Το ότι ο Βενιαμίν Φραγκλίνος ήταν ο εφευρέτης του αλεξικέραυνου είναι πολύ πιθανό να το έχετε ακούσει. Άλλωστε αυτός ο ιδιαίτερα χαρισματικός πολιτικός άνδρας είχε εξαιρετικές επιστημονικές γνώσεις και έκανε και άλλες εφευρέσεις.
Τι σχέση, όμως, μπορεί να έχει με το αλεξικέραυνο ο Ροβεσπιέρος;
Κι όμως. Ο μεγάλος επαναστάτης, όταν ήταν νέος δικηγόρος, υπερασπίστηκε στο δικαστήριο ένα συνάδελφό του δικηγόρο, τον οποίον είχαν μηνύσει οι γείτονές του, επειδή είχε βάλει στη σκεπή του ένα αλεξικέραυνο! Οι γείτονες υποστήριζαν ότι με τον τρόπο αυτόν θα επέσυρε την οργή του Θεού και ότι μαζί με τον αμαρτωλό θα πλήρωναν και εκείνοι το τίμημα! Απείλησαν ότι θα κάψουν το σπίτι του και ο δικαστής της περιοχής τον υποχρέωσε να το κατεβάσει!
Για την ιστορία ο Ροβεσπιέρος κέρδισε την υπόθεση και μάλιστα καμάρωνε γι΄αυτό σε μια επιστολή που έστειλε αργότερα στον Βενιαμίν Φραγκλίνο!
Υπάρχει ένα στατιστικό μοντέλο, που χρησιμοποιούν οι γλωσσολόγοι και που βασίζεται στο ρυθμό αντικατάστασης κοινών όρων από το λεξιλόγιο.
Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες της μεθόδου, που δύσκολα μπορώ άλλωστε να καταλάβω, αλλά οι ειδικοί τη θεωρούν αρκετά αξιόπιστη και τη χρησιμοποιούν για να προσδιορίσουν την αρχαιότητα κειμένων.
Μάλιστα επισημαίνεται η ομοιότητά της με τον προσδιορισμό της γενετικής ιστορίας της ανθρωπότητας, αφού και στην περίπτωση της γλώσσας χρησιμοποιούνται φυλογενετικά δέντρα βασισμένα στους ρυθμούς αντικατάστασης των λέξεων, κάτι όπως οι μεταλλάξεις του γενετικού υλικού.
Με τον τρόπο λοιπόν αυτό και με τη χρήση συγκρίσεων ανάμεσα στη χιττιτική γλώσσα, τη γλώσσα των ομηρικών ποιημάτων και τη μοντέρνα ελληνική, προσδιόρισαν τη χρονολογία της δημιουργίας της Ιλιάδας γύρω στο 762 πΧ (ή έστω 50 χρόνια πριν ή μετά από αυτή την ημερομηνία).
Ενδιαφέρον αν μη τι άλλο, αφού άλλωστε ταιριάζει και με τις υφιστάμενες ιστορικές ενδείξεις.
Δεν είχα δίκηο που κατηγορούσα συλλήβδην όλους μας για τη βαθιά κρίση της χώρας. Κρίση που πρώτιστα είναι πολιτισμική και μετά, σαφώς, και οικονομική.
Οι πολλοί δεν έχουν καμιά ευθύνη. Η μεγάλα μάζα του λαού δεν συμμετείχε με κανένα τρόπο σ΄αυτή την ολέθρια ολισθηρή πορεία. Οι πραγματικοί αγωνιστές της ζωής δεν έχουν συνήθως χρόνο για μηχανορραφίες, απάτες και φοροδιαφυγές!
Είχα, όμως, δίκηο για εκείνους που αποτελούν τον δικό μου κύκλο, αυτούς που έβλεπα και με τους οποίους είχα να κάνω σε καθημερινή βάση. Επικοινωνώντας είτε άμεσα μαζί τους, είτε μέσω των ΜΜΕ. Τους επώνυμους, ημιεπώνυμους και επωνυμίζοντες. Εκείνους που κρατούσαν το τιμόνι και έκοβαν τα εισιτήρια. Τους τάχα ελεγκτές και τους προσποιούμενους τους ελεγχόμενους. Που χάραζαν και χαράζουν την πορεία με κομπασμό και περισσή αυτοπεποίθηση για τις ικανότητές τους. Που στην αλήθεια δεν είναι κάτι περισσότερο από ένα φανταχτερό περιτύλιγμα ευνοιοκρατίας σε ελαττωματικούς πάρεξ χρωματιστούς ή και φωσφωρίζοντες φελλούς.
Όλους εμάς, δηλαδή! Που δεν είμαστε οι πολλοί, αν και έτσι νομίζουμε! Απλά είμαστε εμείς, που έχουμε τις ντουντούκες, τα μικρόφωνα, τις υπερηχητικές εξατμίσεις και τις wi-fi συνδέσεις.
Είμαι σίγουρος τώρα πια. Αν αυτή η χώρα μπορούσε να κάνει τη μεγάλη ανατροπή και να δώσει τα ηνία της πορείας της στα παιδιά του μεροκάματου, στη γενιά των 600 ευρώ μικτών αποδοχών και στα παιδιά των μεταναστών που ποθούν να λογίζονται ελληνόπουλα, τότε πραγματικά θα ξημέρωνε μια καινούργια μέρα...
Αυτό, όμως, δυστυχώς είναι ένα ανέφικτο όραμα... Περιοριζόμαστε απλά στην αναζήτηση μιας νέας κουρελίτ με τάχα μου αριστερή ιδεολογία ή και βαυκαλιζόμαστε με την ιδέα μιας καθαροχέρας φασιστικής δεξιάς με εθνικιστικά παραληρήματα, που αμφότερες στην ουσία προέρχονται από τό ίδιο προβληματικό λιγδερό καζάνι, που τροφοδοτεί ανέκαθεν την άρχουσα τάξη.
Εκείνοι που θα μπορούσαν είναι καταδικασμένοι στην ασφυξία. Με ή χωρίς μεταφορική σημασία.
Όχι επειδή υπάρχει κρίση. Όχι επειδή οι δουλειές είναι δύσκολες. Όχι επειδή με ζορίζει το δάνειο. Αλλά επειδή ζω σε μια χώρα που οι συμπατριώτες μου μάλλον δεν αγαπούν τελικά, μιας και αγάπη χωρίς σεβασμό δεν υπάρχει. Δεν μιλώ για τους φοροφυγάδες, τους επαγγελματίες συνδικαλιστές, τα πάσης φύσεως λαμόγια. Μιλώ για μια πολύ μεγαλύτερη, φοβάμαι, μάζα. Που κοιτάζει αποκλειστικά και μόνο την πάρτη της, τον παρά της, τον κύκλο της, το σπίτι της, αδιαφορώντας παντελώς για ό,τι κοινό. Που δεν τηρεί κανέναν κανόνα - ούτε καν τους στοιχειώδεις της καλής συμπεριφοράς - και δεν έχει και κανέναν σκοπό να τους τηρήσει ποτέ. Που περιμένει πάντα από κάποιον άλλον, κάποιον αόριστο τρίτο - συνήθως αυτός λέγεται κράτος όταν δεν λέγεται μαλάκας - να κάνει τα πάντα για λογαριασμό του: απ' το να του βρει δουλειά μέχρι να του καθαρίσει τα σκαλιά όταν χιονίσει. Είναι κακόγουστος, κακότροπος και κακόπιστος. Δεν λέει καλημέρα, παρακαλώ κι ευχαριστώ. Πετάει το σκουπίδι του στον δρόμο. Καπνίζει στο εστιατόριο γιατί έτσι γουστάρει. Αγνοεί επιδεικτικά την ουρά στα τυριά κι αν του το υπενθυμίσει κανείς ενοχλείται μεγαλοφώνως. Βγάζει τον σκύλο βόλτα - αν τον βγάλει - και δεν διανοείται να μαζέψει τα κουραδάκια του. Το μπαλκόνι του είναι η αποθήκη του και στα παλιά του τα παπούτσια αν εσύ πίνεις καφέ με θέα τη σκεβρωμένη σιδερένια ντουλάπα και δυο σφουγγαρίστρες. Κτίζει τριώροφο και σε κάθε βεράντα βάζει άλλα κάγκελα - λες και τα πήρε ρετάλια από καλάθι. Ακούει πως κάτι καλό έγινε κι αντί να χαρεί, ψάχνει να βρει τον λάκο στη φάβα. Δεν τον θέλω πια στην καθημερινότητά μου. Έχει καταστρέψει την πατρίδα μου. Είναι μίζερος και κινδυνεύω να με πάρει μπάλα η μιζέρια του. Ναι, λοιπόν. Αν ήμουν δεκαοκτώ, εικοσιοκτώ, τριανταοκτώ, θα ήμουν κολλημένη σ' ενα PC και θα έψαχνα τα job opportunities ανά τον κόσμο. Θα έφευγα όχι για μια καλύτερη δουλειά, όχι για περισσότερα λεφτά, αλλά για να ξαναβρώ την ποιότητα της καθημερινότητάς μου. Τις αξίες της οργανωμένης κοινωνίας - που θα ήθελα να μάθουν τα παιδιά μου- της συλλογικής εργασίας, της κοινωνικής προσφοράς, του εθελοντισμού. Τη χαρά του να κυκλοφορώ ελεύθερα στο δρόμο, να παίρνω το λεωφορείο όποτε θέλω και να μου λέει καλημέρα η ταμίας στο σουπερμάρκετ. Κι ας ήταν γκρίζος ο ουρανός κι ας μην είχε θάλασσα. Το τίμημα που πληρώνουμε γι' αυτόν τον γαλανό ουρανό είναι τεράστιο. Δεν είμαι ούτε δεκαοκτώ, ούτε εικοσιοκτώ, ούτε τριανταοκτώ. Αλλά κοιτάζω που και που, λάγνα, τις αγγελίες στο guardianjobs και δεν δυσκολεύομαι καθόλου να με δω να φεύγω.
Διασκευή στα ελληνικά του πολύ γνωστού και προσωπικά πολύ αγαπημένου μου τραγουδιού του Αυστραλού Nick Cave Where the Wild Roses Grow, από τον Παναγιώτη Μάργαρη στην κιθάρα, τον Διονύση Τσακνή και τη Μελίνα Κανά.
Μια συμπαθητική προσπάθεια...
Στίχοι: Διονύσης Τσακνής
Μουσική: Nick Cave
Ερμηνεία: Διονύσης Τσακνής - Μελίνα Κανά
Original lyrics: Nick Cave
Πρώτη εκτέλεση: Nick Cave - Kylie Minogue
Στις φλέβες μου είσαι η φλόγα
Κι ο αέρας τη σάρκα μου καίει
Στων ερώτων την άγνωστη χώρα
Νικητές, νικημένοι κι ωραίοι
Με την πρώτη ματιά, όλα ήρθαν απλά
Σαν είδα στο γέλιο σου φως
Μια σταγόνα στο χιόνι με αίμα
Σε θέλω κι ας είσαι φωτιά και λυγμός
Στο μισό της στιγμής, στο νερό της βροχής
Στο βάθος εκεί, η σιωπή μου μιλάει
Ανθός και αγκάθι φθηνής εποχής
Μ' αντέχω θα δεις στον καιρό που κυλάει
Στις φλέβες μου είσαι η φλόγα
Κι ο αέρας τη σάρκα μου καίει
Στων ερώτων την άγνωστη χώρα
Νικητές, νικημένοι κι ωραίοι
Πώς να διώξω τη λύπη μακριά σου
Της ανάσας μου να σου δώσω την πνοή
Σε τέτοιο καιρό, καραβάκι μικρό
Πώς να σωθείς στων πολλών τη βουή
Εγώ ζω σα σκιά, μη με ψάχνεις εδώ
Ποτάμι θολό που περνάει μπροστά σου
Μην κάνεις το λάθος και μπεις στο νερό
Τη θλίψη για πάντα θα έχεις κοντά σου
Στις φλέβες μου είσαι η φλόγα
Κι ο αέρας τη σάρκα μου καίει
Στων ερώτων την άγνωστη χώρα
Νικητές, νικημένοι κι ωραίοι
Στα μαύρα φτερά της ψυχής μου
Ήρθες και πάλι εδώ να κρυφτείς
Μα ο έρωτας είναι γλυκιά φυλακή
Που δεν την αντέχει στο τέλος κανείς
Μα όσο κι αν θέλεις να μείνεις εδώ
Θα σε πάρω μαζί με οδηγό μου το πάθος
Σ' αυτό το ποτάμι και στον άγριο βυθό
Κι ας το ξέρω πως ήτανε όλα ένα λάθος
Στις φλέβες μου είσαι η φλόγα
Κι ο αέρας τη σάρκα μου καίει
Στων ερώτων την άγνωστη χώρα
Νικητές, νικημένοι κι ωραίοι
Να όμως και το εξαιρετικό πρωτότυπό με τον Nick Cave και την Kylie MInogue και με τους πρωτότυπους -και πιο "σκληρούς"- στίχους.
CHORUS:
They call me The Wild Rose
But my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know
For my name was Elisa Day
From the first day I saw her I knew she was the one
As she stared in my eyes and smiled
For her lips were the colour of the roses
They grew down the river, all bloody and wild
When he knocked on my door and entered the room
My trembling subsided in his sure embrace
He would be my first man, and with a careful hand
He wiped the tears that ran down my face
CHORUS
On the second day I brought her a flower
She was more beautiful than any woman I'd seen
I said, 'Do you know where the wild roses grow
So sweet and scarlet and free?'
On the second day he came with a single rose
Said: 'Will you give me your loss and your sorrow?'
I nodded my head, as I layed on the bed
He said, 'If I show you the roses will you follow?'
CHORUS
On the third day he took me to the river
He showed me the roses and we kissed
And the last thing I heard was a muttered word
As he stood smiling above me with a rock in his fist
On the last day I took her where the wild roses grow
And she lay on the bank, the wind light as a thief
As I kissed her goodbye, I said, 'All beauty must die'
And lent down and planted a rose between her teeth
Προκαλεί σόκ η ευκολία με την οποία αντικαθιστούμε τα πρόσωπα, που χάνονται από τη ζωή μας, πόσο βιαζόμαστε να καλύψουμε τις όποιες άδειες θέσεις, πόσο έντονα αντιδρούμε στην πιθανή ελάττωση του αριθμού των χαρακτήρων που μας περιτριγυρίζουν, χωρίς τους οποίους δεν μπορούμε να επιβιώσουμε και πως, την ίδια στιγμή, όλοι μας προσφερόμαστε για να καλύψουμε τις κενές θέσεις άλλων, που μας προτείνονται, επειδή αντιλαμβανόμαστε και συμμετέχουμε όλοι σ' αυτόν τον παγκόσμιο και αέναο μηχανισμό υποκατάστασης, που επηρεάζει τους πάντες και φυσικά και εμάς, και έτσι αποδεχόμαστε το ρόλο μιας κακής απομίμησης, ενώ βρίσκουμε και τον εαυτό μας κυκλωμένο από ολοένα και περισσότερες από αυτές.
Από το βιβλίο του Javier Marias Your Face Tommorow, Fever and Spear, σε δική μου μετάφραση από την αγγλική έκδοση.
Ένα σχετικά άγνωστο τραγούδι του Σωκράτη Μάλαμα, από ζωντανή εκτέλεση με τη Μαρία Παπανικολάου.
Πρόκειται για το "Κι εσύ ξεχνάς" σε στίχους Γιάννη Τσατσόπουλου, που η πρώτη εκτέλεση ήταν της Μελίνας Κανά.
Το προτείνω με τη Μαρία Παπανικολάου, που μου φάινεται ενδιαφέρουσα και ως φωνή, αλλά και ως παρουσία.
Θέλει καρδιά για να γυρνάς τα Σαββατόβραδα μόνος
βαρύ κορμί για να πατάς και να ζορίζεται ο πόνος
έχει η ζωή μαστίγιο καρδιά να σε λαβώνει
σ’ ένα φαιδρό ισοζύγιο τις συντροφιές χρεώνει
Σ’ άφησα πίσω μου σε κάποιο κάθισμα
ν’ αλλάζεις λόγια και να γελάς
δρόμοι ανάστροφοι, τόξα αμφίδρομα
μ’ εξουθενώνουν κι εσύ ξεχνάς
Της νύχτας το κυνηγητό σαν ιστορία τρόμου
με των σκυλιών το ουρλιαχτό τον ίσκιο του αστυνόμου
Ένα "καλοστεκούμενο" ελληνικό μυθιστόρημα είναι το Μυστικό της Έλλης. Πρόκειται για ένα αρκετά καλογραμμένο αφήγημα, εξαιρετικά μέχρι θάλεγα "ενοχλητικά" σύγχρονο και έντονα ρεαλιστικό.
Μια από τις ικανότητες αυτού του συγγραφέα είναι θαρρώ αυτή η αρμονική συνύπαρξη μιας καθημερινής, σχεδόν "πεζής" ιστορίας, με ένα από παντού αναδυόμενο ρομαντισμό, ένα μείγμα της σκληρής ματιάς της σημερινής ζωής σε μια υποβαθμισμένη αθηναϊκή γειτονιά και της τρυφερότητας που μπορεί ακόμη να υπάρχει στις ψυχές, σε κάποιες έστω απ' αυτές.
Ένα μυστικό αλλιώτικο από τα συνηθισμένα, ανατρεπτικό, ευάλωτο εκεί που παραδοσιακά οφείλει να είναι επτασφράγιστο και αντίθετα σθεναρό εκεί που η ματαιοδοξία μας συνήθως οδηγεί στην παραβίασή του.
Μια ιστορία χωρίς μεγάλες ανατροπές, με μια πορεία σχεδόν προδιαγεγραμμένη, μελαγχολική, που ωστόσο αφήνει στο τέλος μια νότα γλυκιά και αν όχι ακριβώς αισιόδοξη, τουλάχιστον όμως παρηγορητική.
Σίγουρα μια καλή προσπάθεια.
*Ο Θεόδωρος Γρηγοριάδης γεννήθηκε στο Παλαιοχώρι Παγγαίου του νομού Καβάλας το 1956.
Μετά τη μεγάλη νίκη των Αθηναίων εναντίον των Περσών στο Μαραθώνα το 490 πΧ, ο στρατηγός των νικητών, ο Μιλτιάδης, ζήτησε από το Δήμο να του δοθεί στεφάνι από κλαδί της ιερής ελιάς.
Τότε σηκώθηκε κάποιος Σωχάρης, από το δήμο της Δεκέλειας και είπε: "Ακου Μιλτιαδη, όταν αγωνιστείς μόνος σου και νικήσεις τους βαρβάρους, τότε να έχεις και την αξίωση να τιμηθείς εσύ μονάχα". Οι Αθηναίοι είπαν λοιπόν όχι στον μεγάλο τους αρχηγό της μάχης του Μαραθώνα!
'Ηταν μια εποχή που η ανταμοιβή που επιζητούσε κάποιος για μια νίκη που άλλαξε την πορεία ολόκληρης της ανθρωπότητας ήταν ένα κλαδί ελιάς!
Ένα κλαδί ελιάς, που ούτε αυτός δεν θεωρήθηκε άξιος να αποκτήσει!!!!
Μια αιώνια υπόμνηση για το πόσο αλλάζουν οι αξίες και οι συμβολισμοί, όχι όμως οι άνθρωποι!!
Άξιος παραμυθάς ο Καλπούζος*. Και γράφει ωραία και δένει την πλοκή του, ακόμη κι όταν ανακατεύει πραγματικά γεγονότα και φαντασία.
Ιστορικό μυθιστόρημα θα μπορούσε να το πει κανείς αυτό του το βιβλίο. Η ιστορία ενός έλληνα της Πόλης του Τζαννή Κομνά, της οικογένειάς του και των φίλων του, περιπλανήσεις και ηρωϊσμοί, η σκληρότητα και οι διωγμοί, που γεννά η θρησκευτική αντιπαλότητα, αλλά και οι δυνατές φιλίες που οι μερικές φορές ξεπηδούν ανάμεσα σε παραδοσιακούς εχθρούς. Σχέσεις δηλαδή ανθρώπινες και σχέσεις ερωτικές, όλα αυτά αρκετά καλά δεμένα και με σωστές ως επι το πλείστον αναλογίες. Σχέσεις ανάμεσα στους άγιους και τους δαίμονες του τίτλου.
Η εποχή είναι τα χρόνια πριν και μετά την ελληνική επανάσταση του 1821 και το κύριο θέατρο είναι η Κωνσταντινούπολη, αυτή η περίπαθη και χιλιοτραγουδισμένη...
Ενδιαφέρουσα και η γλώσσα, που διαφέρει ανάλογα με τον αφηγητή, που δεν είναι μόνο ο πρωταγωνιστής, αλλά και αρκετοί άλλοι από τον περίγυρό του. Με πλήθος τούρκικες λέξεις ανακατεμένες με τις ελληνικές, αλλά με αρκετά καλές υποσημειώσεις για να μην χάνεις τον μπούσουλα. Και βέβαια δεν μπορείς παρά να αποδεχτείς το γεγονός, ότι πάμπολλες από αυτές τις εκφράσεις των Τούρκων έχουν περάσει στο δικό μας καθημερινό λεξιλόγιο και πολλά συμπατριωτών μας παρονόματα έχουν τις ρίζες τους εκείθε...
