του. (Γυμνάσιο Θεσπρωτίας)

Ο Κωνσταντίνος Καντάφης ήτανε Έλληνας ποιητής που γεννήθηκε στη Λιβύη της….

Αλεξάνδρειας. (Γυμνάσιο Αθήνας)

Στην αρχαία εποχή δεν υπήρχαν ξένες χώρες, γι’ αυτό δεν έχουν βρει οι αρχαιολόγοι αρχαία διαβατήρια. (Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης)

Ο Λεωνίδας και οι Τριακόσιοι του ηττήθηκαν, γιατί οι Θερμοπύλες ήτανε πολυπληθέστεροι σε αριθμό. (Γυμνάσιο Αθήνας)

Την Οδύσσεια την έγραψε ο Οδυσσέας. Την Ιλιάδα ο Ηλιάδης. (Γυμνάσιο Λαμίας)

Tα Χερουβίμ και τα Σεραβίμ ήταν μικρά αγγελάκια που πετούσαν δεξιά-αριστερά στο πλάι των μεγάλων αγγέλων. Τα Χερουβίμ χερούβιζαν (δεξί πέταγμα) και τα Σεραβίμ σερούβιζαν (αριστερό πέταγμα). Στην ανάγκη υπήρχαν και τα Πτερουβίμ για πέταγμα κατευθείαν στη μέση. (Γυμνάσιο Κορίνθου)

Πρωτεύουσα της Κεϋλάνης είναι η Λιπτον Τι. (Γυμνάσιο Αθήνας)

Το τετράγωνο της υποτείνουσας ισούται, αλλά όχι πάντοτε. (Γυμνάσιο Καλαμάτας)

Η κυριότερη αιτία της εξάτμισης είναι η φωτιά κάτω από το κατσαρολάκι. (Γυμνάσιο Κορίνθου)

Η επανάσταση στις Ινδίες είχε αρχηγό και σύμβολο το Γάντι του Μανχάταν.

(από Έκθεση μαθητή του Γυμνασίου Ζωγράφου, 1990)

Ο πρατήρας είναι λέξη δυσανόητη, δηλ. με δυο έννοιες. Μια όταν είναι σε ηφαίστειο και μια όταν δουλεύει σε πρατήριο. (Γυμνάσιο Αθήνας)

Ενεργητική φωνή: Κυνηγάω τον λαγό. Παθητική φωνή: Ο λαγός με κυνηγάει. (Γυμνάσιο Κορίνθου)

(Από γραφτό στην Ιστορία, Γυμνάσιο Νέου Φαλήρου, 1988).

Για να καταπολεμήσει την βραδυγλωσσίαν του ο Δημοσθένης μπούκωνε το στόμα του με χαλίκια κι έτσι όταν μιλούσε κανείς δεν καταλάβαινε τι έλεγε. Με τον καιρό τον συνήθισαν όλοι έτσι μπουκωμένο και δεν του έδινε κανείς σημασία. Πέθανε τρελός στα Κύθηρα με το στόμα μπουκωμένο.

Οι βιταμίνες βρίσκονται ακριβώς ανάμεσα από τις αλφαμίνες και τις γαμαμίνες. (Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης)

Το ακριβώς αντίθετο της Αγίας Τριάδας είναι η Διαβολική Τριάδα, πυρ, συν γυναιξί και θάλασσα. Πράγματα του Σατανά. (Λύκειο Ξάνθης)

Η μπανάνα στα ελληνικά γράφεται όπως και στα αγγλικά, δηλαδή με ένα μπα και δύο να.(Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης)

Τα 6 χαρακτηριστικότερα ζώα του Βόρειου Πόλου είναι 3 αρκούδες και 3 φώκιες. (Γυμνάσιο Αθήνας)

Τι γνωρίζεις για τη “Στάση του Νίκα”;

Παλιά είχαν μια στάση κι εκεί νίκησαν, γι΄αυτό την είπαν “Στάση του Νίκα”.

