The Hidden Reality by Brian Green

Ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, το οποίο είναι γραμμένο από τον Αμερικανό θεωρητικό φυσικό και υπέρμαχο της Θεωρίας των χορδών, Brian Green.

Στο έργο πραγματεύεται το θέμα της διαφορετικότητας της πραγματικότητας από αυτό που μας δείχνουν οι αισθήσεις μας, αλλά και ή λογική μας σκέψη και ιδιαίτερα τη σημασία της θεωρίας των χορδών, η οποία φιλοδοξεί να ενώσει κάτω από τη σκέπη της τη θεωρία της βαρύτητας και την κβαντική θεωρία, θεωρίες οι οποίες, παρά την τεράστια επιτυχία τους στην ερμηνεία της πραγματικότητας, η μία σε επίπεδο μεγάλων διαστάσεων και η άλλη στο μικρόκοσμο, δεν τα πάνε καθόλου καλά μεταξύ τους.

Εκείνο που ιδιαίτερα αναλύει ο συγγραφέας είναι τα διάφορα θεωρητικά μοντέλα, που έχουν μέχρι σήμερα προταθεί (εννέα συγκεκριμένα) για την πιθανότητα να ζούμε σε ένα πολυ-Σύμπαν, στο οποίο υπάρχουν άπειροι παράλληλοι κόσμοι. 

¨Ενας από τους πιο ενδιαφέροντες προβληματισμούς είναι και ο ρόλος των μαθηματικών και συγκεκριμένα αν είναι μια ανθρώπινη επινόηση, η οποία έχει την παράξενη δυνατότητα να ερμηνεύει την πραγματικότητα ή αν αντίθετα υπάρχουν μέσα στην ίδια τη δομή της πραγματικότητας και εμείς απλά τα ανακαλύπτουμε.

Εξαιρετικό βιβλίο, όπως είπα, από έναν επιστήμονα ο οποίος έχει εκδώσει και άλλα τέτοια βιβλία, με τα οποία προαπαθεί να "εκλαϊκεύσει" τα πολύ δύσκολα νοήματα της φυσικής επιστήμης. Με μεγάλη επιτυχία νομίζω.

La Wally

Σήμερα όπερα.
Η έξοχη La Wally, του Alfredo Catalani με τη Maria Callas. Μια από τις καλύτερες εκτελέσεις της...

Παραθέτω μερικά στοιχεία για το εξαιρετικό αυτό έργο στα αγγλικά.

Catalani was born into a family of musicians, paving the way for his own musical career and was even taught by Puccini's uncle. He has been regarded as the respresntation of Italian neo-Romanticism. His opera, La Wally, one of his greatest works, has elements of verismo and so he is also considered to be a forerunner of it.

A dramma lirico in four acts, the libretto to La Wally was produced by Luigi Illica who based it on Wilhelmine von Hillern's novel, Die Geyre-Wally (Vulture Wally, 1875). It first premiered on the 20th January 1892 in Milan at the Teatro alla Scala. It is set on the Tyrol around 1800.

Synopsis:

Act I

In the mountain village of Hochstoff in the Otz valley, the factor Gellner loves Wally, who is the daughter of the wealthy landowner Stromminger. He asks her father for her hand but she is already in love with the huntsman Hagenbach. Her father gives Wally two choices - either she marries the factor or she leaves his house. Wally leaves to go and live in the mountains.

Act II

In the village green of the village of Solden, Wally's father has died, leaving her rich. She arrives to a festival in the village. The factor Gellner persuades her that her love, Hagenbach, loves the tavern owner Afra. She visits Afra and insults her. Hagenbach, who knows nothing about wally's love for him, stands up for Afra and ridicules her. Despite this, he then falls in love with the standoffish girl. Wally then agrees to marry Gellner as long as he kills Hagenbach.

Act III

Both Wally and Hagenbach are both experiencing regret. Wally wants to warn her love about Gellner but a storm stops her from leaving the house to do so. Nothing prevents Hagenback, however, and he leaves to confess his love for Wally to ask forgiveness for his impertinent behaviour. Gellner attacks him as he makes his way to Waklly's house and is then thrown into a ravine. Wally rescues him and once more leaves for the mountains.

Act IV

On the Murzoll, Wally is living alone in the mountains, never wanting to return to her home village. Hagenbach makes his way to her and confesses his love. Just when it seems nothing can stop them from being happy, an avalanche throws him into an abyss. Wally, devastated, throws herself off the mountain after him.

Οι στίχοι του συγκεκριμένου μέρους, που είναι και το ωραιότερο του έργου μπορεί να αποδοθούν ελεύθερα στα ελληνικά ως εξής:

Λοιπόν; Θα πάω μακριά ως την ηχώ της καμπάνας, Εκεί, ανάμεσα στο λευκό χιόνι. Εκεί, ανάμεσα στα χρυσά σύννεφα, όπου η ελπίδα, η ελπίδα είναι λύπη, είναι λύπη, θλίψη είναι! Ω σπίτι της μητέρας μου, Η Wally φεύγει από σένα. Αρκετά μακριά από εσένα και ίσως, ποτέ δεν θα επιστρέψει, ούτε θα σε δει ξανά! Ποτέ ξανά, ποτέ ξανά! Θα πάω μόνη και μακριά, ως την ηχώ της καμπάνας, Εκεί, ανάμεσα στο λευκό χιόνι, θα πάω, θα πάω μόνη και μακριά! Εκεί στα χρυσά σύννεφα!

Η Ιστορία όντως επαναλαμβάνεται...

Θα μπούμε στο Ράιχσταντ για να εφοδιαστούμε από το οπλοστάσιο της Δημοκρατίας με τα όπλα της. Θα γίνουμε βουλευτές για να εξουδετερώσουμε το πνεύμα της Βαϊμάρης, χρησιμοποιώντας το ίδιο. Εάν η Δημοκρατία είναι τόσο ηλίθια ώστε να μας δώσει το ελεύθερο και μάλιστα και βουλευτική αποζημίωση γι’ αυτά, είναι θέμα δικό της. Κάθε νομικό μέσο, μας είναι ευπρόσδεκτο για την ανατροπή των σημερινών καταστάσεων. Εάν πετύχουμε στις εκλογές να βάλουμε εξήντα έως εβδομήντα αγκιτάτορες του κόμματος στα διάφορα κοινοβούλια, μελλοντικά το ίδιο το κράτος θα εξοπλίσει και θα υποστηρίξει οικονομικά τον αγώνα μας. Και ο Μουσολίνι είχε μπει στο κοινοβούλιο. Κι όμως δεν άργησε να οργανώσει την πορεία προς την Ρώμη. Ερχόμαστε ως εχθροί. Όπως ο λύκος που πέφτει σε κοπάδι προβάτων, έτσι ερχόμαστε

Γιόζεφ Γκέμπελς, 30 Απριλίου 1928.

Ana Moura - Fado Loucura

Μια νέα φωνή από την Πορτογαλία σήμερα.
Η Ana Moura, μια από τις νεότερες τραγουδίστριες, που συνεχίζουν τη μεγάλη παράδοση των μοναδικών φωνών στα φάντος. Εδώ τραγουδά χωρίς μικρόφωνο το  Τρελό Φάντο.

Σαμαράς, Ενταύθα

Από τον Σταύρο Θεοδωράκη, στο Protagon.gr:

Ο Πρωθυπουργός μένει στην Κηφισιά. Δεν αποκαλύπτω βέβαια κανένα εθνικό μυστικό άλλωστε τα κανάλια έχουν φτάσει μέχρι την πόρτα του. Και κάθε πρωί δια μέσου της λεωφόρου Κηφισίας κατεβαίνει στο Μέγαρο Μαξίμου. Εδώ, αρχίζουν τα προβλήματα. Όχι για τους πολίτες αλλά για τα αυτοκίνητα και τα σχολικά λεωφορεία που θέλουν να προσεγγίσουν και αυτά την Κηφισίας. Εξηγούμαι. Χιλιάδες, μάλλον δεκάδες χιλιάδες αυτοκίνητα  κάθε πρωί «συνωστίζονται» στους κάθετους δρόμους της Λεωφόρου Κηφισίας  προσπαθώντας να περάσουν από την μια μεριά, στην άλλη. Από τα Μελίσσια να πάνε στο Μαρούσι. Από το Χαλάνδρι στο Ψυχικό. Από τους Αμπελόκηπους στου Γκύζη... Και τούμπαλιν.

Θα σας δώσω ένα μόνο παράδειγμα. Στο Παλιό Ψυχικό στα σύνορα με το Χαλάνδρι βρίσκονται καμιά δεκαριά σχολεία. Δημόσιο και ιδιωτικά (ανάμεσα τους το Κολλέγιο, το Αρσάκειο, το Μωραΐτη). Και η Κηφισίας είναι ο δρόμος που υποχρεωτικά πρέπει να «διασχίσουν» τα σχολικά αλλά και οι μπαμπάδες των μαθητών, για να προσεγγίσουν τα σχολεία. Εκεί λοιπόν στις κάθετες διασταυρώσεις η αναμονή π.Σ (προ Σαμαρά δηλαδή) ήταν δύο τρία λεπτά. Τώρα οι τροχονόμοι ανοίγουν τα «περάσματα» κάθε πέντε, πολλές φορές και επτά, λεπτά. Τον αντιλαμβάνεστε τον πανζουρλισμό. Η περιοχή στις 8 το πρωί μοιάζει με παρκινγκ σχολικών λεωφορείων. Μα θα μου πείτε. «Τα ξέρει όλα αυτά ο Σαμαράς;».  Όχι βέβαια. Ούτε τα ξέρει ούτε δίνει αυτός εντολές στην Τροχαία. Το πιο πιθανό είναι ότι κάποιος αξιωματικός έχει θεωρήσει ότι ο Πρωθυπουργός δεν μπορεί να βρίσκει μποτιλιαρισμένη την Κηφισίας όταν βγαίνει το πρωί από το σπίτι του. Ο Αντώνης Σαμαράς όμως θα μπορούσε να ξέρει και σε κάποιες περιπτώσεις να προβλέπει, τι παρενέργειες που έχουν οι πράξεις του. Ακόμα και οι μετακινήσεις του.

Ας πάρουμε το θέμα της κρίσης. Με έκπληξη είδα στην «Καθημερινή της Κυριακής» ότι ο Αντώνης Σαμαράς αποποιείται κάθε ευθύνη για την αναστάτωση που επικρατεί στην κοινωνία, τους τελευταίους 30 μήνες. Με κομψό τρόπο ο Αλέξης Παπαχελάς προσπαθεί να του πει ότι ο ακραίος λόγος του, όταν ήταν στην αντιπολίτευση, ήταν αυτός που έβγαλε τον κόσμο στους δρόμους ενώ η επιμονή του για «εδώ και τώρα εκλογές» έθεσε τη χώρα εκτός τροχιάς για τέσσερις μήνες. Και ο Πρωθυπουργός αντί να δώσει μια πειστική απάντηση λέει ότι ο ίδιος ήταν πάντα υπέρ της … ανάπτυξης! Ο δημοσιογράφος θα μπορούσε βέβαια να του θυμίσει αυτά που έλεγε στα μπαλκόνια. Τότε που μιλούσε για προδοσίες, εθνικά εγκλήματα και ύποπτο ρόλο των ξένων. Τότε που τα δεξιά του χέρια –και είχε πολλά δεξιά χέρια – δηλητηρίαζαν την ελληνική κοινωνία με σενάρια συνομωσίας ανοίγοντας τον δρόμο στον Καμμένο και τον Μιχαλολιάκο. Ή πιστεύει κανείς ότι θα ψήφιζε ο κόσμος Χαϊκάλη για Βουλευτή (με όλον τον σεβασμό στον ηθοποιό Χαϊκάλη) αν η Νέα Δημοκρατία δεν είχε παρουσιάσει την διακυβέρνηση ως σχολική εκδρομή; «Θα σας μοιράσουμε τα λεφτά που χάσατε και θα σας πούμε και ανέκδοτα».

