Ο πιο επικίνδυνος απ’ όλους

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου, από την Καθημερινή

Κινδυνεύει το μέλλον της χώρας από την υποβάθμιση της διδασκαλίας των Aρχαίων Ελληνικών; Σιγά τα ωά, θα μου πείτε. Εδώ ο κόσμος καίγεται, το παιδί δεν έχει πού την κεφαλήν κλίνη, τα Aρχαία το μάραναν. Κι όμως το μάραναν. Διότι τα Aρχαία δεν είναι μόνον αρχικοί χρόνοι και τριτόκλιτα. Τα Aρχαία Ελληνικά δεν αποκαλύπτουν μόνον τον βαθύ ιστορικό ορίζοντα της γλώσσας που μιλάει ο σημερινός μαθητής, τις μνήμες της, την ευαισθησία της, τις δυνατότητες που είχε κάποτε να παράγει σκέψη. Διδάσκουν και πολιτισμό. Και, όταν τα εξορίσεις από τη γενική παιδεία και τα θεωρήσεις κατάλληλα μόνον για τους ειδικούς, απλώς στερείς από τους υπολοίπους αυτήν την πολιτισμική προοπτική. Το ίδιο ισχύει και για τα Λατινικά. Πάντα τα θεωρούσαμε τους φτωχοδιάβολους της παιδείας μας. Ο σοφός κ. Γαβρόγλου τα υποβάθμισε σε μάθημα επιλογής για όσους φιλοδοξούν να σπουδάσουν στη Νομική ή στη Φιλοσοφική. Στους υπολοίπους ο κερδισμένος χρόνος θα καλυφθεί με χορήγηση μεθαδόνης, κοινωνιολογίας. Τι αξία έχει η ελληνική λογοτεχνία μπροστά στις διακόσιες κακογραμμένες σελίδες που θα αποκαλύπτουν την κρυφή γοητεία της ταξικής πάλης; Το είχε πει ο Τσαρούχης από την εποχή που η προοδευτική διανόηση χειροκροτούσε το μονοτονικό. «Μα είναι τόσο τεμπέληδες, που βαριούνται να βάλουν μια περισπωμένη;» Οσο λιγότερο, τόσο καλύτερο. Το μότο της εκπαιδευτικής πολιτικής του Γαβρόγλου.

Λιγότερος κόπος συνεπάγεται λιγότερες απαιτήσεις. Αντί για την ολοκλήρωση της εγκυκλίου παιδείας, της στοιχειώδους μόρφωσης, το λύκειο παρέχει υπηρεσίες φροντιστηρίου. Χαμηλά, όσο μπορείς πιο χαμηλά. Μπορείς να μη δώσεις εξετάσεις αν τις βαριέσαι, αρκεί να δεχθείς να σε στείλουν στα αζήτητα, κατ’ ευφημισμόν «τμήματα με χαμηλότερη ζήτηση». Παραδέξου πως είσαι τενεκές και όλα θα πάνε καλά. Γιατί είναι επικίνδυνη η αναβάθμιση των ΤΕΙ σε ΑΕΙ; Επειδή πρόκειται για υποβάθμιση των ΑΕΙ, αφού η αναβάθμιση των ΤΕΙ δεν προϋποθέτει καμιά αναβάθμιση ούτε του διδακτικού προσωπικού ούτε της διδακτέας ύλης. Βλέπετε, ο κ. Γαβρόγλου δεν είναι κάνας τυχαίος. Εχει ολοκληρωμένη άποψη για την εκπαίδευση. Εχοντας ζήσει στο πανεπιστήμιο μια ζωή, έχει γίνει σαν τον Γκράουτσο Μαρξ. Περιφρονεί τη λέσχη που δέχεται ανθρώπους σαν κι αυτόν για μέλη της.

Θεωρούμε τον Πολάκη επικίνδυνο. Είτε γιατί καπνίζει επιδεικτικά είτε γιατί βρίζει και απειλεί. Ο Κατρούγκαλος έκανε ένα ασφαλιστικό που αποτέλειωσε τη μεσαία τάξη. Ο Τσακαλώτος ξέρει μόνον να εισπράττει φόρους για τα πλεονάσματα του αφεντικού του. Ο πιο επικίνδυνος απ’ όλους όμως είναι ο Γαβρόγλου. Αυτός υπονομεύει τη μόνη δυνατότητα που έχει η χώρα να βγει από το κώμα. Φτιάχνει μια εκπαίδευση μειωμένων απαιτήσεων, μια κρεατομηχανή παραγωγής Ελλήνων ακόμη πιο αμόρφωτων, με ακόμη λιγότερες απαιτήσεις από τον εαυτό τους.

Καταρράκτες Ανθοχωρίου-Λίμνη Πλαστήρα 11/4/19

Έγραψαν....

Του Δημήτρη Χαντζόπουλου











Του Ανδρέα Πετρουλάκη

Από την Καθημερινή

Ποίηση

JUST ONCE

by Anne Sexton

Just once I knew what life was for.

In Boston, quite suddenly, I understood;

walked there along the Charles River,

watched the lights copying themselves,

all neoned and strobe-hearted, opening

their mouths as wide as opera singers;

counted the stars, my little campaigners,

my scar daisies, and knew that I walked my love

on the night green side of it and cried

my heart to the eastbound cars and cried

my heart to the westbound cars and took

my truth across a small humped bridge

and hurried my truth, the charm of it, home

and hoarded these constants into morning

only to find them gone.

Χιούμορ

Του Ανδρέα Πετρουλάκη, από την Καθημερινή

Αγία Κυριακή

Δειλή Άνοιξη...

Χιούμορ...

Του Δημήτρη Χαντζόπουλου, από την Καθημερινή

Ο κόσμος χωρίς τον Χριστιανισμό…

Πως θα ήταν ο κόσμος χωρίς τον Χριστιανισμό; Να ένα μεγάλο και πάρα πολύ ενδιαφέρον ερώτημα! Πολύ δύσκολο βέβαια να απαντηθεί. Πρέπει να λάβουμε υπ' όψιν τι υπήρχε τότε ως βεβαιότητα. Ένας άκρατος υλισμός σε μια εποχή σχετικής ειρήνης μέσω της ισχύος της Ρώμης. Πως θα προχωρούσε ο κόσμος; Ο χριστιανισμός ήταν μια ανάγκη; Άρα θα προέκυπτε έτσι κι αλλιώς κάτι σαν αυτόν; Οι Χριστιανοί βέβαια πιστεύουν ότι ήταν σχεδιασμένο και θεόσταλτο και όποια άλλη σκέψη προφανώς είναι βλάσφημη. 

Εάν αφήσουμε αυτή την υπερβατική εκδοχή, το πραγματικό ερώτημα είναι αν η χριστιανική ιδέα ήταν η αντίδραση της εποχής σε έναν ολοένα αυξανόμενο υλιστικό κόσμο. 

Ενδιαφέρον είναι να αναζητηθεί το πόσο είχε απασχολήσει μέχρι τότε η αθανασία της ψυχής. Αυτό δηλαδή που ο χριστιανισμός έκανε έμμονη ιδέα. Πάντως σίγουρα ένα κόσμος χωρίς τον χριστιανισμό θα μπορούσε να είναι ένα ενδιαφέρον θέμα μελέτης.

Βρήκα ενδιαφέρουσες απόψεις στο δίκτυο. Κάποιοι πιστεύουν ότι ο κόσμος θα ήταν καλύτερος και προβάλλουν πολύ την καταστροφή πολλών πολιτισμών από τη θρησκεία. Άλλοι, πιο απαισιόδοξοι λένε ότι οι άνθρωποι είναι άνθρωποι και η ιστορία θα είχε πάρει περίπου τον ίδιο δρόμο. Άλλωστε όλα τα σημερινά δεινά υπήρχαν και στους προχριστιανικούς πολιτισμούς.

Γραμμένο πριν 8 χρόνια....

Ξεφυλλίζοντας το ημερολόγιό μου βρήκα κάτι που είχα γράψει στις 11 Μαρτίου του 2011.

Το παραθέτω χωρίς άλλα σχόλια.

Έχουμε ηγέτες;

Η Ελλάδα περνάει μια από τις χειρότερες κρίσεις της ιστορίας της. Όλοι έχουμε επηρεαστεί από τα συμβαίνοντα και, όπως όλες οι σχετικές δημοσκοπήσεις δείχνουν, ο παραδοσιακά αισιόδοξος λαός μας αγωνιά για το μέλλον του. Ιδιαίτερα μεγάλο είναι το πλήγμα για τους νέους ανθρώπους, οι οποίοι ουσιαστικά βλέπουν το μέλλον τους υποθηκευμένο.

Σε περιπτώσεις όπως αυτές παίζουν πολύ μεγάλο ρόλο οι δυνατότητες συσπείρωσης του λαού και η καλλιέργεια κλίματος "ομαδικής προσπάθειας" και "κοινών στόχων". Για να γίνει κάτι τέτοιο, όμως, χρειάζονται ηγέτες. Άνθρωποι, που με την επιρροή τους θα συντείνουν στη διαμόρφωση του κατάλληλου κλίματος και θα εμπνεύσουν τον λαό.

Και το ερώτημα είναι: Έχουμε σήμερα ηγέτες;

Δεν γνωρίζω ποιά είναι η γνώμη σας για το θέμα αυτό, αλλά η δική μου αβίαστη απαντηση είναι: ΟΧΙ!

Οι πολιτικοί αρχηγοί και τα μεγαλοστελέχη των κομμάτων, αφού πρώτα φρόντισαν να αηδιάσουν την ελληνική κοινωνία με το πεπραγμένα τους όλων των τελευταίων χρόνων, αφού προσπάθησαν με επιτυχία να δημιουργήσουν σε όλους μας ενοχές, ωσάν εμείς να καλλιεργούσαμε τόσα χρόνια το κλίμα αυτό της διαφθοράς, παρά τις τεράστιες προσπάθειές τους να το καταστείλουν, συνεχίζουν απτόητοι το καταστροφικό τους έργο.

Με συνεχείς αλληλοκατηγορίες για το ποιός φταίει περισσότερο (είναι κρίμα που δεν έχει βρεθεί ακόμη ένα απατόμετρο ή διαφθορόμετρο), με τη χρησιμοποίηση διπλής γλώσσας, μία για το εσωτερικό και μία για το εξωτερικό, με την άμεση απόρριψη οποιασδήποτε πρότασης που δεν προέρχεται από τους ίδιους, εν τέλει με περίσσεια υποκρισία σε κάθε λέξη και ενέργεια, δίνουν το σαφές μήνυμα: η Ελλάδα είναι άξια της τύχης της!

Αυτούς έχουμε αγαπητές και αγαπητοί! Με αυτούς θα βουλιάξουμε!

Ποίηση

ΑΠΟΦΑΣΗ

Θα φύγω, είπες.

με της αυγής τον ερχομό

δίχως χαιρετισμούς 

και λόγια υστερνά.

Θα κλείσω απαλά την πόρτα

εσύ θα κάνεις πως κοιμάσαι 

ένας αντάξιος χωρισμός 

μιανής ζωής προσποίησης.

Η ενασχόληση με την πολιτική

Τα χρόνια της ενασχόλησής μου με τη Διοίκηση του Πανεπιστημίου Πατρών ήταν ξεχωριστά χρόνια. Προσωπικά τα αποτιμώ θετικά, παρά την αναμφισβήτητη αρνητική τους επίδραση στην επιστημονική μου σταδιοδρομία. Μου πρόσφεραν μιαν άλλην όψη της κοινωνίας, που δεν θα την έβλεπα αν δούλευα αποκλειστικά ως γιατρός, ερευνητής και δάσκαλος. 

Γνώρισα επίσης ενδιαφέροντες ανθρώπους, έκανα κάποια ταξίδια και είδα από κοντά άλλα ακαδημαϊκά ιδρύματα και ήρθα σε επαφή με το σκληρό και ανελέητο πρόσωπο της εξουσίας. Εννοώ τους υπουργούς, τους βουλευτές και λοιπούς παρατρεχάμενους, με τους οποίους αναγκάστηκα να “συνεργαστώ`’ στα πλαίσια της διοίκησης του Πανεπιστημίου. 

Έχω πλέον πειστεί ότι για να έχεις μιαν “επιτυχημένη” καριέρα στην πολιτική πρέπει να διαθέτεις απέραντο κυνισμό και θράσος. Και δεν υπερβάλλω. Όσο ξεκίνησαν χωρίς αυτά τα “προσόντα” γρήγορα τα παράτησαν. Και ήταν τυχεροί αν πρόλαβαν να τα παρατήσουν πριν υποστούν σημαντικές ζημιές, στον οικονομικό-επαγγελματικό ή τον ηθικό και κοινωνικό-οικογενειακό τομέα. Ή και στους δύο τομείς. 

Ποια είναι λοιπόν η λύση; Αφήνουμε την πολιτική στους αμοραλιστές και τους “καταφερτζήδες” και μπαρκάρουμε για άλλες πολιτείες; Ή γινόμαστε Δονκιχώτηδες και πολεμάμε ανεμόμυλους; Δύσκολη απάντηση, καθώς καμιά από τις δύο αυτέ εκδοχές δεν προμηνά καλύτερες μέρες για την κοινωνία. Νομίζω ότι η μοναδική λύση που μπορεί να περπατήσει είναι να ασχολούνται με την πολιτική εκείνοι που έχουν μεν το σαράκι της γνήσιας προσφοράς στο αίμα τους, αλλά παράλληλα έχουν κάποια άλλα προσόντα (πχ περιουσία, δυνατό χαρακτήρα, ισχυρούς κοινωνικούς δεσμούς), που τους επιτρέπουν να αμύνονται επιτυχώς στις πάμπολλες αντιξοότητες της πολιτικής αντιπαράθεσης. Να είναι με άλλα λόγια και λίγο, αλλά όσο πατάει η γάτα, “αμοραλιστές”. 

Χιούμορ....

Του Δημήτρη Χαντζόπουλου, από την Καθημερινή.

Μουσική Πρόταση: " Το κυπαρίσσι " - Άννη Ονουφρίου

Μουσική : Σοφία Καμαγιάννη

Ποίηση : Κωστής Παλαμάς

Τραγούδι : Άννη Ονουφρίου

Τραγούδι από την πολύ καλή φίλη Άννη.

Η Ίριδα μαζεύει μανταρίνια...

Ενημερώστε μας, σύντροφοι

Του Κώστα Γιαννακίδη, από το protagon.gr

Ναι, το είπαμε. Τα Χάρβαρντ και οι αστοί λεηλάτησαν τη χώρα, ρούφηξαν το μεδούλι του κοσμάκη και μετά τον πέταξαν στα σκυλιά του ΔΝΤ για να πλιατσικολογήσουν στον εθνικό του πλούτο. Το εμπεδώσαμε. Μετά ήρθαν οι αμόλυντοι. Με τα καθαρά χέρια και τα γυαλισμένα κούτελα. Οι «είμαστε κάθε λέξη του Συντάγματος». Με τη λάμψη του ηθικού πλεονεκτήματος στα μάτια. Με ιστορικά στελέχη και ένσημα κοινωνικών αγώνων. Ολα και όλα. Αυτοί είναι έντιμοι. Διότι είναι οι ιδέες και τα κόμματα που φτιάχνουν τον άνθρωπο. Και η Αριστερά έχει μόνο τίμιους. Ακόμα και όταν ομολογούν ότι κρατούσαν διπλά βιβλία, όλοι γνωρίζουμε ότι το έκαναν για το κοινό καλό.

Και ναι, το να πάρεις ένα χαριστικό δάνειο από τη χαϊδεμένη τράπεζα του κόμματος δεν ισοδυναμεί ούτε με θαλασσοδάνειο, ούτε με μίζα εξοπλισμών. Το να ποζάρεις με Καλάσνικοφ δεν είναι το ίδιο με το να ποζάρεις με τσεκούρι. Το Καλάσνικοφ όπλισε επαναστάτες. Το να φτύνεις βρισιές στα πρόσωπα των αντιπάλων σου δεν είναι δα και έγκλημα όπως εκείνα που διέπραξαν οι προηγούμενοι. Το να σέρνεις στα δικαστήρια νεκρούς δεν έχει καμία σχέση με τις αυτοκτονίες που προκάλεσαν οι άλλοι και, μη ξεχνιόμαστε, με τους «νεκρούς της ΕΡΤ». Το να καπνίζεις στη μούρη μιας χώρας ούτε συγκρίνεται με την υπονόμευση της δημόσιας υγείας από τους αθλίους του παρελθόντος. 

Το να μαγνητοφωνείς τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος και να μοιράζεις τον διάλογο στα μέσα ενημέρωσης, ωχριά μπροστά στα εγκλήματα για τα οποία κατηγορείς τους τραπεζίτες του κόσμου. 

Συμφωνούμε σε όλα. Αλλά, μισό λεπτό, πατριώτες του ΣΥΡΙΖΑ. Κάπου να βάλουμε ένα όριο. Από ποιο σημείο και μετά δικαιούμεθα να ασκήσουμε κριτική στον Παύλο Πολάκη και στις αντιλήψεις που αντιπροσωπεύει; Υπάρχει, ας πούμε, ένα περιθώριο ανοχής, ένα σημείο που αν το ξεπεράσει θα τεκμηριώσουμε δικαίωμα στην κριτική; Αν υπάρχει, καλό είναι να μας ενημερώσετε. 

Διότι αν αύριο ο Πολάκης αφοδεύσει μπροστά στην κάμερα της ΕΡΤ, θα μας αντιτάξετε ότι οι άλλοι μόλυναν τη χώρα με φουγάρα και παράνομες χωματερές.

Μαλακι, ώρα 6.06 μμ

Ώρα 6.06 μμ  Μαλάκι  Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2019

Από τα μπροστινά παράθυρα του γραφείου μου οι τελευταίες ακτίνες του Ήλιου. 

Από τα πίσω παράθυρα προβάλλει η Σελήνη.

Οι φωτογραφίες πάρθηκαν με διαφορά δευτερολέπτων.

Συνάντηση Καζαντζίδη-Θεοδωράκη

Υπάρχουν δεξιοί διανοούμενοι;

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου, από την Καθημερινή

Είναι η Αριστερά η κατοικία του πνευματικού ανθρώπου; Ο φίλος εκδότης Θανάσης Καστανιώτης σε πρόσφατη συνέντευξή του επανέφερε το προσφιλές ερώτημα στο οποίο ο ίδιος έδωσε καταφατική απάντηση. Ναι, η Αριστερά είναι η κατοικία του πνευματικού ανθρώπου. Κοινώς, αν δραστηριοποιείσαι ως πνευματικός άνθρωπος στη ζεστή αγκαλιά της, θα βρεις τη θαλπωρή της ελευθερίας που χρειάζεται η δημιουργικότητά σου. Δεν προσδιόρισε βέβαια τι σόι κατοικία έχει κατά νου. Μεζονέτα, διαμέρισμα, έπαυλη ή παράγκα; Σημασία έχει να έχεις μια σκεπή πάνω από το κεφάλι σου για να μη σε τρώει η βρόχα ή τ’ αγιάζι.

Δεν ξέρω τι απάντηση θα έδιναν δύο από τους σημαντικότερους πεζογράφους μας της μεταπολεμικής περιόδου, ο Αρης Αλεξάνδρου και ο Στρατής Τσίρκας. Στεγάστηκαν μεν στον οίκο της Αριστεράς, πλην όμως το έργο τους έμεινε κάπου στο υπόγειο μαζί με τα υπόλοιπα εργαλεία και τις ξεκοιλιασμένες πολυθρόνες της γιαγιάς. Και τι απάντηση θα έδινε το πλήθος των συγγραφέων και των πνευματικών ανθρώπων που είχαν την ατυχία να σκέφτονται και να γράφουν σε πολιτείες που τις κυβερνούσε η Αριστερά; Ο Μπουλγκάκοφ; Ο Κούντερα; Τέλος πάντων.

Ο Θανάσης Καστανιώτης, ένας από τους σοβαρότερους εκδότες των τελευταίων δεκαετιών, εξέφρασε την κοινή αντίληψη της εποχής του. Τον κοινό τόπο της μεταπολίτευσης που όριζε ότι διανοητικό έργο παρήγαγε μόνον η Αριστερά. Κάπου διάβασα προ καιρού ότι «δεξιός διανοούμενος είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο». Σύντομο αλλά μεστό περιεχομένου, θα έλεγα. Σεφέρης, Ελύτης, Γκάτσος, Τσαρούχης, Μόραλης, Κουν, Χατζιδάκις, Μινωτής, λυπάμαι που σας το λέω, αλλά δεν κατοικούσαν στην Αριστερά. Απλώς στη μακρά περίοδο της μεταπολίτευσης, ενώ μας έτρεφε πνευματικά ο Σεφέρης και ο Ελύτης, θεωρούσαμε ότι οι διάδοχοί τους είναι διάφοροι επιφανείς, οι οποίοι, ερχόμενοι εκ Παρισίων ως επί το πλείστον, κατελάμβαναν θέσεις στα πανεπιστημιακά ιδρύματα, κοινώς γίνονταν δημόσιοι υπάλληλοι, και αξιοποιώντας το κύρος του πανεπιστημιακού αποφαίνονταν για το παρόν και το μέλλον του τόπου.

