Θεραπεία ψυχικών παθήσεων-Σομαλία 2011

Πολλή συζήτηση γίνεται -και σωστά- για την κατάσταση του συστήματος υγείας στη χώρα μας. Βρίσκεται σε μια από τις χειρότερες στιγμές του και κινδυνεύει σαφέστατα η ίδια η υπόστασή του, ο δημόσιος δηλαδή χαρακτήρας του.
Είναι καλό, όμως καμιά φορά να έχουμε και την παγκόσμια προοπτική...
Βλέπετε στην εικόνα την θεραπευτική μέθοδο σε ένα παιδί με προβλήματα που αφορούν την ψυχική σφαίρα στη Σομαλία. Έτος 2011 μΧ.

Θα ισιώσει ποτέ, άραγε, αυτός ο τόσο στραβός κόσμος;
Και τι κάνουμε γι' αυτό;

Η κορυφή έχει τίμημα!

Μια πρόσφατη μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Science και που αφορά ένα πληθυσμό πιθήκων (baboons), έδειξε ότι τα μέλη της ομάδας που κατείχαν τις υψηλότερες ιεραρχικά βαθμίδες, είχαν δηλαδή με άλλα λόγια τη μεγαλύτερη δύναμη και επιρροή, παρουσίαζαν σαφώς μεγαλύτερα επίπεδα γλυκοκορτικοειδών στο αίμα, κάτι που θεωρείται δείκτης stress και που είναι γνωστό ότι συνοδεύεται από δυσμενείς για την υγεία επιπτώσεις.
Τα αυξημένα επίπεδα των ορμονών του stress προφανώς ήταν απαραίτητα, ώστε οι ηγέτες αυτοί να είναι σε συνεχή εγρήγορση, ώστε να επεμβαίνουν άμεσα και να διασφαλίζουν την υποταγή των άλλων στις επιθυμίες τους. Από την άλλη, βέβαια, έχει βρεθεί ότι η μακροχρόνια έκθεση σε τέτοια υψηλά επίπεδα έχει βλαβερές επιπτώσεις.
Άρα διαλέγει κανείς και παίρνει...Επιβολή και γρήγορη φθορά ή υποταγή και μακροημέρευση. Τώρα, το πως κάποια μέλη ενός άλλου είδους πιο εξελιγμένων πιθήκων, καταφέρνουν και τα δύο, (επιβολή και μακροημέρευση δηλαδή) είναι αντικείμενο άλλης μελέτης, που κάποτε πρέπει να γίνει.

Ακραία (καιρικά) φαινόμενα

Τι (μπορεί να σου) κάνει ο Ήλιος μάνα μου;














Από την εφημερίδα USA Today

Η νέα γενιά στις ΗΠΑ και την Ελλάδα και η γνώση της ιστορίας

Σε μια πρόσφατη δημοσκόπηση διαπιστώθηκε ότι μόνο 58 % των Αμερικανών γνωρίζει τη χρονιά, (1776) που ανακηρύχθηκαν οι ΗΠΑ ανεξάρτητες! Όσο για το από ποια χώρα απελευθερώθηκαν, το 76 % γνώριζε ότι επρόκειτο για τη Μεγάλη Βρεττανία. Ενδιαφέρον είναι επίσης ότι μεταξύ των νέων κάτω των 30 ετών μόνο το 31% γνώριζε τη χρονιά ανακήρυξης της ανεξαρτησίας. 

Ας μη σπεύσουμε, όμως, να τους κατηγορήσουμε! Πριν μερικά χρόνια που ρωτήθηκαν δικοί μας νέοι άνθρωποι στην επέτειο του 1821 δεν είχαμε καλύτερα αποτελέσματα!

