Στο μυαλό του Νίκου Καρανίκα

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου, από το Βήμα

Στα χρόνια της μεταπολίτευσης αναπτύχθηκε ένα είδος αριστερής γραφής η οποία, σε αντίθεση με τη Γραμμική Β που αποκρυπτογράφησε ο Μάικλ Βέντρις, ουδείς ενδιαφέρθηκε μέχρι στιγμής να αποκρυπτογραφήσει. Εύχομαι και ελπίζω ότι οι αιώνες του μέλλοντος, αν υπάρξουν, θα αναλάβουν το άχαρο τούτο έργο. Προς το παρόν αρκούμαι να παραθέσω ορισμένα συμπεράσματα, αμιγώς εμπειρικά τα οποία επ’ ουδενί διεκδικούν επιστημονικές περγαμηνές. Τη γραφή αυτή λέγεται πως την εισήγαγαν στην ελληνική ορισμένα φύλα που είχαν μετοικίσει εις Παρισίους κατά τη διάρκεια της επαράτου και επέστρεψαν οίκαδε άμα τη καταρρεύσει της. Εκεί, εκτός από τις επαναστατικές εργασίες στις οποίες διέπρεψαν, βρήκαν και τον χρόνο να διαφωτισθούν. Διάβασαν Αλτουσέρ, σημειολογία, γαλουχήθηκαν στα μυστικά της εβδόμης τέχνης από τα «Τετράδια του Κινηματογράφου» και οι πιο προχωρημένοι βυθίστηκαν στον Λακάν και κατόπιν στον Ντεριντά.

Γνωρίζοντας, ως Ελληνες, ότι η σοφία αποτελείται από λέξεις, αλίευσαν όσες τους εντυπωσίασαν με τη σπανιότητά τους, κυρίως δε με την πλήρη απουσία σημασίας και, όταν επέστρεψαν, έστησαν το εμπόριό τους αποδίδοντάς τες με ελληνικούς χαρακτήρες. Οταν δεν μπορούσαν να βρουν καμιά απ’ αυτές τις λέξεις στα κλασικά λεξικά, όπως Robert ή Larousse, ενθουσιάζονταν με την πρωτοτυπία της. Η αριστερή γραφή της μεταπολίτευσης συνίσταται στην παράθεση τέτοιων λέξεων σε προτάσεις που μπορεί να μη βγάζουν νόημα, επειδή όμως δεν βγάζουν νόημα θεωρούνται απαύγασμα της προοδευτικής σκέψης. Διότι, ως γνωστόν, η παραγωγή νοήματος είναι μέσον καταπίεσης.

«Δεν εννοώ τις διαδηλώσεις γιατί αυτό μπορεί να είναι και διαπροσωπικές σχέσεις εκτός από φετίχ... Οι απογοητεύσεις είναι εγωισμοί που δεν ταιριάζουν στο συλλογικό άτομο, ενώ συμπυκνώνει (sic) τη μικροαστική ερμηνεία των ικανοποιήσεων... Η κυβέρνηση παλεύει να βγάλει τη χώρα από την κρίση κι αυτό δεν το αντιλαμβάνεται ο μικροαστός που το ερμηνεύει από τη μάχη των απολαβών που απολαμβάνει γενικά... Η Αριστερά δεν υποκύπτει στην ομοιότητα των δομών... Υπεράσπιση αξιών που δεν γίνονται γραφειοκρατίες που τις φετιχοποιεί μέσα από οργανισμούς κομματικούς... Προχωράμε για να νικήσουμε και όχι για να κάνουμε επίδειξη ένδυσης...»

Πρόκειται για φράσεις από άρθρο του Νίκου Καρανίκα, του γνωστού συμβούλου του πρωθυπουργού, που διάβασα σε ανάρτηση του φίλου Τέλη Σαμαντά στο FB. Το τουρλουμπούκι στο βασανισμένο μυαλό του παιδιού μάς επισημαίνει πως οι βλάβες που επέφερε η αριστερή γραφή της μεταπολίτευσης δεν είναι περαστικές. Πόσα ποιήματα, πόσα θεατρικά και πόσες ταινίες έχουν γίνει κάπως έτσι; Αναρωτιέμαι μόνον τι σκέφτεται αυτός ο άνθρωπος όταν πάει να φάει ένα φιλέτο ή να περάσει τον δρόμο. Και πώς τα καταφέρνει.

