Μια περίεργη ιστορία

Να μια περίεργη εξιστόρηση, που ζητάει εξήγηση. Όποιος θέλει μπορεί να να την καταθέσει  στην ιστοσελίδα ή έστω να τη σκεφτεί για τον εαυτό του.

Δυο συγγραφείς, ο ένας υπέργηρος και διάσημος, ο άλλος νεοσσός, μόλις στο ξεκίνημά του, βρίσκονται σε ένα μοναχικό σπίτι στο δάσος και κουτσοπίνουν κουβεντιάζοντας. Έξω χειμώνας, αγέρας και βροχή. Το τζάκι καίει και τους βοηθά να αντέχουν και να συνεχίζουν τη συζήτηση μέσα στη νύχτα.

Σε μια στιγμή ο νέος ρωτά τον ηλικιωμένο, τον οποίο και θεωρεί μέντορά του:

-Υπάρχει ελπίδα;

Για δύο-τρία λεπτά επικρατεί σιωπή. Ο νέος αρχίζει να αμφιβάλλει αν ο άλλος τον άκουσε. Μετά ο γέρος καθαρίζει το λαιμό του και ετοιμάζεται να μιλήσει. Παίρνει πολύ σοβαρό ύφος και λέει τα παρακάτω:

- Στο παλάτι των Βερσαλλιών, τότε που ήταν στις μεγαλύτερες δόξες του, αιωρούνταν πάντοτε μια πολύ ελαφριά μυρωδιά ανθρώπινης ακαθαρσίας, επειδή καθώς οι υπηρέτριες διέσχιζαν βιαστικά τους διαδρόμους, όλο και κάποια μικρή ποσότητα γλυστρούσε από τα δοχεία".

Αυτή ήταν η γεμάτη σοβαρότητα απάντηση του ηλικιωμένου συγγραφέα, που όλοι θεωρούσαν σοφό, στο ερώτημα του πολύ νεότερου συναδέλφου του, εκείνη τη χειμωνιάτικη νύχτα.

Τι λέτε, λοιπόν; Υπάρχει ελπίδα;

Τίτλοι τέλους για τον Philip Roth

Πριν λίγα χρόνια ο Roth, που είναι τώρα 78 ετών, αποφάσισε να διαβάσει όλα τα έργα των συγγραφέων που αγάπησε περισσότερο (Conrad, Dostoyevsky, Turgenev, Hemingway) και μετά διάβασε ξανά όλα τα δικά του βιβλία.

"Ήθελα να δω αν είχα χάσει το χρόνο μου γράφοντας. Και σκέφτηκα ότι λίγο-πολύ μάλλον τα κατάφερα. Στο τέλος της ζωλης του ο μποξέρ Joe Louis είπε: Έκανα το καλύτερο που μπορούσα με ότι είχα". Αυτό ακριβώς θάλεγα για τη δουλειά μου: Έκανα το καλύτερο που μπορούσα με ότι είχα".

Αυτό είναι το περισσότερο που μπορεί να ζητήσει κανείς ή να περιμένει από τον εαυτό του. 

Καί τώρα;

Αν γράψω τώρα ένα βιβλίο είναι πιθανό να είναι μια αποτυχία. Και ποιός θέλει να διαβάσει ένα ακόμη μέτριο βιβλίο;

Μακάρι περισσότεροι καλλιτέχνες, είτε είναι συγγραφείς ή μουσικοί ή ότι άλλο να είχαν αυτή την άποψη. Είναι ο απόλυτος ορισμός του "αποχωρώ με αξιοπρέπεια". 

(Παρμένο από μια στήλη με την είδηση της απόφασης του Philip Roth, να μην γράψει άλλο βιβλίο).

 Επίσκεψη στη Μονή Σέλτσου

Βρίσκεται στα όρια των νομών Άρτας, Καρδίτσας και Τρικάλων, απέναντι από το χωριό Πετρωτό, σε ένα δυσπρόσιτο σημείο πάνω από την κοιλάδα του Αχελώου, και έχει χτιστεί τον 17ο αιώνα.

Εκεί τον Απρίλη του 1804 έγινε η μεγάλη σφαγή των παγιδευμένων επί τετράμηνο Σουλιωτών, υπό τον Κίτσο Μπότσαρη, από τους τούρκους του Αλή πασά, αλλά δυστυχώς και πολλούς Έλληνες αρματωλούς, που υπηρετούσαν τον πασά και είχαν έχθρα με τους Σουλιώτες. Από 1200 περίπου άτομα γλύτωσαν πολύ λίγοι (οι εκτιμήσεις των διαφόρων πηγών ποικίλουν από 10 έως 80), που μπόρεσαν να ξεφύγουν. Ανάμεσά τους σε ηλικία μόλις 13 ετών ο Μάρκος Μπότσαρης. Πολλοί από τους Σουλιώτες, ιδιαίτερα τα γυναικόπαιδα βρήκαν το θάνατο πεφτοντας στον γκρεμό. 

Από την εκεί επίσκεψή μας δείτε μερικές φωτογραφίες. Υπάρχει στο ναό ένα τέμπλο και τοιχογραφίες εξαιρετικού ανδιαφέροντος.

Υπάρχει όμως ανάγκη και μιας προειδοποίησης για όσους τυχόν θέλουν να επισκεφτούν τη Μονή Σέλτσου. Υπάρχει στο τέλος ένας χωματόδρομος 5.5 χιλιομέτρων, που σε μερικά σημεία είναι όπως η φωτογραφία που ακολουθεί:

Οι μέρες που δικάζουν...

Ένα εξαιρετικό τραγούδι του Σταμάτη Κραουνάκη σε στίχους (μερικούς βλέπετε πιο κάτω) Οδυσσέα Ιωάννου. Για τα παιδιά που έχασαν τη μπάλα, δηλαδή για ολους μας.

Εδώ σε μοναδική ζωντανή εκτέλεση από τη Χάρις Αλεξίου και τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Με μια πολύ σωστή επισήμανση του Βασίλη στο τέλος για την καταστροφή του πλανήτη μας...

Κι αν όλα βγουν αληθινά,

δεν θα χαρώ,ούτε θα κλάψω

και δε θα πω,στο είχα πει...

δεν ξέρω πως,ούτε γιατί

χωρίς μια λέξη το τσιγάρο σου θ' ανάψω..

Μικρά διαμαντάκια...

Ακόμη και σε λογοτεχνικά έργα που δεν αποτελούν δα και σταθμούς και συνήθως δεν διεκδικούν βραβεία και επαίνους μπορείς να βρεις διαμαντάκια. Αυτός άλλωστε είναι ένας από τους λόγους που διαβάζω πολύ λογοτεχνία.

Ένα τέτοιο παραθέτω εδώ, που προέρχεται από τη συλλογή διηγημάτων της Σοφίας Γκούσου " Τα Μεταμεσονύκτια".

Πρόκειται για  μικρά ερωτικά κείμενα γεμάτα αναμνήσεις, που τονίζουν με τον τρόπο αυτό περισσότερο την αβάσταχτη απουσία. Περνώντας λοιπόν από ένα χώρο διασκέδασης, όπου κάποτε πήγαιναν μαζι με τον απόντα, σκέφτεται η αφηγήτρια:

«Δεν ξέρω τί με πονάει περισσότερο. Η υποψία ότι είσαι εκεί ή η βεβαιότητα ότι δεν είσαι;»

Κάποιες ανιαρές μέρες

Τι θα έπρεπε -και δεν πρόκειται- να πει ο Τσίπρας

Ναι ο Τσίπρας μπορεί και πρέπει να πει όλη την αλήθεια. 

Είναι γεγονός ότι η πολιτική που εφαρμόζεται έχει γονατίσει το λαό και το κυριότερο ότι δεν δημιουργεί ελπίδα για το μέλλον.

Είναι γεγονός, ότι το τίμημα της παραμονής μας στην Ευρώπη είναι δυσανάλογο με τις δυνατότητές μας. Και ότι η αξιοπρέπεια της χώρας και του λαού της καταρρακώνεται.

Να τι πρέπει να πει λοιπόν ο Τσίπρας:

"Εγώ αν εκλεγώ πρωθυπουργός θα καταγγείλω αμέσως το μνημόνιο και θα πάψω να αποπληρώνω τους δανειστές μας. Θα εθνικοποιήσω και πάλι τον δημόσιο πλούτο που μας τον έχουν λεηλατήσει, θα εθνικοποιήσω τις τράπεζες και θα δώσω πίσω στο λαό τα αγαθά της δημόσιας υγείας και της παιδείας.

Είναι πολύ πιθανό, όταν γίνουν αυτά, οι δανειστές μας να πάψουν να μας δίνουν χρήματα. Είναι πιθανό, αν και θα προσπαθήσω να το αποφύγω όσο μπορώ, να αναγκαστούμε να βγούμε από την Ευρωζώνη και το ευρώ και να γυρίσουμε στη δραχμή.

Είναι πιθανό για ένα απροσδιόριστο χρονικό διάστημα να μην μπορώ να πληρώσω κανονικά μισθούς και συντάξεις και οι τράπεζες να περάσουν μια πολύ δύσκολη περίοδο με κίνδυνο-που θα κάνω ότι μπορώ να αποφύγω- να χαθούν καταθέσεις. Είναι πιθανό για ένα χρονικό διάστημα να κλείσουν κι άλλες επιχειρήσεις και η ανεργία να εκτοξευθεί πάνω από 50%.

Θα περάσουμε μερικά δύσκολα χρόνια. Αλλά μετά από τη δοκιμασία αυτή θα έχουμε κερδίσει πάλι την εθνική μας αξιοπρέπεια και την ανεξαρτησία μας.

Η Ελλάδα τελικά θα βγει από την κρίση, αλλά πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε όλα αυτά που σας είπα. 

Σας λέω όλη την αλήθεια και ζητώ να με ακολουθήσετε σε αυτήν την πορεία, που είναι δύσκολη, απαιτεί ευρύτατη λαϊκή συναίνεση και θα θέσει οριστικό τέρμα στην ομηρία της χώρας από ξένα συμφέροντα και αγορές."

Ας τα πει αυτά. Τότε θα φανεί αν ο ελληνικός λαός είναι διατεθειμένος να τον ακολουθήσει. Όχι μοιράζοντας φρούδες ελπίδες και κάνοντας τον μάγκα στην Ευρώπη.

Και τότε, το δηλώνω, εγώ θα τον ψηφίσω με τα δυό μου χέρια.

"Για να μιλήσει ο λαός!"

Και μια άλλη δημοσίευση από το Protagon.gr., αυτή του Θανάση Σκόκου. Απλά απολαυστική.

Η κυριακάτικη ομιλία του Αλέξη Τσίπρα  στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ  ανοίγει επιτέλους τον δρόμο για να δοθεί η χαριστική βολή στο μαύρο μέτωπο της κοινοπραξίας των μερκελιστών μέσα από την άμεση προσφυγή στις κάλπες.

Μια προσφυγή που θα ήταν ευχής έργον να προκύψει άμεσα, με έναν καταλυτικό  «ειρηνικό ξεσηκωμό». Θα μπορούσε να  αρχίσει και από σήμερα με τις κινητοποιήσεις που διοργανώνουν  ΓΣΣΕ, ΑΔΕΔΥ, ΓΕΝΟΠ  ΔΕΗ,ΤΕΕ, ΕΣHΕΑ, φαρμακευτικοί και δικηγορικοί σύλλογοι, Ενώσεις Δικαστών, υγιείς δυνάμεις των πανεπιστημίων, ενώσεις βενζινοπωλών, ταξιτζήδων κ.ά.

Γι’ αυτό και ο πρόεδρος Τσίπρας  καλεί τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ να «δικαιώσουν την ιστορία τους και να ανανεώσουν την συμμετοχή τους στο μέτωπο σωτηρίας του τόπου» καταψηφίζοντας το εκτρωματικό νομοσχέδιο και τον προϋπολογισμό και ανατρέποντας έτσι  την πειθήνια στους δανειστές «τρόικα του εσωτερικού».

Η δήλωση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ δεν έπεσε σαν κεραυνός από το πουθενά όπως ισχυρίζονται ορισμένοι κακόβουλοι. Μόνον ένας πολιτικά τυφλός δεν θα μπορούσε να αντιληφθεί τι εννοούσε όταν, στα μέσα του Οκτώβρη, δήλωνε : «Εκλογές θα ζητήσουμε όταν θα μπορούμε να τις επιβάλλουμε!». Ο πανικός που έδειξε το μνημονιακό εκδοτικό κατεστημένο με την εξόφθαλμη διαστρέβλωση της δήλωσης του Παναγιώτη Λαφαζάνη «Δεν είμαστε έτοιμοι να κυβερνήσουμε, δεν μπορώ να κοροϊδεύω τον κόσμο» καθώς και μια σειρά άλλα συγκλονιστικά γεγονότα που μεσολάβησαν τις είκοσι τελευταίες ημέρες και δεν είναι του παρόντος , οδήγησαν τον Αλέξη Τσίπρα στην επαναδιατύπωση-και όχι αλλαγή φυσικά- της δήλωσης του Οκτώβρη.

«Ανατροπή της μνημονιακής κοινοπραξίας και εκλογές εδώ και τώρα!».

Η ανάδειξη από αυτές μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ -  για να μη μπλέκουμε με χαοτικά σενάρια - θα είναι η αφετηρία για τον τερματισμό της τριετούς μνημονιακής τυραννίας και τη θεαματική ανάκαμψη της οικονομίας και των εισοδημάτων των εργαζομένων. Μια κυβέρνηση, στιβαρή και ατρόμητη, που θα προκύψει μέσα από τα σπλάχνα του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός μάλιστα είναι και ο βασικός λόγος που ο πολιτικός αυτός συνασπισμός βρίσκεται στο μέσον μιας διαδικασίας η οποία θα τον αναδείξει στο ενιαίο και ομοιογενές αριστερό πατριωτικό κόμμα που έχει ανάγκη ο τόπος. Ένα κόμμα συμπαγές, με κρυστάλλινες θέσεις, πρόγραμμα και λύσεις για όλα τα βασικά προβλήματα που μας ταλανίζουν. Ένα κόμμα με στελέχη που, όπως αποδεικνύει η καθημερινή τους παρουσία στη Βουλή, στις τηλεοράσεις, στα ραδιόφωνα και στους αγώνες, έχουν τις ικανότητες και την θέληση να ηγηθούν, να  βγάλουν την χώρα από την κρίση και στην συνέχεια να την απογειώσουν.

Πολλοί ζούνε με την προσμονή αυτής της λυτρωτικής αφετηρίας. Περιμένουν την στιγμή που ένα νέο κοινοβούλιο, μέσα σε μια πανηγυρική συνεδρίαση, θα κάνει τα μνημόνια κουρελόχαρτα.

Όταν ο νέος πρωθυπουργός μας θα απαιτεί και θα λαμβάνει για τη χώρα μας τις δόσεις από τους τρομοκρατημένους δανειστές στην ώρα τους και χωρίς ταπεινώσεις και δεσμεύσεις.

Όταν τα φοβισμένα  κοινοβούλιά τους θα ψηφίζουν, κάτω από την αφόρητη πίεσή μας, το πάγωμα των χρεών μας, τον μηδενισμό των επιτοκίων και θα δέχονται να τους δίνουμε ό,τι και όταν μπορούμε.

Όταν με τα δανεικά τους θα αποκαθιστούμε, σε μέρες ή έστω μήνες, συντάξεις και μισθούς στα επίπεδα του 2009 και θα ανακτούμε όσες κρατικές επιχειρήσεις μας «κλέψανε».

Όταν κυβέρνηση και συγκυβερνώντα συνδικάτα θα ξεκινήσουν την εποποιία της οικονομικής ανάπτυξης με κορμό παλιές και νέες κρατικές  επιχειρήσεις, μαζί φυσικά με τις τράπεζες που θα έχουν «κοινωνικοποιηθεί».

Όταν η καλπάζουσα ανάπτυξη θα δημιουργήσει εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας εξαφανίζοντας την ανεργία.

Όταν η ελευθερία και το άσυλο θα αποκατασταθούν στα πανεπιστήμιά μας με την κατάργηση των αυταρχικών νόμων και των «τεχνοφασιστικών» εκλογών.

Όταν τα γνήσια- και όχι μαϊμούδες- φάρμακα θα αρχίσουν πάλι να χορηγούνται σε αφθονία διασφαλίζοντάς μας μακροημέρευση.

Όταν κάθε μέρα θα καταργείται και κάποιος νόμος του μνημονιακού σιναφιού και όλα θα ξαναγίνονται όμορφα όπως και πριν.

Το κλειδί αυτής της επιτυχίας είναι αυτό που οι προσκυνημένοι  μνημονιακοί πολιτικοί μας δεν τολμούν ούτε να σκέφτονται, ενώ ο Αλέξης  Τσίπρας  το έχει πιάσει από την αρχή. Αυτοί, οι λιπόψυχοι Κεντροευρωπαίοι πολιτικοί και οι καμαρίλες τους, δεν θα ρισκάρουν ποτέ και με κανένα τρόπο μια έξοδό μας από την Ευρωζώνη. Άρα μπορούμε να τους επιβάλουμε τις επιλογές μας. Επιλογές που δεν θα ευεργετήσουν μόνον την Ελλάδα. Θα γίνουμε το φωτεινό παράδειγμα και για τους άλλους χειμαζόμενους λαούς του νότου. Σύντομα θα μας ακολουθήσουν η Ισπανία και η Πορτογαλία που κοιμούνται γιατί δεν ξέρουν πως γίνονται αυτές οι δουλειές. Αργότερα μπορεί και η Ιταλία. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το φάντασμα που τρέμουν οι ισχυροί της Ευρώπης. Θα κρατάει τον πυροκροτητή, εμείς θα κουβαλάμε τα εκρηκτικά και οι κουτοί θα φοβούνται. Απλή  στρατηγική και καμιά φορά πιάνει. Από την άλλη, άμα δεις ότι στραβώνει και προλαβαίνεις, λες: Ελάτε ρε παιδιά, μια πλάκα κάναμε.

Αρκεί να παίρνουν από πλάκες και να μη σου σκάσουν αυτοί τα εκρηκτικά.

Εκλογές τώρα!

Αναδημοσιεύω ένα άρθρο του Κώστα Ρεσβάνη, από το Protagon.gr
Πιστεύω ότι έχει απόλυτο δίκιο, αλλά ποιος τον ακούει. Ο γνήσιος καραέλληνας επιθυμεί το χάος, έτσι για αλλαγή! Για να σπάσει η μονοτονία!

Υπάρχουν κάποιες πολιτικές κινήσεις που, στ’ αλήθεια, σταματάει ο νους του ανθρώπου, κινήσεις «υπεράνω του καλού και του κακού». Αναφέρομαι στη δήλωση του Τσίπρα «εκλογές εδώ και τώρα». Μόλις τη διάβασα θεώρησα ότι θα ήταν μια παραπληροφόρηση από τα γνωστά μνημονιακά παπαγαλάκια και τους «μερκελιστές» που όπως είναι γνωστό μέρα νύχτα σκαρφίζονται προβοκάτσιες κατά του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είδα να το διαψεύδει ο Σκουρλέτης και ησύχασα. Άλλωστε μας προϊδέασε χθες το μεσημέρι ο πολιτικός φίλος του Τσίπρα, αξιότιμος πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ κύριος Τρίμης με αποκλειστική είδηση: «Αναμένεται ανασχηματισμός και πτώση της κυβέρνησης.» Επομένως εκλογές.

Ας αφήσουμε στην άκρη ένα κουρελόχαρτο που λέγεται Σύνταγμα της Ελλάδας και έχει άρθρα-προϋποθέσεις για πρόωρες εκλογές. Ας λησμονήσουμε ότι κατά τη διάρκεια του μεγάλου προεκλογικού διαστήματος, η Ευρωπαϊκή Ένωση θα έχει ξεχάσει σε ποια ήπειρο βρίσκεται η Ελλάδα και θα έχει διακόψει κάθε συζήτηση για οτιδήποτε, δίνοντας χρυσές ευκαιρίες σε ελληνικά και αλλοδαπά λαμόγια να σπεκουλάρουν στην καταστροφή. Ας κρεμάσουμε στο Σύνταγμα το άθλιο φερέφωνο της Μέρκελ, τον Στουρνάρα, που διαβεβαιώνει ότι σε λίγες εβδομάδες δημόσιο χρήμα τέλος. Ας θεωρήσουμε σαχλαμάρες τις δηλώσεις Λαφαζάνη περί «ανετοιμότητας»--λέμε και καμιά βλακεία να περνάει η ώρα. Ας κάνουμε πως δεν ξέρουμε ότι τα νεοφασιστικά ζόμπι της Χρυσής Αυγής θέλουν εκλογές τώρα εκατό φορές περισσότερο από τον Τσίπρα. Ας ξεχάσουμε αυτά και άλλα τόσα.

Έγινε, λοιπόν, το θέλημα του Τσίπρα, γίνονται εκλογές και ο ΣΥΡΙΖΑ βγαίνει πρώτο κόμμα. Υποθέτω πως ούτε η Κωνσταντοπούλου πιστεύει ότι θα πάρει αυτοδυναμία. Μπορεί η συνιστώσα Ρόζα, και ο Στρατούλης να βγουν στους δρόμους με κόκκινες σημαίες, άδοντας τον ύμνο της Τρίτης Διεθνούς, μπορεί οι μπαχαλάκηδες να κάψουν επιτέλους το μπουρδέλο τη Βουλή, αλλά όταν κοπάσουν οι παιάνες θα φανούν ταυτόχρονα κάποια μικροπροβλήματα.

1.Με ποιους θα κάνουν κυβέρνηση;

2. Πώς θα καταργήσουν μονομερώς το Μνημόνιο όπως επιμένουν; Επιτέλους ας μας εξηγήσουν  όσοι από τους νοήμονες οικονομολόγους υπάρχουν ακόμα στον ΣΥΡΙΖΑ. Πώς θα γίνει αυτή η ταχυδακτυλουργία, χωρίς να πάρουμε δρόμο κατά Αργεντινή μεριά;

3.Προσέξτε τώρα. Στη «ρεαλιστική και αξιοπρεπή πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για την έξοδο της χώρας από την κρίση» όπως ανακοίνωσαν, διάβασα ό,τι  πιο διασκεδαστικό έπεσε στα χέρια μου τα τελευταία χρόνια: «Ζητάμε αλλαγή του ρόλου της Ευρωπαΐκής Κεντρικής Τράπεζας και της Ευρωπαΐκής Τράπεζας Επενδύσεων.» Περισσότερες εξηγήσεις φυσικά δεν δίνουν, αφήνοντας τη φαντασία μας να οργιάσει. Μπαίνει στο γραφείο του Ντράγκι ο Μηλιός  και με αυστηρό ύφος του λέει: «Αλλάξτε αμέσως το ρόλο σας!»  «Μα γιατί;» ερωτά κάτωχρος ο Ιταλός. «Διότι βγήκε ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα, κύριε!» Ο Ντράγκι καταλαβαίνει, φωνάζει τη γραμματέα του και την παρακαλεί να προσπαθήσει να εξηγήσει στον  κύριο Μηλιό ότι είναι κομμάτι δύσκολο να ανατιναχτεί στον αέρα η ευρωπαϊκή και η παγκόσμια οικονομία με μια ξαφνική «αλλαγή ρόλου», αγνώστων λοιπών στοιχείων, της ΕΚΤ. Ο Μηλιός φεύγει, χτυπώντας δυνατά την  πόρτα, και πέφτουν οι τίτλοι τέλους του κόμικ.

