Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2025

ΜΕ ΤΗ ΣΚΑΠΑΝΗ ΤΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ

 ΤΑΞΙΔΙΑ ΚΑΙ ΛΙΜΑΝΙΑ

Ένα πλοίο μοιάζει να είναι ένα αντικείμενο που σκοπός του είναι να πλέει, αλλά όχι, σκοπός του είναι να φτάσει σε κάποιο λιμάνι. Βρίσκουμε τον εαυτό μας να πλέει χωρις να έχουμε ιδέα σε ποιό λιμάνι θα φτάσουμε. Έτσι επαναλαμβάνουμε μια οδυνηρή παραλλαγή του περιπετειώδους κανόνα των αργοναυτών: το να ζεις δεν έχει σημασία, μονάχα το να ταξιδεύεις είναι σημαντικό.

Ο Fernando Pessoa στο “The Book of Disquiet.”

ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ

Είχα ονομάσει την ανικανότητά μου να ζω μεγαλοφυία και εξωράϊσα τη δειλία μου ονομάζοντάς την εκλέπτυνση. Τοποθέτησα τον εαυτό μου-Θεός επιχρυσωμένος με ψεύτικο χρυσάφι-σε ένα βωμό από χαρτόνι που είχε βαφτεί για να μοιάζει με μάρμαρο. 

Αλλά δεν τα κατάφερα να κοροϊδέψω τον εαυτό μου, ούτε καν την ψευδαίσθησή μου.

Ο Fernando Pessoa και πάλι στο “The Book of Disquiet.”

Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2025

 ΜΕ ΤΗ ΣΚΑΠΑΝΗ ΤΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ

ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ…

Αλλά αυτό είναι ένα λάθος που κάνουμε συνεχώς, θεωρούμε ότι οι σκέψεις είναι απομονωμένες μονάδες, χωριστές όχι μονάχα από τις συγκινήσεις, αλλά και από το περιβάλλον στο οποίο έχουν συλληφθεί. Ίσως για τον λόγο αυτόν οι φιλόσοφοι είχαν πάντοτε την τάση να χτίζουν συστήματα, επειδή σε ένα τέτοιο σύστημα δίνεται στη σκέψη εκείνη η θέση που της ανήκει, ανεξάρτητα από ότι συμβαίνει έξω από αυτό. Οι σκέψεις με τον τρόπο αυτό είναι προστατευμένες από τον κόσμο και μπορούν να εμφανιστούν ως ανεξάρτητες οντότητες, τόσο καθαρές και απρόσωπες ώστε να μπορεί να τις σκεφθεί ο καθένας, ξανά και ξανά, οπουδήποτε και οποτεδήποτε. Αλλά αυτό που έχει σημασία είναι ότι οι σκέψεις δεν μπορούν να προχωρήσουν από μόνες τους.

Γράφει στο “The Morning Star” ο Karl Ove Knausgård.

Μια ακόμη εποχή των τριαντάφυλλων

 

Ποίηση

Α Ν  Θ Ε Λ Ε Ι Σ  Ν Α  Λ Ε Γ Ε Σ Α Ι  Α Ν Θ Ρ Ω Π Ο Σ

του Τάσου Λειβαδίτη

 

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν΄αγωνίζεσαι για την ειρήνη και
για το δίκαιο.
Θα βγείς στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα
ματώσουν απ΄τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες – μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις
πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν΄αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη
ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ΄απαρνηθείς τη λάμπα σου και το ψωμί σου
Θ΄απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις κι ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν΄ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ,
να κοιτάς έν΄ άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμένος πάνω απ΄το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
Να την ακούς να σου λέει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ΄αποχαιρετήσεις όλ΄αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου,
για όλα τ΄άστρα, για όλες τις λάμπες και
για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή
και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη,
τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες απ΄ το τετραγωνικό μέτρο του κελλιού σου
θα συνεχίσεις τον δρόμο σου πάνω στη γη .
Κι΄ όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
θα χτυπάς τον τοίχο του κελλιού σου με το δάχτυλο
απ΄τ΄άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν΄ ασπρίζουν
τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
Αφού όλο και νέοι αγώνες θ΄ αρχίζουνε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό
γράμμα στη μάνα σου
Θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ΄αρχικά του ονόματος σου και μια λέξη :
Ειρήνη
σα να γραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ΄ολάκαιρο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω απ΄την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν΄ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που
τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

