The Marriage Plot (Σενάριο Γάμου) του Jeffrey Eugenides

Ένα καλογραμμένο και ενδιαφέρον μυθιστόρημα από τον ελληνικής καταγωγής συγγραφέα των Virgin Suicides και Middlesex. Το νέο του έργο, που η πλοκή του αφορά τις σχέσεις τριών νέων ανθρώπων, που ετοιμάζονται να αποφοιτήσουν από το Πανεπιστήμιο στις αρχές της δεκαετίας του 80, έχει ήδη πάρει αρκετές καλές κριτικές. Στο επίκεντρο η Madeleine και οι δύο άνθρωποι που διεκδικούν την καρδιά της ο χαρισματικός και ευμετάβλητος Leonard και ο επίμονος αλλά και διστακτικός Mitchell. Τα θέματα, που τον απασχολούν είναι οι δυσκολίες των διαπροσωπικών σχέσεων, οι επιπτώσεις των σοβαρών οικογενειακών προβλημάτων όταν βιώνονται στην τρυφερή παιδική ηλικία, η αλληλεπίδραση της θεματολογίας των σπουδών μας με την καθημερινότητα, η πολυπλοκότητα των σχέσεων των παιδιών με τους γονείς τους όσο πλησιάζει ο απογαλακτισμός, η πορεία προς την αναζήτηση μιας ανώτερης δύναμης και άλλα πολλά. Ιδιαίτερη θέση όμως θαρρώ ότι έχουν στην ιστορία δύο στοιχεία. Το ένα αφορά τους δρόμους που μπορεί να πάρει η ζωή ενός ανθρώπου, όταν οι πνευματικές του αναζητήσεις τροφοδοτούνται από τη διάθεση φυγής από την πραγματικότητα ενός έμμονου μεν ανεκπλήρωτου δε έρωτα και το δεύτερο -αρκετά επαναλαμβανόμενο στη λογοτεχνία θέμα- η αβεβαιότητα και μεταβλητότητα της ψυχικής διάθεσης εκείνου που καταδυναστεύεται από τη μανιοκατάθλιψη. 

Η ιστορία έχει αρκετά καλή ροή, αν και έχω την εντύπωση ότι υστερεί κάπως στο χτίσιμο των κύριων χαρακτήρων, ιδιάιτερα της Madeleine, αλλά και του Mitchell. Ίσως αυτό οφείλεται στο ότι δεν πάσχουν όπως ο Leonard από κάποιο καθοριστικό για την περιγραφή της προσωπικότητάς τους νόσημα, οπότε μένουν κάπως "ατελείς" και "αβέβαιοι" ως προς τις διαθέσεις και τις προοπτικές τους. Ο συγγραφέας θυμάται και "ενσωματώνει" στον MItchell την καταγωγή του, προσθέτει μάλιστα και μερικές σελίδες "ελληνικής" περιπέτειας, μάλλον με συμβατικό πάντως τρόπο και χωρίς να αποφεύγει τα στερεότυπα. 

Αν όχι κάτι καταπληκτικό, πάντως μια ευχάριστη ανάγνωση, από ένα συγγραφέα που εμφανίζει σημαντικές ομοιότητες με τον Jonathan Franzen, καθώς πλην της θεματολογικής ομοιότητας, προσπαθεί να να εμβαθύνει με "επιστημονικό" τρόπο στα θέματά του (πχ η έρευνα του Leonard για τον καρκίνο μέσω της μελέτης των μυκήτων, ο Ντεριντά και η σχολή της αποδόμησης στις σπουδές της Madeleine, ο χριστιανικός αποκρυφισμός στις αναζητήσεις του Mitchell κλπ). Όπως είναι φυσικό δεν τα καταφέρνει σε όλα τα πεδία με την ίδια επιτυχία. 

Αυτό που θέλω να προσθέσω είναι ότι οι ήρωες του βιβλίου φτάνουν στο τέλος της ιστορίας το ίδιο "μπερδεμένοι" όπως και στην αρχή της, αλλά μας μένει μια καλή γεύση ενός σίγουρα ευρηματικού "κλεισίματος".

Διακοπή λόγω ....γάμου

Ναι η μεγάλη μου απουσία από την ιστοσελίδα οφείλεται στο γάμο του μεσαίου από τους τρεις γιους μας. Το "μυστήριο" τελέστηκε σε ένα γραφικό εκκλησάκι στο Δρέπανο της Πάτρας, εν μέσω καύσωνα, αλλά κάτω από τα πλατάνια και με ένα ευεργετικό αεράκι. Μια δυό εικόνες των νεόνυμφων προς απόδειξιν....

Η Κοινωνική Ψυχολογία της Σκυταλοδρομίας

Να πάλι κάτι ενδιαφέρον, αυτή τη φορά σε σχέση με τον αθλητισμό και τις επιδόσεις των αθλητών στις σκυταλοδρομίες στίβου ή κολυμβησης. Όπως είναι φυσικό στις περιπτώσεις αυτές συνυπάρχουν αθλητές με διαφορετικές επιδόσεις στα αντίστοιχα ατομικά αγωνίσματα. Ερευνητές του Πανεπιστημίου του Michigan έκαναν μια ανάλυση των επιδόσεων των αθλητών στις σκυταλοδρομίες και τα αντίστοιχα ατομικά αγωνίσματα. 

Το αποτέλεσμα έχει ενδιαφέρον. Οι αθλητές με τους χειρότερους χρόνους στα ατομικά αγωνίσματα έτειναν να πετυχαίνουν καλύτερους χρόνους στη σκυταλοδρομία, ενώ αντίθετα εκείνοι που ήταν καλύτεροι στα ατομικά αγωνίσματα έτειναν να πετυχαίνουν τους ίδιους περίπου ή και κατώτερους χρόνους. Υπήρχε δηλαδή μια τάση προς εξισορρόπηση των χρόνων, ως οι αντικειμενικά κατώτεροι να υπερβάλουν εαυτόν, ώστε να έχουν ισότιμη συμμετοχή στο ομαδικό αγώνισμα, ενώ οι στάρ της ομάδας στην καλύτερη περίπτωση απλά έπιαναν τις ατομικές τους επιδόσεις.

Οι ερευνητές δίνουν μια "κοινωνική" εξήγηση στο φαινόμενο, με την έννοια ότι η προσπάθεια των αθλητών τέινει προς μια ασυνείδητη ίσως εξισορρόπηση των διαφορών, ώστε η ομάδα να μην εμφανίζει σημαντικές διαφοροποιήσεις και η όποια επιτυχία να έχει σχετικά ισότιμη συνεισφορά.  

Άλλη μια ενδιαφέρουσα αλληλεπίδραση στο πολύπλοκο παιχνίδι μυαλού και σώματος.

Η θεραπεία της ήπιας υπέρτασης

Μια καινούργια μελέτη τείνει να ανατρέψει ένα ισχυρό ιατρικό δόγμα. Μια ομάδα ανεξάρτητων γιατρών-ειδικών ανέφερε ότι η χρήση φαρμάκων για την αντιμετώπιση ήπιες περιπτώσεις υπέρτασης* δεν έχει αποδειχτεί ότι ελαττώνει τις περιπτώσεις καρδιακών ή εγκεφαλικών επεισοδίων ή τους θανάτους συνολικά.

Η μελέτη διενεργήθηκε από την Cochrαne Collaboration, η οποία χαίρει εκτίμησης, επειδή κάνει "ανεξάρτητες" αναλύσεις ιατρικών δεδομένων. Αυτό σημαίνει ότι οι συμμετέχοντες επιστήμονες δεν πληρώνονται από φαρμακευτικές εταιρείες.

Επειδή πολλοί γιατροί, αλλά και επιστημονικές εταιρείες προτείνουν από δεκαετίες την αντιμετώπιση της ήπιας υπέρτασης με φάρμακα, είναι εύλογο να ρωτήσει κανείς για πιο λόγο η συγκεκριμένη μελέτη έγινε μόλις πρόσφατα. Υπάρχουν προφανώς πολλοί λόγοι, αλλά το γεγονός είναι ότι οι ερευνητές μέχρι σήμερα δεν είχαν απαντήσει στο ερώτημα: Η θεραπεία της ήπιας υπέρτασης βοηθά ή βλάπτει στους ασθενείς; Αντί γι' αυτό όλοι οι αρμόδιοι απλά υπέθεταν ότι η θεραπεία βοηθά, βασιζόμενοι στο γεγονός ότι η θεραπεία για τη σοβαρή υπέρταση έχει αποδειχτεί ότι είναι ευεργετική. Στις περισσότερες μελέτες όλοι οι ασθενείς με υπέρταση, ανεξάρτητα βαθμού, αποτελούσαν μια ενιαία ομάδα. 

Οι αναλυτές της Cochrane απομόνωσαν τα δεδομένα από όλες τις προηγούμενες κλινικές μελέτες, που είχαν συμπεριλάβει ασθενείς με ήπια υπέρταση. Συνολικά ανέλυσαν τα δεδομένα περίπου 9000 ασθενών με ήπια υπέρταση. Πρέπει να σημειωθεί ότι ο αριθμός αυτός δεν θεωρείται πάρα πολύ μεγάλος για τέτοιου είδους μετα-αναλύσεις και δεν αποκλείεται μια μεγαλύτερη μελέτη να δείξει κάποια μικρό όφελος. Σε κάθε περίπτωση, αναφέρουν οι ερευνητές, το όποιο πιθανό όφελος σίγουρα θα είναι μικρό, ενώ οι πιθανές δυσμενείς επιπτώσεις- όλα τα χρησιμοποιούμενα φάρμακα έχουν παρενέργειες- μάλλον το αναιρούν.

Επισημαίνω ότι με τα δεδομένα αυτά δεν αμφισβητείται το όφελος από την αντιμετώπιση της σοβαρής υπέρτασης, το οποίο έχει αποδειχτεί πέραν αμφιβολίας. 

*Να σημειωθεί ότι ο ορισμός της ήπιας υπέρτασης, σύμφωνα με τη μελέτη, αφορά συστολική πίεση από 140-159 και διαστολική από 90-99. 

Η αντιπροσωπευτικότητα του εκλογικού συστήματος και η αποτελεσματικότητα της διακυβέρνησης. Μήπως ένας ανέφικτος στόχος;

Στο βιβλίο του David Deutsch "The Beginning of Infinity", που διαβάζω αυτή την εποχή, υπάρχουν πολλές ενδιαφέρουσες απόψεις για πολλά και ετερόκλητα θέματα, αν και ο κύριος στόχος του βιβλίου είναι να υποστηρίξει την άποψη, ότι οι μόνες αξιόπιστες επιστημονικές θεωρίες είναι εκείνες, οι οποίες στηρίζονται πρωτίστως σε σωστές εξηγήσεις των φαινομένων. Δεν πιστεύει δηλαδή στην επαγωγική μέθοδο της επιστήμης, αλλά σε εκείνη, που μπορεί να εξηγήσει καλύτερα από ότι άλλο είχε προταθεί μέχρι τώρα τα φαινόμενα. Πρώτα έρχεται η καλή, επαρκής εξήγηση και μετά η απόδειξη, κατά τον Deutsch. Και μόνο τέτοιες θεωρίες μπορεί αν έχουν εκείνη την "καθολικότητα", που μπορεί να οδηγήσει στην "απεραντωσύνη" του τίτλου του.

