Ποίηση

 Μήνιν άειδε

Του Γιώργου Καρτάκη

Είναι ο θυμός που με κρατάει ζωντανό.
Και κάτω απ’ το θυμό
ελπίζω,
το χέρι του Θεού.
Γιατί οι άνθρωποι κιοτεύουν
την πιο ακατάλληλη ώρα,
καμώνονται πως πίνουν καφέ αμέριμνοι
στο μπαλκόνι,
θυμούνται τα λουλούδια τους,
θυμάρια – αναθυμήματα,
κοιτάζουν αφηρημένοι τον ορίζοντα.

Την τάφρο από κάτω τους
τη λογαριάζουν αρχαιολογία·
το απλανές βλέμμα, πολιτισμό.