Ποίηση

 Δημοσιεύω ξανά ένα ποίημα γραμένο το 2017, στα χρόνια της διακυβέρνσης των μεγάλων επαναστατών του ΣΥΡΙΖΑ.

ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗ

Ανασηκώσαμε τα μανίκια μας

Χορέψαμε τις ζεμπεκιές μας

Τραγουδήσαμε τα ωραία μας άσματα

Και λοιδορήσαμε τους φλούφληδες.

Τουιτάραμε τη μαγκιά μας

Και πλέξαμε το προσήκον εγκώμιο

Του μεγάλου μας Ηγέτη,

που ούτε σε εκατό χρονια

τέτοιονα δε θα δούμε.

Και μετά….

Με γοργές αποφασιστικές κινήσεις

Ατόφια δηλαδή επαναστατικές

Ανοίξαμε σκίζοντάς τον φάκελο

με την ένδειξη Memorandum

για να διαβάσουμε τις σημερινές μας αποφάσεις.

Εκείνες, που με τη γνωστή, την απαράμιλλη

διαπραγματευτική μας δεινότητα

επιτύχαμε να μεταφραστούν στα ελληνικά

και όχι όπως ήταν γραμμένες

σε μια απο τις κακόηχες ιμπεριαλιστικές

γλώσσες των εντολέων μας.

Ω ναι, είναι πληκτικό μερικές φορές

αλλά όχι ολωσδιόλου άχαρο

το να κυβερνάς ένα προτεκτοράτο.

Μουσική Πρόταση: Khatia Buniatishvili, Yuja Wang - Brahms, Hungarian Dance No. 1

 

Διαβάζοντας...

Στον Δυτικό Κόσμο υπάρχουν πιθανόν σήμερα τόσοι άνθρωποι χωρίς το θρησκευτικό ένστικτο, όσοι και με αυτό, αλλά όλοι ζουν σε κοινωνίες που αναπτύχθηκαν πάνω σε γραμμές που οριοθετήθηκαν από ανθρώπους που πίστευαν. Παντού στη Γη οι άνθρωποι ξεκίνησαν με τον εξορκισμό Δυνάμεων στις οποίες μπορούσαν να προσβλέπουν για καθοδήγηση και έλεγχο της συμπεριφοράς τους. Αυτός ο μηχανισμός ήταν προφανώς αναγκαίος για τους καιρούς εκείνους. 

Έτσι εμείς, οι μη θρησκευόμενοι, ζούμε μέσα σε κοινωνικές κατασκευές, που ιδρύθηκαν από θρησκευόμενους και όσο κι αν μπορεί να είμαστε κριτικοί ή μνησίκακοι για πολλές από αυτές, κανείς έντιμος αθεϊστής δεν μπορεί να αρνηθεί ότι όταν οι πιο υγιείς όψεις της θρησκείας έχουν ισχύ σε μια κοινωνία, αυτή η κοινωνία είναι καλύτερη. Παίρνουμε μια καλή μπουκιά από το κέικ του αδερφού μας πριν το πετάξουμε στα σκουπίδια.

Γράφει η Diana Athill στο αυτοβιογραφικό της  “Somewhere Towards the End”. 

Με τις μπλούζες της γιαγιάς...

 Η Ίριδα και η Νεφέλη με τις μπλούζες που τους έπλεξε η γιαγιά...

Ποίηση

 

Μπλουζ της μεσαίας τάξης – του Ντένις Ο’ Ντρίσκολ

Μετάφραση: Κώστας Δούσης

Έχει τα πάντα.
Μια όμορφη νεαρή γυναίκα.
Ένα άνετο σπίτι.
Μια σίγουρη δουλειά.
Ένα βελούδινο σετ με καναπέ και δυο πολυθρόνες.
Ένα ασημί μεταλλικό αυτοκίνητο.
Ένα κόκτεϊλ μπαρ από μαόνι.
Ένα τρόπαιο του ράγκμπι.
Ένα τηλεχειριζόμενο στερεοφωνικό.
Ένα σετ μπαστουνιών του γκολφ κάτω απ’ τον καλόγερο.
Μια ξανθιά κόρη που μαθαίνει να περπατά.
Αυτό που φοβάται περισσότερο
κι αυτό που τον κρατάει σε αγωνία κάποιες νύχτες
πάνω στην ηλεκτρική κουβέρτα,
ακούγοντας το παλιό ρολόι
να ηχεί με αποδοκιμασία κατά την προσγείωση,
είναι οι ιστορίες που ξεκινούν:
Είχε τα πάντα.
Μια όμορφη νεαρή γυναίκα.
Ένα άνετο σπίτι.
Μια σίγουρη δουλειά.
Ώσπου μια μέρα.

Από το Περιοδικό Φρέαρ

Ποίηση

AFRAID SO

by Jeanne Marie Beaumont

Is it starting to rain?
Did the check bounce?
Are we out of coffee?
Is this going to hurt?
Could you lose your job?
Did the glass break?
Was the baggage misrouted?
Will this go on my record?
Are you missing much money?
Was anyone injured?
Is the traffic heavy?
Do I have to remove my clothes?
Will it leave a scar?
Must you go?
Will this be in the papers?
Is my time up already?
Are we seeing the understudy?
Will it affect my eyesight?
Did all the books burn?
Are you still smoking?
Is the bone broken?
Will I have to put him to sleep?
Was the car totaled?
Am I responsible for these charges?
Are you contagious?
Will we have to wait long?
Is the runway icy?
Was the gun loaded?
Could this cause side effects?
Do you know who betrayed you?
Is the wound infected?
Are we lost?
Will it get any worse?

Το μυστήριο της συγγραφής

 Όταν γράφω είμαι άλλος άνθρωπος. Κυριολεκτικά. Βλέπω παλιά μου κείμενα και αμφιβάλλω αν είμαι εγώ εκείνος που τα έγραψε. 

Δεν είναι θέμα μνήμης ή μάλλον έλλειψής της. Είναι ωσάν να χρησιμοποιώ όταν συγγράφω ένα άλλο κομμάτι του εγκεφάλου μου, που δεν είναι για καθημερινή χρήση. 

Απόδειξη ότι όταν προσπαθώ να συνεχίσω ένα παλιό κείμενο που όπως είπα δεν μου θυμίζει σχεδόν τίποτα, μετά από ένα-δύο λεπτά γίνεται ένα είδος συγχρονισμού ή μάλλον επανασυγχρονισμού και βρίσκομαι στο ίδιο μήκος κύματος με εκείνο τον άλλο εαυτό μου. Διεγείρεται θάλεγε κανείς εκείνο το κομμάτι του εγκεφάλου που είχε γράψει το αρχικό κείμενο. Αυτό συνεχίζεται για όσο γράφω, αλλά αν μετά από μερικές μέρες ξαναπιάσω το κείμενο αυτό πρέπει να ακολουθηθεί η ίδια διαδικασία αρχικής έκπληξης και επανασυγχρονισμού.

Μυστήριο πράγμα αυτός ο εγκέφαλος!

Μουσική Πρόταση: Villagers - Everything I Am Is Yours

 

Μουσική Πρόταση: «J. J. Cale’s Naturally »

 

H. G. Wells προς James Joyce: Το έργο σου είναι πιο συναρπαστικό στο να το γράφεις, από ότι είναι να το διαβάζεις!

 Ένα μικρό απόσπασμα από την επιστολή-χείμαρρο, ιδιαίτερα επικριτική, του διάσημου Άγγλου συγραφέα H.G. Wells προς τον επίσης διάσημο Ιρλανδό James Joyce μετά την ανάγνωση των έργων του:

Τώρα σχετικά με αυτό το λογοτεχνικό σου πείραμα. Είναι ένα σημαντικό πράγμα, επειδή είσαι ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος και έχεις στην στοιβαγμένη σου σύνθεση μια πολύ δυνατή ιδιοφυϊα στην έκφραση, που έχει ξεφύγει από κάθε πειθαρχία. Αλλά δεν νομίζω ότι οδηγεί πουθενά. Έχεις γυρίσει την πλάτη σου στον κοινό άνθρωπο-στις βασικές του ανάγκες και τον περιορισμένο του χρόνο και νοημοσύνη και έγινες περίπλοκος. Και ποιο είναι το αποτέλεσμα; Τεράστια αινίγματα. Τα τελευταία σου δύο έργα υπήρξαν πολύ πιο συναρπαστικά για να τα γράψεις, από ότι θα είναι ποτέ για να τα διαβάσεις. Πάρε μες σαν ένα τυπικό κοινό αναγνώστη. Παίρνω μεγάλη ευχαρίστηση από αυτή τη δουλειά; Όχι. Αισθάνομαι ότι αποκομίζω κάτι καινούργιο και κατατοπιστικό όπως όταν διαβάζω την απαίσια μετάφραση του Anrep στο κακογραμένο βιβλίο του Pavlov για τα εξηρτημένα αντανακλαστικά;  Όχι. Γι΄αυτό ρωτώ: Ποιος στο καλό είναι αυτός ο Joyce, που απαιτεί από μένα τόσες πολλές ώρες από τις λίγες χιλιάδες που μου απομένουν ακόμη να ζήσω, ώστε να μπορέσω να καταλάβω καλά τα καπρίτσια και τις φαντασιώσεις του και τις ερμηνευτικές του αναλαμπές; 

Αυτά όλα από τη δική μου σκοπιά. Ίσως εσύ έχεις δίκιο κι εγώ κάνω λάθος. Το έργο σου είναι ένα εξαιρετικό επίτευγμα και είμαι πρόθυμος να βγώ από το δρόμο μου προκειμένου να το διασώσω από καταστροφικές ή περιοριστικές παρεμβάσεις. Έχει τους πιστούς του και τους ακολούθους του. Ας τους αφήσουμε να το απολαμβάνουν. Για μένα είναι ένα αδιέξοδο. Σου στέλνω τις θερμότερες ευχές μου Joyce. Δεν μπορώ να σε παρακολουθήσω, όπως κι εσύ δεν μπορείς να παρακολουθήσεις εμένα. Αλλά ο κόσμος είναι φαρδύς και υπάρχει χώρος και για τους δυό μας για να κάνουμε λάθος.

Δικός σου

H. G. Wells

Ελπίδων ολοκλήρωση...

 (συνέχεια από χθες)

Ποιο είναι όμως το αφήγημα; Αυτό που θα κινητοποιήσει όλες τις υγιείς δυνάμεις του πλανήτη και θα αλλάξει τελικά τη μοίρα του; 

Το πρώτο που πρέπει να γίνει κατανοητό είναι ότι η μοίρα της ανθρωπότητας είναι μία και κοινή. Στο μέλλον δεν θα υπάρχει περιθώριο για διακρίσεις ανάμεσα σε εκείνους που θα έχουν στον ήλιο μοίρα και σε εκείνους που θα εξαφανιστούν με συνοπτικές διαδικασίες. Σε αυτήν ακριβώς η διάκριση οδηγούμαστε σήμερα με την λαίλαπα του νεοφιλελεύθερου καπιταλιστικού τόπου ζωής. Ο κάθε λογικός άνθρωπος όμως αντιλαμβάνεται ότι η ελπίδα εκείνων που θεωρούν ότι στο μέλλον θα ανήκουν στην ελίτ που θα διασωθεί σε βάρος των πολλών πληβείων δεν μπορεί παρά να είναι φρούδα. Εάν η πορεία προς την καταστροφή δεν αναστραφεί, αυτοί οι ολίγοι απλά θα είναι οι τελευταίοι που θα χαθούν.

Νέοι άνθρωποι όπως για παράδειγμα φοιτητές στα Πανεπιστήμια πρέπει να πάρουν τις πρωτοβουλίες. Να οργανώσουν συναντήσεις με όσο γίνεται μεγαλύτερη συμμετοχή από διαφορετικές χώρες και να ξεκινήσουν τη συγγραφή ενός προγράμματος σωτηρίας του πλανήτη. 

Ιδού πεδίο δόξας λαμπρό για τις φοιτητικές νεολαίες! Αντί να παπαγαλίζουν τις χειρότερες των πρακτικών των κομμάτων που εκπροσωπούν θα μπορούσαν να αποτελέσουν τον πυρήνα της προσπάθειας για τη σωτηρία του πλανήτη!

Είμαι βέβαιος ότι μόλις σχηματιστεί μια αξιοπρεπής “αρχική μάζα”, η συνέχεια θα είναι καταλυτική. με την επιστημονική έννοια του όρου. 

Το εγχείρημα δεν είναι καθόλου εύκολο, ακριβώς επειδή ο σχηματισμός της αρχικής κρίσιμης μάζας σκοντάφτει στον τρόπο ζωής, που έχει επικρατήσει σήμερα στον κόσμο, αλλά και στην εξελικτικά προσδιορισμένη τάση του ανθρώπου να αγνοεί τους σχετικά μακροπρόθεσμους κινδύνους και να εστιάζει στους άμεσους και ορατούς. 

Οι φτωχές χώρες, που έχουν πληγεί περισσότερο από τον φιλελεύθερο νεοκαπιταλισμό έχουν ως κύριο στόχο τους να μιμηθούν τον τρόπο ζωής των προηγμένων χωρών, δηλαδή να προσεγγίσουν εκείνο ακριβώς το σύστημα που τους έχει φέρει σε αυτή τη δύσκολη θέση!

Αυτό είναι το “μεγάλο” επίτευγμα του καπιταλισμού. Να έχει καταστήσει “πρότυπο” και άξιο προς μίμηση ένα τρόπο ζωής, που οδηγεί στον αφανισμό του ανθρώπου!

Δεν υπάρχει όμως άλλη λύση. Η γενιά που θα νικήσει τον νεοφιλελευθερισμό είναι εκείνη, που με τη σειρά της θα χρησιμοποιήσει τα ίδια τα δικά του όπλα, αυτά που τον έφεραν κυρίαρχο και καταστροφέα, ώστε να αλλάξει το μέλλον της ανθρωπότητας.

Ελπίδων συνέχεια...

 Έγραφα σε προηγούμενη ανάρτηση ότι οι ελπίδες για το μέλλον του πλανήτη στρέφονται προς τη νέα γενιά.

Πως όμως θα αλλάξουν οι νεότεροι τον κόσμο; Πως θα κάνουν ελκυστική μια εναλλακτική πρόταση, που να δίνει ελπίδες για μια βιώσιμη πορεία του κόσμου; 

Πρώτα πρέπει να πατήσουν το φρένο αντιδρώντας σε όλες εκείνες τις λύσεις, που επιδεινώνουν το πρόβλημα. Η κινητοποίηση πρέπει να είναι μεγάλη και να προέλθει από τους ίδιους τους νέους ανθρώπους. Με τη χρήση των κοινωνικών δικτύων και με έναρξη από το σχολείο.  

Η ανθρωπότητα μοιάζει να έχει επιλέξει μια φρενήρη πορεία προς τον όλεθρο. Για να σταματήσει όμως η πορεία αυτή το φρενάρισμα δεν αρκεί. Είναι απαραίτητο, αλλά δεν αρκεί. Χρειάζεται συνάμα και μια εναλλακτική πορεία, δηλαδή ένα καινούργιο αφήγημα. 

Το αφήγημα αυτό πρέπει να είναι όμορφο και ελκυστικό. Πρέπει να αρχίσει να το ακούει κανείς από τα τρυφερά πρώτα χρόνια της ζωής του. Από το σπίτι του αρχικά, αλλά οπωσδήποτε από τους πρώτους του δασκάλους. 

Ποιους δασκάλους όμως; Που είναι αυτοί οι προικισμένοι δάσκαλοι που θα δώσουν το σύνθημα για τη μεγάλη αλλαγή που χρειάζεται ο πλανήτης; Υπάρχουν; 

Και βέβαια υπάρχουν. Σήμερα όμως είναι λίγοι και η φωνή τους αδύνατη και μικρής εμβέλειας. Και επειδή οι δάσκαλοι βγαίνουν από τα Πανεπιστήμια και τις Παιδαγωγικές Σχολές, εκεί είναι που πρέπει να γίνει η μεγάλη επανάσταση. Εκεί πρέπει οι φοιτητές να μάθουν τον τρόπο που πρέπει να περάσουν τα σωστά μηνύματα στις επόμενες γενιές. 

(έπεται συνέχεια)

Μουσική Πρόταση: Albinoni Adagio

 

Από την Copernicus Chamber Orchestra, Horst Sohm (conducting/Leitung).