Ακόμα καλύτερα θα ήταν αν ο Πρωθυπουργός απαντούσε, πότε θα γίνουν όλα αυτά που υποσχέθηκε στα … Ζάππεια. Ποια είναι τα ισοδύναμα μέτρα που θα πάρει για να μην κοπούν άλλο οι μισθοί και οι συντάξεις; Πότε θα δώσει τις αυξήσεις στους χαμηλοσυνταξιούχους; Γιατί δεν μείωσε τους φορολογικούς συντελεστές; Γιατί δεν διπλασίασε χρονικά τα επιδόματα ανεργίας; Γιατί δεν αποζημίωσε τους ομολογιούχους; Γιατί δεν κατήργησε το χαράτσι; Αστεία πράγματα, θα μου πείτε. Ναι αλλά αυτές ήταν οι γαλάζιες καλοκαιρινές υποσχέσεις.

Μάλιστα ο Πρωθυπουργός στην συνέντευξη του στην «Καθημερινή», παίρνει πίσω ακόμη και το λειψό «ουδείς αναμάρτητος» που είχε πει πρόσφατα επί γερμανικού εδάφους. «Απάντησα με ειρωνική διάθεση σε ένα ειρωνικό ερώτημα» δήλωσε. Δεν ξέρω ποιος συμβούλευσε τον Πρωθυπουργό να το παίξει ο αναμάρτητος του πολιτικού συστήματος αλλά του παρείχε πολύ κακή υπηρεσία. Ειδικά αυτή τη στιγμή που ο κόσμος καλείται να «δώσει» άλλα 11 δις (και κάτι ψιλά) το μόνο που δεν θέλει από τους πολιτικούς ηγέτες είναι να τον κοροϊδεύουν. Και θα το εκτιμούσε αν κάποιος μιλούσε επιτέλους με ειλικρίνεια. Να βγει δηλαδή ο Πρωθυπουργός και να αναλάβει τίμια τις ευθύνες του. Να πει έστω αυτά που λένε ιδιωτικώς στους δημοσιογράφους οι υπουργοί του. Ότι έπρεπε να είχαμε συμφωνήσει από το 2010 σε ένα εθνικό σχέδιο σωτηρίας της χώρας. Ότι χάσαμε πολύτιμο χρόνο με τις εκλογές. Ότι έτσι που τα κάναμε, το πρόγραμμα δεν βγαίνει.  Ότι έπρεπε να διδαχθούμε από το «λεφτά υπάρχουνε» του Παπανδρέου και το «έξω καρδιά» του Καραμανλή (που είχε υποσχεθεί ότι θα εξοικονομούσε 10 δις από την πάταξη της γραφειοκρατίας -τι πάω και θυμάμαι!).  «Κάποτε ο λαϊκισμός απέδιδε» ομολογεί σε ένα σημείο της συνέντευξης του ο Πρωθυπουργός. Δυστυχώς όμως δεν ήταν ένα ξέσπασμα αυτοκριτικής (ήταν η συμβουλή που θα έδινε στον Αλέξη Τσίπρα).

Nemesis*, Philip Roth

Με το γνωστό αριστοτεχνικό γράψιμο του πολυγραφότατου αυτού Αμερικανού συγγραφέα, το έργο τούτο αφηγείται την ιστορία ενός νεαρού Εβραίου στο Νιου Τζέρσει του 1944. Η Αμερική δίνει με τους συμμάχους την τελική μάχη εναντίον του ναζισμού, όλοι οι φίλοι του είναι στο μέτωπο, αλλά ο αθλητικός Μπάκυ, εξαιτίας της κακής του όρασης, περιορίζεται στο να διδάσκει αθλοπαιδιές στα παιδιά του σχολείου. 

Έχει σχέση με μια εξαιρετική κοπέλα, μια δασκάλα, που εκείνο το καλοκαίρι βρίσκεται σε μια κατασκήνωση, ως συνοδός.

Έχουν κάνει σχέδια και έχουν όνειρα, όπως δικαιούνται οι νέοι της ηλικίας τους.

Και τότε η "μοίρα" κάνει την παρουσία της αισθητή. Μια επιδημία πολιομυελίτιδας χτυπά την μικρή τους πόλη, με παιδιά του σχολείου του Μπάκυ ανάμεσα στα θύματα. Με την έντονη παρότρυνση της φίλης του προσλαμβάνεται και αυτός στην κατασκήνωση, φεύγοντας έτσι από την επιδημία. Μια ενέργεια, για την οποία δεν συγχώρησε ποτέ τον εαυτό του.

Μερικές ειδυλλιακές μέρες κοντά στη λίμνη και μετά έρχεται η τραγωδία. Κρούσματα πολιομυελίτιδας εμφανίζονται στην κατασκήνωση. Εκείνος είναι βέβαιος ότι αυτός είναι ο φορέας. Γρήγορα αρρωσταίνει και αυτός και η ανάρρωσή του συνοδεύεται από σημαντικές και μόνιμες παραλύσεις. 

Ο Μπάκυ γίνεται τότε κριτής και αποφασίζει να υποστεί μόνος του τις συνέπειες. Απορρίπτει τη φίλη του που απεγνωσμένα προσπαθεί να μείνει κοντά του. Και συνεχίζει τη θλιβερή του ζωή, ως γραφιάς.

Προς το τέλος του βιβλίου γίνεται φανερό, ποιος είναι ο αφηγητής. Ένας από τους παλιούς του μαθητές, που ήταν γεμάτος θαυμασμό για τις αθλητικές επιδόσεις του Μπάκυ. Ένας παλιός μαθητής του από το μακρινό εκείνο καλοκαίρι, που κι αυτός έπαθε πολιομυελίτιδα με παραλύσεις, αλλά που δεν αποφάσισε να τιμωρήσει τον εαυτό του και που συνέχισε τη ζωή του, παντρεύτηκε και έκανε παιδιά.

Το τέλος φαίνεται κάπως μετέωρο, αλλά θεωρώ ότι μπορεί κανείς να το πει αριστοτεχνικό. 

Γιατί τι είναι τελικά η ζωή μας και πως αξιολογείται η παρουσία μας στον πλανήτη; 

Σίγουρα κανείς δεν μπορεί να δει τον νικημένο από τη ζωή Μπάκυ, ως το πρότυπο της επιτυχίας στη ζωή.

Υπάρχει όμως τίποτα πιο σημαντικό από τις αναμνήσεις ενός μαθητή μας, που έχει κρατήσει για πάντοτε ζωντανή την πιο εντυπωσιακή μας στιγμή, τότε που όλοι οι γύρω μας έβλεπαν με θαυμασμό και έπαιρναν μαθήματα ζωής;

Ένα όμορφο, έντονα λυρικό έργο...

*Η Νέμεσις ως θεότητα προσωποποιούσε μαζί με άλλες την έννοια της δικαιοσύνης και αποκαθιστούσε την τάξη (της φύσης, της ανθρώπινης κοινωνίας, του κόσμου), όταν αυτή διασαλευόταν. Τότε τιμωρούσε την υπεροψία και την αλαζονεία των ανθρώπων (την ύβριν). 

Απλά ιστορικά μαθήματα για την ανθρώπινη φύση

"Θεωρούμε αυτή την αλήθεια αυταπόδεικτη, ότι όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ίσοι". "Η σκλαβιά αυτό το απουκρουστικό εμπόριο, ένας απαίσιος πόλεμος ενάντια στην ίδια την ανθρώπινη φύση".

Thomas Jefferson, όταν ήταν νέος και οραματιστής.

"Η απελευθέρωση των δούλων πρέπει να γίνει βαθμιαία". "Αναθρεμμένοι από τα βρεφικά τους χρόνια χωρίς την ανάγκη να σκέφτονται και να προγραμματίζουν, οι μαύροι είναι εξ αιτίας των συνηθειών τους το ίδιο ανίκανοι όπως τα παιδιά να φροντίζουν τον εαυτό τους. Αποτελούν μάστιγα για την κοινωνία εξ αιτίας της τεμπελιάς τους και των πράξεων διαρπαγής, στις οποίες αυτή τους οδηγεί".

Thomas Jefferson, λίγα χρόνια μετά, όταν ήταν πλούσιος κτηματίας και επιχειρηματίας και κατείχε 600 σκλάβους.

Οι υγιείς δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αντιδράσουν!

Ο ΣΥΡΙΖΑ ανακάλυψε το πόσο κακό κάνει η βία και οι απειλές κατά πάντων που προέρχονται από τη Χρυσή Αυγή!!

Δεν ξέρω βέβαια αν επιτέλους κατάλαβαν τον κίνδυνο ή αν στεναχωρήθηκαν που έχουν χάσει το μονοπώλιο στις απειλές και τη βία που είχαν τόσα χρόνια.

Ποιοι κλείδωναν τα πρηγούμενα χρόνια τα μέλη της Συγκλήτου των Πανεπιστημίων μέχρι να παρθεί η απόφαση που ήθελαν; Ποιοι έκαναν τις καταλήψεις στα Πανεπιστήμια και με βίαιο τρόπο έδιωχναν όσους ήθελαν να πάνε στα γραφεία τους να δουλέψουν; Ποιοι αναστάτωναν  την Αθήνα και τις άλλες πόλεις σε κάθε συλλαλητήριο και πορεία, προκαλώντας τις αντιδράσεις των ΜΑΤ; Ποιοι δεν δέχονται ακόμη και σήμερα να εφαρμοστούν οι νόμοι που έχει ψηφίσει το Κοινοβούλιο για τα Πανεπιστήμια και το διακηρύσσουν δημόσια δια του Προέδρου τους;

Μήπως η Χρυσή Αυγή;

Όχι βέβαια. Ο ΣΥΡΙΖΑ με τις παραφυάδες του!

Κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ θερίζετε τους πικρούς δηλητηριασμένους καρπούς που σπέρνατε όλα αυτά τα χρόνια! Και μαζί με σας δυστυχώς τους γεύεται και όλη η ελληνική κοινωνία.

Υπάρχει μεγάλος φόβος να βρεθούμε στις επόμενες εκλογές διχασμένοι ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη Χρυσή Αυγή! 

Δεν περιμένει κανείς από τη Χρυσή Αυγή να αλλάξει τακτική, ώστε να αποφευχθεί η επερχόμενη μοιραία εξέλιξη. Το αντίθετο μάλιστα θα συμβεί, με τις επιθέσεις και τη βία να κορυφώνονται.

