Λοΐζος και Θεοδωράκης

Όταν κάποιοι μεγάλοι καλλιτέχνες πεθαίνουν νωρίς συνηθίζουμε να λέμε πόσο αυτό είναι κρίμα και αναλογιζόμαστε πόσα ακόμη υπέροχα έργα θα μας είχαν αφήσει αν ζούσαν περισσότερο! Και πόσο θα μας συγκινούσαν!

Εγώ για παράδειγμα έχω συχνά κάνει αυτή τη σκέψη όταν ακούω τα υπέροχα τραγούδια του Μάνου Λοΐζου, που όπως είναι γνωστό έφυγε από τη ζωή σε σχετικά μικρή ηλικία.

Έχουμε όμως και την περίπτωση του πολύ μεγάλου συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη, που με τα τραγούδια του μεγάλωσαν, ερωτεύτηκαν, ονειρεύτηκαν και πολιτικοποιήθηκαν γενιές και γενιές.

Και τον ακούς να έχει πολιτική γραμμή ίδια με των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Και να λέει στη Μαρία Ρεπούση να πάει να ζήσει στη Νιγηρία, επειδή είναι εθνομηδενίστρια! Και ότι θα ήθελε να μπορούσε να της αφαιρέσει το ελληνικό διαβατήριο! Ποιός; Εκείνος που η χούντα του αφαίρεσε το δικό του διαβατήριο!

Και αναρωτιέσαι: Λες να κατέληγε έτσι και ο Λοΐζος; 

Μήπως η μοίρα τελικά είναι "ευνοϊκή" για την υστεροφημία μερικών ανθρώπων; 

Το κίνημα των μετριοπαθών

Πρέπει επιτέλους οι μετριοπαθείς στη σκέψη, δηλαδή οι λογικοί, να πάψουν να είναι μετριοπαθείς στα έργα και τις πράξεις. Χρειάζεται επειγόντως αυτή η σιωπηλή μειοψηφία να σηκωθεί και να "ταράξει στα χαστούκια" τους ένθεν και ένθεν προκλητικούς που θορυβούν ασυστόλως. 

Είναι πολύ εύκολο να λες ότι όλοι όσοι αντιτίθενται στη σημερινή επιλογή των κυβερνητών μας είναι ανεύθυνοι και αγράμματοι και επικίνδυνοι.

Και ακόμη ευκολότερο να λες ότι όσοι συνήργησαν στην υπογραφή των μνημονίων είναι προδότες και θέλουν κρέμασμα. 

Το δύσκολο είναι να προσπαθήσεις να συνθέσεις και να βρεις εκείνες τις συντεταγμένες, που θα βοηθήσουν τη χώρα να βγει από την κρίση.

Χρειάζεται οι κυβερνώντες να πάψουν να κοκορεύονται για τις τάχα επιτυχίες τους και να κάνουν με στοιχειώδη σοβαρότητα τα αυτονόητα, πριν έλθει η επόμενη καμπάνα στους μισθούς και τις συντάξεις, ενώ εκείνοι θα συναγωνίζονται ποιος θα βοηθήσει με πιο αποτελεσματικό τρόπο τη Χρυσή Αυγή.

Πρέπει η αντιπολίτευση να πάψει να επενδύει στις όποιες κακές ειδήσεις σε σημείο που να αμφισβητείται δικαιολογημένα η πρόθεσή της και να μην είναι πολύ έξω από την πραγματικότητα όσοι λένε ότι αν η Ελλάδα περάσει την κρίση θα έχουμε ένα νέο κύμα αυτοκτονιών, αυτών των πρωτοκλασάτων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. 

Σοβαρευτείτε, λοιπόν, όλοι. Μπορεί εσείς να οπλοφορείτε, αλλά είμαστε περισσότεροι!

Κρισηκέλευθα και Αρρωστοφρενικά- Αστειατόριο

ΑΣΤΕΙΑΤΟΡΙΟ

Δεν μου αρέσει το ύφος του. Επιπλέον έχει ύψος πάνω από 1.85 και αναγκάζομαι να υψικοιτώ. 

- Έχετε κάνει κράτηση; Ρωτά..

- Έχουμε κάνει; Ρωτώ τη Σύνθια δίπλα μου. Εκείνη μου ρίχνει ένα φαρμακερό βλέμα και βέβαια δεν απαντά.

- Φαίνεται πως όχι, του λέω. Κοιτάζω πίσω του και το εστιατόριο είναι σχεδόν άδειο.  Θα έπρεπε;

- Σάββατο σήμερα κύριε. Φοβούμαι πως είμαστε πλήρεις. 

- Και γιατί φοβάστε, αν επιτρέπεται;

Το ξινό ύφος αποκτά και μια πικρή πινελιά. Είναι προφανές ότι τα πικρόξυνα ευδοκιμούν σ' αυτό το υψόμετρο. 

- Έχετε όρεξη φαίνεται, μου λέει... 

- Μα γι' αυτό ήρθαμε στο εστιατόριο, του λέω, προσπαθώντας να καλύψω το επιφώνημα πόνου από την αγκωνιά της Σύνθιας.

- Λυπάμαι που δεν μπορώ να σας εξυπηρετήσω. Και ειρωνία πλέον μπόλικη στο σύμπλεγμα.

- Ξέρετε, εμείς δεν θα αργήσουμε. Ώσπου να έλθουν οι άλλοι πελάτες σας θα έχουμε τελειώσει. Δεν κυττάζω τη Σύνθια γιατί ξέρω την πορεία που ακολουθούν αυτή τη στιγμή οι βολβοί των ματιών της.

- Δεν καταλαβαίνω γιατί επιμένετε, ο ψηλός.

- Εσάς ρωτάτε; Εγώ.

- Κύριέ μου, υπάρχουν και άλλα μαγαζιά εδώ γύρω, που είμαι σίγουρος, ότι θα χαρούν να σας εξυπηρετήσουν. Εμείς αυτή τη φορά δεν θα έχουμε τη χαρά. Μιά άλλη φορά είμαι σίγουρος.

- Πάμε, Μανώλη. Η Σύνθια.

- Απλά για να το γνωρίζω για την επόμενη φορά που λέτε, μου χαρίζετε το ονοματάκι σας;

- Πως είπατε;

- Με ποιόν έχω τη χαρά να μιλώ; Ρωτώ.

- Κύριέ μου εσείς σκάτε και γάιδαρο.

- Είδατε, δεν ήταν δύσκολο να μας το πείτε.

Την επόμενη στιγμή έτρεχα πίσω από το θόρυβο των τακουνιών της Σύνθιας....

Ένα λουλούδι του Μάη...

Μίλτον: Ένα όνειρο, ένα σονέτο και η μέρα που φέρνει τη νύχτα

Ο ποιητής Milton έχει γράψει ένα σονέτο, στο οποίο περιγράφει ένα όνειρο που είχε και όπου είδε τη νεκρή γυναίκα του. 

Ο ποιητής ήταν τυφλός όταν την είχε παντρευτεί -ήταν η δεύτερη γυναίκα του- και στο όνειρο έσκυψε να αγκαλιάσει εκείνη που "έβλεπε" και που γι' αυτόν ήταν "διπλή φαντασία", αφού ουσιαστικά δεν την είχε ποτέ πραγματικά αντικρύσει και τότε που ήταν ζωντανή.

"Ξύπνησα, έφυγε, και η μέρα έφερε ξανά τη νύχτα μου". 

Παραθέτω το σονέτο στα αγγλικά:

On His Deceased Wife

Methought I saw my late espoused saint

Brought to me like Alcestis from the grave,

Whom Jove's great son to her glad husband gave,

Rescued from Death by force, though pale and faint.

Mine, as whom washed from spot of childbed taint

Purification in the Old Law did save,

And such as yet once more I trust to have

Full sight of her in Heaven without restraint,

Came vested all in white, pure as her mind.

Her face was veiled; yet to my fancied sight

Love, sweetness, goodness, in her person shined

So clear as in no face with more delight.

But, oh! as to embrace me she inclined,

I waked, she fled, and day brought back my night.

John Milton (1608-1674)

Αναδημοσίευση: Περί θεωρίας και πρακτικής

Ένα άρθρο της συγγραφέως Σώτης Τριανταφύλλου, από το Protagon.gr

H πρόσφατη συνάντηση του κ. Τσίπρα με τον Σλαβόι Ζίζεκ, που προκάλεσε τη σπασμωδική αντίδραση της Νέας Δημοκρατίας (η «ανακοίνωση» περί γκούλαγκ ήταν μάλλον άτοπη), δίνει τροφή για σκέψη γύρω από τις ιδεολογικές συγγένειες και τα πολιτικά ήθη της ελληνικής Αριστεράς. Γιατί η Αριστερά συμπεριφέρεται σαν κακομαθημένο δεκαπεντάχρονο που κάνει τα πάντα για να προκαλέσει αποπληξία στους μπαμπάδες; Τι σημαίνει αυτή η έλλειψη σοβαρότητας, αυτή η στάση épater le bourgeois που επιδεικνύει ο ΣΥΡΙΖΑ και οι αριστερίστικες ομάδες που τον συναγωνίζονται σε αριστεροσύνη; Η Αριστερά σήμερα συγκεντρώνει πολύ κόσμο -με έξαλλη χαρά: the more the merrier!- αλλά με λιγοστές ιδέες: η φτώχεια των ιδεών εκδηλώνεται μέσω της ανώριμης και θορυβώδους συμπεριφοράς καθώς και μέσω ιδεολογικών ταυτίσεων χωρίς σαφή κριτήρια. Ενώ στον χώρο του ΚΚΕ επικρατεί η θρησκευτική λατρεία των μαρξιστικών γραφών (με την αναμενόμενη ημιμάθεια, δογματική τσιτατολογία, επαναληπτικότητα, εκλεκτική μνήμη), στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ και του ευρύτερου αριστερισμού απουσιάζει εντελώς το θεωρητικό υπόβαθρο - χωρίς να λείπουν η ημιμάθεια, η τσιτατολογία και η επαναληπτικότητα και η εκλεκτική μνήμη. Γενικά μιλώντας, η ελληνική Αριστερά χαρακτηρίζεται από την αγραμματοσύνη που χαρακτηρίζει την ελληνική Δεξιά.

Η δημοκρατία δεν μπορεί να επιζήσει χωρίς αριστερές δυνάμεις, χωρίς θέσεις και πράξεις που να προωθούν την ισότητα των ευκαιριών, την κοινωνική αλληλεγγύη, το κοσμικό (και όχι θρησκευτικό) κράτος, την προστασία του περιβάλλοντος και της ειρήνης. Με τη σειρά της, η Αριστερά δεν μπορεί να επιζήσει χωρίς δημιουργικές ιδέες που να αντιστοιχούν στη μεταβαλλόμενη ανθρώπινη πραγματικότητα - κι εδώ έγκειται το πρόβλημά της. Στις θεωρητικές αποσκευές του ΣΥΡΙΖΑ συνωστίζεται ο Τρότσκι (όπως συνέβαινε στο παλιό ΠΑΣΟΚ), ο Τσε Γκεβάρα, ο Μαρκούζε, ο Τόνι Νέγκρι, ο Αλέν Μπαντιού, ο Σλαβόι Ζίζεκ. Και παρά τη θεωρητική ποικιλία -ή εξαιτίας της- ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ξεκάθαρες θέσεις σε θεμελιακά ζητήματα όπως η πολιτική βία, η πολυπολιτισμικότητα, ο διεθνισμός, ο πατριωτισμός, η παγκοσμιοποίηση, η ευρωπαϊκή ιδέα και η αποτίμηση της ελληνικής Ιστορίας. Προσεγγίζει, λοιπόν, με επιπόλαιο τρόπο, φιλοσόφους σαν τον Ζίζεκ που ταιριάζουν με την κακοφωνία της αριστερής πολιτικής στην Ελλάδα• και ασπάζεται ένα συνονθύλευμα άρνησης και ουτοπίας, γραφικότητας, πρόκλησης και ποδοσφαιρικού πνεύματος.

Από το 1968 η επανάσταση έγινε παιχνίδι και τα θεωρητικά δάνεια όχι μόνον του ΣΥΡΙΖΑ αλλά της διεθνούς ριζοσπαστικής Αριστεράς δείχνουν καθήλωση στο Zeitgeist του γαλλικού Μάη. Στην περίπτωση του Ζίζεκ η επιθετική αντιλογία συνδυάζεται με ενθουσιώδη ροπή προς το χάος - και ο ΣΥΡΙΖΑ, αντί να κρατήσει απόσταση ασφαλείας από τον Οργισμένο Βαλκάνιο, τον βρίσκει χαριτωμένο. Για όλα υπάρχουν φιλοσοφίες και φιλόσοφοι - όλα μπορούν να στηριχθούν θεωρητικά• ωστόσο, για να είναι αποτελεσματικές οι παρατάξεις πρέπει να διαθέτουν οικονομική, κοινωνική και ηθική πυξίδα - κάτι που λείπει από τον ΣΥΡΙΖΑ, μια παράταξη που διεκδικεί την εξουσία με κενά συνθήματα όπως «Καταραμένε μπουρζουά» και “Eat the Rich!”.

Πιθανότατα, χρειάζεται χρόνος. Στην Ελλάδα ο πολιτικός διάλογος βρίσκεται σε πρώιμο στάδιο: απόδειξη το ότι δεν μπορεί να βρεθεί το κοινό έδαφος μεταξύ των παρατάξεων μολονότι, αντικειμενικά, αυτό το κοινό έδαφος υπάρχει. Πιθανότατα όλα αυτά τα προβλήματα να ανάγονται στην παιδεία, τόσο τη σχολική, όσο κι εκείνη που αποκτά κανείς ως πολίτης - έτσι κι αλλιώς, στην Ελλάδα, δεν καλλιεργείται κριτική σκέψη• κι όπως κάποτε όποιος διαφωνούσε με τη Δεξιά χαρακτηριζόταν κομμουνιστής, σήμερα όποιος διαφωνεί με την Αριστερά χαρακτηρίζεται φασίστας.

Hunters, Herders, and Hamburgers του Richard W. Bulliet

Ένα ενδιαφέρον βιβλίο, που έξετάζει τη διακύμανση της σχέσης του ανθρώπου με τα ζώα στην πορεία του χρόνου, αλλά και τις ιδιαιτερότητες αυτής της σχέσης σε διαφορετικές περιοχές του κόσμου.

Διακρίνει βασικά τρεις εποχές στη σχέση αυτή, την εποχή πριν την εξημέρωση των ζώων, την εποχή της εξημέρωσης και τέλος τη σύγχρονη ή μετά την εξημέρωση εποχή.

Είναι εντυπωσιακή η εξέλιξη αυτής της σχέσης, που για μερικά είδη ζώων άρχισε με τη θεοποίησή τους, πέρασε μέσα από τη χρήση τους ως σφαγίων για θυσίες στους θεούς, μετά ως πολύτιμων βοηθών στην καθημερινότητα και δυστυχώς σήμερα κυρίως ως εδεσμάτων στα πιάτα μας. 

Η κάποτε πολύ στενή σχέση του ανθρώπου με τα ζώα έχει περάσει τώρα σε μια φάση, όπου ο μοντέρνος άνθρωπος προτιμά να μην γνωρίζει τι γίνεται μέχρι να φτάσει η ζωικής προέλυσης τροφή στο πιάτο του.

Ισχυρή πεποίθηση του συγγραφέα είναι ότι η εξημέρωση δεν προήλθε από την επιθυμία για άντληση ωφελειών από τα ζώα, όπως πχ με τη χρήση τους σε αγροτικές δουλειές, αλλά κυρίως από την ανάγκη της εύκολης πρόσβασης σε σφάγια για θρησκευτικές τελετές.

Η σύγχρονη τάση για χορτοφαγία, ο ακτιβισμός για τα δικαιώματα των ζώων, αλλά και οι συνθήκες που δεν ευνόησαν τη δημιουργία μεγάλων ράντσων εκτροφής ζώων στην Ευρώπη, ενώ αντίθετα διαδόθηκαν πολύ στην Αμερική, Βόρεια και Νότια είναι ανάμεσα στα πολλά θέματα που καλύπτονται στο βιβλίο.

Ένα ενδιαφέρον ανάγνωσμα.

Αυτονόητο!

-Πως αντιμετωπίζονται οι φασίστες;

- Με αποφασιστικότητα!

Χαλεποί Καιροί

Οι χαλεποί καιροί
Μας βρήκαν κλεισμένους στον ανελκυστήρα
Και οι κραυγές μας πνίγηκαν
Καθώς οι διαφημίσεις κινητής τηλεφωνίας
Ανάμεσα στις εκπομπές μαγειρικής
Μας χάριζαν απεριόριστη διάρκεια επικοινωνίας
Με το τίποτα!

Johann N. Hummel - Mandolin Concerto

Θα μπω στον πειρασμό να προτείνω πάλι μουσική του Hummel.

Ένα πραγματικά καταπληκτικό κονσέρτο για μαντολίνο.

Τα στοιχεία:

Johann Nepomuk Hummel (1778-1837)

Mandolin Concerto in G major

1. Allegro moderato e grazioso
2. Andante con variazioni
3. Rondo

André Saint-Clivier, Mandolin and the Orchestre de Chambre Jean-François Paillard

Μουσική Πρόταση: Johann Nepomuk Hummel

Κάποια σύντομα ταξίδια και περισσότερη του συνήθως απασχόληση στο Πανεπιστήμιο με ανάγκασαν να αμελήσω τις διαδρομές.

Μια μουσική πρόταση λοιπόν για αποζημίωση.

Ο Johann Nepomuk Hummel (1778-1837) είναι ένας εξαιρετικός και ανεξήγητα όχι πολύ γνωστος Αυστριακός συνθέτης.

Εδώ μουσική για φλάουτο και πιάνο.

Τα χαρακτηριστικά του έργου:

Grand Rondo Brillant, Op. 126

1. Introduzione: Adagio e mesto
2. Rondo: Allegretto con moto, Grazioso e piccante

Andras Adorjan, flute and Noel Lee, piano

Η τελειοποίηση της έννοιας του γκέττο από το Ισραήλ

"Θελουμε πίσω το χωριό μας" Άρθρο του Κώστα Σπυρόπουλου από το Protagon.gr

Επισκέπτομαι συχνά για τη δουλειά μου τα κατεχόμενα στην Παλαιστίνη. Θα ‘λεγες ότι, λόγω δημοσιογραφίας, τηλεόρασης και παλαιστινιακών, αλλά και ισραηλινών ντοκιμαντέρ, είμαι εξοικειωμένος με το Παλαιστινιακό. Ωστόσο, αυτό που ζήσαμε, με άλλους πέντε συναδέλφους από την Ευρώπη και την Αμερική, το Σάββατο 11 Μαΐου, σε ένα ερειπωμένο χωριό έξω από στην Ιερουσαλήμ, δεν ξέρω αν περιγράφεται με όσα θα διαβάσετε και θα δείτε.

Ο Αλι Μπαρακάτ, 73 χρόνων, κάτοικος του χωριού, έχει δύο γιους στη φυλακή. Ο ένας καταδικάστηκε σε 11μηνη φυλάκιση γιατί εισήλθε παρανόμως στην Ιερουσαλήμ. Ήταν υπότροπος. Την πρώτη φορά είχε φυλακιστεί για τρεις μήνες. Ο δεύτερος γιος συνελήφθη για πρώτη φορά. Καταδικάστηκε κι αυτός σε τρεις μήνες. Και οι δυο μπήκαν στην Ιερουσαλήμ, η οποία απέχει είκοσι λεπτά με τα πόδια από το χωριό τους, για να δουλέψουν. Επισήμως δεν έχουν άδεια εργασίας. Ωστόσο, και εκεί, η παράνομη φτηνή εργασία είναι για τους ξεχασμένους και από τους τρεις θεούς της ιερής πόλης, ο μοναδικός τρόπος για να ζήσουν. Στο χωριό τους δεν τους επιτρέπεται ούτε τα σύκα από τις αγριοσυκιές να κόψουν. Αν το κάνουν δε χρειάζεται κάποιος να τους καταδώσει στις ισραηλινές αρχές. Κάμερες 24ώρου λήψεως καταγράφουν το κάθε τι στο χωριό. Σε αυτές τις κάμερες ο Αλεξ Ζαλάντ, Γάλλος διευθυντής του τμήματος Ιστορικού ντοκιμαντέρ του γαλλογερμανικού δικτύου ARTE, έστειλε με χιούμορ χαιρετισμούς. Ο Λορέντζο Χέντελ, διευθυντής της RAI 3, είχε μια καλύτερη ιδέα. Να ζητήσουμε από τις αρχές τις λήψεις τριών-τεσσάρων μηνών από τις κάμερες παρακολούθησης και να φτιάξουμε και οι τρεις μας ένα ντοκιμαντέρ. Σε αυτές τις εικόνες θα βλέπαμε πώς δεν επιτράπηκε να απλώσουν μια τέντα από πανί στο μονοτάξιο σχολείο του χωριού για να προστατευτούν οι μαθητές από τον ήλιο. Στο ίδιο κινηματογραφημένο υλικό έχει αποτυπωθεί η κατεδάφιση, τρεις φορές, ενός πρόχειρου ιατρείου, που έστησε μια γαλλική μη κυβερνητική οργάνωση.

«Τι γίνεται όταν αρρωστήσει κάποιος», ρώτησα τον Σάμπρι Ζιρούντ, έναν 40χρονο αρχαιολόγο που ήταν ο ξεναγός μας. «Αν προλάβουν να ειδοποιήσουν στη Ραμάλα, έδρα της Παλαιστινιακής Αρχής, να σταλεί ασθενοφόρο, αν ο στρατιωτικός διοικητής επιτρέψει την διέλευση του ασθενοφόρου, αν δεν έχει κλείσει το μοναδικό check point αν… αν…».

«Πώς ζουν αυτοί οι άνθρωποι, Σάμπρι;». Ορισμένοι, ρισκάροντας τη φυλακή, θα κάνουν λίγα μεροκάματα στην Ιερουσαλήμ. Μέχρι να τους καταδώσουν. Όσοι καταφέρουν να βρουν δουλειά στη Ραμάλα, θα αγοράσουν τρόφιμα και θα τα φέρουν πίσω. Άλλοι θα πάρουν δυο τελάρα αβγά από φίλους στα γύρω χωριά. Αν στο check point επιτραπεί η διακίνηση των... αβγών, γιατί μια φορά τα έσπασαν όλα ψάχνοντας να ανακαλύψουν εκρηκτικά.

Ο Ριαντ Αλι Ουσάν είναι από τους… τυχερούς. Το τείχος πέρασε από την αυλή του σπιτιού του. Αυτόν τον άφησε από την εδώ μεριά. Την οικογένεια από την άλλη. Έτσι, έχει προσωρινή άδεια εργασίας και δουλεύει σε σφαγείο, χασάπης. Όταν λήξει η άδεια, για να ανανεωθεί πρέπει να προσκομίσει λογαριασμούς ρεύματος, νερού, τηλεφώνου από το σπίτι που κόπηκε στα δυο από το τείχος και αναγκάστηκε να το εγκαταλείψει. Πότε-πότε πάει, ανάβει μια λάμπα για να δείχνει κατοικήσιμο, ώστε να μην το χάσει. Όταν δουν οι αρχές ότι το ρεύμα που έκαψε είναι λιγοστό επικαλούνται το center of the life. Δηλαδή, «αφού ζεις λίγο εδώ στην Ιερουσαλήμ, κάπου αλλού είναι η κύρια κατοικία σου (center of the life), οπότε εκεί θα πας να ζήσεις».

