Ανώμαλη προσγείωση ή Ζήσε το μύθο σου;

Ένα άρθρο του Σταύρου Θεοδωράκη, έτσι για να μην έχουν κάποιοι ψευδαισθήσεις!

Από το Protagon.gr

Η Κύπρος λοιπόν ζητά και αυτή λεφτά από την Ευρώπη και οσονούπω θα αποκτήσει το δικό της μνημόνιο (κατάργηση της Αυτόματης Τιμαριθμικής Αναπροσαρμογής, περικοπές στο σύστημα υγείας, απελευθέρωση κλειστών επαγγελμάτων κοκ). Βέβαια περισπούδαστοι αναλυτές ορκιζόντουσαν μέχρι την τελευταία στιγμή ότι η Κύπρος θα βρει λεφτά στην Ρωσία και την Κίνα και δεν θα πέσει στα νύχια του ευρωπαϊκού Βορρά. Δυστυχώς όμως οι Ρώσοι και οι Κινέζοι δεν διαβάζουν, όλοι τους, ελληνικές και κυπριακές εφημερίδες και έτσι άφησαν αβοήθητο τον σύντροφο Χριστόφια. Τώρα θα μου πείτε πώς ένα μαρξιστικό λενινιστικό κόμμα, όπως το ΑΚΕΛ,  δέχεται η χώρα που κυβερνά, να προσφεύγει σε «μηχανισμούς στήριξης»… Έλα ντε! Πάντως το Ανορθωτικό Κόμμα Εργαζόμενου Λαού, δεν έπεσε αμαχητί. Αρχές του μήνα στην Λεμεσό διοργανώθηκε μεγάλο Κυπρορωσικό φεστιβάλ ενώ οι «προεδρικοί απεσταλμένοι» (ο υπουργός Τουρισμού της μεγαλονήσου μαζί και τραπεζίτες) πηγαινοερχόντουσαν συνεχώς στο Πεκίνο. Παρόλα αυτά οι Ρώσοι και Κινέζοι δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Άλλη μια απόδειξη πόσο κακό κάνει στον (Κινέζο και Ρώσο) άνθρωπο η παγκοσμιοποίηση. Με τόσα που έχουν δει τα μάτια του δεν καταλαβαίνει την αξία του κυπριακού μπάλου, της σεφταλιάς και του χαλουμιού.

Η ενίσχυση της Κυπριακής οικονομίας από Ρώσους και Κινέζους αδελφούς, θα ήταν πάντως μια λύση και για τα δικά μας αδιέξοδα. Κυρίως τα ψυχολογικά. Γιατί και λεφτά να μην παίρναμε, θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε να ζούμε με αυτόν τον μύθο. Ότι οι δικοί μας δανειστές είναι κακοί και κάπου, κάπως, κάποτε θα βρεθούν καλοί να μας δανείσουν. Λατινοαμερικάνοι θα είναι αυτοί; Ο Τσάβες ο ίδιος; Ή θα είναι άντρες ψηλοί, χοντροί με κελεμπίες; Ο ΣΥΡΙΖΑ (αλλά και ο Καμμένος) είχε αφήσει ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα. Μιλούσαν για βοήθεια από την Βενεζουέλα, για αραβικά κεφάλαια και κυρίως για Ρώσους και Κινέζους «χορηγούς». Ακόμη και αυτός ο προσεκτικός, τηρουμένων των αναλογιών, Αλέξης Τσίπρας στην συνέντευξη που μου παραχώρησε δύο μέρες πριν τις εκλογές μου μίλησε με θαυμασμό για το «αριστερό κυπριακό μοντέλο». Τώρα όμως τι θα κάνουμε που το μοντέλο τρέχει πίσω από τον … Παπανδρέου; Σε ποιόν μύθο να στηριχτούμε; Πόσο να αντέξει μια χώρα (ψυχολογικά πάντα) χωρίς δεξιούς και αριστερούς μύθους; Βγάλαμε με τα χίλια ζόρια μια κυβέρνηση Σαμαρά γιατί δεν μας άρεσαν οι Πασόκοι και τελικά θα μας εκπροσωπήσει στην σύνοδο Κορυφής της Ευρώπης ένας πρώην υπουργός του Ανδρέα (ο Πρόεδρος Παπούλια) και το δεξί χέρι του Παπακωνσταντίνου (ο υπουργός Ζανιάς). Αυτοί δηλαδή που θα πήγαιναν στις συνόδους κορυφής και το 2010 και το 2011, αν αρρώσταινε ξαφνικά ο Παπανδρέου και ο οικονομικός του υπουργός. Τότε γιατί τον ζήσαμε τον μύθο των εκλογών (εις διπλούν μάλιστα)!

Γιαυτό σας λέω. Βρείτε μου ένα μύθο να στηριχτώ. Είμαι σε αδιέξοδο (ψυχολογικό πάντα).
 

 

Δημιουργία ήπατος στο εργαστήριο

Ιάπωνες ερευνητές παρουσίασαν σε ένα συνέδριο την πρόσφατη δουλεία τους, κατά την οποία πέτυχαν να δημιουργήσουν ένα μικροσκοπικό και μάλλον ατελές ανθρώπινο ήπαρ ξεκινώντας από κύτταρα δέρματος.

Πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό βήμα στον κλάδο της αναγεννητικής ιατρικής με τη χρήση ανθρώπινων βλαστοκυττάρων. Τα βλαστοκύτταρα παρήχθησαν στο εργαστήριο από κύτταρα δέρματος, με τη χρήση κατάλληλων μεταγραφικών παραγόντων και στη συνέχεια μετατράπηκαν σε ηπατοκύτταρα. Αυτό όμως που κάνει την παρούσα εργασία πρωτοποριακή είναι η ενσωμάτωση στο κυτταρικό μείγμα ενδοθηλιακών και μεσεγχυματικών κυττάρων, γεγονός που το μετέτρεψε σε ένα σχηματισμένο, αν και ατελές ήπαρ. Ατελές, επειδή μεταξύ των άλλων δεν έχει χοληφόρα αγγεία, όπως το φυσιολογικό ήπαρ. 

Η εργασία αυτή δείχνει, ότι αν και ο δρόμος θα είναι σίγουρα μακρύς, η δημιουργία οργάνων στο εργαστήριο από κύτταρα δέρματος θα γίνει μια μέρα πραγματικότητα. Ακόμη και στην περίπτωση που το όργανο, όπως το συγκεκριμένο ήπαρ δεν είναι τέλειο, θα μπορούσε να βοηθήσει ασθενείς με βαριά ηπατική ανεπάρκεια να διατηρήσουν μια στοιχειώδη λειτουργία, μέχρι να βρεθεί ήπαρ για μεταμόσχευση.

Δεν είναι τυχαίο ότι κορυφαίοι ερευνητές του κλάδου των βλαστοκυττάρων και της αναγεννητικής ιατρικής, όπως ο George Daley από τη Βοστόνη, χαιρέτισαν με θερμά λόγια το επίτευγμα.

Η ιαπωνική ομάδα είναι από το Yokohama City University και έχει επικεφαλής τον Takanori Takebe.

Τουλάχιστον ας αποκτήσουμε κυβέρνηση

Τελικά ο φόβος αποδείχτηκε σχετικά πιο δυνατός από την ελπίδα; Η μήπως απλά η σύνεση επικράτησε της απερισκεψίας; 

Όποια κι αν είναι η εξήγηση είναι σίγουρο ότι βρισκόμαστε σε μεταβατική φάση. Το πολιτικό σκηνικό έχει αλλάξει οριστικά και αυτό που έρχεται ελπίζουμε να είναι τουλάχιστον "ομορφότερο" από αυτό που φεύγει. 

Προς το παρόν είμαστε ακόμη στην αφετηρία αυτής της νέας εποχής...άρα σίγουρα η ομορφιά δεν περισσεύει.

Το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ

Κάποιοι καλοί φίλοι μου είπαν ότι με τα γραφόμενά μου των τελευταίων ημερών δείχνω να έχω αλλάξει στάση απέναντι στο φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ.
Θα προσπαθήσω λοιπόν να βάλω τα πράγματα στη θέση τους.

1. Μακάρι να είχα αλλάξει άποψη για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Πρόεδρό του. Θα ήμουν τώρα περισσότερο ήρεμος, αφού μάλιστα έκανα πρόβλεψη για νίκη του. Αυτό που ήθελα να πω είναι ότι εκτιμώ ότι ο λόγος του Τσίπρα είναι αυτή τη στιγμή πιο πειστικός στα αυτιά πολλών συμπατριωτών μας, ιδιαίτερα των νεότερων και εκείνων που έχουν πληγεί περισσότερο από την κρίση. Και αυτό κατά την γνώμη μου τον κάνει φαβορί για την πρωτιά. Διευκρινίζω επίσης ότι εγώ δεν πρόκειται να τον ψηφίσω.

2. Έγραψα ακόμη ότι αν νικήσει ο ΣΥΡΙΖΑ και κάνει κυβέρνηση είναι καλύτερο για τη χώρα να δεχτούμε την πραγματικότητα αυτή και να βοηθήσουμε, ώστε να μην έχουμε ένα νέο διχασμό. Φοβούμαι είναι αλήθεια ότι στην περίπτωση ήττας του ΣΥΡΙΖΑ το κλίμα στην κοινωνία θα είναι έκρυθμο και ο διχασμός θα επιταθεί. Είναι αυτός λόγος να τον στηρίξουμε προεκλογικά; Και βέβαια όχι! Είναι η άλλη πλευρά της τρομοκρατίας, για την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορεί τους αντιπάλους του. Εγώ μιλώ για μετεκλογική αποδοχή του αποτελέσματος, σε περίπτωση νίκης του ΣΥΡΙΖΑ και την ανάγκη βοήθειας, όχι για να πετύχει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ως αυτοσκοπός, αλλά για να σωθεί η χώρα. Και για να σωθεί θα πρέπει να πετύχει αυτή η κυβέρνηση. Άλλα περιθώρια δεν υπάρχουν.

3. Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν πραγματικό κομματικό ακροατήριο 4-5% του λαού. Αυτό το παραδέχονται και οι ίδιοι (ακούσαμε τι είπε ο Τσίπρας στη Στάη). Αυτή τη στιγμή, όμως, με τους χειρισμούς, τους δικούς του αλλά κυρίως του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, με τη συνθηματολογία τύπου Ανδρέα του 80, που αυτή είναι που αρέσει στο μέσο Έλληνα, έχει συστρατεύσει ένα μεγάλο μέρος του λαού. Αυτό είναι γεγονός, είτε μας αρέσει είτε όχι.

4. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι είναι κρίμα για την ελληνική αριστερά να πλησιάζει την εξουσία με τέτοιο τρόπο, που μόνο καλά δεν προϊδεάζει για το μέλλον. Επειδή, όμως, ακριβώς, μέσα στα τεράστια μειονεκτήματα ενός συνονθυλεύματος συνιστωσών υπάρχουν και μερικά πλεονεκτήματα, αυτά οφείλουμε να τα αξιοποιήσουμε. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι έτοιμος να κυβερνήσει. Και μόνον αν ο λαός σταθεί κριτικά μεν, αλλά με συμμετοχή στα δρώμενα και όχι με στείρα αντιπολίτευση, μπορεί να επηρεάσει έτσι ώστε να έχουμε όσο γίνεται θετικές εξελίξεις. Το βάρος της εξουσίας θα αναγκάσει την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ να ζητήσει συμμαχίες από κοινωνικές ομάδες. Αν ανταποκριθούν σωστά θα έχουν ίσως μεγαλύτερη επιρροή από τις συνιστώσες. Γιατί και ο Τσίπρας θα προτιμήσει να στηριχτεί σε αυτούς που τον ψήφισαν και δείχνουν θέληση -και μπορούν- να στηρίξουν και να βοηθήσουν και όχι στις ανύπαρκτες εκλογικά συνιστώσες του.

5. Αξίζει ίσως να πει κανείς και μερικά λόγια ακόμη για το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή για την εκτόξευση του ποσοστού του. Σίγουρα εκφράζει τη δυσαρέσκεια για το μνημόνιο και την οικονομική πολιτική. Σίγουρα εκφράζει τις κοινωνικές ομάδες και ηλικίες που έχουν πληγεί περισσότερο. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό για την εξήγηση του φαινομένου. Κανένα κόμμα αυτή τη στιγμή δεν υποστηρίζει επίσημα το μνημόνιο. Αυτοί που ιδεολογικά στέκονται κοντύτερα στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ θα είχαν εγκαταλείψει ήδη τον ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμη και το επιχείρημα ότι τα λένε τώρα αλλά κάνανε άλλα προ ολίγου, που έπαιξε κάποιο ρόλο στις εκλογές του Μαΐου έχει χλωμιάσει, αν λάβουμε υπ' όψη και την κοντή μνήμη του λαού μας. Αυτο που τους κρατά κοντά του είναι ο τρόπος της αμφισβήτησης του μνημονίου. Αυτή η επιθετική αμφισβήτηση, η μαγκιά και η αλαζονεία αρέσει στον Έλληνα. Ο ΣΥΡΙΖΑ εκπροσωπεί τη γενιά του ελληνικού τσαμπουκά, λοιπόν. Που έχει ευρύ φάσμα ηλικιών, αλλά σίγουρα έχει το απόλυτο πάνω χέρι στους νεότερους.

6. Μια παρένθεση εδώ. Υπήρξα πανεπιστημιακός δάσκαλος για 30 χρόνια. Το ποσοστό των φοιτητών μας που ομνύουν στο όνομα του "τσαμπουκά" έχει εκτοξευθεί τα τελευταία χρόνια. Καμιά σχέση με τη δεκαετία του 80 και την εποχή του Αντρέα. Και αυτή είναι η κύρια διαφορά ανάμεσα στα φαινόμενα Ανδρέα Παπανδρέου και Αλέξη Τσίπρα και όχι ότι άλλο ανούσιο λένε. Ο τσαμπουκάς αρέσει σήμερα και φοριέται πολύ. Και ο τσαμπουκάς απέναντι στην κακιά Ευρώπη, τις αγορές και τη Μέρκελ αρέσει ακόμη περισσότερο! Και βέβαια γιατί να μην αισθάνεται κανείς καλύτερα έτσι μετά τις καρπαζιές των τελευταίων ετών;

7. Υπάρχει όμως και μια άλλη σημαντική ομάδα ανθρώπων που κέρδισε ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι εκείνοι που έχουν πια αγανακτήσει για την έλλειψη στοιχειώδους δικαιοσύνης στην ελληνική κοινωνία. Κυρίως, αλλά όχι μόνο, φορολογικής δικαιοσύνης. Ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ έχει τάξει πολλά πράγματα, μέχρι σημείου να υπερβολής θάλεγα και έχει δημιουργήσει προσδοκίες. Αυτοί οι πολίτες είναι οι πραγματικοί "αριστεροί" και "κεντροαριστεροί", που υποστηρίζουν με υγιή θάλεγα τρόπο τον ΣΥΡΙΖΑ.

8. Πρόβλεψα, λοιπόν, νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Τις δύο τελευταίες μέρες, όμως, έχει συμβεί κάτι αξιοπερίεργο, που μπορεί να ανατρέψει την κατάσταση. Για πρώτη φορά ο ίδιος ο Τσίπρας μίλησε για την "αποφετιχοποίηση" του ευρώ. Τρεις μέρες πριν τις εκλογές! Αδιανόητο! Κρατά "πισινή" που λέει ο λαός για την περίπτωση που πάμε προς τη δραχμή; Ή ισχύει αυτό που λένε οι πολύ πονηροί ότι δεν θέλει την πρωτιά;

9. "Κοντός ψαλμός αλληλούια"! Αν και αν νικήσει ο Τσίπρας θα έχουμε χωρισμό της εκκλησίας από το κράτος και οι επόμενες γενιές δεν θα ξέρουν τόσες πολλές "εκκλησιαστικές" ρήσεις!

Καλό!!

ΠΡΟΒΛΕΨΗ: ΑΝΕΤΑ ΣΥΡΙΖΑ

Παρακολούθησα σήμερα μέρος της διακαναλικής συνέντευξης του Αλέξη Τσίπρα.

Πρέπει να του αναγνωρίσουμε ότι έχει πιάσει απόλυτα τον "σφυγμό του κόσμου" και -κακά τα ψέματα- είναι ο μόνος που εκφράζει για το μέσο Έλληνα κάποια ελπίδα αλλαγής στη νοσηρή κατάσταση δεκαετιών. Και που μπορεί να το λέει χωρίς να μεγαλώνει η μύτη του, γιατί βέβαια όλοι για αλλαγή μιλάνε... λες και δεν κυβερνούσαν όλα αυτά τα χρόνια.

Νομίζω ότι παρά τους πραγματικούς φόβους που υπάρχουν για μια νέα ελληνική περιπέτεια, πρέπει να θεωρούμε ότι η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ είναι προ των πυλών! Και μάλιστα όχι "σύρριζα", αλλά με διαφορά....

Και αν αγαπάμε αυτή τη χώρα πρέπει όχι απλά να ευχηθούμε να πετύχει, αλλά να δώσουμε και χέρι βοήθειας... Όλοι!

Επειδή η αυτοκριτική στη χώρα μας σπανίζει...

Λόγια του Γρηγόρη Ψαριανού, πρώην βουλευτή και στελέχους της ΔΗΜΑΡ, που πέρασαν κάπως απαρατήρητα:

Στην ερώτηση «Αν μπορούσατε να γυρίσετε 15 χρόνια πίσω ποια πράγματα που τότε βλέπατε λαθος, τώρα θα θεωρούσατε σωστά;»

«Θα ψήφιζα τον νόμο Γιαννίτση, θα στήριζα την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση της κυρίας Γιαννάκου, την χωροταξική μεταρρύθμιση Μάνου και Τρίτση, τον διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας, θα στήριζα αποκρατικοποιήσεις ΔΕΚΟ και άλλω οργανισμών, θα συμφωνούσα με τις προτάσεις της κυβέρνησης Μητσοτάκη για το μακεδονικό με σύνθετη ονομασία, μακριά από συλλαλητήρια του εθνικιστικού λαικισμού, τα εμπάργκο, τα καμποτάζ και τις αηδίες. Επίσης δεν θα θεωρούσα ότι ο κρατισμός και το δημόσιο συμφέρον είναι ταυτόσημες έννοιες. Έχουμε καταλάβει πια ότι μάλλον είναι έννοιες αντίθετες. Όπως και άλλα ιδεολογήματα που είναι πια στον αέρα λόγου χάρη «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» ή του επενδυτή, του επιχειρηματία, του αγρότη, του συνδικαλιστή, της πλουτοκρατίας, του Θεού, των γυναικών, των ομοφυλοφίλων, των ελλήνων, των ξένων. Νόμος είναι το δίκιο. Τελεία. Σκέτο».

