Χιούμορ...

Του Δημήτρη Χαντζόπουλου, από την Καθημερινή

Ο κόσμος χωρίς τον Χριστιανισμό…

Πως θα ήταν ο κόσμος χωρίς τον Χριστιανισμό; Να ένα μεγάλο και πάρα πολύ ενδιαφέρον ερώτημα! Πολύ δύσκολο βέβαια να απαντηθεί. Πρέπει να λάβουμε υπ' όψιν τι υπήρχε τότε ως βεβαιότητα. Ένας άκρατος υλισμός σε μια εποχή σχετικής ειρήνης μέσω της ισχύος της Ρώμης. Πως θα προχωρούσε ο κόσμος; Ο χριστιανισμός ήταν μια ανάγκη; Άρα θα προέκυπτε έτσι κι αλλιώς κάτι σαν αυτόν; Οι Χριστιανοί βέβαια πιστεύουν ότι ήταν σχεδιασμένο και θεόσταλτο και όποια άλλη σκέψη προφανώς είναι βλάσφημη. 

Εάν αφήσουμε αυτή την υπερβατική εκδοχή, το πραγματικό ερώτημα είναι αν η χριστιανική ιδέα ήταν η αντίδραση της εποχής σε έναν ολοένα αυξανόμενο υλιστικό κόσμο. 

Ενδιαφέρον είναι να αναζητηθεί το πόσο είχε απασχολήσει μέχρι τότε η αθανασία της ψυχής. Αυτό δηλαδή που ο χριστιανισμός έκανε έμμονη ιδέα. Πάντως σίγουρα ένα κόσμος χωρίς τον χριστιανισμό θα μπορούσε να είναι ένα ενδιαφέρον θέμα μελέτης.

Βρήκα ενδιαφέρουσες απόψεις στο δίκτυο. Κάποιοι πιστεύουν ότι ο κόσμος θα ήταν καλύτερος και προβάλλουν πολύ την καταστροφή πολλών πολιτισμών από τη θρησκεία. Άλλοι, πιο απαισιόδοξοι λένε ότι οι άνθρωποι είναι άνθρωποι και η ιστορία θα είχε πάρει περίπου τον ίδιο δρόμο. Άλλωστε όλα τα σημερινά δεινά υπήρχαν και στους προχριστιανικούς πολιτισμούς.

Γραμμένο πριν 8 χρόνια....

Ξεφυλλίζοντας το ημερολόγιό μου βρήκα κάτι που είχα γράψει στις 11 Μαρτίου του 2011.

Το παραθέτω χωρίς άλλα σχόλια.

Έχουμε ηγέτες;

Η Ελλάδα περνάει μια από τις χειρότερες κρίσεις της ιστορίας της. Όλοι έχουμε επηρεαστεί από τα συμβαίνοντα και, όπως όλες οι σχετικές δημοσκοπήσεις δείχνουν, ο παραδοσιακά αισιόδοξος λαός μας αγωνιά για το μέλλον του. Ιδιαίτερα μεγάλο είναι το πλήγμα για τους νέους ανθρώπους, οι οποίοι ουσιαστικά βλέπουν το μέλλον τους υποθηκευμένο.

Σε περιπτώσεις όπως αυτές παίζουν πολύ μεγάλο ρόλο οι δυνατότητες συσπείρωσης του λαού και η καλλιέργεια κλίματος "ομαδικής προσπάθειας" και "κοινών στόχων". Για να γίνει κάτι τέτοιο, όμως, χρειάζονται ηγέτες. Άνθρωποι, που με την επιρροή τους θα συντείνουν στη διαμόρφωση του κατάλληλου κλίματος και θα εμπνεύσουν τον λαό.

Και το ερώτημα είναι: Έχουμε σήμερα ηγέτες;

Δεν γνωρίζω ποιά είναι η γνώμη σας για το θέμα αυτό, αλλά η δική μου αβίαστη απαντηση είναι: ΟΧΙ!

Οι πολιτικοί αρχηγοί και τα μεγαλοστελέχη των κομμάτων, αφού πρώτα φρόντισαν να αηδιάσουν την ελληνική κοινωνία με το πεπραγμένα τους όλων των τελευταίων χρόνων, αφού προσπάθησαν με επιτυχία να δημιουργήσουν σε όλους μας ενοχές, ωσάν εμείς να καλλιεργούσαμε τόσα χρόνια το κλίμα αυτό της διαφθοράς, παρά τις τεράστιες προσπάθειές τους να το καταστείλουν, συνεχίζουν απτόητοι το καταστροφικό τους έργο.

Με συνεχείς αλληλοκατηγορίες για το ποιός φταίει περισσότερο (είναι κρίμα που δεν έχει βρεθεί ακόμη ένα απατόμετρο ή διαφθορόμετρο), με τη χρησιμοποίηση διπλής γλώσσας, μία για το εσωτερικό και μία για το εξωτερικό, με την άμεση απόρριψη οποιασδήποτε πρότασης που δεν προέρχεται από τους ίδιους, εν τέλει με περίσσεια υποκρισία σε κάθε λέξη και ενέργεια, δίνουν το σαφές μήνυμα: η Ελλάδα είναι άξια της τύχης της!

Αυτούς έχουμε αγαπητές και αγαπητοί! Με αυτούς θα βουλιάξουμε!

Ποίηση

ΑΠΟΦΑΣΗ

Θα φύγω, είπες.

με της αυγής τον ερχομό

δίχως χαιρετισμούς 

και λόγια υστερνά.

Θα κλείσω απαλά την πόρτα

εσύ θα κάνεις πως κοιμάσαι 

ένας αντάξιος χωρισμός 

μιανής ζωής προσποίησης.

Η ενασχόληση με την πολιτική

Τα χρόνια της ενασχόλησής μου με τη Διοίκηση του Πανεπιστημίου Πατρών ήταν ξεχωριστά χρόνια. Προσωπικά τα αποτιμώ θετικά, παρά την αναμφισβήτητη αρνητική τους επίδραση στην επιστημονική μου σταδιοδρομία. Μου πρόσφεραν μιαν άλλην όψη της κοινωνίας, που δεν θα την έβλεπα αν δούλευα αποκλειστικά ως γιατρός, ερευνητής και δάσκαλος. 

Γνώρισα επίσης ενδιαφέροντες ανθρώπους, έκανα κάποια ταξίδια και είδα από κοντά άλλα ακαδημαϊκά ιδρύματα και ήρθα σε επαφή με το σκληρό και ανελέητο πρόσωπο της εξουσίας. Εννοώ τους υπουργούς, τους βουλευτές και λοιπούς παρατρεχάμενους, με τους οποίους αναγκάστηκα να “συνεργαστώ`’ στα πλαίσια της διοίκησης του Πανεπιστημίου. 

Έχω πλέον πειστεί ότι για να έχεις μιαν “επιτυχημένη” καριέρα στην πολιτική πρέπει να διαθέτεις απέραντο κυνισμό και θράσος. Και δεν υπερβάλλω. Όσο ξεκίνησαν χωρίς αυτά τα “προσόντα” γρήγορα τα παράτησαν. Και ήταν τυχεροί αν πρόλαβαν να τα παρατήσουν πριν υποστούν σημαντικές ζημιές, στον οικονομικό-επαγγελματικό ή τον ηθικό και κοινωνικό-οικογενειακό τομέα. Ή και στους δύο τομείς. 

Ποια είναι λοιπόν η λύση; Αφήνουμε την πολιτική στους αμοραλιστές και τους “καταφερτζήδες” και μπαρκάρουμε για άλλες πολιτείες; Ή γινόμαστε Δονκιχώτηδες και πολεμάμε ανεμόμυλους; Δύσκολη απάντηση, καθώς καμιά από τις δύο αυτέ εκδοχές δεν προμηνά καλύτερες μέρες για την κοινωνία. Νομίζω ότι η μοναδική λύση που μπορεί να περπατήσει είναι να ασχολούνται με την πολιτική εκείνοι που έχουν μεν το σαράκι της γνήσιας προσφοράς στο αίμα τους, αλλά παράλληλα έχουν κάποια άλλα προσόντα (πχ περιουσία, δυνατό χαρακτήρα, ισχυρούς κοινωνικούς δεσμούς), που τους επιτρέπουν να αμύνονται επιτυχώς στις πάμπολλες αντιξοότητες της πολιτικής αντιπαράθεσης. Να είναι με άλλα λόγια και λίγο, αλλά όσο πατάει η γάτα, “αμοραλιστές”. 

Χιούμορ....

Του Δημήτρη Χαντζόπουλου, από την Καθημερινή.

Μουσική Πρόταση: " Το κυπαρίσσι " - Άννη Ονουφρίου

Μουσική : Σοφία Καμαγιάννη

Ποίηση : Κωστής Παλαμάς

Τραγούδι : Άννη Ονουφρίου

Τραγούδι από την πολύ καλή φίλη Άννη.

Η Ίριδα μαζεύει μανταρίνια...

Ενημερώστε μας, σύντροφοι

Του Κώστα Γιαννακίδη, από το protagon.gr

Ναι, το είπαμε. Τα Χάρβαρντ και οι αστοί λεηλάτησαν τη χώρα, ρούφηξαν το μεδούλι του κοσμάκη και μετά τον πέταξαν στα σκυλιά του ΔΝΤ για να πλιατσικολογήσουν στον εθνικό του πλούτο. Το εμπεδώσαμε. Μετά ήρθαν οι αμόλυντοι. Με τα καθαρά χέρια και τα γυαλισμένα κούτελα. Οι «είμαστε κάθε λέξη του Συντάγματος». Με τη λάμψη του ηθικού πλεονεκτήματος στα μάτια. Με ιστορικά στελέχη και ένσημα κοινωνικών αγώνων. Ολα και όλα. Αυτοί είναι έντιμοι. Διότι είναι οι ιδέες και τα κόμματα που φτιάχνουν τον άνθρωπο. Και η Αριστερά έχει μόνο τίμιους. Ακόμα και όταν ομολογούν ότι κρατούσαν διπλά βιβλία, όλοι γνωρίζουμε ότι το έκαναν για το κοινό καλό.

Και ναι, το να πάρεις ένα χαριστικό δάνειο από τη χαϊδεμένη τράπεζα του κόμματος δεν ισοδυναμεί ούτε με θαλασσοδάνειο, ούτε με μίζα εξοπλισμών. Το να ποζάρεις με Καλάσνικοφ δεν είναι το ίδιο με το να ποζάρεις με τσεκούρι. Το Καλάσνικοφ όπλισε επαναστάτες. Το να φτύνεις βρισιές στα πρόσωπα των αντιπάλων σου δεν είναι δα και έγκλημα όπως εκείνα που διέπραξαν οι προηγούμενοι. Το να σέρνεις στα δικαστήρια νεκρούς δεν έχει καμία σχέση με τις αυτοκτονίες που προκάλεσαν οι άλλοι και, μη ξεχνιόμαστε, με τους «νεκρούς της ΕΡΤ». Το να καπνίζεις στη μούρη μιας χώρας ούτε συγκρίνεται με την υπονόμευση της δημόσιας υγείας από τους αθλίους του παρελθόντος. 

Το να μαγνητοφωνείς τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος και να μοιράζεις τον διάλογο στα μέσα ενημέρωσης, ωχριά μπροστά στα εγκλήματα για τα οποία κατηγορείς τους τραπεζίτες του κόσμου. 

Συμφωνούμε σε όλα. Αλλά, μισό λεπτό, πατριώτες του ΣΥΡΙΖΑ. Κάπου να βάλουμε ένα όριο. Από ποιο σημείο και μετά δικαιούμεθα να ασκήσουμε κριτική στον Παύλο Πολάκη και στις αντιλήψεις που αντιπροσωπεύει; Υπάρχει, ας πούμε, ένα περιθώριο ανοχής, ένα σημείο που αν το ξεπεράσει θα τεκμηριώσουμε δικαίωμα στην κριτική; Αν υπάρχει, καλό είναι να μας ενημερώσετε. 

Διότι αν αύριο ο Πολάκης αφοδεύσει μπροστά στην κάμερα της ΕΡΤ, θα μας αντιτάξετε ότι οι άλλοι μόλυναν τη χώρα με φουγάρα και παράνομες χωματερές.

Μαλακι, ώρα 6.06 μμ

Ώρα 6.06 μμ  Μαλάκι  Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2019

Από τα μπροστινά παράθυρα του γραφείου μου οι τελευταίες ακτίνες του Ήλιου. 

Από τα πίσω παράθυρα προβάλλει η Σελήνη.

Οι φωτογραφίες πάρθηκαν με διαφορά δευτερολέπτων.

Συνάντηση Καζαντζίδη-Θεοδωράκη

Υπάρχουν δεξιοί διανοούμενοι;

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου, από την Καθημερινή

Είναι η Αριστερά η κατοικία του πνευματικού ανθρώπου; Ο φίλος εκδότης Θανάσης Καστανιώτης σε πρόσφατη συνέντευξή του επανέφερε το προσφιλές ερώτημα στο οποίο ο ίδιος έδωσε καταφατική απάντηση. Ναι, η Αριστερά είναι η κατοικία του πνευματικού ανθρώπου. Κοινώς, αν δραστηριοποιείσαι ως πνευματικός άνθρωπος στη ζεστή αγκαλιά της, θα βρεις τη θαλπωρή της ελευθερίας που χρειάζεται η δημιουργικότητά σου. Δεν προσδιόρισε βέβαια τι σόι κατοικία έχει κατά νου. Μεζονέτα, διαμέρισμα, έπαυλη ή παράγκα; Σημασία έχει να έχεις μια σκεπή πάνω από το κεφάλι σου για να μη σε τρώει η βρόχα ή τ’ αγιάζι.

Δεν ξέρω τι απάντηση θα έδιναν δύο από τους σημαντικότερους πεζογράφους μας της μεταπολεμικής περιόδου, ο Αρης Αλεξάνδρου και ο Στρατής Τσίρκας. Στεγάστηκαν μεν στον οίκο της Αριστεράς, πλην όμως το έργο τους έμεινε κάπου στο υπόγειο μαζί με τα υπόλοιπα εργαλεία και τις ξεκοιλιασμένες πολυθρόνες της γιαγιάς. Και τι απάντηση θα έδινε το πλήθος των συγγραφέων και των πνευματικών ανθρώπων που είχαν την ατυχία να σκέφτονται και να γράφουν σε πολιτείες που τις κυβερνούσε η Αριστερά; Ο Μπουλγκάκοφ; Ο Κούντερα; Τέλος πάντων.

Ο Θανάσης Καστανιώτης, ένας από τους σοβαρότερους εκδότες των τελευταίων δεκαετιών, εξέφρασε την κοινή αντίληψη της εποχής του. Τον κοινό τόπο της μεταπολίτευσης που όριζε ότι διανοητικό έργο παρήγαγε μόνον η Αριστερά. Κάπου διάβασα προ καιρού ότι «δεξιός διανοούμενος είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο». Σύντομο αλλά μεστό περιεχομένου, θα έλεγα. Σεφέρης, Ελύτης, Γκάτσος, Τσαρούχης, Μόραλης, Κουν, Χατζιδάκις, Μινωτής, λυπάμαι που σας το λέω, αλλά δεν κατοικούσαν στην Αριστερά. Απλώς στη μακρά περίοδο της μεταπολίτευσης, ενώ μας έτρεφε πνευματικά ο Σεφέρης και ο Ελύτης, θεωρούσαμε ότι οι διάδοχοί τους είναι διάφοροι επιφανείς, οι οποίοι, ερχόμενοι εκ Παρισίων ως επί το πλείστον, κατελάμβαναν θέσεις στα πανεπιστημιακά ιδρύματα, κοινώς γίνονταν δημόσιοι υπάλληλοι, και αξιοποιώντας το κύρος του πανεπιστημιακού αποφαίνονταν για το παρόν και το μέλλον του τόπου.

Ποια καινούργια αντίληψη γεννήθηκε για την ευρωπαϊκή Ελλάδα σ’ αυτά τα χρόνια; Καμία. Οι λεγόμενοι πνευματικοί άνθρωποι άφησαν στο έλεος της τρέχουσας πολιτικής, της κατοικίας τους, μια δυναμική που οι προκάτοχοί τους, απ’ τον Θεοτοκά ώς τον αριστερό Τσίρκα, είχαν διαπραγματευθεί με τα δικά τους όπλα.

Ηταν ο Τσίρκας αριστερός; Ηταν, όμως όταν έγραφε τις «Ακυβέρνητες πολιτείες», τις έγραφε ως άστεγος. Ηταν ο Σεφέρης δεξιός; Μπορεί, όμως όταν έγραφε το «Μυθιστόρημα», δεν το έγραφε ως δεξιός. Αστεγος αισθανόταν κι αυτός στην Ελλάδα που επιθυμούσε. Δυστυχώς ή ευτυχώς, ο πνευματικός άνθρωπος όταν δημιουργεί πνευματικό έργο δεν μπορεί παρά να είναι άστεγος – ιδεολογικά, πολιτικά, κοινωνικά, θρησκευτικά. Εκτός κι αν δεν τον ενδιαφέρει η δημιουργία πνευματικού έργου αλλά η θέση του που του παρέχει το άλλοθι του «πανεπιστημιακού». Αν είσαι πανεπιστημιακός, χρίζεσαι εκ της θέσεως και πνευματικός άνθρωπος, οπότε αν θέλεις να υπερασπιστείς το πνευματικό σου έργο, φρόντισε τη θέση του πανεπιστημιακού. Και πώς μπορούσες να φροντίσεις τη θέση σου ως πανεπιστημιακού στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης που διαρκεί ώς τις μέρες μας αν δεν είσαι αριστερός; Αν δεν υπερασπιζόσουν το άσυλο, τις καταλήψεις και δεν κατήγγειλες τον αυταρχισμό της αστικής παιδείας; Ο Θεοτοκάς, ο Τερζάκης ή ο Ελύτης δεν μιλούσαν στο όνομα της θέσης τους στο Δημόσιο. Μιλούσαν στο όνομα του έργου τους.

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Το πρόβλημα του πνευματικού κόσμου στα χρόνια της μεταπολίτευσης, που διαρκεί ώς τις μέρες μας το επαναλαμβάνω, είναι ότι αυτός πέρασε στα χέρια των πανεπιστημιακών. Είναι μια από τις μεγάλες νίκες του φοιτητικού κινήματος: ταύτισε τη συντηρητική παιδεία με τη χούντα και επέβαλε μια παιδεία της Αριστεράς. Ας μη γελιόμαστε. Σ’ εκείνα τα χρόνια της πρώτης μεταπολίτευσης ξεκίνησε αυτό που ζούμε σήμερα.

Τι ζούμε σήμερα; Μια χώρα που αντιλαμβάνεται ότι όλη αυτή η κατάσταση την έχει οδηγήσει στον βυθό, δεν έχει όμως την ανάσα για να βγει στην επιφάνεια. Γιατί; Διότι ο πνευματικός μας κόσμος περί άλλα τυρβάζει, κάποια θέση στο πανεπιστήμιο, κάποιο υπουργείο της αριστερής κυβέρνησης ενδεχομένως. Κάτι τέλος πάντων.