«Θα μείνεις εδώ;», ντράπηκα και ρώτησα τον Εϊσά Χαϊντ Αλι, 52 χρόνων, πατέρα τριών κοριτσιών. Αντί απάντησης ξεδίπλωσε και κράτησε στα χέρια του την εικόνα του χωριού του πριν από 36 χρόνια. «Θέλουμε πίσω το χωριό μας», είναι ο τίτλος στη φωτογραφία που τράβηξα.

Υπάρχει και ένα σχετικό βίντεο στη διεύθυνση: http://www.youtube.com/watch?v=c9nFDdhbaHo&list=UUGEjR1ibfuvR1mw-hDCQ_Aw&index=2

Η Μάρσα και ο σκατζόχοιρος

Χαράματα και τα γαυγίσματα της Μάρσας μας ξύπνησαν..

Είχε εντοπίσει έναν απρόσκλητο επισκέπτη...

Τους βλέπετε!

Πινακάτες Πηλίου

Παρέα με φίλους πριν την απογευματινή βροχή.
Η θέα από το σπίτι τους!

Moby-Mistake

Ο Moby (Richard Melville Hall) είναι ένας αμερικανός μουσικός, που καλλιεργεί κυρίως το είδος της ηλεκτρονικής μουσικής, με σημαντικές επιτυχίες. Είναι γνωστός επίσης για τους αγώνες του για τα δικαιώματα των ζώων και είναι βέβαια χορτοφάγος.

Το τραγούδι του αυτό,του οποίου παραθέτω τους στίχους, είναι νομίζω από τα καλύτερά του, ενώ ενδιαφέρον σίγουρα είναι και το βίντεο.

Don't speak to me this way, don't ever let me say
Don't leave me again, don't leave me again

I've never felt this loss before and the world is closing doors
I never wanted anything more
I've never felt this loss before and the world is closing doors
I never wanted anything more

Don't hug me this way, don't touch me this way
Don't hug me again, don't hug me again
Don't hug me this way, don't touch me this way
Don't hug me again, don't hug me again

I've never felt this loss before and the world is closing doors
I never wanted anything more
I've never felt this loss before and the world is closing doors
I never wanted anything more

Don't let me make the same mistake again
Please don't let me make the same mistake again
Please don't let me make the same mistake again
Don't let me make the same mistake again

I've never felt this loss before and the world is closing doors
I never wanted anything more
I've never felt this loss before and the world is closing doors
I never wanted anything more

Don't let me make the same mistake again
Don't let me make the same mistake again
Please don't let me make the same mistake again
Please don't let me make the same mistake again

Incognito του David Eagleman

Ένα πραγματικά κατπληκτικό βιβλίο, που εξετάζει αυτόν το άγνωστο, που είναι ο εαυτός μας, από μια καθαρά επιστημονική θωριά. 

Μεγάλα ερωτήματα, όπως ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε το περιβάλλον και η εικόνα που έχουμε για τον κόσμο, η συνείδηση του εαυτού, ο τρόπος λήψης των αποφάσεων μας, η ύπαρξη ή όχι ελεύθερης βούλησης, αναπτύσσονται με πολλή μαεστρία και χαρακτηριστικά παραδείγματα, που κάνουν το βιβλίο, παρά το δύκολο θέμα του, εξαιρετικά εύληπτο.

Έχω διαβάσει αρκετά βιβλία πάνω σε τέτοια θέματα και θεωρώ ότι αυτό είναι το καλύτερο.

Ιδιαίτερα καλό είναι το κεφάλαιο, στο οποίο ο συγγραφέας αναπτύσσει το θέμα της ελεύθερης βούλησης, η οποία για τον ίδιο είναι μια αυταπάτη, και τις συνέπειες που έχει αυτή η παραδοχή, κυρίως σε ότι αφορά την τιμωρία αυτών που παραβαίνουν τον νόμο. Αμφισβητεί την έννοια της "ευθύνης" για τα εγκλήματα, όπως την ορίζουμε σήμερα, την οποία θεωρεί κενή έννοια και προβάλλει την έννοια της σωστής αντιμετώπισης του εγκληματία με βάση την δυνατότητα διόρθωσης της συμπεριφοράς. Δεν ισχυρίζεται ότι οι εγκληματίες πρέπει να κυκλοφορούν ελεύθεροι, αλλά πιστεύει ότι η ποινή δεν πρέπει να έχει το νόημα της εκδίκησης, αλλά να στηρίζεται στην εκτίμηση της πιθανότητας υποτροπής. Θεωρεί ότι μετά από κάποια χρόνια η απονομή δικαιοσύνης θα βασίζεται σε πολύ διαφορετικά κριτήρια, από ότι σήμερα., καθώς η γραμμή ανάμεσα στις διαταραχές που σήμερα είναι δεκτές ως ελαφρυντικά (πχ έγκλημα πάθους, διανοητική ασθένεια κλπ) θα μετακινείται συνέχεια και θα περιλαμβάνει ολοένα και περισσότερες έννοιες, που σήμερα δεν είναι καν γνωστές. 

Τέλος δεν συμμερίζεται την αισιοδοξία πολλών επιστημόνων, οι οποίοι θεωρούν ότι είμαστε πολύ κοντά να κατανοήσουμε τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Με ένα πετυχημένο παράδειγμα παρομοιάζει τη γνώση μας για τη λειτουργία του εγκεφάλου  με εκείνη του μέλους μιας απονωμένης άγριας φυλής της Αφρικής, που βρίσκει στην άμμο ένα ραδιόφωνο και παίζοντας με τα σύρματα, διαπιστώνει ότι για να λειτουργήσει αρκεί όλα τα σύρματα να είναι ενωμένα και στη σωστή θέση. Η θεωρία του είναι εξαιρετικά απλή και όλοι οι άνθρωποι της φυλής είναι έτοιμοι να τη δεχτούν. Κανείς τους δεν έχει ακούσει για πομπούς εκπομπής ραδιοφωνικών κυμάτων, για ηλεκτρομαγνητικά κύματα και για την ταχύτητα του φωτός, άρα δεν έχουν λόγους να αμφισβητούν την ορθότητα της θεωρίας των σωστά συνδεδεμένων συρμάτων. 

"Εάν ο εγκέφαλός μας ήταν τόσο απλός ώστε να είναι κατανοητός, δεν θα είμασταν αρκετά έξυπνοι για να τον καταλάβουμε", καταλήγει ο συγγραφέας.

Ο David Eagleman (γενν. 1971) είναι νευροεπιστήμων και συγγραφέας και εργάζεται στο Baylor College of Medicine στο Houston του Texas.

Όχι, δεν πρέπει να συναντηθούμε

Και πάλι μουσική πρόταση.
Τι καλύτερο για την εποχή που ζούμε;

Έχει γραφεί ότι όταν ρωτήθηκε ο Δήμος Μούτσης ποιο τραγούδι άλλου συνθέτη θα ήθελε να είχε γράψει είχε απαντήσει: Το "Όχι δεν πρέπει" του Μαρκόπουλου.



Οι συντελεστές:

Ερμηνεία - Θέμης Ανδρεάδης
Δεύτερη φωνή - Λιλή Χριστοδούλου
Μουσική - Γιάννης Μαρκόπουλος
Ποίηση - Γιώργος Χρονάς
Πρώτη εκτέλεση, 1972

Μουσική πρόταση: Cimarosa : Requiem ("Lacrymosa")

Τα στοιχεία της εκτέλεσης:

Domenico Cimarosa (1749-1801)

Requiem, for soloists, chorus and orchestra (Rev. Vittorio Negri)

excerpt "Lacrymosa" (soprano solo, coro, archi, 2 corni)


Elly Ameling, soprano

Birgit Finilä, contralto
Richard van Vrooman, tenor
Kurt Widmer, bass

Chorus du Festival de Montreux
Chorus master: André Charlet

Orchestre de Chambre de Lausanne
conducted by
Vittorio Negri

Τους λαιστρυγόνες τους κουβαλάμε μέσα μας....