Πιστεύω, ότι είναι μάλλον επιπόλαιο να χαρακτηρίσουμε αρνητικά τη νέα γενιά! Είναι άραγε οι ίδιοι υπεύθυνοι για την εκπαίδευσή τους και για τα κοινωνικά πρότυπα και ενδιαφέροντα που καλλιεργούν;

Σε τα μας;

Θυμήθηκα αυτή τη λαϊκή έκφραση, καθώς αναλογιζόμουνα τα τεκταινόμενα στο πολιτικό μας στερέωμα. Όλος αυτός ο σκυλοκαυγάς, τα περί εθνικής συνεννόησης,   οι κορώνες για την αντιμνημονιακή πολιτική της Νέας Δημοκρατίας κλπ δεν είναι παρά ένα καλοστημένο παιχνίδι του συστήματος, που κυβερνά τη χώρα μετά τη μεταπολίτευση. Φαντάζεστε τη ζημιά, που θα πάθαινε το σύστημα αν ο Σαμαράς υποστήριζε το μνημόνιο; Το σύστημα έχανε αμέσως την αποδεκτή σε αυτό εναλλακτική του λύση, αφού είναι πιθανό να στρέφονταν το εκλογικό σώμα προς άλλες κατευθύνσεις. Ενώ τώρα η ΝΔ καρπούται το αντιμνημονιακό μένος και διοχετεύεται η όποια οργή των Ελλήνων ψηφοφόρων προς ελεγχόμενες από το σύστημα καταστάσεις. Και όσο για τη δυσφορία των εταίρων του Σαμαρά στη Δύση, σιγά τον πολυέλαιο!

Το σύστημα νάναι καλά.

Ο σοφός λαός και η τύφλα του

Πολλές φορές μετά τις εκλογικές αναμετρήσεις, ιδιάιτερα μάλιστα μετά τις πιο αμφίρροπες, έχει ακουστεί η φράση "ο λαός είναι σοφός". 

Στις τελευταίες εκλογές ο ελληνικός λαός σαφώς θεώρησε ότι κυρίως υπέυθυνο για  τη δεινή οικονομική κατάσταση της χώρας ήταν το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, που αποδοκιμάστηκε με πρωτοφανές χαμηλό ποσοστό. Ακολούθησαν όλα όσα ακολούθησαν, ήρθε το ΠΑΣΟΚ, που σαφέστατα χρησιμοποίησε και λαϊκίστικες μεθόδους για να πάρει την ψήφο του λαού, και παρά την προσπάθεια που κάνει να συμμορφωθεί στις αξιώσεις των δανειστών μας δεν μπορεί να το πετύχει α) επειδή η τρύπα είνια τεράστια και β) επειδή δεν μπόρεσε να διορθώσει τίποτα από τα κακώς κείμενα, ιδιαίτερα στον δημόσιο τομέα.

Ενάμιση, λοιπόν, χρόνο μετά, με τη χώρα κυριολεκτικά έρμαιη στο έλεος των δανειστών της, με την αξιωματική αντιπολίτευση να κάνει αυτή τη φορά ρεσιτάλ λαϊκίστικης πολιτικής, χωρίς να υπάρχει στον ορίζοντα καμιά πραγματικά καλύτερη εναλλακτική λύση με τα σημερινά δεδομένα -και πολές χειρότερες (και όσοι λενε ότι υπάρχουν λύσεις ας κυττάξουν τη μύτη τους στον καθρέφτη) έρχονται οι δημοσκοπήσεις και λένε, ότι αν γίνουν εκλογές θα αναδείξουν πρώτη δύναμη και επομένως κυβέρνηση, έστω μειοψηφίας, πάλι τη Νέα Δημοκρατία. Η οποία ξαφνικά θα γίνει η δύναμη του καλού και της εξόδου από την κρίση!

Για ποιό σοφό λαό μιλάμε άραγε; Εκτός αν η ώρα της κάλπης αυτή τη φορά αναδείξει αυτή την περιβόητη σοφία.

Μαγικός William Faulkner

Όταν άνοιγες την πόρτα μια καμπανούλα ακούγονταν, αλλά μια μονάχα φορά υψίτονη, καθαρή και μικρή στο φίνο σκοτεινό σημείο πάνω από την πόρτα, ωσάν να ήταν  ρυθμισμένη και φτιαγμένη να κάνει αυτόν τον μοναδικό, καθαρό, μικρό ήχο, έτσι ώστε ούτε να φθείρεται η καμπανούλα, αλλά ούτε να χρειάζεται πέρα πολύ σιωπή για να τον σιγήσει, όταν η πόρτα άνοιγε πάνω στη φρέσκια, ζεστή μυρωδιά που έβγαινε από το φούρνο....

Από το "The Sound and the Fury, σελ 125, σε δική μου ερασιτεχνική μετάφραση.

Haruki Murakami, Norwegian Wood

Ένα πραγματικά εξαιρετικό βιβλίο, από ένα προικισμένο συγγραφέα. Το Norwegian Wood (τίτλος αγαπημένου τραγουδιού των Beatles), είναι μια ιστορία αγάπης των φοιτητικών χρόνων, που πολλοί θεώρησαν ότι ήταν αυτοβιογραφικό, κάτι που ο συγγραφέας έχει αρνηθεί. Σίγουρα είναι πολύ διαφορετικό από τα άλλα γνωστά του βιβλία. Γραμμένο με απίθανο λυρισμό και ευαισθησία, με έξοχη περιγραφή τόπων και ανθρώπων. Και ποτισμένο με μουσική, μουσική της δεκαετίας του '60, Beatles ιδιαίτερα, αλλά και Bach, Ravel και Debussy. Στην εποχή άλλωστε εκείνη, το τέλος της δεκαετίας του 60 τοποθετείται και η δράση. Είναι αξιοσημείωτο, ότι το βιβλίο γράφτηκε όταν ο συγγραφέας έζησε για λίγο στην Ελλάδα και την Ιταλία. Μήπως αυτός είναι ο λόγος, που η Ιαπωνία που περιγράφει είναι τόσο οικεία και επιθυμητή;

Το συνιστώ ανεπιφύλακτα, ιδιαίτερα σε όσους ήταν νέοι τότε, στο τέλος της δεκαετίας του 60. 

Σημειώνω ότι το βιβλίο γυρίστηκε ταινία το 2010 με τον ίδιο τίτλο. Δεν την έχω δει.

Προφίλ ή ανφάς, ιδού η απορία

Επίθεση εναντίον της Λιβύης και του Λεξικού

Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο στην ιστοσελίδα Mother Jones. Είναι στα αγγλικά και παραθέτω στο τέλος τον σύνδεσμο, για όποιον θέλει να το διαβάσει. Η ουσία του είναι ότι επειδή ο Ομπάμα δεν είχε το δικαίωμα να αποφασίσει τις επιθέσεις στη Λιβύη, χωρίς την έγκριση της Γερουσίας, αποφάσισαν εκείνος και οι επιτελείς του να μην ονομάζουν τη συγκεκριμένη επιχείρηση "Πόλεμο", αλλά να δίνουν κάποια άλλα ονόματα (πχ περιορισμένες επιχειρήσεις δυνάμεων). Οπότε έτσι δεν παραβιάζεται τυπικά ο νομος, αλλά εκτός από τη Λιβύη γίνεται επίθεση και στο Λεξικό, δηλαδή στην ίδια την έννοια του πολέμου. Όπως πολύ χαρακτηριστικά γράφει ο αρθρογράφος, εάν οι αεροπορικές επιθέσεις εναντίον στόχων μιας χώρας δεν θεωρείται πόλεμος, έχει χαθεί η ουσία των πραγμάτων! Και βέβαια κάνει μια σύγκριση με τον Μπους, ο οποίος προκειμένου να επιτρέψει βασανιστήρια σε ανακρινόμενους για υποψία τρομοκρατικών ενεργειών -κάτι που δεν μπορούσε να κάνει νόμιμα- φρόντισε κάποιες από τις μεθόδους αυτές να τις ονομάσει αλλοιώς (βελτιωμένες μεθόδους ανάκρισης).

http://motherjones.com/politics/2011/06/no-american-casualties-in-libya

Η ενοχή της αθωότητας της Ιωάννας Μπουραζοπούλου

Είχα πολύ καιρό να διαβάσω ένα καλό σύγχρονο ελληνικό μυθιστόρημα. Νομίζω ότι το νέο βιβλίο της Ιωάννας Μπουραζοπούλου "Η ενοχή της αθωότητας" αξίζει αυτόν τον χαρακτηρισμό.

