Μουσική Πρόταση: Schumann: Romances for Oboe and Piano

Oboe: Albrecht Mayer

Piano: Hélène Grimaud 

Μια κάποια (θυμωμένη) εξήγηση...

Να βάλουμε λίγο τα πράγματα στη θέση τους.

Το φαινόμενο Χρυσή Αυγή δεν είναι καθόλου ανεξήγητο και ούτε θα εξαφανιστεί εύκολα. Θα χρειαστεί κάτι πολύ θεαματικό, είτε θετικό είτε αρνητικό. Στη δεύτερη περίπτωση θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε "δραματικό" με την ελληνική έννοια του όρου.Μην ξεχνάμε ότι το  "δραματικός¨ στα εισαγμένα από τη δύση ελληνικά έχει τόσο τη θετική, όσο και την αρνητική έννοια, κάτι με το οποίο προσωπικά δεν συμφωνώ.

Η Χρυσή Αυγή, λοιπόν. Πρωταρχικός λόγος για την άνοδό της υπήρξε σίγουρα το βρώμικο και κυρίως -επιμένω σε αυτό- ανίκανο πολιτικό προσωπικό της χώρας. Η δική μου γνώμη είναι ότι δεν έχουμε περισσότερους αναλογικά διεφθαρμένους πολιτικούς, από ότι πχ η υπόλοιπη Ευρώπη. Οι ανίκανοι όμως μας περισσεύουν!

Η τρομερή απαξίωση του κρατούντος πολιτικού σκηνικού όταν έφτασε η κρίση ήταν η ευκαιρία που περίμεναν οι φασίστες. Και την εκμεταλλεύτηκαν με τον καλύτερο για εκείνους τρόπο. Είχαν άλλωστε εξαιρετική βιβλιογραφία για να τη χρησιμοποιήσουν. 

Παρένθεση: Πόσες φορές στα χρόνια πριν την κρίση τα κόμματα της Αριστεράς προειδοποίησαν ότι η πολιτική του ανεξέλεγκτου δανεισμού θα οδηγήσει τη χώρα σε οικονομικό αδιέξοδο; Πόσες φορές διαμαρτυρήθηκαν για τις απαράδεκτες απαιτήσεις των συνδικαλιστών σε όλους τους τομείς, που ζητούσαν περισσότερο κυβερνητικό χρήμα, πχ για ανύπαρκτες υπερωρίες, τραβηγμένες από τα μαλλιά παροχές, επιδόματα τύπου βραβείου Γκίννες κλπ... ΚΑΜΙΑ! Το αντίθετο συνέβαινε. Ήταν οι πρωτοπόροι αυτών των απαιτήσεων.

Ας γυρίσουμε όμως στο φαινόμενο της Χρυσής Αυγής. Που εκμεταλλεύτηκε με τον καλύτερο τρόπο την απαξίωση του πολιτικού κόσμου. Και πήρε ένα μερίδιο σημαντικό της ψήφου διαμαρτυρίας. 

Μετά όμως ήρθε η νέα άνοδός της! Αυτή οφείλεται πλέον αποκλειστικά στην πολιτική του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ, κατά τη γνώμη μου. Η καθημερινή προβολή δηλώσεων περί προδοτών, πουλημένων, κλεφτών, προσκυνημένων, υπαλλήλων της Τρόικας και τόσων άλλων δίχως φειδώ χαρακτηρισμών ρίχνει καντάρια νερό στο μύλο της φασιστικής παρέας. Είναι γνωστό ότι ο Έλληνας ψηφοφόρος ψηφίζει σε μεγάλο βαθμό συναισθηματικά, άρα θα προτιμήσει εκείνους που τον βοηθούν να εκφράσει με πιο αυθεντικό τρόπο τον θυμό του. 

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν πριν την κρίση ένα κόμμα του  20% η πολιτική αυτή της επίθεσης στα άλλα κόμματα του δημοκρατικού φάσματος θα είχε νόημα και θα τον είχε φέρει ήδη στην εξουσία. Όταν όμως είσαι ένα κόμμα του 4%, που συγκυριακά έφτασες στο 26-28% δεν ελέγχεις τον κύριο όγκο των ψηφοφόρων σου. Το μόνο που πετυχαίνεις κατηγορώντας συνέχεια τα άλλα δημοκρατικά κόμματα είναι να στρέφεις τον κόσμο ενάντιά τους, αλλά όχι αναγκαστικά προς εσένα. Θα πάνε εκεί που θα τους οδηγήσει ο θυμός, που σε ένα μεγάλο ποσοστό εσύ ο ίδιος καλλιεργείς. Και ο θυμός δεν μπορεί να οδηγήσει σε λογικές αποφάσεις. Αντίθετα οδηγεί ευκολότερα σε εκείνους έχουν κάνει εφτά διδακτορικά στο πως να τον εκφράζουν και που επίσης δεν κάνουν ανοίγματα στα άλλα κέντρα εξουσίας εν όψει μελλοντικής διακυβέρνσης κύριε Τσίπρα. Δηλαδή οδηγεί στη Χρυσή Αυγή!

Είναι σίγουρο ότι αυτή την παρενέργεια την έχουν καταλάβει ο Τσίπρας και οι του ΣΥΡΙΖΑ. Έχουν όμως παγιδευτεί στην αδιέξοδη αυτή πολιτική τους. Έχουν θεοποιήσει την εντυπωσιακή άνοδό τους και εμμένουν σε αυτά που τους οδήγησαν μέχρις εκεί. Δεν είχαν όμως αντιληφτεί ότι όλον αυτόν τον καιρό είχαν και συνοδηγό στην ανοδική τους πορεία. Ένα συνοδηγό αδίστακτο, που ήδη καμαρώνει για τις ταχύτητες που αναπτύσσει και που σε κάποια στροφή θα ρίξει και αυτούς, όπως και όλη τη χώρα στον τοίχο!

Μουσική Πρόταση: Still Got The Blues

Σε ζωντανή μετάδοση με τον μεγάλο Gary Moore (1952-2011).

Τι είναι Φιλοσοφία;

Ο ορισμός της Φιλοσοφίας, κατά τον Daniel Dennett:  Φιλοσοφία είναι αυτό που κάνεις, όταν δεν γνωρίζεις ακόμη ποιος είναι οι σωστές ερωτήσεις, που πρέπει να κάνεις.

Εννοεί προφανώς, ότι όταν γνωρίζεις τις σωστές ερωτήσεις, τότε αυτό που κάνεις λέγεται αλλοιώς, λέγεται Επιστήμη!

Round House της Louise Erdrich

Ένα ακόμη βιβλίο, μετά το Casual Vacancy της J.K. Rowling, που διάβασα προσφατα και όπου τα παιδιά ή μάλλον οι έφηβοι εμπλέκονται και πρωταγωνιστούν άθελά τους σε περιπέτειες για μεγάλους. Μέσα σε ένα εντελώς ιδιόρυθμο σκηνικό,σε μια από τις κλειστές ινδιάνικες κοινότητες των Η.Π.Α., ο 13 χρονος Τζόε βιώνει ένα συγκλονιστικό γεγονός, το βιασμό της μητέρας του. Για τον επόμενο χρόνο η ζωή του δεν μπορεί πια να μείνει η ίδια. Καθώς μπαίνει στη δύσκολη εφηβεία και ζει την αναπτυσσόμενη σεξουαλικότητά του περισσότερο μέσα από φαντασιώσεις γύρω από την εντυπωσιακή σύντροφο του θείου του, αλλά και τα πρώτα του ξεστρατίσματα με τους φίλους του, αρχίζει να διαμορφώνει ένα σχέδιο αρχικά αποκάλυψης του δράστη και στη συνέχεια εκδίκησης.