Απόσπασμα από άρθρο του Κώστα Γιαννακίδη για το φαινόμενο "Χρυσή Αυγή":

Εσείς μπορεί να σοκάρεστε από την αγριότητα που παράγουν οι τύποι. Όμως αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο τους έστειλαν οι συμπολίτες μας στη Βουλή. Οι χρυσαυγίτες είναι η σιδερογροθιά του τέρατος που σέρνεται ανάμεσά μας και έμεινε ατάιστο. Η λαϊκίστικη επιχειρηματολογία της Αριστεράς κατατάσσει τη Χρυσή Αυγή στα εργαλεία που χρησιμοποιεί το σύστημα - τη συνέχεια τη χάνω, δεν την καταλαβαίνω. Είναι ψευδές αυτό, απλώς η Αριστερά δεν μπορεί να αποδώσει ευθύνες στις λαϊκές μάζες. Οι χρυσαυγίτες νομιμοποιούν τα ταπεινότερα των ενστίκτων που διακρίνουν τα μεγάλα λαϊκά στρώματα. Οργή, απαξίωση, ρατσισμός, γενικοί αφορισμοί και μία μούντζα που γίνεται καρπαζιά. Άκουγα τον Κασιδιάρη να περιγράφει τι θα κάνουν όταν θα έρθουν στα πράγματα. Μα, έχουν έρθει στα πράγματα.

Από το Protagon.gr

Μικροπολιτική μέχρις εσχάτων!

Ρωτήθηκε ο κ. Στρατούλης του ΣΥΡΙΖΑ εάν αντιμετωπίζει θετικά ή αρνητικά την απόφαση του Δημάρχου Αθηναίων κ. Καμίνη να μην επιτρέψει το συσσίτιο μόνο για Έλληνες της Χρυσής Αυγής.

"Ούτε θετικά, ούτε αρνητικά", απάντησε, ο μεγάλος δημοκράτης!

Έτσι πήραμε τα νησιά!!

Απόσπασμα από το ημερολόγιο του Βρεττανού διπλωμάτη Harold Nicolson, ο οποίος συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις των νικητών μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο στις Βερσαλλίες το 1919:

Παραθέτω το κείμενο χωρίς μετάφραση από τα αγγλικά:

«Tuesday, 13 May

To President Wilson's house … The door opens and Hankey tells me to come in. A heavily furnished study with my huge map on the carpet. Bending over it (bubble, bubble, toil and trouble) are Clemenceau, Lloyd George and President Wilson. They have pulled up armchairs and crouch low over the map. Lloyd George says – genial, always – ‘Now, Nicolson, listen with all your ears.’ He then proceeds to expound the agreement which they have reached. I make certain minor suggestions, plus a caveat that they are putting Konia in the Italian Zone. I also point out that they are cutting the Baghdad railway. This is brushed aside. President Wilson says: “And what about the Islands?’ ‘They are,’ I answer firmly, ‘Greek islands, Mr. President.’ ‘Then they should go to Greece?’ Harold Nicolson: ‘Rather!’ President Wilson: ‘Rat HER!’ …

It is immoral and impracticable. But I obey my orders … Nearly dead with fatigue and indignation.»

Τα παραπάνω περιλαμβάνονται στο βιβλίο του Ολλανδού Mak Geert "In Europe", που κυκλοφόρησε το 2004.

Τεκές Ασπρογείων

Μια ενδιαφέρουσα εκδρομή στον Τεκέ Ντουρμπαλή Σουλτάν των Ασπρογείων στην περιοχή των Φαρσάλων.

Πρόκειται για ένα αλβανικό μουσουλμανικό τέμενος, που ιδρύθηκε στο τέλος του 15ου αιώνα και λειτουργούσε μέχρι το 1973.

"Τεκέδες" ονομάζονταν τα μοναστήρια των μωαμεθανών μυστικιστών και ήταν συχνά μεγάλα ιδρύματα στην ύπαιθρο, δομημένα και οργανωμένα μέσα σε περιβόλους, κατ' αντιστοιχία με τα χριστιανικά μοναστήρια. 

Η σέκτα των Μπεκτασί υπήρξε ένα από τα πολλά μυστικιστικά τάγματα που αναπτύχθηκαν μέσα στους κόλπους του Ισλάμ, το οποίο κατά την εξελικτική του διαμόρφωση ευνόησε τη δημιουργία εσωτερικών ταγμάτων και του μυστικισμού. Οι μυστικιστές ήταν γνωστοί με το γενικό όρο "Δερβίσηδες" και δημιούργησαν ξεχωριστά τάγματα, το καθένα από τα οποία είχε το δικό του λατρευτικό τυπικό και τους δικούς του χώρους λατρείας.

Ερειπωμένο πλέον, εκτός από το νεκροταφείο, που το περιποιούνται ακόμη. 

Μουσική Πρόταση: La Flor De Estambul

Μουσική του Erik Satie διασκευασμένη σε φλαμένγκο από τον Ισπανό καλλιτέχνη Javier Ruibal.

Σωστές κουβέντες- Τι ειναι δημοκρατία

Δημοκρατία είναι εκείνο το σύστημα, που φροντίζει, ώστε να μην είναι δυνατό να κυβερνηθούμε καλύτερα από ότι αξίζουμε. 

George Bernard-Shaw

Τι ξεχνάμε και τι θυμόμαστε

Και πάλι ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Javier Marias Your Face tomorrow. Fever and Spear.

"Ξεχνάμε αυτό που λέμε πολύ περισσότερο από αυτό που ακούμε, συτό που γράφουμε πολύ περισσότερο από αυτό που διαβάζουμε, αυτό που στέλνουμε πολύ περισσότερο από αυτό που λαμβάνουμε, και γι΄αυτό δεν καταλαβαίνουμε τις προσβολές που κάνουμε στους άλλους, σε αντίθεση με αυτές που εκείνοι μας κάνουν και γι΄αυτό όλοι σχεδόν έχουμε κάποιο παράπονο εναντίον κάποιου".

Ιατρικά Λάθη

Τα διαγνωστικά λάθη προκαλούν περισσότερη ζημιά στους ασθενείς και στοιχίζουν περισσότερο από ότι τα θεραπευτικά σφάλματα. Αυτό έδειξε μια μεγάλη μελέτη που έγινε στις Η.Π.Α.

Βρήκαν ακόμη ότι τα περισσότερα διαγνωστικά λάθη γίνονται στην εξωνοσοκομειακή ιατρική πράξη, αλλά από την άλλη πλευρά εκείνα που γίνονται μέσα στο νοσοκομείο είναι περισσότερο πιθανό να έχουν μοιραία κατάληξη. 

Ενδιαφέρον είναι ακόμη, ότι τα περισσότερα διαγνωστικά λάθη αφορούν το "χάσιμο" μιας διάγνωσης, παρά την καθυστερημένη ή τη λάθος διάγνωση.

Όλα για την προστασία των παιδιών!

Στις Η.Π.Α. απαγορεύτηκε η πώληση σοκολατένιων αυγών, για προστασία των καταναλωτών, που είναι τα παιδιά.

Στην παρακάτω εικόνα υπάρχει, λοιπόν, ένα κουίζ:

Ένα από τα παιδιά κρατάει κάτι, που έχει απαγορευτεί στην Αμερική, για λόγους προστασίας τους.

Τώρα ξέρετε ποιο είναι αυτό!

Philippe Jaroussky και L'Arpeggiata

Μια σίγουρα διαφορετική φωνή, ο Γάλλος Philippe Jaroussky και ένα εξαιρετικό συγκρότημα "πρώιμης" κλασσικής μουσικής, το L'Arpeggiata, που έχει δημιουργήσει η  Christina Pluhar, από ζωντανή ηχογράφηση σε φεστιβάλ στο Μεξικό είναι η σημερινή αλλοιώτικη μουσική πρόταση.

Τα έργα:

Tarantella Napoletana - Improvisación
Suave melodía - Fanconnieri
Adagati, Poppea - Claudio Monteverdi
Ohimè ch'io cado - Claudio Monteverdi

Ένας Άντρας Μπαίνει σε ένα Δωμάτιο* της Nicole Krauss

Ένας άντρας από τη Νέα Υόρκη που τον βρίσκουν να περιπλανιέται στην έρημο της Νεβάδα. Χωρίς να θυμάται ποιος είναι ή πως βρέθηκε εκεί.

Ένας επιστήμονας που μελετά με αντισυμβατικό τρόπο τα μυστικά της μνήμης.

Μπορεί ένας άνθρωπος να χάσει ξαφνικά όλες τις αναμνήσεις του των τελευταίων είκοσι ετών;

Μπορεί ενα ζευγάρι να συνεχίσει να ζει μαζί, όταν ο ένας από τους δύο δεν έχει καμιά ανάμνηση των κοινών τους στιγμών;

Μπορεί μια έντονη ανάμνηση να μεταφερθεί αυτούσια και σε όλη της λεπτομέρεια από έναν εγκέφαλο σε έναν άλλο;

Αυτά και αρκετά άλλα, γραμμένα με ένα εξαιρετικά λυρικό τρόπο, είναι τα θέματα, που απασχολούν την Nicole Krauss, στο πρώτο της αυτό μυθιστόρημα, που κυκλοφόρησε το 2002 και πήρε αρκετούς επαίνους από τους κριτικούς. Ακολούθησαν άλλα δύο μυθιστορήματα μέχρι σήμερα, που είναι στο πρόγραμμα για να διαβαστούν.

Ένα ενδιαφέρον και συνιστώμενο ανάγνωσμα.

* Man Walks Into A Room, ο τίτλος στα αγγλικά (δεν γνωρίζω αν και με ποιο τίτλο κυκλοφόρησε στα ελληνικά).

Η Nicole Krauss γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη το 1974.

Η καθημερινή ελληνική επανάσταση

Κακώς λέμε και ξαναλέμε ότι ο σημερινός Έλληνας έχει πλήρως υποταγεί στη μοίρα του και δέχεται αδιαμαρτύρητα τα πάντα, χωρίς να επαναστατεί.

Ξεχνάμε τη μεγάλη επαναστατική πράξη, που οι σημερινοί Έλληνες επιτελούν σε καθημερινή βάση και που συνίσταται στην αψηφισιά των απειλητικών προειδοποιήσεων για την υγεία τους, που αναγράφονται στα πακέτα των τσιγάρων.

Μια εξαιρετική γιαπωνέζικη διαφήμιση

Το παρακάτω βίντεο είναι από μια καταπληκτική γιαπωνέζικη διαφήμιση για ένα κινητό τηλέφωνο.

Κατασκεύασαν ένα τεράστιο ξυλόφωνο και το τοποθέτησαν σε ένα δάσος. Μετά άφησαν μια μπάλα να κυλήσει και να παίξει το Jesu, Joy of Man’s Desiring του Bach!

Υπάρχει και ένα συνοδευτικό βίντεο, που εξηγεί πως κατασκεύασαν το ξυλόφωνο, το οποίο δεν το έχω συμπεριλάβει.

Ουράνια Αντανάκλαση

Η προδοσία και η αξία της εκδίκησης

Διαβάζω τελευταία ένα βιβλίο, μέρος μιας τριλογίας, ενός πολύ καλού Ισπανού συγγραφέα, του Xavier Marias, που δεν τον γνώριζα και ήταν μια αποκάλυψη για μένα. Θα γράψω τις εντυπώσεις μου, όταν τελειώσω με το καλό το βιβλίο, αλλά συχνά-πυκνά μερικά σημεία με εντυπωσιάζουν. Παραθέτω-σε δική μου πρόχειρη μετάφραση- ένα από αυτά, όπου απαντά σε μια ερώτηση του γιού του, γιατί δεν θέλησε ποτέ να εκδικηθεί ένα παιδικό του φίλο, ο οποίος τον κατηγόρησε άδικα και τον έστειλε μάλιστα στη φυλακή. Θα μπορούσε να είχε μάλιστα χάσει και τη ζωή του, αφού μιλάμε για την εποχή της επικράτησης του Φράνκο μετά τον ισπανικό εμφύλιο.

"Μερικοί άνθρωποι δεν μπορούν να συγχωρήσουν τό ότι τους συμπεριφέρθηκες με ευπρέπεια, που τους ήσουν αφοσιωμένος, που τους υπερασπίστηκες και τους υποστήριξες, ας μην πω μάλιστα που τους έκανες κάποια χάρη η τους έβγαλες από κάποια δύσκολη θέση, που σε κάποιες περιπτώσεις θα μπορούσε να σου στοιχίσει ακόμα και τη ζωή σου. Δίνουν την εντύπωση ότι νοιώθουν ταπεινωμένοι, που υπήρξαν το αντικείμενο της συμπάθειας και των αγαθών προθέσεων κάποιου ή ίσως σκέφτονται ότι αυτό υπονοεί κάποιου βαθμού περιφρόνηση προς το πρόσωπό τους, είναι σαν να μην μπορούν να νοιώσουν υποχρεωμένοι σε κάποιον, ακόμα κι αν η υποχρέωση είναι στη φαντασία τους ή να έχουν την ανάγκη να νοιώθουν ευγνώμωνες. Όχι ότι θα ηθελαν βέβαια να τους έχεις φερθεί διαφορετικά, όχι, για όνομα του Θεού, είναι πάντοτε εξαιρετικά ανασφαλείς. Δεν θα μπορούσαν με τίποτα να σου το συγχωρήσουν, αν τους φερόσουν άσχημα ή με έλλειψη αφοσίωσης, αν δεν τους έκανες το χατίρι και τους άφηνες στην τύχη τους.

Κάποιοι άνθρωποι είναι απλά ανυπόφοροι και το μόνο λογικό πράγμα είναι να αποσυρθείς από την παρουσία τους και να τους κρατήσεις σε απόσταση και να μην τους αφήνεις να έρχονται κοντά σου για καλό ή για κακό ή να βασίζονται σε σένα για οτιδήποτε, δηλαδή πολύ απλά να πάψεις να υπάρχεις γι' αυτούς. Αυτό είναι βέβαια το ιδανικό. Το ατύχημα είναι ότι δεν μπορείς να γίνεις αόρατος απλά με τη δύναμη της θέλησης ή με την δική σου επιλογή μόνο."

Και σε άλλο σημείο, για το ίδιο θέμα: "Πρέπει να καταλάβεις, ότι αν προσπαθούσα να τον εκδικηθώ, αυτό απλά θα σήμαινε ότι έπρεπε να χάσω εξ αιτίας του κι άλλο από το χρόνο μου και θεωρώ ότι αυτοί οι μήνες που έχασα στη φυλακή ήταν αρκετοί για μένα"

Τσιπρο-λογίες

Ένα άρθρο του Κώστα Ρεσβάνη, από το Protagon.gr

Επειδή οι τσιπρο-λογίες είναι όντως επικίνδυνες!

Μας πάτησε το τρένο

Έρχονται κάποιες στιγμές που δεν ξέρω αν κάποιος πρέπει να οργιστεί με τον Αλέξη Τσίπρα ή να τον λυπηθεί. Δεν ξέρω αν είναι θύμα των συμβούλων του, των λογογράφων του ΣΥΡΙΖΑ ή τραβάει μόνος το δρόμο. Εκείνο που γνωρίζω είναι ότι είναι ένας νέος πολιτικός, που οι συνθήκες έριξαν στους ώμους του το ρόλο του αρχηγού της μείζονος αντιπολίτευσης, δίχως δυστυχώς να τον αντέχει. Αφήνω κατά μέρος τις παλινωδίες για το εθνικό νόμισμα, τις αμετροέπειες (τελευταίο δείγμα αντιπολιτευτικού λόγου ήταν ο χαρακτηρισμός της κυβέρνησης ως «καρπαζοεισπράκτορα» της τρόικας). Τον κατανοώ. Ένα μέρος του κόσμου αρέσκεται στη διατύπωση νεφελωμάτων και σε επίθετα και χαρακτηρισμούς που λίγη σχέση έχουν με την πολιτική. Αλλά το παιχνίδι του ανορθολογισμού και ασύστατων κατηγοριών κατά πάντων έχει τα όριά του.

Υποθέτω, λοιπόν, ότι ή με τον Στρατούλη θα μίλησε ή με κάποιο Φωτόπουλο των σιδηροδρομικών, πριν συναντηθεί με τους εργαζομένους του ΟΣΕ, όπου μεταξύ άλλων είπε και το μνημειώδες: "… Τα ισχυρά λόμπι των ξένων αυτοκινητοβιομηχανιών επιχείρησαν να διατηρήσουν ισχνό το σιδηροδρομικό δίκτυο στη χώρα μας, προκειμένου να είναι μια ιδιαίτερη κερδοφόρος αγορά ή αγορά του αυτοκινήτου"…

Εδώ η μόνη δικαιολογία που χωράει είναι ότι πήγε καθυστερημένα στη συγκέντρωση, κάποιος του έδωσε ένα χαρτί κι άρχισε βιαστικά να διαβάζει… Τι είπε, με άλλα λόγια, ο Αλέξης Τσίπρας; Οτι τα γεράκια της Φορντ, της Όπελ, της Μερσεντές, της Τογιότα, της Φίατ, της Χόντα, της Φόλκσβάγκεν και άλλων άθλιων, έστησαν μια συνομωσία παγκοσμίων διαστάσεων, με σκοπό να χτυπήσουν την ανάπτυξη του ΟΣΕ, ώστε να πουλήσουν περισσότερα αυτοκίνητα στην τεράστια αγορά της Ελλάδας!

Τα τρανταχτά γέλια θα ήταν επιτρεπτά αν αυτός που έκανε τη φοβερή αποκάλυψη δεν ήταν ο αρχηγός του δεύτερου σε δύναμη κόμματος στη χώρα. Πώς στήθηκε αυτός ο μηχανισμός; Με ποια σχέδια κινήθηκε, με ποιες δόλιες πρακτικές; Ελάτε τώρα, αυτά είναι λεπτομέρειες. Και γιατί δεν ξεκίνησαν αυτές οι λάμιες της αγοράς το σατανικό σχέδιο από τις χώρες τους, με τους εκατοντάδες εκατομμύρια εν δυνάμει αγοραστές αυτοκινήτων; Γιατί άφησαν τη γαλλική SNCF, την ιαπωνική JR, τη γερμανική DB, την αγγλική NR και άλλες σιδηροδρομικές εταιρείες να αποτελούν την κύρια δύναμη της συγκοινωνιακής εξυπηρέτησης με άψογες υπηρεσίες για το κοινό;

Ειλικρινά πιστεύω ότι σ’ αυτή την περίπτωση ο Αλέξης Τσίπρας μας έσπρωξε στις ράγες. Δεν αντέχεται τέτοιος ευτελισμός της ίδιας της δημαγωγίας!

(Μια μικρή παρένθεση: Προφανώς, για την ανάπτυξη του ΟΣΕ, η αμοιβή ενός εργαζομένου δίχως ιδιαίτερη εξειδίκευση ήταν, περίπου, τριπλάσια από τον μισθό καθηγητή Πανεπιστημίου. Και, για το καλό του Οργανισμού, το ωράριο κάποιων εργαζομένων άρχιζε την ώρα που ξεκινούσαν από το σπίτι τους!)

Οπτική ψευδαίσθηση

Να και μια ενδιαφέρουσα οπτική ψευδαίσθηση. Έξυπνο!

Χρώματα της Δύσης-χθες

Συντάξεις και ...συντάξεις

Από την έγκριτη Καθημερινή σε επώνυμο άρθρο: Δημοσιονομικό όφελος 705.855 ευρώ προκύπτει από τη διαγραφή των συνταξιούχων που έχουν αποβιώσει αλλά συνέχιζαν να λαμβάνουν τη σύνταξή τους.

Προφανώς υπάρχουν έξοδα και στην άλλη ζωή! Αλλά αυτό το "συνέχιζαν να λαμβάνουν τη σύνταξή τους", κάπως λειψό (ως σύνταξη) μου ακούγεται! 

Δεν διευκρινίζεται δηλαδή αν την εισέπραταν ως "ζόμπι" στον εδώ κόσμο ή αν πήγαιναν στα υποκαταστήματα των τραπεζών του Παραδείσου και της Κόλασης. 

Sweet Tooth του Ian McEwan

Ομολογώ ότι ο Άγγλος συγγραφέας Ian McEwan με έχει κερδίσει και νομίζω ότι είναι ο καλύτερος από τους εν ζωή συμπατριώτες του. 

Η ιστορία του αυτή φαίνεται ότι έχει περισσότερα αυτοβιογραφικά στοιχεία, αφού οι ομοιότητες του Τομ, του ενός από τα δύο άκρα του κύριου ερωτικού δίπολου του έργου, με στοιχεία της βιογραφίας του ίδιου του δημιουργού, δεν είναι αμελητέες. 

Η Σερένα είναι βέβαια η κύρια πρωταγωνίστρια της ιστορίας και αυτή, που φαινομενικά τουλάχιστον τη διηγείται. Λέω φαινομενικά, επειδή στο τέλος ο συγγραφέας δημιουργεί μια εξαιρετικά έξυπνη "σύγχυση" για το πρόσωπο του αφηγητή. 

Η υπόθεση εκτυλίσσεται στις αρχές της δεκαετίας του 70 και χαρακτηρίζεται, όπως όλα τα έργα του McEwan, από εντυπωσιακή ιστορική ακρίβεια κατά την περιγραφή των περιστάσεων της εποχής. Τουλάχιστον αυτό καταλαβαίνω εγώ, που βέβαια δεν ζούσα τότε στη Μεγάλη Βρεττανία. 

Η πρωταγωνίστρια είναι μια όμορφη και ιδιαίτερα έξυπνη κοπέλα, που μετά από μια δυνατή σχέση με ένα μεγαλύτερο και πολύ αξιόλογο άνθρωπο μπαίνει στις μυστικές υπηρεσίες της χώρας της. Και τότε της ανατίθεται μια ενδιαφέρουσα αποστολή. Να προσεγγίσει ένα ταλαντούχο νέο συγγραφέα και να τον στρατολογήσει, χωρίς εκείνος να το ξέρει, στον αγώνα δυσφήμησης των Σοβιετικών και της κομμουνιστικής ιδεολογίας (μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στην ακμή του ψυχρού πολέμου). 

Δεν θα μπω σε άλλες λεπτομέρειες για την ιστορία. Αρκεί να πω, ότι όπως σε όλα σχεδόν τα έργα του συγκεκριμένου συγγραφέα, η πλοκή χαρακτηρίζεται από ισχυρές ανατροπές και εκπλήξεις. 

Αυτό το στοιχείο και η μαεστρία του στη χρήση της γλώσσας εγγυώνται μια απολαυστική ανάγνωση. Άλλωστε τι άλλο πρέπει να περιμένει κανείς από ένα μυθιστόρημα;

Η μουσική πρόταση της Παρασκευής: Τιμή δεν έχει η αγάπη

Μουσική: Ελένη Καραΐνδρου

Στίχοι: Τώνια Μαρκετάκη

Εκτέλεση: Ελένη Καραΐνδρου, από συναυλία στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, το 1988

Τιμή δεν έχει η αγάπη, 

τιμή δεν έχει κι η ζωή.

Ποιος την πουλά, ποιος αγοράζει, 

ποιος τήνε βγάζει στο σφυρί;

Τιμή δεν έχει η αγάπη, 

τιμή δεν έχει κι η ζωή.

Όποιος την έχει τήνε δίνει

με μια ματιά, μ’ ένα φιλί.

Αν έχεις λίγη αγάπη, δώσ’ μου

να μου γλυκάνεις τη ζωή.

Τιμή δεν έχει η αγάπη, 

τιμή δεν έχει κι η τιμή.

Ουρανός στο Αίμα της Ελένης Ανθοπούλου

Ένα βιβλίο, που ξεκινά σχετικά νωθρά, αλλά στη συνέχεια δένει ικανοποιητικά τόσο στο κείμενο, όσο και την πλοκή. Η ιστορία δύο γυναικών με το όνομα Μαρκέλλα, γιαγιάς και εγγονής μέσα στην πρόσφατη ελληνική πραγματικότητα. 

Η Θεσσαλονίκη είναι στο επίκεντρο, αλλά η Καβάλα και η Αθήνα συμμετέχουν ως τόποι-σκηνικά...ενώ χρησιμεύουν και ως υπόμνηση της μεγάλης οικονομικής και κοινωνικής ανισότητας, που μερικές φορές χαρακτηρίζει κάποιες οικογένειες, αλλά και που ωθεί τα μέλη τους, σε διαφορετικές ιδεολογικές προσεγγίσεις. Η συγγραφέας πάντως αποτιμά ως κυρίαρχο παράγοντα στην ορθή στάση ζωής τις προσωπικότητες και τους χαρακτήρες, παρά τις πεποιθήσεις. Και δεν θα διαφωνήσω.

Χωρίς εξαιρετικές αρετές στο ύφος, με αδυναμίες-π.χ. με προβλημάτισαν οι "ποιητικές" εισαγωγές στα κεφάλαια- αλλά γραμμένο με ειλικρίνεια και ζωντάνια, νομίζω ότι κερδίζει και στο τέλος συγκινεί τον αναγνώστη. 

Μια άξια προσοχής προσπάθεια, από μια συγγραφέα, που μπορεί να δώσει και καλύτερα έργα. 

* Η Ελένη Ανθοπούλου, σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων, αλλά δεν ασχολήθηκε ποτέ μ' αυτό. Ζει στη Θεσσαλονίκη, με τον άντρα της και τα έξη παιδιά τους.

Μουσική πρόταση: Antony and the Johnsons

Ένας τουλάχιστον ιδιόρρυθμος Βρετανός καλλιτέχνης ο Antony (Hegarty), που συνοδεύεται πάντοτε από το συγκρότημα The Johnsons.

Antony and the Johnsons, λοιπόν, στο You are my sister, από ζωντανή εκτέλεση στη Στοκχόλμη το 2009.

Νομίζω ότι αξίζει την προσοχή μας....

Άνοιξη!

Μουσική πρόταση: Ένας αθέατος σφυγμός

Εμπνευσμένη μουσική (Γιάννης Μαρκόπουλος), εξαιρετικοί στίχοι (Μανώλης Πρατικάκης), καταπληκτική εκτέλεση (Βασίλης Λέκκας).

Ένα διαμαντάκι!

Ένας αθέατος σφυγμός

γοργός και διψασμένος

σα ζαρκάδι, που κατεβαίνει

αιώνια στην πηγή.

Πολλά μπράβο βέβαια και στον δημιουργό του βίντεο Nikol12009.

Γιατί άραγε;

Δεν μπορώ να μην παραθέσω το τέλος του άρθρου του Κώστα Γιαννακίδη στο Protagon.gr:

Τσίπρας και Καμμένος κάνουν λόγο για «λύση έξω από τρόικα και μνημόνιο». Γιατί δεν την περιγράφουν; Γιατί δεν πετιούνται ως τη Λευκωσία να τη δώσουν και στους αδερφούς μας; Σε δύο ώρες μπορούν να βρίσκονται στο βήμα της Βουλής που λέει τα περήφανα «όχι».

Τότε τι είναι δεξιό;

Άρθρο του Ανδρέα Πετρουλάκη, από το Protagon.gr

Είναι Aριστερό να υπερασπίζεσαι έναν φορολογικό παράδεισο;

Είναι Aριστερό να υπερασπίζεσαι τη διάσωση τραπεζών με χρήματα των Ευρωπαίων φορολογουμένων; Είναι Aριστερό να διαψεύδεις τον ίδιο τον εαυτό σου, όταν -για ακριβώς αυτό- κατηγορούσες τις επιλογές που ακολουθήθηκαν σε άλλες χώρες;

Είναι Αριστερό να υπερασπίζεσαι την ασφάλεια του παρκαρισμένου, αδιαφανούς, διεθνούς χρήματος που γνωρίζεις ότι -ακόμα κι αν δεν προέρχεται από εγκληματικές δραστηριότητες- προέρχεται από εκμετάλλευση της υπεραξίας της εργασίας, χωρίς να έχει αποδώσει στις κοινωνίες, από τις οποίες προέρχεται το αναλογούν μέρισμα;

Είναι Aριστερό να υπερασπίζεσαι αυτού του είδους την ανάπτυξη μιας χώρας, ως σχεδόν αποκλειστικώς παρόχου, δηλαδή υπηρεσιών στην ασφαλή διαφύλαξη μαύρου χρήματος;

Είναι Aριστερό να κλείνεις τα μάτια σε αυτήν την πραγματικότητα, αναζητώντας άλλοθι σε παραδείγματα άλλων χωρών που ασφαλώς κάνουν το ίδιο, τα οποία όμως έχεις καταγγείλει στο παρελθόν για να τα επικαλείσαι τώρα, που θέλεις να αθωώσεις τον δικό σου παράδεισο, αποσιωπώντας επιπλέον ότι οι χώρες αυτές δεν ζήτησαν να σώσουν τις τράπεζές τους οι ευρωπαίοι μισθωτοί;

Είναι Aριστερό να υπερασπίζεσαι τη φαλκίδευση του πλούτου μιας χώρας για γενεές, προκειμένου να γλιτώσει από τη φορολόγηση το αδιαφανούς προέλευσης χρήμα μεγαλοκαταθετών;

Είναι Aριστερό να υποστηρίζεις τη χρησιμοποίηση των αποθεματικών των Ασφαλιστικών Ταμείων, τις τωρινές και  μελλοντικές συντάξεις δηλαδή, προ του κινδύνου να μειωθούν τα σχεδόν ανεξέλεγκτα παρκαρισμένα κεφάλαια Ρώσων ολιγαρχών;

Είναι Aριστερό να ξεχνάς αυτά που κατήγγειλες και είχες δίκιο, όταν στη δική σου χώρα οι κυβερνήσεις εξανέμιζαν επί χρόνια τις περιουσίες των Ταμείων για να έχουν καταντήσει τώρα ετοιμόρροπα;

Είναι Aριστερό να προεξοφλείς τα κέρδη που θα έχουν τα παιδιά σου και τα εγγόνια σου από τον ορυκτό πλούτο του τόπου τους και να τους τα στερείς για να μη θίξεις τους σκοτεινούς μεγαλοκεφαλαιούχους;

Είναι Aριστερό να επικροτείς τον υπέρμετρο πολιτικό και οικονομικό ρόλο της εκκλησίας σε μια χώρα;

Είναι Aριστερό να κλείνεις τα μάτια στην προοπτική να υποθηκευτεί το μέλλον ενός τόπου στα σχέδια μιας υπερδύναμης, και εσύ να έχεις να καταγγείλεις μόνο τον κίνδυνο για τις καταθέσεις των υπηκόων της υπερδύναμης;

Είναι Aριστερό να υπερασπίζεσαι το απαραβίαστο των, σε μεγάλο βαθμό, ύποπτων καταθέσεων ενός φορολογικού παραδείσου, που είναι συνδεδεμένος με πολλά σκάνδαλα της δικής σου χώρας, όταν έχεις δώσει μάχες για να έρθουν στο φως λίστες καταθετών σε τράπεζες άλλων χωρών και έχεις χειροκροτήσει τους Βαξεβάνηδες που τις έχουν δημοσιεύσει;

Και, τελικά, είναι Aριστερό να εμποδίζεις τους καπιταλιστές να βγάλουν μόνοι τους τα μάτια τους όταν θέλουν να ρίξουν στην πυρά το Ιερό Δισκοπότηρο του Καπιταλισμού, δηλαδή την Τραπεζική Πίστη, όταν ο αγώνας της αριστεράς φύσει και θέσει θα έπρεπε να είναι απέναντι; Με το μέρος, δηλαδή, μόνον των μικρών καταθετών και όχι των τραπεζών;