Μας μεταφέρει σε μια φανταστική Ευρώπη, με στοιχεία ταυτόχρονα από το μέλλον και το παρελθόν της. Δυό φίλοι κάνουν ένα οδοιπορικό θανάτου στις οροσειρές της γηραιάς Ηπείρου, αρχίζοντας από τον Αίμο, τα Καρπάθια, τις Άλπεις και καταλήγοντας στα Πυρηναία, συνοδεύοντας ένα κρατούμενο, που η τύχη του καθορίζεται από μια καθολική συμμετοχή όλων των Ευρωπαίων σε ένα ιδιότυπο δημοψήφισμα, αλλά με αυστηρούς κανόνες, που έχουν θέσει οι ιθύνοντες. Η σχέση τους περνάει από χίλιες- μύριες δοκιμασίες, καθώς έρχονται σε επαφή με τους δογματικούς, που αποφασίζουν για την τύχη του κρατούμενου, αλλά και για την τύχη της σχέσης των δύο φίλων και εν τέλει για την τύχη όλων μας. Μια αναφορά σε ιδεολογίες και πρακτικές, που έχουν σημαδέψει και κρατούν αιχμάλωτη την ανθρωπότητα αιώνες τώρα. Νομίζω ότι ένα από τα βασικά μηνύματα του βιβλίου είναι το πόσο βαρύ είναι το τίμημα της "διαφορετικότητας" σε ένα κόσμο, που τείνει όλο και περισσότερο προς την ομοιογένεια, αυτή που κακώς ονομάζουμε "παγκοσμιοποίηση". Ομοιογένεια στο ντύσιμο, στο φαγητό, στη γλώσσα, στο χιούμορ, αλλά το πιο τρομακτικό απ' όλα και στον τρόπο σκέψης μας. Σε ένα κόσμο, που μας κάνει να δεχόμαστε τα πάντα, αρκεί να συνοδεύονται από ευγλωττία και την κατάλληλη επιχειρηματολογία. Ακόμη και την ομόφωνη καταδίκη κάποιου, που όλοι αναγνωρίζουν ότι είναι αθώος!

Εξαιρετική φαντασία, πολύ καλή γλώσσα, ευρήματα και ανατροπές, που κρατούν το ενδιαφέρον του αναγνώστη μέχρι το τέλος. Ένα καλό βιβλίο.

Απολογία κατά συρροήν ενόχου

Έχω καιρό να επικοινωνήσω μαζί σας στις "Καθημερινές Διαδρομές" και νομίζω ότι σας οφείλω μια εξήγηση. Λοιπόν θα το ομολογήσω: έχω μείνει έκθαμβος και δεν μπορώ ακόμη να συνέλθω από τις μεγαλειώδεις κινήσεις των πολιτικών μας ταγών το τελευταίο χρονικό διάστημα. Οποία λεπτότης χειρισμών, πόσον ευρηματικοί διάλογοι και εύστοχοι χαρακτηρισμοί για τους αντιπάλους τους, οποία ανιδιοτέλεια και διάθεση αυτοθυσίας για τη σωτηρία της πατρίδας!! Ποιον να πρωτοθαυμάσω δεν ξέρω! Προτείνω όλοι οι αγανακτισμένοι να αρχίσουν πάραυτα να αυτομαστιγώνονται στο Σύνταγμα και όπου αλλαχού έχουν συγκεντρωθεί, κραυγάζοντες: ήμαρτον μεγάλοι μας ηγέται! Απολογούμεθα δια την αδυναμία μας να κατανοήσουμε το μέγεθος της προσφοράς σας! Είμαστε πρόθυμοι να επανορθώσουμε και βέβαια θα σας ξαναψηφίσουμε όταν μας διατάξετε να το κάνουμε. Αλλοίμονο! Που θα βρούμε άλλους σαν εσάς;

Αυτός είναι, λοιπόν, ο λόγος αγαπητοί φίλοι. Και αισθάνομαι ότι μάλλον θα μου πάρει ακόμη λίγο να συνέλθω. Και μερικές ακόμη βουτιές στη θάλασσα!

Λίμνη Πλαστήρα 13 Ιουνίου 2011

Πεζοπορία προς τους καταρράκτες Ανθοχωρίου

Μερικές χαρακτηριστικές φωτογραφίες από μια μαγευτική τοποθεσία πάνω από τη Λίμνη Πλαστήρα. Από τις ατέλειωτες ομορφιές της πατρίδας μας.

Στην 25χρονη Τέα Ομπρεχτ το λογοτεχνικό βραβείο Οραντζ 2011

Πριν λίγο καιρό ανέφερα από αυτήν εδώ την ιστοσελίδα μια σύντομη κριτική-παρουσίαση του βιβλίου της Tea Obrecht, The Tiger's Wife (Η γυναίκα του Τίγρη). Σήμερα ανακοινώθηκε ότι της απονεμήθηκε το πολύ τιμητικό βραβείο Orange για το βιβλίο της αυτό.
Παραθέτω από το "ΒΗΜΑ":

Σε μια πρωτοεμφανιζόμενη και μόλις 25 ετών συγγραφέα, την Τέα Ομπρεχτ, απονεμήθηκε το εφετινό λογοτεχνικό βραβείο Οραντζ. Η συγγραφέας, που γεννήθηκε στο Βελιγράδι και ζει στη Νέα Υόρκη, έκανε την έκπληξη και πλέον γίνεται η πιο νέα ηλικιακά νικήτρια στη δεκαεξάχρονη ιστορία του σημαντικού αυτού βραβείου, το οποίο κάθε χρόνο τιμά μια γυναίκα συγγραφέα για το καλύτερο και πιο πρωτότυπο μυθιστόρημα γραμμένο στην αγγλική γλώσσα.

To πρώτο μυθιστόρημά της με τίτλο «The tiger's wife» (Η γυναίκα του τίγρη) απέσπασε τα εγκωμιαστικά σχόλια της κριτικής επιτροπής στην τελετή που έγινε στο Royal Festival Hall του Λονδίνου, το βράδυ της Τετάρτης 8 Ιουνίου.

Η Μπέτανι Χιουζ, πρόεδρος της κριτικής επιτροπής, είπε ότι αυτό το πραγματικά «νέο λογοτεχνικό ταλέντο» έγραψε ένα «πολύ θαρραλέο βιβλίο». «Ψάχναμε ένα βιβλίο που να το διακρίνει ένα είδος αλχημείας, που θα άλλαζε εμάς τους ίδιους ως αναγνώστες αλλά και τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τον κόσμο. ''Η γυναίκα του τίγρη'' το καταφέρνει αυτό, είναι ένα πολύ ξεχωριστό βιβλίο». 
«''Η γυναίκα του τίγρη''» ασχολείται με τη φρίκη και τις συνέπειες των εμφύλιων συγκρούσεων στα Βαλκάνια συνταιριάζοντας μια φαντασία (μυθικών και φολκλορικών διαστάσεων) με τον πιο σκληρό ρεαλισμό. Στο μυθιστόρημα περιγράφεται η (μάλλον αυτοβιογραφική) κοπιαστική προσπάθεια μιας νεαρής γιατρού, της Νατάλια, να βρει τον πολυαγαπημένο της παππού αλλά και μια σχεδόν σουρεαλιστική ιστορία ενός τίγρη που δραπετεύει απ' έναν τοπικό ζωολογικό κήπο και σπέρνει τον τρόμο στους κατοίκους του χωριού Γκαλίνα με τις νυχτερινές επιδρομές του».
Η πρόεδρος της κριτικής επιτροπής συνέχισε λέγοντας ότι «το βιβλίο μας υπενθυμίζει πόσο εύκολα μπορούμε να κυλήσουμε στη βαρβαρότητα, όπως επίσης το εύρος και το βάθος της ανθρώπινης αγάπης. «Η Ομπρεχτ ανυψώνει τη μυθοπλασία και μας βοηθά να θυμόμαστε ότι ακριβώς οι ιστορίες, που αφηγούμαστε για τους εαυτούς μας και τους άλλους είναι αυτές που κάνουν εμάς αυτό που είμαστε και τον κόσμο αυτό που είναι». 


Η Τέα Ομπρεχτ γεννήθηκε το 1985 στο Βελιγράδι της ενωμένης τότε Γιουγκοσλαβίας και μετά τις πολεμικές συρράξεις έφυγε με τους γονείς της για την Κύπρο και ακολούθως για την Αίγυπτο, πριν τελικά μεταναστεύσουν όλοι για τις ΗΠΑ όταν η συγγραφέας ήταν 12 ετών. 

Kevin Brockmeier: The Illumination

Σήμερα τέλειωσα ένα καλό βιβλίο. The Illumination (Ο καταυγασμός;) του Kevin Brockmeier. 

Ξαφνικά κάποια μέρα όλες οι πληγές και οι αρρώστειες των ανθρώπων εκπέμπουν ένα όμορφο φως. Κανείς πια δεν μπορεί να κρυφτεί από τους άλλους και όλοι ξέρουν το σαράκι που καίει τους τριγύρω τους. Ο συγγραφέας, που έχει ένα εξαιρετικά "μελωδικό" τρόπο γραψίματος, παρακολουθεί έναν αριθμό χαρακτήρων, που το κοινό τους σημείο, εκτός από τον καταυγασμό των εξωτερικών ή εσωτερικών τους πληγών, είναι το ότι έχουν διαδοχικά στην κατοχή τους ένα σημειωματάριο με υπέροχες αφιερώσεις αγάπης, που έγραφε καθημερινά ο ένας από τους ήρωες για τη γυναίκα του, μέχρι τη μέρα που εκείνη σκοτώθηκε σε ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο, που εκείνος οδηγούσε. Το βιβλιαράκι αλλάζει κατόχους με φαινομενικά τυχαίο τρόπο, αλλά έχει την ικανότητα να "μιλάει" με τη μοναδικά λυρική φωνή του πολύ ερωτευμένου ανθρώπου σε αυτούς τους τόσο διαφορετικούς χαρακτήρες και τελικά να επηρεάζει τη ζωή τους.

Το συνιστώ, αν και δεν ξέρω πότε και με τι τίτλο θα κυκλοφορήσει στα ελληνικά.

Ποιητική Αναφορά

Κίνα 8ος αιώνας μετά Χριστόν. Δυναστεία των Τάνγκ. Μια εποχή με μια Κίνα ενωμένη μετά από πολλά χρόνια πολέμων και διαίρεσης. Και μια εποχή μεγάλης πολιτιστικής ανάπτυξης.

Προκειμένου να γίνει δεκτός κάποιος σε σημαίνουσα θέση στον κυβερνητικό μηχανισμό, να γίνει δηλαδή ανώτερος δημόσιος υπάλληλος, έπρεπε να δώσει εξετάσεις. Δεσπόζουσα θέση στη σχετική διαδικασία επιλογής κατείχε η ικανότητά του να γράφει ποιήματα!

Ερωτήματα:

- Πως θα ήταν σήμερα ο κόσμος αν το μέτρο είχε γενικότερη εφαρμογή έκτοτε;

- Έχει πραγματικά προοδεύσει η ανθρωπότητα στους 13 αιώνες που μεσολάβησαν από τότε;

Τραγουδάμε για τη ζωή!

Χθες το βράδυ έγινε μια εξαιρετική μουσική εκδήλωση στο Συνεδριακό Κέντρο του Πανεπιστημίου Πατρών με σκοπό την ενίσχυση του Κέντρου Εθελοντών Δοτών του μυελού των οστών (ΚΕΔΜΟΠ), που έχουν ιδρύσει το Πανεπιστήμιο σε συνεργασία με το Αιματολογικό Τμήμα του Νοσοκομείου του Ρίου. Το Κέντρο έρχεται να καλύψει ένα σημαντικό κενό, που υπάρχει στον τομέα αυτό του εθελοντισμού, όπου η χώρα μας υστερεί απελπιστικά σε αριθμό δοτών αναλογικά με τον πληθυσμό της. Το θέμα είναι ότι πρέπει να το αγκαλιάσει ολόκληρη η κοινωνία, ώστε να μπορέσει να πετύχει στο σημαντικό του έργο της ενημέρωσης και προσέλκυσης δοτών.
Η πιο συγκινητική στιγμή της εκδήλωσης ήταν η συνάντηση τριών ελλήνων μεταμοσχευμένων ασθενών με τους δότες τους, που και οι τρεις ήταν Γερμανοί. Στη μεγάλη επιτυχία της εκδήλωσης συνέβαλαν οι καλλιτέχνες και συγκεκριμένα ο συνθέτης Νίκος Ζούδιαρης και οι εκτελεστές Μελίνα Κανά και Απόστολος Ρίζος, αλλά και η Ορχήστρα Νυκτών Εγχόρδων Πατρών του Νίκου Τσιπινάκη.
Παραθέτω ένα μικρό δείγμα και ζητώ συγγνώμη για την ερασιτεχνική λήψη.

Μόλυβδος και εγκληματικότητα

Υπάρχει μια συνεχής και σταθερή πτώση της εγκληματικότητας στις ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια και πολλοί αναζητούν την αιτία του φαινομένου, που βέβαια δεν μπορεί παρά να είναι πολυπαραγοντική. 

Είναι εντυπωσιακό το ότι πολλοί ερευνητές πιστεύουν ότι μια από τις βασικότερες αιτίες είναι η ελάττωση της έκθεσης στο μόλυβδο, που έχει επέλθει με την χρήση της αμόλυβδης βενζίνης, αλλά και με την αφαίρεση της ουσίας από διάφορες χρωστικές ουσίες. Ο μόλυβδος είναι ιδιαίτερα τοξικός για τον εγκέφαλο, ιδιαίτερα τον αναπτυσσόμενο παιδικό εγκέφαλο. Συγκεκριμένα επηρεάζει περισσότερο την περιοχή εκείνη του εγκεφάλου, τον πρωμετωπιαίο λοβό, που είναι υπεύθυνη για τον συντονισμό της επικέντρωσης της προσοχής και το χειρισμό της βραχυπρόθεσμης μνήμης, αλλά και μέσω αυτών και τον έλεγχο των συναισθημάτων. Η βλαπτική επίδραση του μολύβδου στην περιοχή αυτή του αναπτυσσόμενου εγκεφάλου (συρρίκνωση, ατροφία) έχει αποδειχτεί πειραματικά.

Πιστεύεται, λοιπόν, ότι η σημαντική ελάττωση της έκθεσης στο μόλυβδο, που έχει πράγματι επιτευχθεί τα τελευταία 25 χρόνια, έχει συντελέσει στο να λειτουργεί πολύ καλύτερα ο προμετωπιαίος λοβός και έτσι να ελέγχουν οι άνθρωποι τις αντιδράσεις τους και τα συναισθήματά τους. Αποτέλεσμα: λιγότερες παρορμητικές αντιδράσεις και επομένως λιγότερη εγκληματικότητα.

Η αγανάκτηση είναι λύση;

Σε τραγική κατάσταση η χώρα. Είναι αλήθεια, ότι οι "αγανακτισμένοι" δεν μπορούν να δώσουν λύση, αφού είναι αδύνατο να διαμορφωθεί έτσι πολιτικά βιώσιμη πρόταση. 

Μπορεί, όμως, να αναγκάσουν την πολιτική ηγεσία να αναζητήσει αυτή τη λύση, κάτι που βέβαια δεν είναι απλά μια συναίνεση σε ότι μας επιτάσσουν οι δανειστές και οι κερδοσκόποι. 

Είναι η ύστατη ώρα και δεν πρέπει να χαθεί η ευκαιρία, που προσφέρει η λαϊκή αγανάκτηση!