ΧΥΜΑ

ΧΥΜΑ

Έτσι αντιλαμβάνομαι εγώ τα πράγματα! Έχεις να πεις κάτι; Το λες. Ασχέτως συνεπειών! Έχουμε ή δεν έχουμε καρύδια; 

Τα παραπάνω τάλεγε από μέσα του βέβαια, καθώς ανέβαινε τις σκάλες προς το γραφείο του Λορεντζόπουλου. 

Κάποιοι ανόητοι που κατέβαιναν αμέριμνοι τον σκούντησαν και παρά λίγο να χάσει την ισορροπία του. Αυτή που με τόσο κόπο και αυτοσυγκέντρωση εδώ και τέσσερα λεπτά και περίπου είκοσι-τέσσερα δευτερόλεπτα είχε καταφέρει να φέρει στο ποθητό σημείο, εκείνο που θα του εξασφάλιζε τη μεγίστη δυνατή απόδοση στην επικείμενη καθοριστική του συνάντηση με τον Καθηγητή. 

Όλα θα παίζονταν σε τρία-τέσσερα λεπτά, τοπ εξήμισυ. Όλες οι στατιστικές λένε ότι η καθοριστική περίοδος μιας διαπραγμάτευσης δεν ξεπερνά ποτέ τα τρία λεπτά και σαραντατρία δευτερόλεπτα. Μπορεί μια σχετική συζήτηση να κρατήσει μία και δύο ώρες, ή και περισσότερο, αλλά η σημαντική περίοδος, που όλα παίζονται δεν διαρκεί ποτέ περισσότερο από τρία λεπτά και σαραντατρία δεύτερα. Γεγονός αδιαμφισβήτητο.

Θα τα πεi χύμα, λοιπόν. Χύμα και γρήγορα. Εντός του προδιαγεγραμμένου χρόνου. και με εστιασμό. Προπάντων. Όχι υπεκφυγές και αοριστολογίες. Ράιτ ον δε σποτ. Που λένε και οι αγγλοσάξονες. Επειδή τα ψέματα έχουν τελειώσει. Η υπομονή και η κατανόηση-ποια κατανόηση δηλαδή στα ακατανόητα;- έχουν τα όριά τους. Ο χώρος για υπεκφυγές και αναβλητικότητα έχει φαγωθεί από τη μαύρη τρύπα της δυσπιστίας, που έχει για τα καλά εγκατασταθεί στο κέντρο του γαλαξία της σκέψης του.

Τέρμα τα μέσες-άκρες κύριε Καθηγητά. Τέσσερα χρόνια! Και κάτι μήνες για την ακρίβεια. Μέρα-νύχτα δουλειά και επιτέλους οφείλεις να παραδεχτείς, ότι δεν πάει μακρύτερα η βαλίτσα. Η εργασία έχει ολοκληρωθεί, η διατριβή είναι έτοιμη, πρέπει να δώσεις το οκέι για την παρουσίαση! Τριακόσιες ενενήντα δύο σελίδες, σαράντα- εφτά εικόνες και διαγράμματα, εκατόν σαράντα εννέα βιβλιογραφικές αναφορές. Έλεος, λοιπόν! 

Η περίφημη Λουίζα στο γραφείο της. Μακιγιάζ εννέα αστέρων και ύφος εξήντα δύο καρδιναλίων. Κινήσεις νωχελικές με την ενδεδειγμένη ποσότητα ναζιού και συγκατάβασης. Δείγμα τέλειο. Και αποκλειστικό. Βέρι ορίτζιναλ. 

Δεν έχει λόγο να της πάει κόντρα. Με τον Λορεντζόπουλο πρέπει να εξηγηθεί και όχι με τη γραμματέα του, ή ότι άλλο του είναι τέλος πάντων. Η καλημέρα του άψογη, όπως και η δική της. Μικροχιλιοστά χαμόγελου; Αδιευκρίνιστο. Αν και καλοδεχούμενο. Ενδεικτικό κάποιας τάσης; Λες να έχει το τέρας κατανοήσει το ατελέσφορον της περαιτέρω εμμονής στη στείρα άρνηση; Ίδωμεν!

Εφάρμοσε στο πρόσωπό του την ερωτηματική του έκφραση και την άφησε εκεί να κρέμεται. Η Λουίζα, αρχικά απορροφημένη στην οθόνη του υπολογιστή της, αναγκάστηκε να γυρίσει το βλέμμα της περισσότερο απορημένη από την σιωπή και την ακινησία του.

“Θέλετε κάτι κύριε Αστέργη;”

“Πρέπει να δω τον κύριο Καθηγητή”

“Μπορώ να ρωτήσω για ποιο θέμα;”

“Είναι προσωπικό, δηλαδή… πρόκειται για τη διατριβή μου”, καθώς θυμήθηκε ότι σήμερα τα λέει όλα χύμα και σταράτα.

“Μήπως δεν είναι καλή μέρα σήμερα; Ξέρετε, είναι η τελευταία μέρα για την υποβολή της πρότασης για χρηματοδότηση στην Γενική Γραμματεία. Ο Καθηγητής είναι πάρα πολύ απασχολημένος και ζήτησε να μην τον ενοχλήσει κανείς”.

Η αμηχανία του στιγμιαία, όσο να περάσει από το νου του η αγωνιώδης προετοιμασία του τόσων ημερών. Όχι. Του είναι αδύνατη έστω και η σκέψη, ότι πρέπει να ξαναπεράσει τα ίδια. “Αδύνατον”, του ξέφυγε. Στο ερωτηματικό και κάπως έκπληκτο βλέμμα της Λουΐζας απάντησε επαναλαμβάνοντας τη λέξη: “Αδύνατον”. Και αμέσως πρόσθεσε: “Πρέπει να τον δω σήμερα, τώρα”.

Η κυρία Λουΐζα δεν επέμεινε περισσότερο. Του έριξε ένα βλέμμα, που σήμαινε περίπου “εσύ θα μετανιώσεις” και χτύπησε την πόρτα του Λορεντζόπουλου. Μπήκε χωρίς να περιμένει απάντηση και έκλεισε την πόρτα πίσω της. 

Άρχισε να κάνει βηματάκια σημειωτόν από την ταραχή του; Του ήρθε μια έντονη ανάγκη να πάει στην τουαλέτα; Του φάνηκε πως είχε σταματήσει το μυαλό του και δεν θα ήξερε τι να πει στον Καθηγητή; Θυμήθηκε έξαφνα ένα πολύ ανόητο ανέκδοτο που του είπε ο φίλος του ο Αργύρης; Ίσως όλα αυτά να συνέβησαν σχεδόν ταυτόχρονα, εκεί στον προθάλαμο του γραφείου του Λορεντζόπουλου. 

Η γραμματέας βγήκε και έκλεισε απαλά την πόρτα πίσω της. Τον κοίταξε επίμονα με ένα βλέμμα βαθιάς λύπησης και του είπε: “Μήπως θέλετε να το ξανασκεφτείτε;”

“ Θα σας εμπιστευτώ” απάντησε και κάνοντας μεταβολή βγήκε στο διάδρομο και έτρεξε για την πλησιέστερη τουαλέτα.