Και δυστυχώς με τα μυαλά που κουβαλάει ο Τσίπρας και οι συν αυτώ, που επί της ουσίας δεν διαφέρουν πολύ σε δημοκρατική ποιότητα από εκείνα των Χρυσαυγιτών, δεν φαίνεται να υπάρχει επιστροφή.

Η μόνη ελπίδα είναι ότι στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν άνθρωποι που έχουν διαφορετικές απόψεις, που δεν μπορεί παρά να βλέπουν αυτό που έρχεται. Θα τολμήσουν όμως να διαφοροποιηθούν; Εκεί παίζονται όλα! Είναι οι μόνοι που μπορούν να αντιστρέψουν έστω και την ύστατη στιγμή την σχεδόν αμετάκλητη πορεία προς την άβυσσο.

Σε διαφορετική περίπτωση οδηγούμαστε με βεβαιότητα προς μια καταστροφική εμφύλια σύρραξη

Εμπρός αδέρφια στον αγώνα τον τιμημένο!

Η σκηνή είναι από τις διαμαρτυρίες για την επίσκεψη της καγκελαρίου της Γερμανίας στην Αθήνα.

Με ποιο τρόπο και σε τι δόσεις πρέπει να σε ταϊζουν την ανοησία για να φτάσεις στην ηλικία αυτή στην κατάντια ετούτη άραγε;

Ακόμη κια αν υπάρχει μια διεθνής συνωμοσία εναντίον της χώρας μας και η Μέρκελ την εκφράζει, σε τι αποσκοπεί η συγκεκριμένη βρισιά; 

Ποιά πατρογονικά ένστικτα ικανοποιεί;

Και ποιούς στόχους εθνικούς, κοινωνικούς, πολιτικούς, συνδικαλιστικούς ή τι άλλο εξυπηρετεί;

Η Νέα Εποχή στην Ιατρική Επιστήμη

Η τελευταία ενημέρωση για το υπό έκδοση βιβλίο μου:

Ξεκινά η εκτύπωση του βιβλίου με τίτλο: Η Νέα Εποχή στην Ιατρική Επιστήμη". Θα είναι στο πλάισιο των Εκδόσεων του Ιδρύματος της Ελληνικής Αιματολογικής Εταιρείας και υπάρχει η σκέψη να χορηγηθεί σε αυτούς που θα παρακολουθήσουν το 23ο Πανελλήνιο Συνέδριο της ΕΑΕ, που θα γίνει το Νοέμβριο στη Θεσσαλονίκη.

Vilafamés, Castelló de la Plana, Valencia

Σήμερα ας ταξιδέψουμε στην Ισπανία. Στην περιοχή της Valencia. Vilafamés, Castelló de la Plana. Μια φωτογραφία από τον φίλο στο Flickr QuimG.

Αν δεν είχαμε χαθεί γρήγορα δεν θα είχαμε σωθεί

Είναι τόσο πλούσια η ελληνική ιστορία και τόσο γεμάτη από διδάγματα! Ποιος όμως άραγε διδάσκεται από αυτά;

Είμαστε στην εποχή του "κύκνειου άσματος" της Αχαϊκής Συμπολιτείας, εκεί στα 146 πΧ λίγο πριν η τελευταία αυτή ελληνική περιοχή υποδουλωθεί και αυτή πλήρως στους Ρωμαίους. Οι στρατηγοί της Συμπολιτείας κηρύσσουν τον πόλεμο ενάντια στην πανίσχυρη Ρώμη και αντιλαμβανόμενοι το μέγεθος της δυσκολίας του εγχειρήματος προχωρούν σε κάποια μέτρα, που για τη γενικά πολύ συντηρητική στην πολιτική της Αχαϊκή Συμπολιτεία, μπορεί να θεωρηθούν επαναστατικά. Χαρίζουν τα χρέη των φτωχών, απελευθερώνουν δούλους και επιβάλλουν έκτακτη εισφορά στους πλούσιους. Η ακαριαία αντίδραση της Ρώμης βέβαια δεν τους επέτρεψε να τα εφαρμόσουν, και η Αχαϊκή Συμπολιτεία διαλύθηκε.

Ποια ήταν λέτε η φράση που κυριαρχούσε τότε ανάμεσα στους εύπορους της Συμπολιτείας;

" Αν δεν είχαμε χαθεί γρήγορα δεν θα είχαμε σωθεί".

Ο χαμός της πατρίδας (αυτή είναι που χάθηκε γρήγορα) έσωσε την κοινωνική τους τάξη!

Οι σημερινοί αντίστοιχοι εύποροι Έλληνες δεν χρειάζεται να περιμένουν μήπως χαθεί η πατρίδα για να σωθούν. Κάνουν μάλιστα και ότι είναι δυνατόν για να επιταχύνουν την απώλεια της πατρίδας. Μέσω Ελβετίας!

Ένα συνεχιζόμενο έγκλημα των Αμερικάνων μιλιταριστών- Τηλεκατευθυνόμενες ιπτάμενες συσκευές-βόμβες

Πρόκειται για τη μοντέρνα μορφή πολέμου. Η οποία εφαρμόζεται αυτή τη στιγμή κυρίως στο Πακιστάν, αλλά και σε άλλες περιοχές του κόσμου, εν ονόματι τάχα της τρομοκρατίας. Σκοτώνει όπως είναι φυσικό αδιακρίτως και περίπου το 1/3 των θυμάτων είναι παιδιά! Επειδή αυτά συνήθως τρέχουν εκεί που γίνεται η έκρηξη και οι φονιάδες-χειριστές έχουν την τακτική να στέλνουν μια δεύτερη τέτοια βόμβα στο ίδιο σημείο.

Ήταν επόμενο η γενιά που μεγάλωσε παίζοντας τέτοιου είδους παιχνίδια που δοξάζουν τον αποδεκατισμό του αντιπάλου να κάνει σήμερα ένα τέτοιο πόλεμο. Ο οποίος γίνεται υπό τις ευλογίες και του νυν Αμερικανού "προοδευτικού" Προέδρου Ομπάμα, ο οποίος μάλιστα δεν διστάζει να λέει ψέματα, ότι πρόκειται για εξαιρετικά στοχευμένες επιθέσεις εναντίον τρομοκρατών!

Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι οι Αμερικάνοι δημιουργούν με τον τρόπο αυτόν ακόμη μια γενιά ορκισμένων εναντίον τους εχθρών. Και δεν καταλαβαίνουν ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι αυτή η νέα τεχνολογία κάποια στιγμή μπορεί να τους χτυπήσει και στο δικό τους σπίτι!

Στο συγκλονιστικό βίντεο που ακολουθεί δείτε την όλη ιστορία, όπως την διηγούνται Αμερικανοί που αντιτίθενται σε αυτόν τον βρώμικο πόλεμο.

Ηχηρή Σιωπή

Αλμοδόβαρ: Μην σφετερίζεστε τη σιωπή μου, κ. Ραχόι

Η δημόσια παρέμβαση του διάσημου Ισπανού σκηνοθέτη Πέδρο Αλμοδόβαρ ενάντια στην ισοπεδωτική πολιτική λιτότητας της κυβέρνησης Ραχόι δημιούργησε ιδιαίτερη αίσθηση, δίνοντας παράλληλα το στίγμα της σιωπηλή πλειοψηφίας των Ισπανών. ”Κύριε Ραχόι, είμαι μέρος αυτής της σιωπηλής πλειοψηφίας που δεν βγήκε στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί στις 25 Σεπτεμβρίου. Σας παρακαλώ να μην διαστρεβλώνετε ούτε να σφετερίζεστε τη σιωπή μου”, έγραψε ο Ισπανός σκηνοθέτης σε ανοιχτή επιστολή του προς την ισπανική κυβέρνηση, που δημοσιεύθηκε στη διαδικτυακή εφημερίδα “Huffington Post”. Ήταν η έμμεση απάντησή του στον Μαριάνο Ραχόι, που “ευχαρίστησε” όσους δεν διαδηλώνουν εναντίον του.

White Noise (Λευκός Θόρυβος) του Don DeLillo (1985)

Καλογραμμένο, έξυπνο και πρωτοποριακό για την εποχή του είναι το βιβλίο που έκανε ευρύτερα γνωστό τον Don Delillo. Αριστούργημά του θεωρείται το Underworld (1997).

Περιγράφει ένα χρόνο από τη ζωή ενός Καθηγητή "Χιτλερικών Σπουδών(!)" σε ένα μικρό αμερικάνικο κολλέγιο. Μικρά καθημερινά γεγονότα της οικογενειακής ζωής ανάμικτα με σημαντικά συμβάντα, όπως η διαρροή ενός τοξικού αερίου στην περιοχή, διατρέχουν τη διήγηση. 

Μια "σάτιρα" της ζωής στις ΗΠΑ με έμφαση στην ακαδημαϊκή κοινότητα, αφού ο πρωταγωνιστής που έχει επιβάλει το απίθανο αντικείμενο σπουδών του (Χίτλερ) δεν γνωριζει λέξη γερμανικά, αλλά αποφασίζει να τα μάθει στοιχειωδώς προκειμένου να χαιρετίσει τους συμμετέχοντες σε ένα συνέδριο που διοργανώνει.

Ακόμη σχολιάζονται με έξυπνο τρόπο ο υπερ-καταναλωτισμός, η αλλοίωση της έννοιας της οικογένειας (ο πρωταγωνιστής έχει κάνει πέντε γάμους με τέσσερις γυναίκες και ζει με μερικά από τα δικά του παιδιά και τα παιδιά της τελεταίας του γυναίκας), η ιατροβιολογική έρευνα ιδιαίτερα στον τομέα των ψυχοφαρμάκων, η κυριαρχία των μέσων μαζικής επικοινωνίας, οι ανθρωπογενείς καταστροφές του περιβάλλοντος και άλλα θέματα.

Η γυναίκα του κύριου ήρωα είναι ένας "ζωντανός" άνθρωπος, ο οποίος εμπλέκεται σε μια ερωτική περιπέτεια προκειμένου να αποκτήσει τη δυνατότητα να δοκιμάσει ένα νέο φάρμακο, το οποίο κατά τον ερωμένο της, που το πλασάρει, κατευνάζει το "φόβο του θανάτου".

Αυτός ο τελευταίος είναι ο κυρίαρχος του όλου έργου. Ο πρωταγωνιστής διακατέχεται από αυτόν το φόβο σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό από τη γυναίκα του και μάλιστα αποφασίζει να κάνει ένα απονενοημένο διάβημα προκειμένου να βρει τρόπο να καταπολεμήσει αυτόν τον "ανίκητο" φόβο. Καθοριστικό ρόλο στην απόφασή του παίζει η συμβουλή ενός εξαιρετικά ιδιόρρυθμου φίλου του, του οποίου η προσωπικότητα και τα ενδιαφέροντα συμπληρώνουν την έντονη κριτική της ακαδημαϊκής ζωής στις ΗΠΑ.