Εχει δίκιο ο Καστανιώτης. Η Αριστερά είναι η κατοικία του πνευματικού ανθρώπου. Ας είναι και παράγκα.

Μουσική Πρόταση: Vladimir Sterzer Winter Sonnet - The Message to Another Time

Ενα ανήθικο μάθημα

Του Κώστα Γιαννακίδη, από το Protagon.gr

Η Ουνία επέτρεπε στους ορθόδοξους πληθυσμούς να ασκούν τα λατρευτικά τους καθήκοντα με τον παραδοσιακό τρόπο, αρκεί να αναγνώριζαν τον Πάπα ως κεφαλή της Εκκλησίας. Ήταν ένα είδος θρησκευτικού αποικιοκρατισμού που ενίσχυε την οικουμενικότητα του Βατικανού. Ο Κώστας Ζουράρις και ο Θανάσης Παπαχριστόπουλος θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι είναι οι πρώτοι ουνίτες βουλευτές. Ανήκουν σε ένα κόμμα της αντιπολίτευσης, πλην όμως θα συντάσσονται και μάλιστα εξ ορισμού με τη βούληση της συμπολίτευσης. Όλο αυτό, αν πας να τον εξηγήσεις σε κάποιον που δεν ζει σε αυτή τη χώρα, θα δυσκολευτεί να το καταλάβει. Ενδεχομένως να μην το κατανοήσουν και οι ιθαγενείς. Ακόμα και αν ανοίξουν το στόμα από έκπληξη, ο Πρωθυπουργός θα σταθεί στοργικά από πάνω και θα ρίξει μέσα μερικά ψίχουλα.

Η υπόθεση πλέον είναι τόσο φαιδρή που σε οδηγεί στο άλλο άκρο. Δεν μπορείς καν να χαμογελάσεις. Ας πιάσουμε το νήμα από την αρχή. Πρώτα ο Καμμένος έδειξε δόντια και απειλητικές προθέσεις εναντίον του πρώην εταίρου του, απειλώντας να το κάνει Κούγκι αν μείνει χωρίς Κ.Ο -υποτίθεται ότι ο Παπαχριστόπουλος θα παραιτείτο, η έδρα, σε σχήμα Α’ θέσης αεροπλάνου, θα πήγαινε στον Τέρενς Κουίκ, ο οποίος θα έκανε δήλωση ανεξαρτητοποίησης, εξαϋλώνοντας κοινοβουλευτικά τους ΑΝΕΛ. Αμέσως εκδηλώθηκε μία πρωτοβουλία που την έλεγες και προσπάθεια εξευμενισμού του Καμμένου. Το ίδιο το Μαξίμου επιβεβαίωνε την πρόθεσή του να αλλάξει τον Κανονισμό της Βουλής ώστε, με κάποιον τρόπο, ο Καμμένος να μη χάσει την ιδιότητα του πολιτικού αρχηγού. Η αντιπολίτευση μίλησε για εκβιασμό και ο κάτοχος του ηθικού πλεονεκτήματος, με μία μνημειώδη επιστολή, διέταξε τον Πρόεδρο της Βουλής να μην αλλάξει τον κανονισμό, αλλά να τον ερμηνεύσει. Πώς θα ερμηνευτεί ο Κανονισμός; Εξαρτάται από το τι θα κάνει ο Παπαχριστόπουλος. Αν παραιτηθεί, τότε η ερμηνεία θα λέει ότι όποιος μπήκε στη Βουλή ως πολιτικός αρχηγός, θα βγαίνει και έτσι. Το είπε άλλωστε και ο Καμμένος. Ας τους πάρουν τους βουλευτές, δεν θα του πάρουν ποτέ την ψυχή. Αλλά ποιος μπορεί να ενδιαφέρεται για την ψυχή του Καμμένου; Υπάρχουν όμως και άλλα αστεία. Και αστείοι. Ο Θανάσης Παπαχριστόπουλος επρόκειτο να παραιτηθεί. Τελικώς δεν παραιτείται, αλλά ζητεί η ψήφος του να συναθροίζεται με εκείνες του ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα μπορεί να φτιάξει και την κουκούλα του αυτοκινήτου. Κακώς, σε αυτή τη συγκυρία το κάμπριο του πάει περισσότερο. Ο Σπύρος Δανέλλης έλεγε ότι θα στηρίξει την κυβέρνηση μόνο στο Μακεδονικό. Τελικώς τη στηρίζει παντού και πάντα. Μιλάμε για προοδευτική συμμαχία τώρα, όχι αστεία. Ο Κώστας Ζουράρις στηρίζει τα πάντα, πλην Μακεδονικού, όπου και δεν τον χρειάζονται. Και ως αντιπρόεδρος της Βουλής θα υπερασπίζεται την ομαλή λειτουργία του κοινοβουλευτισμού.

Η Κουντουρά και ο Κόκκαλης στηρίζουν, αλλά δεν προσχωρούν στην Κ.Ο του ΣΥΡΙΖΑ. Ενδεχομένως δεν τους θέλουν κιόλας, τουλάχιστον τώρα. Η Παπακώστα είναι η Παπακώστα. Πάλι καλά να λέτε γιατί, δεδομένων αυτών που βλέπουμε, δεν αποκλείεται η κυβέρνηση να σταματούσε την παραγωγή νομοθετικού έργου, επιδιδόμενη σε μία προσπάθεια να παγώσει τον χρόνο, να μετράνε οι μέρες τριπλές, να μείνει ο Τέρενς σε μία αέναη πτήση χωρίς προσγείωση. Τώρα βέβαια θα βγει ο Τζανακόπουλος να πει ότι η κυβέρνηση εξασφάλισε την κοινοβουλευτική τάξη, υπερασπιζόμενη τη σταθερότητα, προκειμένου να προωθήσει το φιλολαϊκό έργο της. Καλά, εντάξει. Η μόνη προσφορά που αυτή η συγκυρία κομίζει στο πολιτικό ακροατήριο είναι ένα χρήσιμο μάθημα περί κυνισμού, φιλοτομαρισμού και ανηθικότητας. Μία κυβέρνηση που δεν διστάζει και έξι βουλευτές που δεν ντρέπονται. Και μετά όλοι αυτοί απορούν για τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής.

Ποίηση

TWO ENGLISH POEMS II

by Jorge Luis Borges

What can I hold you with? 

I offer you lean streets, desperate sunsets, the 

moon of the jagged suburbs. 

I offer you the bitterness of a man who has looked 

long and long at the lonely moon. 

I offer you my ancestors, my dead men, the ghosts 

that living men have honoured in bronze: 

my father’s father killed in the frontier of 

Buenos Aires, two bullets through his lungs, 

bearded and dead, wrapped by his soldiers in 

the hide of a cow; my mother’s grandfather 

–just twentyfour–heading a charge of 

three hundred men in Peru, now ghosts on 

vanished horses. 

I offer you whatever insight my books may hold, 

whatever manliness or humour my life. 

I offer you the loyalty of a man who has never 

been loyal. 

I offer you that kernel of myself that I have saved, 

somehow–the central heart that deals not 

in words, traffics not with dreams, and is 

untouched by time, by joy, by adversities. 

I offer you the memory of a yellow rose seen at 

sunset, years before you were born. 

I offer you explanations of yourself, theories about 

yourself, authentic and surprising news of 

yourself. 

I can give you my loneliness, my darkness, the 

hunger of my heart; I am trying to bribe you 

with uncertainty, with danger, with defeat.

Μουσική Πρόταση: Sade - Cherish The Day

Η δήλωση και ο διχασμός...

Η δήλωση και ο διχασμός….

Ομολογώ ότι η χθεσινή δήλωση του πρωθυπουργού, ότι από τότε που εκλέχθηκε στο αξίωμα αυτό οφείλει να εκφράζει και να εκπροσωπεί και αυτούς που πάνε στις διαδηλώσεις και αυτούς που φοβούνται τις διαδηλώσεις, αυτούς που δεν έχουν καμιά περιουσία και αυτούς που έχουν κάποια περιουσία και φοβούνται μην την χάσουν, με λίγα λόγια να εκπροσωπεί όλους τους Έλληνες, με άφησε εμβρόντητο και βαθύτατα διχασμένο.

Δεν μπορώ να αποφασίσω αν ήταν η μεγαλύτερη μπαρούφα ή αντίθετα η πιο σοφή δήλωση που έκανε ποτέ Έλληνας πρωθυπουργός.

Μέσα σε αυτό τον απόλυτο διχασμό που νοιώθω ως άτομο, η μόνη μου παρηγοριά είναι ότι, πάντα σύμφωνα με τη δήλωση του πρωθυπουργού, εκφράζει και εκπροσωπεί και τις δύο από τις παραπάνω μου απόψεις.

Ποίηση

BREAKING UP

by Yevgeny Yevtushenko

I fell out of love: that’s our story’s dull ending,

as flat as life is, as dull as the grave.

Excuse me–I’ll break off the string of this love song

and smash the guitar. We have nothing to save.

The puppy is puzzled. Our furry small monster

can’t decide why we complicate simple things so–

he whines at your door and I let him enter,

when he scratches at my door, you always go.

Dog, sentimental dog, you’ll surely go crazy,

running from one to the other like this–

too young to conceive of an ancient idea:

it’s ended, done with, over, kaput. Finis.

Get sentimental and we end up by playing

the old melodrama, “Salvation of Love.”

“Forgiveness,” we whisper, and hope for an echo;

but nothing returns from the silence above.

Better save love at the very beginning,

avoiding all passionate “nevers,” “forevers;”

we ought to have heard what the train wheels were shouting,

“Do not make promises!” Promises are levers.

We should have made note of the broken branches,

we should have looked up at the smokey sky,

warning the witless pretensions of lovers–

the greater the hope is, the greater the lie.

True kindness in love means staying quite sober,

weighing each link of the chain you must bear.

Don’t promise her heaven–suggest half an acre;

not “unto death,” but at least to next year.

And don’t keep declaring, “I love you, I love you.”

That little phrase leads a durable life–

when remembered again in some loveless hereafter,

it can sting like a hornet or stab like a knife.

So–our little dog in all his confusion

turns and returns from door to door.

I won’t say “forgive me” because I have left you;

I ask pardon for one thing: I loved you before.

Διαβάζοντας....

Η τέχνη όμως λίγα πράγματα μπορεί να κάνει ενάντια στην αδικία και τα μπλουζ, από τα οποία ξεπήδησε η τζαζ, ήταν η πραγμάτωση της πικρής αλήθειας ότι πολλή ομορφιά μπορεί να ξεκινήσει σαν μια παρηγοριά για κάτι που δεν μπορεί να διορθωθεί.

Από το βιβλίο του Clive James «Cultural Amnesia.»

Μουσική Πρόταση: Jacqueline's Tears (Jacques Offenbach)

Les Larmes de Jacqueline (Jacqueline's Tears) Op.76 No.2 / Harmonies du soir Op.68 composed by Jacques Offenbach (1819-1880) and dedicated to Arsène Houssaye.

The performance is by Werner Thomas with Münchener Kammerorchester and it's dedicated to Jacqueline Du Pre.

Jacqueline Mary du Pré (1945-1987) was a British cellist. At a young age, she achieved enduring mainstream popularity. Despite her short career, she is regarded as one of the greatest cellists of all time. Her career was cut short by multiple sclerosis, which forced her to stop performing at the age of 28.

Her husband Daniel Barenboim, is a pianist and conductor.