Ερώτηση: “Τι γνωρίζετε για τις εικονομαχίες;”

Απάντηση: “Εικονομαχίες ήταν οι μάχες που έκαναν οι λαοί για τις εικόνες. Όποιος κέρδιζε τη μάχη κέρδιζε και τις εικόνες”. (Γυμνάσιο Αθήνας)

O Ε. Λύτης και ο Σ. Εφέρης είναι και οι δύο Έλληνες ποιητές κατηγορίας νόμπελ”. (Γυμνάσιο Αργοστολίου)

Οι Δέκα Εντολές γράφτηκαν από τον Σινά και παραδόθηκαν στον Μωυσή στην Πλάκα. Ήταν όλες πέτρινες, αλλά σαφέστατες. (Γραπτό υποψηφίου για τη Σχολή Αστυνομίας)

Και οι Ρώσοι ανέδειξαν μεγάλους ποιητές όπως ο Πούσκας, ο Λένιν, ο Τρότσκι και ο Ιβάν ο Τρομακτικός. Από την ποίηση αυτή σώζεται σήμερα η Σιβηρία με την παγωμένη λίμνη των Κύκλων που ο Τσακ Κόφσκι την έκανε παλέτα”.

(γραπτό μαθητή σε εξετάσεις για την Ιστορία – Γυμνάσιο Κορίνθου 1988)

Ο Κουστώ είναι ένας σύγχρονος Οδυσσέας, αλλά που δεν κατοικούσε στην Ιθάκη, και για το λόγο αυτό οι περιπέτειές του δεν λέγονται Οδύσσειες, αλλά Κουστωδίες. (Γραπτό υποψηφίου για τη Σχολή Αστυνομίας)

Η μάνα του Ρασπούτιν ήτανε η ρασπουτάνα, τεραστίων διαστάσεων Ρωσίδα της Σιβηρίας. (Γυμνάσιο Καρδίτσας)

Ο Κορινθιακός Κόλπος ευρίσκεται τελείως κατά μήκος. (Γυμνάσιο Πάτρας)

Το φοβερότερο όπλο των αρχαίων Αράβων ήταν ο Ευνούχος.

Οι Έλληνες εφεύρεσαν τη γεωμετρία για να αποφύγουνε την άλγεβρα που ήτανε αράπικη.

Τι γνωρίζεις για την ιστορική περίοδο του Διαφωτισμού;

Διαφωτισμό είχαμε όταν στη Γη είχε πολύ φως και καθόλου νύχτα.

Η βαρύτητα είναι πιο δυνατή το Φθινόπωρο. Τότε βλέπουμε τα μήλα να πέφτουν ομαδικά.

Ατρόμητος ο Έλλην Στρατάρχης, κοίταξε κατάματα τον εισβολέα και με τα λίγα περσικά που ήξερε του είπε: Μολών Λαβέ.

Μουσική Πρόταση: Anna Netrebko / A. Dvořák - Rusalka

Χρώματα της Ανατολής σήμερα

Σκέψεις μετά τη χθεσινή συζήτηση στη Βουλή

Παρακολουθώντας τη συζήτηση στη Βουλή για τη διαπλοκή καταλαβαίνει κανείς γιατί δεν βγήκαμε ακόμη-και θα αργήσουμε πολύ να βγούμε-από τα μνημόνια και την κρίση.

Η υποκρισία και ο λαϊκισμός έχουν θεριέψει τις ρίζες τους και τρώνε ότι έχει απομείνει από το λείψανο της χώρας.

Ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι η Κυβέρνηση δεν έχει τελειώσει το έργο της και ότι θα μας εξαντλήσει στην τετραετία.