Η ιστορία διανθίζεται από ενδιαφέροντα στοιχεία γύρω από τις παραδόσεις των γηγενών αμερικανών, ενώ είναι έκδηλη παράλληλα η αδικία που βιώνουν με τη μεταχείριση που τους έχει επιφυλάξει η αμερικάνικη κοινωνία.

Το βιβλίο είναι ενδιαφέρον, αν και γίνεται αργόσυρτο κατά διαστήματα, ενώ περιγράφει αρκετά καλά τους κύριους χαρακτήρες. Κάποιοι φαινομενικά δευτερευοντες χαρακτήρες, όπως ο πρώην πεζοναύτης ιερέας, η θεία Σόνια και δυο ηλικιωμένοι συγγενείς, προσφέρουν κάποιες από τις καλύτερες στιγμές της ιστορίας. Στα σχετικά αδύνατα σημεία νομίζω ότι είναι η μη επαρκής αιτιολόγηση των κινήτρων, αλλά και η μη σημαντική ανάπτυξη των άλλων σημαντικών γεγονότων, που συνδέονται με το βιασμό. Η συγγραφέας προτίμησε να  επικεντρωθεί κυρίως στις επιπτώσεις του γεγονότος στη στενή οικογένεια και ιδιαίτερα στον μικρό Τζόε και την απότομη ενηλικίωσή του.

Σίγουρα ένα ενδιαφέρον και ευχάριστο ανάγνωσμα και ευχαριστώ θερμά για τη σύσταση.

Το Ταξίδι

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ

Κινήσαμε νωρίς

με του ύπνου την ονειρόσκονη

πλεγμένη στα ματοτσίνορα

Το διάβα μας ταχύ κι ανάλαφρο

παιάνες τα τραγούδια μας

κι η φύση γύρω πανηγύρι

Το μεσημέρι ξαποστάσαμε

φάγαμε το ψωμί κι' ήπιαμε το κρασί 

στην υγειά των κοριτσιών μας

Τους απαντήσαμε σε μια καμπή του δρόμου

μίζεροι, γερασμένοι, ελεεινοί,

μόλις που το βλέμα σήκωσαν σαν μας είδαν

Ήτανε γέμα πια όταν στραφήκαμε να δούμε

καθώς αργά χανόταν πίσω μας οι γέροι

κάτι σαν να μας χαιρετίσανε μας φάνηκε

Γελάσαμε τότε και τους περιπαίξαμε

λίγο και θα μας τη χαλάγανε τη διάθεση

αν είχαμε αναγνωρίσει τους εαυτούς μας

Ο "Τρελαντώνης"

Ο "Τρελαντώνης"

Να που τελικά έχουν σημασία οι ρίζες!

Ο "Μάγκας" δισέγγονος της Πηνελόπης Δέλτα

Με πέντε καλοζυγισμένες λέξεις

Αποκάλυψε "Τα Μυστικά του Βάλτου"

Της σύγχρονης πνευματικής Ελλάδας!

Ο Νικίας και η "Νίκη" του στην Κορινθία

Ο στρατηγός των Αθηναίων Νικίας ήταν ένας πολύ συντηρητικός και προσεκτικός άνθρωπος. Γνώριζε καλά πως σκέφτεται ο λαός και παρά τις αρκετές στρατιωτικές του επιτυχίες φρόντιζε πάντοτε να μην προκαλεί το φθόνο, επειδή αυτό φοβόταν περισσότερο από οτιδήποτε. Είχε άλλωστε πολλά παραδείγματα γύρω του από στρατηγούς με επιτυχίες, που το τέλος τους ήταν άδοξο, επεισή επέσυραν το φθόνο...

Στην καριέρα του, όμως, υπάρχει μια πράξη αρκετά ασυνήθιστη, που τον τιμά ιδιαίτερα. Είχε πολεμήσει τους Κορίνθιους στη χώρα τους, υπό τον Λυκόφρονα και τους νίκησε. Φεύγοντας οι Αθηναίοι, όμως, έκαναν ένα μεγάλο λάθος. Κατά τη συλλογή των σκοτωμένων ξέχασαν δύο νεκρούς τους στο πεδίο της μάχης. Ο Νικίας τότε είχε να διαλέξει ανάμεσα στο να αφήσει άταφους και σε ξένη χώρα ή να ζητήσει επίσημα με κήρυκα από τους εχθρούς τους νεκρούς του στρατιώτες. Το δεύτερο είχε, όμως, ένα σημαντικό τίμημα. Σύμφωνα με τους άγραφους νόμους, εκείνος που ζητούσε τους νεκρούς του ουσιαστικά παραδέχονταν την ήττα του, αφού είναι εύλογο ότι ο νικητής και κύριος του πεδίου της μάχης δεν αντιμετωπίζει τέτοιο πρόβλημα.

Ο Νικίας, λοιπόν, προτίμησε να παραιτηθεί από τη δόξα του νικητή, παρά να εγκαταλείψει άταφους δύο Αθηναίους πολίτες. 

Με τον τρόπο αυτό βέβαια έγραψε στο ενεργητικό του μια μεγάλη ηθική νίκη!

Με μια ομάδα θα κατέβουν στο Μουντιάλ της Βραζιλίας οι χώρες της Ευρωζώνης

Ένα ηχηρό μήνυμα ενότητας αποφάσισαν να στείλουν οι χώρες που είναι μέλη της Ευρωζώνης, προκειμένου να δείξουν σε όλο τον πλανήτη πως πορεύονται με αγαστή σύμπνοια προς το κοινό καλό και πως οι όποιες οικονομικές διαφορές δεν είναι ικανές να χαλάσουν το κλίμα μεταξύ των χωρών αυτών.

Ύστερα από μυστική συνάντηση, η οποία πραγματοποιήθηκε την περασμένη Παρασκευή στο Βερολίνο μεταξύ της Άγκελα Μέρκελ, του Φρανσουά Ολάντ, του Μαριάνο Ραχόι αλλά και του Αντώνη Σαμαρά, αποφασίστηκε οι 19 χώρες της Ευρωζώνης να κατέβουν με μια, κοινή ποδοσφαιρική ομάδα στο προσεχές Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας. Με αυτό τον τρόπο θα δώσουν μια και καλή τέλος στους ψίθυρους για αποχώρηση κάποιων χωρών από την Ευρωζώνη, ενώ θα τονώσουν το ευρωπαϊκό αίσθημα των κατοίκων των χωρών αυτών.

Σύμφωνα με το σχέδιο, η Μεικτή Ευρωζώνης θα αποτελείται από τουλάχιστον ένα παίκτη από κάθε χώρα-μέλος, ενώ την 25μελη αποστολή θα συμπληρώνουν 3 παίκτες από τη Γερμανία, 2 από την Ισπανία λόγω του γεγονότος πως είναι η κάτοχος του τίτλου και ο Γιώργος Καραγκούνης, ο οποίος είναι ιδιαίτερα συμπαθής στην Άγκελα Μέρκελ. Προπονητής της ομάδας θα είναι ο Ότο Ρεχάγκελ με βοηθό το Γιάννη Τοπαλίδη και θα πραγματοποιεί τις προπονήσεις της στις Βρυξέλλες. Η εμφάνιση της μεικτής Ευρωζώνης θα είναι μπλε και σαν σήμα στην καρδιά θα έχει το νόμισμα του ευρώ.

Σε ότι αφορά το Παγκόσμιο Κύπελλο, οι κενές θέσεις που δημιουργεί η ένωση των χωρών της Ευρωζώνης αναμένεται να καλυφθούν από χώρες άλλων ηπείρων, ενώ στο κενό έπεσε η πρόταση του Μπαράκ Ομπάμα, οι Η.Π.Α να κατεβάσουν ξεχωριστές ομάδες για κάθε πολιτεία τους.

«Τόσο καιρό μιλούσαμε για κίνδυνο εξόδου από το Ευρώ. Πλέον ο κάθε Έλληνας καταλαβαίνει πόσο καταστροφικό είναι να μιλάμε για έξοδο και από το Παγκόσμιο Κύπελλο, για το οποίο οι παίκτες μας έχουν δώσει τόσες μάχες. Καλώ όλους τους συμπολίτες μας να ψηφίσουν υπεύθυνα στο δίλημμα: Μουντιάλ ή δραχμή», τόνισε στο «Κουλούρι» ο πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς.

Τέλος, σύμφωνα με τις πληροφορίες, βασικοί υποψήφιοι να εκπροσωπήσουν την Ελλάδα στη μεικτή Ευρωζώνης, πλην του Γιώργου Καραγκούνη, είναι οι Αλέξανδρος Τζιώλης, Χοσέ Χολέβας και Άγγελος Χαριστέας, ο οποίος αποτελεί προσωπική επιλογή του Ότο Ρεχάγκελ.

Από την ιστοσελίδα "Το κουλούρι"

Μουσική πρόταση: Βήμα, βήμα

Ένα ωραίο τραγούδι που έκανε γνωστό η Χάρις Αλεξίου σε μια άλλη εκτέλεση.

Μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος

Στίχοι: Χριστόφορος Μπαλαμπανίδης

Τραγούδι: Νατάσα Μποφίλιου και Θέμης Καραμουρατίδης

Όλα απόψε μιλούν και σε παρακαλούν 

να γυρίσεις φωνάζουν

κι ό,τι ζήσαμε χτες σαν παλιές μουσικές

νιώθω να μ’ αγκαλιάζουν.

Όλα απόψε μιλούν για παλιές μας στιγμές 

που δε λένε να σβήσουν

κι εγώ πάλι ζητώ μυστικά και φιλιά 

που τα πήρες μαζί σου.

Βήμα βήμα νιώθω πως θα γυρίσεις

σαν το κύμα να με νανουρίσεις

μα τα βράδια όλα στο ίδιο χρώμα

γκρίζα πάντα και δεν ήρθες ακόμα.

Τι ωραίες στιγμές να σε νιώθω παντού

γύρω να σ’ ανασαίνω

πάλι να μου γελάς, για ζωή να μιλάς

και εγώ να σωπαίνω.

Τι ωραίες στιγμές να σε βλέπω ξανά

στ’ άδειο σπίτι να μπαίνεις

κι όταν θα με φιλάς λίγα να μου ζητάς

και πολλά να μου παίρνεις.

Τα ταξίδια και οι αντιφάσεις της ζωής

Είναι γνωστή η ρήση: στο ταξίδι δεν έχει σημασία ο προορισμός, αλλά η διαδρομή. Δεν ξέρω αν συμφωνείτε με τη ρήση αυτή, θα σας πω τι έχει συμβεί σε μένα.

Όταν ήμουν νεότερος μάλλον άκουγα αυτά τα άκουγα βερεσέ: ανυπομονούσα να φτάσω, ο προορισμός ήταν ότι άξιζε, να φτάσω εκεί που ήθελα, να φτάσω έγκαιρα, να φτάσω καλά... Η διαδρομή σχεδόν περνούσε απαρατήρητη, αναγκαίο κακό, παρένθεση μάλλον ενοχλητική...Το άντεχα το ταξίδι, αλλά στην ουσία δεν μπορούσα να το ευχαριστηθώ...

Αυτό άλλαξε με τα χρόνια. Τώρα, που γνωρίζω ότι ο προορισμός δεν έχει και τόση σημασία, ότι είναι μια συμβατικότητα, ένα σημείο ξεκούρασης μέχρι την επόμενη διαδρομή, τώρα έχουν αλλάξει τα πράγματα.....

Τώρα το εκτιμώ πραγματικά το ταξίδι, αλλά έλα που δεν είναι πια ίδιες οι αντοχές, ώστε να μου δίνει την ευχαρίστηση, που θα έπρεπε!

Μουσική Πρόταση: Θα τη σκοτώσω...

Σήμερα κάτι εντελώς διαφορετικό από ότι προτείνω συνήθως...

Μια νέα Γαλλίδα τραγουδίστρια η Soko (Stéphanie Sokolinski), που απειλεί...να την σκοτώσει...

Δείτε τους στίχους στο βίντεο...

Αμφιβολίες και βεβαιότητες

Το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, που αρχίζει σήμερα θα αποφασίσει εάν θα γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ κόμμα εξουσίας και ο Τσίπρας μελλοντικός πρωθυπουργός ή θα παραμείνει μια ομοσπονδία τάσεων και σχηματισμών. Δηλαδή με λίγα λόγια εάν θα αποκηρύξουν μετά βδελυγμίας το παρελθόν τους ή όχι. 

Επειδή δεν υπάρχει μεγαλύτερος εκμαυλιστής από την εξουσία, υπάρχει καμιά αμφιβολία για το αποτέλεσμα; 

Μουσική πρόταση: I am your Man

Παλιός καλός Leonard Cohen για σήμερα!

Η καταιγίδα...

Η νεροποντή πέρασε ξυστά από την περιοχή μας. Ο άνεμος βρόντησε τα ανοικτά μας παραθυρόφυλλα και απείλησε τα απλωμένα μας ρούχα. Οι αστραπές και οι βροντές ακούστηκαν απόμακρες, ωσάν σε όνειρο... 

Κάπου κοντά μας η φύση ξέσπασε και εμείς υπήρξαμε ανακουφισμένοι παρατηρητές...

Η καταιγίδα μας προσπέρασε κι' αυτή τη φορά...Όπως και η ζωή...

Μουσική πρόταση: Καραβάνια

Μουσική και στιχοι του Κώστα Γανωτή

Εκτέλεση: Άλκηστις Πρωτοψάλτη και Κώστας Γανωτής

Της φωτιάς και της μνήμης

Έκθεση του γλύπτη Θόδωρου Παπαγιάννη

Με υλικό μέταλλα και ξύλα από τα αποκαϊδια του Πολυτεχνείου (μετά τη φωτιά του 1994)

Οι φωτογραφίες μου (με iPhone) είναι από την έκθεση στο Τελλόγλειο ϊδρυμα Τεχνών της Θεσσαλονίκης.

Ψωμί (η παιδεία και η ελευθερία έπονται κατά τον δημιουργό)

Και μια πομπή διαμαρτυρίας για το αίσχος της καταστροφικής φωτιάς.

Τα ωραία των ημερών

Από τα ωραία των ημερών, μετά τη δήλωση Σαμαρά ότι στην ΕΡΤ οι περισσότεροι διορισμένοι ήταν αριστεροί:

-Τώρα εσύ είσαι αριστερός όπως σε βλέπω ή όπως με βλέπεις;

United States of America

Μουσική Πρόταση: Η Μαρία Κάλλας στην Traviata του Verdi

ΑΝΑΠΟ-ΦΑΣΙΣΤΟΙ

Αναποφάσιστοι και πάλιν

Αμήχανοι και συνάμα θλιβεροί

Ενώ εκείνοι

Ασχημονούντες, προκλητικοί

Και θορυβούντες

Φάση προς φάση

Και βάσει σχεδίου

Απο-φασίζουν για μας.

ΣΗΜ. ΚΑΦΑΒΗΣ

Απολείπειν ο Θεός Φώτιον...

Το έκανε το τεράστιο λάθος του και ο Φώτης Κουβέλης. 

Κρίμα! 

Με την ενέργειά του εξέλιπε πλέον η διαφορά ανάμεσα στη λεγόμενη υπεύθυνη και την ανεύθυνη αριστερά και άρα εξέλιπε και η ανάγκη ύπαρξης της ΔΗΜΑΡ!

Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν υπάρχει ανάγκη δημιουργίας μιας νέας υπεύθυνης αριστεράς. Μένει να δούμε από ποιόν!

Μουσική Πρόταση: Το Ερωτικό του Θάνου Μικρούτσικου από τη Νατάσα Μποφίλιου

Η Νατάσσα Μποφίλιου τραγουδά τo Ερωτικό(με μια πιρόγα) με τη συνοδεία του Αλέξανδρου Εμμανουηλίδη στην κιθάρα και της Μαρίας Παπαγεωργίου στο πιάνο,στον Ιανό,01.11.2010.

Στίχοι: Άλκης Αλκαίος

Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Μητσιάς

Με μια πιρόγα φεύγεις και γυρίζεις
τις ώρες που αγριεύει η βροχή
στη γη των Βησιγότθων αρμενίζεις
και σε κερδίζουν κήποι κρεμαστοί
μα τα φτερά σου σιγοπριονίζεις

Σκέπασε αρμύρα το γυμνό κορμί σου
σου 'φερα απ' τους Δελφούς γλυκό νερό
στα δύο είπες πως θα κοπεί η ζωή σου
και πριν προλάβω τρις να σ' αρνηθώ
σκούριασε το κλειδί του παραδείσου

Το καραβάνι τρέχει μες στη σκόνη
και την τρελή σου κυνηγάει σκιά
πώς να ημερέψει ο νους μ' ένα σεντόνι
πώς να δεθεί η Μεσόγειος με σχοινιά
αγάπη που σε λέγαμ' Αντιγόνη

Ποια νυχτωδία το φως σου έχει πάρει
και σε ποιο γαλαξία να σε βρω
εδώ είναι Αττική φαιό νταμάρι
κι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό
που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι

Η ΣΑΚΚΟΥΛΑ

Την κρατούσε με περηφάνια. Με μεγάλα κόκκινα γράμματα το όνομα της επιχείρησής του, αλλά και το δικό του: "Παντοπωλείον "η Πηγή" του Αλέξανδρου Καρματζιώρη, οδός Πίνδου 12, Παγκράτι".

Πόσο δρόμο διένυσε από το χωρίο του το Αστραποχώρι Δωρίδος! Γιος κτηνοτρόφου, ίσα που έβγαλε το Γυμνάσιο, μετά στρατός, σύνορα και άγιος ο Θεός. 

Και μετά δουλειά, πολλή δουλειά, σε οικοδομές, σε συνεργεία, σε βενζινάδικα, σε πάρκινγκ, σε μαγαζιά...σε όλη την Αττική...

"Εγώ δεν θα γυρίσω αποτυχημένος στο χωριό" είχε υποσχεθεί στη μάνα και τον εαυτό του...

Και μετά εννιά χρόνια η δική του επιχείρηση έγινε πραγματικότητα. Γωνιακό μαγαζί, με όλα τα προϊόντα φρέσκα και αγνά... Αγωνίες, αγώνας, ίσα-ίσα το μεροκάματο στην αρχή, καλύτερα στη συνέχεια, όταν γνωρίστηκε με τη γειτονιά, όταν άρχισαν να τον εμπιστεύονται και οι προμηθευτές...

Μετά το Σοφάκι, ο γάμος, η οικογένεια με τα δυό τους κορίτσια, την Ανθούλα, της μάνας τόνομα και τη Γωγώ, από το Γεωργία της πεθεράς. 

Μετά ήρθς η κρίση...Η πελατεία δεν λιγόστεψε, οι αγορές έφθιναν με τον καιρό. Σπάνιοι οι λογαριασμοί πάνω από 20 ευρώ. Και οι χοντρέμποροι να ζητάνε προκαταβολές ολοένα και μεγαλύτερες. Και η εφορία να του παίρνει και από τα ελάχιστα...

Αισθάνθηκε τα δάκρυα στο μάγουλό του... Στο έξω δωμάτιο η Σοφία έντυνε τις μικρές. Σήμερα θα πήγαιναν στα πεθερικά του...

¨Ερριξε μια τελευταία ματιά στη σακκούλα με τα κόκκινα γράμματα. Αυτή που είχε τη φίρμα της πεθαμένης πια επιχείρησης και που θα έπαιρναν μαζί τους για να φέρουν πίσω αυτά που θα περισσέψουν από το μεσημεριάτικο τραπέζι...

Point Omega, του Don DeLillo

Μυθιστόρημα δημοσιευμένο το 2010, ουσιαστικά μια "μελέτη" γύρω από τη μοναξιά, τον αυτισμό, τα γηρατειά και το θάνατο, αλλά που μιλά επίσης για την έννοια του  χρόνου και την ιδέα της "ερμηνείας", της "απόδοσης" ενός έργου, μιας ιστορίας, μιας ζωής.

Δυο παράλληλες αλλά ακροθιγώς εμπλεκόμενες ιστορίες, με τους ίδιους πρωταγωνιστές σε διαφορετικούς ρόλους.

Στη μια ένας πολεμικός σύμβουλος, που χρησιμοποιήθηκε στον πόλεμο του Ιράκ, έχει καταφύγει και ζει απομονωμένος σε μια έρημο της Καλιφόρνια. Ένας πειραματικός σκηνοθέτης έρχεται εκεί για να τον πείσει να γυρίσει ένα φιλμ μαζί του, όπου του προτείνει να σταθεί όρθιος μπροστά σε ένα τοίχο και να δοηγηθεί τις εμπειρίες του από την εποχή του πολέμου, έτσι χωρίς κάποιες οδηγίες, όπως του έρχονται. Αυτός και ο λευκός τοίχος.

Στην παράλληλη ιστορία ένας άνδρας, προφανώς μανιακός του κινηματογράφου, παρακολουθεί σε ένα μουσείο της Νέας Υόρκης μια ειδική προβολή του αριστουργήματος "Ψυχώ" του Χίτσκοκ, η οποία λαμβάνει χώρα όχι με το συνήθη ρυθμό της προβολής, αλλά σε "αργή κίνηση", ώστε να διαρκεί 24 ώρες. Η συγκεκριμένη προβολή διαρκεί μια εβδομάδα και ο κινηματογραφόφιλος πηγαίνει κάθε μέρα από το άνοιγμα μέχρι το κλείσιμο του μουσείου.

Η κόρη του πολεμικού συμβούλου, μια αινιγματική, εμφανώς αυτιστική προσωπικότητα, εμφανίζεται και στις δύο ιστορίες και προσδίδει με την παρουσία της το "άρωμα τηε γυναίκας". Και στις δύο περιπτώσεις εξαφανίζεται, αν και στη δεύτερη αφήνεται κάποια υποψία πιθανής προσέγγισης.

Υπάρχουν αρκετές νύξεις στο έργο για τη σημασία του "Σημείου Ωμέγα". Είναι το σημείο εκείνο της εξέλιξης του Σύμπαντος, που η συνείδησή του γιγαντώνεται και αρχίζει να στρέφεται προς τα μέσα. Το σημείο που ο άνθρωπος ξεπερνά σε ανάποδη όμως φορά τη βιολογία του και επιστρέφει στην ανόργανη μάζα.

Σε ένα άλλο σημείο αναφέρεται ως το σημείο εκείνο, που έχει τόσο πολύ "στενέψει", ώστε να συμπίπτει με την κορυφή ενός μαχαιριού, που τρυπά ένα σώμα. "Όλα τα μεγάλα θέματα του ανθρώπου προσανατολισμένα σε μια τοπική θλίψη, ένα σώμα, κάπου εκεί πέρα, ή και όχι", γράφει ο συγγραφέας.

Ο DeLillo έχει ένα εξαιρετικά ποιητικό τρόπο γραφής και ενώ έχει τη τάση να ασχολείται με θέματα, που απαιτούν πολύ προσεκτική ανάγνωση και κυριολεκτικά σε εξαντλούν, δεν παύει να με συναρπάζει με τη συγγραφική του μαστοριά.

Ο Τσίπρας και οι εκλογές

Αν με ρωτούσατε χθες τι ήταν αυτό που θα μπορούσε να επηρεάσει περισσότερο τους τρεις πολιτικούς αρχηγούς, ώστε να τα βρουν μεταξύ τους σήμερα και να μην πάνε σε εκλογές, παρά τις διαφωνίες τους, ξέρετε τι θα σας απαντούσα;

-Μια μεγάλη συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ στο Σύνταγμα την ώρα που συνεδριάζουν.

Υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη από αυτήν για το ότι ο κ. Τσίπρας δεν θέλει με τίποτα εκλογές τώρα;

Ζήτω ο ελληνικός συνδικαλισμός!

Ελληνικός συνδικαλισμός: Το άκουσα το πρωί από το ραδιόφωνο της ΕΡΤ και δεν το πίστευα!

Οι εργαζόμενοι-συνδικαλιστές της ΕΡΤ καλούσαν τον κόσμο να μαζευτεί έξω από το Συμβούλιο της Επικρατείας, όπου θα εκδικάζονταν η υπόθεση της αναστολής της απόφασης κλεισίματος της ΕΡΤ.

Το καταλαβαίνω να κάνουν συγκεντρώσεις συμπαράστασης και πίεσης προς τους πολιτικούς. Αλλά και στους δικαστές;;;;

Έτσι καταλαβαίνουν τη λειτουργία της Δικαιοσύνης;

Μικρή Ιστορία: Το χαμόγελο της Δευτέρας

Δευτέρα πάλι, η ανθεματισμένη μέρα. 'Οχι με τον συνηθισμένο τρόπο, που την απεχθάνονται όλοι οι εργαζόμενοι. Για το Στέφανο ήταν η μέρα της βδομαδιάτικης χημειοθεραπείας στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο. Η πρόσφατη διάγνωσή του με τη νόσο του Hodgkin τον είχε συγκλονίσει. Δεν είχε πάει ποτέ στο γιατρό μέχρι πριν 2 μήνες. Και ξαφνικά ένας ακατέβατος πυρετός και μια αδυναμία, που έκανε το νεαρό γυμναστή να ντρέπεται τους μαθητές του, αυτός που μέχρι τότε τους άφηνε πίσω σε όλα τα αθλήματα, αν και δέκα χρόνια και βάλε μεγαλύτερος!

Πρώτη φορά ένοιωθε ότι δεν μπορούσε να ελέγξει τον εαυτό του, αυτός που όλοι ζήλευαν για την αυτοκυριαρχία του! Δεν ήταν η ιδέα του πιθανού τέλους, η αβεβαιότητα, τα όνειρα για το μέλλον με τη Μαρία. Τίποτα από όλα αυτά. 

Το πρόβλημα είχε αρχίσει μετά την πρώτη θεραπεία. Εκεί που αστειεύονταν με τη νοσοκόμα, είχε νοιώσει ένα πρωτόγνορο αίσθημα αδιαθεσίας, μια τάση για έμετο, που δεν μπόρεσε να ελέγξει και καταντροπιάστηκε μπροστά σε όλους που ήταν στο δωμάτιο. Και αυτό συνεχίστηκε για δυό μέρες ακόμη. Τι κι αν του ενίσχυσαν την αντιεμετική αγωγή οι γιατροί, τι κι αν φρόντιζε να μην τρώει καμιά ερθιστική τροφή...Το απαίσιο αίσθημα επαναλαμβάνονταν με κάθε θεραπεία και είχε γίνει το ένα και μοναδικό του πρόβλημα.

Αλλα το χειρότερο δεν ήταν καν αυτό. Τις δύο προηγούμενες Δευτέρες η ναυτία ήλθε μόλις έστριψε το φιατάκι τους στη γωνία και αντίκρυσε το νοσοκομείο! Η Μαρία, δίπλα του, φρενάρισε απότομα την πρώτη φορά, μόλις κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά...Τη δεύτερη φορά ήταν απλά καλύτερα προετοιμασμένοι...

Και τώρα πλησίαζε στο σημείο εκείνο. Σήμερα είχε επιμείνει να οδηγήσει μόνος του, γεμάτος μεγάλα λόγια ότι όλα ήταν υπό έλεγχο και ότι δεν θα είχε απολύτως κανένα πρόβλημα. Αν και με δυσκολία την έπεισε, άλλωστε δεν ήταν εύκολο για την ίδια να παίρνει άδεια από τη δουλειά της στο σχολείο, τώρα που ήταν και η εποχή των διαγωνισμάτων.

Ήταν αποφασισμένος να το πολεμήσει μόνος του. Πήρα μερικές βαθειές ανάσες και τραγούδησε από μέσα του το εμβατήριο, που του χρησίμευε πάντα στις δύσκολες στιγμές ως διεγερτικό της θέλησής του.

Το νοσοκομείο πρόβαλε στο βάθος του δρόμου, καθώς πήρε τη στροφή. Συνέχισε να αναπνέει βαθιά και τραγούδησε δυνατά με ανοιχτό το παράθυρό του. Η όμορφη οδηγός δίπλα του τον κοίταξε στην αρχή παραξενεμένη, ίσως και ανήσυχη, καθώς λίγο το αυτοκινητό του ταλαντώθηκε... Στη συνέχεια, όμως, του χαμογέλασε, άγνωστο γιατί... Της χαμογέλασε κι αυτός...

Σε λίγο πάρκαρε έξω από το νοσοκομείο και με βήμα σταθερό και το χαμόγελο ακόμη στο πρόσωπό του προχώρησε προς το ογκολογικό ιατρείο. Ήταν μια μικρή πρώτη νίκη. Θα έρχονταν και οι επόμενες!

Μουσική Πρόταση: Peter Gabriel - The Book of Love

ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ...

ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ...

'Ετσι απλά θάπρεπε να γράφει. Σαν να πηγαίνει μια βόλτα ένα κυριακάτικο απόγεμα ή σαν ν' ακούει τη βροχή που πέφτει στα κεραμίδια.

Κι έτσι όμορφα να σκέφτεται για τους ανθρώπους... και τις πράξεις τους να τις στρογγυλεύει και τις σκέψεις τους να τις κάνει λείες, όπως ένα σμήνος πουλιών, που αλλάζει κατεύθυνση στον άνεμο. 

Ήταν άραγε μια εποχή που μπορούσε να γίνει αυτό ή ίσως το φαντάστηκε με κείνη τη μεριά του μυαλού του που κρατούσε μονάχα τις καλές αναμνήσεις;  

Είχε βρεί ένα δικό του τρόπο να φέρνει όλη την προσοχή του σε εκείνο το "γλυκό" σημείο της σκέψης του, απ' όπου πήγαζαν όλα τα ζεστά συναισθήματα και μια απέραντη καλωσύνη τον γέμιζε παντόκορφα. Μπορούσε τις στιγμές αυτές να ορκιστεί για την βεβαιότητα που τον κατείχε ότι από δω και πέρα ούτε δυστυχία, ούτε πείνα, ούτε πόλεμοι μπορούσαν πλέον να απασχολούν την ανθρωπότητα. Καμιά καταστροφή δεν ήταν νοητή σ' αυτή την μεριά του μυαλού του...

Δεν μπορούσε να κρατήσει πολύ αυτό, είναι αλήθεια, αλλά πάλι δεν έβαζε και όλη τη δύναμή του να χτίσει μια τάφρο αδιαπέραστη σε όλες τις κακές σκέψεις και ιδέες που τον τριγύριζαν. Είχε διαπιστώσει ότι με το χρόνο οι ζεστές στιγμές κρατούσαν περισσότερο, άρα ήταν θέμα εξάσκησης και αυτοπειθαρχίας.

Τότε, λοιπόν, και μόνο θάπρεπε να γράφει.  

Η αποδοχή της ομοφυλοφιλίας από την κοινωνία

Σύμφωνα με έκθεση που δημοσιεύτηκε την περασμένη εβδομάδα από το Pew Research Center οι απόψεις για την αποδοχή της ομοφυλοφιλίας διαφέρουν σημαντικά στις διάφορες περιοχές του κόσμου.

Η μελέτη συμπεριέλαβε 37000 ανθρω΄πους σε 39 χώρες και το ερώτημα ήταν:

" Η ομοφυλοφιλία πρέπει να γίνει αποδεκτή ή όχι από την κοινωνία;".

Η θέση της χώρας μας δεν είναι νομίζω ιδιαίτερα τιμητική, αν και είμαστε σε αποδοχή πχ πάνω από την Πολωνία και τη Ρωσία.

Τα αποτελέσματα είναι αυτά που βλέπετε:

Δεν είμαστε όλοι μετανάστες, δεν είμαστε όλοι ομοφυλόφιλοι

Μια ενδιαφέρουσα άποψη, που εγώ τουλάχιστον την ασπάζομαι.

Άρθρο του συγγραφέα Χρήστου Χωμενίδη, από το Protagon.gr

Συγκινητικό και ξεσηκωτικό ταυτόχρονα, το σύνθημα «Είμαστε Όλοι…» συναντάται σε πάμπολλες εκδοχές: «Είμαστε Όλοι Βιετκόνγκ!», φώναζαν κατά τη δεκαετία το ’60 τα παιδιά των λουλουδιών σε Ευρώπη και Αμερική. «Είμαστε Όλοι Τούρκοι!», λένε σήμερα. Ο Τζον Φ. Κένεντι το διατύπωσε σε μια πιο εγωκεντρική παραλλαγή: «Ich bin ein Berliner», είπε το 1963, «Εγώ» δηλαδή «(κοτζάμ Πρόεδρος των ΗΠΑ) είμαι ένας Βερολινέζος! Όλοι οι ελεύθεροι πολίτες είμαστε Βερολινέζοι, κυκλωμένοι από το τείχος της σοβιετικής τυραννίας…». Ο θυμόσοφος λαός προβαίνει σε υπαρξιακότερες γενικεύσεις του τύπου «είμαστε ανθρώποι» -ο τόνος, παρακαλώ, στην παραλήγουσα- «είμαστε αλάνια», «είμαστε ερωτευμένοι». Η δε Λίνα Νικολακοπούλου, επηρεασμένη προφανώς από τον Ιωάννη Δαμασκηνό, ο οποίος συνέθεσε τη νεκρώσιμη ακολουθία, φτάνει το μαχαίρι στο κόκαλο: «…Όλοι στο θάνατο είμαστε ίσοι κάτω απ’ τη φούστα του Δερβίση…».

Το «Είμαστε Όλοι…» περιέχει δύο παραδοχές: Πρώτον, ότι η ανθρώπινη μοίρα είναι κοινή. Ο θάνατος δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε πλούσιους και πένητες, σε βασιλείς και στρατιώτες. Δεύτερον, ότι ο εχθρός -ρατσιστής, φασίστας, ιμπεριαλιστής- είναι παμφάγος και ακόρεστος. Μπορεί να ξεκινήσει από τους μετανάστες, τους ομοφυλόφιλους ή τους Εβραίους, αργά ή γρήγορα όμως θα χτυπήσει και τη δική μας πόρτα. Αφού λοιπόν ο εχθρός μάς αντιμετωπίζει όλους σαν παράσιτα, σαν αλλοτριωμένα εργατικά χέρια ή σαν τροφή για τα κανόνια, εμείς πρέπει να ενωθούμε απέναντί του υπερβαίνοντας τις μεταξύ μας διαφορές.

Αμφότερες οι παραπάνω παραδοχές είναι εξόφθαλμα λανθασμένες. Ούτε στην αλήθεια ανταποκρίνονται ούτε ήθος ποιούν.

Μπορεί εν τέλει όλους να μας περιμένουν δύο μέτρα γης (ή μια καλαίσθητη λήκυθος στην εποχή της αποτέφρωσης), οι συνθήκες όμως που θα ζήσουμε και ο τρόπος επίσης που θα μεταβούμε από τη ζωή στον θάνατο ποικίλουν τα μέγιστα. Υπενθυμίζοντας στον στρατιώτη τη θνητότητα που μοιράζεται με τον βασιλιά, γλυκαίνεις απλώς το ξεροκόμματο που εκείνος του ρίχνει για να χορτάσει. Ζουμάροντας πάνω σε κρανία και σε οστά γεγυμνωμένα, αποσιωπάς πως ορισμένοι γλέντησαν τα χρόνια τους ενώ άλλοι τα έχασαν σκυφτοί, πως κάποιοι ψόφησαν σαν τα σκυλιά στο αμπέλι κι άλλους τους ξεπροβόδισαν αγαπημένα πρόσωπα είτε τους πήρε η Επιστήμη από το χέρι και τους πέρασε γλυκά και τρυφερά απέναντι. Η ομορφιά, το ταλέντο, ο πλούτος, κυρίως δε η τύχη, κάθε άλλο παρά μοιράζονται ακριβοδίκαια.

Η δεύτερη παραδοχή του «Είμαστε Όλοι…», η εξίσωση ενώπιον του κοινού κινδύνου πλαστογραφεί ακόμα χειρότερα την πραγματικότητα. Προεξοφλεί πως ο εχθρός, αφού εξοντώσει τους αρχικούς του στόχους, θα στραφεί -τελικά- εναντίον μου. Πιθανόν όμως εγώ -είτε επειδή είμαι ετεροφυλόφιλος είτε επειδή είμαι λευκός είτε επειδή είμαι απλώς ένας φιλήσυχος πολίτης- να μην μπω ποτέ στο ρουθούνι του. Τι θα σήμαινε κάτι τέτοιο; Ότι μπορώ να εξακολουθήσω τη ζωή μου ανέμελα;

Δεν συντρέχω τον μετανάστη, φοβούμενος μην έρθει ύστερα από εκείνον η σειρά μου. Δεν υποστηρίζω το κίνημα της ομοφυλόφιλης απελευθέρωσης επειδή ανήκω κι εγώ -και ποιος δεν ανήκει;- σε κάποια μειονότητα και προσδοκώ, εφόσον παραστεί ανάγκη, αντίστοιχα αλληλέγγυα συμπεριφορά. Μάχομαι για τους άλλους όχι γιατί μου μοιάζουν, αλλά διότι διαφέρουν από μένα. Το δικαίωμα στην πολυχρωμία υποστηρίζω. Και όχι τα κοινά, πανανθρώπινα, στοιχεία μας που είναι πάντοτε τα πλέον άχρωμα, που χρησιμεύουν απλώς σαν καμβάς για να φιλοτεχνήσει πάνω του ο καθένας τη δική του ανεπανάληπτη προσωπικότητα, τη μοναδική του πορεία επί της Γης.

Δεν είμαστε όλοι μετανάστες. Δεν είμαστε όλοι ομοφυλόφιλοι. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Εκεί ακριβώς έγκειται το ενδιαφέρον και η γοητεία της ζωής. Όσο και να το λαχταράει ο εχθρός, δεν θα του κάνουμε τη χάρη να ομογενοποιηθούμε. Ούτε στην πράξη ούτε καν στα λόγια.

Το Ζάλογγο και οι μύθοι

Υπάρχει μια  πολύ ενδιαφέρουσα και αρκετά τεκμηριωμένη ανάλυση σχετικά με το Ζάλογγο στο ιστολόγιο του Νίκου Σαραντάκου "Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία".

Επειδή είναι σχετικά μεγάλο απλά παραθέτω το σχετικό σύνδεσμο για όσους ενδιαφέρονται.

http://sarantakos.wordpress.com/2013/06/06/zaloggo/

Η Εξουσία, Εμείς και Οι Άλλοι

Πειραματικές μελέτες έχουν δείξει ότι εκείνοι που έχουν εξουσία συνήθως γίνονται πολύ εγωκεντρικοί και αδιάφοροι απέναντι στα αισθήματα των άλλων, οι οποίοι μερικές φορές καθίστανται σχεδόν "αόρατοι".

Μια ενδιαφέρουσα μελέτη απέδειξε ότι αυτό είναι βασικό χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης και εκδηλώνεται σχεδόν αυτόματα, ακόμη και σε φανταστικά σενάρια.

Ένα πολύ διδακτικό παράδειγμα:

Μερικοί εθελοντές χωρίστηκαν σε δύο ομάδες. Στη μία από τις δύο παρουσιάστηκε ένα φανταστικό σενάριο, όπου είχαν την εξουσία να πάρουν κάποιες απλές αποφάσεις, πχ πως θα μοιράσουν κάποια γλυκά που ήταν διαθέσιμα, ενώ στην άλλη ομάδα οι συμμετέχοντες δεν είχαν αυτοί την εξουσία της απόφασης, αλλά έπρεπε απλά να περιμένουν τη μοιρασιά.

Στη συνέχεια τους ζήτησαν να κάνουν μερικές απλές κινήσεις, πχ να κροταλίσουν πέντε φορές τα δάχτυλα του δεξιού τους χεριού και στη συνέχεια να "γράψουν" ένα φανταστικό γράμμα Ε στο μέτωπό τους.

Εκείνοι που είχαν το σενάριο της εξουσίας ήταν τρεις φορές περισσότερο πιθανό να γράψουν το Ε έτσι όπως θα το έβλεπαν οι ίδιοι, ενώ οι άλλοι το έγραφαν όπως θα το έβλεπε ένας τρίτος, δηλαδή αντίστροφα από τους πρώτους! (Εγωκεντρική ή μη εγωκεντρική αντίδραση, κατά τους ερευνητές).

Ένα ακόμη ενδιαφέρον εύρημα ήταν ότι αυτή η αντίδραση ήταν πολύ χαρακτηριστική στους άνδρες και όχι τόσο πολύ στις γυναίκες!

Το ότι οι άνδρες έχουν συνήθως τις θέσεις εξουσίας και είναι αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις σε πολύ σοβαρά θέματα με οδυνηρές πολλές φορές επιπτώσεις για τους πολλούς αξίζει να επισημανθεί.

(Από το βιβλίο The Folly of Fools του Robert Trivers)

Μουσική Πρόταση: Ηλία Ανδριόπουλου Αργοναύτες

Μουσική: Ηλίας Ανδριόπουλος

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου

Τραγούδι: Νένα Βενετσάνου

Λίγο ψωμί λίγες ελιές και το λυχνάρι

και το νερό της ξενιτιάς σου τ’ αλμυρό, 

τ’ άλογα τρέχουν `κει χωρίς τον καβαλάρη

μα ποιος προφταίνει να κερδίσει τον καιρό, 

τώρα που ο κόσμος είναι πόρτα με χορτάρι

κι όσο να ψάξω στη ζωή δε θα σε βρω.

Ποιος σου `χε τάξει να χαμογελάς τοξότη

με μιαν ευχή κι ένα φιλί σαν φυλαχτό;

Στην Προποντίδα να περάσεις στρατιώτη

και να πουλιέσαι στο παζάρι για σφαχτό, 

ποιος σου `χε τάξει τη ζωή και τον καημό της

και να κοιμάσαι μ’ έναν ψεύτικο Θεό;

Ποιος φίλος έπαιξε τη μοίρα σου στα ζάρια, 

πίσω από σένα ποιος μοιράζει τα χαρτιά, 

ποιος κανονίζει τις αυγές και τα φεγγάρια

και ποιος αλλάζει τον βοριά και το νοτιά;

Τόσα ταξίδια και καημοί τόσα κουφάρια

άδικα πήγαν των αδίκων στην φωτιά.

Λοΐζος και Θεοδωράκης

Όταν κάποιοι μεγάλοι καλλιτέχνες πεθαίνουν νωρίς συνηθίζουμε να λέμε πόσο αυτό είναι κρίμα και αναλογιζόμαστε πόσα ακόμη υπέροχα έργα θα μας είχαν αφήσει αν ζούσαν περισσότερο! Και πόσο θα μας συγκινούσαν!

Εγώ για παράδειγμα έχω συχνά κάνει αυτή τη σκέψη όταν ακούω τα υπέροχα τραγούδια του Μάνου Λοΐζου, που όπως είναι γνωστό έφυγε από τη ζωή σε σχετικά μικρή ηλικία.

Έχουμε όμως και την περίπτωση του πολύ μεγάλου συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη, που με τα τραγούδια του μεγάλωσαν, ερωτεύτηκαν, ονειρεύτηκαν και πολιτικοποιήθηκαν γενιές και γενιές.

Και τον ακούς να έχει πολιτική γραμμή ίδια με των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Και να λέει στη Μαρία Ρεπούση να πάει να ζήσει στη Νιγηρία, επειδή είναι εθνομηδενίστρια! Και ότι θα ήθελε να μπορούσε να της αφαιρέσει το ελληνικό διαβατήριο! Ποιός; Εκείνος που η χούντα του αφαίρεσε το δικό του διαβατήριο!

Και αναρωτιέσαι: Λες να κατέληγε έτσι και ο Λοΐζος; 

Μήπως η μοίρα τελικά είναι "ευνοϊκή" για την υστεροφημία μερικών ανθρώπων; 

Το κίνημα των μετριοπαθών

Πρέπει επιτέλους οι μετριοπαθείς στη σκέψη, δηλαδή οι λογικοί, να πάψουν να είναι μετριοπαθείς στα έργα και τις πράξεις. Χρειάζεται επειγόντως αυτή η σιωπηλή μειοψηφία να σηκωθεί και να "ταράξει στα χαστούκια" τους ένθεν και ένθεν προκλητικούς που θορυβούν ασυστόλως. 

Είναι πολύ εύκολο να λες ότι όλοι όσοι αντιτίθενται στη σημερινή επιλογή των κυβερνητών μας είναι ανεύθυνοι και αγράμματοι και επικίνδυνοι.

Και ακόμη ευκολότερο να λες ότι όσοι συνήργησαν στην υπογραφή των μνημονίων είναι προδότες και θέλουν κρέμασμα. 

Το δύσκολο είναι να προσπαθήσεις να συνθέσεις και να βρεις εκείνες τις συντεταγμένες, που θα βοηθήσουν τη χώρα να βγει από την κρίση.

Χρειάζεται οι κυβερνώντες να πάψουν να κοκορεύονται για τις τάχα επιτυχίες τους και να κάνουν με στοιχειώδη σοβαρότητα τα αυτονόητα, πριν έλθει η επόμενη καμπάνα στους μισθούς και τις συντάξεις, ενώ εκείνοι θα συναγωνίζονται ποιος θα βοηθήσει με πιο αποτελεσματικό τρόπο τη Χρυσή Αυγή.

Πρέπει η αντιπολίτευση να πάψει να επενδύει στις όποιες κακές ειδήσεις σε σημείο που να αμφισβητείται δικαιολογημένα η πρόθεσή της και να μην είναι πολύ έξω από την πραγματικότητα όσοι λένε ότι αν η Ελλάδα περάσει την κρίση θα έχουμε ένα νέο κύμα αυτοκτονιών, αυτών των πρωτοκλασάτων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. 

Σοβαρευτείτε, λοιπόν, όλοι. Μπορεί εσείς να οπλοφορείτε, αλλά είμαστε περισσότεροι!

Κρισηκέλευθα και Αρρωστοφρενικά- Αστειατόριο

ΑΣΤΕΙΑΤΟΡΙΟ

Δεν μου αρέσει το ύφος του. Επιπλέον έχει ύψος πάνω από 1.85 και αναγκάζομαι να υψικοιτώ. 

- Έχετε κάνει κράτηση; Ρωτά..

- Έχουμε κάνει; Ρωτώ τη Σύνθια δίπλα μου. Εκείνη μου ρίχνει ένα φαρμακερό βλέμα και βέβαια δεν απαντά.

- Φαίνεται πως όχι, του λέω. Κοιτάζω πίσω του και το εστιατόριο είναι σχεδόν άδειο.  Θα έπρεπε;

- Σάββατο σήμερα κύριε. Φοβούμαι πως είμαστε πλήρεις. 

- Και γιατί φοβάστε, αν επιτρέπεται;

Το ξινό ύφος αποκτά και μια πικρή πινελιά. Είναι προφανές ότι τα πικρόξυνα ευδοκιμούν σ' αυτό το υψόμετρο. 

- Έχετε όρεξη φαίνεται, μου λέει... 

- Μα γι' αυτό ήρθαμε στο εστιατόριο, του λέω, προσπαθώντας να καλύψω το επιφώνημα πόνου από την αγκωνιά της Σύνθιας.

- Λυπάμαι που δεν μπορώ να σας εξυπηρετήσω. Και ειρωνία πλέον μπόλικη στο σύμπλεγμα.

- Ξέρετε, εμείς δεν θα αργήσουμε. Ώσπου να έλθουν οι άλλοι πελάτες σας θα έχουμε τελειώσει. Δεν κυττάζω τη Σύνθια γιατί ξέρω την πορεία που ακολουθούν αυτή τη στιγμή οι βολβοί των ματιών της.

- Δεν καταλαβαίνω γιατί επιμένετε, ο ψηλός.

- Εσάς ρωτάτε; Εγώ.

- Κύριέ μου, υπάρχουν και άλλα μαγαζιά εδώ γύρω, που είμαι σίγουρος, ότι θα χαρούν να σας εξυπηρετήσουν. Εμείς αυτή τη φορά δεν θα έχουμε τη χαρά. Μιά άλλη φορά είμαι σίγουρος.

- Πάμε, Μανώλη. Η Σύνθια.

- Απλά για να το γνωρίζω για την επόμενη φορά που λέτε, μου χαρίζετε το ονοματάκι σας;

- Πως είπατε;

- Με ποιόν έχω τη χαρά να μιλώ; Ρωτώ.

- Κύριέ μου εσείς σκάτε και γάιδαρο.

- Είδατε, δεν ήταν δύσκολο να μας το πείτε.

Την επόμενη στιγμή έτρεχα πίσω από το θόρυβο των τακουνιών της Σύνθιας....

Ένα λουλούδι του Μάη...

Μίλτον: Ένα όνειρο, ένα σονέτο και η μέρα που φέρνει τη νύχτα

Ο ποιητής Milton έχει γράψει ένα σονέτο, στο οποίο περιγράφει ένα όνειρο που είχε και όπου είδε τη νεκρή γυναίκα του. 

Ο ποιητής ήταν τυφλός όταν την είχε παντρευτεί -ήταν η δεύτερη γυναίκα του- και στο όνειρο έσκυψε να αγκαλιάσει εκείνη που "έβλεπε" και που γι' αυτόν ήταν "διπλή φαντασία", αφού ουσιαστικά δεν την είχε ποτέ πραγματικά αντικρύσει και τότε που ήταν ζωντανή.

"Ξύπνησα, έφυγε, και η μέρα έφερε ξανά τη νύχτα μου". 

Παραθέτω το σονέτο στα αγγλικά:

On His Deceased Wife

Methought I saw my late espoused saint

Brought to me like Alcestis from the grave,

Whom Jove's great son to her glad husband gave,

Rescued from Death by force, though pale and faint.

Mine, as whom washed from spot of childbed taint

Purification in the Old Law did save,

And such as yet once more I trust to have

Full sight of her in Heaven without restraint,

Came vested all in white, pure as her mind.

Her face was veiled; yet to my fancied sight

Love, sweetness, goodness, in her person shined

So clear as in no face with more delight.

But, oh! as to embrace me she inclined,

I waked, she fled, and day brought back my night.

John Milton (1608-1674)