Ευτυχώς που υπάρχει το χιούμορ....

Να πως σχολίασαν δύο από τους κορυφαίους μας σκιτσογράφους, ο Κώστας Μητρόπουλος και ο Αρκάς τον μποναμά Τσίπρα προς τους συνταξιούχους....

ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ

ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ

Μια λάμψη ήταν κι έσβησε

μια αναλαμπή

του φωτός ένα παιγνίδισμα

ένα λαθεμένο σινιάλο

που όμως τον παγίδευσε

και μια ζωή τον τυραννά.

Κι αν ίσως δεν ήτανε κάτι απατηλό;

Κι αν ήτανε η μια και μοναδική 

της ζήσης του αλήθεια;

Η Εκκλησία και το διαζύγιο

Έχουμε αντιληφθεί άραγε τον πραγματικό λόγο για τον οποίο η Εκκλησία ήταν ανέκαθεν αντίθετη στο διαζύγιο; Δεν μιλώ για θεολογικές, κοινωνικές ή άλλες “δικαιολογίες”, αλλά για τον πραγματικό λόγο.

Μια μελέτη της ιστορίας δείχνει ότι μετά την επικράτηση του Χριστιανισμού πρακτικές που ίσχυαν επί αιώνες, όπως το διαζύγιο, η δυνατότητα να παντρευτεί κανείς τη γυναίκα ενός πεθαμένου αδελφού, η απόκτηση και αναγνώριση παιδιών εκτός γάμου, η δυνατότητα γάμου μεταξύ εξαδέλφων και η δυνατότητα υιοθεσίας, απαγορεύτηκαν. 

Οι πρακτικές αυτές είχαν ευρύτατα επικρατήσει και είχαν ως κύριο στόχο τη διατήρηση της όποιας περιουσίας μέσα στην οικογένεια.

Για μερικά από τα παραπάνω, όπως οι γάμοι μεταξύ συγγενών, υπάρχουν βέβαια και ιατρικά αίτια, που δικαιολογούν την απαγόρευση, αλλά για τι υπόλοιπες και κυρίως το διαζύγιο, δεν υπάρχουν τέτοιοι λόγοι.

Ο κοινός παρονομαστής όλων αυτών των απαγορεύσεων είναι ότι  με τον τρόπο αυτό αυξήθηκε υπερβολικά ο αριθμός Χριστιανών, που πέθαιναν ή έφταναν σε μεγάλη ηλικία χωρίς να έχουν κληρονόμους. Αυτό συνοδεύτηκε από ένα μεγάλο αριθμό “εθελοντικών” δωρεών χρηματικής και κτηματικής περιουσίας  προς την Εκκλησία, η οποία με τον τρόπο αυτό απέκτησε την τεράστια περιουσία και δύναμη που γνωρίζουμε.

Να λοιπόν ποια είναι η κύρια αιτία της αντίθεσης της Εκκλησίας επί πολλούς αιώνες στο διαζύγιο.  Και μπορεί σήμερα αυτό να έχει ξεπεραστεί σε μεγάλο βαθμό (μην ξεχνάμε κάποιες καθολικές κοινωνίες), αλλά για πάρα πολύ καιρό δούλεψε εξαιρετικά αποτελεσματικά για τα συμφέροντα της Εκκλησίας.

* Αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις ήταν η ανάγνωση του πολύ καλού βιβλίου “The Origins of Political Order” του  Francis Fukuyama.

Προσοχή στα υποδήματα…

Οι άνθρωποι είναι έτσι φτιαγμένοι που μέσα σε ένα σαλόνι μπορείτε να είστε λασπωμένος παντού, εκτός από τα υποδήματα.

Δεν σας ζητούν εκεί για να σας κάνουν αποδεκτό παρά μόνο ένα πράγμα στο οποίο πρέπει να είστε άσπιλοι. Στη συνείδηση και την ηθική; Όχι, βέβαια, μόνο στις μπότες.

Victor Hugo, “Les Misérables.

Το κουράγιο και η ομορφιά

Ίσως το κουράγιο είναι όπως η ομορφιά. Μια όμορφη γυναίκα γερνάει και βλέπει αυτό που έχει χαθεί. Οι άλλοι βλέπουν ότι έχει απομείνει.