Λεφόκαστρο

Η αξία της ποίησης...

"Οι στενόμυαλοι κριτικοί επισημαίνουν ότι εκείνο ή το άλλο ποίημα, με τις μακροσκελείς του περιγραφές. στο τέλος απλά λέει ότι αυτή είναι μια ωραία μέρα. Αλλά το να πεις ότι μια μέρα είναι ωραία ειναι δύσκολο και αυτή η ωραία μέρα τελικά περνάει. Εξαρτάται από εμάς να διατηρήσουμε αυτή την ωραία μέρα σε μια εκφραστική, ανθισμένη μνήμη, που στολίζει με καινούργια λουλούδια και με καινούργια αστέρια τους αγρούς και τους ουρανούς του άδειου, φευγαλέου εξωτερικού κόσμου."

Από το βιβλίο του Fernando Pessoa. “The Book of Disquiet.”

Έτσι για να θυμόμαστε ποιους έχουμε εκλέξει και μας κυβερνούν

Και να μην ξεχνάμε τις δικές μας ευθύνες...

Πλιτς, πλατς, πλουτς.

Η νεαρή επίκουρη Καθηγήτρια Ιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών έχει προσκληθεί για μια ομιλία στη Λάρισα. Μετά το πέρας της διάλεξης και έχοντας κάποιο χρόνο μέχρι την αναχώρηση του λεωφορείου για την επιστροφή στην Αθήνα, κάθισε να πιει ένα καφέ σε καφετέρια στο κέντρο της πόλης.

Αμέσως παρατήρησε ότι ένας μεσήλικας κύριος που απολάμβανε τον καφέ του σε κοντινό τραπέζι άρχισε να τις ρίχνει επίμονες ματιές και σε μια στιγμή της λέει: “Πλίτς;” Προσπάθησε να στρέψει αλλού το βλέμμα της, αλλά ο άγνωστος το χαβά του: “Πλίτς;”

Η γυναίκα αποφάσισε να συντομεύσει το χρόνο παραμονής της στην καφετέρια και μπήκε μέσα στο μαγαζί για να πληρώσει. Στο ταμείο βρίσκονταν ένας καλοντυμένος κύριος που έμοιαζε να είναι ο ιδιοκτήτης. Τον ρώτησε, δείχνοντας προς την κατεύθυνσή του, αν γνωρίζει τον παρενοχλούντα κύριο. “Πλάτς” απάντησε εκείνος ατάραχος.

Εκείνη βγήκε έξω και προσπαθώντας ακόμη να συνέλθει από τη “συνομιλία” έκανε νόημα σε ένα ταξί που περνούσε για να την πάει μέχρι το σταθμό των λεωφορείων. Μπαίνοντας μπήκε στον πειρασμό να ρωτήσει τον ταξιτζή αν γνωρίζει τον ιδιοκτήτη της καφετέριας,

“Πλούτς” απάντησε ο ταξιτζής και δεν άνοιξε άλλο το στόμα του μέχρι το τέλος της σύντομης άλλωστε διαδρομής.

Φτάνοντας στο σταθμό και έκπληκτη από τους ήχους που άκουσε από τους τρεις ανθρώπους που της μίλησαν, αποφάσισε να πάρει στο τηλέφωνο τον Λαρισαίο συνάδελφό της, που την είχε προσκαλέσει για τη διάλεξη.

Είναι απλό της είπε εκείνος. Ο τύπος που σε κοίταζε στην καφετέρια σε ρώτησε αν πλήττεις. Ο ιδιοκτήτης της καφετέριας στην ερώτησή σου αν γνωρίζει τον άγνωστο, σου απάντησε “ πελάτης”. Κι όταν ρώτησες τον ταξιτζή αν γνωρίζει τον ιδιοκτήτη της καφετέριας, σου απάντησε ότι  αυτός “πλούτισε”, προφανώς έχοντας πολλή δουλειά με το μαγαζί που άνοιξε.

