Karlheinz Stockhausen "Helicopter String Quartet”

Να κάτι πολύ διαφορετικό. 

Μουσική του 20ου αιώνα από ένα συνθέτη, τον  Karlheinz Stockhausen (1928-2007), που επηρέασε πολλά ποπ συγκροτήματα, μεταξύ των οποίων και τους Beatles.

Η ΑΝΟΧΗ ΤΗΣ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑΣ

Είναι γενικά παραδεκτό ότι οι χαλεποί καιροί χαρακτηρίζονται από ανεπαρκείς και μέτριους ηγέτες. Και συχνά αποδίδεται σε αυτούς τους ελλειψοβαρείς ηγέτες η παρακμή των καιρών τους.

Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Διαμορφώνουν οι κακοί ηγέτες τους καιρούς τους ή μήπως αντανακλούν την κοινωνία τους και είναι αυτοί δημιουργήματα των συνθηκών;

Για να το πούμε με άλλα λόγια: μήπως οι κοινωνίες των χαλεπών καιρών έχουν την τάση να ανέχονται τη μετριότητα; Την μετριότητα όχι μόνο των άλλων, αλλά πρώτιστα τη δική τους, αφού αυτή είναι προϋπόθεση για την αποδοχή στη συνέχεια ως ηγετών εκείνων που αποτελούν προεκτάσεις των ιδίων; Και μήπως αυτή η τάση οδηγεί και σε κάτι ακόμη πιο επικίνδυνο, δηλαδή στην απόρριψη της αξίας και της αριστείας;

Νομίζω ότι αυτό ακριβώς συμβαίνει και μια αναδρομή στην ιστορία ή μια κριτική ματιά στη σημερινή πραγματικότητα-και όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά παγκόσμια- θα μας δώσε πειστική απάντηση.

Όταν η κοινωνία ανέχεται τη μετριότητα υπονομεύει το μέλλον της και όταν εξοβελίζει την αριστεία υπογράφει τη θανατική της καταδίκη.

Γιατί η ανοχή και ο θρίαμβος της μετριότητας αποτελεί τον πανωλεθρίαμβο της εποχής μας.

Στη Σιωπή....

Μουσική: Γιώργος Καγιαλίκος
Στίχοι: Χριστίνα Κουκέλη
Εκτέλεση: Λίλιαν Τσατσαρώνη

Από το Δίσκο "Φυγή", 2014

Τζίλντα

Μια πολύ άσχημη μέρα. Σήμερα η αγαπημένη όμορφη γατούλα μας, η Τζίλντα, έκλεισε το σχετικά σύντομο κύκλο της παρουσίας της στη Γη.

Ήταν ένα αξιαγάπητο, πανέξυπνο ζώο, που σημάδεψε τη ζωή μας τα τελευταία οχτώ χρόνια. 

Πέθανε πιθανότατα από λοιμώδη περιτονίτιδα, ένα μεταδιδόμενο και εξαιρετικά βαρύ νόσημα, που την οδήγησε σε κατάρρευση μέσα σε 3-4 μέρες!

Θα τη θυμόμαστε για πάντα με ευγνωμοσύνη για τις χαρές που μας έδωσε, σε αντάλλαγμα αυτών των ελάχιστων που της δώσαμε εμείς.

Θεσσαλονίκη....

Θεσσαλονίκη για το Πανελλήνιο Αιματολογικό Συνέδριο. Σαν άλλοτε…Αλλά πόσο διαφορετικά!

Μια άλλη άποψη για τη ζωή και το θάνατο...

We are going to die, and that makes us the lucky ones. Most people are never going to die because they are never going to be born. The potential people who could have been here in my place but who will in fact never see the light of day outnumber the sand grains of Arabia. Certainly those unborn ghosts include greater poets than Keats, scientists greater than Newton. We know this because the set of possible people allowed by our DNA so massively exceeds the set of actual people. In the teeth of these stupefying odds it is you and I, in our ordinariness, that are here. We privileged few, who won the lottery of birth against all odds, how dare we whine at our inevitable return to that prior state from which the vast majority have never stirred?