Από το “The Noise of Time” του Julian Barnes.

Εύφλεκτη η απόσταση

Aσυγχώρητη Aπροσεξία

να μου στείλεις επὶ χάρτου εφημερίδας

ολοσέλιδη τη φωτογραφία σου

μὲ αναμμένο τὸ τσιγάρο της.

Αν έπιανε φωτιὰ η παραλαβή;

Ποιὰ πυροσβεστικὴ

ψυχραιμία εiς μάτην θα καλούσα

σε ποιὸ διανυκτερεύον έγκαυμα

θα έτρεχα ανήμπορο εγὼ χαρτὶ καμένο

σε ποιαν εξαντλημένη θεραπεία

σε ποιαν αποζημίωση μετά.

Ασφάλεια αναθρώσκοντος καπνοῦ

δεν έχω κάνει.

Κική Δημουλά

ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ

Ήταν σίγουρος ότι ήταν εκείνη, η Λυδία. Αν και την έβλεπε από πίσω, η κορμοστασιά, το περπάτημα, η κίνηση του κεφαλιού και το χρώμα των μαλλιών δεν άφηναν καμιάν αμφιβολία. 

Βάδιζε προς αντίθετη κατεύθυνση από εκείνον και προς τη δυτική πλευρά του αχανούς αεροδρομίου. Προφανώς δεν τον είχε δει. Κρατούσε μόνο μια μικρή τσάντα, άρα μάλλον βρίσκονταν ανάμεσα από πτήσεις. 

Πόσα χρόνια είχε να τη δει; Δώδεκα, δεκατρία; Η τελευταία φορά ήταν σε ένα άλλο αεροδρόμιο, σε μιαν άλλη ήπειρο…Ακόμη θυμάται τα ειπωμένα τότε πικρά λόγια. Το αβάσταχτο βάρος εκείνου του αποχωρισμού τον στοίχειωνε για χρόνια…

Σκέφτηκε να προχωρήσει προς το μέρος της, είχε χρόνο μέχρι την αναχώρηση της δικής του πτήσης. Είχε αρχίσει να κάνει τα πρώτα διστακτικά βήματα. Ένιωσε μια λαχτάρα για προσέγγιση, ξεχασμένες στιγμές αναβίωσαν μέσα στο μυαλό του, κάπως τα χρόνια που πέρασαν έμοιαζε να μην έχουν καμιά σημασία. Ήταν οι ίδιοι άνθρωποι, δεν ήταν; 

Το κινητό του χτύπησε και στην οθόνη εμφανίστηκε η εικόνα της γυναίκας του, ενώ στην απέναντι γιγαντοαφίσα η χαμογελαστή καλλονή, που διαφήμιζε μια καινούργια σειρά υπολογιστών τον παρότρυνε να αφήσει πίσω του το παρελθόν. Τότε ξαφνικά πρόσεξε ότι η γυναίκα που ακολουθούσε φορούσε κόκκινα παπούτσια.

Ένα περίεργο αίσθημα που κάποιος ψυχολόγος μπορεί να το ονόμαζε βαθιά ανακουφιστική θλίψη τον κατέλαβε. Τα κόκκινα παπούτσια απέκτησαν υπερφυσικές διαστάσεις στη συνείδησή του. Προσπαθώντας να θυμηθεί , αλλά κυρίως να πείσει τον εαυτό του, ότι δεν είχε δει ποτέ τη Λυδία με κόκκινα παπούτσια στα τρία χρόνια της σχέσης τους, πάτησε το κουμπί απάντησης του κινητού του μετά το τέταρτο κουδούνισμα και άφησε τα κόκκινα παπούτσια και τη γυναίκα που τα φορούσε να απομακρυνθούν…

ΕΜΠΝΕΥΣΗ

ΕΜΠΝΕΥΣΗ

Η επιφάνεια του γραφείου λεία και στιλπνή. Ο υπολογιστής ανοιχτός και έτοιμος να υποδεχτεί τις λέξεις. Η θέση του σώματος κατάλληλη, η καρέκλα αρκετά αναπαυτική, στη δεύτερη οθόνη εναλλάσσονται όμορφες εικόνες…  

Όλα έτοιμα για το γράψιμο, εκτός από εκείνη τη μεγάλη απούσα, που παραμένει αθέατη και  απρόσιτη. Ίσως έχει κι εκείνη απορροφηθεί από τους εξαίσιους αντιπερισπασμούς.

Όταν συναντούνται δύο τελειότητες...

Monica Bellucci και Leonard Cohen: Dance Me To The End Of Love

ΔΕΚΑ

Βράδιασε κι΄έχουν φύγει πια όλοι. Κάποιοι πιο κοντινοί έμειναν περισσότερο μετά το νεκροταφείο για συμπαράσταση. Τώρα έφυγαν κι αυτοί. Έμεινε αυτή και ο Αντρέας, οι χαροκαμένοι. Τον βλέπει να έχει το βλέμμα του καρφωμένο στη φωτογραφία του μικρού που χαμογελάει πλατιά, πανευτυχής με τη φανέλα με το δέκα. 

Νύχτωσε, πρέπει να πέσουν κι αυτοί να ξεκουραστούν μια στάλα. Δυο σχεδόν μέρες αΰπνωτοι, από τότε που έγινε το ατύχημα. Πήγε ν’ ανέβει τη σκάλα. Τότες είδε τα ρούχα τα από τρεις μέρες απλωμένα στην πίσω αυλή. Πρέπει να κάνει ένα τελευταίο κουράγιο να τα μαζώξει. Βγήκε κι είχε αρχίσει κι ένα απαλό αεράκι από τη θάλασσα φερμένο… Κοντεύει, ένα-δυό ρούχα έχουν μείνει ακόμη, εκείνη η παλιά της η πυτζάμα και η φανέλα του με το δέκα.

Αν μπορούσα να γυρίσω πίσω…

Το λέμε συχνά. Και όχι μόνο εσείς και εγώ, αλλά και άνθρωποι μεγάλοι στο μυαλό και την πέννα….

“Αν γύριζα πίσω δεν θα έπαιρνα αυτή την απόφαση, δεν θα έκανα το ίδιο λάθος, δεν θα δεχόμουνα το Α, δεν θα είχα αρνηθεί το Β” και ούτω καθ’ εξής.

Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Θα αλλάζαμε τις κρίσιμες αποφάσεις μας “αν μπορούσαμε να γυρίσουμε πίσω” στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία; 

Η κάθε απόφασή μας και οι ενέργειες που απορρέουν από αυτήν προσδιορίζονται από ένα μεγάλο αριθμό ετερόκλητων παραγόντων, που περιλαμβάνουν γεγονότα, πληροφορίες, συναισθηματικές καταστάσεις, αλλά και πιο πεζά πράγματα, όπως πόσο άυπνοι είμαστε ή πόσο κουρασμένοι ή εκνευρισμένοι ή χαρούμενοι. 

Οι παράγοντες αυτοί δεν έχουν βέβαια όλοι το ίδιο βάρος και την ίδια σημασία και επομένως δεν επηρεάζουν ισότιμα την τελική μας απόφαση. Αυτό που έχει σημασία πάντως είναι ότι τη στιγμή που παίρνουμε την απόφαση όλα έχουν ζυγιστεί με τρόπο μοναδικό και αμετάκλητο. Εάν παίρναμε την απόφαση μία ώρα ή δύο μέρες μετά μπορεί ο συσχετισμός των παραγόντων αυτών να είχε τροποποιηθεί και η απόφασή μας να ήταν πραγματικά διαφορετική.

Όταν λοιπόν λέμε ότι θα θέλαμε να μπορούσαμε να γυρίσουμε πίσω για να αλλάξουμε την απόφασή μας κάνουμε ένα λογικό λάθος. Βλέπουμε το παρελθόν από το προνομιακό θεωρείο του μέλλοντος με τη γνώση και την εμπειρία που αποκτήθηκαν αργότερα.

Το μόνο δεδομένο είναι ότι εάν γυρίζαμε πίσω στη συγκεκριμένη στιγμή της κρίσιμης απόφασης δεν θα είχαμε προφανώς την πολυτέλεια της γνώσης του μέλλοντος και η απόφασή μας θα ήταν ακριβώς η ίδια!

Ας μην κλαίμε λοιπόν και οδυρόμαστε για τις “λαθεμένες” μας αποφάσεις, αφού ήταν οι μόνες δυνατές τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή.

Ο πλακατζής πρωθυπουργός μας

Διάβασα και άκουσα πολλά για το πόσο κουρασμένος και βαριεστημένος φάνηκε ο πρωθυπουργός κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του Προέδρου Ομπάμα. Και βέβαια οι εξηγήσεις για τη συμπεριφορά τους έδωσαν και πήραν.

Νομίζω όμως ότι οι περισσότεροι κάνουν λάθος. Η δική μου εξήγηση  είναι διαφορετική. Πιστεύω ότι η επίσκεψη Ομπάμα δεν προσφέρονταν για την άσκηση του χαρακτηριστικού χόμπι του Τσίπρα, που είναι να σπάει πλάκα.

Μέχρι σήμερα δεν έχει χάσει καμιά ευκαιρία. Έκανε τον Βαρουφάκη υπουργό οικονομικών για να σπάσει πλάκα με τους Ευρωπαίους ηγέτες. Έκανε την Κωνσταντοπούλου Πρόεδρο της Βουλής για να σπάει πλάκα με τις αντιδράσεις της αντιπολίτευσης. Προκήρυξε δημοψήφισμα για να σπάσει πλάκα πάλι με τους Ευρωπαίους, αλλά μετά έκανε το όχι ναι για να σπάσει πλάκα με όλους εμάς. Γιατί άραγε νομίζετε έκανε Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Παυλόπουλο; Ήθελε να σπάσει πλάκα με τις αντιδράσεις τόσο στη δεξιά όσο και στην ίδια την αριστερά. 

Το ίδιο έκανε με τους καναλάρχες. Λίγη πλάκα έσπασε με το 48ωρο μάντρωμά τους; ¨Η με την πρόταση για τον Πολύδωρα στο ΕΣΡ; Με την υπουργοποίηση του Πολλάκη και του Ζουράρι; Με τον Καρανίκα σύμβουλο στο Μαξίμου;

Βέβαια όλες οι πλάκες κάποτε τελειώνουν. Και τις περισσότερες φορές όχι με καλό τρόπο για τους συστηματικούς πλακατζήδες.

Μουσική Πρόταση: Chavela Vargas - Si No Te Vas

Η μουσική από την τελευταία ταινία του Pedro Almodóvar Julieta.
Μια καλή ταινία όχι βέβαια το αριστούργημά του. Και η μουσική όπως πάντα ταιριαστή.

Καλό!

Οδηγία της εθιμοτυπίας της Αμερικανικής Πρεσβείας
στον Ομπάμα:
Προσοχή στις χειραψίες στο Μαξίμου, αυτοί με τις γραβάτες είναι σερβιτόροι.

Επίσκεψη Ομπάμα

Όχι δεν θα μπω στον πειρασμό να σχολιάσω την επίσκεψη Ομπάμα και τη στάση που κράτησε ο Τσίπρας κατά τη διάρκειά της.
Αντί σχολίου απλά παραθέτω μια φωτογραφία.

Τα δυο κεριά

Πήρε το παλιό, αγαπημένο μονοπάτι. Εκείνο που άρεσε στη μητέρα  και έβγαζε στο μικρό κάτασπρο ξωκλήσι. 

Έμπαιναν και άναβαν το κερί και η μητέρα του έλεγε να προσευχηθεί σιωπηλά. Για όλα εκείνα που ήθελε να έρθουν στη ζωή του. Τα όμορφα, τα δίκαια και τα αληθινά.

Φεύγοντας από εκεί πάντοτε γύριζε και κοίταζε πίσω του και χαιρότανε με τη θέα των δυό τους αναμμένων κεριών, δίπλα-δίπλα. Και τα φανταζότανε να μένουν για πάντα έτσι άφθαρτα και αναμμένα…

Τώρα με το μπαστουνάκι του και τα άσπρα του μαλλιά αγκομαχεί για να διασχίσει τη μικρή απόσταση. 