Σήμερα θέλω, όμως, να θίξω ένα θέμα, που αναπτύσσει εκτενώς και αυτό είναι η αξιολόγηση των πολιτικών συστημάτων. Ο συγγραφέας πιστεύει, λοιπόν, ότι η αντιπροσωπευτικού τύπου δημοκρατία, που έχει επικρατήσει στις περισσότερες χώρες, είναι ένα κακό σύστημα. Κακό επειδή δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να εξασφαλίσει πραγματική αντιπροσωπευτικότητα (και αποδεικνύει με ισχυρά επιχειρήματα του λόγου του το αληθές), αλλά κυρίως επειδή πιστεύει ότι το ισχυρότερο κίνητρο μιας ευνομούμενης πολιτείας δεν πρέπει να είναι η εξασφάλιση μιας αμφισβητούμενης "αντιπροσωπευτικότητας", αλλά η δυνατότητα να απαλλάσσεται κανείς με σχετική ευκολία από τυχόν κακούς κυβερνήτες και να μπορούν να εφαρμοστούν αποτελεσματικές πολιτικές. Οι λεγόμενες αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες με τον τρόπο που λειτουργούν σήμερα μόνο τη βούληση του πολίτη δεν εξυπηρετούν, αφού η προσπάθεια για δίκαια εκπροσώπηση των πολιτών συχνά οδηγεί σε κυβερνήσεις συνεργασίας, με το τρίτο κόμμα συνήθως να αποκτά δυσανάλογη ισχύ, σε πλήρη αναντιστοιχία με την ψηφοφορία. Επίσης τα κυβερνητικά προγράμματα είναι αποτέλεσμα συμβιβασμού, οπότε αυτά που εφαρμόζονται σε καμιά περίπτωση δεν είναι αυτά που ψήφισε ο λαός, ενώ και οι κυβερνητικοί εταίροι έχουν το άλλοθι ότι τελικά δεν φταίνε αυτοί, αφού εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να εφαρμόσουν αυτοτελώς το προεκλογικό τους πρόγραμμα!

Ένα άλλο μειονέκτημα αυτού του συστήματος είναι ότι για να αλλάξουν οι τυχόν κακές πολιτικές πρέπει να γίνει μεγάλη μεταστροφή του εκλογικού σώματος, δηλαδή τα συστήματα αυτά δεν επιτρέπουν μεγάλες ανατροπές από εκλογή σε εκλογή.

Ποια είναι, λοιπόν, η λύση; Ο Deutsch προτείνει ένα πλειοψηφικό σύστημα, περίπου σαν αυτό που ισχύει στη Μ. Βρετανία, αλλά ακόμη πιο ενισχυμένο, με το οποίο επικρατούν συνήθως τα ισχυρά κόμματα και έτσι αποφεύγονται οι κυβερνήσεις συμβιβασμού. Επίσης σε ένα τέτοιο σύστημα αρκεί μικρή μετατόπιση του εκλογικού σώματος για να αλλάξει η κυβέρνηση και έτσι είναι πιο εύκολο να απαλλαγεί κανείς από κακούς κυβερνήτες. Με τον τρόπο αυτό ακόμη συνήθως τα ισχυρά κόμματα δεν διασπώνται και έτσι είναι δύσκολο να υπάρξουν εκβιασμοί από ομάδες βουλευτών.

Δεν μπορώ να πω ότι έχω μελετήσει σε βάθος το προτεινόμενο σύστημα και άρα δεν μπορώ να το επικροτήσω. Αυτό που μπορώ να πω, ιδιαίτερα μετά την περιπέτεια που περνά η χώρα μας, που είναι κατά κύριο λόγο πολιτική,  είναι ότι συμφωνώ μαζί του ότι υπάρχει πραγματικά μεγάλη ανάγκη να βρεθεί ένας τρόπος εφαρμογής πιο αποτελεσματικών πολιτικών. Και βέβαια αναφέρω την άποψή του, επειδή πάει κόντρα στα συνήθως ισχύοντα σήμερα και την επιχειρούμενη  "θεοποίηση" των κυβερνήσεων συνεργασίας. 

Το πάγιο αίτημα όλων των αριστερών κομμάτων είναι η απαίτηση για απλή αναλογική, δηλαδή για την όσο πιο ακριβή αντιστοίχιση της βούλησης του λαού με τις έδρες των κομμάτων. Αυτό βέβαια ισχύει όταν τα κόμματα αυτά είναι μακριά από την εξουσία. Ακούτε σήμερα τον ΣΥΡΙΖΑ να το ζητάει; Σύμφωνα με την άποψη του Deutsch αυτή είναι μια κακή πρακτική, που οδηγεί σε συμβιβασμούς και υπεκφυγές και εν τέλει σε κακές πολιτικές.

Τα φιλαράκια του Αυγούστου

Ώρα 4.35 πμ. Μια ξενυχτοπαρέα "καταλαμβάνει" τις ηχητικές εγκαταστάσεις του γειτονικού μας νυχτερινού κέντρου και μια ανδρική φωνή με τη συνοδεία κιθάρας αποδίδει τον "Αύγουστο" του Νίκου Παπάζογλου. Στη συνέχεια δύο γυναικείες φωνές, πάντα με τη συνοδεία της κιθάρας, εκτελούν το "Φιλαράκι" της Σοφίας Βώσσου. Όλοι οι αφυπνισθέντες στον μικρό παραθαλάσσιο οικισμό του Παγασητικού περιμένουν τη συνέχεια, αλλά κάπου εκεί η συναυλία τελειώνει. Άγνωστο αν παρενέβησαν κάποιοι ή απλά η παρέα πήγε για ύπνο.

Δεκαπενταύγουστος, στην Ελλάδα της κρίσης και του μνημονίου. 

Παρατήρηση: Τα παραπάνω αναφέρονται όχι ως παράπονο, αλλά με παράπονο...

Έχει 40 βαθμούς και κρυώνεις; Μάλλον ψηφίζεις συντηρητικά.

Μια μελέτη που έγινε πρόσφατα έδειξε ότι οι άνθρωποι νοιώθουν τη θερμοκρασία του περιβάλλοντος διαφορετικά, ανάλογα με τις πολιτικές τους πεποιθήσεις. Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου της Οκλαχόμα ρώτησαν τους κατοίκους μιας περιοχής, όπου εκείνη τη στιγμή είχε υψηλές θερμοκρασίες, εάν και πόσο τους ενοχλεί η ζέστη. Στη συνέχεια τους ζήτησαν να καθορίσουν τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, δηλαδή άν ψηφίζουν τους Ρεπουμπλικάνους ή τους Δημοκρατικούς ή αν αυτοπροσδιρίζονται ως φιλελέυθεροι, προοδευτικοί, συντηρητικοί κλπ. Οι εξεταζόμενοι ήξεραν ότι η μελέτη είχε σχέση με τη συζήτηση που γίνεται σχετικά με την υπερθέρμανση της Γης ως συνέπεια του ανθρώπινου παράγοντα. Είναι γνωστό ότι η πλέον συντηρητική μερίδα πολιτών και πολιτικών αμφισβητεί τόσο την υπερθέρμανση του περιβάλλοντος, όσο και την συμμετοχή της ανθρώπινης δραστηριότητας -κυρίως με την χρήση των πετρελαιοειδών- σε αυτή. Το αντίθετο συμβαίνει με αυτούς που αυτοπροσδιορίζονται ως "προοδευτικοί". 

Το εντυπωσιακό εύρημα της μελέτης ήταν ότι οι συμμετέχοντες συνητηρητικοί ψηφοφόροι ανέχονταν κατά μέσο όρο καλύτερα την υψηλή θερμοκρασία, δηλώνοντας ότι δεν τους ενοχλεί ιδιαίτερα, σε αντίθεση με τους προοδευτικούς.

Συμπέρασμα: Πες μου τι ψηφίζεις να σου πω αν ζεσταίνεσαι!

Ο Θεός και η Νίκη

Διάβασα ένα ενδιαφέρον άρθρο του David Katz, MD, σχετικά με την επίκληση του θείου από τους νικητές των αθλητικών αγώνων και εν προκειμένω των Ολυμπιακών.

Το κύριο επιχείρημά του είναι ότι η επίκληση του Θεού από τους νικητές ("με βοήθησε ο Θεός", "ευχαριστώ το Θεό" κλπ) είναι ατυχής και τουλάχιστον προσβλητική για τους χαμένους, αλλά και για τους ίδιους. Για τους ίδιους, επειδή έτσι η δική τους μεγάλη προσπάθεια, η ατέλειωτη και σκληρή προετοιμασία υποβαθμίζονται και μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Με τον τρόπο αυτό δεν δίνεται το σωστό μήνυμα για τους επίδοξους πρωταθλητές, τους νέους που τώρα ετοιμάζονται για να πετύχουν διακρίσεις στο μέλλον, όταν η άνωθεν βοήθεια ανάγεται στον κυριότερο παράγοντα της επιτυχίας.

Επίσης οι χαμένοι συλλήβδην θεωρούνται με τον τρόπο αυτόν ως "μη εκλεκτοί" από το Θεό, αφού δεν τους έδωσε τη χαρά της νίκης. 

Ο σχολιαστής, όμως, το πηγαίνει και πιο πέρα. Αν δεχτούμε τη θεϊκή βοήθεια, αυτό σημαίνει ότι αποδεχόμαστε ένα γενικότερο εκ Θεού εκπορευόμενο πλάνο, σε ότι αφορά τα αποτελέσματα των αγώνων. Αυτό αυτόματα οδηγεί σε απαξίωση του τελικού αποτελέσματος, αφού ήταν προσχεδιασμένο. Αν δεχτούμε τη θεϊκή βοήθεια πρέπει να πάψουμε να δίνουμε μετάλλια στους νικητές! 

Ας το ξανασκεφτούν, λοιπόν, όσοι μετά τη νίκη τους εκδηλώνουν με οποιοδήποτε τρόπο την ευγνωμοσύνη τους προς το Θεό! Ίσως εν τέλει μάλιστα να τον προσβάλουν και να τον χαρακτηρίζουν ως μεροληπτικό, αφού διακηρύσσουν έτσι δημόσια ότι δεν βοήθησε όλους εκείνους που έχασαν!

Το ασημένιο μετάλλιο είναι καλύτερο από το χάλκινο. Ή μήπως όχι;

Να ένα ακόμη "περίεργο" φαινόμενο, που δείχνει πόσο σχετικά είναι όλα τα πράγματα στη ζωή.

Έγινε μια μελέτη, που "μετρήθηκε" το πόσο ευτυχείς έδειχναν οι αθλητές σε μεγάλους αγώνες μετά την κατάκτηση μεταλλίων. Ιδιαίτερα έγινε στόχευση σε εκείνους που πήραν το ασημένιο και το χάλκινο μετάλλιο. Το εντυπωσιακό εύρημα ήταν ότι εκείνοι που κέρδιζαν το χάλκινο μετάλλιο έδειχναν σαφώς ευτυχέστεροι από εκείνους που κέρδιζαν το ασημένιο, δηλαδή οι τρίτοι ήταν πιο ικανοποιημένοι από τους δεύτερους!