Richard Dawkins from Unweaving the Rainbow

Χθεσινή βροχερή βόλτα στην Αγία Κυριακή

Nebraska

Είδα χθες μια καλή ταινία, τη Νεμπράσκα του Alexander Payne, με ένα πολύ καλό Bruce Dern, αλλά με αξιόλογες ερμηνείες και από πολλούς άλλους ηθοποιούς.

Η ιστορία είναι απλή. Ένας ηλικιωμένος κάτοικος μιας πόλης στη Μοντάνα παίρνει ένα γράμμα που εκείνος το ερμηνεύει ότι του αναγγέλλει ότι κέρδισε ένα εκατομμύριο δολάρια και πρέπει να πάει στο Λίνκολν της Νεμπράσκα,περίπου 900 μίλια απόσταση, για να τα παραλάβει. 

Αφού ξεκίνησε 3-4 φορές να κάνει την απόσταση με τα πόδια και αφού ο γιος του είδε κι απόειδε ότι ο γέρος δεν το βάζει κάτω, αποφάσισε να τον πάει ο ίδιος εκεί οδηγώντας. Στο δρόμο πέρασαν από την πόλη που ζουν τα αδέρφια του γέρου και όπου και εκείνος είχε γεννηθεί και μεγαλώσει, με τη συνάντηση να κρύβει αρκετές ενδιαφέρουσες συγκινήσεις και αποκαλύψεις. 

Η ταινία μου άρεσε περισσότερο, επειδή δείχνει αυτή την άλλη Αμερική, αυτή που σπάνια βλέπουμε στις περισσότερες χολιγουντιανές παραγωγές, μια Αμερική επίπεδη, όπου μπορεί να οδηγείς τρεις μέρες και να μη βλέπεις ούτε ένα λόφο, μια Αμερική που η ζωή επικεντρώνεται στην τοπική πάμπ και στο κουτί της τηλεόρασης. Οι χαρακτήρες του έργου είναι εξαιρετικά δομημένοι και νομίζω αντιπροσωπευτικοί αυτής της Αμερικής, που εκλέγει Προέδρους όπως ο Bush και δίνει στους ρεπουμπλικάνους σαρωτικό έλεγχο στη Γερουσία. 

Το φινάλε δεν απέφυγε κάποια μελοδραματική απόχρωση τύπου Χόλιγουντ, αλλά γενικά η ταινία, όπως είπα ήταν ενδιαφέρουσα και είχε πολλές καλές στιγμές. 

Δυο μέρες στα Γιάννενα...

Συζητώντας για τα προβλήματα των Πανεπιστημίων...

Higgs Boson

Από τον xkcd.

Η ευθύνη βρίσκεται στον ηγέτη

Ένα καλό άρθρο του Αλέξη Παπαχελά, από την Καθημερινή, όπου βέβαια γράφει τα..αυτονόητα...

Αυτά, που όλοι λέγαμε..εκ των υστέρων, αφού πρώτα με την ψήφο μας τιμωρούσαμε τη χώρα. Επειδή η ευθύνη βρίσκεται στους ηγέτες, αλλά ποιος τους εκλέγει;

Όλοι βιάζονται να γίνουν πρωθυπουργοί σε αυτήν τη χώρα, λες και δεν μαθαίνουν από τα παθήματα όσων επίσης το λαχταρούσαν πολύ και το... κατάφεραν. Ο κ. Παπανδρέου φώναζε κάθε μέρα «εκλογές τώρα, τώρα εκλογές» και πήρε την «καυτή πατάτα» που έκαψε τον ίδιο και τη χώρα. Λέω τώρα εγώ με το φτωχό μου πολιτικό μυαλό. Αν είχε περιμένει έως τον Μάρτιο του 2010 και δεν βιαζόταν τόσο πολύ, τι θα είχε συμβεί; Ο κ. Καραμανλής θα έπρεπε να διαχειρισθεί την κρίση δανεισμού και η πορεία των πραγμάτων θα ήταν πολύ διαφορετική. Και όμως όχι. Αγνόησε την έκκληση για συνεννόηση στο ζήτημα του χρέους την άνοιξη του 2009 και οδήγησε τη χώρα σε εκλογές. Ικανοποιήθηκε ο κομματικός εγωισμός, αλλά με τι αποτέλεσμα για τον τόπο; Και ο κ. Σαμαράς βιαζόταν κάποια στιγμή να γίνουν εκλογές και πίεσε τη δυσκίνητη κυβέρνηση Παπαδήμου να ασχοληθεί μόνο με το PSI. Λίγη υπομονή να είχε και να είχαν τελειώσει ορισμένες διαρθρωτικές αλλαγές από εκείνη την κυβέρνηση, το έργο του μετά θα ήταν πολύ πιο εύκολο. Τα έδωσε όμως όλα, ξεπέρασε το σημείο εξάντλησης και τώρα παλεύει με τα χίλια κύματα. Εχουμε όμως και τον κ. Τσίπρα, που βιάζεται και αυτός να γίνει πρωθυπουργός. Εχει πουθενά κρυμμένο κανένα επιτελείο, το οποίο είναι έτοιμο να διαχειρισθεί οικονομικά και εξωτερικά ζητήματα που κυριολεκτικά «καίνε»; Εχει πραγματικά κανένα σχέδιο που αντέχει στην τεχνοκρατική βάσανο και δεν επαφίεται μόνο στη στήριξη του λαού και την ορμή του καινούργιου; Καταλαβαίνει ποιοι είναι οι κίνδυνοι για τη χώρα και όποιον την κυβερνά αυτή την περίοδο;

