Θρίαμβος!

Θρίαμβος: Μετά από επίπονες διαπραγματεύσεις και παρά τις πρωτοφανείς πιέσεις ο Βαρουφάκης διατήρησε τη δυνατότητα να γράφει το όνομά του με ένα ν. 

Μπράβο ρε θηρίο Γιάνη!!!!

Μουσική Πρόταση: Looking for my name - Mylène Farmer - Moby

Μαγειρέματα και άλλα χιουμοριστικά…

* Στιγμιότυπο από συνάντηση του κυβερνητικού εκπροσώπου με τους δημοσιογράφους:

Δημοσιογράφος: Γνωρίζουμε ότι ο κύριος Γιάνης (με ένα ν) βρίσκεται στις Βρυξέλλες (με δύο λ) και πρόκειται να υποβάλει πρόταση παράτασης της δανειακής σύμβασης. Γνωρίζουμε επίσης τις εκδηλώσεις συμπαράστασης πολιτών στις πλατείες στην Ελλάδα αλλά και την Ευρώπη. Εσείς ως κυβέρνηση τι άλλο θα κάνετε για να βοηθήσετε στην επιτυχία της προσπάθειας;

Κυβερνητικός εκπρόσωπος: Τι άλλο θα κάνουμε; Κεφτεδάκια…

• Είναι γεγονός ότι ο κύριος Προκόπης Παυλόπουλος τον τελευταίο καιρό δεν έχει συμμετοχή στα τεκταινόμενα. Μάλλον του έχει μείνει από τότε που έμεινε άναυδος  στην εκπομπή εκείνη, που ο Κασιδιάρης πέταξε νερό στη Δούρου και έδωσε σκαμπίλι στην Κανέλλη. Εκείνος παρέμεινε καθήμενος και υπομειδιών. Κυριολεκτικά αμέτοχος. Όπως ταιριάζει σε ένα Πρόεδρο όλων των Ελλήνων!

• Περιμένουμε με εξαιρετικό ενδιαφέρον τις επόμενες κινήσεις του κυρίου Πρωθυπουργού. Έχει πολύ χιούμορ ομολογουμένως!

Μπροστά στην κάμερα

Παραθέτω ένα άρθρο του Κώστα Γιαννακίδη, από το Protagon.gr. Προφανώς συνυπογράφω.

Το βράδυ της Κυριακής ένα συνεργείο της δημόσιας τηλεόρασης πήγε στο Μαξίμου, προκειμένου να μεταφέρει στους τηλεοπτικούς δέκτες μας το διάγγελμα του πρωθυπουργού με το οποίο θα «έχριζε» τον Δημήτρη Αβραμόπουλο αρχηγό του κράτους. Όμως στο Μαξίμου πήγε και ο Π. Λαφαζάνης. Το συνεργείο έφυγε χωρίς να στήσει κάμερα και το μόνο που μάθαμε από τον πρωθυπουργό είναι ότι βρήκε 525 κρατικά ευρώ και τα επέστρεψε.

Μετά τη ρήξη στο Eurogroup ο πρωθυπουργός είναι υποχρεωμένος να φωνάξει πάλι το συνεργείο στο γραφείο του. Και οφείλει, κοιτάζοντάς μας όλους στα μάτια, να εξηγήσει απλά και καθαρά ποιες είναι οι προοπτικές, οι απειλές και οι εναλλακτικές λύσεις που έχει μπροστά της η χώρα. Και φυσικά ποιο είναι το πρόγραμμα και το πλαίσιο που ο ίδιος προτείνει. Οι δανειστές μας έδωσαν διορία τεσσάρων ημερών προκειμένου να ζητήσουμε παράταση του ισχύοντος προγράμματος. Μέχρι στιγμής, είναι γνωστό ότι η κυβέρνηση απορρίπτει αυτήν την επιλογή, έχοντας τη συμπαράσταση της κοινής γνώμης. Το είπε, άλλωστε, ο Π. Καμμένος: «δεν θα ζητήσουμε παράταση, η Ελλάδα δεν εκβιάζεται». Η Ελλάδα ίσως παραγγείλει και μαχητικά για να απαντήσει στους εκβιασμούς, αλλά το θέμα μας δεν είναι, ακόμα, ο υπουργός Εθνικής Άμυνας. Ο λόγος τώρα ανήκει στον πρωθυπουργό. Ο κ. Τσίπρας πρέπει να μιλήσει με σενάρια, όχι με συνθήματα. Να απευθυνθεί στη λογική, όχι στο λαϊκό συναίσθημα. Ναι, η Ελλάδα δεν εκβιάζει και δεν εκβιάζεται. Πρέπει, όμως, να μάθουμε τι θα συμβεί έτσι και οι άλλοι αποφασίσουν να την εκβιάσουν. Με αριθμούς, με σαφές πολιτικό και οικονομικό πλαίσιο.

Την Κυριακή χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στις πλατείες ζητώντας μια ανάσα αξιοπρέπειας. Σωστό. Επικοινωνιακά αυτές οι συγκεντρώσεις είναι η καλύτερη μέθοδος για να προβάλλουμε την τραγωδία μας στην κοινή γνωμη των δανειστών μας. Όμως δεν είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους έχουν σαφή εικόνα των δεδομένων. Έχω, δε, την αίσθηση ότι για ένα μεγάλο κομμάτι της κοινής γνώμης, το πρόβλημά μας δεν έχει να κάνει με λεφτά, αλλά με προθέσεις. Σε μία ιδανική αφήγηση, που χωράει σε μαντινάδα, ο Βαρουφάκης χτυπάει τη γροθιά στο τραπέζι, η κυβέρνηση υψώνει το τείχος της σθεναρής άρνησης και οι άλλοι υποχωρούν. Όλα δείχνουν ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι.

Ο Γιάνης Βαρουφάκης κάνει συχνά λόγο συχνά για «αίμα, δάκρυα και αξιοπρέπεια», στο πλαίσιο μιας στρατηγικής διαπραγμάτευσης. Αν η πορεία μας, λοιπόν, βρίσκεται πάνω στον οδικό του χάρτη, τότε καλό είναι να ζητήσει από τον πολιτικό του προϊστάμενο ένα ειλικρινές διάγγελμα μπροστά στην κάμερα. Η κυβέρνηση θα επιβεβαιώσει την αποφασιστικότητά της και οι στιγμές θα επενδυθούν με το δράμα που τους αξίζει. Ο λαός, άλλωστε, είναι σοφός. 

Εθνικό Απελευθερωτικό Μνημόνιο

Αναρωτιέμαι: Γίνεται διαπραγμάτευση προγράμματος ή τίτλου προγράμματος;

Σε περίπτωση που οι “εταίροι” επιμένουν στη λέξη Μνημόνιο, ας το ονομάσουμε Εθνικό Απελευθερωτικό Μνημόνιο (ΕΑΜ). 

Η δύσκολη αλλά αναγκαία επιλογή….

Η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι βαδίζουμε ολοταχώς προς την έξοδο από την ευροζώνη.

Ο κ. Τσίπρας πήρε την εντολή να τερματίσει τα μνημόνια, χωρίς όμως να βγούμε από την ευροζώνη. Το πρώτο το τονίζει συνεχώς, ενώ το δεύτερο το αποσιωπά.

Ίσως πήρε μια εντολή που δεν είναι πραγματοποιήσιμη. Δηλαδή και τα δύο από τα παραπάνω δεν γίνονται.

Μένει σε αυτόν και στους συνεργάτες του να σταθμίσουν ποιο από τα δύο παραπάνω θα επιλέξουν.

Αυτό πολλοί από μας το καταλάβαιναν και το ήξεραν από την αρχή. 

Εκεί στην κυβέρνηση το έχουν άραγε καταλάβει;

Και θα έχουν το χρόνο και τη δυνατότητα να στρίψουν το τιμόνι;

Ήταν ένα μικρό καράβι…

Το θυμόσαστε άραγε εκείνο το τραγουδάκι, που λέγαμε στις μαθητικές εκδρομές;

Σας το θυμίζω:

Ήταν ένα μικρό καράβι 

που ήταν αταξίδευτο 

Οέ, Οέ, Οέ, Οέ. 

Κι έκανε ένα μακρύ ταξίδι 

μέσα εις τη Μεσόγειο 

Οέ, Οέ, Οέ, Οέ. 

(Η παραλλαγή που εμείς τραγουδούσαμε ήταν: 

Κι έκανε ένα μακρύ ταξίδι

μες στου Αιγαίου τα νερά)

Και σε πέντε έξι εβδομάδες 

σωθήκαν όλες οι τροφές 

Οέ, Οέ, Οέ, Οέ. 

Και τότε ρίξανε τον κλήρο 

να δούνε ποιος θα φαγωθεί

Οέ, Οέ, Οέ, Οέ. 

Κι ο κλήρος πέφτει στα αγόρια

που ήταν σαν σκυλόψαρα

Οέ, Οέ, Οέ, Οέ. 

