Τα χρόνια της ενασχόλησής μου με τη Διοίκηση του Πανεπιστημίου Πατρών ήταν ξεχωριστά χρόνια. Προσωπικά τα αποτιμώ θετικά, παρά την αναμφισβήτητη αρνητική τους επίδραση στην επιστημονική μου σταδιοδρομία. Μου πρόσφεραν μιαν άλλην όψη της κοινωνίας, που δεν θα την έβλεπα αν δούλευα αποκλειστικά ως γιατρός, ερευνητής και δάσκαλος.
Γνώρισα επίσης ενδιαφέροντες ανθρώπους, έκανα κάποια ταξίδια και είδα από κοντά άλλα ακαδημαϊκά ιδρύματα και ήρθα σε επαφή με το σκληρό και ανελέητο πρόσωπο της εξουσίας. Εννοώ τους υπουργούς, τους βουλευτές και λοιπούς παρατρεχάμενους, με τους οποίους αναγκάστηκα να “συνεργαστώ`’ στα πλαίσια της διοίκησης του Πανεπιστημίου.
Έχω πλέον πειστεί ότι για να έχεις μιαν “επιτυχημένη” καριέρα στην πολιτική πρέπει να διαθέτεις απέραντο κυνισμό και θράσος. Και δεν υπερβάλλω. Όσο ξεκίνησαν χωρίς αυτά τα “προσόντα” γρήγορα τα παράτησαν. Και ήταν τυχεροί αν πρόλαβαν να τα παρατήσουν πριν υποστούν σημαντικές ζημιές, στον οικονομικό-επαγγελματικό ή τον ηθικό και κοινωνικό-οικογενειακό τομέα. Ή και στους δύο τομείς.
Ποια είναι λοιπόν η λύση; Αφήνουμε την πολιτική στους αμοραλιστές και τους “καταφερτζήδες” και μπαρκάρουμε για άλλες πολιτείες; Ή γινόμαστε Δονκιχώτηδες και πολεμάμε ανεμόμυλους; Δύσκολη απάντηση, καθώς καμιά από τις δύο αυτέ εκδοχές δεν προμηνά καλύτερες μέρες για την κοινωνία. Νομίζω ότι η μοναδική λύση που μπορεί να περπατήσει είναι να ασχολούνται με την πολιτική εκείνοι που έχουν μεν το σαράκι της γνήσιας προσφοράς στο αίμα τους, αλλά παράλληλα έχουν κάποια άλλα προσόντα (πχ περιουσία, δυνατό χαρακτήρα, ισχυρούς κοινωνικούς δεσμούς), που τους επιτρέπουν να αμύνονται επιτυχώς στις πάμπολλες αντιξοότητες της πολιτικής αντιπαράθεσης. Να είναι με άλλα λόγια και λίγο, αλλά όσο πατάει η γάτα, “αμοραλιστές”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου