Απριλιάτικα!

 

Είμαστε Πελασγοί!

Είμαστε κυρίως Πελασγοί!

Και όχι Ινδοευρωπαίοι!

Έτσι λέει η παρακάτω ανάλυση.

Και βέβαια δείτε πόσο ίδιοι είμαστε με τους Αλβανούς!

 

As you can see Greeks mostly have early Neolithic dna and only smaller amounts of hunter gatherer and Yamnaya (proto‐Indo‐European) dna. This means that when the Indo‐Europeans migrated in to the Balkan they absorbed a lot of Pelasgians to the point that their own genetics became a minority.

Μουσική Πρόταση: Eleni Karaindrou-Waltz By The River-Ali Amjadi (Guitar), Mahsar Barzin (Violin)

 

Μουσική Πρόταση: Chris Rea - Looking For The Summer

 

Εκείνα τα χρόνια....

Παραθέτω μια ανάρτηση στο Facebook ενός παλιού φοιτητή μας, από την πρώτη φουρνιά της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Πάτρας, του Δημήτρη Μαστρογιάννη.

Tribute to Patras Medical School

Ήμουν και ‘γώ εκεί 

Θυμάμαι και αναπολώ τότε που ‘ζούσαμε’ 

Πρώτη φουρνιά Ιατρικής 77-83

Με συναδέλφους γίγαντες της Ιατρικής 

8 αποφοίτησαμε τον Ιούλιο του 83 

Τιμήσαμε το όνομα της ιατρικής Πάτρας 

38 Χρόνια μετά 

1. Κώστας Τεπετες τακτικος Καθηγητής Χειρουργικής και Διευθυντής χειρουργικής κλινικής Στο πανεπιστήμιο Θεσσαλίας 

2. Γιάννης Σπηλιωτης Διευθυντής Χειρουργικής ογκολογίας διεθνούς ακτινοβολίας 

3. Λεωνίδας Πλατανιάς τακτικός καθηγητής και Διευθυντής αντικαρκινικού κέντρου του Northwestern University Chicago USA 

4. Μιχάλης Πολυμερόπουλος CEO Vanda Pharmaceuticals 

5. Εφη Παπαγεωργιου Διευθύντρια Αναισθησιολογίας στην Πάτρα 

6. Λουκάς Κακλαμάνης Διευθυντής Παθολογοανατομιας Ωνασιο 

7. Παναγιωτα Ματσιωτα May her soul Rest In Peace 

8. Yours Trully Δημήτρης Μαστρογιάννης τακτικός Καθηγητής Μαιευτικής Γυναικολογίας  Διευθυντής εμβρυομητρικης ιατρικής State University of New York, Upstate Medical University 

Πολλοί άλλοι ακολούθησαν στην ίδια και επόμενες φουρνιές  μεγάλοι και τρανοί και αυτοί με θέσεις και απίστευτη επιστημονική προσφορά παγκοσμίως 

Και όλα αυτά τα χρωστούμε σε μια ‘μικρη’ Σχολή τότε  που με μερικούς διδάσκοντες role models Bigger than Life μας έδωσαν τις βάσεις για να πάμε μπροστά!!! Να ‘γίνουμε ανθρωποι’

Ανδρουλακης

Μαρούλης

Βαγενακης

Ζούμπος

Μαραγκουδακης

Κούβελας

Μπονίκος

Παπαπετροπουλος

Κουνης

Χρυσανθόπουλος 

Μάλλιωρης

Καλφαρεντζος

Σταυρόπουλος

Καρατζα

Κονδακης

Δημητρακοπουλος

Και πολλοί άλλοι που θα με συγχωρέσουν που δεν τους αναφέρω

Δημοσκοπήσεις

 Τι δείχνουν οι τελευταίες δημοσκοπήσεις;

Ναι, είμαστε δυσαρεστημένοι από την κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Αλλά τρέμουμε στη σκέψη της πιθανής επιστροφής του ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα!

Διαβάζοντας...

 Έχω ήδη αναφέρει τη ρήση του Aaron Bastani από το βιβλίο Fully Automated Luxury Communism.

Ο ρεαλισμός του καπιταλισμού μπορεί να αποδοθεί καλύτερα με μια απλή πρόταση: Είναι ευκολότερο να φανταστείς το τέλος του κόσμου, από ότι το τέλος του καπιταλισμού.

Να όμως πως συνεχίζει πιο κάτω:

Αυτή η κατάσταση αναδεικνύει σίγουρα την πιο επείγουσα από τις κρίσεις: μια απουσία μαζικής φαντασίας. Είναι ωσάν ολόκληρη η ανθρωπότητα να πάσχει από ένα ψυχολογικό κόμπλεξ, ο ρεαλισμός του καπιταλισμού να μας κάνει να πιστεύουμε ότι ο σημερινός κόσμος είναι πιο ισχυρός από την ικανότητά μας να τον αλλάξουμε-λες και δεν ήταν οι πρόγονοί μας που δημιούργησαν αυτό που βρίσκεται σήμερα μποστά μας. Λες και δεν είναι μέσα στην ίδια την ουσία της ανθρωπότητας, αν υπάρχει τέτοιο πράγμα, να φτιάχνει συνέχεια καινούργιους κόσμους.

Διαβάζοντας...

 Ο ρεαλισμός του καπιταλισμού μπορεί να αποδοθεί καλύτερα με μια απλή πρόταση: Είναι ευκολότερο να φανταστείς το τέλος του κόσμου, από ότι το τέλος του καπιταλισμού.

Γράφει ο Aaron Bastani στο βιβλίο του Fully Automated Luxury Communism.”

Αναδρομή

Έγραφα στην προσωπική μου ιστοσελίδα, στις 22/5/2012, πολύ πριν ο ΣΥΡΙΖΑ πάρει την εξουσία…

Αυτή είναι η Αριστερά που περιμέναμε;

Για πρώτη φορά η Αριστερά βρίσκεται κοντά στην εξουσία στη χώρα μας. Και εννοώ μια πραγματική αριστερά και όχι την κεντροαριστερά του ΠΑΣΟΚ, που και αυτή υπήρξε σχετικά αριστερόστροφη μόνο στα πρώτα χρόνια του.

Θα ήταν λοιπόν τεράστιας σημασίας γεγονός για τη χώρα μας. Και θα σηματοδοτούσε πραγματικά μια νέα εποχή ελπίδας για το λαό μας.

Είναι, όμως, αυτή η αριστερά που ονειρεύτηκαν οι αγωνιστές της; Και είναι αυτή η ηγεσία που αξίζει σε ένα ιστορικό κίνημα; 

Μετά από τόσα χρόνια διακυβέρνησης από δεξιές και κεντροδεξιές κυβερνήσεις τι ωραίο που θα ήταν να είχαμε ένα άλλο ύφος και ήθος εξουσίας! Ένα καινούργιο πολιτικό λόγο, χωρίς τσιτάτα και φράσεις από το παρελθόν, χωρίς μικροκομματικές διακηρύξεις και αλαζονικές συμπεριφορές. Με σοβαρούς πολιτικούς, που θα έχουν διάθεση να ακούσουν και να συμπορευτούν με την κοινωνία. Που δεν θα υπόλογίζουν σε κάθε τους κίνηση το στενό κομματικό συμφέρον και θα λένε όλη την αλήθεια σ' αυτόν τον τόσο παραπλανημένο και αλλοτριωμένο από τους κυβερνήτες του λαό.