Η νεαρή γιατρός έφυγε από τη Λάρισα με σαφώς ανανεωμένο το λεξιλόγιό της.

Ποίηση

Θ Α  ‘Ρ Θ Ω  Κ Α Θ Ε Τ Ω Σ

του Γιάννη Πατίλη

Σκοτάδι απόψε

κι ο δρόμος πού μου δείξανε

χαράδρα ατέλειωτη.

Είναι μια λύση να τραβάς από ψηλά

απ’ τις ταράτσες.

Κάτου δεν ξέρεις

τι μπορεί να σου κυλήσει

άνθρωπος θα ’ναι, είδηση…

Τέλος είπαν πως «κάτου» θα λογαριαστούνε

Δώσαν τα σχέδια –

μα τούτη η περιπλάνηση με κούρασε.

Βαρέθηκα τα οριζοντίως

αυτή την ειρωνική συνύπαρξη,

την ευθυγράμμιση.

Λοιπόν θα στρίψω

θα ’ρθω καθέτως

καθέτως στην πόρτα σας

στην καρδιά σας

σα σφαίρα, σαν είδηση…

Καθέτως.

Έκτακτη Είδηση

Σήμερα η ιστοσελίδα έχει μια διεθνή αποκλειστικότητα. Σας αποκαλύπτω το πραγματικό παρασκήνιο του τελευταίου Eurogroup, όπως το μετέφερε ο ειδικός συνεργάτης μου από τις Βρυξέλλες.

Το κουβάρι άρχισε να ξετυλίγεται, όταν ο συνεργάτης μου είδε τον Ευκλείδη Τσακαλώτο σε ένα διάλειμμα της συνεδρίασης να μιλά στο κινητό του προφανώς με το Μαξίμου και να το κλείνει εκνευρισμένος μουρμουρίζοντας “ Για μια γκραβάτα ρε γκαμότο”.

Η συνέχεια του απόλυτα εξακριβωμένου ρεπορτάζ έχει ως εξής: Η αιτία του τελικού ναυαγίου της διαπραγμάτευσης δεν οφείλεται όπως αναφέρθηκε στη διαφωνία για τα πλεονάσματα ή τη βιωσιμότητα του χρέους. Η πραγματική αιτία είναι η πλήρης αναστροφή από το ΔΝΤ και τον Σόιμπλε της δέσμευσης του Αλέξη Τσίπρα, ότι θα φορέσει γραβατα μετά την ευνοϊκή ρύθμιση του χρέους. Η απαίτησή τους ήταν να προσέλθει πρώτα ο Τσίπρας στην επόμενη σύνοδο κορυφής φορώντας γραβάτα και ότι αμέσως μετά θα γίνει η ρύθμιση του χρέους.

Ακολούθησαν έντονες διαβουλεύσεις και μάλιστα φαίνεται ότι μετά παρέμβαση της κ. Μπαζιάνα προς την Λαγκάρντ και της τελευταίας προς τον Τόμσεν, έγινε προς στιγμήν αποδεκτό να φορέσει ο Αλέξης τη γραβάτα ανοιχτή, όπως μερικοί μοντέρνοι γαμπροί, αλλά αυτό προσέκρουσε στην πλήρη αντίθεση του Σόιμπλε. Ο τελευταίος μάλιστα φέρεται να προχώρησε στην ακραία θέση-αυτό δεν σας το μεταφέρω ως απόλυτα εξακριβωμένο-να προσέλθει ο Τσίπρας στη σύνοδο με γραβάτα συγκεκριμένων διαστάσεων και στα χρώματα του Χριστανοδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας.

Εννοείται ότι οι σχετικές διαπραγματεύσεις συνεχίζονται και μετά το τέλος του Eurogroup. Μένει να δούμε τις επόμενες μέρες την εξέλιξη αυτού “του πολέμου της γραβάτας”, όπως είναι βέβαιο ότι θα μείνει στην ιστορία.

Μουσική Πρόταση: Vassilikos -Μαρκόπουλος "Σ' ένα στενό δρομάκι"

Ενδιαφέρουσα σύμπραξη. Ο Βασιλικός (των Raining Pleasure) στο τραγούδι “Σ’ ένα στενό δρομάκι” από το δίσκο “Εντεύθεν” του Γιάννη Μαρκόπουλου. Οι στίχοι είναι του Γιώργου Βολουδάκη.

Σίγουρα μια ενδιαφέρουσα εκτέλεση από ένα τραγουδιστή που έχει διακριθεί σε πολύ διαφορετικό είδος μουσικής.

Γενέθλια....

Τα διδυμάκια μας έγιναν τριών χρονών...


















Τα γιορτάσαμε στην Πάτρα το Σάββατο...
Παρεμπιπτόντως έδωσα μετά από καιρό και μια ομιλία, μετά από πρόσκληση του Ιατρικού Συλλόγου Πάτρας, με αντικείμενο το μέλλον της Ιατρικής.

Χθες βράδυ....

Απλά Αρκάς...

Εκείνες οι γραμμές που χαράξαμε....

Παραθέτω σε ελεύθερη μετάφραση ένα ποίημα του Piet Hein (1905-1996), που ήταν ένας Δανός μαθηματικός, εφευρέτης, σχεδιαστής, συγγραφέας και ποιητής.

Το αφιερώνω εξαιρετικά στους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, που αυτές τις μέρες δίνουν στη Βουλή τη δική τους μάχη, για να σώσουν και αυτοί με τη σειρά τους, όπως ακριβώς και οι προηγούμενοι, την πατρίδα.

ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ

Τα πιο μεγάλα μας σχέδια

απέτυχαν

τα πιο ψηλά μας κάστρα

γκρεμίστηκαν

εξ αιτίας εκείνων των γραμμών

που κάποτε προσεκτικά χαράξαμε

και πάνω στις οποίες αργότερα

απλά σκοντάψαμε.

Ποίηση

Θ Η Ρ Ι Α

του Μηνά Δημάκη

Eικόνες

Στοιβάζονται στα κατατόπια της μνήμης

Aναμνήσεις

Συνωστίζονται αλληλοκυνηγιούνται

Kαι είναι ανάγκη να τις τιθασέψεις

Nα κυριαρχήσεις σ’ αυτές

Kαι γίνεσαι θηριοδαμαστής

Όταν εκείνες το θέλουν να σε κατασπαράξουν

Όταν ακάθεκτες ορμούν την ψυχή να ξεσκίσουν

Nα! η τίγρης η ύαινα το λιοντάρι

Σε κυνηγούν ζωντανό-πεθαμένο

Πληγές που γιατρεύτηκαν ξανανοίγουν

Kαι τι μάχη

Tι άσκηση να μερώσεις

Nα δαμάσεις τόσα θηρία

Nα φτιάσεις τόσα κλουβιά

Για τις ώρες της άγριας επίθεσης

Από την ιστοσελίδα Popaganda

Μουσική Πρόταση: Line Renaud & Nolwenn Leroy à l'Olympia - Les torrents d'amour

Η πρωθυπουργική "γλώσσα" και οι γελοιογράφοι

Προφητικό ή αυτονόητο;

Αλέξης Τσίπρας 2019: Απευθυνόμενος προς τον Πρωθυπουργό Κυρ. Μητσοτάκη: Εάν εφαρμόσετε τα επώδυνα μέτρα (που εγώ συμφώνησα και ψήφισα) για περικοπές συντάξεων και ελάττωση αφορολόγητου, είστε προδότες και γερμανοτσολιάδες!

Το παρτέρι του κήπου μας σήμερα...

Julian Barnes “The Noise of Time”

Έχω καιρό να γράψω τις εντυπώσεις μου από τα βιβλία που διαβάζω, περισσότερο από αμέλεια…

Θα κάνω σήμερα μιαν εξαίρεση για το βιβλίο του Julian Barnes “The Noise of Time”, που είναι μια μυθιστορηματική απόδοση της ζωής του μεγάλου Ρώσου συνθέτη Dmitri Shostakovich, ο οποίος έζησε από το 1906 μέχρι του 1975 και είχε μια αμφιλεγόμενη στάση απέναντι στο καθεστώς της τότε Σοβιετικής Ένωσης, ιδιαίτερα στην εποχή της παντοδυναμίας του Στάλιν. 

Θεωρώ ότι είναι ένα από τα καλύτερα αναγνώσματά μου των τελευταίων χρόνων. Ο Barnes μεγάλος τεχνίτης της γραφής, περιγράφει με εξαιρετικό τρόπο τη σχέση της “Εξουσίας” με την “Τέχνη” και το πως η τελευταία είναι συνήθως η χαμένη στη σχέση αυτή.

Έννοιες όπως η στρατευμένη τέχνη, το σε ποιον πραγματικά ανήκει η καλλιτεχνική δημιουργία, οι σχέσεις που αναπτύσσονται ανάμεσα στους καλλιτέχνες που ζουν σε απολυταρχικά καθεστώτα, οι φόβοι προσωπικοί και οικογενειακοί, που μοιραία κυριαρχούν, η αγωνία του καλλιτέχνη για την υστεροφημία του αναπτύσσονται με αριστουργηματικό τρόπο. 

Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στην εκτενή αναφορά του συγγραφέα της συνεχόμενης εσωτερικής πάλης που γίνεται ανάμεσα στην επιθυμία του καλλιτέχνη να δημιουργήσει ελεύθερα και τους περιορισμούς φανερούς, αλλά κυρίως κρυφούς, που η “Εξουσία” καλλιεργεί και απαιτεί.

Παραθέτω χωρίς μετάφραση ένα μικρό απόσπασμα, από κάπου προς το τέλος του βιβλίου:

“So, he had lived long enough to be dismayed by himself. This was often the way with artists: either they succumbed to vanity, thinking themselves greater than they were, or else to disappointment. Nowadays, he was often inclined to think of himself as a dull, mediocre composer. The self-doubt of the young is nothing compared to the self-doubt of the old. And this, perhaps, was their final triumph over him. Instead of killing him, they had allowed him to live, and by allowing him to live, they had killed him. This was the final, unanswerable irony to his life: that by allowing him to live, they had killed him.”

Προφανώς το συνιστώ χωρίς επιφυλάξεις!

ΥΓ. Στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις “Μεταίχμιο” με τίτλο “Ο αχός της Εποχής”, σε μετάφραση του Θωμά Σκάσση.

Μουσική Πρόταση: Κώστας Θωμαϊδης Το παράπονο

Μουσική: Νότης Μαυρουδής 
Στίχοι: Ηλίας Πετρόπουλος 

Μουσική Πρόταση: Chris Rea - Road to Hell

Εκλογές στη Γαλλία σήμερα...

Σκίτσο του Δημήτρη Χαντζόπουλου, από την Καθημερινή.

Μουσική Πρόταση: Leonard Coen It seemed the better way

Από το δίσκο You Want it Darker, που ηχογραφήθηκε στο σπίτι του λίγο πριν πεθάνει.

Ο Σεφέρης και το νόμπελ

“Ο Σε­φέ­ρης πήγε στη Σου­η­δία με τη Μαρώ και πήρε το βρα­βείο. Όταν γύ­ρι­σε, στο αε­ρο­δρό­μιο δεν ήρθε κα­νείς επί­ση­μος να τον υπο­δε­χτεί, αυτό τον άν­θρω­πο που έφερ­νε στην Ελ­λά­δα για πρώτη φορά το Νό­μπελ. Τον πε­ρι­μέ­να­με οι δυο κόρες της Μαρώς κι εγώ. Κα­νέ­νας άλλος.”

“Ο εκ­δό­της του στον Ίκαρο Νίκος Κα­ρύ­δης”

Απόσπασμα από το βιβλίο του Κώστα Αρκουδέα “Το χαμένο Νόμπελ.” 

Αυτά έγιναν τον Δεκέμβριο του 1963!

Η Ελλάδα που μπορεί να σε πληγώνει ακόμη και τη στιγμή που τη δοξάζεις!

Δύο άρθρα

Δύο άρθρα σήμερα. Το πρώτο του Κώστα Γιαννακίδη, από το Protagon.gr και το δεύτερο από την ιστοσελίδα του γνωστού Πιτσιρίκου.

Ούτε μία παραίτηση, σύντροφοι;

Του Κώστα Γιαννακίδη, από το Protagon.gr

Στον ελληνικό δημόσιο λόγο συχνά ταυτίζουμε τη συνέπεια με την εμμονή. Ας πούμε τα στελέχη του ΚΚΕ θεωρούνται συνεπή και μάλιστα με θετικό πρόσημο, αφού ουδέποτε μετακινήθηκαν από τις θέσεις τους. Στέκονται εκεί και περιμένουν την Επανάσταση. Και στην εκκλησία της γειτονιάς σου, όποιον παπά και αν βάλεις, θα σου μιλήσει για την Ανάσταση. Συνέπεια.

Αντιθέτως, η εξέλιξη ή η αλλαγή πολιτικών και κοινωνικών απόψεων ελέγχεται συχνά ως απαράδεκτη και άξια αρνητικής κριτικής. Βέβαια δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες. Αν, ας πούμε, στα πενήντα σου λες ακριβώς τα ίδια με αυτά που έλεγες στα τριάντα, τότε η συνέπεια αποτελεί πρόβλημα και επιβεβαιώνει την ανελαστικότητα της σκέψης σου. Καλόν είναι οι άνθρωποι να αλλάζουν. Ετσι αλλάζει και η ζωή τους.

Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είναι μία κατηγορία από μόνοι τους, προφανώς επειδή και η περίπτωσή τους είναι ιδιαίτερη. Εδώ δεν έχουμε μία απλή μετακίνηση από προηγούμενες θέσεις. Οι άνθρωποι αυτοί υπηρετούν ακριβώς την πολιτική που κατήγγειλαν προκειμένου να έρθουν στην εξουσία. Τα δε μέτρα που ψηφίζουν και εφαρμόζουν, είναι χειρότερα από εκείνα που θέσπισαν οι προκάτοχοί τους. Εκτός των άλλων, υπάρχει και το προηγούμενο των πρώην συντρόφων τους, που είναι με τον Λαφαζάνη και τη Ζωή, οι οποίοι, πράγματι, παρέμειναν συνεπείς στις θέσεις τους, εγκαταλείποντας την εξουσία. Καλόν είναι, πέρα από την κριτική στις εξωφρενικές και επικίνδυνες απόψεις τους, να αναγνωρίζουμε ότι άνθρωποι όπως ο Λαφαζάνης, ο Ησυχος και η Βαλαβάνη, αν έκαναν τον σωστό συμβιβασμό, θα είχαν ακόμα υπουργικό αυτοκίνητο, μισθό και φρουρά.

Κάποια στιγμή, δια στόματος Τσίπρα, διατυπώθηκε η κεντρική εκδοχή, η βασική γραμμή που κάνει λόγο για «αυταπάτες», για περήφανη διαπραγμάτευση και χαρακώματα της αξιοπρέπειας. Γρήγορα εγκαταλείφθηκε. Διότι μπορεί να σε εμφανίζει ρομαντικό, πλην όμως υπογραμμίζει και την ηλιθιότητα ή την αφέλειά σου. Η δεύτερη αμυντική γραμμή στήθηκε πίσω από το αποτέλεσμα των εκλογών του Σεπτεμβρίου: «οι πολίτες γνώριζαν ότι θα εφαρμόσουμε μνημόνια, όμως μας εμπιστεύτηκαν». Ομως και αυτό δεν στέκει και τόσο καλά. Πρώτον επειδή ουδέποτε περιέγραψαν με λεπτομέρειες την πολιτική που θα ακολουθούσαν και δεύτερον ακόμα και οι προγραμματικές δηλώσεις της δεύτερης κυβέρνησης Τσίπρα περιείχαν εξαγγελίες που σήμερα ακούγονται ως ανέκδοτο.

