Τις μισώ τις συνηθισμένες, τις άδειες μέρες. Εκείνες που τίποτα συγκλονιστικό δεν γίνεται, το τηλέφωνο δεν χτυπά, οι ειδήσεις στη τηλεόραση είναι επαναλήψεις και δεν θυμάσαι καν τι έφαγες για μεσημέρι.
Ναι τις σιχαίνομαι αυτές τις ίδιες μέρες, που παρατάσσονται η μια μετά την άλλη, όμοιες κι απαράλλαχτες. Χωρίς κάποια μεγάλη είδηση, κανένα απρόοπτο, χωρίς την ευκαιρία να δεις ένα καινούργιο τόπο, να συναντήσεις ένα φίλο ή να κάνεις μια καινούργια γνωριμία.
Η αλήθεια είναι πως σίγουρα βγήκες στον κήπο και έκοψες κάποια μανταρίνια, τάισες τις αλανιάρες σου γάτες και τις κότες σου. Μετά έπαιξες με το σκύλο σου και είδες την αγαπημένη σου σειρά. Διάβασες τα βιβλία που σου αρέσουν και ταξίδεψες νοερά μαζί με τους πρωταγωνιστές των ιστοριών τους. Ο γάτος σου ήρθε και κούρνιασε στα πόδια σου γουργουρίζοντας. Και βέβαια πήγες μέχρι τη θάλασσα για το καθημερινό σου μπάνιο. Άλλαξες κάποιες κουβέντες με το σύντροφό σου και άφησες τη φαντασία σου να κυλήσει νωχελικά καθώς ξάπλωσες το απόδειπνο μπροστά στο ανοιχτό παράθυρο με τις κουρτίνες να λικνίζονται από το απογευματινό αεράκι. Στάθηκες στο μπαλκόνι αργότερα και αγνάντεψες την πανέμορφη δύση του ήλιου.
Ναι αυτά είναι που χαρακτηρίζουν αυτές τις μέρες. Αυτές τις άδεις από μεγάλα γεγονότα και γεμάτες από μικρές συνηθισμένες στιγμές μέρες. Αυτές τις στιγμές και αυτές τις μέρες, που στο μέλλον σίγουρα θα αναπολείς περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.
Ναι, τις αγαπώ υπερβολικά αυτές τις συνηθισμένες, τις άδειες μέρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου