ΑΝΑΜΟΝΗ

Θα σε περιμένω είχα πει

Στο τέρμα της διαδρομής

Εκεί που οι άλλοι θάχουν ξεχάσει

Ή θάχουν ξεχαστεί…

Θα είμ’ εκεί,

μετά των σειρήνων το τραγούδι

και των κολάκων το νανούρισμα,

κρατώντας την πυξίδα.

Και τότε θε να βρούμε το δρόμο μας.

Δεν θάν’ η λεωφόρος, που έλπιζες,

μήτε η δημοσιά και το ξάγναντο,

ένα μονοπάτι μας έλαχε,

ανάμεσα στις ξερολιθιές και τα ρείκια,

που τερματίζει αδιαπραγμάτευτα

και δίχως παράκαμψη καμιά

στο μικρό κοιμητήρι που αγναντεύαμε μαζί.