Είναι δυστυχώς πολύ συχνό γεγονός στην επιστήμη της θεραπευτικής των ασθενειών να "ποντάρουμε σε λάθος άλογο", δηλαδή να στοχεύουμε ανύπαρκτους στόχους και να γίνεται σπατάλη χρημάτων και κυρίως να προδίδονται οι προσδοκίες γιατρών και ασθενών (για να χρησιμοποιήσω την πιο επιεική έκφραση που μπορώ να σκεφτώ). Αυτό αποδείχτηκε πάλι περίτρανα σε μια πρόσφατη μελέτη στο περιοδικό Blood, όπου φάνηκε ότι η επί πολλά χρόνια επένδυση χρημάτων και ελπίδων σε φάρμακα, που αναστέλλουν την κυτταρική αντλία MDR* σε λευχαιμικά κύτταρα, δεν έχει προσφέρει ουσιαστικά τίποτα στους ασθενείς με λευχαιμία. Ο σχολιαστής των σχετικών αποτελεσμάτων μας παροτρύνει να "κατέβουμε πια από το άλογο αυτό" και να ρίξουμε το βάρος και τα χρήματά μας σε άλλου είδους θεραπευτικές παρεμβάσεις.
Κάλλιο αργά παρά ποτέ! Δυστυχώς για κάποιους ασθενείς ισχύει το "και αργά και ποτέ".
* Η MDR αντλία εξάγει ουσίες (και φάρμακα) από το κυτταρικό περιβάλλον και επομένως όταν υπερλειτουργεί κάνει (θεωρητικά) τα λευχαιμικά κύτταρα ανθεκτικά στη θεραπεία. Η αναστολή της θα μπορούσε να βοηθήσει σε πιο αποτελεσματική χημειοθεραπεία, και με τη λογική αυτή χρησιμοποιήθηκαν τέτοιες ουσίες που αναστέλλουν την αντλία αυτή σε συνδυασμό με χημειοθεραπεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου