Λειτουργικός αναλφαβητισμός και δημοκρατία

Του Ανδρέα Ζαμπούκα, από το protagon.gr

Η εφαρμογή των κανόνων ενός συστήματος δεν μπορεί να αποτελεί μόνο το ευκτέον αλλά και το εφικτό. Το ίδιο ισχύει και με τους θεσμούς και τα πολιτεύματα. Για αυτό και μία από τις μεγαλύτερες υποκρισίες του δυτικού πολιτισμού υπήρξε η κυριαρχία της θεωρίας ως θέσφατο, ανεξάρτητα από την πράξη. Κάτι που στη λογική της αριστοτελικής σκέψης- από εκεί υποτίθεται γεννήθηκε η Δύση- ήταν ανεπίτρεπτο και παράλογο.

Στην εποχή όμως, της «μετα-αλήθειας» (post-factual politics), η δημοκρατία σαν εφαρμογή μιας έλλογης αμοιβαιότητας πολιτών και πολιτικού συστήματος, μοιάζει να δοκιμάζεται με πρωτοφανή τρόπο. Η εκλογή Τραμπ, το Brexit και πολλά άλλα πολιτικά δείγματα φανερώνουν πως κάτι δεν πάει καλά με την «κοινωνία των πολιτών». Οχι γιατί η επιλογή τους δεν εξυπηρετεί αυτό που θα ήθελαν κάποιοι αλλά γιατί είναι ομολογημένο αποτέλεσμα του θυμικού και όχι του ορθού λόγου-ειδικά στην περίπτωση Τραμπ.

Στη δική μας περίπτωση τώρα, η απότομη προσγείωση στα «μνημονιακά» χρόνια έδειξε πολλές παθογένειες της κοινωνίας που δημιουργήθηκαν στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Μία από τις πιο χρόνιες όμως και επικίνδυνες, είναι ο λειτουργικός αναλφαβητισμός. Βεβαίως, δεν είμαστε οι μοναδικοί. Η αδυναμία διαχείρισης των γνώσεων και πληροφοριών μέσα στο κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον, καθώς και η ανικανότητα του ατόμου να επικοινωνεί άνετα, χρησιμοποιώντας τη δυναμική της προσωπικότητάς του είναι τεράστιο πρόβλημα σε πολλές δημοκρατίες. Όπως για παράδειγμα, στις ΗΠΑ.

Ο λειτουργικά αναλφάβητος δυσκολεύεται να παρακολουθήσει τη ροή της ενημέρωσης, δεν επιθυμεί να κατανοεί πολυπαραγοντικά προβλήματα, αδιαφορεί για τις δυνατότητες της γλώσσας και απαξιώνει τις δυνατότητες της τεχνολογίας, εκτός και αν πρόκειται για εργαλεία καταναλωτισμού. Το πιο επικίνδυνο όμως, είναι πως απορρίπτει την λογική ως το βασικότερο εργαλείο αξιολόγησης της πραγματικότητας γιατί κουράζεται από τις επαγωγές. Γενικότερα, ο λειτουργικά αναλφάβητος είναι το κακομαθημένο παιδί της καταναλωτικής κοινωνία και του πελατειακού πολιτικού συστήματος (είσαι πελάτης και δεν θέλω να μου κουράζεσαι) και η νωθρότητα των λογικών αντιδράσεών του εξυπηρετεί όλες τις εξουσίες. Το παράγωγο όλων αυτών είναι ο θρασύς, εξαιτίας της ημιμάθειάς του, πολίτης!

Ισως οι Ελληνες είναι περισσότερο λειτουργικά αναλφάβητοι από τους άλλους, λόγω του κακού εκπαιδευτικού συστήματος και κυρίως εξαιτίας του μεταπρατικού χαρακτήρα της αγοράς και της κοινωνίας μας- εισάγουμε, πουλάμε και εφαρμόζουμε ξένα αγαθά ή υπηρεσίες και μένουμε αδρανείς και αντιπαραγωγικοί οι ίδιοι. Με λίγα λόγια, η κηδεμονία του κράτους (κρατισμός), ο εύκολος δανεισμός, η ευκολία στην επιβίωση χωρίς ευθύνες και ο λαϊκισμός της Παιδείας (πτυχίο για όλους χωρίς αντίκρισμα) δημιούργησαν τεράστια ποσοστά πολιτών που δεν τους ενδιαφέρει η ενεργής συνάφεια με την καθημερινότητα αλλά η υποταγή τους σε αυτή.

Και οι ξένες αλλά και η δική μας δημοκρατία, αν δεν κάνουν κάτι μ΄αυτούς τους ανθρώπους, θα καταντήσουν «οργουελικές»! Η επικράτηση της συναισθηματοκρατίας έναντι του ορθολογισμού, θα παγιώσει σταδιακά την «σαδιστική» σχέση της εξουσίας με τον «πολίτη» ο οποίος θα ανέχεται το «μαστίγωμά» του ως συμπλεγματική εκδίκηση προς τον ορθό λόγο και την συστημική επιταγή. «Δεν με νοιάζει αν μου λες το σωστό. Το απορρίπτω γιατί μου φαίνεται πολύ λογικό και συστημικό. Ας μου συμβεί το χειρότερο αρκεί, να σε λερώσω με την αυτοκτονία μου!»

Μέσα στο 2017, έχουμε να δούμε πολλά. Και τις αντιδράσεις του πλήθους στις εκλογές της Ευρώπης (Ολλανδία, Γαλλία, Γερμανία) αλλά και τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα. Πώς θα αντιδράσει το εκλογικό σώμα αν ο ΣΥΡΙΖΑ αποφασίσει να θέσει το δίλημμα ευρώ ή δραχμή; Αν, λέμε, αν ο πολιτικός αμοραλισμός σπρώξει την κυβέρνηση να εμπλέξει την ελληνική κοινωνία σε μια τέτοια περιπέτεια, ποια θα είναι η αντίδραση των ανθρώπων που δεν γνωρίζουν στοιχειώδη πράγματα για την οικονομία και τις συμπεριφορές των νομισμάτων;

Στον 20ο αιώνα, τουλάχιστον, ο δυτικός κόσμος εδραίωσε την κοινοβουλευτική δημοκρατία ως το πιο λειτουργικό πολίτευμα, στην κοινωνία των πολιτών. Από δω και πέρα όμως, θα πρέπει να ξεκινήσει ένας μεγάλος και ουσιαστικός διάλογος για το τι θα γίνει με τους πολίτες! Γιατί είναι λίγο οξύμωρο και αντιφατικό- τερατώδες θα έλεγα- να επιθυμούμε να εκλέγονται υπεύθυνες και ώριμες ηγεσίες από ανεύθυνους και ανώριμους πολίτες.

Το να προσευχόμαστε για ικανότερες ηγεσίες, όταν αδιαφορούμε για τους ανθρώπους που τις εκλέγουν, σημαίνει πως δεν μας ενδιαφέρει το αποτέλεσμα αλλά οι επικλήσεις σε μεσσίες και σε θεωρητικές αναζητήσεις. Κανείς δεν πρέπει να αποκλειστεί από τη συμμετοχή του αλλά να βρούμε έναν τρόπο να μην κάνει πλάκα εις βάρος μας…

Μουσική Πρόταση: Woody Guthrie Ship In The Sky

Άκουσα αυτό το παλιό τραγούδι βλέποντας την εξαιρετική ταινία της Μία Χάνσεν-Λοβ “ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ - L’ AVENIR” με την απολαυστική Ιζαμπέλ Ιπέρ.

Χιονισμένο Μαλάκι

Caravan Duke Ellington Ella Fitzgerald

Πρώτη μου δημοσίευση για το 2017 με πολλές ευχές για μια Καλή Χρονιά!

Έξω πέφτει πυκνό χιόνι και όλα είναι παγωμένα.

Νομίζω ταιριάζει λίγη τζαζ.

Η τρομακτική αλήθεια...

Τρομακτικό επειδή είναι τόσο αληθινό το σκίτσο του Δημήτρη Χατζόπουλου για τη χρονιά που φεύγει…

Και πολύ φοβάμαι και για πολλές επόμενες……..

Η Άκρα Ταπείνωση

Ο τίτλος του βιβλίου της Ρέας Γαλανάκη “Η Άκρα Ταπείνωση” (Εκδόσεις Καστανιώτη, 2015) ταιριάζει απόλυτα στο περιεχόμενο της επιστολής του Υπουργού Τσακαλώτου της κυβέρνησης Τσίπρα προς τους δανειστές της χώρας.

Δεν γνωρίζω αν έχει κάνει ποτέ ελληνική κυβέρνηση τέτοια γραπτή δήλωση μετάνοιας και υποταγής!

Πόση κατρακύλα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα για τον τζάμπα μάγκα και επαναστάτη της Αβάνας (για να θυμηθούμε και τον Μίκη Θεοδωράκη)! Από το σκίσιμο των μνημονίων και τον πεντοζάλη που θα αναγκάσουμε να χορεύουν τις αγορές στη σημερινή επιστολή-κατάντια!

Ο άνθρωπος που πριν λίγες μέρες στο Βερολίνο έλεγε ότι δεν θα παραδώσει την Ελλάδα στους “γιέσμεν”, συμφώνησε σε μια επιστολή που στο μέλλον θα διδάσκεται σε σεμινάρια για τον χαρακτηρισμό των υποδειγματικών  “γιέσμεν”.

Και αναρωτιέται κανείς: Πόσος ακόμη εξευτελισμός χωρά στο χωνευτήρι που λέγεται κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ; 

Πόση ακόμη τέτοια “αριστερή” (τρομάρα μου) διακυβέρνηση σηκώνει ο τόπος;

Μαζί με τις ευχές μου για προσωπική και οικογενειακή ευτυχία σε όλους, εύχομαι το 2017 να φέρει κάτι καλύτερο για τη χώρα!

Ευτυχώς που υπάρχει το χιούμορ....

Να πως σχολίασαν δύο από τους κορυφαίους μας σκιτσογράφους, ο Κώστας Μητρόπουλος και ο Αρκάς τον μποναμά Τσίπρα προς τους συνταξιούχους....

ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ

ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ

Μια λάμψη ήταν κι έσβησε

μια αναλαμπή

του φωτός ένα παιγνίδισμα

ένα λαθεμένο σινιάλο

που όμως τον παγίδευσε

και μια ζωή τον τυραννά.

Κι αν ίσως δεν ήτανε κάτι απατηλό;

Κι αν ήτανε η μια και μοναδική 

της ζήσης του αλήθεια;

Η Εκκλησία και το διαζύγιο

Έχουμε αντιληφθεί άραγε τον πραγματικό λόγο για τον οποίο η Εκκλησία ήταν ανέκαθεν αντίθετη στο διαζύγιο; Δεν μιλώ για θεολογικές, κοινωνικές ή άλλες “δικαιολογίες”, αλλά για τον πραγματικό λόγο.

Μια μελέτη της ιστορίας δείχνει ότι μετά την επικράτηση του Χριστιανισμού πρακτικές που ίσχυαν επί αιώνες, όπως το διαζύγιο, η δυνατότητα να παντρευτεί κανείς τη γυναίκα ενός πεθαμένου αδελφού, η απόκτηση και αναγνώριση παιδιών εκτός γάμου, η δυνατότητα γάμου μεταξύ εξαδέλφων και η δυνατότητα υιοθεσίας, απαγορεύτηκαν. 

Οι πρακτικές αυτές είχαν ευρύτατα επικρατήσει και είχαν ως κύριο στόχο τη διατήρηση της όποιας περιουσίας μέσα στην οικογένεια.

Για μερικά από τα παραπάνω, όπως οι γάμοι μεταξύ συγγενών, υπάρχουν βέβαια και ιατρικά αίτια, που δικαιολογούν την απαγόρευση, αλλά για τι υπόλοιπες και κυρίως το διαζύγιο, δεν υπάρχουν τέτοιοι λόγοι.

Ο κοινός παρονομαστής όλων αυτών των απαγορεύσεων είναι ότι  με τον τρόπο αυτό αυξήθηκε υπερβολικά ο αριθμός Χριστιανών, που πέθαιναν ή έφταναν σε μεγάλη ηλικία χωρίς να έχουν κληρονόμους. Αυτό συνοδεύτηκε από ένα μεγάλο αριθμό “εθελοντικών” δωρεών χρηματικής και κτηματικής περιουσίας  προς την Εκκλησία, η οποία με τον τρόπο αυτό απέκτησε την τεράστια περιουσία και δύναμη που γνωρίζουμε.

Να λοιπόν ποια είναι η κύρια αιτία της αντίθεσης της Εκκλησίας επί πολλούς αιώνες στο διαζύγιο.  Και μπορεί σήμερα αυτό να έχει ξεπεραστεί σε μεγάλο βαθμό (μην ξεχνάμε κάποιες καθολικές κοινωνίες), αλλά για πάρα πολύ καιρό δούλεψε εξαιρετικά αποτελεσματικά για τα συμφέροντα της Εκκλησίας.

* Αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις ήταν η ανάγνωση του πολύ καλού βιβλίου “The Origins of Political Order” του  Francis Fukuyama.

Προσοχή στα υποδήματα…

Οι άνθρωποι είναι έτσι φτιαγμένοι που μέσα σε ένα σαλόνι μπορείτε να είστε λασπωμένος παντού, εκτός από τα υποδήματα.

Δεν σας ζητούν εκεί για να σας κάνουν αποδεκτό παρά μόνο ένα πράγμα στο οποίο πρέπει να είστε άσπιλοι. Στη συνείδηση και την ηθική; Όχι, βέβαια, μόνο στις μπότες.

Victor Hugo, “Les Misérables.

Το κουράγιο και η ομορφιά

Ίσως το κουράγιο είναι όπως η ομορφιά. Μια όμορφη γυναίκα γερνάει και βλέπει αυτό που έχει χαθεί. Οι άλλοι βλέπουν ότι έχει απομείνει.

Από το “The Noise of Time” του Julian Barnes.

Εύφλεκτη η απόσταση

Aσυγχώρητη Aπροσεξία

να μου στείλεις επὶ χάρτου εφημερίδας

ολοσέλιδη τη φωτογραφία σου

μὲ αναμμένο τὸ τσιγάρο της.

Αν έπιανε φωτιὰ η παραλαβή;

Ποιὰ πυροσβεστικὴ

ψυχραιμία εiς μάτην θα καλούσα

σε ποιὸ διανυκτερεύον έγκαυμα

θα έτρεχα ανήμπορο εγὼ χαρτὶ καμένο

σε ποιαν εξαντλημένη θεραπεία

σε ποιαν αποζημίωση μετά.

Ασφάλεια αναθρώσκοντος καπνοῦ

δεν έχω κάνει.

Κική Δημουλά

ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ

Ήταν σίγουρος ότι ήταν εκείνη, η Λυδία. Αν και την έβλεπε από πίσω, η κορμοστασιά, το περπάτημα, η κίνηση του κεφαλιού και το χρώμα των μαλλιών δεν άφηναν καμιάν αμφιβολία. 

Βάδιζε προς αντίθετη κατεύθυνση από εκείνον και προς τη δυτική πλευρά του αχανούς αεροδρομίου. Προφανώς δεν τον είχε δει. Κρατούσε μόνο μια μικρή τσάντα, άρα μάλλον βρίσκονταν ανάμεσα από πτήσεις. 

Πόσα χρόνια είχε να τη δει; Δώδεκα, δεκατρία; Η τελευταία φορά ήταν σε ένα άλλο αεροδρόμιο, σε μιαν άλλη ήπειρο…Ακόμη θυμάται τα ειπωμένα τότε πικρά λόγια. Το αβάσταχτο βάρος εκείνου του αποχωρισμού τον στοίχειωνε για χρόνια…

Σκέφτηκε να προχωρήσει προς το μέρος της, είχε χρόνο μέχρι την αναχώρηση της δικής του πτήσης. Είχε αρχίσει να κάνει τα πρώτα διστακτικά βήματα. Ένιωσε μια λαχτάρα για προσέγγιση, ξεχασμένες στιγμές αναβίωσαν μέσα στο μυαλό του, κάπως τα χρόνια που πέρασαν έμοιαζε να μην έχουν καμιά σημασία. Ήταν οι ίδιοι άνθρωποι, δεν ήταν; 

Το κινητό του χτύπησε και στην οθόνη εμφανίστηκε η εικόνα της γυναίκας του, ενώ στην απέναντι γιγαντοαφίσα η χαμογελαστή καλλονή, που διαφήμιζε μια καινούργια σειρά υπολογιστών τον παρότρυνε να αφήσει πίσω του το παρελθόν. Τότε ξαφνικά πρόσεξε ότι η γυναίκα που ακολουθούσε φορούσε κόκκινα παπούτσια.