Στην ερώτηση ποιος είναι υπεύθυνος για τη διαπλοκή ο μόνος που μπορεί να απαντήσει είναι ένας μαθηματικός. Χρειάζεται ένας μαθηματικός τύπος που να υπολογίσει τη διαπλοκή με βάση τον αριθμό των σκανδάλων και το χρόνο διακυβέρνησης του καθενός. Αν και η υποψία μου είναι ότι η νυν κυβέρνηση ήδη έχει πάρει κεφάλι…

Ο Τσίπρας αισθάνθηκε την ανάγκη να διορθώσει κάτι που είπε ο Μητσοτάκης για το ποσόν της εκταμίευσης της δόσης, επειδή όπως είπε, μπορεί να μας ακούνε και έξω από την Ελλάδα! Μάλλον αν το εννοούσε αυτό θα έπρεπε να τρέξει να κρυφτεί από τη ντροπή του για όλα εκείνα που ακούστηκαν στη Βουλή μιας χώρας που βυθίζεται ολοένα περισσότερο στη φτώχεια και στην παρακμή.

Εκκλησία και κράτος

Μια από τις προϋποθέσεις για να γίνει η Ελλάδα μια σύγχρονη πολιτισμένη χώρα είναι ο διαχωρισμός της Εκκλησίας από το Κράτος. 

Με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στη εξουσία μπορούσε κανείς να ελπίζει ότι θα είχαμε θετικά βήματα σε αυτόν τον τομέα, αφού ήταν και στο πρόγραμμα του κόμματος. Επειδή όμως για τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ η εξουσία αποδείχτηκε αυτοσκοπός, αυτό ξεχάστηκε. Δεν τόλμησαν να εφαρμόσουν τίποτε από αυτά που δεκαετίες τώρα θεωρούσαν αυτονόητα. Κατά τη λαϊκή έκφραση ΄”έχουν κατεβάσει τα σώβρακα στην Εκκλησία” “Τόσον ελαφροί και ολίγοι”!

Η Νέα Δημοκρατία βεβαίως και δεν μπορεί να μπει στην πρωτοπορία σε ένα τέτοιο θέμα, αν και πιστεύω ότι ο Μητσοτάκης προσωπικά δεν μπορεί παρά να αντιλαμβάνεται την ορθότητα του διαχωρισμού. Τα βαρίδια που κουβαλά όμως στο κόμμα του οποίου ηγείται είναι πολλά.

Η στάση των ΑΝΕΛ δεν εκπλήσσει κανέναν. Ασχολίαστη.

Όπως και εκείνη του Λεβέντη. Λαϊκιστές του αίσχιστου είδους αμφότεροι.

Για το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί παρά να λυπάται κανείς, αφού θα περίμενε να πάρει μια πιο προοδευτική θέση στο θέμα.

Το ΚΚΕ έχει πάγια θέση τον διαχωρισμό, αλλά δεν θα έχει μάλλον τη δυνατότητα να το κάνει πράξη. Αξιοσημείωτο είναι πάντως ότι και αυτό δεν επέλεξε να το κάνει κεντρικό θέμα και να προκαλέσει τον ΣΥΡΙΖΑ να προχωρήσει δηλώνοντας συμπαράταξη. Σίγουρα όχι τιμητικό.

Τέλος αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στο Σταύρο Θεοδωράκη και στο ΠΟΤΑΜΙ. Είναι ο μόνος που τάχθηκε ανοιχτά υπέρ του διαχωρισμού της Εκκλησίας από το κράτος.

Μουσική Πρόταση: Francesca Gagnon - Querer

Τότε που η αριστερά…..

Η επιστολή «ποταμός» του πανεπιστημιακού Μάνου Στεφανίδη στη Μπέτυ Μπαζιάνα…

Στη σύζυγό του πρωθυπουργού, την «αγαπητή παλιά συντρόφισσα», όπως λέει, κ. Μπέτυ (Περιστέρα) Μπαζιάνα, απευθύνεται σε ανοιχτό γράμμα του ο πανεπιστημιακός Μάνος Στεφανίδης. Στο κείμενό του που δημοσιεύτηκε στο προσωπικό του blog αναφέρεται στην αναβάθμισή της σε διδάσκουσα σε πανεπιστήμιο, κάνει λόγο για έλλειψη ιστορικής συνείδησης της κυβέρνησης, αλλά και για υποκρισία σε σύγκριση με τα ιδιωτικά σχολεία.

