Ένα θαλασσινό ταξίδι

Το τραγούδι της Θάλασσας του Γιώργου Σταυριανού μέσα από ένα όμορφο βίντεο της Μαυροθάλασσας.

Μουσική Πρόταση: Adam Cohen - We Go Home

Όχι ότι πλησιάζει τον πατέρα του, αλλά έχει κάτι και αγαπάει κι αυτός την Ελλάδα.

Το ισπανικό Μανιφέστο

250 ισπανοί επιστήμονες, διανοούμενοι, καλλιτέχνες, ακτιβιστές και πολιτικοί υπογράφουν την "'Υστατη 'Εκκληση". 

Αυτή είναι παραπάνω από μια οικονομική και καθεστωτική κρίση: είναι μια κρίση πολιτισμού. Οι Ευρωπαίοι πολίτες, στη μεγάλη τους πλειονότητα, πιστεύουν ότι η σημερινή καταναλωτική κοινωνία μπορεί «να βελτιωθεί» (και πρέπει να το κάνει) στο μέλλον. Ταυτόχρονα, σημαντικό μέρος των κατοίκων του πλανήτη ελπίζουν ότι θα προσεγγίσουν τα δικά μας επίπεδα υλικής ευημερίας. Ωστόσο, το επίπεδο παραγωγής και κατανάλωσης επιτεύχθηκε μέσα από τη κατασπατάληση των φυσικών και ενεργειακών πόρων, και τη διάρρηξη των οικολογικών ισορροπιών της Γης.

Αν δεν μπορούμε να αλλάξουμε ορίζοντα, μπορούμε να αλλάξουμε προοπτική". El Roto. 

Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι κάτι νέο. Οι πιο διορατικοί ερευνητές και οι επιστήμονες εκπέμπουν στοιχειοθετημένα σήματα κινδύνου από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 του εικοστού αιώνα: αν συνεχιστούν οι παρούσες αναπτυξιακές τάσεις (στην οικονομία, στη δημογραφία, στην εκμετάλλευση των φυσικών πόρων, στη παραγωγή ρύπων και στην αύξηση των ανισοτήτων) το πιο πιθανό αποτέλεσμα για τον εικοστό πρώτο αιώνα είναι η πολιτισμική κατάρρευση. Σήμερα πληθαίνουν οι ειδήσεις που δείχνουν ότι ο δρόμος της ανάπτυξης οδηγεί ήδη σε μια γενοκτονία σε αργή κίνηση. Η μείωση της διαθέσιμης φτηνής ενέργειας, τα καταστροφικά σενάρια κλιματικής αλλαγής και οι γεωπολιτικές εντάσεις για τους φυσικούς πόρους δείχνουν ότι οι τάσεις προόδου του παρελθόντος γίνονται κομμάτια. 

Μπροστά σε αυτή τη πρόκληση δεν αρκούν οι διακοσμητικοί εξορκισμοί της αειφόρου ανάπτυξης, ούτε το απλό στοίχημα των οικολογικών τεχνολογιών, ούτε η υποτιθέμενη «πράσινη οικονομία» που καλύπτει την γενικευμένη εμπορευματοποίηση των φυσικών αγαθών και των οικοσυστημικών υπηρεσιών. Οι τεχνολογικές λύσεις, τόσο στην περιβαλλοντική κρίση όσο και στην ενεργειακή παρακμή, είναι ανεπαρκείς. Και επιπλέον, η οικολογική κρίση δεν είναι ένα επιμέρους ζήτημα αλλά είναι καθοριστικής σημασίας για όλες τις πτυχές της κοινωνίας: διατροφή, μεταφορές, βιομηχανία, δόμηση, πολεμικές συγκρούσεις... Πρόκειται, σε τελική ανάλυση, για τη βάση ης οικονομίας μας και της ζωής μας.   Έχουμε παγιδευτεί μέσα στην ύπουλη δυναμική ενός πολιτισμού που δεν λειτουργεί αν δεν αναπτύσσεται, και που όταν αναπτύσσεται καταστρέφει τις φυσικές βάσεις που τον κάνουν να υπάρχει. Η τεχνολατρική και αγορολατρική κουλτούρα μας ξεχνάει ότι από καταγωγής μας, εξαρτιόμαστε από τα οικοσυστήματα και είμαστε αλληλοεξαρτημένοι. 