Συγκεκριμένα και χρησιμοποιώντας μια κλίμακα "βαθμού ευτυχίας" αμέσως μετά το τέλος του αγώνα οι δεύτεροι έπαιρναν βαθμό 4.8 και οι τρίτοι 7.1. Αργότερα, κατά την απονομή των μεταλλίων η διαφορά μίκραινε κάπως και οι ασημένιοι νικητές έπαιρναν 4.3 και οι χάλκινοι 5.7. 

Η εξήγηση που έδωσαν οι ερευνητές για τα ευρήματα αυτά ήταν ότι ο δεύτερος δεν μπορεί παρά να σκέφτεται ότι ήθελε πολύ λίγο ακόμη για να είναι πρώτος και αυτό δεν τον αφήνει να χαρεί πάρα πολύ. Αντίθετα ο τρίτος και χάλκινος νικητής σκέφτεται ότι κάλλιστα θα μπορούσε να έλθει τέταρτος και να μην πάρει μετάλλιο, άρα το χαίρεται περισσότερο!

Η Συνέπεια...αυτοπροσώπως

Ακριβώς όπως τα είχαμε υποσχεθεί προεκλογικά!
Η επιλογή κόμματος είναι τυχαία...(επιμένω σε αυτό!)
Θα μας έκανε οποιοδήποτε. Αυτό έτυχε να βρεθεί.

Το Ελληνικό Πείραμα και το ρίσκο

Είναι άποψη πολλών ότι η σημερινή περιπέτεια της χώρας μας αποτελεί ένα πείραμα των πραγματικών κυβερνητών του κόσμου. Έπρεπε να γίνει μια προσπάθεια εφαρμογής της συνταγής του ΔΝΤ στην Ευρώπη και η Ελλάδα θεωρήθηκε πολύ καλή περίπτωση. Πρώτον η χώρα ως οικονομικό μέγεθος είναι μικρή και επομένως η αποτυχία του πειράματος δεν θα οδηγούσε σε τεράστιες περιπέτειες. Από την άλλη ο λαός μας θεωρείται "δύσκολος", απειθάρχητος και απρόβλεπτος και άρα η επιτυχία του πειράματος θα ήταν ένα καλό τεστ για τη μελλοντική του εφαρμογή σε άλλους πιο προσιτούς από την άποψη αυτή λαούς.

Το ελληνικό πείραμα λοιπόν επελέγη επειδή ως λαός είμαστε υψηλού ρίσκου και ως χώρα χαμηλού ρίσκου. Άρα τα όποια αποτελέσματα αναμένονται από όλους με αγωνία.

Η σιωπηλή πλειοψηφία των αχαμνών

Οι πιο πολλοί από μας γενικά δεν μιλάμε για τα δημόσια πράγματα. Η μάλλον μιλάμε με ένα τρόπο που εξασφαλίζει ότι δεν ακουγόμαστε. Δεν ακουγόμαστε από τους πολλούς και κυρίως από αυτούς από τους οποίους πρέπει να ακουγόμαστε. 

Είμαστε η λεγόμενη "σιωπηλή πλειοψηφία", το τέλειο άλλοθι για τους αποφασίζοντες και τους κυβερνώντες (που δεν είναι πάντοτε οι ίδιοι, οπότε οι δεύτεροι χρήζουν "παρένθεσης").

Παίρνουν κάποια μέτρα, ξεσηκώνονται κάποιοι "εύθικτοι θιγόμενοι" ή σκέτα εύθικτοι ή απλά αυτοδιορισμένοι "εκφραστές της κοινής γνώμης" και τελεία. Τέλεια για τους κυβερνώντες δηλαδή, αφού μπορεί να μετρήσει τους αντιδρώντες και να τους φέρει σε αντιπαράθεση με τον υπόλοιπο πληθυσμό της χώρας, με την απίθανα βολική "σιωπηλή πλειοψηφία". 

Δεν μιλάς, άρα θεωρώ ότι ουσιαστικά δεν διαφωνείς. Και προχωρώ. Και σε χρησιμοποιώ ως άλλοθι, ως σύμμαχο, ως συμπολεμιστή. Έστω και αν στην πραγματικότητα σου κουρσεύω το σπίτι και σε ληστεύω ανενδοίαστα. Εσένα το σύμμαχο, τον συμπολεμιστή, τον μόνιμα σιωπηλό. Το μόνιμο θύμα μου.

Αυτοί είμαστε αγαπητοί μου φίλοι. Η σιωπηλή πλειοψηφία, που στο όνομα μερικές φορές μιας δειλής αξιοπρέπειας, πολλές φορές μιας ανιστόρητης αδιαφορίας, άλλοτε με την απατηλή ελπίδα της επέμβασης του "από μηχανής θεού" και πολύ συχνότερα με την περίτεχνα καλλιεργημένη ιδέα της ματαιότητας της αντίδρασης, εξακολουθούμε να στηρίζουμε αυτή την ανίκανη και αργυρώνητη κάστα των πολιτικών ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΑΡΑΤΑΞΕΩΝ που δεν είναι τυχαίο ότι ολοένα και λιγότερο περιλαμβάνει στους κόλπους της υγιώς σκεπτόμενους και οραματιστές.

Υπάρχει όπως ξέρετε πληθώρα αποφθεγμάτων για τα πλεονεκτήματα της σιωπής. Ένα από αυτά όμως, από τον de Marignac, λέει: 

"Η σιωπή είναι μια αρετή που μπορεί κάποτε να αποβεί εγκληματική".

Απλά Μαθήματα Ιστορίας

Όταν κάποτε ο Ρωμαίος Ύπατος Γάϊος Μάριος, πολύ γνωστός για τις μεγάλες του νίκες στο πεδίο της μάχης, αλλά και για την παροιμιώδη του αντοχή στις κακουχίες και τη σκληρότητά του πήγε στη χώρα του Μιθριδάτη, του βασιλιά του Πόντου, που τότε αμφισβητούσε την κυριαρχία των Ρωμαίων και τις λύσεις που θέλαν να επιβάλουν στα ζητήματα της χώρας του, του είπε:

"Βασιλιά ή προσπάθησε να γίνεις ισχυρότερος από τους Ρωμαίους ή υπάκουε τις διαταγές τους χωρίς συζήτηση!"

Σας θυμίζει τίποτα;

Το φεγγάρι στη Γατζέα...

Διαταραχές του ύπνου και νόσηση

Να λοιπόν μια ακόμη μελέτη, που δείχνει ότι ο κακός ύπνος και η διαταραχή του κιρκαδικού ρυθμού που προκαλείται εξ αιτίας αυτού έχουν σχέση με πολύ σοβαρά νοσήματα, όπως ο διαβήτης, η παχυσαρκία και ο καρκίνος. 

Ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στις διαταραχές του ύπνου και των νοσημάτων είναι η παραγωγή μορίων που προκαλούν χρόνια φλεγμονή, όπως η IL-6 και ο TNFα. 

Δεν είναι η πρώτη φορά που η χρόνια φλεγμονώδης διάθεση συσχετίζεται με τα λεγόμενα "νοσήματα της φθοράς". Αυτό που είναι καινούργιο είναι το εύρημα ότι οι διαταραχές του ύπνου και του κιρκαδικού ρυθμού οδηγούν σε φλεγμονώδεις καταστάσεις. Αυτοί που είναι περισσότερο επιρρεπείς είναι αυτοί που κοιμούνται λίγες ώρες, αλλά και αυτοί που λόγω επαγγέλματος κυρίως (πχ βραδυνά ωράρια εργασίας) έχουν αναστρέψει τους ημερήσιους (κιρκαδικούς) ρυθμούς τους.

American Psycho του Bret Easton Ellis (Αμερικανική Ψύχωση)

Τι βιβλίο κι αυτό! Όταν κυκλοφόρησε το 1991 έγινε best-seller. Δέκα χρόνια μετά έγινε μια επιτυχημένη ταινία. 

Η ιστορία αφορά την περιγραφή της καθημερινότητας ενός νέου υψηλόβαθμου τραπεζικού στελέχους της Wall Street στο Μανχάτταν. Υπάρχουν εκτενείς περιγραφές και λεπτομέρειες για το ντύσιμο ανδρών και γυναικών, καθώς και για τις εδεσματολογικές τους προτιμήσεις. Περισσότερο από το τι τρώνε βέβαια έχει σημασία το που το τρώνε, και οι πιο σημαντικές συζητήσεις της παρέας είναι για το που θα κάνουν κράτηση για το φαγητό ή το ποτό τους. Αυτά όπως και το εύκολο (και όσο γίνεται πιο ανώμαλο) σεξ, τα ναρκωτικά και τα νεότερα μουσικά δρώμενα είναι ο κόσμος τους, που τον ζουν με ένα τρόπο που αποπνέει, παρ' όλη τη φαινομενική λάμψη, ανία και κατάθλιψη. Αυτά όλα (ντύσιμο, φαγητό, γυμναστική, ερωτικές σχέσεις κλπ) περιγράφονται με τόση λεπτομέρεια, που καταλήγουν να μην έχουν καμιά σημασία, αφού και οι ιδιότητες των προσώπων συνεχώς συγχέονται. Ολα παίζουν και όλα μπερδεύονται. Πασχίζω να ξεχωρίσω και στο τέλος με περνούν για άλλον, είναι σαν να λέει ο πρωταγωνιστής!

Αλλά υπάρχει και μια άλλη παράμετρος. Ο πρωταγωνιστής είναι ένας ψυχοπαθής κατά συρροήν δολοφόνος. Που όσο προχωράει το έργο γίνεται και πιο αδίστακτος. Διαμελίζει τα θύματά του, κυρίως νέες γυναίκες που έχει προηγούμενα κάνει σεξ μαζί τους, αλλά και έναν συνάδελφό του, και οι περιγραφές είναι ανατριχιαστικές και θάλεγα αηδιαστικές! Με την πάροδο του χρόνου αρχίζει να σκοτώνει και δημοσίως, πχ τους άστεγους των δρόμων ή ταξιτζήδες, αλλά παραμένει ασύλληπτος μέσα στην αδιαφορία της κοινωνίας. Αρχίζει μάλιστα να ομολογεί στην παρέα του αυτά που κάνει, αλλά τον θεωρούν απλά διασκεδαστικό. Φτάνει σε σημείο να στείλει ένα μήνυμα στον δικηγόρο του με πλήρη ομολογία και όταν εκείνος τον συναντά τον συγχαίρει για το επιτυχημένο αστείο!

Ο συγγραφέας βέβαια φροντίζει να μας δώσει και αρκετά στοιχεία για μια πιθανή "ψευδομανία" του πρωταγωνιστή, αφήνοντας αμφιβολίες για την πραγματικότητα των δολοφονικών του ενασχολήσεων. Όλα είναι πιθανά και όλα είναι το ίδιο μονότονα και βαρετά μέσα στη συνεχή τους εναλλαγή!

Δεν υπάρχει λοιπόν διέξοδος για τον νεαρό μας μανιακό. Η ιστορία τελειώνει, όπως άρχισε, και όπως κυλά στο μεγαλύτερο μέρος της, μέσα σε ένα από τα πολύ ΙΝ μπαρ της Νέας Υόρκης. Οι τελευταίες λέξεις του βιβλίου είναι: ...και πάνω από μια από τις πόρτες, που είναι καλυμμένες με βελούδινη επένδυση στου Harry's υπάρχει μια επιγραφή με γράμματα που το χρώμα τους είναι ταιριαστό με εκείνα του βελούδου και που λένε: ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΞΟΔΟΣ.

Δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε το βιβλίο. Είναι γεγονός ότι όταν γράφτηκε έφερε κάτι καινούργιο και έκανε κάποιους να σκεφτούν το που οδηγεί ο τρόπος ζωής μιας μεγάλης κατηγορίας νέων ανθρώπων στην Αμερική. Είχε αρκετά στοιχεία πρωτοτυπίας, όπως πχ την παρεμβολή ολόκληρων κεφαλαίων με σχολαστική και σοβαρή κριτική σημαντικών μουσικών συγκροτημάτων της δεκαετίας του 80, που φαντάζουν βέβαια κάπως παράταιρα, ανάμεσα στους φόνους και τις ανούσιες συζητήσεις των πρωταγωνιστών. Επίσης δεν ξέρω αν υπάρχουν κάποιοι που "τη βρίσκουν" με τις εξεζητημένες περιγραφές των ρούχων που φορούν οι πρωταγωνιστές ή των φαγητών που τρώνε και που είναι βέβαια διαφορετικά κάθε φορά. Όσο για τις περιγραφές των φόνων, είπα ήδη τη γνώμη μου.

Ο ίδος συγγραφέας έχει γράψει και ένα άλλο έργο που έχω διαβάσει το Glamorama (1998) με εξαιρετικά παρόμοια θεματολογία. 

Αυγουστιάτικο Εωθινό Φεγγάρι

Επιχείρηση "Ιφιγένεια"

Είναι χαμένο το παιχνίδι της παραμονής μας στην ευροζώνη; Μήπως πρέπει επιτέλους να το παραδεχτούμε και να ετοιμαστούμε σοβαρά για την εξέλιξη αυτή; 


Νομίζω ότι η γερμανική ρητορική των τελευταίων ημερών είναι όσο σαφέστερη γίνεται! Είναι προφανές ότι έκαναν τους λογαριασμούς τους και έχουν έτοιμα τα σχέδια τους για την επικείμενη έξοδό μας! Η όλη στάση τους δέιχνει ότι έχουν πάρει τις αποφάσεις τους και έχουν μπει στη φάση της εκπομπής προκλήσεων προς το μέρος της χώρας μας, όπως ακριβώς κάνουν εκείνοι που έχουν αποφασίσει ότι μια σχέση δεν πάει αλλο και συνεχώς τραβούν το σχοινί μέχρι τελικά να κοπεί. 

Ο Βενιζέλος χρησιμοποίησε μάλιστα και το μύθο της Ιφιγένειας, που η θυσία της έφερε τον πολυπόθητο ούριο άνεμο, για τους επιζήσαντες βέβαια. Δεν πολυκατάλαβα αν αυτό το έκανε ως απειλή (προς ποιους;) ή ως παρότρυνση. Εμένα μου φάνηκε περισσότερο να κλίνει προς το δεύτερο. 

Απλά οι Γερμανοί ξέρουν τώρα και ποιόν κωδικό θα χρησιμοποιήσουν στη διαδικασία αποπομπής μας: "Επιχείρηση Ιφιγένεια".

Κάποιο πρωϊνό του Νοέμβρη στο Μυλοπόταμο της Τσαγκαράδας

Η ανισότητα της απειρότητας του παρελθόντος και του μέλλοντος

Ένα από τα αμέτρητα παιχνιδια που μας παίζει το μυαλό μας είναι η διαφορετική αντιμετώπιση της "απειρότητας" του χρόνου σε ότι αφορά το παρελθόν και το μέλλον. Ενώ δηλαδή δεν έχουμε μεγάλο πρόβλημα να δεχτούμε το "για πάντοτε", δυσκολευόμαστε να δεχτούμε το "από πάντοτε". 

Όταν διαβάζουμε τις θεωρίες για την "αρχή" του Σύμπαντος, όπως πχ το  Bing Bang, όλοι οι απλοί άνθρωποι έχουμε ένα σημαντικό πρόβλημα κατανόησης αυτής της διαδικασίας. Δεν είναι εύκολο να κατανοήσουμε το ότι το Σύμπαν προέκυψε από κάτι που υπήρχε και πριν, αφού έτσι εξηγούν αυτή τη "μεγάλη έκρηξη" οι επιστήμονες. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν μπορεί εύκολα να συλλάβει το "από πάντα" , την αιωνιότητα του παρελθόντος. Χρειαζόμαστε δηλαδή μια "αφετηρία". 

Αντίθετα ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν έχει μεγάλο πρόβλημα να κατανοήσει την αιωνιότητα του μέλλοντος! Όλες πχ οι θρησκείες πρεσβεύουν την αιώνια ευτυχία σε ένα είδος "παράδεισου", ενώ για την αρχή επιστρατεύουν ένα "δημιουργό".

Ποιός είναι λοιπόν ο λόγος, που ενώ δεν μας προβληματίζει ιδιαίτερα μια μελλοντική αιωνιότητα, δεν δεχόμαστε με τον ίδιο τρόπο και μια αιωνιότητα του παρελθόντος χρόνου; 

Ιδού ένα ερώτημα για τους φιλοσόφους, που δεν έχω δει πουθενά να αναλύεται.

Leonard Cohen Dance Me

Μέσα στην καταιγίδα των νέων μέτρων, τα οποία εξανεμίζουν τις συντάξεις μας και πετούν στα σκουπίδια 35 χρόνια κρατήσεων από τα υποτειθέμενα ευγενή μας Ταμεία, ας ακούσουμε κάτι που διατηρεί αμείωτη την αξία του όσο κι αν περνούν τα χρόνια. Και που έχει σημαδέψει μια εποχή!

Μια ενδιαφέρουσα πρόταση του ΛΚΜΝΠΩ (Παραρτήματος του ΚΕΠΕ)

Πρόταση του ΛΚΜΝΠΩ (Λέμε καμιά μα...κλπ αρχικά)  : Αντί του πετσοκόμματος των συντάξεων προτείνεται να αποκεφαλίζεται ο συνταξιούχος. Το μέτρο κρίνεται περισσότερο αποτελεσματικό και δίκαιο, επειδή έτσι η ωφέλεια για τα Ταμεία είναι σαφώς μεγαλύτερη και παίρνουν ευκολότερα σειρά για σύνταξη/αποκεφαλισμό (εξαρτάται από την κατάσταση της οικονομίας) οι νεότερες γενιές. Η Κυβέρνηση πρέπει να το εξετάσει με τη δέουσα σοβαρότητα, καθώς έχει και το πλεονέκτημα του μη αιφνιδιασμού των οικογενειών των συνταξιούχων, όπως συμβαίνει σήμερα με τις αθρόες περιπτώσεις αυτοκτονιών.

Το ιερό δικαίωμα της οπλοκατοχής

Μετά το καινούργιο φονικό μέσα σε αίθουσα κινηματογράφου στο Ντένβερ του Κολοράντο έρχεται πάλι στο προσκήνιο το καθεστώς της εύκολης πρόσβασης στα όπλα που υπάρχει στις ΗΠΑ. Αξίζουν κάποιες παρατηρήσεις:

1. Η πρόσβαση στα όπλα θεωρείται κατοχυρωμένη από το Σύνταγμα και απλά διαφέρει στις διάφορες Πολιτείες. Θεωρείται δικαίωμα το ίδιο ιερό με την απόκτηση περιουσίας και την ατομική ελευθερία. Το Κολοράντο είναι από τις περισσότερο ανεκτικές στο θέμα. Μπορεί εκεί κανείς να αγοράσει όσα όπλα θέλει, ακόμη και αυτόματα. Ο συγκεκριμένος δολοφόνος, αν δεν κάνω λάθος, είχε μαζί του τέσσερα πυροβόλα όπλα.

2. Κανείς πολιτικός δεν τολμά να θέσει ανοιχτά το θέμα της απαγόρευσης και απλά μερικοί ψελλίζουν μερικές λέξεις για "περιορισμούς". Παράδειγμα ο Πρόεδρος Ομπάμα και ο σίγουρος υποψήφιος των Ρεπουμπάλικνων Ρόμνυ, οι οποίοι απλά εξέφρασαν τη θλίψη και τον αποτροπιασμό τους και είπαν ότι στέκονται δίπλα στις οικογένειες των θυμάτων.

3. Η Ομοσπονδία των Οπλοκατόχων είναι από τις ισχυρότερες στις ΗΠΑ. Πιο ισχυρή και από τα Συνδικάτα. Κανείς δεν τολμά να της πάει κόντρα.

4. Πολλοί πολιτικοί σχολιαστές σε μεγάλες εφημερίδες και άλλα ΜΜΕ ήταν επικριτικοί για την οπλοκατοχή, αλλά πολλοί επίσης μίλησαν για τα άλλα αίτια που οδηγούν σε παρόμοιες τρομοκρατικές ενέργειες (πχ φτώχεια, κοινωνικές ανισότητες, χαμηλού επιπέδου εκπαίδευση κλπ). Μάλιστα χρησιμοποιήθηκαν και στατιστικές, που δείχνουν ότι το Κολοράντο δεν έχει μεγάλο αριθμό θυμάτων από όπλα, παρά την εξαιρετικά διαδεδομένη οπλοκατοχή. Επισημαίνεται ότι ο συγκεκριμένος φονιάς μόνο φτωχός και αμόρφωτος δεν ήταν.

5. Είναι βέβαιο ότι η οπλοκατοχή δεν είναι το μόνο αίτιο. Σίγουρα αυτά που προαναφέρθηκαν παίζουν κάποιο ρόλο, όπως και η αποθέωση της κουλτούρας του σουπερ- ήρωα και του σούπερ- κακού αντίπαλου, που τόσο είναι διαδεδομένη στις ΗΠΑ. Ποιος όμως φορά τόσο ισχυρές παρωπίδες που δεν βλέπει το αυτονόητο; Ότι όταν υπάρχουν όλα τα άλλα και ταυτόχρονα υπάρχει η μεγάλη, η προκλητική ευκολία στην απόκτηση όπλων το μείγμα είναι καταστροφικό;

6. Μερικά στοιχεία είναι χαρακτηριστικά. Αν κανείς χρησιμοποιήσει τις υπάρχουσες στατιστικές, που αφορούν τις ανθρωποκτονίες με όπλα στις ΗΠΑ, τον Καναδά και την Αγγλία (Ο Καναδάς και η Αγγλία είναι χώρες με κάποια πολιτισμική ομοιότητα με τις ΗΠΑ, στις οποίες όμως η πρόσβαση σε πυροβόλα όπλα είναι σαφώς περιορισμένη) φτάνει στα εξής συμπεράσματα:

- Οι ανθρωποκτονίες με πυροβόλα όπλα είναι σαφώς πολύ περισσότερες στις ΗΠΑ

- Αν οι ΗΠΑ είχαν την ίδια συχνότητα ανθρωποκτονιών με πυροβόλα όπλα με τον Καναδά και την Αγγλία, μόνο σε ότι αφορά το 2011 θα ζούσαν σήμερα περίπου 8500 Αμερικανοί. Αν οι ΗΠΑ είχαν την ίδια συχνότητα ανθρωποκτονιών με πυροβόλα όπλα με την Αγγλία από το 2000 μέχρι σήμερα ίσως θα βρίσκονταν στη ζωή περίπου 100000 δολοφονημένοι Αμερικανοί.