Διαβάστε την επιστολή

Αγαπητή μου κυρία, αγαπητή συνάδελφέ μου, πλέον, και αγαπητή παλιά συντρόφισσα,

Σου γράφω αυτά τα δυο φιλικά λόγια και ως γονέας και ως πολίτης. Κατ´ αρχάς καλή χρονιά και επιτυχίες στα νέα σου ακαδημαϊκά σου καθήκοντα. Σε καμάρωσα από την τηλεόραση να σε ξεναγούν στο αμφιθέατρο που θα διδάξεις οι επικεφαλής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Αντιλαμβάνομαι τη χαρά και την περηφάνειά σου όπως επίσης αντιλαμβάνομαι την πικρία και τον θυμό χιλιάδων άλλων νέων ανθρώπων με τα δικά σου αλλά και με πολύ περισσότερα προσόντα οι οποίοι δεν «χώρεσαν» στο πρόσφατο νόμο που σε προβίβασε από δασκάλα της πληροφορικής στο δημοτικό σε διδάσκουσα στο πανεπιστήμιο. Δεν είναι πάντως τυχαίο ότι οι πάντες μιλούν, κακόπιστα αν θέλεις, για νόμο «Μπαζιάνα» εφόσον περισσεύουν και η καχυποψία, και ο φόβος για τις πράξεις ή τις παραλείψεις της «Πρώτης Φοράς Αριστερά». Και ποιος θα τους ψέξει γι’ αυτό μετά από τόσες παλινωδίες, ακυρώσεις, χαριστικούς συμψηφισμούς προς ημετέρους, νεποτισμό, κλπ.;

Επαναλαμβάνω εδώ την άποψη που έχω διατυπώσει και παλιότερα. Ήταν πριν ένα χρόνο περίπου όταν προσπάθησα να ξεναγήσω και εσένα και τον Αλέξη και τον συνεχώς δύσθυμο υπουργό πολιτισμού στην έκθεση «Κόκκινο» στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Φαινόσουν τότε ευτυχής πλάι στον πρωθυπουργό σύζυγο σου λες και όλα τα οράματα της γενιάς μου αλλά και της γενιάς σου ήταν η εξουσία σας ως αυτοσκοπός. Η εξουσία απογυμνωμένη από οποιαδήποτε ηθική ή αισθητική. Χωρίς ζωοποιά σύμβολα σαν εκείνα που προσπάθησε να οικειοποιηθεί χτες ο πρωθυπουργός στη Καισαριανή. Το πλοίο, αγαπητή Μπέτυ, που λέγεται Ελλάς βυθίζεται αργά, βασανιστικά. Μέσα σε λίγα, μόλις, χρόνια ξαναγυρίσαμε στις εξευτελιστικές συνθήκες εξάρτησης και πολιτικής πατρωνίας που ίσχυαν ήδη από το 1830 και την δημιουργία του «πρότυπου βασιλείου» (κατά την αείμνηστη Ελένη Σκοπετέα). Ό τι κατακτήθηκε στους δυο αιώνες ελεύθερου βίου, χάθηκε στην εποχή μιας από παλιά προαναγγελθείσης κρίσης. Κι αυτό είναι κάτι που θα βαρύνει τις επόμενες γενιές. Να γιατί σας κατηγορώ. Γιατί δεν έχετε συνείδηση Ιστορίας.