Missing Soluch του Mahmoud Dowlatabadi

Ένα μικρό αριστούργημα είναι το μυθιστόρημα του Πέρση Mahmoud Dowlatabadi "Missing Soluch".
Εξιστορεί τη ζωή μιας οικογένειας σε ένα μικρό απόμακρο χωριό της Περσίας, τις καθημερινές τους συνήθειες, τις μικρές και τις μεγάλες τους στιγμές, τις λίγες χαρές και τις πολλές τους λύπες.
Στο κέντρο της αφήγησης η Mergan, η μάνα, μια ηρωίδα με την πραγματική σημασία της λέξης. Μια μάνα σκληρή και τρυφερή, αγέρωχη και υποταγμένη, άνδρας και γυναίκα της οικογένειας ταυτόχρονα...
Και το υπόλοιπο χωριό παρουσιάζεται με ένα χαρακτηριστικά ζωντανό τρόπο, οι ελπίδες τους και οι διαψεύσεις, οι φιλίες και οι συγκρούσεις τους, οι μικρές συμμαχίες, τα πάθη, οι αδικίες και οι στιγμές της παραφροσύνης...
Κάποιοι το παρομοίωσαν με τα Σταφύλια της Οργής του Στάινμπεκ. Είναι αλήθεια ότι η αφηγητική ικανότητα σίγουρα στέκεται σε ένα πολύ καλό ύψος (το διάβασα σε αγγλική μετάφραση) και υπάρχουν επίσης μερικά κοινά σημεία αφού και τα δύο αναφέρονται στις προσπάθειες για επιβίωση ανθρώπων που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Ο Στάινμπεκ περιγράφει βέβαια ένα οδοιπορικό, που στο έργο του Dowlatabadi υπάρχει περισσότερο στο μυαλό των ανθρώπων ή αρχίζει με το τέλος του έργου.
Συμπέρασμα: Εξαιρετικό!

Το εξώφυλλο του βιβλίου

Αυτό είναι ένα πιθανό εξώφυλλο για το υπό έκδοση βιβλίο. Πως σας φαίνεται; Θα ήθελα γνώμες!!

Ο μαγικός καθρέφτης

"Πες μας μεγάλε σοφέ, γιατί έχουμε αυτούς τους πολιτικούς αρχηγούς, που μας οδηγούν κατευθείαν στον όλεθρο; Δεν μας αξίζει κάτι καλύτερο;"

Ο σοφός δεν απάντησε αμέσως. Το ακροατήριό του, κάπου 500 άτομα κρέμονταν από το στόμα του. Είχαν ακούσει για τις μεγάλες του ικανότητες και ήλπιζαν να πάρουν μιαν απάντηση σ' αυτό το κρίσιμο ερώτημα.

Έβαλε το χέρι του στην τσέπη του πανωφοριού του και έβγαλε ένα μικρό καθρέφτη. Φώναξε έναν από το ακροατήριο, του έβαλε τον καθρέφτη μπροστά στο πρόσωπό του και τον ρώτησε: "Τι βλέπεις; "Εμένα " απάντησε εκείνος. 

Μετά φώναξε έναν άλλον, κι άλλον και μερικές κυρίες από το ακροατήριο και όλοι έβλεπαν φυσικά στον καθρέφτη τον εαυτό τους. Αυτός συνέχισε να καλεί κι άλλους, ώσπου θεώρησε ότι είχε φωνάξει αρκετούς, μπορεί και 300 άτομα.

"Αυτός ο καθρέφτης έχει μια πολύ χρήσιμη ιδιότητα", είπε ο σοφός. "Κρατά τις εικόνες που είδε στη μνήμη του και με το πάτημα ενός κουμπιού μπορεί να βγάλει κάτι σαν μέσο όρο και να δείξει μερικές φυσιογνωμίες που χαρακτηρίζουν το συγκεκριμένο δείγμα".

Πάτησε λοιπόν το κουμπί και γύρισε τον καθρέφτη προς το μέρος του κοινού, που με έκδηλη αμηχανία προσπαθούσε να καταλάβει τι έκανε ο σοφός και τι σχέση έχει αυτό με το ερώτημα που του έκαναν.

Και τότε είδαν στον καθρέφτη που τους έδειχνε τον Σαμαρά και τον Τσίπρα.

Οπωσδήποτε Κυβέρνηση (με) ΣΥΡΙΖΑ στις 18 Ιουνίου

Το έχω ξαναπεί και γράψει πολλές φορές ότι διαφωνώ με την τακτική του ΣΥΡΙΖΑ και ιδιαίτερα του αρχηγού του. Η γλώσσα που χρησιμοποιεί, οι εξυπνάδες και τα σλόγκαν δεν τιμούν την Αριστερά και δεν προϊδεάζουν καλά για το μέλλον. Μετά τόσα χρόνια άκρατου λαϊκισμού από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ θα ήθελα μια διαφορετική νοοτροπία από την Αριστερά! Ένα άλλο ήθος, κάτι που να παραδειγματίσει τους πολίτες, να τους προβληματίσει για τη μέχρι τώρα συμπεριφορά τους, που έχει τα μέγιστα συμβάλει στην κατάντια μας και να μην τους χαϊδεύει τ' αυτιά μιλώντας μόνο για τις ευθύνες των άλλων. Ακούσατε έστω και ένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ να παραδέχεται τις ευθύνες των συνδικαλιστών και του άκρατου κρατισμού; Να κάνει κάποια κριτική για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Υγεία και η Παιδεία στη χώρα μας, η οποία τραγική κατάσταση δεν έχει την απαρχή της στο μνημόνιο, αλλά στις εσωτερικές τους ανίατες παθογένειες;
Αυτά όλα, λοιπόν, με κάνουν εξαιρετικά δύσπιστο για τις πραγματικές προθέσεις της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ. Έχω επίσης όμως ξαναπεί ότι οι βασικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ σε πολλά θέματα, ιδιαίτερα σε εκείνα που έχουν σχέση με τις κοινωνικές σχέσεις και δομές με εκφράζουν σε μεγάλο βαθμό.
Με όλα αυτά ως εισαγωγή θέλω να πω ότι η σημερινή ελληνική πραγματικότητα απαιτεί ως λύση μια κυβέρνηση με συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ. Οποιαδήποτε άλλη λύση θα είναι θνησιγενής και μόνο κοινωνική αναταραχή θα προκαλέσει. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτοδύναμος θα δοκιμάσει τις δυνατότητές του και θα έχει την όλη ευθύνη των τεκταινομένων. Μπορεί βέβαια να οδηγηθούμε σε περιθωριοποίηση από το παγκόσμιο σύστημα και να βρεθούμε στην απόλυτη εσωστρέφεια. Αν όμως οι Ελληνες γνωρίζουν τι ψηφίζουν θα πρέπει να είναι έτοιμοι και για το ενδεχόμενο αυτό (Παρένθεση: ένα ειλικρινές και τίμιο αριστερό κόμμα έπρεπε να το έχει ήδη πει αυτό ξεκάθαρα!). Μια άλλη περίπτωση θα είναι η συγκυβέρνηση με τη ΔΗΜΑΡ (με ή όχι την ψήφο ανοχής του ΠΑΣΟΚ, που οφείλει κατά τη γνώμη μου να την παράσχει), οπότε ίσως η πορεία μπορεί να είναι με λιγότερες αναταράξεις, χωρίς βέβαια να είμαι σίγουρος ότι το μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα θα είναι καλύτερο.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να (συν)κυβερνήσει! Οποιαδήποτε άλλη λύση θα είναι χειρότερη!

Η Νέα Εποχή στην Ιατρική Επιστήμη

Το βιβλίο που έγραφα είναι έτοιμο. Βρίσκεται ήδη στον τυπογράφο και έχουν γίνει και οι διορθώσεις. Λίγα ακόμη διαδικαστικά μένουν για να κυκλοφορήσει!
Παραθέτω τα περιεχόμενα και τον πρόλογο για να πάρετε μια ιδέα.


ΠΡΟΛΟΓΟΣ...........................................................................................................................................................5
ΕΙΣΑΓΩΓΗ...............................................................................................................................................................7
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1:
Η ΙΑΤΡΙΚΗ ΣΗΜΕΡΑ
Εξέταση ρουτίνας 2017................................................................................................................................. 11
Η Ιατρική σήμερα............................................................................................................................................ 13
Το Παρελθόν..................................................................................................................................................... 16
Οι μεγάλες τομές............................................................................................................................................. 16
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2 :
ΟΙ ΝΕΕΣ ΤΑΣΕΙΣ
Η Νέα Ιατρική Επιστήμη................................................................................................................................ 25
Η Ιατρική στον 21ο αιώνα............................................................................................................................ 27
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3:
Η ΝΑΝΟΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ ΣΤΙΣ ΒΙΟΪΑΤΡΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ
Νανοτεχνολογία............................................................................................................................................... 31
Εργαστήριο-τσιπάκι....................................................................................................................................... 37
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4:
Η ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΓΟΝΙΔΙΩΜΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΣΤΗ ΓΕΝΕΤΙΚΗ
Η Ανάλυση του γονιδιώματος..................................................................................................................... 41
Γενετικές εξετάσεις.......................................................................................................................................... 46
Γονιδιακή θεραπεία........................................................................................................................................ 48
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5:
ΑΡΧΕΓΟΝΑ ΚΥΤΤΑΡΑ ΚΑΙ ΑΝΑΓΕΝΝΗΤΙΚΗ ΙΑΤΡΙΚΗ
Αρχέγονα Κύτταρα ή Βλαστοκύτταρα...................................................................................................... 53
Αναγεννητική Ιατρική.................................................................................................................................... 56
Μακροπρόθεσμες εφαρμογές..................................................................................................................... 60
Κυτταρικές θεραπείες.................................................................................................................................... 65
Φαρμακογενετική και drug-chip................................................................................................................ 67
Ομφαλιοπλακουντικά βλαστοκύτταρα.................................................................................................... 68
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6:
ΠΡΟΟΔΟΙ ΣΤΙΣ ΑΠΕΙΚΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΜΕΘΟΔΟΥΣ
Τα νέα μικροσκόπια........................................................................................................................................ 73
Νέες απεικονιστικές μέθοδοι....................................................................................................................... 75
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7:
Η ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ
Καρκίνος............................................................................................................................................................. 81
Η μάχη με τον καρκίνο.................................................................................................................................. 82
Καρκίνος και αρχέγονα καρκινικά κύτταρα (cancer stem cells)...................................................... 86
Καρκίνος, Νανοτεχνολογία και Ρομποτική.............................................................................................. 87
Εξατομικευμένη αντιμετώπιση του καρκίνου........................................................................................ 87
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 8:
ΓΗΡΑΤΕΙΑ: ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ Η ΑΣΘΕΝΕΙΑ;
Η μάχη με το Γήρας......................................................................................................................................... 91
Το πολυ-χάπι..................................................................................................................................................... 93
Νευροφυσιολογία και νευρολογικές παθήσεις...................................................................................... 93
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 9:
Η ΜΑΧΗ ΜΕ ΤΙΣ ΛΟΙΜΩΞΕΙΣ
Η μάχη με τις λοιμώξεις................................................................................................................................. 99
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 10:
ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΙΑΤΡΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
Ιατρική Εκπαίδευση - Αναδρομή .............................................................................................................105
Τάσεις στην προπτυχιακή ιατρική εκπαίδευση...................................................................................106
Σύγχρονες απαιτήσεις και μια πρόταση για την Ιατρική Εκπαίδευση.........................................107
Προτάσεις για τις Ιατρικές Σχολές............................................................................................................109
Επιπτώσεις των νέων τεχνολογιών στην Ιατρική Εκπαίδευση.......................................................111
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 11:
ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΧΗ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΥΓΕΙΑΣ
Ιατρική από απόσταση................................................................................................................................117
Ηλεκτρονικά Αρχεία.....................................................................................................................................119
Υπολογιστές και Ιατρική Διάγνωση.........................................................................................................120
Ρομποτική και Ιατρική.................................................................................................................................121
Η Ιατρική στις φτωχές χώρες......................................................................................................................123
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 12:
Η ΣΧΕΣΗ ΓΙΑΤΡΟΥ ΚΑΙ ΑΣΘΕΝΗ - Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΓΙΑΤΡΟΥ ΣΤΗ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ
Η σχέση γιατρού και ασθενή......................................................................................................................127
Το Διαδίκτυο...................................................................................................................................................131
Ο ρόλος του γιατρού στη νέα εποχή.......................................................................................................132
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 13:
Η ΠΑΡΑ-ΙΑΤΡΙΚΗ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΤΑΧΡΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΗΣ ΠΡΟΟΔΟΥ -
ΗΘΙΚΑ ΚΑΙ ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ
Η Παρα-ιατρική και η απήχησή της.........................................................................................................137
Οι κίνδυνοι από την κατάχρηση και την κακή χρήση της προόδου............................................139
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ........................................................................................................... 143
ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ................................................................................................................... 145

ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Ο βασικός λόγος, που με οδήγησε στη συγγραφή του παρόντος είναι η πεποίθησή
μου, ότι ζούμε αυτό τον καιρό τη μετάβαση σε μια νέα εποχή στην άσκηση της Ιατρικής
Επιστήμης, μια εξέλιξη για την οποία ούτε η κοινωνία με την ευρεία της έννοια, ούτε οι
λειτουργοί της υγείας είναι επαρκώς πληροφορημένοι και έτοιμοι να τη δεχτούν.
Οι αιτίες, που μας οδηγούν στη νέα αυτή φάση είναι πολλές, αλλά μπορώ να συνοψίσω
τις κυριότερες:
α) η ραγδαία αύξηση της διαθεσιμότητας ενός γρήγορου και φτηνού διαδικτύου, σε
συνδυασμό με την επίσης ταχύτατη αύξηση της χρήσης φορητών υπολογιστών, κατηγορία
στην οποία συμπεριλαμβάνονται και τα λεγόμενα “έξυπνα τηλέφωνα”, ταμπλέτες κ.λπ.,
β) οι εντυπωσιακές εξελίξεις της επιστήμης και της τεχνολογίας, ιδιαίτερα σε τομείς,
όπως η νανοτεχνολογία, η αναγεννητική ιατρική και η ανάλυση του γονιδιώματος, και
γ) τα νέα οικονομικά, νομικά, δημογραφικά και κοινωνικά δεδομένα, που μαζί με τα
προηγούμενα, μεταβάλλουν σημαντικά τον τρόπο άσκησης της ιατρικής, αλλάζουν τις
ισορροπίες που υπάρχουν σήμερα στη σχέση γιατρού-ασθενή και φέρνουν στο προ-
σκήνιο νέους ισχυρούς “παίκτες” στον ευαίσθητο χώρο της υγείας και της περίθαλψης.
Όπως συμβαίνει πάντοτε μετά από περιόδους μετάβασης και σύγχυσης, η νέα πραγ-
ματικότητα ευνοεί τους περισσότερο προετοιμασμένους, αλλά και εκείνους, που δείχνουν
τη μεγαλύτερη αποφασιστικότητα.
Η άποψή μου είναι ότι ο γιατρός πρέπει και οφείλει να παίξει πρωτεύοντα ρόλο στις
επερχόμενες εξελίξεις. Αυτό θα είναι για το καλό του ασθενή και της κοινωνίας γενικότερα.
Ο φόβος μου είναι ότι οι ιατρικές σχολές και οι επαγγελματικές οργανώσεις των γιατρών
δεν έχουν επαρκώς αντιληφθεί τις απαιτούμενες αλλαγές στον τρόπο εκπαίδευσης, κα-
τάρτισης, αλλά και συμπεριφοράς των νέων γιατρών, ώστε να είναι έτοιμοι να παίξουν
σωστά το ρόλο, που τα νέα δεδομένα απαιτούν.
Εκτός, όμως, από τους λειτουργούς υγείας, και η κοινωνία γενικότερα οφείλει να
ενημερωθεί και να προετοιμαστεί για τη νέα πραγματικότητα. Μόνον έτσι θα μπορέσει
να συμβάλει εποικοδομητικά στη διαδικασία λήψης των αποφάσεων, που νομοτελειακά
πρέπει να παρθούν, ώστε στη νέα αυτή εποχή της άκρατης τεχνολογικής εξέλιξης και
της “θεοποίησης” της ταχύτητας, των ιδανικών σχέσεων “κόστους και οφέλους”, και της
“αποτελεσματικότητας”, να μην ξεχαστεί ο παράγων “άνθρωπος”.

Θεσσαλονίκη

Θεσσαλονίκη για ένα βράδυ, για μια συνάντηση του ΔΣ του Ιδρύματος της Ελληνικής Αιματολογικής Εταιρείας. Πιο πολύ για μένα μια ευκαιρία να δω δυο-τρεις φίλους και συναδέλφους. Μια ευκαιρία για μερικές όμορφες ώρες σε ένα ιδιάιτερο  μπαρ και ένα εξαιρετικό κρασί! Γιάννη ας είσαι πάντα καλά!
Ευτυχώς υπάρχουν και αυτές οι μικρές χαρές!
Και βέβαια η Θεσσαλονίκη εξακολουθεί να είναι μια αγαπημένη πόλη.

Φωνές που χρειάζονται (αλλά ποιος τις ακούει;)

Ένα κείμενο του ποιητή Μανόλη Πρατικάκη, από το Protagon.gr

Δεν είναι τυχαίο ότι η λέξη κρίση προέρχεται από το ρήμα κρίνω, έχει την ίδια ρίζα με τη διανοητική κρίση, την κριτική απέναντι στα πράγματα, την κριτική του ορθού λόγου με την οποία στοχαζόμαστε τον εαυτό μας και τον κόσμο.

Η κρίση που περνάει η χώρα μας είναι κρίση πρωτίστως συνειδησιακή, αξιακή, γιατί για πολλές 10ετίες ζούσαμε με τρομερές αυταπάτες. Χωρίς μια τέτοια θεμελιακή κρίση δεν μπορούν να γίνουν θεμελιακές ανατροπές, ενός λαού και ενός Έθνους  που ζούσε ουτοπικά με κάθε λογής ψευδαισθήσεις. Η οικονομική κρίση που μαστίζει τη χώρα, όσο δραματική κι αν είναι, είναι το επιφαινόμενο. Αν κάποιος μαγικός μηχανισμός μας έλυνε το οικονομικό πρόβλημα, μάλλον θα μας έκανε κακό, γιατί θα κουκούλωνε τις ουσιαστικές παθογένειες και τις γενεσιουργές τους αιτίες, δηλ. έναν διεφθαρμένο κρατικό μηχανισμό, αναποτελεσματικό και αναξιόπιστο με το προσωπικό που το στελεχώνει το ίδιο διεφθαρμένο και άπληστο.

Ο Νεοελληνικός βίος χτίστηκε σε σαθρά θεμέλια, πρωτίστως αξιακά και πνευματικά. Οργανώθηκε πάνω στις οθωμανικές αρχές του ρουσφετιού, της συναλλαγής και της παντελούς έλλειψης Αξιοκρατίας. Κυριάρχησαν ο εύκολος πλουτισμός και η άκρατη υλοφροσύνη. Η πλήρης ανεπάρκεια των ελεγκτικών μηχανισμών, η ατιμωρησία και η αυθαιρεσία σε όλα τα επίπεδα. Η εξ υπαρχής παραγραφή κάθε προαναγγελθέντος σκανδάλου. Ο επαίσχυντος νόμος περί ευθύνης υπουργών. Τα τσιφλίκια και τα τσιτάτα των πολιτικών, με όλη την κλιμάκωση, έως τον τελευταίο πολίτη, συνυπεύθυνο και συνένοχο, στη δική του μικρή κλίμακα. Ο ψηφοφόρος που εκβιάζει τον κομματάρχη αν δεν διορίσει παράνομα την κόρη του. Ο κομματάρχης που εκβιάζει το βουλευτή, ο βουλευτής τον υπουργό, έως την κορυφή της πυραμίδας. Βλέπετε είναι πάντα παρόν το φάντασμα της επάρατης επανεκλογής και ο δαίμων του πολιτικού κόστους. Αυτή αποτελεί την ιδεολογική τους πλατφόρμα. Τα άλλα ιδεολογήματα και δημοκρατικά ιδεώδη είναι το προπέτασμα καπνού τα ψεύτικα μεγάλα λόγια. Τα λόγια του ποιητή: «Ελευθερία, Ανάπηρη πατρίδα μου πάλι σου τάζουν». Και ενώ η πεφωτισμένη Αριστερά διατείνεται (και δικαίως) ότι είναι μέσα στα συμφραζόμενα του καπιταλισμού, όλη αυτή η παθογένεια να μπαίνει το κέρδος πάνω από όλες τις αξίες και όχι ο άνθρωπος, συμμετέχει και η ίδια σ’ αυτό το επάρατο παιχνίδι. Και όλοι εμείς οι δήθεν αθώοι, γιουρούσι στην εμποροπανήγυρη της ματαιοδοξίας και της ρουσφετολογίας. Ο Νεοέλληνας είναι φύσει ετερομομφικός.  Πάντα φταίνε οι άλλοι. Αλλά το μεγάλο φαγοπότι στο φόρτε του. Με δανεικά; Και γιατί όχι ρε φιλάρα; Θα του πει ο ευφυέστατος Ελληναράς. Τα 4Χ4 στην πλήρη τους οίηση!

Φτάνει, ως εδώ. Ήρθε η ώρα της αλήθειας. Αλλά πώς να στερηθούμε όντας πρωταθλητές παχυσαρκίας. Και παρ’ ότι το καράβι «Ελλάς» αρχίζει να ποντίζεται ακόμη και τώρα, με τεράστια προσχηματικά τερτίπια, με ομιχλώδεις μεγαλοστομίες και επαναστατικές  μπροσούρες γραμμένες με χοντροκομμένη οίηση, τα μειράκια αντί να απαντούν, ρητορεύουν. Αντί να πράττουν, το ρίχνουν στην καταγγελτική κριτική και στις δαιμονοποιήσεις των κακών, έχοντας κατά νου, όχι πως θα σώσουν την χώρα, αλλά πώς να μη μπει στο περίφημο «κάδρο» το μαγαζάκι τους. Δεν θέλουν να κυβερνήσουν γιατί ο αφελής λαός θα τους εντάξει στη χορεία των κακών. Και τότε αλίμονο, θα μειωθούν τα ποσοστά τους. Το βλέπει κανείς  πίσω απ’ τα λόγια τους ποια είναι η ιερή τους αγωνία. Γιατί το να κυβερνάς κοστίζει και φθείρει κι επιπλέον σου καίει τα φτερά της «επαναστατικότητας». Αυτό είναι το ουσιώδες. Τι, για πατρίδες να μιλάμε τώρα; Το διακύβευμα είναι η πρωτιά.

Έγινε ένα μεγάλο κακό τα τελευταία χρόνια και πάμε να το αντιμετωπίσουμε με ένα μεγαλύτερο κακό; Δεν μπορούμε νηφάλια, συλλογικά, με εθνική συνείδηση να βρούμε το μικρότερο κακό, που λέει ο Σεφέρης; Δεν οφείλουμε να σεβαστούμε τις αβάσταχτες θυσίες ενός ολόκληρου λαού, που βρίσκεται ο μισός στο βάραθρο; Δεν πρέπει να σβήσουμε πρώτα τη φωτιά κι ύστερα να αλλάξουμε την εσωτερική διαρρύθμιση;

Σε βάθος χρόνου η κρίση αυτή θα καταστεί γόνιμη, οδηγώντας μας σε έναν εκ βαθέων αναστοχασμό. Σε μια ολική αυτοαναίρεση και αμφισβήτηση όλων των καταστατικών στερεοτύπων και δεδομένων, που έχουν διαβρώσει τις θεμελιώδεις συνιστώσες της ζωής. Κυρίως τις σχέσεις Ατομικού – Συλλογικού. Στην αρχαία Αθήνα, κάθε πολίτης «σήκωνε την πόλη στους ώμους και πήγαινε». Εκείνους που δεν συμμετείχαν στα κοινά, τους αποκαλούσαν περιφρονητικά ιδιώτες. «Ιδιωτεία» (με ει), που θα πει μικρονοϊκούς, ανόητους, κρετίνους. Οι περισσότεροι Νεοέλληνες, όντας απαθή ενεργούμενα της ιστορίας, μοιάζουν μ’ εκείνους και γι’ αυτό, προς το παρόν το «Εγώ» των Ελλήνων είναι κατά χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα μεγαλύτερο από την ίδια την Ελλάδα.

Κάθε μεγάλη κρίση γεννά ένα θεμελιακό ρήγμα, με οδυνηρές συνέπειες για τη θεσμοθετημένη τάξη των πραγμάτων μιας ορισμένης εποχής. Είναι ένα είδος σεισμού που με τις τεκτονικές δονήσεις του καταρρέουν όλα τα σαθρά οικοδομήματα, που συντηρούσε ο παρασιτισμός και η Ανομία… κάθε καταστροφή δημιουργεί πανικό και δάκρυα, αλλά βαθιά μέσα της εμπεριέχει μια μικρή ή μεγάλη Αναγέννηση.

Η ηρακλείτεια ρήση «Πόλεμος πάντων πατήρ» αυτό διδάσκει και επισημαίνει. Είμαι φύσει αισιόδοξος. Υπάρχει νομοτελειακή ακμή και παρακμή. Πιστεύω στην αρχή της Εναντιοδρομίας. Το παλιό που φεύγει φέρνει το καινούργιο. Αλλά όχι με μοιρολατρία. Οφείλουμε όλοι μαζί να υψώσουμε το ανάστημά μας με λογισμό και όνειρο, με ανιδιοτέλεια και σωφροσύνη, αφήνοντας κατά μέρος τα επί μέρους και προσωπικά, σε μια έξοδο, τραβώντας ενάντια στους φαρισαϊσμούς. Για τις μελλοντικές γενιές η κρίση θα κάνει καλό. Αλλά δεν έχουμε το δικαίωμα να αγνοήσουμε τις αβάσταχτες θυσίες των απόρων ανθρώπων. Αυτές τις οριζόντιες σπαθιές επάνω στα κεφάλια των γηραιών συνταξιούχων, που δεν μπορούν να περιμένουν. Των ανέργων των ανήμπορων που δεν έχουν το προνόμιο να ελπίζουν στο μέλλον. Είναι χιλιάδες που δεν μπορούν να περιμένουν. Αυτούς πρέπει να σκεφτόμαστε και γι’ αυτούς πρέπει ν’ αποκτήσει στοχασμό και βαρύτητα η βούλησή μας. Είναι καιρός να αφήσουμε τα μεγάλα λόγια, τις μεγάλες μαγικές προσδοκίες που χαϊδεύουν απατηλά τα αυτιά των απλών και απελπισμένων ανθρώπων. Ο δρόμος είναι μακρύς, αρκετά μακρύς. Και οφείλουμε να βάλουμε φρόνηση πριν ασπρίσουν τα μαλλιά μας όπως λέει ο Σαίξπηρ.

Για να είμαστε σοβαροί δεν μπορούμε να αθετούμε διεθνείς συμβάσεις και υποχρεώσεις, με συνέπεια να καταντούμε διεθνώς αναξιόπιστοι. Μπορούμε όμως όλοι μαζί, με ευθύνη και ανυποχώρητη μαχητικότητα στις διαπραγματεύσεις, να αλλάξουμε δραστικά τους όρους και τις συνθήκες αποπληρωμής του αβάσταχτου χρέους, στον μέγιστο βαθμό, αμοιβαία και όχι μονομερώς, θέτοντας δραστικά, τώρα που οι συνθήκες πάνε να ωριμάσουν, το θέμα της ανάπτυξης, έχοντας στο πλευρό μας τώρα νέους συμμάχους, που δεν επιμένουν στην αποτυχημένη «συνταγή» της διαρκούς υφεσιακής λιτότητας, που αναπαράγει την ύφεση. Και ταυτόχρονα ανακτώντας τη χαμένη αξιοπιστία, αλλά κυρίως ανακουφίζοντας έναν ασθμαίνοντα λαό που βρίσκεται σε κατάσταση εξαθλίωσης και πανικού. Δεν μπορούν οι εκπρόσωποι της πολιτικής σκηνής να παίζουν με τις λέξεις, να κρύβονται πίσω από τις λέξεις, για να μεγιστοποιούν τις διαφορές και την ασυνεννοησία, σε ένα θέατρο του παραλόγου, που παίζεται εδώ και μήνες, πάνω στα συντρίμμια αυτών που τάχα τα συμφέροντα εκπροσωπούνε. Παρακολουθείστε ένα Panel στην T.V. είναι ομιλίες, κωφαλάλων. Δεν προσεγγίζουν αυτά που τους ενώνουν σε αυτή την εθνική κρίση, τη μεγαλύτερη της πρόσφατης ιστορίας. Φανατικοί και διαπρύσιοι, αφηγούνται τάχα το χάος που τους χωρίζει, για μικρόψυχους σκοπούς.

Πίσω από τη ρητορική τους, διακρίνεις ολοφάνερα τις σκιές του ψεύδους ενός ανεύθυνου κομματικού οπορτουνισμού. Τάχα σε έναν πραγματικό πόλεμο (μήπως σε εμπόλεμη ζώνη δεν ζούμε), που θα απειλούσε τη χώρα μας, με την ίδια νηφαλιότητα, σύνεση και σωφροσύνη θα αντιδρούσαν οι ταγοί του έθνους; Αυτό είναι το ήθος της κουλτούρας τους; Δεν διδάχτηκαν τίποτα από τη μεγαλειώδη, σοφή, ηρακλείτεια ρήση: «Του Λόγου δ’ σόντος ξυνού ζώουσιν οι πολλοί ως ίδιαν έχοντες φρόνεσιν = Ενώ ο Λόγος είναι κοινός για όλους. Ο καθένας νομίζει πως έχει τη δική του φρόνηση», κατέχοντας τη μοναδική αλήθεια «κάτοχος πάντων των φώτων».

Δεν είναι καιρός για εύκολους ηρωισμούς, για ρητορείες και λεονταρισμούς, σε καιρούς που τα προβλήματα μαστίζουν όχι μόνον εμάς, αλλά πολύ μεγαλύτερα και πολύ πιο αναπτυγμένα έθνη.

Με όλο το σεβασμό, δεν είναι η στιγμή να κατεβάσουμε τη Γερμανική Σβάστικα Μ. Γλέζο από την Ακρόπολη. Αλλά να υποστείλουμε τη σημαία της δικής μας μισαλλοδοξίας και του δικού μας Αμοραλισμού μέσα σε αυτή τη νύχτα των Αφρόνων.

Αδύναμοι άνδρες και πιστές γυναίκες

Ο καθηγητής Sergey Gavrilets υποστηρίζει μια θεωρία, που προέκυψε με τη χρήση ενός μαθηματικού μοντέλου, και που εξηγεί την επικράτηση της μονογαμικής σχέσης στον άνθρωπο.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τη θεωρία του οι πιο αδύνατοι άνδρες στις κοινωνίες των πρωτόγονων ανθρώπων, αυτοί που δεν μπορούσαν να ανταγωνιστούν τους λεγόμενους "άλφα" άνδρες, δηλαδή τους ισχυρούς, άρχισαν να εφαρμόζουν μια διαφορετική τακτική στη σύναψη σχέσεων, η οποία είχε δύο βασικά χαρακτηριστικά: α) τη συμμετοχή στην ανατροφή των παιδιών (που ήταν καθαρά υπόθεση των γυναικών) και β) την επιλογή "πιστών" ερωτικών συντρόφων, ώστε να είναι σίγουροι ότι ανατρέφουν τα δικά τους παιδιά.

Όταν εφήρμοσε αυτά τα χαρακτηριστικά στο μοντέλο του, μπόρεσε να αποδείξει ότι τότε άρχισαν να δημιουργούνται ισχυροί δεσμοί ανάμεσα στα ζευγάρια. Μετά η εξέλιξη πήρε το δρόμο της και ο τύπος αυτός ανδρών και γυναικών άρχισε να επικρατεί. " Η πιο σημαντική σεξουαλική επανάσταση στο είδος μας άρχισε πάρα πολύ νωρίτερα από ότι νομίζαμε" λέει ο Καθηγητής.

Δύσκολη απόφαση; Μη σκέφτεσαι ελληνικά!

Βρίσκεσαι σε πολύ δύσκολη θέση! Πρέπει να πάρεις μια πολύ σοβαρή, καθοριστική για το μέλλον σου απόφαση. Το σκέφτεσαι, το ξανασκέφτεσαι...και είσαι έτοιμος να αποφασίσεις.

Οι επιστήμονες, λένε: Στοπ! Αν γνωρίζεις κάποια άλλη γλώσσα, εκτός από τη μητρική σου, προσπάθησε να σκεφτείς το πρόβλημά σου σε αυτή την άλλη γλώσσα! Η απόφασή σου τότε έχει πολλές πιθανότητες να είναι σωστότερη!!

Αυτό ακριβώς έδειξε μια πρόσφατη έρευνα. Άνθρωποι που γνωρίζουν περισσότερο από μια γλώσσες φαίνεται ότι παίρνουν πιο σωστές αποφάσεις όταν σκέφτονται σε μια άλλη γλώσσα πλην της μητρικής τους. 

Ο μηχανισμός δεν είναι απόλυτα γνωστός, αλλά φαίνεται ότι έχει να κάνει με τι μικρότερη "συναισθηματική" επένδυση που έχουν οι σκέψεις μας όταν γίνονται σε μια άλλη γλώσσα και επομένως μας κάνει να παίρνουμε σωστότερες αποφάσεις!

Για ξεσκονίστε τα αγγλικά, γερμανικά ή γαλλικά σας (πχ Ολλαντρεού) πριν πάτε να ψηφίσετε!

Ένα ψυχιατρικό φάρμακο εναντίον της λευχαιμίας!

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα στην επιτυχή φαρμακευτική αντιμετώπιση της οξείας λευχαιμίας είναι η υποτροπή της, δηλαδή η επάνοδος της νόσου μετά την αρχική "αποτελεσματική" θεραπεία. Ο κυριότερος λόγος της υποτροπής είναι η αδυναμία των φαρμάκων που έχουμε σήμερα στη διάθεσή μας να καταπολεμήσουν τα λεγόμενα αρχέγονα λευχαιμικά κύτταρα, που είναι μεν λίγα σε αριθμό, αλλά έχουν τη δυνατότητα να αναπαραγάγουν τη νόσο, επειδή και δεν καταστρέφονται από τη χημειοθεραπεία, αλλά και έχουν μεγάλη ικανότητα να πολλαπλασιάζονται.

Στόχος σήμερα των ερευνητών της νόσου είναι η ανακάλυψη φαρμάκων, που δρουν ειδικά εναντίον αυτών των αρχέγονων λευχαιμικών κυττάρων. Μια ερευνητική ομάδα από το Πανεπιστήμιο MacMaster του Hamilton του Καναδά διαπίστωσε ότι ένα γνωστό από χρόνια αντιψυχωσικό φάρμακο, η θιοριδαζίνη (στην Ευρώπη κυκλοφορεί ως Melleril) έχει αυτή την εξαιρετική ιδιότητα και ότι μάλιστα φαίνεται να δρα με τον ίδιο μηχανισμό, όπως και στον εγκέφαλο, δηλαδή μπλακάροντας τους υποδοχείς ντοπαμίνης. 

Η σχετική εργασία έχει δημοσιευτεί στο έγκυρο περιοδικό Cell και έχει προκαλέσει μεγάλο ενδιαφέρον, αλλά και ελπίδες ότι σε συνδυασμό με άλλα φάρμακα που ήδη χρησιμοποιούνται θα οδηγήσει σε ένα σημαντικό βήμα στην αντιμετώπιση αυτής της τόσο σοβαρής νόσου.

Η πληροφορία και πως αυξάνεται με το χρόνο

Τα μεγέθη που παραθέτω είναι σίγουρα εντυπωσιακά. Αφορούν το ποσόν της παραγόμενης πληροφορίας* οποιασδήποτε μορφής.

Έχει υπολογιστεί ότι από την αρχή του πολιτισμού (περίπου 5000 χρόνια πριν) μέχρι το 2003 η ανθρωπότητα παρήγαγε συνολικά 5 εξαμπάιτς (δισεκατομμύρια γιγαμπάιτς) πληροφορίας. Από το 2003 μέχρι το 2010 αυτό το ποσόν πληροφορίας παράγονταν μέσα σε 2 μόνο μέρες. Μέχρι το 2013 αυτό το ποσόν πληροφορίας θα παράγεται κάθε 10 λεπτά! 

Δηλαδή σήμερα μέσα σε μερικές ώρες αθροίζεται περισσότερη πληροφορία από όση υπάρχει σε όλα τα βιβλία που έχουν γραφεί μέχρι σήμερα!

* Υπάρχουν πολλοί ορισμοί της έννοιας "πληροφορία". Σύμφωνα με έναν από αυτούς πρόκειται για μια αλληλουχία συμβόλων, που αποτυπώνουν ή μεταδίδουν ένα μήνυμα. 

Ένας άλλος ορισμός είναι κείνος που τη θέλει ως: στοιχείο γνώσης που μετουσιώνει και δίνει αξία στα πράγματα, τα οποία αποκτούν έτσι σημασία.