Λυπάμαι, αλλά η αριστερά που χτυπά την πόρτα της εξουσίας δεν είναι αυτή που το αριστερό κίνημα ονειρεύτηκε και που πραγματικά του αξίζει. Επειδή η υποκρισία και ο εξυπνακισμός περισσεύουν. Με έναν ηγέτη που αν δεν πει την καθημερινή του ατάκα προφανώς δεν μπορεί να αισθανθεί καλά με τον εαυτό του. Με στελέχη που δεν αντιλαμβάνονται ότι ο ερασιτεχνισμός στην πολιτική δεν είναι αναγκαστικά κακό πράγμα αρκεί να συνοδεύεται από διάθεση αυτοκριτικής, προσπάθεια για βελτίωση και ειλικρίνεια και όχι από υπερφίαλη βεβαιότητα και θεοποίηση του τάχα μου αυθορμητισμού και της άγνοιας κινδύνου.

Αυτό που χρειάζεται είναι μια αριστερά, που στη δύσκολη αυτή συγκυρία πρέπει να τείνει χείρα ισότιμης συνεργασίας προς όλες εκείνες της δυνάμεις της χώρας, που δίνουν τον έντιμο αγώνα τους ανεξάρτητα από πολιτικές πεποιθήσεις. Που θα αποκηρύξει οριστικά μια από τις κύριες αιτίες της κακοδαιμονίας μας, δηλαδή τον κρατικοδίαιτο και τάχα μου αριστερόστροφο συνδικαλισμό, που έχει κυριολεκτικά διαλύσει τη χώρα. Αυτόν, που μεταξύ των άλλων έχει κάνει τα ελληνικά πανεπιστήμια άντρα απαξίωσης της επιστημονικής πρόοδου και πιστής αναπαραγωγής του καταστημένου με αποκλεισμό οποιασδήποτε ανανεωτικής τάσης. 

Μια αριστερά, που πρέπει να διαχωρίσει σαφώς τη θέση της από κάθε μορφή κοινωνικής βίας από όπου και αν προέρχεται, επειδή δεν υπάρχει καλή και κακή βία και σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να δικαιολογηθεί η καταπίεση και η ομηρία της κοινωνίας από κάποιες συνιστώσες της που τυχαίνει να έχουν τη δυνατότητα να είναι πιο αποτελεσματικές σε αυτό το οδυνηρό παιχνίδι αντιπαράθεσης και διεκδίκησης δικαιωμάτων ή προνομίων.

Μια αριστερά, που θα εμπνεύσει με άλλα λόγια με το παράδειγμά της ολόκληρη την κοινωνία, αυτή την κοινωνία που σήμερα κατηγορεί μεν τις πολιτικές ηγεσίες που την διέφθειραν, αλλά παράλληλα αντιδρά στην όποια εξυγίανση! 

Αυτή, λοιπόν, την αριστερά, εγώ δεν τη βλέπω, όσο κι αν προσπαθώ! Ομολογώ ότι αυτό μπορεί να οφείλεται σε δική μου αδυναμία κατανόησης των τεκταινομένων και να διαψευστώ από τα γεγονότα. Να αποδειχτεί δηλαδή ότι η ανερχόμενη αριστερά και ο ηγέτης της είναι οι φορείς μιας πραγματικής αλλαγής για τη χώρα μας. Θα είμαι ο πρώτος που θα το χαιρετίσω!

Διαβάζοντας...

 Γράφει η Naomi Klein στο βιβλίο της On Fire:

Διαβάζοντας πρόσφατα για τις πλημμύρες στην Αγγλία, ανάμεσα στην αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων και δακτυλοδεικτών, έπεσε στην αντίληψή μου μια δημοσίευση από κάποιον που λέγονταν Liam Cox. Ήταν απογοητευμένος από τον τρόπο που τα μέσα ενημέρωσης χρησιμοποιούσαν την καταστροφή για να ενισχύσουν περισσότερο τα αισθήματα εναντίον των ξένων και το εξέφρασε:

Ζώ στο Hebden Bridge του Yorkshire, μια από τις περιοχές που χτυπήθηκαν περισσότερο από τις πλημμύρες. Είναι άθλια η κατάσταση, τα πάντα είναι εντελώς μούσκεμα. Παρ’όλα αυτά είμαι ζωντανός. Είμαι ασφαλής. Η οικογένειά μου είναι ασφαλής. Δεν ζούμε μέσα στο φόβο. Είμαι ελεύθερος. Δεν σφυρίζουν σφαίρες γύρω μου. Δεν σκάζουν βόμβες. Δεν είμαι αναγκασμένος να φύγω από το σπίτι μου, ούτε με αποφεύγει η πλουσιότερη χώρα του κόσμου ή με κριτικάρουν οι κάτοικοί της.

Όλοι εσείς οι ανόητοι, που κάνετε εμετό την ξενοφοβία σας…για το ότι τα χρήματα πρέπει να ξοδευτούν μόνο για εμάς και τους ομοίους μας, πρέπει να να κοιτάξετε τον εαυτό σας προσεκτικά στον καθρέφτη. Σας ζητώ να κάνετε στον εαυτό σας μια πολύ σημαντική ερώτηση. Είμαι ένας ευπρεπής και έντιμος άνθρωπος; Επειδή το “σπίτι μας” δεν είναι μονάχα το Ηνωμένο Βασίλειο, το “σπίτι μας” είναι ολόκληρος ο πλανήτης.

Μουσική Πρόταση: My Back Pages του Bob Dylan

 Μια ιστορική εκτέλεση του τραγουδιού του Bob Dylan, όπως φαίνεται από τα ονόματα!

(Bob Dylan, Roger McGuinn, Tom Petty, Neil Young, Eric Clapton & George Harrison)

Παραθέτω τους στίχους, που είναι εξαιρετικοί και έχουν σχέση με την εγκατάλειψη των νεανικών μας ονείρων για ένα διαφορετικό κόσμο!

Crimson flames tied through my ears

Rollin' high and mighty traps

Pounced with fire on flaming roads

Using ideas as my maps

"We'll meet on edges, soon", said I

Proud 'neath heated brow

But I was so much older then

I'm younger than that now

Half-wracked prejudice leaped forth

"Rip down all hate", I screamed

Lies that life is black and white

Spoke from my skull, I dreamed

Romantic facts of musketeers

Foundationed deep, somehow

But I was so much older then

I'm younger than that now

Girls faces formed the forward path

From phony jealousy

To memorizing politics

Of ancient history

Flung down by corpse evangelists

Unthought of though, somehow

But I was so much older then

I'm younger than that now

A self-ordained professors tongue

Too serious to fool

Spouted out that liberty

Is just equality in school

"Equality", I spoke the word

As if a wedding vow

But I was so much older then

I'm younger than that now

In a soldiers stance, I aimed my hand

At the mongrel dogs who teach

Fearing not I'd become my enemy

In the instant that I preach

My existence led by confusion boats

Mutiny from stern to bow

But I was so much older then

I'm younger than that now

Yes, my guard stood hard when abstract threats

Too noble to neglect

Deceived me into thinking

I had something to protect

Good and bad, I define these terms

Quite clear no doubt, somehow

But I was so much older then

I'm younger than that now

Μουσική Πρόταση: Sophie Zelmani - Stay with my heart

 

Ποίηση

 Στους αγαπημένους της άλλης όχθης – της Έλφης Κιλλαχίδου

Κλαίω πάντα για πρόσωπα
που δεν γνώρισα
που δεν υπήρξαν
για τους ήρωες
ενός βιβλίου
μιας ταινίας
μιας όπερας
Εσάς, τους δικούς μου ήρωες,
σας ξεχνάω και σας θυμάμαι κάθε μέρα
Κάποιες φορές
να κάνω ένα τηλέφωνο, λέω,
κι αμέσως,
τι να πούμε τώρα,
αναρωτιέμαι…
Πάει τόσος καιρός
που χώρισαν οι δρόμοι μας…
Έτσι κι αλλιώς
δεν υπάρχουν
ούτε με σύρματα ούτε ασύρματες
επικοινωνίες
με την ουτοπία
Μόνο μια κόκκινη κλωστή δεμένη,
στην ανέμη του μυαλού μου,
θα μένει τυλιγμένη,
για να σας φυλώ

