ΔΕΗ

Η Ιστορία στα μέτρα μας

Του Ανδρέα Πετρουλάκη, από το protagon.gr

Αν κανείς προσπαθήσει να συγκεράσει τις ρητορικές ιδεολογικές συντεταγμένες του Αλέξη Τσίπρα σε μία συνισταμένη, άνετα συμπεραίνει ότι ο Φιντέλ Κάστρο και ο Νίκος Μπελογιάννης αφιέρωσαν τη ζωή τους στη διαφύλαξη της ευρωπαϊκού κεκτημένου γιατί η σκέψη του Προέδρου Μάο είναι πάντα επίκαιρη. Αυτός ο αχταρμάς προκύπτει από τη ρηχότητα και την ευκολία με την οποία ιδιοποιείται και προβάλλει στο παρόν δάνεια μύθων, φαντασιακών ή πραγματικών, γιατί έτσι νομίζει ότι δικαιώνει την ατομική του διαδρομή και την πορεία του κόμματός του.
Το κομμουνιστικό ηρωολόγιο βρίσκεται πάντα στη φαρέτρα του (χωρίς ποτέ να αρθρώνει τη λέξη) – κόβει εύηχες φέτες από ιστορικές προσωπικότητες και στιγμές και τις σφηνώνει σαν πασάλους για να κρατήσει σταθερό ένα ιδεολογικά ρημαγμένο κόμμα.

Είναι λάθος ανάγνωση και της ιστορίας και της πολιτικής. Οπως λάθος είναι και η ακριβώς αντίθετη ανάγνωση, αυτή που κάνουν διάφοροι μετά Χριστόν προφήτες τις μέρες αυτές, επίσης για να δικαιωθούν οι ίδιοι. Αυτοί δηλαδή που υποτιμούν το βάρος της ιστορικής στιγμής και διαβάζουν την Ιστορία ανάποδα, με τη σημερινή γνώση των εξελίξεων που ακολούθησαν. Που με αβαθείς μηχανιστικές αναλύσεις, στην ουσία απλές αναγωγές, καταλήγουν ότι ο Μπελογιάννης και οι άλλοι αγωνιστές του ΚΚΕ ήσαν εγκληματίες γιατί σκοπό είχαν να μετατρέψουν τη χώρα σε ένα από τα καθεστώτα που κατέρρευσαν το ’89. Οχι, δεν είχαν αυτόν το σκοπό – έζησαν στην εποχή που γραφόταν η ιστορία που είχε την κατάληξη που γνωρίζουμε όλοι τώρα. Οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους που ξόδεψαν τη ζωή τους σε φυλακίσεις, εξορίες, βασανιστήρια ή εκτελέσεις είχαν την πεποίθηση ενός ευγενούς ιδεώδους που τώρα γνωρίζουμε ότι ήταν ιστορική αυταπάτη – τότε δεν το γνώριζαν ούτε οι αντίπαλοί τους. Και κανείς δεν μπορεί να τους στερήσει την αίγλη της αυταξίας της θυσίας.
Στην υποδαύλιση του αισθήματος ηθικής υπεροχής βοηθούσε ότι απέναντί τους δεν είχαν τίποτα αγγελούδια. Είχαν μία ημιδημοκρατία στην οποία μεσουρανούσαν οι δοσίλογοι της Κατοχής, οι πληρωμένοι χαφιέδες, το σκληρό κατασταλτικό κράτος της Δεξιάς, οι πρόγονοι της Χούντας, το βασιλικό παρακράτος, ένας σκοτεινός συρφετός που έκανε τον δικό τους αγώνα να φαντάζει ακόμα πιο ανιδιοτελής και ενάρετος. Τώρα ξέρουμε την ιστορική ειρωνεία, αυτή η μαύρη αντίδραση αντικειμενικά θεμελίωνε το μέλλον μιας ευρωπαϊκής δυτικής δημοκρατίας και η ουτοπική θυσία των ιδεολόγων κομμουνιστών θα αποτύγχανε να μας βυθίσει στο ζόφο του ολοκληρωτισμού.
Επίσης ξέρουμε την πορεία των χαμένων του Εμφυλίου μέχρι τις μέρες μας, και αυτό θα έπρεπε να κάνει σοφότερους τους ιστορικούς μηδενιστές. Το ΚΚΕ, μολονότι συμμετείχε σε ένα πολιτικό σύστημα που δεν πίστευε, αποτελούσε πάντα έναν από τους θεσμικούς πυλώνες της λειτουργίας της μεταπολιτευτικής Δημοκρατίας μας, με άψογη κοινοβουλευτική συμπεριφορά και περιφρουρημένους κοινωνικούς αγώνες, κάποιοι δε από αυτούς που σήμερα θεωρούν ξένο κατάσκοπο και προδότη της πατρίδας τον Μπελογιάννη συνεργάστηκαν με τους συντρόφους του σε κυβερνητικό σχήμα.
Οσο δεν ήταν αγωνιστής της Δημοκρατίας ο Νίκος Μπελογιάννης άλλο τόσο δεν ήταν προδότης. Βρέθηκε σε ένα ιστορικό σταυροδρόμι και διάλεξε τη μία διαδρομή, όπως εκατομμύρια άνθρωποι της εποχής του σε όλον τον κόσμο. Το ότι η επιλογή κατέληγε στον όλεθρο το ξέρουμε τώρα. Είναι εύκολο να εκκενώνεις την Ιστορία από τη δυναμική και το δράμα της και ακόμα ευκολότερο να την εργαλειοποιείς για να την προσαρμόσεις στις σημερινές σου ανάγκες. Αλλά είναι λάθος.

Εσύ πόσο Τσίπρας είσαι;

Της Χριστίνας Ταχιάου, από το Protagon.gr

Με μια θαυμάσια διατυπωμένη «διαρροή» απάντησε το Μέγαρο Τσίπρα (ω, συγνώμη, το Μαξίμου εννοούσα!) «ενόψει επίτευξης μιας δύσκολης στην πολιτική διαχείρισή της συμφωνίας για το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης», όπως γράφει ο φορέας της διαρροής, η εφημερίδα «Καθημερινή».

Το ακριβές κείμενο είναι: «Αν η συμφωνία που θα φέρει η κυβέρνηση είναι μια συμφωνία που μπορεί να τη διαχειριστεί ιδεολογικά ο Τσίπρας, τότε μπορεί να τη διαχειριστεί ο κάθε βουλευτής. Κανείς δεν είναι περισσότερο ευαίσθητος ή περισσότερο αριστερός από τον πρωθυπουργό».

Μα δεν είναι θαυμάσια στη διατύπωσή της η «διαρροή»; Κι εμείς πρέπει να νιώθουμε πολύ ευτυχείς που τύχαμε της κοινοποίησής της. Η μεγάλη μας ευτυχία οφείλεται στο ότι, επιτέλους, στη χώρα μας, αποκτήσαμε μονάδα μέτρησης της αριστεροσύνης αλλά και της ευαισθησίας. Το χρειαζόμασταν, δεν μπορείτε να πείτε! Χρειαζόταν μια μονάδα μέτρησης. Έλεγες, ας πούμε, «είμαι αριστερός». Ναι, αλλά πόσο αριστερός είσαι; Πλέον, η αριστεροσύνη μπορεί να μετρηθεί! Είσαι, ας πούμε, μισό τσίπρας αριστερός; Είσαι τρία τέταρτα τσίπρας, δυο τρίτα τσίπρας, ένα λίτρο τσίπρας, πόσο τσίπρας είσαι, τέλος πάντων;

Ασε, δε, με την ευαισθησία. Όλοι ευαίσθητοι μού είχαμε γίνει, με πρόσφυγες και μειονότητες και παιδιά που λιποθυμάνε στα σχολεία και με άστεγους. Ε, όχι δα, δεν είμαστε όλοι το ίδιο ευαίσθητοι. Ο πιο ευαίσθητος είναι ο Τσίπρας, άρα και η ευαισθησία μας θα μετράται, στο εξής, με την τσίπρα. Η τσίπρα είναι το ανώτατο σημείο ευαισθησίας, άρα είσαι τέσσερα πέμπτα τσίπρας, εννέα όγδοα τσίπρας κλπ. Ολόκληρη τσίπρα λίγοι μπορούν να πλησιάσουν, όπως ευλόγως αντιλαμβανόμαστε, διότι ολόκληρη τσίπρα σημαίνει ότι είσαι Τσίπρας.

Ως γνωστόν, ένας είναι ο Τσίπρας. Οπότε, εσύ είσαι ποσοστό αυτού. Σκέψου λίγο: πόσο Τσίπρας είσαι;

Διαβάζοντας...

Είμαστε σκλάβοι των θεών, είτε υπάρχουν είτε όχι.

Fernando Pessoa. “The Book of Disquiet.”

Σαββατιάτικη εκδρομή

Χιονισμένος Κόζιακας, ορμητικός Ασπροπόταμος και η όμορφη εκκλησία του Τιμίου Σταυρού στα Δολιανά του Νομού Τρικάλων.

Όλοι Μαζί, Κώστας Καρυωτάκης

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ

Όλοι μαζί κινούμε, συρφετός,

γυρεύοντας ομοιοκαταληξία.

Mια τόσο ευγενικιά φιλοδοξία

έγινε της ζωής μας ο σκοπός.

Aλλάζουμε με ήχους και συλλαβές

τα αισθήματα στη χάρτινη καρδιά μας,

δημοσιεύουμε τα ποιήματά μας

για να τιτλοφορούμεθα ποιητές.

Aφήνουμε στο αγέρι τα μαλλιά

και τη γραβάτα μας. Παίρνουμε πόζα.

Aνυπόφορη νομίζουμε πρόζα

των καλών ανθρώπων τη συντροφιά.

Mόνο για μας υπάρχουν του Θεού

τα πλάσματα και, βέβαια, όλη η φύσις.

Στη Γη για να στέλνουμε ανταποκρίσεις,

ανεβήκαμε στ' άστρα τ' ουρανού.

Kι αν πειναλέοι γυρνάμε ολημερίς,

κι αν ξενυχτούμε κάτου απ' τα γεφύρια,

επέσαμε θύματα εξιλαστήρια

του «περιβάλλοντος», της «εποχής». 

Κώστας Καρυωτάκης

ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΣ

Είδος ανθρώπου που ζει με την ψευδαίσθηση ότι επιτελεί ένα πολύ σημαντικό έργο, του οποίου τη σπουδαιότητα ουδείς κοινός θνητός είναι σε θέση να αντιληφθεί. 

Παρεμπιπτόντως μεταβαίνει ενίοτε και σε αίθουσες διδασκαλίας, όπου γνωρίζει ότι απευθύνεται σε νέους ανθρώπους οι οποίοι σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται να ενδιαφερθούν για όσα τους διδάσκει και ανυπομονούν να τους υποδείξει τις σελίδες του βιβλίου, από το οποίο θα διαβάσουν-αντιγράψουν για τις εξετάσεις. 

Περνά πολύ περισσότερο χρόνο βέβαια σε συνέδρια υπαρκτά και ανύπαρκτα στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, με προτίμηση στις εξωτικές τοποθεσίες. Δύο κυρίως είναι οι ανησυχίες του στη διάρκεια αυτών των ταξιδιών, αν θα προλάβει να επισκεφτεί την αγορά και αν θα πιάσει καλή θέση στο λεωφορείο που θα κάνει το γύρο της πόλης. Γα το φαγητό δεν έχει άγχος, αφού η εταιρεία-σπόνσορας επιλέγει το καλύτερο εστιατόριο και το ακριβότερο μενού.

Θεωρεί τον εαυτό του αυθεντία σχεδόν σε όλους τους τομείς του επιστητού και δεν μπορεί να κρύψει την έκπληξή του όταν καλείται σε τηλεοπτικά πάνελ και τον διακόπτει ο παρουσιαστής για να πάει σε διαφημίσεις, ενώ εκείνος μόλις είχε αρχίσει να διακατέχεται από τον οίστρο της χωρίς σύνορα αυτοπροβολής του.

Στο βάθος του μυαλού του υπάρχει πάντα η αναμονή της αναγνώρισης από την κοινωνία και της τελικής δικαίωσης, η οποία φευ δεν έρχεται και για το λόγο αυτό κάνει ότι περνά από το χέρι του για να καθυστερήσει την αποχώρησή του από την υπηρεσία, ελπίζοντας εσαεί σε αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης. Σε αυτό συντελεί και η βαθιά ανησυχία ότι μετά την αποχώρησή του δεν θα του δίνει σημασία ούτε ο κουλουροπώλης της γειτονιάς του.

Ο μικρός Κώτσος

Πόσο μικροί είναι αυτοί που μας κυβέρνησαν και αυτοί που μας κυβερνούν. Ο Κώστας Καραμανλής δεν έχει πει κουβέντα για την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση και στην ουσία αποτελεί έναν από τους πόλους εξουσίας στη χώρα (όρα Παυλόπουλος). Ανήκει υποτίθεται στη Νέα Δημοκρατία, αλλά δεν κάνει ούτε στοιχειώδη αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ.

Και μετά τόσα χρόνια σιωπής έρχεται να πανηγυρίσει για την απόφαση του δικαστηρίου για το Βατοπέδι, αυτός ο ίδιος που το 2008 είχε χαρακτηρίσει την όλη υπόθεση “σκανδαλώδη”. Ξεχνάμε τα πάντα σε αυτή τη χώρα! 

Ένας από τους λόγους που είμαστε απολύτως άξιοι της μοίρας μας!

Ποίηση: Νεκρή Ζώνη του Άρη Αλεξάνδρου

Με τις λέξεις σου να είσαι πολύ προσεχτικός

όπως είσαι ακριβώς μ’ έναν βαριά τραυματισμένο

που κουβαλάς στον ώμο.

Εκεί που προχωράς μέσα στη νύχτα

μπορεί να τύχει να γλιστρήσεις στους κρατήρες των οβίδων

μπορεί να τύχει να μπλεχτείς στα συρματοπλέγματα.

Να ψαχουλεύεις στο σκοτάδι με τα γυμνά σου πόδια

κι όσο μπορείς μη σκύβεις

για να μη σούρνονται τα χέρια του στο χώμα.

Βάδιζε πάντα σταθερά

σαν να πιστεύεις πως θα φτάσεις πριν σταματήσει η καρδιά του.

Να εκμεταλλεύεσαι

κάθε λάμψη απ’ τις ριπές των πολυβόλων

για να κρατάς σωστόν τον προσανατολισμό σου

πάντοτε παράλληλα στις γραμμές των δυο μετώπων.

Ξεπνοϊσμένος έτσι να βαδίζεις

σαν να πιστεύεις πως θα φτάσεις εκεί στην άκρη του νερού

εκεί στην πρωινή την πράσινη σκιά ενός μεγάλου δέντρου.

Προς το παρόν, να ’σαι πολύ προσεχτικός

όπως είσαι ακριβώς μ’ έναν μελλοθάνατο που κουβαλάς στον ώμο.

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα Popaganda.

Βασιλεύοντας....17 Μαρτίου 2017

Μαλάκι πανίδα και χλωρίδα

Πόιηση του Αλέξανδρου Μάτσα

Όσο κι αν ήσουν επιδέξιος στη διαπραγμάτευσι,

όποιαν ασφάλεια κι αν σου φαίνεται ν’ απέκτησες,

ενέδρες θα στήνουν στην εγρήγορσι και στον ύπνο σου·

πίσω απ’ τα κάτοπτρα της κτίσεως, πίσω απ’ τον Kαιρό,

θά ‘βρης το πέτρινο κεφάλι της μομφής.

Από το ποίημα “Δύτης” του Αλέξανδρου Μάτσα*

Και όποιοι συνειρμοί …ευπρόσδεκτοι!

* Ο Αλέξανδρος Μάτσας (1910-1969) ήταν Έλληνας διπλωμάτης και λογοτέχνης.

Ποίηση

Κική Δημουλά - AΣEBEΣ TO KANONIKO

Τρελάθηκες δύση;

Βγάλε ἀμέσως τὰ κόκκινα

ντροπὴ

στὴν κηδεία σου πᾶς.

Μουσική Πρόταση: Volver

Ένα όμορφο ισπανικό φλαμένκο, το Volver (Επιστροφή), όπως το αποδίδει η Penélope Cruz στην ταινία του Almodóvar. Στη συνέχεια η εκτέλεση από την συμπατριώτισσά της Estrella Morente, μια διάσημη τραγουδίστρια φλαμένκο.

ΔΕΥΤΕΡΑ ΚΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΟ

Δευτέρα πάλι, η αναθεματισμένη μέρα. Όχι με τον συνηθισμένο τρόπο, που την απεχθάνονται όλοι οι εργαζόμενοι. Για το Στέφανο ήταν η μέρα της βδομαδιάτικης χημειοθεραπείας στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο. Η πρόσφατη διάγνωσή του με τη νόσο του Hodgkin τον είχε συγκλονίσει. Δεν είχε πάει ποτέ στο γιατρό μέχρι πριν 2 μήνες. Και ξαφνικά ένας ακατέβατος πυρετός και μια αδυναμία, που έκανε το νεαρό γυμναστή να ντρέπεται τους μαθητές του, αυτός που μέχρι τότε τους άφηνε πίσω σε όλα τα αθλήματα, αν και δέκα χρόνια και βάλε μεγαλύτερος!

Πρώτη φορά ένοιωθε ότι δεν μπορούσε να ελέγξει τον εαυτό του, αυτός που όλοι ζήλευαν για την αυτοκυριαρχία του! Δεν ήταν η ιδέα του πιθανού τέλους, η αβεβαιότητα, τα όνειρα για το μέλλον με τη Μαρία. Τίποτα από όλα αυτά. 

Το πρόβλημα είχε αρχίσει μετά την πρώτη θεραπεία. Εκεί που αστειεύονταν με τη νοσοκόμα, είχε νοιώσει ένα πρωτόγνωρο αίσθημα αδιαθεσίας, μια τάση για εμετό, που δεν μπόρεσε να ελέγξει και καταντροπιάστηκε μπροστά σε όλους που ήταν στο δωμάτιο. Και αυτό συνεχίστηκε για δυο μέρες ακόμη. Τι κι αν του ενίσχυσαν την αντιεμετική αγωγή οι γιατροί, τι κι αν φρόντιζε να μην τρώει καμιά ερεθιστική τροφή...Το απαίσιο αίσθημα επαναλαμβάνονταν με κάθε θεραπεία και είχε γίνει το ένα και μοναδικό του πρόβλημα.

Αλλά το χειρότερο δεν ήταν καν αυτό. Τις δύο προηγούμενες Δευτέρες η ναυτία ήλθε μόλις έστριψε το φιατάκι τους στη γωνία και αντίκρυσε το νοσοκομείο! Η Μαρία, δίπλα του, φρενάρισε απότομα την πρώτη φορά, μόλις κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά...Τη δεύτερη φορά ήταν απλά καλύτερα προετοιμασμένοι...

Και τώρα πλησίαζε στο σημείο εκείνο. Σήμερα είχε επιμείνει να οδηγήσει μόνος του, γεμάτος μεγάλα λόγια ότι όλα ήταν υπό έλεγχο και ότι δεν θα είχε απολύτως κανένα πρόβλημα. Αν και με δυσκολία η Μαρία πείστηκε, άλλωστε δεν ήταν εύκολο για την ίδια να παίρνει άδεια από τη δουλειά της στο σχολείο, τώρα που ήταν και η εποχή των διαγωνισμάτων.

Ήταν αποφασισμένος να το πολεμήσει μόνος του. Πήρα μερικές βαθιές ανάσες και τραγούδησε από μέσα του εκείνο το “αρχαίο” εμβατήριο, που του χρησίμευε πάντα στις δύσκολες στιγμές ως διεγερτικό της θέλησής του.

Το νοσοκομείο πρόβαλε στο βάθος του δρόμου, καθώς πήρε τη στροφή. Συνέχισε να αναπνέει βαθιά και τραγούδησε δυνατά με ανοιχτό το παράθυρό του. Η όμορφη οδηγός στο διπλανό αυτοκίνητο τον κοίταξε στην αρχή παραξενεμένη, ίσως και ανήσυχη, καθώς λίγο το όχημά του ταλαντώθηκε... Στη συνέχεια, όμως, του χαμογέλασε, άγνωστο γιατί... Της χαμογέλασε κι αυτός...

Σε λίγο πάρκαρε έξω από το νοσοκομείο και με βήμα σταθερό και το χαμόγελο ακόμη στο πρόσωπό του προχώρησε προς το ογκολογικό ιατρείο. Ήταν μια μικρή πρώτη νίκη. Θα έρχονταν και οι επόμενες!

Μουσική Πρόταση: Mireille Mathieu - Caruso

Μια ακόμη εξαιρετική εκτέλεση ενός μοναδικού τραγουδιού.

ΕΝΑ ΜΟΝΑΧΑ

Αυτή τη φορά είναι αποφασισμένος να τα κάνει όλα σωστά! Κανένα λάθος δεν επιτρέπεται. Όχι μόνο για τη Μαρία, αλλά και για τη Στέλλα τους. Η μικρή θα πρέπει να τους δει οπωσδήποτε αγαπημένους αυτή την παραμονή της πρωτοχρονιάς. Ότι κι αν του πει η Μαρία, όσο κι αν τον προκαλέσει για την τεμπελιά του, το πιοτό και τον τζόγο δεν πρόκειται να αντιδράσει. θα την αγκαλιάσει και θα της πει σιγανά στο αυτί εκείνα τα γλυκόλογα που τόσο της άρεσαν κάποτε.

Δεν λέει ότι η Μαρία έχει απόλυτα άδικο, έχει συναίσθηση και ο ίδιος. Υπερβάλλει όμως. Στην εποχή της κρίσης με την ανεργία να καλπάζει δεν είναι εύκολο να βρεις δουλειά. Ο τζόγος είναι σχεδόν η μόνη ελπίδα να βγουν από τη μιζέρια και το πιοτό ο μόνος τρόπος να την ανέχεσαι. Άλλοι έχουν βρει άλλους τρόπους, να όπως η Μαρία με τη θρησκεία και τις προσευχές. Αυτός δεν τα καταφέρνει στον τομέα αυτόν. 

Και είναι σίγουρος ότι όλα θα αλλάξουν. Αρκεί να πιάσει την καλή και θα γίνει αμέσως τύπος και υπογραμμός. Τότε τέρμα το πιοτό και ο τζόγος. Τόχει υποσχεθεί στον εαυτό του πρώτα-πρώτα. Και στη Μαρία το έχει χιλιοπεί, αλλά δεν του δίνει σημασία. Δεν μπορεί εκείνη να καταλάβει ότι το πιοτό και ο τζόγος είναι ο δρόμος ο μοναδικός για να κοπεί το πιοτό και ο τζόγος.

Έτσι λοιπόν. Απόψε το βράδυ δεν θα χαλάσει την καρδιά του. Δεν θα θυμώσει και δεν θα κατεβάσει τα συνηθισμένα του καντήλια στις παρατηρήσεις της γυναίκας του. Και βέβαια δεν θα σηκώσει χέρι μέρα που είναι…

Είναι σίγουρος για την ψυχραιμία του, αλλά η αλήθεια είναι ότι η βεβαιότητά του αρχίζει να κλονίζεται όσο πλησιάζει στο σπίτι. Και το μπαρ του Αντώνη είναι εκεί δα ακριβώς στη γωνία, ανοιχτό όπως πάντοτε και μάλιστα με τη γιορτινή του διακόσμηση.

Θα μπει για ένα μονάχα ποτό…

Διαβάζοντας...

Εάν οι αρχαίοι Έλληνες έδειχναν τον ίδιο γεμάτο δέος σεβασμό προς τους προηγούμενους λαούς, που οι επόμενοι αιώνες έδειξαν για τους Έλληνες, δεν θα είχαν πετύχει αυτά όλα για τα οποία τους θαυμάζουμε.

Blaise Pascal (1623-1662)

Αλήθειες;

Και  είναι να απορείς για ποιο λόγο η οδική ασφάλεια δεν είναι μάθημα στα σχολεία. Είναι δυνατόν; Κάθε μέρα σκοτώνονται τόσοι νέοι και όμως αυτή η οδυνηρή εμπειρία δεν ενσωματώνεται στη διδασκαλία των παιδιών. Θα μου πείτε, έχουμε τα θρησκευτικά. Αν μη τι άλλο, ο αυριανός οδηγός θα ξέρει να διαλέξει σταυρό για τον καθρέφτη και εικόνισμα για το ταμπλό. Η Παναγιά μαζί του.

(Απόσπασμα άρθρου του Κώστα Γιαννακίδη)

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ: Η απαξίωση της μόρφωσης και η ανοχή της μετριότητας

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ: Η απαξίωση της μόρφωσης και η ανοχή της μετριότητας

Η απαξίωση της μόρφωσης και η ανοχή της μετριότητας

Σε αλλοτινούς καιρούς με το μέσο μορφωτικό επίπεδο σαφώς χαμηλότερο οι άνθρωποι είχαν την τάση (κατάλοιπο του ένστικτου επιβίωσης;) να εκλέγουν κυβερνήτες καλύτερους απ’ αυτούς, κυρίως σε ότι αφορά τη μόρφωση.

Αυτό έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια. Βλέπουμε παντού να εκλέγονται κυβερνήτες που ολοένα και περισσότερο μοιάζουν με το μέσο πολίτη μιας χώρας σε ότι αφορά το μορφωτικό επίπεδο. 

Η μετριότητα κυριαρχεί παντού και έχουμε μάλιστα φτάσει στο σημείο να θεωρείται περίπου ύβρις η μόρφωση ανωτέρου επιπέδου από το μέσο όρο. Ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ λέγεται ότι δεν έχει ποτέ διαβάσει κανένα βιβλίο και μάλιστα ότι καμαρώνει γι αυτό. Αναρωτιέμαι μήπως αυτό ισχύει και για ηγέτες πολύ κοντύτερα σε μας.

Αυτό θα πει δημοκρατία θα μου πείτε. Άλλωστε η πολιτεία των αρίστων του Πλάτωνα έχει φύγει καιρό τώρα από τη μόδα.

Αυτό ακριβώς είναι κατά τη γνώμη μου μια από τις βασικές αιτίες της απαξίωσης της πολιτικής και του κατήφορου που ζούμε. Η απόλυτη ανοχή αρχικά και στη συνέχεια η επιβράβευση της μετριότητας. Πρώτα στον εαυτό μας και μετά και στους άλλους.

Θεωρώ ότι είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά γνωρίσματα της εποχής της παρακμής που ζούμε.

ΥΓ. Θα πουν κάποιοι ότι πολλοί μορφωμένοι τάχουν κάνει μαντάρα στην πολιτική. Δεν διαφωνώ, επειδή εκτός από τη μόρφωση χρειάζεται και σωστός χαρακτήρας. Αλλά το να στολίζεις το σπίτι σου με γαϊδουράγκαθα επειδή δεν βρίσκεις τριαντάφυλλα δεν νομίζω ότι είναι η καλύτερη λύση.

Διαβάζοντας....

Στα χρόνια του Γαλιλαίου υπήρχε ένας συνάδελφός του δεν ήταν πιο ανόητος από τον Γαλιλαίο. Ήξερε πολύ καλά πως η Γη γύριζε γύρω από τον Ήλιο, αλλά είχε και μια μεγάλη οικογένεια να θρέψει..

Από το “The Noise of Time” του  Julian Barnes.

ΧΥΜΑ

ΧΥΜΑ

Έτσι αντιλαμβάνομαι εγώ τα πράγματα! Έχεις να πεις κάτι; Το λες. Ασχέτως συνεπειών! Έχουμε ή δεν έχουμε καρύδια; 

Τα παραπάνω τάλεγε από μέσα του βέβαια, καθώς ανέβαινε τις σκάλες προς το γραφείο του Λορεντζόπουλου. 

Κάποιοι ανόητοι που κατέβαιναν αμέριμνοι τον σκούντησαν και παρά λίγο να χάσει την ισορροπία του. Αυτή που με τόσο κόπο και αυτοσυγκέντρωση εδώ και τέσσερα λεπτά και περίπου είκοσι-τέσσερα δευτερόλεπτα είχε καταφέρει να φέρει στο ποθητό σημείο, εκείνο που θα του εξασφάλιζε τη μεγίστη δυνατή απόδοση στην επικείμενη καθοριστική του συνάντηση με τον Καθηγητή. 

Όλα θα παίζονταν σε τρία-τέσσερα λεπτά, τοπ εξήμισυ. Όλες οι στατιστικές λένε ότι η καθοριστική περίοδος μιας διαπραγμάτευσης δεν ξεπερνά ποτέ τα τρία λεπτά και σαραντατρία δευτερόλεπτα. Μπορεί μια σχετική συζήτηση να κρατήσει μία και δύο ώρες, ή και περισσότερο, αλλά η σημαντική περίοδος, που όλα παίζονται δεν διαρκεί ποτέ περισσότερο από τρία λεπτά και σαραντατρία δεύτερα. Γεγονός αδιαμφισβήτητο.

Θα τα πεi χύμα, λοιπόν. Χύμα και γρήγορα. Εντός του προδιαγεγραμμένου χρόνου. και με εστιασμό. Προπάντων. Όχι υπεκφυγές και αοριστολογίες. Ράιτ ον δε σποτ. Που λένε και οι αγγλοσάξονες. Επειδή τα ψέματα έχουν τελειώσει. Η υπομονή και η κατανόηση-ποια κατανόηση δηλαδή στα ακατανόητα;- έχουν τα όριά τους. Ο χώρος για υπεκφυγές και αναβλητικότητα έχει φαγωθεί από τη μαύρη τρύπα της δυσπιστίας, που έχει για τα καλά εγκατασταθεί στο κέντρο του γαλαξία της σκέψης του.

Τέρμα τα μέσες-άκρες κύριε Καθηγητά. Τέσσερα χρόνια! Και κάτι μήνες για την ακρίβεια. Μέρα-νύχτα δουλειά και επιτέλους οφείλεις να παραδεχτείς, ότι δεν πάει μακρύτερα η βαλίτσα. Η εργασία έχει ολοκληρωθεί, η διατριβή είναι έτοιμη, πρέπει να δώσεις το οκέι για την παρουσίαση! Τριακόσιες ενενήντα δύο σελίδες, σαράντα- εφτά εικόνες και διαγράμματα, εκατόν σαράντα εννέα βιβλιογραφικές αναφορές. Έλεος, λοιπόν! 

Η περίφημη Λουίζα στο γραφείο της. Μακιγιάζ εννέα αστέρων και ύφος εξήντα δύο καρδιναλίων. Κινήσεις νωχελικές με την ενδεδειγμένη ποσότητα ναζιού και συγκατάβασης. Δείγμα τέλειο. Και αποκλειστικό. Βέρι ορίτζιναλ. 