Κι ο κλήρος πέφτει στα κορίτσια

που ήταν σαν σκουπόξυλα

Οέ, Οέ, Οέ, Οέ. 

Κι αν σας αρέσει αυτή η ιστορία

την ξαναλέμε, λέμε απ’ την αρχή

Οέ, Οέ, Οέ, Οέ.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά αισθάνομαι ότι όλοι οι Έλληνες βρισκόμαστε αυτές τις μέρες σε αυτό το μικρό καράβι, που μας πηγαίνει σε κάποιο παρόμοιο ταξίδι. 

Όσο για τον κλήρο, όσο κι’ αν ηχητικά ακούγεται ωραίο το:

Κι ο κλήρος πέφτει στον Αλέξη, 

που ήταν όμορφο παιδί…

φοβάμαι ότι η πιθανότερη εκδοχή είναι:

Κι ο κλήρος πέφτει στο λαό μας, 

που ήταν εύπιστος πολύ….

(εννοείται ότι το επίθετο της παραπάνω πρότασης μπορεί να αντικατασταθεί και από πολλά άλλα)

Εμείς και τα πιστεύω μας…

Μια πολύ εύστοχη ρήση του Αμερικανού συγγραφέα και ακτιβιστή Upton Sinclair (1878-1968):

“Είναι δύσκολο να κάνεις κάποιον να καταλάβει κάτι, όταν ο μισθός του εξαρτάται από το να μην το καταλαβαίνει.”

(Από το βιβλίο: This Changes Everything, της Naomi Klein.

Η Νίκη της Αριστεράς

Όλα δείχνουν ότι ο κύβος ερρίφθη. Θα αποκτήσουμε κυβέρνηση της Αριστεράς για πρώτη φορά -και μάλλον και τελευταία για μερικούς από μας- στη ζωή μας.

Προσωπικά θα έπρεπε να ήμουν ευτυχής!

Γιατί όμως δεν νοιώθω ακριβώς έτσι;

Μήπως επειδή αυτή η αριστερά δεν είναι αυτή που περιμέναμε τόσα χρόνια να κυβερνήσει;

Μήπως επειδή φοβόμαστε την απογοήτευση που θα επακολουθήσει;

Και την ακροδεξιά στροφή, που μοιραία μας έχει στήσει καρτέρι;

Μήπως επειδή το γνωστό σλόγκαν ότι η εξουσία είναι όπως το βιολί, που το παίρνεις με το αριστερό χέρι και το παίζεις με το δεξί, θα αποδειχθεί και πάλι σοφό;

Μήπως η πληθώρα των ευκαιριακών που έχουν συγκεντρωθεί στον ΣΥΡΙΖΑ τρομάζει;

Πιστεύω απόλυτα ότι η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να είναι σημαντική για την Ελλάδα και την Ευρώπη εάν η χώρα μας είχε τη δύναμη να αντέξει στις πιέσεις που θα της γίνουν, εάν είχε τους ηγέτες και τους ανθρώπους εκείνους που θα έλεγαν στο λαό την αλήθεια και θα ζητούσαν συμπαράσταση σε ένα πολύ δύσκολο αγώνα, εφαρμόζοντας παράλληλα κανόνες ισονομίας και δικαιοσύνης στη χώρα.

Δυστυχώς φοβούμαι ότι αυτές οι προϋποθέσεις δεν υπάρχουν!

Μακάρι να διαψευσθώ και να ζήσουμε σε μια εντελώς διαφορετική χώρα με αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη.

Όλοι οι καλόπιστοι άνθρωποι αυτής της χώρας είναι έτοιμοι να βοηθήσουν σε αυτή την περίπτωση και να αποδεχτούν ότι ο σκεπτικισμός τους ήταν λαθεμένος.

Δύσμοιρο Πανεπιστήμιο...

Του Ανδρέα Πετρουλάκη από την Καθημερινή

Χιονισμένος Βόλος από ψηλά

Μαλάκι...σήμερα το πρωί

Αυστρία

Επιστροφή χθες μετά από σύντομες διακοπές στην Αυστρία. Διαμονή στο χωριό Aldrans με φανταστική θέα προς το Innsbruck και τα γύρω βουνά. Βόλτες στο Innsbruck, Salzburg, Rattenberg και άλλες όμορφες πόλεις. Επίσκεψη στο χιονοδρομικό κέντρο του Igls. 

Μια όμορφη εμπειρία και ένα διάλειμμα από τη νοσηρή ελληνική πραγματικότητα.

Ένα μικρό φωτογραφικό δείγμα:

Το Ποτάμι...

Όχι εκείνο που νομίζετε, αλλά ένα όμορφο καινούργιο Ποτάμι, τραγουδισμένο από τον Σωκράτη Μάλαμα και τη Νατάσσα Μποφίλιου, από τον καινούργιο δίσκο "Πρώτες Λέξεις".

Η μουσική είναι του Θέμη Καραμουρατίδη και οι στίχοι του Οδυσσσέα Ιωάννου.

Μουσική Πρόταση: Low- Laser beam

Είδα απόψε την ταινία “A Woman in Winter”  κάτι ανάμεσα σε επιστημονική φαντασία και ταινία μυστηρίου. Όχι κάτι εξαιρετικό, αλλά στο τέλος είχε ένα τραγούδι που μου άρεσε αρκετά και που έψαξα για να το βρω και σας το προτείνω.

Ο τίτλος του είναι “Laser Beam” και το συγκρότημα που το δημιούργησε λέγεται “Low”. Πρόκειται για ένα μικρό και σχετικά άγνωστο συγκρότημα τριών μουσικών, από το Duluth της Minnesota. 

Karlheinz Stockhausen "Helicopter String Quartet”

Να κάτι πολύ διαφορετικό. 

Μουσική του 20ου αιώνα από ένα συνθέτη, τον  Karlheinz Stockhausen (1928-2007), που επηρέασε πολλά ποπ συγκροτήματα, μεταξύ των οποίων και τους Beatles.

Η ΑΝΟΧΗ ΤΗΣ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑΣ

Είναι γενικά παραδεκτό ότι οι χαλεποί καιροί χαρακτηρίζονται από ανεπαρκείς και μέτριους ηγέτες. Και συχνά αποδίδεται σε αυτούς τους ελλειψοβαρείς ηγέτες η παρακμή των καιρών τους.

Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Διαμορφώνουν οι κακοί ηγέτες τους καιρούς τους ή μήπως αντανακλούν την κοινωνία τους και είναι αυτοί δημιουργήματα των συνθηκών;

Για να το πούμε με άλλα λόγια: μήπως οι κοινωνίες των χαλεπών καιρών έχουν την τάση να ανέχονται τη μετριότητα; Την μετριότητα όχι μόνο των άλλων, αλλά πρώτιστα τη δική τους, αφού αυτή είναι προϋπόθεση για την αποδοχή στη συνέχεια ως ηγετών εκείνων που αποτελούν προεκτάσεις των ιδίων; Και μήπως αυτή η τάση οδηγεί και σε κάτι ακόμη πιο επικίνδυνο, δηλαδή στην απόρριψη της αξίας και της αριστείας;

Νομίζω ότι αυτό ακριβώς συμβαίνει και μια αναδρομή στην ιστορία ή μια κριτική ματιά στη σημερινή πραγματικότητα-και όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά παγκόσμια- θα μας δώσε πειστική απάντηση.

Όταν η κοινωνία ανέχεται τη μετριότητα υπονομεύει το μέλλον της και όταν εξοβελίζει την αριστεία υπογράφει τη θανατική της καταδίκη.

Γιατί η ανοχή και ο θρίαμβος της μετριότητας αποτελεί τον πανωλεθρίαμβο της εποχής μας.

Στη Σιωπή....

Μουσική: Γιώργος Καγιαλίκος
Στίχοι: Χριστίνα Κουκέλη
Εκτέλεση: Λίλιαν Τσατσαρώνη

Από το Δίσκο "Φυγή", 2014

Τζίλντα

Μια πολύ άσχημη μέρα. Σήμερα η αγαπημένη όμορφη γατούλα μας, η Τζίλντα, έκλεισε το σχετικά σύντομο κύκλο της παρουσίας της στη Γη.

Ήταν ένα αξιαγάπητο, πανέξυπνο ζώο, που σημάδεψε τη ζωή μας τα τελευταία οχτώ χρόνια. 

Πέθανε πιθανότατα από λοιμώδη περιτονίτιδα, ένα μεταδιδόμενο και εξαιρετικά βαρύ νόσημα, που την οδήγησε σε κατάρρευση μέσα σε 3-4 μέρες!

Θα τη θυμόμαστε για πάντα με ευγνωμοσύνη για τις χαρές που μας έδωσε, σε αντάλλαγμα αυτών των ελάχιστων που της δώσαμε εμείς.

Θεσσαλονίκη....

Θεσσαλονίκη για το Πανελλήνιο Αιματολογικό Συνέδριο. Σαν άλλοτε…Αλλά πόσο διαφορετικά!