Ο τίτλος και η έννοια του "Λευκού Θορύβου" απαντιούνται σε μερικά σημεία του έργου, ιδιαίτερα εκεί που η συναισθηματική του κατάσταση βρίσκεται σε απόλυτη σύγχυση. Η ορολογία παραπέμπει στον ήχο εκείνο που περιέχει όλες τις συχνότητες που μπορεί να ακούσει το ανθρώπινο αυτί. Στην καθομιλουμένη αντιστοιχεί με τα λεγόμενα ραδιοφωνικά "παράσιτα". Αντιστοιχεί στο οπτικό επίπεδο με την τηλεοπτική εικόνα, όταν δεν πιάνει κανένα σταθμό.

Ανιδιοτέλεια η ελληνική

Είμαστε ανιδιοτελείς εμείς οι Έλληνες! Αμφιβάλλετε; Δεν έχετε δίκιο! Δέστε πόσο εύκολα εξαιρούμε τον εαυτό μας από όλες τις κρίσεις και κριτικές που κάνουμε για όσα συμβαίνουν στη χώρα!

Δεν ντρέπονται που φοροδιαφεύγουν! 

Δεν ζητούν απόδειξη!

Δεν δίνουν απόδειξη!

Δίνουν φακελάκι!

Παίρνουν φακελάκι!

Παραβιάζουν το κόκκινο!

Μιλούν στο κινητό και οδηγούν!

Οδηγούν έχοντας πιεί το καταπέτασμα!

Παρκάρουν όπου νάναι!

Βάζουν μέσον για να διορίσουν τα παιδιά τους!

Ψηφίζουν τους πιο ανίκανους πολιτικούς!

Βλέπουν αυτές τις βλακείες στη τηλεόραση!

Όλα αυτά τα κάνουν οι άλλοι! Εμείς ποτέ! Έτσι εξηγείται που ακούς παντού αυτές τις φράσεις στις συντροφιές. Και όλοι οι παρευρισκόμενοι συμφωνούν και επαυξάνουν! ΟΛΟΙ.

Μηδενός εξαιρουμένου!

Δημιουργείται βέβαια η απορία. Ποιοι είναι αυτοί που κάνουν όλα τα παραπάνω, αφού εμείς, οι γνωστοί μας, οι παρέες μας, οι κολλητοί μας τέλος πάντων δεν τα κάνουν;

Ποιοι είναι τέλος πάντων αυτοί οι άλλοι; 

Σε ποιον πλανήτη κατοικούν ή μήπως σε  κάποιο παράλληλο Σύμπαν; 

Είπαμε. Είμαστε ανιδιοτελείς εμείς οι Έλληνες! 

Ο ήρωας της εργατικής τάξης από τον Τζων Λένον

Τα όνειρα των απλών ανθρώπων και πως εξελίσσονται στην πορεία, από ένα μελωδικό ποίημα με εξαίρετους στίχους. 

Με το που γεννιέσαι σε κάνουν να αισθάνεσαι μικρός

γιατί δεν σου δίνουν χρόνο κανένα, αντί να στον δίνουν όλο

Μέχρι που ο πόνος μεγαλώνει τόσο ώστε να μουδιάσεις εντελώς

Ένας ήρωας της εργατικής τάξης, να κάτι για να γίνεις

Ένας ήρωας της εργατικής τάξης, να κάτι για να γίνεις

Στο σπίτι σε πληγώνουν, στο σχολείο σε χτυπούν

Αν είσαι έξυπνος σε μισούν, αν όχι σε περιφρονούν

Ώσπου να τρελαθείς τόσο γαμημένα πολύ που να μην μπορείς να ακολουθήσεις τους κανόνες τους

Ένας ήρωας της εργατικής τάξης, να κάτι για να γίνεις

Ένας ήρωας της εργατικής τάξης, να κάτι για να γίνεις

Αφού σε βασανίσουν και σε σημαδέψουν για είκοσι και χρόνια

Περιμένουν μετά να διαλέξεις καριέρα

Όταν δεν μπορείς καν να λειτουργήσεις, είσαι τόσο γεμάτος φόβο

Ένας ήρωας της εργατικής τάξης, να κάτι για να γίνεις

Ένας ήρωας της εργατικής τάξης, να κάτι για να γίνεις

Σε κρατούν ναρκωμένο με θρησκεία, σεξ και τηλεόραση

Και νομίζεις πως είσαι τόσο έξυπνος, και υπεράνω τάξης, και λεύτερος

Αλλά είσαι ακόμα ένας γαμημένος χωριάτης, από ό,τι βλέπω εγώ

Ένας ήρωας της εργατικής τάξης, να κάτι για να γίνεις

Ένας ήρωας της εργατικής τάξης, να κάτι για να γίνεις

Ακόμα σου λένε πως υπάρχει χώρος στην κορυφή

Μα πρώτα να μάθεις πρέπει να χαμογελάς όταν σκοτώνεις

Αν θέλεις να μοιάσεις με αυτούς που έχουν σπίτια στα ψηλά

Ένας ήρωας της εργατικής τάξης, να κάτι για να γίνεις

Ένας ήρωας της εργατικής τάξης, να κάτι για να γίνεις

Αν θες να γίνεις ήρωας, ε, ακολούθα εμένα

Αν θες να γίνεις ήρωας, ε, ακολούθα εμένα. 

Εκδρομή

Λευκάδα, Νυμφαίο, Φλώρινα, Καστοριά...

Μια φθινοπωρινή εκδρομή.....

Αυτά που έρχονται!

Είναι πλέον βέβαιο ότι βαδίζουμε ολοταχώς για μια μετωπική σύγκρουση των κυβερνώντων με την κοινωνία. 