Εντάξει ξέρω, γίνομαι γραφικός. Και εγώ και άλλοι που έχουμε υβρισθεί από τα κομματόσκυλα κάθε χρώματος που βιάζονται να αρπάξουν την εξουσία και βλέπουν σαν εχθρό όποιον τολμάει να πει «μήπως υπάρχει και άλλος δρόμος, μήπως η συνεννόηση και το να βάλουμε για μια στιγμή στην άκρη προσωπικούς και κομματικούς εγωισμούς είναι η λύση;». Η ευθύνη όμως στο τέλος της ημέρας δεν πέφτει στον κομματικό στρατό, ούτε στους αυλοκόλακες που μόλις τα πράγματα στραβώσουν πάνε να κάνουν «κονέ» με τον επόμενο... Η ευθύνη βρίσκεται στον ηγέτη. Εκείνον κρίνει η Ιστορία, δικές του είναι τελικά οι αποφάσεις. Η βιασύνη πληρώνεται ακριβά, όπως και οι υπερβολές και οι ακρότητες. Βολεύουν δήθεν στην αντιπολίτευση, αλλά μετά σε κυνηγάνε, σαν εφιάλτης, στη διακυβέρνηση. Στην εποχή μας η απόσταση ανάμεσα στον εκλογικό θρίαμβο και την καταστροφή είναι απειροελάχιστη. Ελπίζω αυτό τουλάχιστον να το συνειδητοποιούν άπαντες...

Καλημέρα....

Από τον Ηλία Μακρή (Καθημερινή) και τον Αρκά (Έθνος)

Μικρή Νυχτερινή Μουσική Carmel A-Cappella

Πέντε κοπέλες τραγουδούν α καπέλα (φωνητική μουσική χωρίς συμμετοχή ή συνοδεία μουσικών οργάνων). Το όνομα αυτής της ταλαντούχας παρέας, Carmel A-Cappella. 

Ηπειρώτικο Μοιρολόγι από τον Αλέξη Ζούμπα

Παιγμένο από τον Αλέξη Ζούμπα (1883-1946), ηπειρώτη μουσικό, που μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου και πέθανε.

Συγγενείς του ζουν ακόμη στο χωριό του το Γραμμένο της Ηπείρου.

Η ηχογράφηση αυτή έγινε γύρω στα 1928.

Εμείς και η Φύση

Πήραμε τη φύση για φύση και απαξιούμε να την ατενίσουμε, μπας και μας εκλάβουν για τουρίστες…

Οδυσσέας Ελύτης στην Αναφορά στον Ανδρέα Εμπειρίκο.

Ξεστρατίσαμε

Ξεστρατίσαμε…

Κάπως το οδόστρωμα, λίγο η σηματοδότηση,

Ίσως το ξενύχτι και το ποτό,

Μπορεί και η ομορφιά του τοπίου.

Όμως, ξεστρατίσαμε…

Ώρα πια ν΄αλλάξουμε πορεία,

Στο δρόμο μας να βγούμε πάλι

Να πιάσουμε τη δημοσιά

Ως ευπειθείς πολίτες.

