Ήταν ένα μικρό καράβι…

Το θυμόσαστε άραγε εκείνο το τραγουδάκι, που λέγαμε στις μαθητικές εκδρομές;

Σας το θυμίζω:

Ήταν ένα μικρό καράβι 

που ήταν αταξίδευτο 

Οέ, Οέ, Οέ, Οέ. 

Κι έκανε ένα μακρύ ταξίδι 

μέσα εις τη Μεσόγειο 

Οέ, Οέ, Οέ, Οέ. 

(Η παραλλαγή που εμείς τραγουδούσαμε ήταν: 

Κι έκανε ένα μακρύ ταξίδι

μες στου Αιγαίου τα νερά)

Και σε πέντε έξι εβδομάδες 

σωθήκαν όλες οι τροφές 

Οέ, Οέ, Οέ, Οέ. 

Και τότε ρίξανε τον κλήρο 

να δούνε ποιος θα φαγωθεί

Οέ, Οέ, Οέ, Οέ. 

Κι ο κλήρος πέφτει στα αγόρια

που ήταν σαν σκυλόψαρα

Οέ, Οέ, Οέ, Οέ. 

Κι ο κλήρος πέφτει στα κορίτσια

που ήταν σαν σκουπόξυλα

Οέ, Οέ, Οέ, Οέ. 

Κι αν σας αρέσει αυτή η ιστορία

την ξαναλέμε, λέμε απ’ την αρχή

Οέ, Οέ, Οέ, Οέ.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά αισθάνομαι ότι όλοι οι Έλληνες βρισκόμαστε αυτές τις μέρες σε αυτό το μικρό καράβι, που μας πηγαίνει σε κάποιο παρόμοιο ταξίδι. 

Όσο για τον κλήρο, όσο κι’ αν ηχητικά ακούγεται ωραίο το:

Κι ο κλήρος πέφτει στον Αλέξη, 

που ήταν όμορφο παιδί…

φοβάμαι ότι η πιθανότερη εκδοχή είναι:

Κι ο κλήρος πέφτει στο λαό μας, 

που ήταν εύπιστος πολύ….

(εννοείται ότι το επίθετο της παραπάνω πρότασης μπορεί να αντικατασταθεί και από πολλά άλλα)

Εμείς και τα πιστεύω μας…

Μια πολύ εύστοχη ρήση του Αμερικανού συγγραφέα και ακτιβιστή Upton Sinclair (1878-1968):

“Είναι δύσκολο να κάνεις κάποιον να καταλάβει κάτι, όταν ο μισθός του εξαρτάται από το να μην το καταλαβαίνει.”

(Από το βιβλίο: This Changes Everything, της Naomi Klein.

Η Νίκη της Αριστεράς

Όλα δείχνουν ότι ο κύβος ερρίφθη. Θα αποκτήσουμε κυβέρνηση της Αριστεράς για πρώτη φορά -και μάλλον και τελευταία για μερικούς από μας- στη ζωή μας.

Προσωπικά θα έπρεπε να ήμουν ευτυχής!

Γιατί όμως δεν νοιώθω ακριβώς έτσι;

Μήπως επειδή αυτή η αριστερά δεν είναι αυτή που περιμέναμε τόσα χρόνια να κυβερνήσει;

Μήπως επειδή φοβόμαστε την απογοήτευση που θα επακολουθήσει;

Και την ακροδεξιά στροφή, που μοιραία μας έχει στήσει καρτέρι;

Μήπως επειδή το γνωστό σλόγκαν ότι η εξουσία είναι όπως το βιολί, που το παίρνεις με το αριστερό χέρι και το παίζεις με το δεξί, θα αποδειχθεί και πάλι σοφό;

Μήπως η πληθώρα των ευκαιριακών που έχουν συγκεντρωθεί στον ΣΥΡΙΖΑ τρομάζει;

Πιστεύω απόλυτα ότι η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να είναι σημαντική για την Ελλάδα και την Ευρώπη εάν η χώρα μας είχε τη δύναμη να αντέξει στις πιέσεις που θα της γίνουν, εάν είχε τους ηγέτες και τους ανθρώπους εκείνους που θα έλεγαν στο λαό την αλήθεια και θα ζητούσαν συμπαράσταση σε ένα πολύ δύσκολο αγώνα, εφαρμόζοντας παράλληλα κανόνες ισονομίας και δικαιοσύνης στη χώρα.

Δυστυχώς φοβούμαι ότι αυτές οι προϋποθέσεις δεν υπάρχουν!

