Ασφυξία

Ναι έκανα λάθος!

Δεν είχα δίκηο που κατηγορούσα συλλήβδην όλους μας για τη βαθιά κρίση της χώρας. Κρίση που πρώτιστα είναι πολιτισμική και μετά, σαφώς, και οικονομική.

Οι πολλοί δεν έχουν καμιά ευθύνη. Η μεγάλα μάζα του λαού δεν συμμετείχε με κανένα τρόπο σ΄αυτή την ολέθρια ολισθηρή πορεία. Οι πραγματικοί αγωνιστές της ζωής δεν έχουν συνήθως χρόνο για μηχανορραφίες, απάτες και φοροδιαφυγές!

Είχα, όμως, δίκηο για εκείνους που αποτελούν τον δικό μου κύκλο, αυτούς που έβλεπα και με τους οποίους είχα να κάνω σε καθημερινή βάση. Επικοινωνώντας είτε άμεσα μαζί τους, είτε μέσω των ΜΜΕ. Τους επώνυμους, ημιεπώνυμους και επωνυμίζοντες. Εκείνους που κρατούσαν το τιμόνι και έκοβαν τα εισιτήρια. Τους τάχα ελεγκτές και τους προσποιούμενους τους ελεγχόμενους. Που χάραζαν και χαράζουν την πορεία με κομπασμό και περισσή αυτοπεποίθηση για τις ικανότητές τους. Που στην αλήθεια δεν είναι κάτι περισσότερο από ένα φανταχτερό περιτύλιγμα ευνοιοκρατίας σε ελαττωματικούς πάρεξ χρωματιστούς ή και φωσφωρίζοντες φελλούς.

Όλους εμάς, δηλαδή! Που δεν είμαστε οι πολλοί, αν και έτσι νομίζουμε! Απλά είμαστε εμείς, που έχουμε τις ντουντούκες, τα μικρόφωνα, τις υπερηχητικές εξατμίσεις και τις wi-fi συνδέσεις.

Είμαι σίγουρος τώρα πια. Αν αυτή η χώρα μπορούσε να κάνει τη μεγάλη ανατροπή και να δώσει τα ηνία της πορείας της στα παιδιά του μεροκάματου, στη γενιά των 600 ευρώ μικτών αποδοχών και στα παιδιά των μεταναστών που ποθούν να λογίζονται ελληνόπουλα, τότε πραγματικά θα ξημέρωνε μια καινούργια μέρα...

Αυτό, όμως, δυστυχώς είναι ένα ανέφικτο όραμα... Περιοριζόμαστε απλά στην αναζήτηση μιας νέας κουρελίτ με τάχα μου αριστερή ιδεολογία ή και βαυκαλιζόμαστε με την ιδέα μιας καθαροχέρας φασιστικής δεξιάς με εθνικιστικά παραληρήματα, που αμφότερες στην ουσία προέρχονται από τό ίδιο προβληματικό λιγδερό καζάνι, που τροφοδοτεί ανέκαθεν την άρχουσα τάξη.

Εκείνοι που θα μπορούσαν είναι καταδικασμένοι στην ασφυξία. Με ή χωρίς μεταφορική σημασία.