Τα νέα μέτρα είναι άδικα και αποτελούν την πιο τραγική ομολογία της πλήρους χρεωκοπίας της χώρας. Όσοι λένε ότι αποτελούν ένδειξη αποτυχίας της μέχρι τώρα οικονομικής πολιτικής που υπαγορεύει η τρόικα κάνουν βέβαια πολά μεγάλο λάθος, αφού αυτός ακριβώς ήταν ο στόχος αυτής της πολιτικής. 

Η Ελλάδα πρέπει να γονατίσει και να παίξει εκείνο το ρόλο που άλλοι έχουν προκαθορίσει για αυτήν. Δηλαδή του υπάκουου, φτηνού, βαλκανικού εταίρου, που σε μερικά χρόνια θα αξιοποιηθεί οικονομικά από τους προηγμένους και ισχυρούς αυτού του κόσμου.

Μπορεί να μας οδήγησαν εκεί τα δικά μας λάθη, αλλά αυτή τη στιγμή η συνταγή ανταποκρίνεται απόλυτα στις ανάγκες των δανειστών μας.

Οι κυβερνήτες μας ανίκανοι και δουλοπρεπείς, πανικόβλητοι από τη διαπίστωση της κατάστασης στην οποία με δική τους ευθύνη έχει περιέλθει η χώρα, έχουν κυριολεκτικά παγιδευτεί και ακολουθούν πιστά τις εντολές αυτών που κρατούν το μαστίγιο. 

Η αντιπολίτευση γνωρίζει επίσης ότι η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη, ότι η όποια εναλλακτική λύση που τυχόν θα πρότεινε δεν θα έχει καλύτερο τελικό αποτέλεσμα, αλλά βέβαια δεν παύει να παίζει το μόνο παιχνίδι που γνωρίζει. Αμφισβήτηση της κυβέρνησης, πρόσκληση σε κοινωνική αντίδραση και αναταραχή.

Τι θα βγει από όλα αυτά; Πολλή δυστυχία και πιθανή παραμονή στο ευρώ με το σενάριο της κυβέρνησης. Πολλή δυστυχία και αίμα και βέβαιη έξοδος από το ευρώ με το σενάριο της αντιπολίτευσης. 

Το αν το δεύτερο σενάριο προσφέρει ως μπόνους κάτι που μερικοί ονομάζουν "εθνική αξιοπρέπεια" ας μου επιτρέψετε να το αμφισβητήσω. Επειδή αυτή έχει χαθεί ήδη και μόνο όσοι είναι αθεράπευτα εθνικιστές δεν το καταλαβαίνουν.

Πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Είμαστε όλοι μας θεατές σε ένα θέατρο παραλόγου, όπου όλοι όσοι είναι πάνω στη σκηνή μας λένε ψέμματα, επειδή είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να τους κρατήσει εκεί. Αν πουν έστω και μισή αλήθεια ο ρόλος τους καταργείται! Κάποτε όμως το έργο θα τελειώσει και θα πρέπει να πέσει η αυλαία. Οι μισοί από τους πρωταγωνιστές ελπίζουν ότι θα βρουν ένα τρόπο να φύγουν στα κρυφά και οι άλλοι μισοί ότι θα ανεβεί ο όχλος στη σκηνή και έτσι θα μοιραστούν τις ευθύνες. Και ίσως νοιώσουν για λίγο και ήρωες.

Μέχρι να έλθει η ώρα του τελικού απολογισμού. Που θα είναι το ίδιο αμείλικτος για όλους. Επειδή ΟΛΟΙ έχουν τις ευθύνες τους για αυτό που ζούμε σήμερα.

Ας είμαστε έτοιμοι, λοιπόν. Αυτά που έρχονται είναι τα χειρότερα. Και ας ελπίσουμε ότι θα βρούμε μετά την ολοκλήρωση της καταστροφής !το κουράγιο για μια καινούργια αρχή.

 

Καφές: Αχ αυτό το άρωμα!

Είναι γνωστό ότι η όσφρηση και η γεύση είναι πολύ συγγενείς αισθήσεις και συνήθως το αισθητικό αποτέλεσμα στον εγκέφαλό μας είναι ένα μείγμα των δύο. Παράδειγμα η πλήρης αδυναμία να χαρείς τη γεύση του φαγητού όταν είναι κλειστή η μύτη σου, πχ από κρυολόγημα.

Να μια καινούργια πληροφορία, που έρχεται να εξηγήσει ένα "περίεργο" φαινόμενο:

Γιατί η μυρουδιά του καφέ είναι πάντοτε ωραιότερη από τη γεύση του; 

Ένας Βρεττανός ερευνητής το εξήγησε πρόσφατα. Είπε ότι υπάρχουν δύο τρόποι που αισθανόμαστε τη μυρουδιά. Ο ένας είναι όταν εισπνέουμε τον αέρα από το περιβάλλον και ο άλλος όταν εισέρχεται στη μύτη μας η εκπνοή μας. 

Οι υποδοχείς της οσμής στη μύτη μας διεγείρονται με διαφορετικό τρόπο στις δύο αυτές περιπτώσεις.

Όταν εισπνέουμε τον φρέσκο καφέ τη στιγμή που τον φτιάχνουμε οι οσφρητικοί μας υποδοχείς στέλνουν ένα διαφορετικό μήνυμα στον εγκέφαλο, από εκείνο που στέλνουν όταν εκπνέουμε τη στιγμή που καταπίνουμε τον καφέ μας. Αυτό το δεύτερο αίσθημα είναι λιγότερο δεκτικό στο άρωμα του καφέ από ότι το πρώτο. Αποτέλεσμα αυτού είναι το ότι η εμπειρία της οσμής του καφέ είναι πολύ πιο "νόστιμη" από ότι η γεύση του.