7. Ένα ακόμη χαρακτηριστικό είναι και ο σημαντικός αριθμός Προέδρων και Υποψηφίων Προέδρων (και γενικά πολιτικών), που έχουν δολοφονηθεί στις ΗΠΑ, που φαίνεται ότι κι αυτό είναι κατοχυρωμένη πρακτική ως μέρος της παράδοσης. Είπαμε, η περίπτωση να απαγορευτεί η πρόσβαση στα όπλα στις ΗΠΑ θεωρείται κυριολεκτικά ιεροσυλία! Η κάθε χώρα με τις αυτοκαταστροφικές ιδιορρυθμίες της!

Εικόνες του Ιουλίου

Πρόοδος στη θεραπεία της ν. Alzheimer;

Η απάντηση στο ερώτημα είναι: Πολύ νωρίς για να το πούμε, αλλά ίσως υπάρχει κάποια ελπίδα.

Πρόκειται για μια είδηση που δεν πήρε μεγάλη δημοσιότητα, επειδή τα δεδομένα είναι ακόμη πολύ αβέβαια. Αφορά τη σταθεροποίηση της κατάστασης ασθενών με νόσο Alzheimer μετά τη χορήγηση του σκευάσματος Gammagard, δηλαδή ανθρώπινης ανοσοσφαιρίνης. 

Η μικρή μελέτη αφορά χορήγηση σε 4 μόνο ασθενείς σε αρχικό στάδιο, στους οποίους διαπιστώθηκε ότι μετά 3 χρόνια χορήγησης της ανοσοσφαιρίνης δεν υπήρξε επιδέινωση των παραμέτρων της νόσου.

Εάν τα αποτελέσματα επιβεβαιωθούν πρόκειται για δυνητικά πολύ σημαντική πρόοδο. Δεν είναι γνωστή κάποια άλλη θεραπευτική παρέμβαση που να έχει επιτύχει παρόμοιο αποτέλεσμα μέχρι σήμερα. 

Βέβαια υπάρχουν πολλές επιφυλάξεις, κυρίως επειδή μιλάμε για 4 μόνον ασθενείς και δεν υπήρχε στη μελέτη ομάδα ελέγχου. 

Η ανθρώπινη ανοσοσφαιρίνη χρησιμοποιείται ευρέως για τη θεραπεία αρκετών νοσημάτων αυτοάνοσης αρχής αλλά και για ανοσοανεπέρκειες και πρόκειται για ένα πανάκριβο και όχι εύκολα διαθέσιμο φάρμακο, επειδή ακριβώς κατασκευάζεται από ανθρώπινο πλάσμα, δηλαδή προέρχεται από εθελοντές αιμοδότες.

Φαινόμενα placebo και nocebo

Είναι στους περισσότερους από μας γνωστή η λεγόμενη "αντίδραση στο ψευδοφάρμακο" ή placebo effect. Αφορά όλες εκείνες τς περιπτώσεις, στις οποίες παρατηρείται κάποια βελτίωση στην κατάσταση της υγείας ή έστω σε κάποια συμπτώματα, παρά το ότι ο ασθενής δεν παίρνει κάποια δραστική φαρμακευτική ουσία, αλλά αδρανείς ουσίες, πχ χάπια με νερό και ζάχαρη. Ο ίδιος βέβαια δεν το γνωρίζει, οπότε η όποια βελτίωση στηρίζεται στην κινητοποίηση μηχανισμών του εγκεφάλου, οι οποίες έχουν θετικές επιπτώσεις. Το ίδιο φαινόμενο φαίνεται ότι δρα και σε ένα σωρό άλλες περιπτώσεις, στις οποίες αμφίβολης σημασίας "θεραπευτικές" ενέργειες έχουν ευεργετική επίδραση, κάτι που θεωρείται ότι είναι και ο κύριος τρόπος των "επιτυχιών" των περισσότερων μορφών της λεγόμενης "εναλλακτικής ιατρικής". Το φαινόμενο placebo είναι πραγματικό και αναγνωρίζεται από την επιστήμη, αφού χρησιμοποιείται σε όλες τις διπλές τυφλές μελέτες, στις οποίες δηλαδή ούτε ο γιατρός ούτε ο ασθενής γνωρίζουν αν χορηγείται το φάρμακο ή το ψευδοφάρμακο. Στις μελέτες αυτές σχεδόν πάντοτε η ομάδα που παίρνει το ψευδοφάρμακο εμφανίζει έστω και μικρή βελτίωση των συμπτωμάτων και για να αποδειχτεί η αξία του φαρμάκου πρέπει η αντίδραση σε αυτό να είναι σαφώς (με στατιστικούς όρους) μεγαλύτερη.

Ένα αντίθετο φαινόμενο, το οποίο δεν είναι τόσο πολύ γνωστό, είναι το nocebo effect ή η αντίδραση σε αναμενόμενη βλάβη, όπου η χορήγηση μιας αδρανούς (ή πάντως άσχετης με την αντίδραση) ουσίας συνοδεύεται από επιδείνωση της κατάστασης. Η αντίδραση αυτή είναι περισσότερο εμφανής μετά από λήψη φαρμάκων και ιδιαίτερα όταν γνωρίζουμε τις πιθανές παρενέργειες. Αυτός ακριβώς είναι ένας λόγος που οι γιατροί αποφεύγουν να μιλάνε για τις πιθανές παρενέργειες όταν χορηγούν ένα φάρμακο. Μπορεί, όμως, να αφορά και πολλές άλλες περιπτώσεις, στις οποίες έχουμε συνδέσει στο μυαλό μας ένα συμβάν, ακόμη κι ένα βλέμμα (το κακό μάτι πχ) με μια δυσμενή επίδραση, η οποία προκαλείται και πάλι μέσα από εγκεφαλικούς μηχανισμούς.

Τα δύο αυτά φαινόμενα (placebo και nocebo) είναι προφανώς οι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος και αυτό που τελικά εκδηλώνεται (ευμενής ή δυσμενής επίδραση) εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τις προσδοκίες μας. Οι συμμετέχοντες σε δοκιμασίες φαρμάκων μπορεί να επηρεαστούν δηλαδή σε τέτοιο βαθμό με τον κατάλληλο χειρισμό τους πριν τη χορήγηση μιας αδρανούς ουσίας, ώστε άλλοι να εμφανίσουν θετική ανταπόκριση και άλλη αρνητική, ανάλογα με αυτά που περιμένουν. 

Όλα αυτά δείχνουν πόσο δύσκολη είναι μερικές φορές η προσπάθεια αξιολόγησης κάποιων θεραπευτικών παρεμβάσεων (ιδιαίτερα εκείνων που δεν βασίζονται σε αντικειμενικά μετρήσιμα αποτελέσματα, αλλά σε υποκειμενικές παραμέτρους, όπως πχ ο πόνος και το άγχος). Δείχνουν όμως ακόμη και τις πραγματικά απίθανες δυνατότητες που έχει ο εγκέφαλός μας να μας "ξεγελάει". 

Infinite Jest (Ατέλειωτο Αστείο)του David Foster Wallace

Ο Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας (1962-2008) έχει χαρακτηριστεί από συναδέλφους του ως ο πιο ταλαντούχος συγγραφέας της γενιάς του. Το έργο του Ατέλειωτο Αστείο (Infinite Jest) έχει περιληφθεί από το Time στα 100 καλύτερα  μυθιστορήματα της Αγγλικής λογοτεχνίας. 

Πρόκειται για ένα τεράστιο (πάνω από 1000 σελίδες) πρωτοποριακό στη γραφή του μυθιστόρημα, που τη μισή του σχεδόν έκταση πιάνουν οι εξαντλητικές του "σημειώσεις" και "παραπομπές". 

Αν θελήσω να δώσω σε μερικές μόνο γραμμές τις εντυπώσεις μου θα έλεγα ότι ποτέ μου δεν διάβασα ένα λογοτεχνικό έργο με τέτοιο αριθμό εξαιρετικών και πρωτότυπων ιδεών (η κάθε μια θα μπορούσε να αποτελέσει ένα αυτόνομο έργο), που παράλληλα με έφτασε στα όρια μου και αρκετές φορές σκέφτηκα να το αφήσω από κούραση και ανία!

Να ποια είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά του:

- Η κυριότερη ιδέα αφορά την ύπαρξη μιας βιντεοταινίας, η οποία γυρίστηκε από έναν ερασιτέχνη κινηματογραφιστή, πατέρα τριών από τους πρωταγωνιστές του έργου, και η οποία είναι τόσο εθιστική, ώστε όποιος τη βλέπει μπορεί να πεθάνει από ασιτία και αφυδάτωση, παρά να διακόψει την θέασή της. 

- Καθώς το έργο εξελίσσεται σε μια φουτουριστική βορειοαμερικανική συμπολιτεία, όπου οι ΗΠΑ έχουν ενσωματώσει τον Καναδά και το Μεξικό, η απόκτηση της ταινίας αποτελεί σκοπό πολλών μερών και ιδίως μιας τρομοκρατικής οργάνωσης από το Κεμπέκ, που αποτελείται από ανάπηρους, που κυκλοφορούν σε αναπηρικά καροτσάκια. Σκοπός η εξόντωση του πληθυσμού μέσω της βιντεοταινίας.

- Το μεγαλύτερο μέρος του έργου εξελίσσεται στη Βοστόνη και συγκεκριμένα σε μια Ακαδημία Τένις και έναν Οίκο Απεξάρτησης, που γειτονεύουν.

- Τα ονόματα σχεδόν όλων των μαθητευόμενων πρωταθλητών του τένις, καθώς και των υπό απεξάρτηση αναφέρονται με σχολαστικότητα, καθώς και τα τυχόν παρατσούκλια τους.

- Το έργο είναι επίσης μια πραγματεία περί εξαρτησιογόνων ουσιών, με πλήρη περιγραφή των σκευασμάτων που κυκλοφορούν, των δραστικών ουσιών και των κυρίων δράσεων και παρενεργειών (αυτά συνήθως στις παραπομπές).

- Υπάρχει ένας απίθανος αριθμός ιδεών, που όπως είπα κατακλύζουν το μυθιστόρημα, και οι πιο πολλές μένουν μετέωρες μετά από μερικές σελίδες.

- Οι περιγραφές της ανίας της σύγχρονης ζωής, της κυριαρχίας των σπορ και της διασκέδασης για τη διασκέδαση, των αδιεξόδων που οδηγούν στις εξαρτήσεις και τις συνέπειες όλων αυτών στην καθημερινότητα των πρωταγωνιστών, είναι δοσμένες σχεδόν με "κλινική" ψυχραιμία και ακρίβεια.

- Το έργο δεν έχει "πραγματικό" τέλος. Ο συγγραφέας αφήνει μια σειρά από εκδοχές να αιωρούνται, καθώς το τελευταίο μέρος της ιστορίας αποκτά όντως μια επιτάχυνση, που οδηγεί προς κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση, η οποία πάντως πρέπει να επινοηθεί από τον αναγνώστη.

Το βράδυ της 12ης Σεπτεµβρίου 2008, έπειτα από µία ακόµα αποτυχηµένη απόπειρα αυτοκτονίας και µία θεραπεία µε ηλεκτροσόκ, ο Γουάλας, σε ηλικία µόλις 46 ετών, κρεµάστηκε στην πίσω αυλή του σπιτιού του.

Μια απαράδεκτη πρωτοβουλία

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΙΜΑ

Μια είδηση που με εξέπληξε, όχι ευχάριστα βέβαια, είναι η ιδέα της Χρυσής Αυγής να κάνει μια εκστρατεία συλλογής μονάδων αίματος, οι οποίες θα απευθύνονται από Έλληνες αποκλειστικά σε Έλληνες! 

Αν έχω καταλάβει καλά το νόημα αυτής της προσπάθειας, τότε αν δεν είναι αυτή η επιτομή του ρατσισμού, ποια μπορεί να είναι; Οι όποιες απόπειρες δικαιολογίας και ερμηνειών με αφήνουν παγερά αδιάφορο. Η σκέψη και μόνο προκαλεί βδελυγμία. Και εύχομαι απλά να μην βρεθούν ιατρικές υπηρεσίες στη χώρα μας που θα δεχτούν κάτι τέτοιο. Μην ξεχνάμε ότι πραγματικά εθελοντική αιμοδοσία σημαίνει ότι η διάθεση του αίματος επαφίεται στους γιατρούς, οι οποίοι αποφασίζουν με βάση τις υπάρχουσες ανάγκες. Ο αιμοδότης ο οποίος συνδέει την αιμοδοσία του με οποιουσδήποτε όρους δεν είναι γνήσιος εθελοντής αιμοδότης.

Βέβαια, εάν θέλουμε να πάμε στην ουσία του όρου "ελληνικό αίμα", θα πρέπει να κάνουμε μεγάλη προσπάθεια να το βρούμε! Είμαστε ένας κατ' εξοχήν "ανάμεικτος" λαός, με πολύ μεγαλύτερη πρόσμειξη από σλαβικό, αλβανικό και τουρκικό αίμα, από όση θα ήθελαν οι εθνικιστές.

Αλλά σκεφτείτε και κάτι άλλο. Ας πούμε ότι  αποφασίζουν να κάνουν το ίδιο και οι λαοί, στις χώρες όπου οι Έλληνες είναι μετανάστες. Τι θα κάνουν οι συμπατριώτες μας αν βρεθούν σε μεγάλη ανάγκη; Ή μήπως ισχύουν δύο μέτρα και δύο σταθμά;

Και.... ολίγος διαχρονικός ΚΥΡ

Léo Ferré Avec le Temps (Με τον Καιρό.... όλα περνούν)

Ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια σας προτείνω να ακούσετε σήμερα. Είναι νομίζω ένα από τα καλύτερα γαλλικά τραγούδια, του πολύ μεγάλου Léo Ferré.

Παραθέτω την ελληνική μετάφραση των στίχων, που καταλήγουν στη μοναδική και πικρή αλήθεια: Με τον καιρό...δεν αγαπάς πια.

Με τον καιρό

με τον καιρό, όλα περνούν

και ξεχνάς τη φωνή, και ξεχνάς τη μορφή

τι ζητάς τώρα πιά που η καρδιά δε χτυπά

άστο να πάει, τράβα μπροστά, όλα καλά

Με τον καιρό

με τον καιρό, όλα περνούν

ο άλλος πού' χες λατρέψει, που έψαχνες στη βροχή

που ένιωθες με το βλέμμα, ανάμεσα στις λέξεις

ανάμεσα στις γραμμές, μέσα στη θαλπωρή

ενός φτιασιδωμένου όρκου, πού 'χει πιά ξεχαστεί

με τον καιρό όλα σκορπούν

Με τον καιρό

με τον καιρό, ε, όλα περνούν

κι οι πιό όμορφες μνήμες -μα τι μούτρα είναι αυτά

σαν τρελλός τριγυρνώ, στου θάνατου τα μαγαζιά,

τα σαββατόβραδα, που η αγάπη αυτοκτονεί

Με τον καιρό

με τον καιρό, ε, όλα περνούν

εκείνος που σε στήριζε για ένα συνάχι, για ένα τίποτα

εκείνος που τού χάριζες άνεμο και στολίδια

που για χάρη του θα πετούσες και την ψυχή σου στα σκουπίδια

που σερνόσουν μπροστά του  σαν το σκυλί

με τον καιρό, ε, όλα καλά

Με τον καιρό

με τον καιρό, ε, όλα περνούν

σβήνει το πάθος , σβήνει στη μνήμη η φωνή

που σού’ λεγε ψιθυριστά τα λόγια εκείνα τα φτωχά

"μη μού κρυώσεις, να πρόσεχεις, μην αργήσεις

 πολύ

"

Με τον καιρό

με τον καιρό, ε, όλα περνούν

σαν το γέρικο άλογο νιώθεις εξαντλημένος

σε τυχαία κρεβάτια νιώθεις παγωμένος,

νιώθεις ίσως ολομόναχος, μα ήρεμος

απ' τα χαμένα χρόνια νιώθεις ξεθωριασμένος 

αλήθεια, με τον καιρό, 

δεν αγαπάς πιά

Αλλαγή στάσης της κυβέρνησης -Κάνουν τον Στουρνάρα Καραγκούνη!

Έτσι είδαν στο Moufanet του Protagon την αλλαγή πολιτικής της Κυβέρνησης και τον τρόπο αντίδρασης στις αποφάσεις των Βρυξελών:

Ο Στουρνάρας γίνεται Καραγκούνης!

Αν μη τι άλλο είναι...χαριτωμένο!

Η Ανακάλυψη του μποσονίου Higgs

Τα πειράματα στοίχισαν 110 δισ δολλάρια

Τα πράγματα δεν είναι πια τόσο απλά στην επιστήμη!

Γιατί η Εκκλησία φοβάται τις ανακαλύψεις της Επιστήμης;

Χωρίς άλλα σχόλια και με το ερώτημα περί κρετινισμού να μένει μετέωρο σχετικά με το ποιόν αφορά:

Την έντονη αντίδραση του μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ προκάλεσαν τα μέχρι τώρα αποτελέσματα των ερευνών στο CERN, οι επιστήμονες του οποίου ανακοίνωσαν πως με «σχεδόν πλήρη» βεβαιότητα εντόπισαν «κάτι που μοιάζει με το σωματίδιο του Χιγκς» -που, εκτός της αυστηρής επιστημονικής ορολογίας, έχει το ψευδώνυμο «σωματίδιο του Θεού».

Με άρθρο του, που δημοσιεύεται στο romfea.gr, ο μητροπολίτης επιτίθεται μιλώντας για «κρετινισμό» και αναρωτώμενος, εφόσον το σωματίδιο είναι τόσο ευφυές, γιατί έδωσαν οι ερευνητές και όχι το ίδιο τη συνέντευξη στους δημοσιογράφους.

Συγκεκριμένα, ο μητροπολίτης γράφει:

«Η ρήσις πού διϊστορικά πλέον έχει καταστεί παγκόσμιο κτήμα τής φιλοσοφίας αλλά και τού πρακτικού βίου: «Πάσά τε επιστήμη, χωριζομένη δικαιοσύνης και πάσης άλλης αρετής, πανουργία, ου σοφία φαίνεται» (Πλάτων, Μενέξενος, 247a), επιβεβαιώνεται κατά τρόπον απόλυτον στην σύγχρονη Βαβέλ τού πειράματος Cern πού διοργανώνει το Ευρωπαϊκό Κέντρο Ερευνών στην Γενεύη τής Ελβετίας.

»Σήμερα σε συνέντευξη Τύπου θα παρουσιαστούν τα αποτελέσματα των πολύμηνων ερευνών στον Μεγάλο Επιταχυντή Ανδρονίων και θα διακηρυχθεί όπως διεδόθη, ότι ανεκαλύφθη «επί τέλους» το Μποζόνιο τού Χίγκς, γνωστότερο και ως σωματίδιο «Θεός» και όχι όπως εσφαλμένα λέγεται «σωματίδιο τού Θεού».

»Θα παρουσιασθεί, η δήθεν τρομακτική ανακάλυψις, ότι «το πεδίον τού υποατομικού σωματιδίου Χίγκς δρα σε ένα αόρατο ενεργειακό πεδίο στο Σύμπαν και προσδίδει υπόσταση στην ύλη και δημιουργεί τη μάζα των άλλων σωματιδίων» και επομένως «βρέθηκε το τελευταίο κομμάτι τού πaζλ για την κατανόηση τού σύμπαντος».

»Στην παρουσίαση θα παραστούν και οι τέσσερις φυσικοί, πού είχαν προτείνει την ύπαρξη τού σωματιδίου πριν 48 χρόνια, μεταξύ των οποίων ο Πήτερ Χίγκς, Ομ. Καθηγητής τού Πανεπιστημίου τού Εδιμβούργου και ο Ταμ Κίμπλ, Ομ. Καθηγητής στο Ιμπέριαλ Κόλετζ τού Λονδίνου.

Ο άνθρωπος κατά καιρούς προσπάθησε να ερμηνεύσει το σύμπαν και την ύπαρξη με πλήθος θεωριών. Ειδικότερα στην σύγχρονη εποχή η Κβαντομηχανική διατύπωσε θεωρία πού ανέτρεψε την νευτώνεια μηχανική και την κλασσική ηλεκτρομαγνητική θεωρία.

»Η αρχή τής απροσδιοριστίας τού Χάιζεμπεργκ, κατά την οποία δεν είναι δυνατόν να προσδιοριστεί με ακρίβεια η θέση και η ταχύτητα ενός υποατομικού σωματιδίου καθώς και η θεωρία τής σχετικότητος τού Αϊνστάιν σχετικά με τον χρόνο και το χωροχρόνο γενικότερα, μελετά την κινητική συμπεριφορά ενός σώματος πού κινείται με ταχύτητες πού πλησιάζουν την ταχύτητα τού φωτός (ειδική θεωρία τής σχετικότητος) καθώς και τα φαινόμενα της καμπύλωσης τού χωροχρόνου ως απόρροια της ύπαρξης βαρυτικών πεδίων (γενική θεωρία τής σχετικότητος). Η έννοια τής «βαρυτικής ιδιομορφίας» πού είναι τού συρμού ισχυρίζεται ότι το σύμπαν προέρχεται από μία αρχική κατάσταση μάζας απειροστών διαστάσεων με τεράστια πυκνότητα και θερμοκρασία 14 περίπου δισεκατομμύρια χρόνια πριν.

»Η νεώτερη θεωρία των «χορδών» αποπειράται να εξηγήσει την δομή τού σύμπαντος σε υποατομικό επίπεδο θεωρώντας και την επίδραση τής βαρυτικής δύναμης με την βοήθεια όχι σωματιδίων αλλά δομών με διαστάσεις, των λεγομένων χορδών. Τέλος η θεωρία τού «χάους» ασχολείται με την συμπεριφορά ορισμένων μη γραμμικών συστημάτων και μελετά ντετερμινιστικά συστήματα καθώς και το συγγενές πεδίο της κβαντικής θεωρίας τού χάους.

»Όλες οι ανωτέρω θεωρίες επιχειρούν να ερμηνεύσουν το φαινόμενο τής ζωής χωρίς καμμία αναφορά ή μάλλον με παγερά άρνηση και αποστροφή στο Υπερούσιο Πρόσωπο τού Παναγίου Θεού και αποδεικνύονται με τον τρόπο αυτό ετεροκίνητα νευρόσπαστα του αρχαίου δαίμονος, τα οποία μεταβάλλουν την επιστήμη από αλήθεια και θάμβος σε πανουργία και διαστροφή, γιατί επιδιώκουν να πείσουν ότι η τάξις, η αρμονία η σκέψις, η τελονομία, η σκοπιμότις και η πρόδηλος σοφία πού διέπει το υλικό Σύμπαν προέρχεται από άλογες και ασυνείδητες μονάδες ύλης πού μάλιστα, όπως ισχυρίζονται, έδρασαν και δρουν με αιτία την τυχαιότητα.

»Σήμερα λοιπόν στην Γενεύη τής Ελβετίας «έξοχα μυαλά» θέλουν να μας καταπείσουν ότι το υποατομικό σωματίδιο μποζόνιο Χίγκς, πού είναι μία ασυνείδητη μονάδα ενέργειας, αν υπάρχει, δημιουργεί, συντονίζει, σχεδιάζει και καταστρώνει τα τρισεκατομμύρια των γαλαξιακών σχηματισμών, τούς σε αυτά υφισταμένους φυσικούς νόμους ώστε μην συγκρούονται μεταξύ τους, την αέναη κίνηση τής συμπαντικής ύλης-μάζης, την οργανική διάπλαση και τη ζωή των ενοργάνων όντων και φυσικά την αρμονία τού υλικού σύμπαντος.

»Αυτό ακόμα το ασυνείδητο σωματίδιο, πού δεν έχει γνώση τού εαυτού του και δεν μπορεί να απαντήσει στο ερώτημα «τι είσαι;» καταστρώνει και δημιουργεί εκ τού μηδενός συνειδητά όντα όπως ο άνθρωπος, πού έχουν το συνειδέναι, υπερβαίνει το αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ ανοργάνου και οργανικής ύλης, τα αγεφύρωτα οργανικά χάσματα μεταξύ όλων των ειδών των γενών των ενοργάνων όντων, το αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ τού φυτικού κόσμου και των εμψύχων όντων, το αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ τού ανθρώπου και όλων των άλλων ενοργάνων και εμψύχων όντων. Αν αυτή η αντίληψις δεν αποτελεί τον απόλυτο ορισμό τού κρετινισμού, τότε τι συνιστά κρετινισμό;

Γονιδιακή θεραπεία- μια πρόοδος

Επιστήμονες στις Η.Π.Α. ανακάλυψαν μια μέθοδο τροποποίησης του DNA των κυττάρων, χωρίς την ανάγκη χρήσης ιογενών φορέων, πράγμα που αποτελεί κάτι σαν επανάσταση στη γονιδιακή θεραπεία. 

Η γονιδιακή θεραπεία συνίσταται σε παρέμβαση στο γενετικό υλικό (DNA) κυττάρων με σκοπό βελτίωση της λειτουργίας τους. Αυτή η "διόρθωση" μπορεί να γίνει είτε με εισαγωγή υγιών γονιδίων, που αντικαθιστούν εκείνα που πάσχουν, είτε με πρόκληση διακοπής της λειτουργίας άλλων βλαπτικών (πχ λόγω μετάλλαξης) γονιδίων. Οι φορείς αυτών των παρεμβάσεων είναι συνήθως ιοί, οι οποίοι έχουν επεξεργαστεί κατάλληλα, ώστε αφ' ενός να μην είναι παθογόνοι και αφ' ετέρου να φέρουν πάνω τους τα γονίδια, που θα παράξουν εκείνες τις πρωτεΐνες, οι οποίες θα παίξουν το ρόλο του διορθωτή του γενετικού υλικού. Οι ιοί χρησιμοποιούνται κυρίως επειδή έχουν τη δυνατότητα να μπαίνουν εύκολα στα ανθρώπινα κύτταρα.

Είναι γεγονός ότι η γονιδιακή θεραπεία δεν πρόσφερε μέχρι σήμερα τα αναμενόμενα και έχει χρησιμοποιηθεί ελάχιστα ως θεραπευτική μέθοδος. Οι λόγοι είναι πολλοί, επιστημονικοί και τεχνικοί, αλλά ένα μεγάλο εμπόδιο είναι ότι οι ιοί ενσωματώνονται τυχαία μέσα στο γενετικό υλικό του κυττάρου, με αποτέλεσμα μερικές φορές να προκαλούν αναστολή λειτουργίας χρήσιμων γονιδίων, όπως πχ εκείνων που καταστέλλουν την ογκογένεση, με αποτέλεσμα την πρόκληση καρκίνου. Επίσης μερικές φορές τα γονίδια που φέρουν παράγουν πολύ περισσότερη πρωτεΐνη από ότι χρειάζεται με αποτέλεσμα αρνητικό για την ομοιόσταση του κυττάρου.

Η ομάδα επιστημόνων από το Scripps Research Institute ενδιαφέρθηκε για το είδος εκείνο γενετικής θεραπείας που έχει στόχο την κατάργηση της λειτουργίας ενός γονιδίου, η οποία κατάργηση μπορεί να είναι ευεργετική για συγκεκριμένα κύτταρα του ασθενή. Είναι γνωστό πχ ότι ο ιός του AIDS δεν μπορεί να μπεί μέσα στα Τ κύτταρα του ανθρώπου, εάν δεν υπάρχει ένας συγκεκριμένος υποδοχέας. Η παρεμπόδιση της λειτουργίας του γονιδίου που παράγει τον υποδοχέα αυτόν, που ονομάζεται CCR5, μπορεί να καταστήσει τα κύτταρα αυτά ανθεκτικά στον ιό HIV. Οι μέχρι τώρα προσπάθειες γίνονταν στα πλαίσια της συμβατικής γονιδιακής θεραπείας, με την εισαγωγή ενός ιϊκού φορέα, που περιέχει ένα γονίδιο, το οποίο παράγει μια πρωτεΐνη, η οποία κάνει μια τομή στο γενετικό υλικό του γονιδίου του υποδοχέα CCR55, οπότε αυτός δεν παράγεται. 

Επειδή, όπως ήδη ανέφερα, η εισαγωγή ιών στα κύτταρά μας δεν είναι άμοιρη κινδύνων, οι ερευνητές σκέφτηκαν να δοκιμάσουν την απ' ευθείας εισαγωγή στα κύτταρα της πρωτεΐνης, που χρειάζεται, κάτι που μέχρι σήμερα ποτέ δεν ήταν δυνατό, καθώς τα μόρια των πρωτεϊνών δεν μπορούν να διαπεράσουν την κυτταρική μεμβράνη. Φαίνεται όμως ότι το τελευταίο δεν είναι απόλυτο. Κάνοντας κατάλληλες τροποποιήσεις στην πρωτεΐνη, πέτυχαν το "θαύμα" της κατ' ευθείαν εισαγωγής της στα Τ κύτταρα, τα οποία έγιναν ανθεκτικά στον ιό HIV. 

Ένα από τα συμπεράσματα που βγαίνει από τη δουλειά αυτή είναι ότι στην έρευνα είναι καλό μερικές φορές να αμφισβητούμε κάποια "θέσφατα" και να δοκιμάζουμε πράγματα, που οι πολλοί θεωρούν ότι δεν πρόκειται να δουλέψουν.

Αυτή είναι και η μαγεία της πραγματικής έρευνας, την οποία δυστυχώς πολύ λίγοι άνθρωποι -απελπιστικά πολύ λίγοι- στη χώρα μας υπηρετούν. 

Cloud Atlas ( Ο Άτλας των Νεφών- ή του Ουρανού) του David Mitchell

Ένα σπονδυλωτό έργο, στο οποίο ο συγγραφέας αφηγείται έξη διαφορετικές ιστορίες, που διαδραματίζονται σε διαφορετικές τοποθεσίες και εποχές, μάλιστα κάποιες βρίσκονται σε ένα δυστοπικό μέλλον (παρένθεση: όλοι οι μελλοντολόγοι συγγραφείς φαντάζονται το μέλλον δυστοπικό και αβίωτο-αυτά ως προς την "εμφυτη" αισιοδοξία του ανθρώπινου γένους). Οι ιστορίες δεν είναι απλά διαφορετικές, αλλά ο συγγραφέας φροντίζει τη θεματολογία του, αλλά και τον τρόπο γραφής του, ώστε να τις κάνει όσο πιο ανόμοιες γίνεται. Θα νόμιζε μάλιστα κανείς -και αυτό το θεωρώ βέβαια ότι ανήκει στα θετικά του βιβλίου- ότι δεν είναι γραμμένες από τον ίδιο άνθρωπο.
Στο πρώτο μέρος του βιβλίου αρχίζει το ξετύλιγμα των ιστοριών, ενώ στο δεύτερο έχουμε την κατάληξή τους, αφού μάλιστα υπάρχει η φροντίδα να τελειώνει το πρώτο μέρος τους σε κάποιο ενδιαφέρον σημείο της εξέλιξής τους. Αυτά όλα θα ήταν ίσως αρκετά ενδιαφέροντα, αλλά ένα από τα ατού του έργου είναι το ότι οι ιστορίες αυτές οι τόσο απομακρυσμένες τοπικά και χρονικά, αλλά και θεματολογικά και αφηγηματικά, έχουν μια αδιόρατη συνάφεια, που άλλοτε είναι σχετικά εμφανής, αν και τις περισσότερες φορές με δυσκολία ανιχνεύσιμη. Οι πρωταγωνιστές τους μάλιστα έχουν και ένα κοινό σωματικό χαρακτηριστικό, που και αυτό δεν είναι καθόλου κραυγαλέο.
Το βιβλίο είναι γραμμένο με πολύ χιούμορ, ιδιαίτερα σε κάποιες από τις ιστορίες που αυτό πρσφέρεται περισσότερο, ενώ υπάρχει σχεδόν σε όλες ευρηματική πλοκή και αφηγηματική ένταση. Στα αρνητικά του εγχειρήματος θα έλεγα ότι είναι το ότι κάποιες από τις ιστορίες και μάλιστα οι λιγότερο "ενδιαφέρουσες" τραβάνε κάπως σε μάκρος.
Αλλά νομίζω ότι θα ήταν ενδιαφέρον να δούμε τι λέει ο ίδιος ο συγγραφέας για το έργο του: " Όλοι οι πρωταγωνιστές του αποτελούν μετενσαρκώσεις της ίδιας ψυχής... που προσδιορίζονται από ένα εκ γενετής σημάδι.. Το "σύννεφο" αναφέρεται στις ολοένα μεταβαλλόμενες εκδηλώσεις του "άτλαντα", που είναι η σταθερή ανθρώπινη φύση... Το θέμα του βιβλίου είναι η αρπακτικότητα...μεμονωμένα άτομα κυνηγούν άλλα άτομα, ομάδες ανθρώπων άλλες ομάδες, έθνη επιτίθενται σε άλλα έθνη".
Ο  David Mitchell είναι Βρεττανός και το βιβλίο ήταν από τα προταθέντα για το βραβείο Booker το 2004.

Blood Meridian (Ο Μεσημβρινός του Αίματος) του Cormac McCarthy

Ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα, από ένα μεγάλο συγγραφέα. Είναι ένα από τα πρώτα του (1985), αλλά ίσως το αριστούργημά του (τα δύο πιο πρόσφατα, που έχω διαβάσει είναι το No Country For Old Men και The Road, που μου άρεσαν μεν, αλλά δεν είχαν τη δύναμη και υποβλητικότητα του Blood Meridian.

Έχουν πει ότι είναι τα απόλυτο γουέστερν, καθώς διαδραματίζεται την εποχή της εξάπλωσης προς τη Δύση και της εξολόθρευσης των Ινδιάνων. Η βία δεν αποτελεί απλά συστατικό του έργου, η βία είναι το έργο και αρχάγγελός της ο εκκεντρικός "Δικαστής". Πρόκειται για την ιστορία του Παιδιού (The Kid), που στα τελευταία κεφάλαια γίνεται ο Άντρας (The Man) μέσα από τη συμμετοχή του στη φοβερή και τρομερή συμμορία του Glanton, που εκεί στα σύνορα του Μεξικού σκοτώνει αράδα Ινδιάνους και κερδίζει χρήματα από τα 'scalps" τους. 

Εκτός, όμως, από τα γεγονότα, που είναι καθηλωτικά, αν και απόλυτα καταθλιπτικά (για την έκταση της θηριωδίας του ανθρώπου), αυτό που συναρπάζει είναι το γράψιμο. Κείμενο με μικρές προτάσεις, ευρηματικό και απέραντο λεξιλόγιο, με πολλές λέξεις που δεν συναντάς εύκολα), με πολύ πυκνά νοήματα. Θυμίζει, όπως και άλλοι έχουν πει τον William Faukner στα καλύτερά του.

Το τέλος είναι κάπως αμφιλεγόμενο και ο επίλογος ανοιχτός σε πολλές ερμηνείες. Η δική μου εκδοχή είναι ότι τελικά ο Δικαστής εκφράζει διαχρονικά την βία την ανθρώπινη, αυτή που ανθίζει σε ευφυείς εγκεφάλους και έχει τη δυνατότητα να αυτο-ανανεώνεται και είναι για το λόγο αυτό αθάνατη, όπως ισχυρίζεται για τη δική του υπόστασή του στην τελευταία αράδα του έργου ο συγκεκριμένος πρωταγωνιστής. Η βία των ζώων, αλλά κυρίως των ινδιάνων, που αφθονεί επίσης στο βιβλίο δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να αποτελέσει αξιόλογο αντίπαλό της βίας της ανθρώπινης διάνοιας.

Ο επίλογος μας αφήνει με μια εικόνα από το μέλλον με αρκετές εκδοχές, που καθρεφτίζουν τη μεταγενέστερη έλευση του σιδηρόδρομου ή ίσως και των πετρελαιοπηγών, με ότι αυτό σημαίνει επίσης για το βιασμό της φύσης από τον άνθρωπο.

Συμπερασματικά ένα πολύ δυνατό, "δύσπεπτο" έργο, που ακριβώς θέλει γερό στομάχι για να το γευτείς όπως πρέπει!

Ανώμαλη προσγείωση ή Ζήσε το μύθο σου;

Ένα άρθρο του Σταύρου Θεοδωράκη, έτσι για να μην έχουν κάποιοι ψευδαισθήσεις!

Από το Protagon.gr

Η Κύπρος λοιπόν ζητά και αυτή λεφτά από την Ευρώπη και οσονούπω θα αποκτήσει το δικό της μνημόνιο (κατάργηση της Αυτόματης Τιμαριθμικής Αναπροσαρμογής, περικοπές στο σύστημα υγείας, απελευθέρωση κλειστών επαγγελμάτων κοκ). Βέβαια περισπούδαστοι αναλυτές ορκιζόντουσαν μέχρι την τελευταία στιγμή ότι η Κύπρος θα βρει λεφτά στην Ρωσία και την Κίνα και δεν θα πέσει στα νύχια του ευρωπαϊκού Βορρά. Δυστυχώς όμως οι Ρώσοι και οι Κινέζοι δεν διαβάζουν, όλοι τους, ελληνικές και κυπριακές εφημερίδες και έτσι άφησαν αβοήθητο τον σύντροφο Χριστόφια. Τώρα θα μου πείτε πώς ένα μαρξιστικό λενινιστικό κόμμα, όπως το ΑΚΕΛ,  δέχεται η χώρα που κυβερνά, να προσφεύγει σε «μηχανισμούς στήριξης»… Έλα ντε! Πάντως το Ανορθωτικό Κόμμα Εργαζόμενου Λαού, δεν έπεσε αμαχητί. Αρχές του μήνα στην Λεμεσό διοργανώθηκε μεγάλο Κυπρορωσικό φεστιβάλ ενώ οι «προεδρικοί απεσταλμένοι» (ο υπουργός Τουρισμού της μεγαλονήσου μαζί και τραπεζίτες) πηγαινοερχόντουσαν συνεχώς στο Πεκίνο. Παρόλα αυτά οι Ρώσοι και Κινέζοι δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Άλλη μια απόδειξη πόσο κακό κάνει στον (Κινέζο και Ρώσο) άνθρωπο η παγκοσμιοποίηση. Με τόσα που έχουν δει τα μάτια του δεν καταλαβαίνει την αξία του κυπριακού μπάλου, της σεφταλιάς και του χαλουμιού.

Η ενίσχυση της Κυπριακής οικονομίας από Ρώσους και Κινέζους αδελφούς, θα ήταν πάντως μια λύση και για τα δικά μας αδιέξοδα. Κυρίως τα ψυχολογικά. Γιατί και λεφτά να μην παίρναμε, θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε να ζούμε με αυτόν τον μύθο. Ότι οι δικοί μας δανειστές είναι κακοί και κάπου, κάπως, κάποτε θα βρεθούν καλοί να μας δανείσουν. Λατινοαμερικάνοι θα είναι αυτοί; Ο Τσάβες ο ίδιος; Ή θα είναι άντρες ψηλοί, χοντροί με κελεμπίες; Ο ΣΥΡΙΖΑ (αλλά και ο Καμμένος) είχε αφήσει ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα. Μιλούσαν για βοήθεια από την Βενεζουέλα, για αραβικά κεφάλαια και κυρίως για Ρώσους και Κινέζους «χορηγούς». Ακόμη και αυτός ο προσεκτικός, τηρουμένων των αναλογιών, Αλέξης Τσίπρας στην συνέντευξη που μου παραχώρησε δύο μέρες πριν τις εκλογές μου μίλησε με θαυμασμό για το «αριστερό κυπριακό μοντέλο». Τώρα όμως τι θα κάνουμε που το μοντέλο τρέχει πίσω από τον … Παπανδρέου; Σε ποιόν μύθο να στηριχτούμε; Πόσο να αντέξει μια χώρα (ψυχολογικά πάντα) χωρίς δεξιούς και αριστερούς μύθους; Βγάλαμε με τα χίλια ζόρια μια κυβέρνηση Σαμαρά γιατί δεν μας άρεσαν οι Πασόκοι και τελικά θα μας εκπροσωπήσει στην σύνοδο Κορυφής της Ευρώπης ένας πρώην υπουργός του Ανδρέα (ο Πρόεδρος Παπούλια) και το δεξί χέρι του Παπακωνσταντίνου (ο υπουργός Ζανιάς). Αυτοί δηλαδή που θα πήγαιναν στις συνόδους κορυφής και το 2010 και το 2011, αν αρρώσταινε ξαφνικά ο Παπανδρέου και ο οικονομικός του υπουργός. Τότε γιατί τον ζήσαμε τον μύθο των εκλογών (εις διπλούν μάλιστα)!

Γιαυτό σας λέω. Βρείτε μου ένα μύθο να στηριχτώ. Είμαι σε αδιέξοδο (ψυχολογικό πάντα).
 

 

Δημιουργία ήπατος στο εργαστήριο

Ιάπωνες ερευνητές παρουσίασαν σε ένα συνέδριο την πρόσφατη δουλεία τους, κατά την οποία πέτυχαν να δημιουργήσουν ένα μικροσκοπικό και μάλλον ατελές ανθρώπινο ήπαρ ξεκινώντας από κύτταρα δέρματος.

Πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό βήμα στον κλάδο της αναγεννητικής ιατρικής με τη χρήση ανθρώπινων βλαστοκυττάρων. Τα βλαστοκύτταρα παρήχθησαν στο εργαστήριο από κύτταρα δέρματος, με τη χρήση κατάλληλων μεταγραφικών παραγόντων και στη συνέχεια μετατράπηκαν σε ηπατοκύτταρα. Αυτό όμως που κάνει την παρούσα εργασία πρωτοποριακή είναι η ενσωμάτωση στο κυτταρικό μείγμα ενδοθηλιακών και μεσεγχυματικών κυττάρων, γεγονός που το μετέτρεψε σε ένα σχηματισμένο, αν και ατελές ήπαρ. Ατελές, επειδή μεταξύ των άλλων δεν έχει χοληφόρα αγγεία, όπως το φυσιολογικό ήπαρ. 

Η εργασία αυτή δείχνει, ότι αν και ο δρόμος θα είναι σίγουρα μακρύς, η δημιουργία οργάνων στο εργαστήριο από κύτταρα δέρματος θα γίνει μια μέρα πραγματικότητα. Ακόμη και στην περίπτωση που το όργανο, όπως το συγκεκριμένο ήπαρ δεν είναι τέλειο, θα μπορούσε να βοηθήσει ασθενείς με βαριά ηπατική ανεπάρκεια να διατηρήσουν μια στοιχειώδη λειτουργία, μέχρι να βρεθεί ήπαρ για μεταμόσχευση.

Δεν είναι τυχαίο ότι κορυφαίοι ερευνητές του κλάδου των βλαστοκυττάρων και της αναγεννητικής ιατρικής, όπως ο George Daley από τη Βοστόνη, χαιρέτισαν με θερμά λόγια το επίτευγμα.

Η ιαπωνική ομάδα είναι από το Yokohama City University και έχει επικεφαλής τον Takanori Takebe.

Τουλάχιστον ας αποκτήσουμε κυβέρνηση

Τελικά ο φόβος αποδείχτηκε σχετικά πιο δυνατός από την ελπίδα; Η μήπως απλά η σύνεση επικράτησε της απερισκεψίας; 

Όποια κι αν είναι η εξήγηση είναι σίγουρο ότι βρισκόμαστε σε μεταβατική φάση. Το πολιτικό σκηνικό έχει αλλάξει οριστικά και αυτό που έρχεται ελπίζουμε να είναι τουλάχιστον "ομορφότερο" από αυτό που φεύγει. 

Προς το παρόν είμαστε ακόμη στην αφετηρία αυτής της νέας εποχής...άρα σίγουρα η ομορφιά δεν περισσεύει.