Αληθινή ιστορία: Βρέθηκα πριν χρόνια με παρέα σε ένα νησί των Σποράδων. Ένα βράδυ πεταχτήκαμε από τα κρεβάτια από το θόρυβο εκκωφαντικής έκρηξης. Μάθαμε ότι ένας αφελής πατέρας είχε δώσει στο παιδί του ένα κουτί σπίρτα, με την εντολή να δει πόση βενζίνη είχε απομείνει μέσα στο βαρέλι που αποθήκευε το καύσιμο. Το παιδάκι επιπόλαια άνοιξε το καπάκι του βαρελιού, άναψε το σπίρτο και έσκυψε να δει τη στάθμη της βενζίνης… Ήταν η στιγμή που πεταχτήκαμε από τα κρεβάτια.

Ηλιοβασίλεμα...πριν πέντε λεπτά

Τρεις εικόνες από το ηλιοβασίλεμα στο Μαλάκι, πριν πέντε λεπτά. Και αν δεν ήταν αυτές οι κολόνες της ΔΕΗ!

Γιάννης Ρίτσος, Υποθήκη

Είπε: Πιστεύω στην ποίηση, στον έρωτα, στο θάνατο,

γι' αυτό ακριβώς πιστεύω στην αθανασία. Γράφω ένα στίχο,

γράφω τον κόσμο· υπάρχω· υπάρχει ο κόσμος.

Από την άκρη του μικρού δαχτύλου μου ρέει ένα ποτάμι.

Ο ουρανός είναι εφτά φορές γαλάζιος. Τούτη η καθαρότητα

είναι και πάλι η πρώτη αλήθεια, η τελευταία μου θέληση.

Έτσι, για να θυμόμαστε και κάποιους μεγάλους, που πέρασαν από τούτον τον τόπο. Ως αντίδοτο, αλλά και ανάσα ελπίδας, στη μετριότητα των καιρών.

Η βρωμιά φέρνει βρωμιά...

Μια έκφραση του πρώην αντιπροέδρου των Η.Π.Α. και γνωστού αγωνιστή για τη βελτίωση του περιβάλλοντος και τη χρήση "καθαρών" πηγών ενέργειας Αλ Γκορ σε πρόσφατο άρθρο του σχετικά με τη σχέση της υπερθέρμανσης του πλανήτη και το τυφώνα Σάντυ:

"Η χρήση "βρώμικης" ενέργειας είναι επόμενο να φέρνει "βρώμικο" καιρό"

Αυτό ως συνέχεια του χθεσινού....

Γιατί δεν αντιδρούμε στην καταστροφή του πλανήτη;

Ενώ όλοι οι σοβαροί επιστήμονες, που ασχολούνται με την κλιματική αλλαγή, έχουν επισημάνει τις καταστροφικές επιπτώσεις από τη συνεχιζόμενη χρήση των αποθεμάτων πετρελαίου, οι κυβερνήσεις και οι παγκόσμιοι οργανισμοί, όπως ο ΟΗΕ κλπ. δεν έχουν καταφέρει να συμφωνήσουν σε ένα μηχανισμό αναστροφής αυτής της πορείας.

Οι λόγοι είναι προφανείς, είναι σαφώς οικονομικοί και συνδέονται με την προστασία των συμφερόντων των πολύ μεγάλων εταιρειών, όχι μόνο πετρελαιοειδών, αλλά και αυτοκινήτου, αεροπλάνων και πολλών άλλων, αφού ο σημερινός οικονομικός ιστός είναι δομημένος γύρω από το πετρέλαιο.

Μια από τις εκδηλώσεις της υπερθέρμανσης λένε οι ειδικοί είναι και η παρατηρούμενη ενίσχυση της έντασης φυσιολογικών φαινομένων, όπως είναι οι τυφώνες, πλημμύρες κλπ. Χθες ακόμη υποστηρίχτηκε από διάσημους επιστήμονες, ότι η ένταση που απέκτησε ο τυφώνας Σάντυ δεν θα ήταν εφικτή, αν δεν υπήρχε αυτή η αύξηση της θερμοκρασίας της Γης.

* Ο τυφώνας Σάντυ σε λήψη από δορυφόρο.

Έχει αναφερθεί, ότι η καύση των γνωστών αποθεμάτων μιας και μόνο από τις μεγάλες εταιρείς πετρελαιοειδών,της Μόμπιλ, μπορεί να ανεβάσει τη θερμοκρασία της Γης κατά 2 βαθμούς Κελσίου. Αυτή η αύξηση έχει υπολογιστεί ότι είναι αρκετή για να δημιουργήσει ουσιαστικά αξεπέραστα προβλήματα και να σημάνει τη μη αναστρέψιμη πορεία προς την καταστροφή του ανθρώπινου πολιτισμού. Το λιώσιμο των πάγων και μόνο θα εξαφανίσει ένα μεγάλο αριθμό παράκτιων περιοχών του πλανήτη.

Και εμείς εδώ στην Ελλαδίτσα ονειρευόμαστε την αξιοποίηση του δικού μας ορυκτού πλούτου, αντί να εκμεταλλευτούμε άλλες πηγές ενέργειας, όπως ο ήλιος και ο αέρας.

Είναι απόλυτα βέβαιο, ότι εάν δεν προκύψουν νεότερες γενιές περισσότερο υπέυθυνων και προβληματισμένων πολιτών σε όλες τος χώρες του κόσμου, το παιχνίδι έχει χαθεί.

Οι πολύ κοντινοί μας απόγονοι θα αναπολούν με νοσταλγία εικόνες σαν αυτή του τυφώνα Σάντυ*, αφού αυτά που τους περιμένουν είναι άλλον ασύλληπτα για το κοινό μυαλό.

Σοσιαλισμός à la carte

Σήμερα αναδημοσιεύω ένα άρθρο της Λώρης Κέζα από το ΒΗΜΑ, επειδή απηχεί ακριβώς την πραγματικότητα που έχω ζήσει και εγώ στο Πανεπιστήμιο. Μερικά μάλιστα από αυτά που περιγράφει μοιάζουν καταπληκτικά με γεγονότα που έχουν γίνει μπροστά στα μάτια μου.

Είναι επίσης αποκαλυπτικό της έξοχης δημοκρατίας που ευαγγελίζεται ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε η ιδιότητα του καταληψία αποτελεί όπως είναι γνωστό και το κυριότερο προσόν του βιογραφικού του.

Διαβάζουμε τη δήλωση του κ. Αλέξη Τσίπρα για την παραπομπή 12 φοιτητών σε Πειθαρχικό. «Είναι απόπειρα εκφοβισμού όσων δεν ενστερνίζονται την κατεδάφιση του πανεπιστημίου, όσων υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους». Τη διαβάζουμε έτσι αποκομμένη και σκεφτόμαστε «ποπό, τι έπαθαν τα παιδιά». Αναγιγνώσκουμε και μια αγωνιστική ανακοίνωση (έχουν σημασία οι διατυπώσεις, τις μεταφέρουμε verbatim): «Στο Φυσικό Κρήτης οι καθηγητές του τμήματος διώκουν 12 φοιτητές, απειλώντας με αναστολές εξαμήνων, θέλοντας να στοχοποιήσουν στο πρόσωπό τους τον αγώνα μιας γενιάς που αρνείται να σταματήσει να ονειρεύεται. Είναι ξεκάθαρο ότι οι διώξεις αυτές είναι πολιτικές και έχουν στόχο την καταστολή οποιουδήποτε αγωνίζεται σήμερα».

Καλύτερα να μείνουμε στα γεγονότα. Πέρυσι τον Σεπτέμβριο τα πανεπιστήμια έπρεπε να αντιμετωπίσουν τον νόμο Διαμαντοπούλου. Αυτόν τον νόμο που με τα στραβά του και με τις ατέλειες ψηφίστηκε με εντυπωσιακή πλειοψηφία. Κάποιοι φοιτητές θέλησαν να αντισταθούν και το έκαναν με τον πατροπαράδοτο τρόπο: κατάληψη μεσούσης της εξεταστικής. Είναι αυτοί οι φοιτητές που αρνούνται να σταματήσουν να ονειρεύονται και είναι υποψιασμένοι σε ό,τι αφορά την ανεργία, τα μνημόνια και τη δυστυχία στον πλανήτη. Εγινε, λοιπόν, η κατάληψη και εστάλη προς πάσα κατεύθυνση το μήνυμα της επανάστασης. Κατόπιν, αυτά τα ενήλικα άτομα, οι φοιτητές, άρχισαν να φέρονται όπως όλα τα κακομαθημένα παιδάκια. Ζητούσαν να γίνουν οι εξετάσεις για τα τέσσερα μαθήματα που χάθηκαν με την κατάληψη. Απαιτούσαν να γίνουν οι εξετάσεις εκπρόθεσμα, παρά το γεγονός ότι ο νόμος απαγορεύει να συμπίπτουν μαθήματα και εξετάσεις.

Οχι, οι φοιτητές δεν διώκονται επειδή έκαναν κατάληψη, παρακωλύοντας τη λειτουργία της σχολής. Υπάρχει συνέχεια. Την ώρα που γινόταν η συνέλευση του τμήματος, μπήκαν στην αίθουσα και απαίτησαν από τους καθηγητές να οριστούν ημερομηνίες εξέτασης με το δικαιολογητικό ότι σε άλλες σχολές οι διδάσκοντες παρανομούν, βάζουν δηλαδή ανάκατα τα μαθήματα με τις εξετάσεις. Ετσι οι καταλήψεις δεν έχουν αληθινές συνέπειες: στ’ αστεία παίζαμε. Οι καθηγητές αρνήθηκαν να συμμορφωθούν. Η απάντηση που έλαβαν ήταν «δεν θα βγείτε από ’δώ μέσα αν δεν κάνετε αυτό που εμείς θέλουμε». Τέθηκαν, δηλαδή, σε ομηρεία. Δεν είναι σχήμα λόγου. Επί 13 ώρες ήταν κρατούμενοι, χωρίς νερό, χωρίς να τους επιτρέπεται η χρήση τουαλέτας. Κάποιος έκανε την υπέρβαση μέσα στη μαύρη νύχτα και ειδοποίησε την Αστυνομία. Ετσι τέλεψε η επανάσταση και οι φοιτητές βρέθηκαν υπόλογοι στο ακαδημαϊκό όργανο που ενδεχομένως να τους διαγράψει για κάποιους μήνες.

Να ανακεφαλαιώσουμε για όσους τυχόν δεν το κατάλαβαν – όπως δεν κατάλαβε ο κ. Τσίπρας. Οι 12 φοιτητές δεν περνάνε από Πειθαρχικό επειδή αρνούνται να σταματήσουν να ονειρεύονται. Διώκονται επειδή μετέβαλαν σε κρατητήριο την αίθουσα συνελεύσεων. Διώκονται επειδή φέρθηκαν ως οι χειρότεροι μπάτσοι, βασανιστές. Εχουμε τρελαθεί τελείως; Κλειδαμπαρώνει πολίτης άλλον πολίτη για να τον εξαναγκάσει σε μια απόφαση και αυτό είναι ηρωική πράξη; Μπορεί ένας αρχηγός κόμματος να υποστηρίζει τέτοιες πρακτικές και να θεωρείται «προοδευτικός»;

Το πρόβλημα με τον κ. Τσίπρα είναι ότι δεν έχει βασικές ηθικές αρχές. Γιατί αν οι έγκλειστοι ήταν Πακιστανοί ή αν οι καταληψίες ήταν ΔΑΠίτες, θα αναφερόταν σε φασισταριό και χούντα. Οι δυνητικοί ψηφοφόροι του, όμως, μπορούν να κάνουν τα πάντα στο όνομα της εξέγερσης. Θα ακολουθήσει ένα θεωρητικό πασάλειμμα για την αδυναμία των αστών να διακρίνουν το κόκκινο από το μαύρο και ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης θα συνεχίσει να επιβραβεύει απαράδεκτες πράξεις. Το κάνει συστηματικά, απογοητεύοντας ίσως τους παλαιούς συνοδοιπόρους, αλλά προσελκύοντας τη μεγάλη μάζα που ψοφάει για επανάσταση χωρίς επισφάλειες.