Το τέλος του «έλα μωρέ»

Αναδημοσιεύω ένα άρθρο του συγγραφέα Απόστολου Δοξιάδη από το Protagon.gr

Πιστεύω ότι έχει δίκηο σε όσα γράφει, αν και μάλλον "ομιλεί σε ώτα μη ακουόντων".

Σύμφωνα με τις πρώτες δημοσκοπικές ενδείξεις, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα ο ελληνικός λαός να επαναλάβει στις εκλογές του Ιουνίου του 2012 το λάθος που έκανε τον Οκτώβριο του 2009. Μόνο που τώρα οι συνθήκες έχουν αλλάξει δραματικά, και το δεύτερο λάθος, το δις εξαμαρτείν, δεν θα είναι επανορθώσιμο.

Και τότε και τώρα, πίσω από το λάθος βρίσκεται ένα ψέμα. Στις εκλογές του 2009, αυτό εκφράστηκε από τον Γιώργο Παπανδρέου με το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν», που πρόβαλε για να αντιμετωπίσει την πένθιμη προειδοποίηση του Κώστα Καραμανλή ότι η χώρα έπρεπε να αρχίσει αμέσως να περιορίζει τις δαπάνες της. Σήμερα, το ψέμα προωθείται, σε διάφορες παραλλαγές, από τα τρία κόμματα της δημαγωγίας, ΣΥΡΙΖΑ, Ανεξάρτητους Έλληνες και Χρυσή Αυγή, που προβάλλουν μια συγκαλυμμένη παραλλαγή του παπανδρεϊκού συνθήματος, προσαρμόζοντάς το, το καθένα με τον τρόπο του, στο ρητορικό ιδίωμα του οργισμένου λαϊκισμού. Γιατί και τα τρία κόμματα, ΣΥΡΙΖΑ, Ανεξάρτητοι Έλληνες και Χρυσή Αυγή, λένε ουσιαστικά το ίδιο πράμα, ότι δηλαδή «λεφτά υπάρχουν», και αν εκλέξουμε αυτά θα μας τα δώσουν. Η εκλογική τους δύναμη, όπως αποτυπώθηκε στις τελευταίες εκλογές, αλλά και το γεγονός ότι οι δημοσκοπήσεις έδειξαν ότι οι ψηφοφόροι που έχουν ως πρώτη επιλογή ένα από αυτά, έχουν ως δεύτερη και τρίτη πάλι ένα από αυτά, και όχι τα υπόλοιπα κόμματα, μας επιβεβαιώνουν την παλιά αλήθεια ότι οι άνθρωποι προτιμούν να παρηγορούνται πιστεύοντας σε ένα αισιόδοξο, έστω και εντελώς μη-ρεαλιστικό όνειρο, από το να αποδέχονται τη σκληρή πραγματικότητα. Η επιλογή του ονείρου αντί της πραγματικότητας είναι απόλυτα ανθρώπινη. Αλλά όπως κάποιες απολύτως ανθρώπινες επιλογές, είναι εντελώς καταστροφική.

Ως προς τους λόγους που «λεφτά υπάρχουν», οι ρητορικές στρατηγικές των τριών κομμάτων που πουλάν ελπίδα με αντάλλαγμα ψήφους (δηλαδή εξουσία) διαφέρουν. Ο κ. Τσίπρας λέει ότι λεφτά υπάρχουν γιατί θα τα απαιτήσει από τους Ευρωπαίους με τον τσαμπουκά του, και τις τεχνικές που έμαθε μικρός στην ΚΝΕ, στα αμφιθέατρα των συνελεύσεων. Ότι, με άλλα λόγια, θα απειλήσει τους κουτόφραγκους, όπως άλλωστε έχει ήδη αρχίσει να το κάνει, κι αυτοί τελικά θα υποταγούν στο θέλημά του, έντρομοι μην τυχόν και βγει η Ελλάδα από το Ευρώ και χάσει η Βενετιά βελόνι. (Βέβαια, ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελείται από πολλές φωνές, από τις οποίες πολλές πρεσβεύουν ότι πρέπει να φύγουμε από την Ευρώπη «των μονοπωλίων και του κεφαλαίου» και να γυρίσουμε στη δραχμή• αλλά αυτές προεκλογικά σιωπούν επιμελώς.) Ο κ. Καμμένος, από την άλλη, φαίνεται να λέει, αν τον καταλαβαίνω καλά (που δεν είναι πάντα εύκολο) ότι τα λεφτά υπάρχουν στο υπέδαφος, ή στους Ρώσους ή στους Κινέζους ή σε κάποια άλλη χώρα, και εν πάση περιπτώσει θα το λύσει και δεν πρέπει να στενοχωριόμαστε, γιατί είμαστε πολλοί, είμαστε ανεξάρτητοι, είμαστε Έλληνες και όλα τα άλλα βολεύονται. Και όσο για τον κ. Μιχαλολιάκο, αυτός υπερθεματίζει, λέγοντας ότι η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, άρα δεν τίθεται ζήτημα.

Και οι τρεις απόψεις είναι εξόχως αισιόδοξες και εξόχως μη-ρεαλιστικές. Αυτό δε χρειάζεται πολύ μυαλό για να το καταλάβεις: Πρώτον, γιατί οι ευρωπαίοι ηγέτες μας έχουν πει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι δεν πρόκειται να δεχτούν κανένα συμβιβασμό, και η τήρηση των δεσμεύσεών μας είναι απαρέγκλιτος όρος της παραμονής μας στην Ευρώπη. (Ο κ. Τσίπρας φαίνεται ότι απογοητεύτηκε από την επανάληψη αυτού του μηνύματος από τον νέο πρόεδρο της Γαλλίας, που είχε προσπαθήσει μετεκλογικά να μας τον παρουσιάσει ως ομόβαθμό του, κι έτσι τον είπε «Ολανδρέου», για να σκάσει απ’ το κακό του• κι έτσι τελικά τα βρήκε με τον ιδεολογικό του σύντροφο, τον ακροαριστερό Μελανσόν του 11%, μεταμορφωνόμενος ο ίδιος προφανώς σε «Τσιπρανσόν».) Δεύτερον, γιατί πετρέλαια, φυσικά αέρια, κ.λπ. δεν έχουν ανακαλυφθεί μέχρι σήμερα στην Ελλάδα, και η διαβεβαίωση του κ. Καμμένου ότι αυτό θα συμβεί μόλις το απαιτήσει δε μας καθησυχάζει• ούτε βέβαια και οι Ρώσοι έχουν καμιά διάθεση να μας στηρίξουν εκτός Ευρώπης (το ξεκαθάρισε άλλωστε ο κ. Μεντβέντεφ), οι δε Κινέζοι, και καλά κάνουν οι άνθρωποι, δε δανείζουν φράγκο χωρίς δρακόντειες εγγυήσεις. (Θυμίζω τις διαπραγματεύσεις για το λιμάνι του Πειραιά.) Και, τρίτον, μπορεί μεν να ισχύει, για όσους το πιστεύουν, ότι είμαστε λαός αθάνατος, ανώτερος, ακατάβλητος, αλλά αυτό δε μας προφυλάσσει από την πτώχευση, γιατί αν μας προφύλασσε δε θα είχαμε πτωχεύσει τρεις φορές στο παρελθόν.

Φυσικά, ό λόγος που πολλοί συμπολίτες μας επιλέγουν τα κόμματα της ψεύτικης ελπίδας δεν είναι ότι στερούνται της ευφυΐας να καταλάβουν την παγίδα της ρητορικής τους. Ο λόγος είναι πολύ πιο θλιβερός, αλλά και πάλι ανθρώπινος, πολύ ανθρώπινος. Συγκεκριμένα, ότι κάποιοι συμπολίτες μας επιλέγουν να αγνοήσουν την προφανή αλήθεια με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που ένας ασθενής αποφεύγει τις προειδοποιήσεις των γιατρών του, ή ένας τζογαδόρος τις πιθανότητες, που είναι συντριπτικά εναντίον του. Και η άγνοια των ψηφοφόρων έχει το ίδιο ακριβώς κίνητρο με των άλλων δυο περιπτώσεων: ότι η αλήθεια είναι δυσάρεστη, και προτιμούν να αφήσουν το θυμικό τους, εν προκειμένω την ελπίδα, να κυριαρχήσει πάνω στη διάθεση για αντικειμενικότητα.

Το ότι οι άνθρωποι γενικώς προτιμούν τα καλά νέα από τα κακά δεν είναι ούτε καινούργιο, ούτε περίεργο. Αυτό που παραξενεύει, στην περίπτωση των επικείμενων εκλογών, είναι η ιδιαίτερη εμμονή με την οποία πολλοί επιμένουν να αγνοούν την πραγματικότητα υπέρ της παρηγοριάς και της ελπίδας, έστω κι αν την έχουν πατήσει τόσο πρόσφατα, και τόσο σοβαρά, πιστεύοντας τον προηγούμενο έμπορο ελπίδας που έταζε ότι «λεφτά υπάρχουν».

Κι όμως, αν το σκεφτούμε λιγάκι, η εθελοτυφλία αυτή δεν είναι τόσο περίεργη, κι αυτό γιατί οφείλεται, απλούστατα, στην συνήθεια των έλληνων, τη συνήθεια όλων μας δηλαδή, να ψηφίζουμε στις εκλογές χωρίς να θεωρούμε ότι το αποτέλεσμα θα έχει ιδιαίτερη σημασία στη ζωή μας. Σε αυτό, δυστυχώς, δεν είχαμε άδικο μέχρι τώρα, αφού αυτή η αίσθηση ότι «είτε τους πράσινους ψηφίσω, είτε τους γαλάζιους, το ίδιο κάνει», δεν απείχε πολύ από την πραγματικότητα. Θυμηθείτε το: και με τη Νέα Δημοκρατία και με το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία τα πράγματα δεν άλλαζαν τόσο. Είτε ο ένας κυβερνούσε ή ο άλλος, δημοκρατία είχαμε, με τα χίλια στραβά της αλλά δημοκρατία, ελευθερία λόγου είχαμε, έλεγε ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του, η οικονομία πάνω κάτω δούλευε, το κράτος πάνω κάτω δε δούλευε (αλλά αυτό το είχαμε συνηθίσει), στην Ευρώπη είμασταν, ταξιδάκια κάναμε να ξεχνιόμαστε, διακοπές πηγαίναμε... Οι εναλλαγές των δυο κομμάτων στην εξουσία επηρέαζαν αισθητά μόνο τη ζωή των λίγων που είχαν στενές πελατειακές σχέσεις με το ένα ή το άλλο, τους «πρασινοφρουρούς» του ΠΑΣΟΚ, ή τα «δικά μας παιδιά» της Νέας Δημοκρατίας. Αλλά κι αυτοί είχαν μάθει στο ρυθμό της εναλλαγής της εξουσίας και τους βόλευε κιόλας, σαν την εναλλαγή των εποχών: σαν το μυρμήγκι του Αισώπου, έτσι κι οι κομματικοί επίλεκτοι αποθησαύριζαν όταν ήταν το κόμμα τους στην εξουσία εύνοια ή χρήματα ή κάτι τέλος πάντων, και τα χαίρονταν μετά, όταν έπαιρνε τη σκυτάλη το άλλο. Αλλά τον πολύ κόσμο, εκτός από τα οργανωμένα στελέχη των κομμάτων, δεν τον ένοιαζε τόσο ποιος κυβερνούσε, αφού η ζωή του μέσου πολίτη έξι μήνες, ας πούμε, μετά μια εκλογική αναμέτρηση ήταν πάνω κάτω ίδια με έξι μήνες πριν. Άρα, ό,τι και να ψηφίζαν, δεν είχε τόση σημασία.

Αυτό όμως τώρα, για πρώτη φορά αλλάζει, και μάλιστα δραματικά. Γιατί στις ερχόμενες εκλογές είναι πολύ πιθανό το αποτέλεσμα να μεταμορφώσει ριζικά τη ζωή μας, όλων μας, και αυτό φαίνεται να μην το έχει συνειδητοποιήσει μια μεγάλη μερίδα συμπολιτών μας. Είναι όλοι αυτοί που παρασυρμένοι από τη συνήθεια καταλήγουν συχνά στις πολιτικές συζητήσεις, όταν τους παραζορίσεις με επιχειρήματα, με ένα «έλα μωρέ, σιγά», που δείχνει πάνω από όλα ένα πράγμα: πως πιστεύουν κατά βάθος ότι αυτές τις εκλογές θα είναι σαν όλες τις προηγούμενες. Έλα όμως που δε θα είναι, κι αυτό γιατί το διακύβευμα έχει αλλάξει ριζικά. Αυτή τη φορά δεν αποφασίζουμε αν θα συνεχίσει η ζωή που μάθαμε από τη Μεταπολίτευση και μετά, υπό πράσινα ή γαλάζια σημαιάκια για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, αλλά αν θα συνεχίσει ή όχι, τελεία και παύλα. Αν θα μείνουμε στην Ευρώπη ή όχι, αν θα πτωχεύσουμε ή όχι.

Οι έλληνες πολίτες δεν είναι ούτε αφελείς, ούτε ανόητοι, ούτε σε τελευταία ανάλυση καταστροφικοί: κι ο πιο αφελής κι ο πιο αδιάφορος πολιτικά, αν ήξερε ότι με τη δική του ψήφο, ειδικά τη δική του, θα τραβηχτεί η σκανδάλη που θα σημάνει τη χρεοκοπία και την έξοδο από την Ευρώπη, δε θα την τραβούσε ποτέ, με τίποτε. Αυτό λοιπόν που πρέπει να συνειδητοποιήσουν τώρα, να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας δηλαδή, είναι ότι το «έλα μωρέ» σε ετούτες τις εκλογές δεν ισχύει. Το αποτέλεσμά τους θα κρίνει την τύχη της χώρας για πολλές δεκαετίες—ίσως για πάντα. Το «έλα μωρέ» πάει, τελείωσε.

Αυτή είναι η Αριστερά που περιμέναμε;

Για πρώτη φορά η Αριστερά βρίσκεται κοντά στην εξουσία στη χώρα μας. Και εννοώ μια πραγματική αριστερά και όχι την κεντροαριστερά του ΠΑΣΟΚ, που και αυτή υπήρξε σχετικά αριστερόστροφη μόνο στα πρώτα χρόνια του.

Θα ήταν λοιπόν τεράστιας σημασίας γεγονός για τη χώρα μας. Και θα σηματοδοτούσε πραγματικά μια νέα εποχή ελπίδας για το λαό μας.

Είναι, όμως, αυτή η αριστερά που ονειρεύτηκαν οι αγωνιστές της; Και είναι αυτή η ηγεσία που αξίζει σε ένα ιστορικό κίνημα; 

Μετά από τόσα χρόνια διακυβέρνησης από δεξιές και κεντροδεξιές κυβερνήσεις τι ωραίο που θα ήταν να είχαμε ένα άλλο ύφος και ήθος εξουσίας! Ένα καινούργιο πολιτικό λόγο, χωρίς τσιτάτα και φράσεις από το παρελθόν, χωρίς μικροκομματικές διακηρύξεις και αλαζονικές συμπεριφορές. Με σοβαρούς πολιτικούς, που θα έχουν διάθεση να ακούσουν και να συμπορευτούν με την κοινωνία. Που δεν θα υπόλογίζουν σε κάθε τους κίνηση το στενό κομματικό συμφέρον και θα λένε όλη την αλήθεια σ' αυτόν τον τόσο παραπλανημένο και αλλοτριωμένο από τους κυβερνήτες του λαό.

Λυπάμαι, αλλά η αριστερά που χτυπά την πόρτα της εξουσίας δεν είναι αυτή που το αριστερό κίνημα ονειρεύτηκε και που πραγματικά του αξίζει. Επειδή η υποκρισία και ο εξυπνακισμός περισσεύουν. Με έναν ηγέτη που αν δεν πει την καθημερινή του ατάκα προφανώς δεν μπορεί να αισθανθεί καλά με τον εαυτό του. Με στελέχη που δεν αντιλαμβάνονται ότι ο ερασιτεχνισμός στην πολιτική δεν είναι αναγκαστικά κακό πράγμα αρκεί να συνοδεύεται από διάθεση αυτοκριτικής, προσπάθεια για βελτίωση και ειλικρίνεια και όχι από υπερφίαλη βεβαιότητα και θεοποίηση του τάχα μου αυθορμητισμού και της άγνοιας κινδύνου.

Αυτό που χρειάζεται είναι μια αριστερά, που στη δύσκολη αυτή συγκυρία πρέπει να τείνει χείρα ισότιμης συνεργασίας προς όλες εκείνες της δυνάμεις της χώρας, που δίνουν τον έντιμο αγώνα τους ανεξάρτητα από πολιτικές πεποιθήσεις. Που θα αποκηρύξει οριστικά μια από τις κύριες αιτίες της κακοδαιμονίας μας, δηλαδή τον κρατικοδίαιτο και τάχα μου αριστερόστροφο συνδικαλισμό, που έχει κυριολεκτικά διαλύσει τη χώρα. Αυτόν, που μεταξύ των άλλων έχει κάνει τα ελληνικά πανεπιστήμια άντρα απαξίωσης της επιστημονικής πρόοδου και πιστής αναπαραγωγής του καταστημένου με αποκλεισμό οποιασδήποτε ανανεωτικής τάσης. 

Μια αριστερά, που πρέπει να διαχωρίσει σαφώς τη θέση της από κάθε μορφή κοινωνικής βίας από όπου και αν προέρχεται, επειδή δεν υπάρχει καλή και κακή βία και σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να δικαιολογηθεί η καταπίεση και η ομηρία της κοινωνίας από κάποιες συνιστώσες της που τυχαίνει να έχουν τη δυνατότητα να είναι πιο αποτελεσματικές σε αυτό το οδυνηρό παιχνίδι αντιπαράθεσης και διεκδίκησης δικαιωμάτων ή προνομίων.

Μια αριστερά, που θα εμπνεύσει με άλλα λόγια με το παράδειγμά της ολόκληρη την κοινωνία, αυτή την κοινωνία που σήμερα κατηγορεί μεν τις πολιτικές ηγεσίες που την διέφθειραν, αλλά παράλληλα αντιδρά στην όποια εξυγίανση! 

Αυτή, λοιπόν, την αριστερά, εγώ δεν τη βλέπω, όσο κι αν προσπαθώ! Ομολογώ ότι αυτό μπορεί να οφείλεται σε δική μου αδυναμία κατανόησης των τεκταινομένων και να διαψευστώ από τα γεγονότα. Να αποδειχτεί δηλαδή ότι η ανερχόμενη αριστερά και ο ηγέτης της είναι οι φορείς μιας πραγματικής αλλαγής για τη χώρα μας. Θα είμαι ο πρώτος που θα το χαιρετίσω!