 

Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2025

 ΜΕ ΤΗ ΣΚΑΠΑΝΗ ΤΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ

Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ

Αν η ιδιωτική περιουσία έχει μια “αρχή”, είναι τό ίδιο παλιά με την ιδέα του ιερού, που είναι κατά πάσα πιθανότητα τόσο παλιά όσο η ίδια η ανθρωπότητα. Η σωστή ερώτηση δεν είναι κυρίως το πότε συνέβη αυτό, αλλά πως με το χρόνο έφτασε να καθορίζει τόσο πολλές πτυχές των υποθέσεων των ανθρώπων.

Το καθοριστικό χαρακτηριστικό της πραγματικής από νομική άποψη ιδιοκτησίας είναι ότι κάποιος μπορεί να επιλέξει να μην φροντίζει καθόλου γι΄αυτήν ή και ακόμη να την καταστρέφει κατά βούλησιν.

Από το βιλίο του David Graeber “The Dawn of Everything.”

Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2025

 ΜΕ ΤΗ ΣΚΑΠΑΝΗ ΤΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ

ΠΑΝΨΥΧΙΣΤΙΚΟΣ ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ

Ο “πανψυχισμός” προσφέρει ένα τρόπο για να μας ξαναγοητεύσει το σύμπαν. Σύμφωνα μετην πανψυχιστική άποψη, το σύμπαν είναι όπως εμείς, ανήκουμε μέσα σε αυτό. Δεν είναι ανάγκη να ζούμε αποκλειστικά στην ανθρώπινη σφαίρα, η οποία ολοένα και αραιώνεται από την παγκοσμιοποίηση και τον καταναλωτικό καπιταλισμό. Μπορούμε να ζούμε στη φύση, στο σύμπαν. Μπορούμε να εγκαταλείψουμε το έθνος και τη φυλή, ευτυχείς με τη γνώση ότι υπάρχει ένα σύμπαν που μας καλωσορίζει. Η ελπίδα μου είναι ότι ο πανψυχισμός θα βοηθήσει ακόμη μια φορά τους ανθρώπους να αισθανθούν ότι έχουν μια θέση στο σύμπαν. Με το να θεωρούμε τον κόσμο σπίτι μας, μπορούμε να αρχίσουμε να ελπίζουμε-και ίσως να κάνουμε αληθινό-έναν καλύτερο κόσμο.

“Ονειρεύεται” ο Philip Goff στο βιβλίο του “Galileo's Error.”

Ποίηση

FORGETFULNESS

by Billy Collins

The name of the author is the first to go
followed obediently by the title, the plot,
the heartbreaking conclusion, the entire novel
which suddenly becomes one you have never read, never even heard of,

as if, one by one, the memories you used to harbor
decided to retire to the southern hemisphere of the brain,
to a little fishing village where there are no phones.

Long ago you kissed the names of the nine muses goodbye
and watched the quadratic equation pack its bag,
and even now as you memorize the order of the planets,

something else is slipping away, a state flower perhaps,
the address of an uncle, the capital of Paraguay.

Whatever it is you are struggling to remember,
it is not poised on the tip of your tongue
or even lurking in some obscure corner of your spleen.

It has floated away down a dark mythological river
whose name begins with an L as far as you can recall

well on your own way to oblivion where you will join those
who have even forgotten how to swim and how to ride a bicycle.

No wonder you rise in the middle of the night
to look up the date of a famous battle in a book on war.
No wonder the moon in the window seems to have drifted
out of a love poem that you used to know by heart.

Να κάτι που άνθρωποι της ηλικίας μου θα εκτιμήσουν!

Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2025

 ΜΕ ΤΗ ΣΚΑΠΑΝΗ ΤΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ

ΓΕΛΟΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΑΞΙΕΣ

“Ο άνθρωπος είναι το μόνο ζωντανό ον που έχει το προνόμιο της γελοιότητας. Και ανάμεσα στους ανθρώπους εκείνοι που το κατέχουν περισσότερο είναι εκείνοι που έχουν για επάγγελμα τη φιλοσοφία” έγραφε ο Thomas Hobbes στον “Leviathan.”

Ενώ στη Δύση χαιρετίστηκε ως ένας οιωνός ότι οι φιλελεύθερες αξίες επεκτείνονται σε παγκόσμιο επίπεδο, η Σοβιετική κατάρρευση ήταν η αρχή του τέλους του φιλελευθερισμού, όπως μέχρι τότε ήταν κατανοητός.

Τα παραπάνω εδάφια είναι από το βιβλίο του John Gray “The New Leviathans.”

Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου 2025

 ΜΕ ΤΗ ΣΚΑΠΑΝΗ ΤΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΤΖΑΖ

Αυτό που πραγματικά θα ήθελα να ήμουν, σε έναν τέλειο κόσμο, είναι πιανίστας τζαζ. Δεν εννοώ ροκ εντ ρόλ. Εννοώ τη μουσική-που-δεν-είναι-ποτέ-δυό-φορές ίδια, τη μουσική που οι μαύροι της Αμερικής έδωσαν στον κόσμο.

Γράφει ο Kurt Vonnegut στο “Hocus Pocus.”

Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2025

 ΜΕ ΤΗ ΣΚΑΠΑΝΗ ΤΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ

ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ Η ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ

Βλέπεις λοιπόν, ότι δεν είναι οι άνθρωποι που ελέγχουν την τεχνολογία-συμβαίνει μάλλον το αντίθετο. Η τεχνολογία υπήρξε πάντοτε μια ακατανίκητη δύναμη, ένα πλάσμα που εξελίχθηκε από την ανάγκη μας να εφευρίσκουμε-ένα πλάσμα που τρέφει αυτήν την ανάγκη και δημιουργεί τις μορφές και τις δυνατότητες στη ζωή μας, μορφοποιώντας μας σύμφωνα με τις προθέσεις της.. 

Από το βιβλίο “The Mountain in the Sea” του Ray Nayler.

Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2025

 ΜΕ ΤΗ ΣΚΑΠΑΝΗ ΤΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΗΣ ΔΡΑΣΗΣ

Για να δρας, λοιπόν, απαιτεί μια κάποια ανικανότητα στο να φαντάζεσαι τις προσωπικότητες των άλλων, τις χαρές και τα βάσανά τους. Η συμπάθεια οδηγεί σε παράλυση. Ο άνθρωπος της δράσης θεωρεί ότι ο εξωτερικός κόσμος αποτελείται αποκλειστικά από αδρανή ύλη-είτε είτε εγγενώς αδρανής, σαν μια πέτρα που την πατάει ή την κλωτσάει από το μονοπάτι του, είτε αδρανής σαν άνθρωπος που δεν μπόρεσε να του αντισταθεί και επομένως θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μια πέτρα παρά ένας άνθρωπος, αφού, σαν πέτρα, τον πατούσαν ή τον κλωτσούσαν από το δρόμο του.

Λόγια του Fernando Pessoa από το “The Book of Disquiet.”

Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2025

 ΜΕ ΤΗ ΣΚΑΠΑΝΗ ΤΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ

Η ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΕΝΟΥ

Για το λόγο αυτό η πιο συνηθισμένη συζήτηση είναι συχνά και η πιο ποιητική και η περισσότερο ποιητική είναι ακριβώς αυτή που δεν μπορεί να καταγραφεί. Έτσι αφήνουμε εδώ ένα μεγάλο κενό, που θα πρέπει να θεωρηθεί ότι δείχνει ότι ο χώρος αυτός είναι ασφυκτικά γεμάτος.

Η Virginia Woolf στο “Orlando.”

Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2025

 ΜΕ ΤΗ ΣΚΑΠΑΝΗ ΤΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ

ΤΟ ΕΥΜΑΤΑΒΛΗΤΟ  ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Πήγαιναν σε καφενεία και εστιατόρια και σε τζαζ κλάμπς όπου ο G συναντούσε τους φίλους του και συνεργάτες, έξυπνους νεαρούς άντρες που έπαιζαν με τη γλώσσα σαν ακούραστοι αθλητές. Το αγώνισμά τους ήταν να παίρνουν έναν κανόνα που λειτουργούσε ανέκαθεν σαν ένας στυλοβάτης της πραγματικότητας και να τον γκρεμίζουν. Η πραγματικότητα μετά από αυτό σε γενικές γραμμές δεν σωριάζονταν κάτω, αλλά η αίσθηση που είχε ο καθένας για την στερεότητά της και την εξοικείωσή του με αυτή είχε αλλάξει.

Γράφει η Rachel Cusk στο “Parade.”

Συνάντηση συμμαθητών 6/9/25

 Από τη συνάντηση των συμμαθητών που τέλειωσαν το Λύκειο το 1966 στην "Αύρα" του Αναύρου.

Εγώ με μαύρα γυαλιά λόγω της επέμβασης για καταρράκτη δυό μέρες πριν.

Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2025

 ΜΕ ΤΗ ΣΚΑΠΑΝΗ ΤΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ

Η ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ HENRY MILLER ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΓΛΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ 

Ο Άγγλος στην Ελλάδα είναι μια φάρσα κι ένα έκτρωμα. Δεν αξίζει ούτε τη βρωμιά ανάμεσα στα δάχτυλα του ποδιού ενός Έλληνα.

Ποιος δεν θα προτιμούσε να πολεμήσει δίπλα σε μια Μπουμπουλίνα, για παράδειγμα, παρά δίπλα σε μια ομάδα ασθενικών, θηλυπρεπών νεοσύλλεκτων από την Οξφόρδη ή το Κείμπριτζ;

Ελπίζω ότι οι λίγοι Άγγλοι που γνώρισα στην Ελλάδα θα συνειδητοποιήσουν, όταν διαβάσουν αυτές τις σειρές, τι σκεφτόμουνα για τη συμπεριφορά τους. Ελπίζω να με θεωρήσουν έναν εχθρό του είδους τους.

Να τι γράφει ο (Αμερικανός) Henry Miller για τους Άγγλους που γνώρισε στην Ελλάδα στο βιβλίο του “The Colossus of Maroussi.”

Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2025

 ΜΕ ΤΗ ΣΚΑΠΑΝΗ ΤΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ

ΔΙΑΓΝΩΣΗ: ΔΡΑΠΕΤΟΜΑΝΙΑ!!

Ακόμη περισσότερο θεαματικά, πολλά πράγματα που θεωρούνταν δεδομένα μέχρι τον δέκατο ένατο αιώνα, οι κοινωνικοί επιστήμονες τα έχουν εντελώς απορρίψει-για παράδειγμα τις παράλογες αιτιολογήσεις για τον ντροπιαστικό θεσμό της δουλείας. Άλλωστε ήταν γιατροί τον δέκατο ένατο αιώνα που είχαν προτείνει τη διάγνωση της “δραπετομανίας”, που είναι “η ακόρεστη επειθυμία ενός σκλάβου να δραπετεύσει”.

Η αναφορά είναι από το βιβλίο του S. A. Cartwright “Diseases and Peculiarities of the Negro Race”, και βρίσκεται στο βιβλίο “Blueprint” του Nicholas A. Christakis.

Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2025

 ΜΕ ΤΗ ΣΚΑΠΑΝΗ ΤΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ

ΘΕΛΕΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΗΣ ΚΑΙ Η ΑΓΝΟΙΑ

Απομακρύνθηκα από τον Φρανκ, ακριβώς όπως το βιβλίο του Bokonon με συμβούλεψε. “Μην εμπιστεύεσαι τον άνθρωπο που εργάζεται σκληρά για να μάθει κάτι, το μαθαίνει και δεν βρίσκει τον εαυτό του σοφότερο από ότι ήταν πριν”, μας λέει ο Bokonon. “ Είναι γεμάτος δολοφονική αγανάκτηση για τους ανθρώπους που έχουν πλήρη άγνοια, χωρίς να έχουν φτάσει στην άγνοιά τους με σκληρή προσπάθεια”.

Απολαυστικός Kurt Vonnegut στο βιβλίο “Cat's Cradle.”

Και ποιο κάτω από το ίδιο βιβλίο κάτι πιο ρηξικέλευθο για την ανθρώπινη βλακεία:

Αν ήμουν νεότερος θα έγραφα μια ιστορία της ανθρώπινης βλακείας. Και θα ανέβαινα στο όρος McCabe και θα ξάπλωνα ανάσκελα με την ιστορία μου για μαξιλάρι. Και θα έπαιρνα από το χώμα κάποιο από το μπλε-άσπρο δηλητήριο απο το οποίο κάνουν αγάλματα ανθρώπων. Και θα έκανα ένα άγαλμα του εαυτού μου, ξαπλωμένου ανάσκελα, με ένα φοβερό χαμόγελο, και με τον αντίχειρα στη μύτη μου κοροϊδεύοντας Ξέρεις Ποιόν.

Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2025

 Μετά μια μικρή διακοπή για μια εγχείρηση καταρράκτη, συνεχίζουμε…

ΜΕ ΤΗ ΣΚΑΠΑΝΗ ΤΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ

Η ΜΟΥΧΛΑ ΤΩΝ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ

Οι αναμνήσεις οι ίδιες έχουν τη νεότητά τους…Μετατρέπονται σε αηδιαστικά φαντάσματα που ξεχειλίζουν από εγωισμό, ματαιοδοξία και ψέματα μόλις αφεθούν να μουχλιάσουν… Σαπίζουν σαν τα μήλα. 

Από το εξαιρετικό “Voyage au bout de la nuit” του Louis-Ferdinand Céline.

Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2025

 ΜΕ ΤΗ ΣΚΑΠΑΝΗ ΤΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ

ΟΙ ΠΥΡΣΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΔΕΙΛΟΙ…

Το φως των πυρσών μοιάζει με την σοφία των δειλών. Δεν φωτίζει καλά, επειδή τρέμει.

Λόγια του Victor Hugo, από “Les Misérables.”

Ο ΝΕΚΡΟΣ ΜΕΤΕΩΡΙΤΗΣ

Ίσως όπως εκείνοι, ήμουν κάτι από το παρελθόν, ένας μικρός μακρινός μετεωρίτης, που πέθανε πριν από αρκετές εκατοντάδες χρόνια, και που τώρα ζούσε μόνο χάρις στο φως, που τρέχει μέσα στο διάστημα με τόσο μεγάλη ταχύτητα, ώστε να μην μπορεί να αντιληφθεί ότι η πηγή του είναι πια ένα κομάτι μολύβι.

Από το βιβλίο “Invisible man” του Ralph Ellison.

Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2025

 Ευχές για Καλό Μήνα!

ΜΕ ΤΗ ΣΚΑΠΑΝΗ ΤΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ

Το να ερωτεύεσαι, γράφει η Eve Kosofsky Sedgwick*, σημαίνει να πιστεύεις ότι ένα άλλο άτομο αντιπροσωπεύει τη μοναδική σου πρόσβαση σε κάποια… λαμπρά εξυψωμένη μορφή αντίληψης. Το να χάσεις το νήμα αυτής της οικείότητας σημαίνει ότι θα πρέπει να επιβιώνεις για πάντα σε κάποια ερημική κατάσταση οντολογικής φτώχειας.

• Αμερικανίδα ακαδημαϊκός και φεμινίστρια.

Γράφει η Christina Lupton στο βιβλίο “Love and the Novel.”