Σήμερα, λοιπόν, υπάρχουν στελέχη που τσαλακώνονται καθημερινά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ειδικά αυτόν τον καημένο τον Κώστα Ζαχαριάδη, τον έχουν στριμώξει σε μία γωνία και του τρίβουν στο πρόσωπο τα παλαιότερα tweets του. Ο Ζαχαριάδης είναι, βέβαια, μία χαρακτηριστική περίπτωση και ο άνθρωπος «τρώει ξύλο» επειδή οι μεγαλοστομίες του αναρτήθηκαν στο δίκτυο και θα μείνουν για πάντα εκεί. Είναι όμως πολλοί περισσότεροι. Υπουργοί, βουλευτές, κομματικά στελέχη, άνθρωποι που σήμερα κάθονται στην καρέκλα, εισπράττουν τον μισθό και δεν γλύφουν, απλώς, εκεί που έφτυναν –δέχονται και να τους φτύνουν. Η αναντιστοιχία του προεκλογικού λόγου με την πραγματική ζωή δεν είναι μόνο μεγάλη. Είναι τερατώδης και εκδηλώθηκε από τη μία μέρα στην άλλη. Και είναι εντυπωσιακό: δεν υπάρχει ανάμεσά τους ούτε ένας άνθρωπος, μα ούτε ένας, που να το βρίσκει όλο αυτό χυδαίο και αναξιοπρεπές.

Εκαναν «συγκεντρώσεις αξιοπρέπειας» στο Σύνταγμα, όμως σήμερα ούτε ένας δεν έχει το σθένος μίας αξιοπρεπούς παραίτησης. Ηρθαν κομίζοντας το «ηθικό πλεονέκτημα» και επιδίδονται σε μία ανήθικη συναλλαγή με την εξουσία. Εγκαλούν, με υψωμένο δάχτυλο και θυμό τους προκατόχους τους, όμως δεν τολμούν να κάνουν το ίδιο στον καθρέφτη τους. Και αν πιάσεις έναν από τον λαιμό, αν του ζητήσεις να σου εξηγήσει για ποιο λόγο το κάνει αυτό, θα σου πει ότι έτσι δουλεύει η μηχανή. Και μετά θα γυρίσει και θα σε ρωτήσει γιατί σώνει και καλά πρέπει να φύγει αυτός για να έρθουν οι προηγούμενοι. Και εκεί θα δυσκολευτείς λίγο να απαντήσεις είναι η αλήθεια.

Και ο Πιτσιρίκος γράφει....

Ησυχία, τάξη και ασφάλεια επικρατεί στη χώρα μετά τη συμφωνία της κυβέρνησης με τους «θεσμούς», και αυτό είναι μια μεγάλη επιτυχία του Αλέξη Τσίπρα.

Ο...

Αλέξης Τσίπρας έχει κατορθώσει να περνάει τα Μνημόνια και οι πολίτες να χαίρονται.

Σε πρόσφατη συνέντευξή του, ο Αλέξης Τσίπρας επισήμανε πως δεν υπάρχουν αντιδράσεις των Ελλήνων στα Μνημόνια που ψηφίζει ο ίδιος.

Αυτό είναι αλήθεια.

Τα Μνημόνια περνούν και οι Έλληνες βλέπουν Survivor.

Αν οι Έλληνες διαφωνούσαν, δεν θα έβλεπαν τηλεοπτικά σόου αλλά θα αντιδρούσαν. Θα έκαναν κάτι.

Αντιδράσεις υπάρχουν από τον Κυριάκο Μητοτάκη και την παρέα του αλλά αυτό είναι λογικό, αφού ο Μητσοτάκης θα ήθελε να ψηφίζει αυτός τα Μνημόνια.