Ποια καινούργια αντίληψη γεννήθηκε για την ευρωπαϊκή Ελλάδα σ’ αυτά τα χρόνια; Καμία. Οι λεγόμενοι πνευματικοί άνθρωποι άφησαν στο έλεος της τρέχουσας πολιτικής, της κατοικίας τους, μια δυναμική που οι προκάτοχοί τους, απ’ τον Θεοτοκά ώς τον αριστερό Τσίρκα, είχαν διαπραγματευθεί με τα δικά τους όπλα.

Ηταν ο Τσίρκας αριστερός; Ηταν, όμως όταν έγραφε τις «Ακυβέρνητες πολιτείες», τις έγραφε ως άστεγος. Ηταν ο Σεφέρης δεξιός; Μπορεί, όμως όταν έγραφε το «Μυθιστόρημα», δεν το έγραφε ως δεξιός. Αστεγος αισθανόταν κι αυτός στην Ελλάδα που επιθυμούσε. Δυστυχώς ή ευτυχώς, ο πνευματικός άνθρωπος όταν δημιουργεί πνευματικό έργο δεν μπορεί παρά να είναι άστεγος – ιδεολογικά, πολιτικά, κοινωνικά, θρησκευτικά. Εκτός κι αν δεν τον ενδιαφέρει η δημιουργία πνευματικού έργου αλλά η θέση του που του παρέχει το άλλοθι του «πανεπιστημιακού». Αν είσαι πανεπιστημιακός, χρίζεσαι εκ της θέσεως και πνευματικός άνθρωπος, οπότε αν θέλεις να υπερασπιστείς το πνευματικό σου έργο, φρόντισε τη θέση του πανεπιστημιακού. Και πώς μπορούσες να φροντίσεις τη θέση σου ως πανεπιστημιακού στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης που διαρκεί ώς τις μέρες μας αν δεν είσαι αριστερός; Αν δεν υπερασπιζόσουν το άσυλο, τις καταλήψεις και δεν κατήγγειλες τον αυταρχισμό της αστικής παιδείας; Ο Θεοτοκάς, ο Τερζάκης ή ο Ελύτης δεν μιλούσαν στο όνομα της θέσης τους στο Δημόσιο. Μιλούσαν στο όνομα του έργου τους.

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Το πρόβλημα του πνευματικού κόσμου στα χρόνια της μεταπολίτευσης, που διαρκεί ώς τις μέρες μας το επαναλαμβάνω, είναι ότι αυτός πέρασε στα χέρια των πανεπιστημιακών. Είναι μια από τις μεγάλες νίκες του φοιτητικού κινήματος: ταύτισε τη συντηρητική παιδεία με τη χούντα και επέβαλε μια παιδεία της Αριστεράς. Ας μη γελιόμαστε. Σ’ εκείνα τα χρόνια της πρώτης μεταπολίτευσης ξεκίνησε αυτό που ζούμε σήμερα.

Τι ζούμε σήμερα; Μια χώρα που αντιλαμβάνεται ότι όλη αυτή η κατάσταση την έχει οδηγήσει στον βυθό, δεν έχει όμως την ανάσα για να βγει στην επιφάνεια. Γιατί; Διότι ο πνευματικός μας κόσμος περί άλλα τυρβάζει, κάποια θέση στο πανεπιστήμιο, κάποιο υπουργείο της αριστερής κυβέρνησης ενδεχομένως. Κάτι τέλος πάντων.

Εχει δίκιο ο Καστανιώτης. Η Αριστερά είναι η κατοικία του πνευματικού ανθρώπου. Ας είναι και παράγκα.

Μουσική Πρόταση: Vladimir Sterzer Winter Sonnet - The Message to Another Time