Από το Περιοδικό Φρέαρ

Μουσική Πρόταση: Anna Calvi, David Byrne - Strange Weather

 

Κλασσικές σπουδές και ρατσισμός!

 Παραθέτω ένα σύνδεσμο για ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο! 

Αξίζει νομίζω την προσοχή μας!

https://whyevolutionistrue.com/2021/02/06/nyt-article-princeton-professor-calls-for-an-end-to-studying-classics-because-they-promote-white-supremacy-andrew-sullivan-issues-a-strong-critique/?fbclid=IwAR3LDD6fW6PghU43LbgXSiMFz6u38hpKiWyLwRK7635_WqpYyDy361WFbbc

Αντώνης Καλογιάννης (1940-2021)

 Πέθανε σήμερα ένας μεγάλος τραγουδιστής. Ανάμεσα στις μεγάλες επιτυχίες του βέβαια τα τραγούδια που εκτέλεσε του Μίκη Θεοδωράκη.

Εδώ ένα πολύ διαφορετικό τραγούδι, που σε κάποια φάση της ζωής μου μου άρεσε πάρα πολύ.

Όπου κι αν πας, του επίσης μεγάλου που χάθηκε πρόωρα Μάριου Τόκα.

Αστυνομία στα Πανεπιστήμια

Κανείς δεν ενθουσιάζεται με την ιδέα της αστυνομίας μέσα στα Πανεπιστήμια. 

Τι έγινε όμως όλα αυτά τα χρόνια ώστε να μην είναι αναγκαία η παρουσία της; Πως αντέδρασε η πανεπιστημιακή κοινότητα τις πάμπολλες περιπτώσεις βίας εναντίον μελών της Συγκλήτου ή Συνελεύσεων Τμημάτων και όχι μόνο; Προσωπικά έχω ζήσει μια πολύωρη ομηρία μέσα στην αίθουσα της Συγκλήτου από μικρή ομάδα “φοιτητών’ επειδή δεν δίναμε την υπόσχεση ότι στην ψηφοφορία που θα ακολουθούσε θα ψηφίζαμε απαραίτητα τη δική τους εκδοχή. Η δημοκρατία δηλαδή σε πλήρη λειτουργία! Άλλοι έζησαν πολύ χειρότερα, όπως ο Πρύτανης που ξυλοκοπήθηκε και τραυματίστηκε σοβαρά στο κεφάλι ή εκείνος που πρόσφατα κακοποιήθηκε μέσα στο γραφείο του. Ας σκεφτούν τα μέλη ΔΕΠ πόσες άυπνες νύχτες πέρασαν επειδή δεν γνώριζαν αν την επόμενη μέρα θα πραγματοποιούνταν τελικά το συνέδριό τους με τους πολλούς ξένους επιστήμονες στο Συνεδριακό Κέντρο του Πανεπιστημίου ή αν θα μπορούσαν απλά να πάνε στο γραφείο τους. Και βέβαια παραλείπω εδώ πάρα πολλά!

Ας παραδεχτούμε λοιπόν ότι ως Πανεπιστημιακή Κοινότητα αποτύχαμε παταγωδώς να εξασφαλίσουμε την ασφάλεια που απαιτείται για τη δημοκρατικά απρόσκοπτη λειτουργία των Ιδρυμάτων μας. Επειδή επιτρέψαμε να υπάρχει σύγχυση ανάμεσα στην πραγματική έννοια του Πανεπιστημιακού Ασύλου και της ασυδοσίας των εγκληματικών ενεργειών. 

Κάποιοι κυβερνητικοί παράγοντες υποστήριξαν ότι η αστυνομία θα ιδρυθεί μονάχα στα Ιδρύματα που έχουν πρόβλημα. Γνωρίζοντας τα οργανωμένα συμφέροντα που θα πληγούν από το νέο νόμο, αυτό είναι τουλάχιστον αφελές και ουτοπικό. Απλά θα μεταφερθούν κάποιες επικερδείς δραστηριότητες και θα αποκτήσουν πρόβλημα και τα υπόλοιπα ιδρύματα.

Επίσης η άποψη να υπάγονται στον Πρύτανη είναι ο ασφαλέστερος τρόπος για να ακυρωθεί ο  λόγος για τον οποίο θα δημιουργηθεί το σώμα αυτό ή για να αλλοιωθεί ο σκοπός του.

Ας δούμε λοιπόν την πραγματικότητα. Πρέπει κάτι να γίνει. Προσωπικά πιστεύω ότι οι προθέσεις τους Υπουργείου είναι ειλικρινείς. Ποιος Υπουργός θα ήθελε να έχει να διαχειριστεί μια τέτοια αναστάτωση που προκαλεί ο νέος νόμος. Για το λόγο αυτό όλοι οι προηγούμενοι εκτός γνωστών εξαιρέσεων δεν έκαναν απολύτως τίποτα ή ακόμα χειρότερα καταργούσαν τα θετικά μέτρα που είχαν παρθεί.

Η πρότασή μου είναι η εξής: Αυτό το σώμα της αστυνομίας πρέπει να βρίσκεται σε συνεχή επικοινωνία με τον επικεφαλής του ειδικού οργάνου ασφάλειας φυσικών προσώπων και κτιριακών εγκαταστάσεων, που θα ιδρυθεί σε κάθε Πανεπιστήμιο και που θα υπάγεται στον Πρύτανη, όπως προβλέπεται στο νομοσχέδιο. Αυτός θα συνεννοείται άμεσα με τον επικεφαλής του νέου αστυνομικού σώματος και θα είναι παρών σε όλες τις μείζονες ενέργειες τους. Το σώμα αυτό θα πρέπει να παρεμβαίνει και μονομερώς σε περίπτωση μειζόνων εγκληματικών ενεργειών, αλλά με υποχρεωτική ενημέρωση του υπευθύνου του Πανεπιστημίου. 

Η έδρα των ειδικών αυτών αστυνομικών δυνάμεων δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να είναι μέσα στον χώρο του Πανεπιστημίου, αλλά στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα. Η προληπτική του παρουσία μέσα στο χώρο πρέπει να είναι η ελάχιστη δυνατή πχ ένας έλεγχος της ασφάλειας των εγκαταστάσεων κατά το τέλος της ημέρας, όπως γίνεται σε όλα τα σοβαρά Ιδρύματα του πολιτισμένου κόσμου, σε συνεργασία πάντοτε με το ειδικό αντίστοιχο σώμα του Πανεπιστημίου.

Τέλος η αποτελεσματικότητα του νέου μέτρου θα κριθεί στην πράξη. Η κατάργησή του θα είναι καλά να έρθει επειδή δεν θα χρειάζεται πλέον.

Άρθρο μου που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πελοπόννησος στις 2-2-21

Ποίηση

 Ἀλλὰ τὰ βράδια

Καὶ νὰ ποὺ φτάσαμε ἐδῶ

Χωρὶς ἀποσκευὲς

Μὰ μ᾿ ἕνα τόσο ὡραῖο φεγγάρι

Καὶ ἐγὼ ὀνειρεύτηκα ἕναν καλύτερο κόσμο

Φτωχὴ ἀνθρωπότητα, δὲν μπόρεσες

οὔτε ἕνα κεφαλαῖο νὰ γράψεις ἀκόμα

Σὰ σανίδα ἀπὸ θλιβερὸ ναυάγιο

ταξιδεύει ἡ γηραιά μας ἤπειρος

Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα

ποῦ μυρίζει ἡ γῆ

Βέβαια ἀγάπησε

τὰ ἰδανικά της ἀνθρωπότητας,

ἀλλὰ τὰ πουλιὰ

πετοῦσαν πιὸ πέρα

Σκληρός, ἄκαρδος κόσμος,

ποῦ δὲν ἄνοιξε ποτὲ μίαν ὀμπρέλα

πάνω ἀπ᾿ τὸ δέντρο ποὺ βρέχεται

Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα

ποῦ μυρίζει ἡ γῆ

Ὕστερα ἀνακάλυψαν τὴν πυξίδα

γιὰ νὰ πεθαίνουν κι ἀλλοῦ

καὶ τὴν ἀπληστία

γιὰ νὰ μένουν νεκροὶ γιὰ πάντα

Ἀλλὰ καθὼς βραδιάζει

ἕνα φλάουτο κάπου

ἢ ἕνα ἄστρο συνηγορεῖ

γιὰ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα

Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα

ποῦ μυρίζει ἡ γῆ

Καθὼς μένω στὸ δωμάτιό μου,

μοῦ ᾿ρχονται ἄξαφνα φαεινὲς ἰδέες

Φοράω τὸ σακάκι τοῦ πατέρα

κι ἔτσι εἴμαστε δύο,

κι ἂν κάποτε μ᾿ ἄκουσαν νὰ γαβγίζω

ἦταν γιὰ νὰ δώσω

ἕναν ἀέρα ἐξοχῆς στὸ δωμάτιο

Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα

ποῦ μυρίζει ἡ γῆ

Κάποτε θὰ ἀποδίδουμε δικαιοσύνη

μ᾿ ἕνα ἄστρο ἢ μ᾿ ἕνα γιασεμὶ

σὰν ἕνα τραγοῦδι ποὺ καθὼς βρέχει

παίρνει τὸ μέρος τῶν φτωχῶν

Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα

ποῦ μυρίζει ἡ γῆ!

Δῶς μου τὸ χέρι σου..

Δῶς μου τὸ χέρι σου

Τάσος Λειβαδίτης

Ποίηση

 Δημοσιεύω ξανά ένα ποίημα γραμένο το 2017, στα χρόνια της διακυβέρνσης των μεγάλων επαναστατών του ΣΥΡΙΖΑ.

ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗ

Ανασηκώσαμε τα μανίκια μας

Χορέψαμε τις ζεμπεκιές μας

Τραγουδήσαμε τα ωραία μας άσματα

Και λοιδορήσαμε τους φλούφληδες.

Τουιτάραμε τη μαγκιά μας

Και πλέξαμε το προσήκον εγκώμιο

Του μεγάλου μας Ηγέτη,

που ούτε σε εκατό χρονια

τέτοιονα δε θα δούμε.

Και μετά….

Με γοργές αποφασιστικές κινήσεις

Ατόφια δηλαδή επαναστατικές

Ανοίξαμε σκίζοντάς τον φάκελο

με την ένδειξη Memorandum

για να διαβάσουμε τις σημερινές μας αποφάσεις.

Εκείνες, που με τη γνωστή, την απαράμιλλη

διαπραγματευτική μας δεινότητα

επιτύχαμε να μεταφραστούν στα ελληνικά

και όχι όπως ήταν γραμμένες

σε μια απο τις κακόηχες ιμπεριαλιστικές

γλώσσες των εντολέων μας.

Ω ναι, είναι πληκτικό μερικές φορές

αλλά όχι ολωσδιόλου άχαρο

το να κυβερνάς ένα προτεκτοράτο.

Μουσική Πρόταση: Khatia Buniatishvili, Yuja Wang - Brahms, Hungarian Dance No. 1