Αν και ξέρουμε κατά βάθος

Ότι στον τελικό απολογισμό

Ετούτο ακριβώς το ξεστράτισμα

Θάν’ η πιο καλή ανάμνηση…

Η εξουσία και οι ηγέτες

Εκείνοι που υπήρξαν πραγματικοί ηγέτες και οδήγησαν τους λαούς τους σε επιτυχίες και ευημερία είχαν ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό.

Έφεραν μετά τη νίκη τους στις εκλογές ένα δικό τους στυλ, ένα είδος συμπεριφοράς και δράσης, που τους επέτρεψε να διαμορφώσουν αυτοί τον τρόπο άσκησης της εξουσίας, που τους έδωσε ο λαός, και δεν άφησαν την εξουσία να τους επηρεάσει και να τους διαμορφώσει, κάνοντάς τους όμοιους και απαράλλαχτους με όλους αυτούς που είχαν κυβερνήσει πριν και μετά από αυτούς.

Εννοείται ότι όλες αυτές τις τελευταίες δεκαετίες στη χώρα μας έχουμε εκείνο το είδος των κυβερνητών, που ακολουθούν την γνωστή ¨πεπατημένη”, που είναι η κάθε λογής έκφραση της αλαζονείας της εξουσίας και της προσαρμογής στα καθιερωμένα πρότυπα των χαμηλού βεληνεκούς πολιτικών, που απαιτεί η σημερινή παγκοσμιοποιημένη διακυβέρνηση των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων.

Παρακολουθώ, όπως πολλοί φαντάζομαι, με αρκετή προσοχή τα πολύ καλά μελετημένα βήματα του Αλέξη Τσίπρα, στην πορεία εκείνη που θα τον φέρει -εκτός συγκλονιστικού απροόπτου- πολύ σύντομα στην εξουσία.

Είναι ακριβώς εκείνα τα βήματα, που απαιτούνται για τη διαμόρφωση ενός τυπικού ηγέτη των καιρών μας, ενός ακόμη δηλαδή πολιτικού αρχηγού που θα έλθει στην εξουσία ως έτοιμος από καιρό, αλλά χρησιμοποιώντας την ίδια παραδοσιακή συνταγή, εκείνη που αφήνει την εξουσία να διαμορφώνει τους ηγέτες και όχι εκείνους να επηρεάζουν και να καθορίζουν τον τρόπο άσκησης της εξουσίας τους.

Θα μου πείτε πως κρίνω κάποιον πριν ακόμη αποκτήσει την εξουσία. Βλέπω απλά τις κινήσεις του, τα λόγια και τις συμπεριφορές του. Βλέπω κάποιον που προσπαθεί με κάθε δυνατό τρόπο να χωρέσει στο κουστούμι που άλλοι έχουν ράψει για εκείνον και του έχουν διαμηνύσει ότι είναι υποχρεωμένος να φορέσει προκειμένου να κυβερνήσει. Έστω και χωρίς γραβάτα. 

Where Is Human Evolution Taking Us?

WE ASKED leading scientists how they think humans will evolve in the future. Here is what they had to say. For more expert commentary, go to ScientificAmerican.com/sep2014/predictions 

Τύψεις....

Άχρηστος. Καμιά συμβολή στην πρόοδο της ανθρωπότητας ή έστω στην καλυτέρευση της ζωής των ανθρώπων. Μετά τόσες σπουδές και τη μεγάλη του αθροισμένη εμπειρία, πως μπορεί τώρα να αναλώνει τις ώρες του απλά διαβάζοντας ιστοριούλες και σερφάροντας στο διαδίκτυο; 

Δεν είναι κατάντια αυτό; Πως συμβιβάζεται με τα ιδανικά της νιότης του, τότε που έλπιζε ότι θα γινόταν κάποιος άλλος; 

Αναστέναξε και κοίταξε το ρολόι του. Ώρα να ανοίξει την τηλεόραση. Αρχίζει σε λίγο το ματς…

Μουσική πρόταση: “Franz Liszt’s ‘Le mal du pays”

Ένα μελαγχολικό κομμάτι του List το σημερινό βραδυνό άκουσμα. Με τον Ρώσο πιανίστα Lazar Berman (1930-2005).