Δεν έχει λόγο να της πάει κόντρα. Με τον Λορεντζόπουλο πρέπει να εξηγηθεί και όχι με τη γραμματέα του, ή ότι άλλο του είναι τέλος πάντων. Η καλημέρα του άψογη, όπως και η δική της. Μικροχιλιοστά χαμόγελου; Αδιευκρίνιστο. Αν και καλοδεχούμενο. Ενδεικτικό κάποιας τάσης; Λες να έχει το τέρας κατανοήσει το ατελέσφορον της περαιτέρω εμμονής στη στείρα άρνηση; Ίδωμεν!

Εφάρμοσε στο πρόσωπό του την ερωτηματική του έκφραση και την άφησε εκεί να κρέμεται. Η Λουίζα, αρχικά απορροφημένη στην οθόνη του υπολογιστή της, αναγκάστηκε να γυρίσει το βλέμμα της περισσότερο απορημένη από την σιωπή και την ακινησία του.

“Θέλετε κάτι κύριε Αστέργη;”

“Πρέπει να δω τον κύριο Καθηγητή”

“Μπορώ να ρωτήσω για ποιο θέμα;”

“Είναι προσωπικό, δηλαδή… πρόκειται για τη διατριβή μου”, καθώς θυμήθηκε ότι σήμερα τα λέει όλα χύμα και σταράτα.

“Μήπως δεν είναι καλή μέρα σήμερα; Ξέρετε, είναι η τελευταία μέρα για την υποβολή της πρότασης για χρηματοδότηση στην Γενική Γραμματεία. Ο Καθηγητής είναι πάρα πολύ απασχολημένος και ζήτησε να μην τον ενοχλήσει κανείς”.

Η αμηχανία του στιγμιαία, όσο να περάσει από το νου του η αγωνιώδης προετοιμασία του τόσων ημερών. Όχι. Του είναι αδύνατη έστω και η σκέψη, ότι πρέπει να ξαναπεράσει τα ίδια. “Αδύνατον”, του ξέφυγε. Στο ερωτηματικό και κάπως έκπληκτο βλέμμα της Λουΐζας απάντησε επαναλαμβάνοντας τη λέξη: “Αδύνατον”. Και αμέσως πρόσθεσε: “Πρέπει να τον δω σήμερα, τώρα”.

Η κυρία Λουΐζα δεν επέμεινε περισσότερο. Του έριξε ένα βλέμμα, που σήμαινε περίπου “εσύ θα μετανιώσεις” και χτύπησε την πόρτα του Λορεντζόπουλου. Μπήκε χωρίς να περιμένει απάντηση και έκλεισε την πόρτα πίσω της. 

Άρχισε να κάνει βηματάκια σημειωτόν από την ταραχή του; Του ήρθε μια έντονη ανάγκη να πάει στην τουαλέτα; Του φάνηκε πως είχε σταματήσει το μυαλό του και δεν θα ήξερε τι να πει στον Καθηγητή; Θυμήθηκε έξαφνα ένα πολύ ανόητο ανέκδοτο που του είπε ο φίλος του ο Αργύρης; Ίσως όλα αυτά να συνέβησαν σχεδόν ταυτόχρονα, εκεί στον προθάλαμο του γραφείου του Λορεντζόπουλου. 

Η γραμματέας βγήκε και έκλεισε απαλά την πόρτα πίσω της. Τον κοίταξε επίμονα με ένα βλέμμα βαθιάς λύπησης και του είπε: “Μήπως θέλετε να το ξανασκεφτείτε;”

“ Θα σας εμπιστευτώ” απάντησε και κάνοντας μεταβολή βγήκε στο διάδρομο και έτρεξε για την πλησιέστερη τουαλέτα.

Από την αυλή μας, 5 Μαρτίου 2017

Μουσική Πρόταση: Fleetwood Mac - Say You Love Me - The Dance

Η αλήθεια να λέγεται…..

Έχω γράψει αρκετά και συχνά κατηγορώ τους πολιτικούς μας. Σήμερα όμως θέλω να τους υποστηρίξω.

Μια από τις μεγαλύτερες κατηγορίες εναντίον τους είναι για τα ψέματα που έχουν πει και συνεχίζουν να λένε. Κι όμως. Δεν λένε ψέματα. Σας βεβαιώνω.

Όταν ο Τσίπρας είπε ότι θα φύγει η τρόικα και ότι δεν θα υπογράψει τέταρτο μνημόνιο δεν έλεγε ψέματα.

Ούτε ο Μητσοτάκης όταν είπε ότι δεν υπέβαλε το πόθεν έσχες της συζύγου επειδή ήταν σε διάσταση.

Ούτε ο Παπανδρέου όταν είπε ότι λεφτά υπάρχουν και ο Πάγκαλος ότι όλοι μαζί τα φάγαμε.

Όλοι αυτοί λέγαν την αλήθεια.

Μιαν αλήθεια σαν κι αυτή που θα σας πω κι εγώ τώρα.

Πρώτα-πρώτα για όσους δεν με ξέρουν είμαι 69 χρονών, καθόλου αθλητικός τύπος και έχω μάλιστα πρόβλημα χρόνιας οσφυαλγίας ενώ διαμένω σε έναν οικισμό που απέχει 12 χιλιόμετρα από το κέντρο του Βόλου.

Σας κάνω λοιπόν την παρακάτω δήλωση και σας ζητώ να μου πείτε αν πιστεύετε ότι λέω την αλήθεια.

“Κάθε μέρα ξεκινώ από το σπίτι μου και περπατώ μέχρι το Βόλο. Στη συνέχεια επιστρέφω και επαναλαμβάνω την ίδια διαδρομή για μιαν ακόμη φορά. Αμέσως μετά κολυμπώ στη θάλασσα προς το Βόλο, αλλά αυτή τη φορά κάνω τη μισή και όχι ολόκληρη τη διαδρομή, δεν φθάνω δηλαδή μέχρι το Βόλο και επιστρέφω”.

Αδύνατον! Θα πείτε όλοι, εκτός ίσως αν υπάρχουν κάποιοι φανατικοί θαυμαστές μου, που όπως και οι φανατικοί οπαδοί των πολιτικών χάφτουν όσα και ότι τους λένε χωρίς δισταγμό.

Κι όμως. Λέω την αλήθεια. Δεν σας είπα όμως ότι σε απόσταση μισού χιλιομέτρου από το σπίτι μου είναι το σημείο στο οποίο αρχίζει ο (εξαιρετικά μεγάλος σε έκταση) Δήμος Βόλου και υπάρχει και σχετική πινακίδα που το βεβαιώνει!

Κάνω λοιπόν κάθε μέρα συνολικά μια διαδρομή 2 χιλιομέτρων και στη συνέχεια κολυμπώ άλλα 500 περίπου μέτρα. Αυτή είναι η αλήθεια ολόκληρη.

Δεν είπα ψέματα. Είπα την αλήθεια όπως την λέει ο Τσίπρας, επειδή τώρα τους θεσμούς τους λέμε τρόικα και επειδή η συμφωνία που θα υπογράψει δεν θα λέγεται 4ο μνημόνιο, αλλά συμφωνία με ουδέτερο δημοσιονομικό πρόσημο. Όπως την λέει ο Μητσοτάκης, για το πόθεν έσχες επειδή προφανώς ο νόμος θα του δίνει αυτό το δικαίωμα. Και όπως έλεγε την αλήθεια ο Παπανδρέου, γιατί βέβαια λεφτά κάπου υπάρχουν στην υδρόγειο. Και ο Πάγκαλος, που όμως δεν διευκρίνιζε το μερίδιο των φαγωθέντων που αναλογούσε στον καθένα από μας.

Η αλήθεια λοιπόν να λέγεται. Αρκεί να λέγεται ολόκληρη.

Κωδίκων συγκρίσεις…

Η διαφοροποίηση του ποινολογίου ανάλογα με την κοινωνική θέση δεν είναι καινούργια ιδέα.

Ο κώδικας του Χαμουραμπί (περ. 1776 πΧ) σαφώς προέβλεπε διαφορετικές ποινές, ανάλογα με την κοινωνική τάξη τόσο του αδικούντος όσο και του θύματος (ιδίως του θύματος), ενώ διαφορετική αξία είχε ο άνδρας (προφανώς ανώτερη) από τη γυναίκα ανάμεσα στις τρεις κοινωνικές τάξεις( προύχοντες, κοινοί και σκλάβοι). Οι ανώτερη κοινωνική τάξη αντιμετωπίζονταν βέβαια ευνοϊκότερα από τις υπόλοιπες.

Γύρω στο 600 μΧ έγινε η κωδικοποίηση της αγγλοσαξονικής νομοθεσίας , όπου επίσης διαφοροποιούνται οι ποινές ανάλογα με την κοινωνική τάξη του θύματος, όπου πχ οι ποινές είναι πολύ μεγαλύτερες εάν το θύμα είναι ελεύθερος άνθρωπος από ότι εάν είναι υπηρέτης ή σκλάβος.

Ο προτεινόμενος από τον Υφυπουργό μεταφορών Μαυραγάνη κώδικας σε ότι αφορά-προς το παρόν- τις παραβάσεις του ΚΟΚ διαφέρει από τους προηγούμενος στη φιλοσοφία, αφού συνδέει τις ποινές με με θετικό πρόσημο ανάλογα με την κοινωνική τάξη του αδικούντος. Όσο δηλαδή περισσότερη περιουσία έχει τόσο περισσότερο θα πρέπει να πληρώνει. Μένει να διευκρινιστεί εάν για τον υπολογισμό του προστίμου θα λαμβάνεται υπ’ όψιν το εισόδημα της συζύγου και των άλλων μελών της οικογενείας και εάν θα ελέγχει τη φορολογική του δήλωση επί τόπου το όργανο που καταγράφει την παράβαση.

Η γνώμη μου είναι ότι ο πλούτος του κάθε πολίτη ήδη λαμβάνεται υπ’ όψιν για τον προσδιορισμό του αναλογούντος φόρου μέσα από τη φορολογική του δήλωση και τον ΕΝΦΙΑ και αυτό είναι αρκετό σε μια ευνομούμενη πολιτεία.

Όλα τα άλλα, εκτός του ότι εγγίζουν τα όρια του γραφικού, ανοίγουν επικίνδυνες ατραπούς από τους οποίους εκείνοι που έχουν πάντοτε την ικανότητα να περνάνε “αβρόχοις ποσί” είναι οι επιτήδειοι και οι εκάστοτε ημέτεροι.