Μακάρι να διαψευσθώ και να ζήσουμε σε μια εντελώς διαφορετική χώρα με αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη.

Όλοι οι καλόπιστοι άνθρωποι αυτής της χώρας είναι έτοιμοι να βοηθήσουν σε αυτή την περίπτωση και να αποδεχτούν ότι ο σκεπτικισμός τους ήταν λαθεμένος.

Δύσμοιρο Πανεπιστήμιο...

Του Ανδρέα Πετρουλάκη από την Καθημερινή

Χιονισμένος Βόλος από ψηλά

Μαλάκι...σήμερα το πρωί

Αυστρία

Επιστροφή χθες μετά από σύντομες διακοπές στην Αυστρία. Διαμονή στο χωριό Aldrans με φανταστική θέα προς το Innsbruck και τα γύρω βουνά. Βόλτες στο Innsbruck, Salzburg, Rattenberg και άλλες όμορφες πόλεις. Επίσκεψη στο χιονοδρομικό κέντρο του Igls. 

Μια όμορφη εμπειρία και ένα διάλειμμα από τη νοσηρή ελληνική πραγματικότητα.

Ένα μικρό φωτογραφικό δείγμα:

Το Ποτάμι...

Όχι εκείνο που νομίζετε, αλλά ένα όμορφο καινούργιο Ποτάμι, τραγουδισμένο από τον Σωκράτη Μάλαμα και τη Νατάσσα Μποφίλιου, από τον καινούργιο δίσκο "Πρώτες Λέξεις".

Η μουσική είναι του Θέμη Καραμουρατίδη και οι στίχοι του Οδυσσσέα Ιωάννου.

Μουσική Πρόταση: Low- Laser beam

Είδα απόψε την ταινία “A Woman in Winter”  κάτι ανάμεσα σε επιστημονική φαντασία και ταινία μυστηρίου. Όχι κάτι εξαιρετικό, αλλά στο τέλος είχε ένα τραγούδι που μου άρεσε αρκετά και που έψαξα για να το βρω και σας το προτείνω.

Ο τίτλος του είναι “Laser Beam” και το συγκρότημα που το δημιούργησε λέγεται “Low”. Πρόκειται για ένα μικρό και σχετικά άγνωστο συγκρότημα τριών μουσικών, από το Duluth της Minnesota. 

Karlheinz Stockhausen "Helicopter String Quartet”

Να κάτι πολύ διαφορετικό. 

Μουσική του 20ου αιώνα από ένα συνθέτη, τον  Karlheinz Stockhausen (1928-2007), που επηρέασε πολλά ποπ συγκροτήματα, μεταξύ των οποίων και τους Beatles.

Η ΑΝΟΧΗ ΤΗΣ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑΣ

Είναι γενικά παραδεκτό ότι οι χαλεποί καιροί χαρακτηρίζονται από ανεπαρκείς και μέτριους ηγέτες. Και συχνά αποδίδεται σε αυτούς τους ελλειψοβαρείς ηγέτες η παρακμή των καιρών τους.

Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Διαμορφώνουν οι κακοί ηγέτες τους καιρούς τους ή μήπως αντανακλούν την κοινωνία τους και είναι αυτοί δημιουργήματα των συνθηκών;

Για να το πούμε με άλλα λόγια: μήπως οι κοινωνίες των χαλεπών καιρών έχουν την τάση να ανέχονται τη μετριότητα; Την μετριότητα όχι μόνο των άλλων, αλλά πρώτιστα τη δική τους, αφού αυτή είναι προϋπόθεση για την αποδοχή στη συνέχεια ως ηγετών εκείνων που αποτελούν προεκτάσεις των ιδίων; Και μήπως αυτή η τάση οδηγεί και σε κάτι ακόμη πιο επικίνδυνο, δηλαδή στην απόρριψη της αξίας και της αριστείας;

Νομίζω ότι αυτό ακριβώς συμβαίνει και μια αναδρομή στην ιστορία ή μια κριτική ματιά στη σημερινή πραγματικότητα-και όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά παγκόσμια- θα μας δώσε πειστική απάντηση.

Όταν η κοινωνία ανέχεται τη μετριότητα υπονομεύει το μέλλον της και όταν εξοβελίζει την αριστεία υπογράφει τη θανατική της καταδίκη.

Γιατί η ανοχή και ο θρίαμβος της μετριότητας αποτελεί τον πανωλεθρίαμβο της εποχής μας.

Στη Σιωπή....

Μουσική: Γιώργος Καγιαλίκος
Στίχοι: Χριστίνα Κουκέλη
Εκτέλεση: Λίλιαν Τσατσαρώνη

Από το Δίσκο "Φυγή", 2014

Τζίλντα

Μια πολύ άσχημη μέρα. Σήμερα η αγαπημένη όμορφη γατούλα μας, η Τζίλντα, έκλεισε το σχετικά σύντομο κύκλο της παρουσίας της στη Γη.

Ήταν ένα αξιαγάπητο, πανέξυπνο ζώο, που σημάδεψε τη ζωή μας τα τελευταία οχτώ χρόνια. 

Πέθανε πιθανότατα από λοιμώδη περιτονίτιδα, ένα μεταδιδόμενο και εξαιρετικά βαρύ νόσημα, που την οδήγησε σε κατάρρευση μέσα σε 3-4 μέρες!

Θα τη θυμόμαστε για πάντα με ευγνωμοσύνη για τις χαρές που μας έδωσε, σε αντάλλαγμα αυτών των ελάχιστων που της δώσαμε εμείς.

Θεσσαλονίκη....

Θεσσαλονίκη για το Πανελλήνιο Αιματολογικό Συνέδριο. Σαν άλλοτε…Αλλά πόσο διαφορετικά!

Μια άλλη άποψη για τη ζωή και το θάνατο...

We are going to die, and that makes us the lucky ones. Most people are never going to die because they are never going to be born. The potential people who could have been here in my place but who will in fact never see the light of day outnumber the sand grains of Arabia. Certainly those unborn ghosts include greater poets than Keats, scientists greater than Newton. We know this because the set of possible people allowed by our DNA so massively exceeds the set of actual people. In the teeth of these stupefying odds it is you and I, in our ordinariness, that are here. We privileged few, who won the lottery of birth against all odds, how dare we whine at our inevitable return to that prior state from which the vast majority have never stirred?

Richard Dawkins from Unweaving the Rainbow

Χθεσινή βροχερή βόλτα στην Αγία Κυριακή

Nebraska

Είδα χθες μια καλή ταινία, τη Νεμπράσκα του Alexander Payne, με ένα πολύ καλό Bruce Dern, αλλά με αξιόλογες ερμηνείες και από πολλούς άλλους ηθοποιούς.

Η ιστορία είναι απλή. Ένας ηλικιωμένος κάτοικος μιας πόλης στη Μοντάνα παίρνει ένα γράμμα που εκείνος το ερμηνεύει ότι του αναγγέλλει ότι κέρδισε ένα εκατομμύριο δολάρια και πρέπει να πάει στο Λίνκολν της Νεμπράσκα,περίπου 900 μίλια απόσταση, για να τα παραλάβει. 

Αφού ξεκίνησε 3-4 φορές να κάνει την απόσταση με τα πόδια και αφού ο γιος του είδε κι απόειδε ότι ο γέρος δεν το βάζει κάτω, αποφάσισε να τον πάει ο ίδιος εκεί οδηγώντας. Στο δρόμο πέρασαν από την πόλη που ζουν τα αδέρφια του γέρου και όπου και εκείνος είχε γεννηθεί και μεγαλώσει, με τη συνάντηση να κρύβει αρκετές ενδιαφέρουσες συγκινήσεις και αποκαλύψεις. 

Η ταινία μου άρεσε περισσότερο, επειδή δείχνει αυτή την άλλη Αμερική, αυτή που σπάνια βλέπουμε στις περισσότερες χολιγουντιανές παραγωγές, μια Αμερική επίπεδη, όπου μπορεί να οδηγείς τρεις μέρες και να μη βλέπεις ούτε ένα λόφο, μια Αμερική που η ζωή επικεντρώνεται στην τοπική πάμπ και στο κουτί της τηλεόρασης. Οι χαρακτήρες του έργου είναι εξαιρετικά δομημένοι και νομίζω αντιπροσωπευτικοί αυτής της Αμερικής, που εκλέγει Προέδρους όπως ο Bush και δίνει στους ρεπουμπλικάνους σαρωτικό έλεγχο στη Γερουσία. 

Το φινάλε δεν απέφυγε κάποια μελοδραματική απόχρωση τύπου Χόλιγουντ, αλλά γενικά η ταινία, όπως είπα ήταν ενδιαφέρουσα και είχε πολλές καλές στιγμές. 

Δυο μέρες στα Γιάννενα...

Συζητώντας για τα προβλήματα των Πανεπιστημίων...

Higgs Boson

Από τον xkcd.

Η ευθύνη βρίσκεται στον ηγέτη

Ένα καλό άρθρο του Αλέξη Παπαχελά, από την Καθημερινή, όπου βέβαια γράφει τα..αυτονόητα...

Αυτά, που όλοι λέγαμε..εκ των υστέρων, αφού πρώτα με την ψήφο μας τιμωρούσαμε τη χώρα. Επειδή η ευθύνη βρίσκεται στους ηγέτες, αλλά ποιος τους εκλέγει;

Όλοι βιάζονται να γίνουν πρωθυπουργοί σε αυτήν τη χώρα, λες και δεν μαθαίνουν από τα παθήματα όσων επίσης το λαχταρούσαν πολύ και το... κατάφεραν. Ο κ. Παπανδρέου φώναζε κάθε μέρα «εκλογές τώρα, τώρα εκλογές» και πήρε την «καυτή πατάτα» που έκαψε τον ίδιο και τη χώρα. Λέω τώρα εγώ με το φτωχό μου πολιτικό μυαλό. Αν είχε περιμένει έως τον Μάρτιο του 2010 και δεν βιαζόταν τόσο πολύ, τι θα είχε συμβεί; Ο κ. Καραμανλής θα έπρεπε να διαχειρισθεί την κρίση δανεισμού και η πορεία των πραγμάτων θα ήταν πολύ διαφορετική. Και όμως όχι. Αγνόησε την έκκληση για συνεννόηση στο ζήτημα του χρέους την άνοιξη του 2009 και οδήγησε τη χώρα σε εκλογές. Ικανοποιήθηκε ο κομματικός εγωισμός, αλλά με τι αποτέλεσμα για τον τόπο; Και ο κ. Σαμαράς βιαζόταν κάποια στιγμή να γίνουν εκλογές και πίεσε τη δυσκίνητη κυβέρνηση Παπαδήμου να ασχοληθεί μόνο με το PSI. Λίγη υπομονή να είχε και να είχαν τελειώσει ορισμένες διαρθρωτικές αλλαγές από εκείνη την κυβέρνηση, το έργο του μετά θα ήταν πολύ πιο εύκολο. Τα έδωσε όμως όλα, ξεπέρασε το σημείο εξάντλησης και τώρα παλεύει με τα χίλια κύματα. Εχουμε όμως και τον κ. Τσίπρα, που βιάζεται και αυτός να γίνει πρωθυπουργός. Εχει πουθενά κρυμμένο κανένα επιτελείο, το οποίο είναι έτοιμο να διαχειρισθεί οικονομικά και εξωτερικά ζητήματα που κυριολεκτικά «καίνε»; Εχει πραγματικά κανένα σχέδιο που αντέχει στην τεχνοκρατική βάσανο και δεν επαφίεται μόνο στη στήριξη του λαού και την ορμή του καινούργιου; Καταλαβαίνει ποιοι είναι οι κίνδυνοι για τη χώρα και όποιον την κυβερνά αυτή την περίοδο;

Εντάξει ξέρω, γίνομαι γραφικός. Και εγώ και άλλοι που έχουμε υβρισθεί από τα κομματόσκυλα κάθε χρώματος που βιάζονται να αρπάξουν την εξουσία και βλέπουν σαν εχθρό όποιον τολμάει να πει «μήπως υπάρχει και άλλος δρόμος, μήπως η συνεννόηση και το να βάλουμε για μια στιγμή στην άκρη προσωπικούς και κομματικούς εγωισμούς είναι η λύση;». Η ευθύνη όμως στο τέλος της ημέρας δεν πέφτει στον κομματικό στρατό, ούτε στους αυλοκόλακες που μόλις τα πράγματα στραβώσουν πάνε να κάνουν «κονέ» με τον επόμενο... Η ευθύνη βρίσκεται στον ηγέτη. Εκείνον κρίνει η Ιστορία, δικές του είναι τελικά οι αποφάσεις. Η βιασύνη πληρώνεται ακριβά, όπως και οι υπερβολές και οι ακρότητες. Βολεύουν δήθεν στην αντιπολίτευση, αλλά μετά σε κυνηγάνε, σαν εφιάλτης, στη διακυβέρνηση. Στην εποχή μας η απόσταση ανάμεσα στον εκλογικό θρίαμβο και την καταστροφή είναι απειροελάχιστη. Ελπίζω αυτό τουλάχιστον να το συνειδητοποιούν άπαντες...