Αγαπητή Μπέτυ, δεν υπάρχει αρκετή υποκρισία σε όλα αυτά; Όλοι σας μοιάζει να υποδύεστε τραγικούς ρόλους με μάσκες όμως κωμωδίας. Το λέω ευθέως. Η θέση σου ως συζύγου του πρωθυπουργού είναι απείρως σπουδαιότερη με απείρως πιο ουσιαστικά καθήκοντα από οποιαδήποτε ακαδημαϊκή τήβεννο. Είναι μια θέση πολιτική είτε θέλεις είτε όχι, πολύ υψηλών προδιαγραφών. Η κάθε σου επιλογή, κάθε σου κίνηση, αποκτά τεράστια συμβολική υπεραξία έξω στη κοινωνία. Και βέβαια υπόκειται σε ανελέητη κριτική. Πρόκειται για την ίδια κριτική που κι εμείς ασκούσαμε στους έχοντες και κατέχοντες, κατηγορώντας τους για μικροαστισμό, φαρισαϊσμό και Life style. Και να τώρα που κι εμείς -εσείς δηλαδή- διακηρύσσετε μεν την ισότητα της δημόσιας εκπαίδευσης αλλά στέλνετε όλοι, με προεξάρχοντα τον Φίλη, τα παιδιά σας σε ακριβά ιδιωτικά. Γουστάρετε τα ακαδημαϊκά οφίκια αλλά συγχρόνως αποκλείετε τα πανεπιστήμια από την αξιολόγησή, τον ανταγωνισμό, την αριστεία, καταδικάζοντάς τα σε παρακμή. Αντιλαμβάνομαι πόσο περήφανος ο σύζυγός σου με τις ακαδημαϊκές σου δάφνες. Αυτές όμως δεν ισοφαρίζουν το δικό του χειροπιαστό έλλειμα παιδείας. Εκτός κι αν όλα εξαντλούνται στην επικοινωνιακή εκμετάλλευσή και στη δημιουργία εντυπώσεων, στο φαίνεσθαι και όχι στο είναι. (Χωρίς να μπερδέψουμε αυτή τη φορά τη σχέση του Χέγκελ με τον Ένγκελς)!

Περίμενα λοιπόν από σένα προς χάριν ενός υψηλού συμβολισμού να αποστείς των προσωπικών σου φιλοδοξιών τιθέμενη αλληλέγγυα προς όλους αυτούς που διαθέτουν τις φιλοδοξίες αλλά όχι και τα μέσα. Με απογοήτευσες όπως με απογοήτευσε πολλάκις και ο σύντροφος σου (και σύντροφος του Πολλάκη). Θυμάσαι, άραγε, την έκθεση-αφιέρωμα στον Μποστ που είχα διοργανώσει ως επικεφαλής του τμήματος πολιτισμού του τότε Συνασπισμού; Γελάγαμε με τα σκίτσα του Μέντη που σάρκαζαν το εφήμερο της κάθε εξουσίας και η απατηλή αίσθηση αιωνιότητας που αυτή δημιουργεί. Και αφτό θα περάση. Ιδού το πρόβλημα. Το ότι περάσατε εν μιά νυκτί από τον Μποστ στον Γιάν Φαμπρ χωρίς τα αναγκαία, ενδιάμεσα στάδια. Εξ ου και η χρόνια κατάθλιψη του κυρίου υπουργού. Δεν σου κάνει εντύπωση πως ενώ όλη η κυβέρνηση χαμογελάει τρισευτυχισμένη ο κ. Μπαλτάς έχει ένα ξυνισμένο ύφος σαν να ήπιε λάβδανο; Είναι μάλλον γιατί αυτός ξέρει πως η διαφορά του Έγελου από τον Ένγκελς, δηλαδή του ιδεαλισμού από το ρεαλισμό, είναι κάτι περισσότερο από ένα ν.

Θα κλείσει λοιπόν και μάλλον θα κλείσει γρήγορα κι αυτός ο κύκλος της επανάστασης της γραβάτας και των βαρουφακισμών και θα μετράμε όλοι απώλειες και διαψεύσεις καταλογίζοντας ευθύνες και καταθέτοντας πικρίες. Θα μετράμε δυστυχώς και άλλο χαμένο χρόνο, σπαταλημένο ιδεοληπτικά και ανόητα. Τότε αγαπητή Μπέτυ, ξαναδιάβασε σε παρακαλώ αυτό το γράμμα το οποίο μάλλον τώρα θα προσπεράσεις. Και μάλιστα διάβασέ το στα δικά σου παιδιά μήπως αυτά τουλάχιστον αποφύγουν τα δικά σας ολέθρια λάθη. Τα λάθη της γενιάς μου και της γενιάς σας.

Μετά τιμής και μεθ’ ευχών προσωπικών...