Η ιστορία αρχίζει και τελειώνει με δυό καταστροφικές πυρκαγιές που λάβωσαν την Πόλη και που πλαισιώνουν με τον τρόπο τους τη μεγάλη φωτιά της επανάστασης, που σημάδεψε τον ελληνισμό και τον κόσμο.
Μια ευχάριστη ανάγνωση...
* Άλλο του βιβλίο που έγινε επίσης μπεστ-σέλλερ είναι το Ιμαρέτ (Στη σκιά του ρολογιού), ακόμη ένα ιστορικό μυθιστόρημα.
Οι αδελφές Ελένη και Σουζάνα Βουγιουκλή είναι δυο πολύ ταλαντούχες καλλιτέχνιδες, που τραγουδούν σε 20 γλώσσες και διαλέκτους, αποδίδοντας κυρίως παραδοσιακά τραγούδια. Πολύ συχνά τραγουδούν a capella (χωρίς τη συνοδεία οργάνων), όπως και στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Εδώ πρόκειται για μια μουσική διασκευή του χριστιανικού ύμνου του Λιβάνου Wa habibi... από τον Χριστόδουλο Χάλαρη, σε στίχους του Νίκου Γκάτσου.
Το Υπουργείο Παιδείας προωθεί το σχέδιο Αθηνά στα Πανεπιστήμια με σκοπό να βάλει τάξη στην αναρχία που επικρατεί το χάρτη της Ανώτατης Εκπαίδευσης.
Συνοδεύει μάλιστα τις προτάσεις του με την καταγραφή κωδικοποιημένων κριτηρίων, που υποτίθεται ότι ελήφθησαν υπ' 'οψιν κατά την υποβολή των σχετικών προτάσεων.
Υπάρχει, λοιπόν, για παράδειγμα το κριτήριο Κ.2.1. που αναφέρει:
Θεραπεία αδικαιολόγητης διασποράς/επιστημονικής απομόνωσης Τμημάτων ή και ΑΕΙ.
Υπάρχουν ακόμη τα κριτήρια Κ.1.3 και Κ.1.4, που λαμβάνουν υπ' όψιν την παρουσία ελάχιστου αριθμού Τμημάτων ανά Σχολή ή τον αριθμό αυτοτελών ακαδημαϊκών μονάδων, τα οποία υποτίθεται πρέπει να "διορθωθούν".
Ας πάρουμε τώρα την πρόταση που κάνει το σοφό Υπουργείο με τα κριτήριά του για το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας.
Το συγκεκριμένο Πανεπιστήμιο έχει το σημαντικό πρόβλημα της μεγάλης διασποράς, αφού ήδη έχει Τμήματα σε 4 πόλεις (Βόλος, Λάρισα, Καρδίτσα, Τρίκαλα). Η λύση που προτείνεται για να θεραπευθεί η διασπορά; Μήπως η σύμπτυξη κάποιων Τμημάτων με τελική παρουσία του Πανεπιστημίου σε λιγότερες πόλεις; Θα αστειεύεστε βέβαια.
Αντίθετα προτείνεται η προσθήκη ενός επιπλέον Τμήματος σε μια ακόμη πόλη, τη Λαμία, εκεί που ήδη είναι μόνο του και απελπιστικά απομονωμένο !!!!!!! (επτά θαυμαστικά).
Αυτή τη στιγμή το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας έχει 4 Σχολές και δύο ανεξάρτητα Τμήματα. Σύμφωνα με τα κριτήρια που προαναφέρθηκαν θα έπρεπε να εντάξει τα δύο ανεξάρτητα Τμήματα σε υφιστάμενες Σχολές και μάλιστα να προτείνει αν είναι δυνατόν και περιορισμό του αριθμού των Σχολών.
Ποια είναι η πρόταση; Μα φυσικά η προσθήκη μιας ακόμη Σχολής, στην οποία κατά πλήρη απαξίωση των κριτηρίων που αναφέρθηκαν εντάσσει ένα μόνο Τμήμα!!!!!!! (επτά νέα θαυμαστικά).
Αυτό είναι το μάθημα αξιοπιστίας που παίρνει η ακαδημαϊκή κοινότητα και η κοινωνία στο σύνολό της από το Υπουργείο Παιδείας.
Σήμερα μουσική κάντρι. Ένα κλασσικό τραγούδι, το Jolene, που έγινε πολύ γνωστό με τη φωνή της Dolly Parton, που άλλωστε το έγραψε το 1974, αλλά που εδώ το αποδίδει νομίζω πολύ καλά η νεαρή και χαριτωμένη Miley Cyrus.
Οι στίχοι αποδίδουν την παράκληση μιας απλή γυναίκας προς την όμορφη και χαρισματική Jolene, να μην της κλέψει τον άντρα της, απλά επειδή μπορεί να το κάνει.
Η Dolly Parton, που έγραψε το τραγούδι, λέει ότι βασίζεται σε μια πραγματική ιστορία, που αφορά την ίδια και τον άντρα της, που κάποια όμορφη κοκκινομάλα προσπάθησε κάποτε να της τον πάρει.
Όταν ο Θεμιστοκλής πρότεινε το 480 πΧ στους Αθηναίους να εγκαταλείψουν την πόλη τους και να μπουν στα πλοία για να πολεμήσουν τους επερχόμενους Πέρσες, οι περισσότεροι ήταν αντίθετοι και βέβαια αυτή η άρνηση καλλιεργήθηκε και από τους πολιτικούς του αντιπάλους.
Εξαίρεση αποτέλεσε ο Κίμων, ο οποίος αν και ανήκε στην αντίπαλη πολιτική μερίδα, είπε το μεγάλο ναι και αφού ανέβηκε και αφιέρωσε το χαλινάρι του αλόγου του στο ναό της Αθηνάς-υπονοώντας ότι δεν ήταν οι ιππείς, που χρειάζονταν στη συγκεκριμένη συγκυρία- κατηφόρισε με τους φίλους του προς τη θάλασσα και συνετέλεσε στη μεταστροφή του κλίματος υπέρ της άποψης του Θεμιστοκλή. Μάλιστα ο Κίμων ήταν από τους διακριθέντες για τη γενναιότητά του στη ναυμαχία της Σαλαμίνας, που ακολούθησε.
Άρθρο της Φωτεινής Tσαλίκογλου, από το Protagon.gr
Σοκάρουν τα αλλοιωμένα πρόσωπα των συλληφθέντων στην υπόθεση της τρομοκρατίας. Όπως σοκάρει και η ίδια η υπόθεση της τρομοκρατίας που υπονομεύει τα θεμέλια της δημοκρατίας και εντείνει τα δεινά της σπαρασσόμενης από την κρίση χώρας μας.
Σε όσα μας ταράζουν όμως ας αφήσουμε μια μικρή θέση και σε κάτι άλλο. Η κακοποίηση (είτε κατά τη διάρκεια, είτε μετά τη σύλληψη) όχι μόνο δεν συγκαλύφθηκε, αλλά αντίθετα δηλώθηκε απερίφραστα και μάλιστα με περισσή σπουδή. Τα παραμορφωμένα πρόσωπα παρέλασαν ξανά και ξανά στα μίντια μέσα σε όλη τη νατουραλιστική αλήθεια τους. Εκείνο το άλλο που παραξενεύει λοιπόν εδώ, εστιάζεται όχι στην κακοποίηση ή μη κακοποίηση των υπόπτων αλλά στην υπερ-προβολή της.
Στον μακρύ κατάλογο των σοκ η μη συγκάλυψη της παραμόρφωσης και ο υπερ-φωτισμός της (που επιπλέον δυσχεραίνει την αναγνωρισιμότητα των υπόπτων) έρχεται να προσθέσει τη δική της ανατριχίλα. Η προβολή ξανά και ξανά των αλλοιωμένων προσώπων δικαιώνει εκείνον που έλεγε «να φοβάσαι, να φοβάσαι, να φοβάσαι παιδί μου, έτσι μόνο θα γίνεις έντιμος πολίτης». H επίδειξη μιας ισχυρής κατασταλτικής δύναμης απέναντι στην εκτροπή, που δικαιούται αν χρειαστεί, ακόμα και να παραβιάζει τα όρια του κράτους δικαίου, μοιάζει να αποτελεί ένα αναγκαίο συστατικό της τάξης πραγμάτων σήμερα.
Υπάρχει εξ αντικειμένου η σύγκρουση ανάμεσα στο έννομο αγαθό της τάξης και της ασφάλειας και στο έννομο αγαθό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Υπάρχει όμως και μια άλλη υποβόσκουσα αξιακή σύγκρουση, πιο υπόγεια, πιο άρρητη, και γιαυτό πιο υποβολιμαία: H σύγκρουση ανάμεσα στη σκοπιμότητα της προβολής της Ιδέας του Κράτους Δικαίου και στην σκοπιμότητα της προβολής της ιδέας της Μηδενικής Ανοχής. Η Ιδέα της Μηδενικής Ανοχής μοιάζει να λειτουργεί σαν μια νέα Μεγάλη Ιδέα. Ως αμετάβατη πλέον προβάλλεται ως αυταξία, επικαθορίζοντας, μεταμορφώνοντας και διαβρώνοντας την ίδια την ιδέα του κράτους δικαίου. Μεσούσης της κρίσης ίσως κάτι τέτοιο να είναι αναπότρεπτο. Ίσως να έχει κάτι το φυσικό ο θάνατος του κράτους δικαίου. Η κάθε εποχή εκτρέφει τα δικά της πτώματα και επιλέγει τους δικούς της ζωντανούς.
*Η Φωτεινή Τσαλίκογλου είναι συγγραφέας, καθηγήτρια ψυχολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
Έχω ξαναγράψει για τον μακαρίτη τον Wallace, όταν ανέφερα το πιο σημαντικό του έργο "Infinite Jest" (Ατέλειωτο αστείο).
Εδώ πρόκειται για μια σειρά από σύντομες ιστορίες, που εκδόθηκαν το 2004. Οι ιστορίες είναι όλες ενδιαφέρουσες, αν και ξεχώρισα τις "Good Old Neon", "Oblivion" και "Suffering Channel", που μου φάνηκαν περισσότερο "πλήρεις" και ενδιαφέρουσες.
Η γραφή του Wallace, αυτή η τόσο χαρακτηριστική, με την πιο απίθανη και απροσδόκητη ιδέα και σκέψη να στέκει δίπλα-δίπλα με μια λεπτομερή περιγραφή ενός κουτιού από σπίρτα, κυριαρχεί και στο βιβλίο αυτό.
Η φαντασία του συγγραφέα απογειώνεται και οργιάζει, ακόμη και όταν η βάση της ιστορίας είναι η διαμάχη ανάμεσα σε ένα παντρεμένο ζευγάρι για το αν ροχαλίζει ο σύζυγος ή αντίθετα η σύζυγος ονειρεύεται αυτό το ροχαλητό, ή για το πως θα παρουσιαστεί από ένα μοντέρνο περιοδικό ή μοναδική ιστορία ενός ιδιαίτερα προικισμένου, αλλά εξαιρετικά ντροπαλού κατά τα άλλα καλλιτέχνη, που μπορεί να δημιουργεί κατ' επίκλησιν έργα τέχνης όχι με τα μυαλό ή τα χέρια του, αλλά με το πιο απίθανο και σίγουρα το πιο απόκρυφο μέρος του σώματός του. Ή όταν ο πρωταγωνιστής διακατέχεται από βαρειές τύψεις, επειδή θεωρεί τον εαυτό του προσωποποίηση της απάτης και κριτικάρει τον ψυχαναλυτή του, που δεν έχει το θάρρος να του το πει κατάμουτρα!
Μαεστρία στη γραφή, η γνωστή επιμονή του συγγραφέα στη λεπτομέρεια, εξαιρετικό χιούμορ, όρεξη δηλαδή να έχει κανείς και η απόλαυση περιμένει.
Το μόνο σχετικό "μειονέκτημα", που άλλωστε αφορά τις μικρές ιστορίες πολλών εξαιρετικών συγγραφέων είναι ένα αίσθημα "ανεκπλήρωτου", που αφήνουν όταν τις τελειώσεις. Μήπως όμως είναι και αυτό στοιχείο της σαγήνης τους;
"Χαμοφτεριασμένη" ήταν η γυναίκα της Μανιάτικης κοινωνίας που δεν ήταν απλά φτωχή, αλλά είχε και άνδρα που θεωρούταν κατώτερος, δειλός.
Τα ίδια κριτήρια ίσχυαν και στη Σουλιώτικη κοινωνία του τέλους του 18ου αιώνα, όπου η θέση της γυναίκας στις συναναστροφές (όποιες ήταν αυτές, από την εκκλησία μέχρι τη σειρά στο γέμισμα της στάμνας στην πηγή) ήταν αντανάκλαση όχι απλά της φτώχειας, αλλά και της έλλειψης γενναιότητας του άνδρα της.
Στις κοινωνίες αυτές δηλαδή η φτώχεια θεωρούνταν αποτέλεσμα δειλίας και οκνηρίας και άξιζε κάθε περιφρόνησης.
Αυτό είχε βέβαια την εξήγησή του, καθώς ο πλουτισμός στις κοινωνίες αυτές, ιδιαίτερα του Σουλίου, εκείνη την εποχή που περιγράφω, ήταν αποτέλεσμα αρπαγών, εκβιασμών, τοκογλυφίας και παροχής υπηρεσιών "προστασίας" προς τους αδύνατους και ταλαιπωρημένους (και) από τους Τούρκους κατοίκους των οικισμών της περιοχής.
Η γυναίκα λοιπόν έπρεπε να παίξει και αυτή το ρόλο της και να επηρεάσει ανάλογα τον άνδρα της, για το λόγο τούτο και η περιφρόνηση και προς το δικό της πρόσωπο.
Αν τα παραπάνω αποτελούν αντικειμενική ερμηνεία μιας πραγματικότητας ή εκ των υστέρων προσπάθεια δικαιολόγησης των οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων αυτών των κοινωνιών είναι ασφαλώς θέμα περαιτέρω προβληματισμού.
Η διάσημη από τη σειρά των βιβλίων του Harry Potter συγγραφέας JK Rowling έγραψε πρόσφατα το πρώτο της βιβλίο για ενήλικες.
Ο τίτλος Casual Vacancy είναι σχετικά δύσκολο να αποδοθεί στα ελληνικά. Η κατά λέξη μετάφραση είναι "Απρόβλεπτη κένωση θέσης" και ο κεντρικός πυρήνας της ιστορίας είναι ακριβώς η αλυσίδα των γεγονότων που ξετυλίγονται μετά τον αιφνίδιο και απροσδόκητο θάνατο ενός μέλους του κοινοτικού συμβουλίου μιας φανταστικής και ειδυλλιακής μικρής πόλης της Βρετανίας.
Η συγγραφέας περιγράφει με αριστοτεχνικό τρόπο τις σχέσεις, τις έριδες,τους ανταγωνισμούς και τους έρωτες μιας κλειστής κοινωνίας ανθρώπων, μεγάλων και μικρών. Μπορεί να είναι μυθιστόρημα για ενήλικες, αλλά και εδώ οι έφηβοι παίζουν τον βασικότερο ρόλο και είναι αυτοί που προσδιορίζουν σε πολύ μεγάλο βαθμό τις εξελίξεις. Φαίνεται ότι η συγγραφέας δεν μπορεί πολύ εύκολα να τινάξει από πάνω της τόσα χρόνια και τόσα βιβλία και ταινίες, όπου τα παιδιά είναι οι πρωταγωνιστές!
Η πλοκή είναι σφιχτή και καλοδουλεμένη και οι χαρακτήρες χρωματίζονται καθαρά και με επιτυχία. Τα "μικρά" που τους απασχολούν σε καμιά περίπτωση δεν αδυνατίζουν την ένταση και την επιμονή με την οποία διεκδικούν τους στόχους τους. Το αντίθετο μάλλον συμβαίνει, όπως άλλωστε και συνήθως στην ζωή μας. Και όταν κάποια στιγμή εμφανίζεται -όχι πάντως με υπερφυσικό τρόπο τύπου Harry Potter- το "φάντασμα" του πρόσφατα χαμένου κοινοτικού συμβούλου, το βιβλίο μπαίνει στην τελική και δραματική του ευθεία.
Υπάρχει λοιπόν ενδιαφέρουσα πλοκή, υπάρχουν όμορφα δομημένοι χαρακτήρες και υπάρχει και κορύφωση με τη σχετική συγκίνηση.
Εν τέλει ένα ευχάριστο ανάγνωσμα, ειδικά αν το ξεκινήσει κανείς με προσδοκίες σωστού ύψους.
Παρά το ότι ένα κόμμα αριστερής καταγωγής είναι στην κυβέρνηση, παρότι άλλο κόμμα αριστερής καταγωγής είναι αξιωματική αντιπολίτευση, ποτέ τα τελευταία χρόνια δεν ήταν τόσο μεγάλη η πολιτική απουσία της αριστεράς.
Ο ξένος παράγοντας, μέσα στον πανικό του από το ενδεχόμενο κατάρρευσης της Ευρωζώνης, δεν δίστασε να θυσιάσει τον δικομματισμό, όταν αξίωσε τη συμμετοχή της ΝΔ στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Σήμερα παρακολουθούμε σε αργή αλλά σταθερή κίνηση την προσπάθεια ανασύστασης του δικομματισμού με διαφορετικούς όμως παίκτες. Εδώ εντάσσονται και ο έρωτας για τον Ομπάμα και οι καταγγελίες για συμμορία της δραχμής και οι νοικοκυραίοι και οι συνεργασίες με τη λαϊκή δεξιά και τόσα άλλα. (Από συνέντευξη στο Real.gr)
Το Πανεπιστήμιο Τζον Χόπκινς, που εδράζεται στη Βαλτιμόρη των Η.Π.Α., πρόκειται να προσλάβει 50 επιστήμονες τα επόμενα 5 χρόνια, οι οποίοι θα καταλάβουν πανεπιστημιακές έδρες με χορηγία 250 εκατομμυρίων δολαρίων από τον Δήμαρχο της Νέας Υόρκης Μάικλ Μπλούμπεργκ.
Η χορηγία περιλαμβάνει ακόμη άλλα 100 εκατ. δολάρια, που θα διατεθούν για προπτυχιακές υποτροφίες.
Ο Μπλούμπεργκ είναι απόφοιτος του Πανεπιστημίου Τζον Χόπκινς, από το οποίο πήρε πτυχίο μηχανικού το 1964, πριν δημιουργήσει την αυτοκρατορία του των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, που τον έχει κάνει πολυεκατομμυριούχο.
Οι καθηγητές, που θα προσληφθούν θα κάνουν έρευνα σε διεπιστημονικές προκλήσεις, όπως το καθαρό νερό, η εξατομικευμένη παροχή υπηρεσιών υγείας, η αναζωογόνηση του αστικού ιστού και η επιστήμη της μάθησης. "Θα αποτελέσουν την βάση εκκίνησης για την αντιμετώπιση πολύπλοκων προβλημάτων από μια πολυεπιστημονική σκοπιά", είπε εκπρόσωπος του Πανεπιστημίου. " Οι ιθύνοντες του Ιδρύματος αναζητούν επιστήμονες που σκέφτονται έξω απο τα καθιερωμένα και που μπορούν να ξεπερνούν τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στα επιστημονικά πεδία. Ο καθένας θα συνεργάζεται με τουλάχιστον δύο τμήματα ή σχολές του Πανεπιστημίου".
Οι πρώτοι 10 καθηγητές θα διοριστούν αυτή την άνοιξη και θα ακολουθήσουν άλλοι με ρυθμό 10 το χρόνο. Εκτός από την έρευνα θα είναι υποχρεωμένοι να κάνουν και διδασκαλία στους φοιτητές.
Χωρίς να παραγνωρίζω τη διαφορά "μεγέθους" δεν μπορώ παρά να παρατηρήσω, ότι εμείς εδώ μεταξύ των καταλήψεων και των παρεμποδίσεων των συνεδριάσεων των συλλογικών οργάνων ασχολούμαστε με τα "μυστήρια" του σχεδίου "Αθηνά"! Ενώ ο νέος νόμος για τα Πανεπιστήμια εξακολουθεί να μένει σε πολλά του σημεία ανεφάρμοστος, εν πολλοίς με ευθύνη του ίδιου του Υπουργείου Παιδείας!
Το καφέ "Γκρέκο" ανοιχτό με τη σάλα στρωμένη
να `ρθουν παρέα οι φίλοι να πιούνε καφέ,
να `ρθουν κι αυτοί που στη γη μείναν τιμωρημένοι
να πουν τραγούδια της τζαζ που τα βάφτισαν μπλε.
Αϊ αϊ Αϊ αϊ Αϊ αϊ το καφέ "Γκρέκο"
τόπος συνάντησης όλων, εκλεκτών και θνητών.
Αϊ αϊ Αϊ αϊ Αϊ αϊ το καφέ "Γκρέκο"
δίαυλος ερωτευμένων και βωμός εραστών.
Πάνω στον τοίχο παλιά ζωγραφιά σε λιμάνι,
άσπρα τραπέζια μικρά και μια πίστα μπροστά.
Για την αγάπη ξανά χύνεται το μελάνι
πριν το μετάξι σχιστεί σε ζεστή αγκαλιά.
Αϊ αϊ Αϊ αϊ Αϊ αϊ το καφέ "Γκρέκο"
δάσος μικρό της αγάπης, πηγή των ρυθμών.
Αϊ αϊ Αϊ αϊ Αϊ αϊ το καφέ "Γκρέκο"
σύναξις στίχων και λόγων, συντροφιά ποιητών.
Το καφέ "Γκρέκο" ανοιχτό δυνατό μες στη μνήμη
έχει στις δυο του γωνιές Δύση κι Ανατολή,
γράφει στη μια του πλευρά καφενείο "Ειρήνη"
που οι ελπίδες λαών την κρατούν ζωντανή.
Αϊ αϊ Αϊ αϊ Αϊ αϊ το καφέ "Γκρέκο"
κόσμος καινούργιος γεννιέται μα ξυπνά ο παλιός.
Αϊ αϊ Αϊ αϊ Αϊ αϊ το καφέ "Γκρέκο"
ζήτημα πάντα ανοιχτό στη ζωή καθ’ ενός.
Με το μικρό μου φτερό θα `θελα να πετάξω,
δείκτες μετρούν και γυρίζουν τις ώρες στη γη.
Δώδεκα κι ένα λεπτό προσπαθώ να προφτάσω,
μία κι αρχίζουν ξανά οι παλιοί αριθμοί.
Αϊ αϊ Αϊ αϊ Αϊ αϊ το καφέ "Γκρέκο"
είναι μια φλέβα στο χέρι, ποταμός πορφυρός.
Αϊ αϊ Αϊ αϊ Αϊ αϊ το καφέ "Γκρέκο"
δεν είναι τόπος ν’ ανήκει στα δεσμά κανενός.
Ο Μαρά, ο περίφημος επαναστάτης και βασικός ηγέτης κατά την περίοδο της τρομοκρατίας της Γαλλικής Επανάστασης, ήταν γιατρός και έχει δημοσιεύσει αξιόλογες μελέτες και σε άλλους τομείς, όπως η φυσική και η φιλοσοφία. Μια μελέτη του μάλιστα για την θεωρία της οπτικής, η οποία έρχονταν σε αντιπαράθεση με εκείνη του Νεύτωνα, είχε κερδίσει και την υποστήριξη του Γκαίτε.
Ο Μαρά υπέβαλε το 1791 αίτηση για να γίνει μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας. Τελικά η αίτηση απορρίφτηκε από μια επιτροπή, μέλος της οποίας ήταν και ο μεγάλος χημικός Λαβουαζιέ. Είπαν λοιπόν ΟΧΙ σταν Μαρά.
Τότε ο Μαρά δημοσίευσε κείμενα εναντίον των "τσαρλατάνων", όπως τους χαρακτήριζε, που διευθύνουν την Ακαδημία των Επιστημών της Γαλλίας. Μάλιστα ονόμαζε τον Λαβουαζιέ αρχιτσαρλατάνο.
Στην περίοδο της μεγάλης του ισχύος το φθινόπωρο του 1792, όπου πρωτοστάτησε στις διώξεις εναντίον των "προδοτών" της επανάστασης, φρόντισε ο Μαρά, ώστε ο Λαβουαζιέ να είναι ένα απο τα θύματα της λαιμητόμου.
Σου δίνουν να διαβάσεις ένα κείμενο για τον Ρασπούτιν. Έχουν κάνει όμως μια "παγαποντιά". Έχουν διορθώσει την ημερομηνία γενεθλίων του, ώστε να είναι ίδια με τη δική σου ημερομηνία γενεθλίων.
Μετά το διάβασμα του κειμένου σου ζητούν με ένα σχετικό ερωτηματολόγιο τη γνώμη σου για τον διαβολοκαλόγερο. Είναι δυνατόν το μικρό "λαθάκι" στην ημερομηνία των γενεθλίων να επηρεάσει την κρίση σου;
Όχι θα πεις με όλη τη δύναμη της συνείδησής σου. Και θα το εννοείς. Δεν ρώτησες, όμως, και το υποσυνείδητό σου. Αν μπορούσες να το έκανες θα βρισκόσουν μπροστά σε μια έκπληξη.
Σε αυτή ακριβώς, που βρέθηκαν οι ερευνητές, που έκαναν μια τέτοια μελέτη. Όλοι οι συμμετέχοντες διάβασαν το ίδιο κείμενο για τον Ρασπούτιν, αλλά στους μισούς από αυτούς είχε απλά και μόνο αντικατασταθεί η ημερομηνία των γενεθλίων του ώστε να είναι ίδια με τη δική τους. Στους άλλους μισούς αυτή η παρέμβαση δεν έγινε.
Αποτέλεσμα: Σαφώς περισσότερο ευνοϊκή γνώμη για τον Ρασπούτιν όταν έχει τα ίδια γενέθλια με σένα!
Οι επιστήμονες ονομάζουν αυτό το φαινόμενο "κρυφό εγωϊσμό" και η παραπάνω διαπίστωση είναι μια από τις πολλές αυτού του φαινομένου. Μια άλλη του έκδήλωση είναι πχ η τάση να αγοράζουμε προϊόντα που θυμίζουν το όνομά μας ή να εκτιμούμε περισσότερο ανθρώπους που έχουν το ίδιο μικρό όνομα με μας ή υποστηρίζουν την ίδια ομάδα, αλλά και άλλα πολλά.
Οι ειδικοί φτάνουν μάλιστα να συσχετίζουν αυτό το χαρακτηριστικό και με πολύ σοβαρότερες αποφάσεις στη ζωή μας, όπως την επιλογή συντρόφου ή συνεργάτη, το μέρος κατοικίας μας ή το επάγγελμα, ανάλογα με κρυφές ή φανερές συσχετίσεις με πράγματα όπως τα γενέθλια, το μικρό όνομα ή το επώνυμο!
Και -προσέξτε- όλα αυτά σε επίπεδο υποσυνείδητου. Ο "σοβαρός" μας εαυτός, η συνείδησή μας δεν θα το επέτρεπεν άλλωστε!
Ο πίνακας δείχνει τις χώρες με τη μεγαλύτερη παραγωγή επιστημονικών άρθρων για το 2012. Φαίνεται ο αριθμός των άρθρων που δημοσιεύτηκαν από την κάθε χώρα και το ποσοστό από αυτά, που βρίσκονταν στα κορυφαία 1% (σε ότι αφορά αναφορές από άλλους επιστήμονες).
Η Ελλάδα της κρίσης όπως αποδεικνύεται δεν πηγαίνει καθόλου άσχημα. Το ποσοστό μάλιστα των άρθρων από τη χώρα μας, που συγκαταλέγονται στα κορυφαία της χρονιάς είναι παρόμοιο πχ με των Η.Π.Α. και της Ιταλίας και καλύτερο από αυτό της Γαλλίας ή της Ισπανίας!
Αν μη τι άλλο, ελπιδοφόρο και απόδειξη ότι παρά τις απίθανες δυσκολίες στη λειτουργία των Πανεπιστημίων μας και των Ερευνητικών Κέντρων, υπάρχουν επιστήμονες που κάνουν πολύ αξιόλογη δουλειά!
Δεν είχα διαβάσει τη Lolita και το έκανα τώρα. Θεωρείται ένα κλασσικό έργο, ένα από τα 100 καλύτερα βιβλία της αγγλικής λογοτεχνίας, αλλά και ένα από τα 100 καλύτερα μυθιστορήματα του 20ου αιώνα ή και όλων των εποχών.
Είναι γραμμένο στα αγγλικά από ένα Ρώσσο συγγραφέα, τον Vladimir Nabokov, και εκδόθηκε το 1955. Το ότι θεωρείται ένα από τα καλύτερα βιβλία της αγγλικής λογοτεχνίας, ενώ γράφτηκε από κάποιον που τα αγγλικά δεν ήταν η μητρική του γλώσσα, είναι από μόνο του μια ιδιαιτερότητα, που έχει συμβάλει στη φήμη του. Ο Νabokov, εκτός από τα βιβλία που εξέδωσε στα ρωσσικά και αγγλικά, ήταν και ενας αναγνωρισμένος εντομολόγος και έχει εκδώσει και ένα εξαιρετικό βιβλίο για πεταλούδες (Nabokov's butterflies), για τις οποίες και έχει αναφορές και στη Lolita. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι περιοχές των ΗΠΑ, στις οποίες διαδραματίζεται η περιπέτεια του πρωταγωνιστή με τη Lolita, είναι αυτές με τις οποίες έκανε ταξίδια ο συγγραφέας με τη γυναίκα του αναζητώντας πεταλούδες.
Η Λολίτα, η ηρωϊδα του βιβλίου, έχει περάσει στην λαϊκή συνείδηση ως η προσωποποίηση της παιδούλας με την πρώϊμη σεξουαλικότητα, που ξετρελαίνει και παρασύρει τους άνδρες. Γυρίστηκε ταινία το 1962 από τον Stanley Kubrick και από τον Adrian Lyne το 1997, ενώ έχει γίνει επίσης θεατρικό έργο αλλά και μιούζικαλ.
Όπως ο ίδιος ο συγγραφέας λέει, είχε δυσκολίες να βρει εκδότη στις ΗΠΑ και τελικά εκδόθηκε για πρώτη φορά από ένα εκδοτικό οίκο στη Γαλλία.
Αιτία βέβαια η βασική του πλοκή. Ένας μεσήλικας καθηγητής φιλοσοφίας, ο Humbert Humbert, που έχει πάθος με τα κοριτσάκια και που βρίσκει το ιδανικό του θύμα στη 12χρονη Dolores, αυτήν που ο ίδιος αποκαλεί Lolita ή συνήθως Lo, και της οποίας παντρεύεται τη μητέρα. Μετά το θάνατο της μητέρας της η Lolita και ο θετός της πατέρας ζουν τον "έρωτά τους", ταξιδεύοντας ανά τις ΗΠΑ. Ο συγγραφέας δεν αφήνει σε καμιά στιγμή σε αμφιβολία τον αναγνώστη, για το ποιός είναι ο πραγματικός θύτης και ποιός το θύμα στην υπόθεση αυτή. Αν και η πραγματική ομολογία του έρχεται μόνο στο τέλος, και αφού φτάσει πρώτα εξ αιτίας του πάθους του ακόμη και στο φόνο.
Η αφήγηση είναι σκόρπιες σκέψεις, γεγονότα πολλές φορές ασύνδετα, με πολλές έμμεσες αναφορές στην παγκόσμια λογοτεχνία, ιδιαίτερα σε Ρώσσους, Γερμανούς και Γάλλους κλασσικούς. Όλα αυτά είναι αριστοτεχνικά υφασμένα σε ένα καμβά, όπου το μόνιμο, βασικό θέμα είναι η ιδεοληψία και το "ανώμαλο ερωτικό πάθος" του αφηγητή, που καταφέρνει πάντως με τον "μελαγχολικό" τρόπο της αφήγησης να μην γίνεται αποκρουστικός για τον αναγνώστη, χωρίς βέβαια και να γίνεται και ιδιαίτερα συμπαθής.
Το βιβλίο βέβαια δεν είναι σε κανένα σημείο πορνογραφικό και τις περισσότερες σκηνές από τη σχέση του Humbert με τη Lolita, ο αναγνώστης αφήνεται να τις φανταστεί, από τους μονολόγους και ιδίως από τις αντιδράσεις των πρωταγωνιστών...
Το βιβλίο δεν είναι βαρετό, καθώς από την αρχή ο συγγραφέας προιδεάζει ότι έκανε κάποιο έγκλημα για το οποίο είναι φυλακισμένος και αυτό μαζί με τις ιδεοληψίες και τη μόνιμη καχυποψία του καθηγητή για τις σκέψεις και τις ενέργειες της "μικρής", αλλά και το διάχυτο καυστικό χιούμορ, που πρέπει να επισημανθεί ότι κυριαρχεί στο κείμενο, κρατά τον αναγνώστη σε μια μόνιμη εγρήγορση και αναμονή για τη συνέχεια.
Αν κλασσικό είναι αυτό που η όποια επανάληψη ή μίμηση δεν μπορεί να ξεπεράσει το πρωτότυπο, τότε η Lolita ανήκει σίγουρα σε αυτό το είδος.
Κάποια μικρή μαθήτρια έστειλε κάποτε ένα γράμμα στον Αβραάμ Λίνκολν, πριν ακόμη γίνει Πρόεδρος.
Με την παιδική της απλότητα του έγραψε ότι αν αφήσει γενειάδα θα γίνει Πρόεδρος. Ο Λίνκολν όντως άφησε τα γένεια του να μεγαλώσουν και μετά λίγο καιρό έγινε Πρόεδρος.
Η μαθήτρια είχε μεγαλώσει κι αυτή, είχε τελειώσει το σχολείο και του έγραψε πάλι, θυμίζοντάς του ποια είναι και τι του είχε γράψει. Και του ζήτησε, τώρα που ήταν τόσο ισχυρός, να της βρει κάποια δουλειά.
Το ότι ο Βενιαμίν Φραγκλίνος ήταν ο εφευρέτης του αλεξικέραυνου είναι πολύ πιθανό να το έχετε ακούσει. Άλλωστε αυτός ο ιδιαίτερα χαρισματικός πολιτικός άνδρας είχε εξαιρετικές επιστημονικές γνώσεις και έκανε και άλλες εφευρέσεις.
Κι όμως. Ο μεγάλος επαναστάτης, όταν ήταν νέος δικηγόρος, υπερασπίστηκε στο δικαστήριο ένα συνάδελφό του δικηγόρο, τον οποίον είχαν μηνύσει οι γείτονές του, επειδή είχε βάλει στη σκεπή του ένα αλεξικέραυνο! Οι γείτονες υποστήριζαν ότι με τον τρόπο αυτόν θα επέσυρε την οργή του Θεού και ότι μαζί με τον αμαρτωλό θα πλήρωναν και εκείνοι το τίμημα! Απείλησαν ότι θα κάψουν το σπίτι του και ο δικαστής της περιοχής τον υποχρέωσε να το κατεβάσει!