Μια τελευταία επισήμανση: ο τραμπουκισμός των 12 φοιτητών δεν είναι το χειρότερο σε αυτή την ιστορία. Υπάρχει κάτι πολύ ντροπιαστικό για τους αγωνιστές του είδους: η πονηριά να αποφεύγουν τις συνέπειες των επιλογών τους. Θα μπορούσαν να ξεκινήσουν την κατάληψη μετά την εξεταστική, αλλά αυτό ακουγόταν ήπιο. Ηθελαν την άγρια εκδοχή, χωρίς όμως τις άγριες συνέπειες. Είναι μια νέα εκδοχή σοφά προμελετημένης αντίδρασης που να μη θίγει τη βολή τους. Ετσι, αν οι Γάλλοι έχουν την «Αριστερά του χαβιαριού», εμείς διαθέτουμε την «Αριστερά του βουτύρου» – προσαρμοσμένη σε βουτυρομπεμπέδες. 

Βιργιλίου Θάνατος του Hermann Broch

Πρόκειται για ένα έργο-ποταμό 700 και σελίδων, που περιγράφει τις τελευταίες ώρες της ζωής του Βιργίλιου. Είναι από τα δυσκολότερα κείμενα που έχω διαβάσει και η μετάφρασή του από τα γερμανικά στα ελληνικά αποτελεί έναν άθλο του Γιώργου Κεντρωτή.

Ο συγγραφέας έχει χωρίσει το έργο του σε τέσσερα μέρη Ύδωρ-Η Έλευση, Πυρ-Η Κάθοδος, Γη-Η Προσδοκία και Αιθήρ- Ο Νόστος. 

Πρόκειται στην ουσία για ένα συνεχή μονόλογο του ποιητή με αναφορές στη ζωή του και το έργο του. Το σημείο που ζωντανεύει κάπως το έργο είναι ο φανταστικός διάλογος του ποιητή με τον Αύγουστο, καθώς ο πρώτος κυριεύεται από μια μανία να καταστρέψει το έργο του πριν πεθάνει και ο Αύγουστος προσπαθεί να τον μεταπείσει, κάτι που τελικά πετυχαίνει. 

Το τέλος του έργου είναι επίσης εξαιρετικό, καθώς παρακολουθούμε μια "ανάστροφη διαδικασία δημιουργίας του κόσμου", δοσμένη με εντυπωσιακές εικόνες σε μια χαρακτηριστική Μπροχιανή γλώσσα.

Το κύριο ακριβώς χαρακτηριστικό του έργου είναι η γλωσσοπλασία. Ο Broch δημιουργεί ένα απίθανα μεγάλο αριθμό νέων λέξεων, κάτι στο οποίο τον βοηθά η συνθετική δυνατότητα, που δίνει η γερμανική γλώσσα, που είναι μια κατ'εξοχήν σύνθετη γλώσσα. Και αυτές τις λέξεις τις παρατάσσει ως βλοσυρούς στρατιώτες σε μια ατέλειωτη πορεία μακροσκελέστατων προτάσεων, που νομίζεις ότι δεν θα τελειώσουν ποτέ.

Από τα παραπάνω καταλαβαίνετε τις δυσκολίες του μεταφραστή και για το λόγο αυτό μιλώ για άθλο. Πολλοί συγκρίνουν τον Broch με τον μεγάλο Joyce, επειδή και εκείνος δημιούργησε νέες λέξεις στα έργα του και ιδιαίτερα στο Finnegans Wake, εκείνος μάλιστα χρησιμοποίησε για τα σκοπό αυτό πάρα πολλές γλώσσες, ενώ ο Broch τουλάχιστον περιορίστηκε στη γερμανική.

Ένα έργο δύσκολο, εξόχως απαιτητικό, κουραστικό πολύ συχνά, που όμως άξιζε νομίζω τον χρόνο που του αφιέρωσα, αν μη τι άλλο για τη διαφορετικότητά του.

Μπορούμε να μάθουμε από τα λάθη των άλλων;

Ο αββάς Σιεγιές ένας από τους πρωτεργάτες και πιό έντιμους αγωνιστές της Γαλλικής Επανάστασης δεν πίστευε στη δυνατότητα των ανθρώπων να μαθαίνουν από τη διδασκαλία των άλλων. Όταν τον παρότρυναν οι φίλοι του να γράψει κάτι για να διδάξει, τους απαντούσε:

"Αλλίμονο σε όποιον διδάσκει. Οι άνθρωποι θέλουν και ανέχονται να τους είσαι αρεστός. Δεν ανέχονται να τους διδάξεις".

Όταν προς το τέλος της ζωής του ζούσε εξόριστος στο Βέλγιο πάλι αρνήθηκε να γράψει τις πλούσιες αναμνήσεις και εμπειρίες του:

"Για ποιό λόγο; έλεγε. Το έργο μας είναι αρκετά μεγάλο για να έχει ανάγκη από σχόλια. Οι πράξεις μας είναι εκείνες που θα διδάξουν όσους έχουν την περιέργεια να μάθουν τις σκέψεις μας, ενώ όλες οι προειδοποιήσεις μας θα είναι άχρηστες για να προφυλάξουν από τα λάθη μας εκείνους που θα έλθουν ύστερα από μας και που δεν θα αποκτήσουν τη σοφία μας παρά μόνο με το αντίτιμο των ίδιων συμφορών".

Εκκλησία και Χρυσή Αυγή

Υπάρχουν κάποιοι Ιεράρχες που τιμούν την αποστολή τους και τολμούν!

«Είναι προτιμότερο να είσαι άθεος από το να μπερδεύεις ή να χρησιμοποιείς την πίστη και την Εκκλησία για να παγιδεύσεις ανθρώπους» είπε ο Σιατίστης Παύλος, απαντώντας στους Χρυσαυγίτες, που τον κατηγόρησαν ότι επιτίθεται σε αυτούς και όχι σε άλλους που δηλώνουν άθεοι.

Είμαστε μια ωραία παράσταση!