Ένα περίεργο αίσθημα που κάποιος ψυχολόγος μπορεί να το ονόμαζε βαθιά ανακουφιστική θλίψη τον κατέλαβε. Τα κόκκινα παπούτσια απέκτησαν υπερφυσικές διαστάσεις στη συνείδησή του. Προσπαθώντας να θυμηθεί , αλλά κυρίως να πείσει τον εαυτό του, ότι δεν είχε δει ποτέ τη Λυδία με κόκκινα παπούτσια στα τρία χρόνια της σχέσης τους, πάτησε το κουμπί απάντησης του κινητού του μετά το τέταρτο κουδούνισμα και άφησε τα κόκκινα παπούτσια και τη γυναίκα που τα φορούσε να απομακρυνθούν…

ΕΜΠΝΕΥΣΗ

ΕΜΠΝΕΥΣΗ

Η επιφάνεια του γραφείου λεία και στιλπνή. Ο υπολογιστής ανοιχτός και έτοιμος να υποδεχτεί τις λέξεις. Η θέση του σώματος κατάλληλη, η καρέκλα αρκετά αναπαυτική, στη δεύτερη οθόνη εναλλάσσονται όμορφες εικόνες…  

Όλα έτοιμα για το γράψιμο, εκτός από εκείνη τη μεγάλη απούσα, που παραμένει αθέατη και  απρόσιτη. Ίσως έχει κι εκείνη απορροφηθεί από τους εξαίσιους αντιπερισπασμούς.

Όταν συναντούνται δύο τελειότητες...

Monica Bellucci και Leonard Cohen: Dance Me To The End Of Love

ΔΕΚΑ

Βράδιασε κι΄έχουν φύγει πια όλοι. Κάποιοι πιο κοντινοί έμειναν περισσότερο μετά το νεκροταφείο για συμπαράσταση. Τώρα έφυγαν κι αυτοί. Έμεινε αυτή και ο Αντρέας, οι χαροκαμένοι. Τον βλέπει να έχει το βλέμμα του καρφωμένο στη φωτογραφία του μικρού που χαμογελάει πλατιά, πανευτυχής με τη φανέλα με το δέκα. 

Νύχτωσε, πρέπει να πέσουν κι αυτοί να ξεκουραστούν μια στάλα. Δυο σχεδόν μέρες αΰπνωτοι, από τότε που έγινε το ατύχημα. Πήγε ν’ ανέβει τη σκάλα. Τότες είδε τα ρούχα τα από τρεις μέρες απλωμένα στην πίσω αυλή. Πρέπει να κάνει ένα τελευταίο κουράγιο να τα μαζώξει. Βγήκε κι είχε αρχίσει κι ένα απαλό αεράκι από τη θάλασσα φερμένο… Κοντεύει, ένα-δυό ρούχα έχουν μείνει ακόμη, εκείνη η παλιά της η πυτζάμα και η φανέλα του με το δέκα.

Αν μπορούσα να γυρίσω πίσω…

Το λέμε συχνά. Και όχι μόνο εσείς και εγώ, αλλά και άνθρωποι μεγάλοι στο μυαλό και την πέννα….

“Αν γύριζα πίσω δεν θα έπαιρνα αυτή την απόφαση, δεν θα έκανα το ίδιο λάθος, δεν θα δεχόμουνα το Α, δεν θα είχα αρνηθεί το Β” και ούτω καθ’ εξής.

Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Θα αλλάζαμε τις κρίσιμες αποφάσεις μας “αν μπορούσαμε να γυρίσουμε πίσω” στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία; 

Η κάθε απόφασή μας και οι ενέργειες που απορρέουν από αυτήν προσδιορίζονται από ένα μεγάλο αριθμό ετερόκλητων παραγόντων, που περιλαμβάνουν γεγονότα, πληροφορίες, συναισθηματικές καταστάσεις, αλλά και πιο πεζά πράγματα, όπως πόσο άυπνοι είμαστε ή πόσο κουρασμένοι ή εκνευρισμένοι ή χαρούμενοι. 

Οι παράγοντες αυτοί δεν έχουν βέβαια όλοι το ίδιο βάρος και την ίδια σημασία και επομένως δεν επηρεάζουν ισότιμα την τελική μας απόφαση. Αυτό που έχει σημασία πάντως είναι ότι τη στιγμή που παίρνουμε την απόφαση όλα έχουν ζυγιστεί με τρόπο μοναδικό και αμετάκλητο. Εάν παίρναμε την απόφαση μία ώρα ή δύο μέρες μετά μπορεί ο συσχετισμός των παραγόντων αυτών να είχε τροποποιηθεί και η απόφασή μας να ήταν πραγματικά διαφορετική.

Όταν λοιπόν λέμε ότι θα θέλαμε να μπορούσαμε να γυρίσουμε πίσω για να αλλάξουμε την απόφασή μας κάνουμε ένα λογικό λάθος. Βλέπουμε το παρελθόν από το προνομιακό θεωρείο του μέλλοντος με τη γνώση και την εμπειρία που αποκτήθηκαν αργότερα.

Το μόνο δεδομένο είναι ότι εάν γυρίζαμε πίσω στη συγκεκριμένη στιγμή της κρίσιμης απόφασης δεν θα είχαμε προφανώς την πολυτέλεια της γνώσης του μέλλοντος και η απόφασή μας θα ήταν ακριβώς η ίδια!

Ας μην κλαίμε λοιπόν και οδυρόμαστε για τις “λαθεμένες” μας αποφάσεις, αφού ήταν οι μόνες δυνατές τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή.

Ο πλακατζής πρωθυπουργός μας

Διάβασα και άκουσα πολλά για το πόσο κουρασμένος και βαριεστημένος φάνηκε ο πρωθυπουργός κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του Προέδρου Ομπάμα. Και βέβαια οι εξηγήσεις για τη συμπεριφορά τους έδωσαν και πήραν.

Νομίζω όμως ότι οι περισσότεροι κάνουν λάθος. Η δική μου εξήγηση  είναι διαφορετική. Πιστεύω ότι η επίσκεψη Ομπάμα δεν προσφέρονταν για την άσκηση του χαρακτηριστικού χόμπι του Τσίπρα, που είναι να σπάει πλάκα.

Μέχρι σήμερα δεν έχει χάσει καμιά ευκαιρία. Έκανε τον Βαρουφάκη υπουργό οικονομικών για να σπάσει πλάκα με τους Ευρωπαίους ηγέτες. Έκανε την Κωνσταντοπούλου Πρόεδρο της Βουλής για να σπάει πλάκα με τις αντιδράσεις της αντιπολίτευσης. Προκήρυξε δημοψήφισμα για να σπάσει πλάκα πάλι με τους Ευρωπαίους, αλλά μετά έκανε το όχι ναι για να σπάσει πλάκα με όλους εμάς. Γιατί άραγε νομίζετε έκανε Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Παυλόπουλο; Ήθελε να σπάσει πλάκα με τις αντιδράσεις τόσο στη δεξιά όσο και στην ίδια την αριστερά. 

Το ίδιο έκανε με τους καναλάρχες. Λίγη πλάκα έσπασε με το 48ωρο μάντρωμά τους; ¨Η με την πρόταση για τον Πολύδωρα στο ΕΣΡ; Με την υπουργοποίηση του Πολλάκη και του Ζουράρι; Με τον Καρανίκα σύμβουλο στο Μαξίμου;

Βέβαια όλες οι πλάκες κάποτε τελειώνουν. Και τις περισσότερες φορές όχι με καλό τρόπο για τους συστηματικούς πλακατζήδες.

Μουσική Πρόταση: Chavela Vargas - Si No Te Vas

Η μουσική από την τελευταία ταινία του Pedro Almodóvar Julieta.
Μια καλή ταινία όχι βέβαια το αριστούργημά του. Και η μουσική όπως πάντα ταιριαστή.

Καλό!

Οδηγία της εθιμοτυπίας της Αμερικανικής Πρεσβείας
στον Ομπάμα:
Προσοχή στις χειραψίες στο Μαξίμου, αυτοί με τις γραβάτες είναι σερβιτόροι.