Proverb του Steve Reich ή "πόσο μια μικρή σκέψη μπορεί να γεμίσει μια ολόκληρη ζωή"

“Πόσο μια μικρή σκέψη μπορεί να γεμίσει μια ολόκληρη ζωή” (“How small a thought it takes to fill a whole life!”), σε ελεύθερη μετάφραση.

Αυτό το σύντομο κείμενο του Ludwig Wittgenstein στάθηκε η αιτία της έμπνευσης του συνθέτη Steve Reich (γεν. 1936), που πρόσφατα χαρακτηρίστηκε από τους New York Times ως ο μεγαλύτερος εν ζωή συνθέτης.

Το κομμάτι του Proverb εκτελείται από τρεις σοπράνο, δύο τενόρους και ένα μικρό μουσικό σύνολο. Οι φωνές επαναλαμβάνουν αυτή τη μοναδική φράση του Wittgenstein ξανά και ξανά σε επάλληλους μουσικούς συνδυασμούς. 

Ο ακροατής συλλαμβάνει με βαθμιαίο τρόπο τη βασική ιδέα: “πόσο μια μικρή σκέψη μπορεί να γεμίσει μια ολόκληρη ζωή, ή πόσο μια μικρή γραμμή μπορεί να γεμίσει μια ολόκληρη σύνθεση".

Νομίζω ότι πρόκειται πραγματικά για ένα αριστούργημα!

Δημοκρατία και Δικαιοσύνη

Η δημοκρατία πρέπει να κρίνεται όχι μονάχα από τους θεσμούς που υπάρχουν επίσημα, αλλά από το βαθμό στον οποίο διαφορετικές φωνές από διαφορετικά στρώματα πολιτών μπορούν πραγματικά να ακουστούν.

Από το βιβλίο του Amartya Sen “The Idea of Justice”

Πορτοκάλογλου και αριστερός φασισμός

Οι παρθενογενημένοι και άμωμοι εκ των οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ παρεξηγήθηκαν με αυτό το τραγούδι του Πορτοκάλογλου! 

Ένα τραγούδι που μιλά για την κρίση, που περνά η χώρα μας.

Έχουν ξεσηκωθεί στα social media και μιλούν για ότι πιο προσβλητικό και αισχρό έχουν ακούσει τα τελευταία χρόνια και τον παρομοιάζουν με τον Πάγκαλο!!!

Τους πείραξε ιδιαίτερα ο στίχος: "νικητές και νικημένοι όλοι χάσαμε μαζί"

Μέχρι που μπορεί αν φτάσει άραγε ο αριστερός φασισμός; 

Εγώ προσωπικά τον συγχαίρω τον Πορτοκάλογλου. Μακάρι να βρει μιμητές! 

Και να καταλάβουμε όλοι ότι πρέπει να μπει τέλος στον τεχνητό διχασμό, που επιδιώκουν οι φανατικοί και των δύο άκρων.

Τίτος Πατρίκιος

Από συνέντευξη του Τίτου Πατρίκιου

" Σκέφτομαι τη γνωστή φράση του Καζαντζάκη, που είχε συνεπάρει και εμένα. 'Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος'. Από καιρό λέω το αντίθετο. 'Πάντα ελπίζω σε κάτι. Πάντα φοβάμαι για κάτι. Πάντα προσπαθώ να γίνω ελεύθερος'. Έτσι προσπαθώ να συμπεριφέρομαι, αλλά δεν σημαίνει ότι το πετυχαίνω πάντα".

Απογοήτευση…

Ομολογώ ότι δεν έχω διάθεση να γράψω τελευταία. Είναι τέτοια η κατάσταση που βιώνουμε στη χώρα τούτη, ώστε κάθε σώφρων άνθρωπος δεν μπορεί παρά να νοιώθει τεράστια απογοήτευση.

Ένας λαός κακομαθημένος από τους πολιτικούς που τον κυβερνούν τόσα χρόνια έφερε στην εξουσία ένα νέο πολιτικό και μια παράταξη, που τον έπεισε πρώτον ότι δεν συμμετείχε στη διαφθορά και δεύτερον ότι θα βελτίωνε την κατάστασή του. Με ένα κρεσέντο άκρατου λαϊκισμού και απίθανων ψεμάτων. Επειδή και στη διαφθορά συμμετείχαν, αν δει κανείς πόσα από τα στελέχη τους είχαν πόστα και στις προηγούμενες κυβερνήσεις ή εκμεταλλεύθηκαν την κατάσταση για να πλουτίσουν, αλλά και κανένας τους τόσα χρόνια δεν έλεγε κουβέντα για τις υπερβολές που γίνονταν στη χώρα με τον  συνεχή δανεισμό και τον υπερτροφικό και κυρίως αντιπαραγωγικό δημόσιο τομέα, που η αυτή η αριστερά ήθελε πάντοτε να τον κάνει ακόμη μεγαλύτερο.

Αυτό όμως που με ενοχλεί περισσότερο είναι ο λαϊκισμός και η προσπάθεια να μοιραστεί η Ελλάδα σε “εμάς” και τους άλλους”. Όποιος τους κάνει κριτική ανήκει στην πέμπτη φάλαγγα και είναι έμμισθο όργανο κάποιων συμφερόντων. Καταστρέφουν την παιδεία, μάχονται την τεχνολογική εξέλιξη και υπάρχει μεγάλος φόβος να κάνουν την Ελλάδα απόβλητη στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Είναι ένας συρφετός μετρίων ανθρώπων, με ιδεοληψίες και εμμονές, που δεν έχουν τη δυνατότητα να δουν πέρα από το στενό κομματικό και συντεχνιακό τους συμφέρον.

Και το χειρότερο απ΄όλα είναι ότι δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή καμιά υγιής πολιτική δύναμη να αντιπαρατεθεί σε αυτή τη λαίλαπα του λαϊκισμού και της μετριότητας. 

Γιατί τα παραδοσιακά μεγάλα κόμματα όχι μόνο πλήρωσαν τα σφάλματα τριάντα ετών, αλλά και δεν διαθέτουν ηγέτες με ανάστημα, που θα μπορούσαν να  αντιταχθούν στο λαϊκισμό και να εμπνεύσουν ένα λαό που δεν έχει μάθει να επιδιώκει την αριστεία και την αξιοπρέπεια, που τόσο υποκριτικά επικαλούνται οι λαϊκιστές. 

Η χώρα βουλιάζει….και δυστυχώς βουλιάζει στη λάσπη, όπου κανένα σωσίβιο δεν μπορεί να τη σώσει…. 

Λύση αντί συμφωνίας!

Αυτή η κυβέρνηση (τρόπος του λέγειν) ασχολείται κυρίως με τους ορισμούς και τις λέξεις. Έχει κάτι σαν φετίχ, ας πούμε με το πως ονομάζει τα πράγματα, που μας σερβίρει.

Μετά την τρόικα που έγιναν θεσμοί, την αλλαγή του ονόματος της διαπραγματευτικής ομάδας και όλα τα άλλα παρεμφερή, τώρα βρήκε και τον πρωτότυπο τρόπο που θα μας πασάρει το νέο μνημόνιο.

Θα μας πει ότι συμφωνία με τους εταίρους δεν υπάρχει, επειδή υπάρχουν οι γνωστές κόκκινες γραμμές, αλλά επειδή ο λαός μας δεν θέλει τη ρήξη, θα βρούμε με τους εταίρους, μια “λύση”. Η οποία δεν θα απηχεί μεν τις απόψεις της κυβέρνησης, αφού θα περιέχει έντονα αντιεργατικά και υφεσιακά μέτρα (αν δεν είναι υφεσιακά μέτρα η φορολογική καταιγίδα που έρχεται, τότε τι είναι), αλλά τι να κάνουμε είναι μια κάποια “λύση” στο αδιέξοδο.

Δεν συμφωνούμε λοιπόν, αλλά θα βρούμε μια “λύση”. 

Έ, ρε δέσιμο που θέλουν!

Μεσαιωνικό ΣΥΡΑΝΕΛΑ !!

Τι άλλο θα δούμε από την κυβέρνηση ΣΥΡΑΝΕΛ!

Θαυματουργά οστά περιφέρονται σε νοσοκομεία με τη συνοδεία του Υπουργού Υγείας!

Αφού προηγουμένως έγιναν δεκτά με τιμές αρχηγού κράτους! Μέσα σε κοσμοσυρροή (=ψηφαλάκια ).

Και όπως εύστοχα ειπώθηκε: επί ΣΥΡΑΝΕΛ δύο αρχηγοί κράτους μας επισκέφθηκαν. Το Άγιο Φως και τα οστά της Αγίας Βαρβάρας!

Ο Μεσαίωνας της πρώτης φοράς αριστεράς. Αν κανείς υπολογίσει και τα μέτρα για την Παιδεία πρόκειται για εξαιρετικά συνεπή πολιτική.  

Όταν μας κόψαν τα φτερά

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου.

Μουσική: Ηλίας Ανδριόπουλος.

Πρώτη εκτέλεση: Σωτηρία Μπέλλου & παιδική χορωδία «Εύγηρος» Κεφαλλονιάς, «ΞΕΝΕΣ ΠΟΡΤΕΣ», 1985.

Όταν μας κόψαν τα φτερά

είπες «αυτά είναι τυχερά

και κάποιος θα μας νιώσει»

μα έχει περάσει ο καιρός

κι ούτε καημός ούτε θεός

μας τα 'χει ξαναδώσει.

Με τα δικά μας τα φτερά

όλοι πετάξαν στη χαρά

κι ας ήταν κολασμένοι

κι εμείς με τόσα ιδανικά

βρεθήκαμε στα ξαφνικά

να 'μαστε προδομένοι.

«Κάποτε κάποιοι ουρανοί

θα 'ναι δικοί μας», είχες πει

«και θα τους μοιραστούμε»

μα χρόνια πέρασαν πικρά

κι ούτε γι' αστείο μια φορά

δεν ήταν να τους δούμε.

Με τα δικά μας τα φτερά

όλοι πετάξαν στη χαρά

κι ας ήταν κολασμένοι

κι εμείς με τόσα ιδανικά

βρεθήκαμε στα ξαφνικά

να 'μαστε προδομένοι.

Ακροβατικά υψηλού ρίσκου...

Του Δημήτρη Χαντζόπουλου από την Καθημερινή.

Το σλόγκαν του σημερινού Έλληνα (λίγο πριν την πτώχευση)

Είμαστε όλοι ...συνανεύθυνοι!

Άνοιξη...

Χρώματα Άνοιξης από τον κήπο μας...

Της Δικαιοσύνης Μέθη Ποθητή….

“ Το κρασί έχει τον τρόπο να μαθαίνει στο Θεό διαίρεση: Όλα τα αγαθά που άδικα έχει μοιράσει στους θνητούς με το μεθύσι ανακατώνονται δίκαια. Ο καθένας γίνεται και έχει ότι θέλει.”

Από το “Περί Μέθης” του Κωστή Παπαγιώργη

Γεφύρια στη Δυτική Θεσσαλία

Σήμερα πήγαμε μια πολύ όμορφη εκδρομή στη Δυτική Θεσσαλία στην περιοχή της Πύλης και της Ελάτης.

Είδαμε δύο πολύ όμορφα γεφύρια, εκείνο του Αγίου Βησσαρίωνα και της Παλαιοκαρυάς.

Το δεύτερο ήταν σαφώς πιο εντυπωσιακό, καθώς στέκει μπροστά σε ένα καταρράκτη.

Ακολουθούν μερικές φωτογραφίες για του λόγου το αληθές.

Leonard Cohen: Waiting for the Miracle

Με νοσταλγική διάθεση.....

Κορίτσι καλεί Μανώλη Γλέζο

Από το Κορίτσι του διπλανού πόρταλ  στο protagon.gr 

Αγαπητέ κύριε Γλέζο,

Το ξέρω ότι δεν με ξέρετε αλλά αν με ξέρατε θα ξέρατε ότι εμένα από μικρή κόβει το μάτι μου. Σας κόβω λοιπόν για καλό άνθρωπο. Μα τον Τουτάτη, πολύ θα θελα να σας έχω μπαμπά ή θείο, να βρισκόμαστε μια στην τόσο να πίνουμε κανένα ουζάκι στον ήλιο και να λέμε ό,τι να 'ναι. Φαίνεστε τέλειος για ουζάκι στον ήλιο. Αλλά στην πολιτική ανάλυση… πώς να το θέσω ευγενικά για να μη χάσω την προοπτική της ουζοποσίας μαζί σας… δεν το 'χετε. Είπατε ας πούμε χτες ότι έσφαλε ο Πανούσης που κατέλυσε το πανεπιστημιακό άσυλο. Το πανεπιστημιακό άσυλο, ξέρετε, εξασφαλίζει τη διακίνηση των ιδεών των φοιτητών, αλλά όταν μπουκάρει μέσα και κλειδώνεται η σάρα η μάρα και το κακό συναπάντημα (που βασικά τρολάρει τον ΣΥΡΙΖΑ για να διαπιστωθεί ποιος την έχει μεγαλύτερη την αριστεροσύνη), δεν διακινείται απολύτως τίποτα, ούτε ιδέες, ούτε φοιτητές, ούτε καθηγητές. Κανένας μπάφος μόνο μπορεί να διακινείται για να γουστάρουν οι έγκλειστοι γιατί δεν περνάει η άτιμη η ώρα.

Έπειτα, είπατε πως δεν είναι δουλειά του υπουργού το θέμα, ούτε χρειαζόταν καταστολή. Οι καθηγητές, λέει, έπρεπε να πάνε να συνομιλήσουν με τα «παιδιά» που κατέλαβαν το πανεπιστήμιο και να τα βρούνε μεταξύ τους. Πρώτα απ΄ όλα κύριε Γλέζο μου, εσάς αν μπούκαραν στο σπίτι σας 10-12 άστεγοι και (ΠΡΟΣΟΧΗ) σας κλειδώνανε έξω, θα αρχίζατε συνομιλίες μαζί τους ώστε με την τέχνη της ρητορικής να τους πείσετε να σταματήσουν να σας ρημάζουν το ψυγείο και το σαλόνι αφήνοντάς σας στο κρύο και στα αγιάζι; Και αν δεν είσαι ο Δημοσθένης ο ρήτωρ τι γίνεται; Ζητάς τη βοήθεια του κοινού, του Βαγγέλη του Βενιζέλου που έχει μεγάλο ταλέντο στα χείλη, ή το παίρνεις απόφαση και πας εσύ στο στέκι τους στη γωνία Κοραή και Ακαδημίας που δεν μπάζει;

Έπειτα, άντε και αποφασίζουν οι καθηγητές να συνομιλήσουν. Με ποιον και σε ποια γλώσσα; Οι καταληψίες αφενός δεν γούσταραν να τα βρουν με κανέναν καθηγητή και αφετέρου ήταν κομματάκι παράξενο παρεάκι: Κάτι μικρά αναρχοφρικιά, δυο πενηντάρηδες που κάνουν καψόνια στα Εξάρχεια καμιά τριανταριά χρόνια τώρα, ένα λαμόγιο συνεργός του Παλαιοκώστα που είχε κάνει απαγωγή για λύτρα, ένας Πολωνός διακινητής ναρκωτικών και -το κλου- δυο Αλγερινοί που έμεναν το βράδυ λουξ στη Μεγάλη Βρετάνια και το πρωί την έβγαζαν στην κατάληψη (η επιτομή του σαλονιού και του λιμανιού). Οπότε φαντάσου τώρα να ξεκινήσει ο εξηντάρης ο καθηγητής, χαρτογιακάς φάση, που έφαγε τον κώλο του στις βιβλιοθήκες και όχι στα κέντρα εκμάθησης τζούντο, να χτυπήσει την πόρτα και να πει:

ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Καλημέρα σας. Επιτρέπεται;

ΚΑΤΑΛΗΨΙΑΣ ΠΟΛΩΝΟΣ: Kim jestes idiota mother fucker?

ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Παρακαλώ είναι διαθέσιμος κανείς ελληνόφωνος;

ΚΑΤΑΛΗΨΙΑΣ ΑΛΕΡΙΝΟΣ: elmaout Allah akbar!

ΚΑΘΙΗΓΗΤΗΣ: Για τ΄ όνομα του θεού! Ούτε ένας δεν έχει πάρει προφίσιενσι; Μιτελστούφε; Με ποιον να συζητήσω τα καυτά ζητήματα της σχολής μας;

Σκάει ελληνάρα φρικιό

ΕΛΛΗΝΑΡΑ-ΦΡΙΚΙΟ: Τι θες εδώ ρε μαλάκα και μας πρήζεις τα ούμπαλα;

ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Ήρθα να επιλύσουμε ειρηνικά τις διαφορές μας.

ΓΚΟΜΕΝΑ ΕΛΛΗΝΑΡΑ-ΦΡΙΚΙΟΥ, ΦΡΙΚΙΟ ΕΠΙΣΗΣ: Αντε γαμήσου που θες και συνομιλίες μωρή αστική σαπίλα

ΑΛΕΡΙΝΟΣ Νο2: Μeda tani apila?

ΓΚΟΜΕΝΑ ΦΡΙΚΙΟΥ: Χέσε μας ρε μαλάκα κι εσύ που θα σου κάνω τη λιγκουαφόν. Τώρα μιλάω με τη λούγκρα

ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Ποια είναι η κυρία; Ο κύριος Γλέζος πάντως συνιστά να συνομιλήσουμε μεταξύ μας. Αλλιώς θα αναλάβει ο Πανούσης.

19χρονο ΚΑΜΕΝΟ ΦΡΙΚΙΟ: Ποιος Πανούσης; Η Τζιμάρα; Γουστάρω!

Καταλαβαίνετε κύριε Γλέζο μου πως αυτή η συνομιλία δεν οδηγεί κάπου. Όπως και οι προτάσεις σας. Γι αυτό σας λέω, είστε για ένα ουζάκι;

Υπάρχει ελπίδα για μια κυβέρνηση της Αριστεράς;

Ομολογώ ότι θα ήθελα να είναι διαφορετική η "για πρώτη φορά αριστερά" κυβέρνηση Τσίπρα.

Μια κυβέρνηση με πραγματικά αριστερό πρόσημο, η οποία ανεξάρτητα από τις αντικειμενικές δυσκολίες στα καθαρά οικονομικά θέματα, θα προωθούσε τουλάχιστον εκείνες τις δομικές αλλαγές στην πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας, που υπήρξαν πάγιες θέσεις της αριστεράς.

Αναφέρω ενδεικτικά δύο πολύ σημαντικές παρεμβάσεις, που θα έδιναν ένα αναμφισβήτητο στίγμα διαφορετικότητας από τις προηγούμενες κυβερνήσεις και θα δικαιολογούσαν την αναγκαιότητα της ψήφου του ελληνικού λαού.

Η μία είναι η αλλαγή του εκλογικού νόμου και η θέσπιση της απλής αναλογικής. Και η δεύτερη ο απόλυτος διαχωρισμός της εκκλησίας από το κράτος. 

Και τα δύο υπήρξαν προεκλογικές δεσμεύσεις της κυβέρνησης. Και το δύο δεν δημιουργούν αρνητική επίπτωση στην οικονομία, ώστε να δημιουργούν προβλήματα στις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους. Και όμως η κυβέρνηση τηρεί “σιγήν ιχθύος”. 

Ελπίζω να είναι απλά θέμα προτεραιοτήτων και ότι σύντομα θα έχουμε εξελίξεις στα θέματα αυτά. Και ότι τα βήματα θα είναι αποφασιστικά και προς τη σωστή κατεύθυνση και δεν θα επαναληφθεί το φαινόμενο των αποσπασματικών και οπισθοδρομικών μέτρων, που παίρνονται εσπευσμένα στον τομέα της εκπαίδευσης.

Οφείλω να τονίσω ότι δεν μου αρέσει καθόλου ο τρόπος που η κυβέρνηση αυτή υπέκλεψε την ψήφο του ελληνικού λαού τάζοντας πράγματα που ήξερε ότι δεν μπορούσε να επιτύχει. Η πορεία προς νέες εκλογές ή δημοψήφισμα δεν αποτελεί πράξη ευθύνης, αλλά αναζήτηση συνενόχων και προσπάθεια απεμπλοκής από πιθανές μελλοντικές εξεταστικές επιτροπές. Πράγματα που δεν τιμούν τους σημερινούς κυβερνώντες με δεδομένες τις μέχρι τώρα κινήσεις τους, αλλά και τις θέσεις που είχαν πάρει στο παρελθόν.

Παρά όμως αυτές τις προφανείς μου επιφυλάξεις θέλω να δηλώσω ότι επιθυμώ διακαώς η κυβέρνηση αυτή να πετύχει. Όχι κυρίως επειδή μια επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση θα είναι ήττα για τη χώρα και το λαό μας, που θέλησε να αντιδράσει σε αυτά που έχει υποστεί μέχρι σήμερα. Αλλά επειδή η πιθανότερη εξέλιξη σε μια αποτυχία της σημερινής κυβέρνησης θα είναι μια ακροδεξιά στροφή με τρομακτικές συνέπειες για τη χώρα μας.

Και μια επισήμανση: η μόνη περίπτωση προσφυγής σε εκλογές, που θα είχε νόημα, θα ήταν αν η κυβέρνηση μετά την επιτυχή κατάληξη των διαπραγματεύσεων με τους εταίρους και την επίτευξη ενός κάποιου όχι πολύ επώδυνου συμβιβασμού, ζητούσε από τους πολίτες να της δώσουν την δυνατότητα να εφαρμόσει ένα πραγματικά αριστερό πρόγραμμα διακυβέρνησης, δίνοντάς της τη δυνατότητα να απαλλαγεί από την ακατανόητη και προσβλητική για την ιστορία του αριστερού κινήματος συνεργασία με τους ΑΝΕΛ..

Όλα αυτά βέβαια με την απαραίτητη προϋπόθεση της αλλαγής του εκλογικού νόμου, επειδή οποιαδήποτε μεγάλη αλλαγή δεν μπορεί να στηριχτεί σε πλασματικές κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες. Εάν ο λαός θέλει πραγματικά να αλλάξει ο τρόπος διακυβέρνησης θα πρέπει να στείλει στη βουλή δυνάμεις και πρόσωπα, που με τη συναίνεση και τη συνεργασία θα οδηγήσουν τη χώρα σε μια νέα προοδευτική πορεία. 

Μεταμφιεσμένοι υπουργοί

Παραθέτω άρθρο του Ανδρέα Πετρουλάκη, από το protagon.gr, με το οποίο συμφωνώ.

Οι συνδικαλιστές καθηγητές τι λένε όταν κηρύσσουν απεργία στη διάρκεια των εξετάσεων; «Αγωνιζόμαστε για μια καλύτερη Παιδεία και ένα καλύτερο μέλλον των παιδιών σας, και ελπίζουμε η Κυβέρνηση να μην πάρει την απόφαση να παίξει με την αγωνία των μαθητών μέσα στις εξετάσεις». Τι λένε οι συνδικαλιστές απεργοί των μέσων μεταφοράς; «Αγωνιζόμαστε για καλύτερες συγκοινωνίες και δεν πιστεύουμε ότι η Κυβέρνηση θα τολμήσει να συνεχίσει την ταλαιπωρία των πολιτών». Ομοίως η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ κατηγορεί τον υπουργό για το μπλακ άουτ που η ίδια αποφασίζει, οι αγρότες για την ταλαιπωρία των οδηγών από τα μπλόκα τους και πάει λέγοντας. Είναι ακριβώς αυτό που κάνουν ορισμένοι τωρινοί υπουργοί.

Από πόσους έχουμε ακούσει ότι η Κυβέρνηση έχει τις κόκκινες γραμμές της και ελπίζουν οι δανειστές να μην αποφασίσουν τον θάνατο της χώρας; Πόσο συχνά ακούμε ότι η κυβέρνηση είναι ανυποχώρητη και πέφτει το βάρος στους εταίρους να υποχωρήσουν για να σώσουν την Ελλάδα; Δηλαδή υπουργοί συνδικαλιστές. Δεν έχουν αντιληφθεί τον ρόλο τους, ότι ακριβώς οι ίδιοι είναι επιφορτισμένοι να κάνουν ό,τι χρειάζεται για να μην πεθάνει η χώρα. Δεν έχουν καταλάβει ότι αυτοί είναι τώρα η Εκτελεστική Εξουσία που πρέπει να κάνει τις ασφαλέστερες για τον τόπο επιλογές, και δεν είναι μία συντεχνιακή ομάδα πίεσης αυτών που παίρνουν τις αποφάσεις. Και το σουρεαλιστικό είναι ότι αυτό το κάνουν ακριβώς τη στιγμή που διαφημίζουν πόσο υπερήφανη είναι αυτή η Κυβέρνηση, που στην ουσία έχει εκχωρήσει το μέλλον μας στα χέρια άλλων.

Άλλη κατηγορία είναι οι υπουργοί σχολιαστές. Όπως ο αναπληρωτής Προστασίας του Πολίτη. Που προειδοποιεί ότι στις Σκουριές θα έχουμε νεκρό. Μα είναι αυτός που ακριβώς θα έπρεπε να είναι ο παραλήπτης της προειδοποίησης, για να κάνει το παν προκειμένου να αποφευχθεί η δραματική αυτή εξέλιξη, και όχι ο αποστολέας. Υπουργοί σχολιαστές είναι πολλοί, που συνήθως περιγράφουν την πολιτική κατάσταση με τον τρόπο που την έβλεπαν ως αντιπολίτευση και συνεχίζουν να δίνουν πολιτικό αγώνα εναντίον της τωρινής αντιπολίτευσης σαν να πάγωσε ο χρόνος τον περασμένο Δεκέμβριο.

Έχουμε, φυσικά, και την Πρόεδρο της Βουλής. Που όταν δεν παριστάνει την καναλάρχισσα κάνει συστηματική αντιποίηση ρόλου υπουργών για να μην πω και του Πρωθυπουργού. Κάνει εξωτερική πολιτική, οικονομική πολιτική και λίγο Ενόπλων Δυνάμεων. Πραγματοποιεί μία καθόλα εξωθεσμική κομματική εκδήλωση στη Βουλή, με ευκαιρία την πρωτοβουλία που η ίδια (από πού και ως πού) πήρε για τη διερεύνηση του χρέους, με μόνο αποτέλεσμα να δημιουργεί μεγάλα προσκόμματα στους οικονομικούς υπουργούς που πραγματικά εργάζονται για να επιτύχουν συμφωνία με τους δανειστές. Ένα θέατρο εσωτερικού παραλόγου που δεν τολμούν να εξάγουν στην Ευρώπη και την Ουάσιγκτον αλλά αγνοούν ότι σήμερα τα πάντα εξάγονται αυτομάτως. Το one woman show της κ. Κωνσταντοπούλου είναι ανεξάντλητο και πολυσχιδές και τις περισσότερες φορές φυτρώνει εκεί που δεν σπέρνουν Προέδρους Βουλής.

Και ασφαλώς στην εκδήλωση παρέστη και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Για να επικυρώσει με το βάρος του αξιώματός του την παρότρυνση στον ελληνικό λαό να ελέγξει και να διαγράψει το χρέος μόνος του, σύμφωνα με το αδιανόητο διαφημιστικό τρέιλερ. Και αν είχαν οι δανειστές αμφιβολία, ότι δεν πρόκειται δηλαδή για κάτι παραπάνω από ένα γραφικό πυροτέχνημα εσωτερικής κατανάλωσης, η παρουσία του Προέδρου φρόντισε να τη διαλύσει. Σαν να ήταν βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος πήρε μέρος σε μία κομματική εκδήλωση, απόντων των ηγετών της αντιπολίτευσης, μέσα στην αίθουσα του Κοινοβουλίου, και αφού μίλησε κάθισε και στα έδρανα του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι όμως ο αρχηγός του κράτους και όχι συμπολιτευόμενος βουλευτής.

Γιατί κανείς δεν κάνει τη δουλειά του; Γιατί δεν έχουν επίγνωση του ρόλου για τον οποίο εξελέγησαν; Είναι η απειρία, είναι που έτσι γίνονται τα πράγματα στην πρώτη φορά αριστερά, είναι το προσωπικό τους ταμπεραμέντο, είναι που δειλιάζουν να αναλάβουν τις πραγματικές τους ευθύνες σε αυτήν την καυτή συγκυρία; Πάντως παραπήγε το φαινόμενο της μεταμφίεσης, όχι μόνο λέξεων πια αλλά και ρόλων- επιτέλους οι Πρόεδροι πρέπει να είναι Πρόεδροι, οι υπουργοί πρέπει να είναι υπουργοί, και έχει έρθει η ώρα να κυβερνήσουν.

Διαπίστωση

Είναι γεγονός!

Παρά λίγο για ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ!

Κυριολεκτικά περάσαμε ΣΥΡΙΖΑ!

Το καθοριστικό τεστ

Η πραγματική δοκιμασία για τη συνοχή του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης ΣΥΡΑΝΕΛ δεν είναι οι διαπραγματεύσεις με τους εταίρους και τα μέτρα που θα παρθούν, ούτε η αθέτηση των προεκλογικών δεσμεύσεων.

Είναι η αντίδραση στις προκλήσεις των αναρχικών, όπως αυτή με τη κατάληψη της Πρυτανείας του ΕΚΠΑ. 

Σκεφτείτε να μπουν τα ΜΑΤ στο κτίριο του Πανεπιστημίου με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ!

Πεντοζάλη και Ζάλογγο.

Ο Οίκος Fitch υποβάθμισε την Ελλάδα κατά τρεις μονάδες. 

Θα άκουσαν φαίνεται τον Τσίπρα, που έλεγε προεκλογικά και συγκεκριμένα στις 13/12/14 στην Κρήτη, ότι εμείς «Θα παίζουμε λύρα και οι αγορές θα χορεύουν πεντοζάλη».

Ελπίζω να μην ετοιμαζόμαστε για έναν άλλο χορό στον οποίο έχουμε διακριθεί, δηλαδή εκείνον του Ζαλόγγου.