Ο Σαμαράς δηλώνει "Εγώ θα σώσω την Ελλάδα", ο Βενιζέλος "Δεν είμαστε προτεκτοράτο", ο Κουβέλης "Εγώ δεν ψηφίζω αυτά τα μέτρα" και οι υπόλοιποι (Τσίπρας, Καμμένος, Χρυσαυγή, ΚΚΕ) λένε ότι οι τρεις τους παίζουν θέατρο!! 

Αν παίζουν θέατρο θα φανεί πολύ σύντομα, οπότε και θα κληθούν να λογοδοτήσουν, τουλάχιστον στο λαό.

Αν δεν παίζουν θέατρο δεν θα πρέπει να λογοδοτήσουν άραγε και εκείνοι που μιλούν σήμερα για φαρσοκωμωδία; Ή μήπως αυτοί έχουν το ακαταλόγιστο;

The Hidden Reality by Brian Green

Ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, το οποίο είναι γραμμένο από τον Αμερικανό θεωρητικό φυσικό και υπέρμαχο της Θεωρίας των χορδών, Brian Green.

Στο έργο πραγματεύεται το θέμα της διαφορετικότητας της πραγματικότητας από αυτό που μας δείχνουν οι αισθήσεις μας, αλλά και ή λογική μας σκέψη και ιδιαίτερα τη σημασία της θεωρίας των χορδών, η οποία φιλοδοξεί να ενώσει κάτω από τη σκέπη της τη θεωρία της βαρύτητας και την κβαντική θεωρία, θεωρίες οι οποίες, παρά την τεράστια επιτυχία τους στην ερμηνεία της πραγματικότητας, η μία σε επίπεδο μεγάλων διαστάσεων και η άλλη στο μικρόκοσμο, δεν τα πάνε καθόλου καλά μεταξύ τους.

Εκείνο που ιδιαίτερα αναλύει ο συγγραφέας είναι τα διάφορα θεωρητικά μοντέλα, που έχουν μέχρι σήμερα προταθεί (εννέα συγκεκριμένα) για την πιθανότητα να ζούμε σε ένα πολυ-Σύμπαν, στο οποίο υπάρχουν άπειροι παράλληλοι κόσμοι. 

¨Ενας από τους πιο ενδιαφέροντες προβληματισμούς είναι και ο ρόλος των μαθηματικών και συγκεκριμένα αν είναι μια ανθρώπινη επινόηση, η οποία έχει την παράξενη δυνατότητα να ερμηνεύει την πραγματικότητα ή αν αντίθετα υπάρχουν μέσα στην ίδια τη δομή της πραγματικότητας και εμείς απλά τα ανακαλύπτουμε.

Εξαιρετικό βιβλίο, όπως είπα, από έναν επιστήμονα ο οποίος έχει εκδώσει και άλλα τέτοια βιβλία, με τα οποία προαπαθεί να "εκλαϊκεύσει" τα πολύ δύσκολα νοήματα της φυσικής επιστήμης. Με μεγάλη επιτυχία νομίζω.

La Wally

Σήμερα όπερα.
Η έξοχη La Wally, του Alfredo Catalani με τη Maria Callas. Μια από τις καλύτερες εκτελέσεις της...

Παραθέτω μερικά στοιχεία για το εξαιρετικό αυτό έργο στα αγγλικά.

Catalani was born into a family of musicians, paving the way for his own musical career and was even taught by Puccini's uncle. He has been regarded as the respresntation of Italian neo-Romanticism. His opera, La Wally, one of his greatest works, has elements of verismo and so he is also considered to be a forerunner of it.

A dramma lirico in four acts, the libretto to La Wally was produced by Luigi Illica who based it on Wilhelmine von Hillern's novel, Die Geyre-Wally (Vulture Wally, 1875). It first premiered on the 20th January 1892 in Milan at the Teatro alla Scala. It is set on the Tyrol around 1800.

Synopsis:

Act I

In the mountain village of Hochstoff in the Otz valley, the factor Gellner loves Wally, who is the daughter of the wealthy landowner Stromminger. He asks her father for her hand but she is already in love with the huntsman Hagenbach. Her father gives Wally two choices - either she marries the factor or she leaves his house. Wally leaves to go and live in the mountains.

Act II

In the village green of the village of Solden, Wally's father has died, leaving her rich. She arrives to a festival in the village. The factor Gellner persuades her that her love, Hagenbach, loves the tavern owner Afra. She visits Afra and insults her. Hagenbach, who knows nothing about wally's love for him, stands up for Afra and ridicules her. Despite this, he then falls in love with the standoffish girl. Wally then agrees to marry Gellner as long as he kills Hagenbach.

Act III

Both Wally and Hagenbach are both experiencing regret. Wally wants to warn her love about Gellner but a storm stops her from leaving the house to do so. Nothing prevents Hagenback, however, and he leaves to confess his love for Wally to ask forgiveness for his impertinent behaviour. Gellner attacks him as he makes his way to Waklly's house and is then thrown into a ravine. Wally rescues him and once more leaves for the mountains.

Act IV

On the Murzoll, Wally is living alone in the mountains, never wanting to return to her home village. Hagenbach makes his way to her and confesses his love. Just when it seems nothing can stop them from being happy, an avalanche throws him into an abyss. Wally, devastated, throws herself off the mountain after him.

Οι στίχοι του συγκεκριμένου μέρους, που είναι και το ωραιότερο του έργου μπορεί να αποδοθούν ελεύθερα στα ελληνικά ως εξής:

Λοιπόν; Θα πάω μακριά ως την ηχώ της καμπάνας, Εκεί, ανάμεσα στο λευκό χιόνι. Εκεί, ανάμεσα στα χρυσά σύννεφα, όπου η ελπίδα, η ελπίδα είναι λύπη, είναι λύπη, θλίψη είναι! Ω σπίτι της μητέρας μου, Η Wally φεύγει από σένα. Αρκετά μακριά από εσένα και ίσως, ποτέ δεν θα επιστρέψει, ούτε θα σε δει ξανά! Ποτέ ξανά, ποτέ ξανά! Θα πάω μόνη και μακριά, ως την ηχώ της καμπάνας, Εκεί, ανάμεσα στο λευκό χιόνι, θα πάω, θα πάω μόνη και μακριά! Εκεί στα χρυσά σύννεφα!