Ο Αλέξης Τσίπρας κάνει όλα όσα θα έκαναν οι φιλελέδες της Νέας Δημοκρατίας -αν ήταν κυβέρνηση- και η κοινωνία είναι ήσυχη.

Αν πήγαινε να ψηφίσει ο Μητσοτάκης να μένουν ανοιχτά τα καταστήματα τις Κυριακές, θα είχαμε πόλεμο.

Το περνάει ο Τσίπρας και του λένε και μπράβο.

Άρα, ο Αλέξης Τσίπρας είναι ιδανικός για να υπάρχει στη χώρα ηρεμία και σταθερότητα.

Αυτά χρειάζεται η Ελλάδα σήμερα για να εκτιναχτεί το ελατήριο της οικονομίας.

Οπότε, ο Μητσοτάκης και οι φιλελέδες του να καθίσουν φρόνιμοι και να μην βάζουν σε κίνδυνο την παραμονή της χώρας στην πατρίδα μας την Ευρώπη.

Οι ακραίοι της Νέας Δημοκρατίας να μην τολμήσουν να παίξουν στα ζάρια την ευρωπαϊκή προοπτική της Ελλάδας γιατί θα βρουν τους Έλληνες απέναντί τους.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης με τις ακραίες συμπεριφορές του -και την επιμονή του να ζητάει εκλογές- αποτελεί κίνδυνο για την σταθερότητα και την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη.

Όλοι εμείς οι συνετοί νοικοκυραίοι του μετώπου της λογικής, οφείλουμε να απομονώσουμε τον Μητσοτάκη και να στηρίξουμε τον Τσίπρα.

Όχι στον λαϊκισμό του Κυριάκου Μητσοτάκη.

(Η υπόθεση έχει όλο και μεγαλύτερη πλάκα. Εγώ το απολαμβάνω.)

Μουσική Πρόταση: Nolwenn Leroy - Tri Martolod

Ένα ωραίο τραγούδι που η Γαλλίδα τραγουδίστρια αποδίδει στη βρετονική γλώσσα, μια γλώσσα με κελτική προέλευση.

Ο τίτλος σημαίνει "Τρεις ναύτες".

Ποίηση

Ο Ι  Θ Υ Ρ Ε Σ

του Γ. Θ. Βαφόπουλου

Κρούω και τούτη τη θύρα.

Ο σιωπηλός θυρωρός υποκλίνεται,

τραβώντας το μάνταλο πρόθυμος.

Και πίσω μου πάλιν ακούγεται

ο τελευταίος ασπασμός των θυρόφυλλων.

Κι’ άλλη μια θύρα, κι’ ακόμα μιαν άλλη.

Το ίδιο ανοίγονται πρόθυμα,

το ίδιο στριγγλίζει το μετάλλινο φίλημα.

Πόσες θύρες νάχω τάχα περάσει

στον απέραντο τούτο διάδρομο;

Πόσα φράγματα εγκάρσια,

στην επάλληλη διαδοχή τους,

έκλεισαν πίσω μου;

Οι γυμνοί τοίχοι παράλληλοι τρίβουν

την παγωμένη τους ράχη

στης ανοιχτής μου παλάμης το ψάξιμο.

Κρυώνω. Και χτυπώ την επόμενη θύρα.

Κρυώνω. Και χτυπώ την επόμενη.

Τω κρούοντι ανοιγήσεται.

Όμως δεν αρκεί

της θύρας μονάχα το χτύπημα.

Δεν αρκεί του σιωπηλού θυρωρού

η πρόθυμη υπόκλιση.

Μας δουλεύουν άγρια!

Πρωτομαγιά σήμερα και ευχές για Καλό Μήνα σε όλους.

Μέρα για ένα αγαπημένο "επαναστατικό" τραγούδι μιας άλλης εποχής, με μια μεγάλη απούσα σήμερα, τη Μαρία Δημητριάδη.