Η πόρτα είναι, όπως πάντα, ανοιχτή. Στο μανουάλι ένα μοναχικό κερί αναμμένο. Κάποιος πιστός, πού πέρασε πρωτύτερα προφανώς. Κάποιος που, όπως τότε η μάνα του, ήρθε για να προσευχηθεί.

Διστάζει… Πάει καιρός που δεν έχει ανάψει κερί… Πάει καιρός που δεν λαχταρά της πίστης τη θαλπωρή και τη βοήθεια.

Ο σημερινός του εαυτός, ο γεμάτος επιστήμη και ρεαλισμό είναι έτοιμος να λοιδορήσει εκείνο το εύπιστο, ευτυχισμένο παιδί. 

Και η συγκίνηση από την ανάμνηση; Η ζεστασιά της πίστης της μάνας, που ακόμη τον κυριεύει ευεργετικά;  Η κρυφή προσευχή της τοτινής αθώας του ψυχής, που ανάδινε ελπίδες και προσδοκίες;

Σήκωσε το χέρι του και πήρε ένα κερί από το παγκάρι. Και το τοποθέτησε δίπλα στο άλλο. 

Προχώρησε προς την έξοδο και εκεί κοντοστάθηκε μια στιγμή. Όπως στις επισκέψεις με τη μητέρα του γύρισε και κοίταξε πίσω του. Εκεί στο μανουάλι είδε τα δύο κεριά δίπλα-δίπλα, ένα αναμμένο και ένα ολοκαίνουργιο και σβηστό….

Φθινοπωρινά Ηπειρώτικα Τοπία

Από τη βόλτα μας στα Ζαχοροχώρια και τα Μαστοροχώρια

1. Το Κουκούλι στην πρωϊνή ομίχλη
2. Το γεφύρι των Κήπων στην ομίχλη
3. Το φαράγγι του Βίκου από το χωριό Βίκος
4. Οι πύργοι του Πάπιγκου και η χιονισμένη Αστράκα
5. Το γεφύρι του Βοϊδομάτη στην Κλειδωνιά
6-7. Χρώματα
8. Το τρίτοξο γεφύρι Καλουτά

Leonard Cohen: Waiting for the Miracle

Καθυστερημένα λόγω απουσίας αποτίω τον οφειλόμενο φόρο τιμής στον αποχωρήσαντα μεγάλο Leonard Cohen.

Προφητικός;

Σκίτσο του Δημήτρη Χατζόπουλου από την Καθημερινή

Ο Τσίπρας, ο Φίλης, η Δημοκρατία και η Αριστερά

Γράψανε και είπανε πολλοί, ανάμεσά τους και εγώ, ότι η αποπομπή Φίλη ήταν μια νίκη της Εκκλησίας και του Καμμένου και μια ταπεινωτική ήττα του Τσίπρα.

Λάθος. Μεγάλο λάθος. Γιατί ήταν ήττα του Τσίπρα; Ποιος είναι ο μοναδικός στόχος του Τσίπρα; Να παραμείνει πρωθυπουργός. Τον βοηθά η συγκεκριμένη εκπαραθύρωση σε αυτό; Και βέβαια τον βοηθά. Η σκέψη να αναγκαστεί να πάει σε εκλογές με την Εκκλησία απέναντι του δημιουργεί τουλάχιστον έρπητα. Και βέβαια χωρίς τον Καμμένο εξουσία γιόκ.

Ποιά ήττα λοιπόν του Τσίπρα; Σε καμιά περίπτωση. 

Ήττα αυτών που τον πίστεψαν και θεωρούσαν αυτόν και τον ΣΥΡΙΖΑ φορέα αλλαγής και προόδου; Σαφώς.

Ήττα της ιδεολογίας της αριστεράς; Βεβαίως. 

‘Ηττα της δημοκρατίας; Σίγουρα. 

Αλλά τι σχέση έχει ο Τσίπρας με την αριστερά και τη δημοκρατία;

ΥΓ. Υπάρχουν ακόμη στον ΣΥΡΙΖΑ κάποιοι βουλευτές και κάποια στελέχη με στοιχειώδες φιλότιμο;