Μία ταπεινωτική ήττα

Άρθρο του Ανδρέα Πετρουλάκη, από το Protagon.gr

Με την απομάκρυνση του Νίκου Φίλη από το υπ. Παιδείας ο Τσίπρας οδήγησε την κοσμική εξουσία σε συντριπτική ήττα από την εκκλησιαστική. Δεν έχει καν νόημα να αναφερθούμε στα κλισέ περί πρώτης φοράς Αριστερά γιατί η ταπείνωση πλέον υπερβαίνει την ιδεολογική ταυτότητα.

Hταν μία τόσο επίσημη ομολογία ήττας που σε αφήνει άναυδο. Τόσο ξεκάθαρη, τόσο απροσχημάτιστη, τόσο μοιρολατρική. Ο Πρωθυπουργός παρέδωσε στον Αρχιεπίσκοπο την εξουσία όχι μόνο να επεμβαίνει στη χάραξη της εκπαιδευτικής πολιτικής αλλά και να έχει αποφασιστικό λόγο στην επιλογή του προσώπου που θα την εφαρμόζει. Και το έκανε με τρόπο τόσο κραυγαλέο που δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες.

Ο Νίκος Φίλης, με την εξουσία που του έδινε το αξίωμά του, η εμπιστοσύνη του Πρωθυπουργού και η λαϊκή ψήφος, είχε αποφασίσει να προχωρήσει σε αλλαγές στο μάθημα των Θρησκευτικών. Οι αλλαγές αυτές ήσαν σύμφωνες με την κυβερνητική πολιτική και επεξεργασμένες από τις αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου. Aρεσαν ή όχι έγιναν με τον τρόπο που γίνεται η πολιτική ενός υπουργείου στο δημοκρατικό μας σύστημα. Eλα όμως που οι αλλαγές δεν άρεσαν στην Ιερά Σύνοδο, καθώς και μερικά άλλα ενοχλητικά πραγματάκια που έλεγε ο υπουργός για τις προσευχές και τις εικόνες. Και εξέφρασε την αντίθεσή της με τρόπο οξύ, κάποια δε από τα μέλη της με πρωτοφανώς χυδαίο.

Ο Αλέξης Τσίπρας οδήγησε την κοσμική εξουσία σε συντριπτική ήττα από την εκκλησιαστική κάνοντας τα εξής βήματα προς το Βατερλώ:

1ο. Εβαλε τον άσχετο με την ύλη του υπουργείου Παιδείας, αλλά πολύ σχετικό για τη σύνδεση Κυβέρνησης- Ιεραρχίας, κ. Καμμένο να μεσολαβήσει ώστε να καταπραυνθούν τα νεύρα του Αρχιεπισκόπου.

2ο. Δέχθηκε στο γραφείο του τον Αρχιεπίσκοπο και τον κ. Καμμένο μόλις το απαίτησε τελεσιγραφικά ο κ. Ιερώνυμος, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι λίγες ώρες νωρίτερα ο προκαθήμενος της Εκκλησίας είχε εξαπολύσει ανοίκεια επίθεση, όχι μόνο εναντίον του Φίλη αλλά και της Κυβέρνησης και του ίδιου του πολιτεύματος. Δεν καθυστέρησε έστω και μία μέρα τη συνάντηση για λόγους συμβολικούς, για να επισημοποιήσει μία ενόχληση για την προσβολή στο δημοκρατικό μας πολίτευμα-προφανώς δεν ενοχλήθηκε.

3ο. Αναγνώρισε στον Αρχιεπίσκοπο το δικαίωμα να επεμβαίνει στη διδακτέα ύλη του δημόσιου σχολείου και να συναποφασίζει μετά από διάλογο της Εκκλησίας με το αρμόδιο υπουργείο, σε μία χώρα που δεν λέγεται Ιράν. (Εδώ πρέπει να επισημάνουμε ότι την εξέλιξη χαιρέτισε ο κ. Μητσοτάκης, άλλος όμηρος του ιεραρχικού επεκτατισμού).

4ο. Εκανε πως δεν άκουσε τον κ. Καμμένο όταν ο ίδιος δήλωσε ότι διαβεβαίωσε κλαίγοντας τον Αρχιεπίσκοπο πως αν του το ζητήσει θα ρίξει την Κυβέρνηση (όχι της Τεχεράνης). Ομοίως έκανε πως δεν άκουσε τον Αρχιεπίσκοπο όταν με υπερηφάνεια και δόση αλαζονείας το επανέλαβε σε τηλεοπτική εκπομπή.

5ο. Εκανε πως δεν άκουσε τον κ. Ιερώνυμο και κάποιους θλιβερούς ιεράρχες που επιτέθηκαν όχι στον υπουργό αλλά τον άνθρωπο Φίλη, με χαρακτηρισμούς βάναυσα προσβλητικούς, και δεν βρήκε μία λέξη να υπερασπιστεί τον υπουργό του.

6ο. Το επιστέγασμα της άτακτης υποχώρησης. Μετά από διαπραγμάτευση με τον Νίκο Φίλη, που προς τμήν του δεν δέχτηκε άλλο υπουργείο, απέπεμψε από την Κυβέρνηση τον απορριφθέντα από την ιεραρχία υπουργό, μολονότι εξ αντικειμένου η υψηλή θέση που είχε κατακτήσει στην ψηφοφορία για την ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ αποτελούσε επιβράβευση της πολιτικής του απέναντι στην Εκκλησία, και για έναν κανονικό Πρωθυπουργό θα ήταν δεσμευτική.

Δεν υπάρχει κόμμα, δεν υπάρχει κοσμική εξουσία που πηγάζει από τη λαϊκή κυριαρχία όταν ο αντίπαλος είναι η Εκκλησία της Ελλάδος. Αποφεύγω να χρησιμοποιήσω το κλισέ περί πρώτης φοράς αριστερής Κυβέρνησης γιατί η ταπείνωση υπερβαίνει την ιδεολογική ταυτότητα. Είναι ταπεινωτικό για όλους μας ασχέτως πολιτικών προσήμων, και η ευθύνη για αυτό θα βαραίνει πάντα τον κ. Τσίπρα. Ο οποίος μπορεί να επιφυλάσσει για τον εαυτό του το προνόμιο να δηλώνει άθεος και να μη βαφτίζει τα παιδιά του, αλλά για να μη χάσει ψήφους εμάς μας υποχρεώνει να δεχόμαστε για τα δικά μας παιδιά σχολικά βιβλία και μαθήματα που υπαγορεύει ο Ιερώνυμος.