Ο πλανήτης δεν μπορεί να στηρίξει την παραγωγιστική και καταναλωτική κοινωνία. Έχουμε ανάγκη να δημιουργήσουμε ένα νέο πολιτισμό ικανό να εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή ζωή σε ένα τεράστιο ανθρώπινο πληθυσμό (σήμερα, σε περισσότερους από 7.200 εκατομμύρια ανθρώπους), που συνεχίζει να αυξάνεται και κατοικεί σε ένα κόσμο με φθίνοντες πόρους. Να γιατί θα είναι απαραίτητο να γίνουν ριζικές αλλαγές στο τρόπο ζωής, στις μορφές της παραγωγής, στο σχεδιασμό των πόλεων και στη χωροταξική οργάνωση: και πάνω από όλα, στις αξίες που διέπουν όλα τα παραπάνω. Χρειαζόμαστε μια κοινωνία που θα έχει για στόχο να επαναφέρει την ισορροπία με τη βιόσφαιρα, και που χρησιμοποιεί την έρευνα, την τεχνολογία, τον πολιτισμό, την οικονομία και την πολιτική για να προχωρήσει προς αυτή τη κατεύθυνση. Για να το πετύχουμε, μας χρειάζεται να κατορθώσουμε να ξεδιπλώσουμε όλη τη πολιτική φαντασία, την ηθική γενναιοδωρία και την τεχνική δημιουργικότητά μας. 

Όμως αυτός ο Μεγάλος Μετασχηματισμός αντιμετωπίζει δυο τιτάνια εμπόδια: την αδράνεια του καπιταλιστικού τρόπου ζωής και τα συμφέροντα των προνομιούχων ομάδων. Για να αποφύγουμε το χάος και τη βαρβαρότητα προς τις οποίες σήμερα κατευθυνόμαστε, έχουμε ανάγκη από μια βαθειά πολιτική ρήξη με την παρούσα ηγεμονία, και από μια οικονομία που έχει ως σκοπό την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών μέσα στα όρια που επιβάλει η βιόσφαιρα, και όχι η αύξηση του ιδιωτικού κέρδους. 

Ευτυχώς, όλο και πιο πολλοί άνθρωποι αντιδρούν στις απόπειρες των ελίτ να τους κάνουν να πληρώσουν τα σπασμένα. Σήμερα, στο Ισπανικό Κράτος, η αφύπνιση της αξιοπρέπειας και της δημοκρατίας που προκάλεσε το κίνημα 15Μ (των Αγανακτισμένων) από την Άνοιξη του 2011, κυοφορεί μια συντακτική διαδικασία που γεννάει δυνατότητες για άλλες μορφές κοινωνικής οργάνωσης.   Ωστόσο, είναι αποφασιστικής σημασίας να συνειδητοποιήσουν τα εναλλακτικά σχέδια τις συνέπειες που έχουν τα όρια της ανάπτυξης και να επεξεργαστούν πολύ πιο τολμηρές εναλλακτικές προτάσεις. Η καθεστωτική και η οικονομική κρίση θα μπορέσουν να ξεπεραστούν μόνο αν ξεπεραστεί ταυτόχρονα και η οικολογική κρίση. Με αυτή την έννοια, δεν αρκούν οι πολιτικές που γυρνάνε πίσω στις συνταγές του κεϋνσιανού καπιταλισμού. Αυτές οι πολιτικές μας οδήγησαν, στις δεκαετίες που ακολούθησαν το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, σε ένα επεκτατικό κύκλο που μας έφερε στο κατώφλι των ορίων του πλανήτη. Ένας νέος επεκτατικός κύκλος είναι ανέφικτος: δεν υπάρχουν η υλική βάση, ούτε ο οικολογικός χώρος και οι φυσικοί πόροι που θα μπορούσαν να τον στηρίξουν. 

Ο εικοστός πρώτος αιώνας είναι ο πιο αποφασιστικός αιώνας της ιστορίας της ανθρωπότητας. Θα αποτελέσει μια μεγάλη δοκιμασία για όλους τους πολιτισμούς και τις κοινωνίες, καθώς και για το ανθρώπινο είδος στο σύνολό του. Μια δοκιμασία στην οποία θα κριθεί η συνέχιση της παρουσίας μας πάνω στη Γη και η δυνατότητα να αποκαλούμε «ανθρώπινη» τη ζωή που θα είμαστε ικανοί να οργανώσουμε στη συνέχεια. Είμαστε αντιμέτωποι με την πρόκληση ενός μετασχηματισμού διαστάσεων ανάλογων με εκείνους των μεγάλων ιστορικών γεγονότων όπως η νεολιθική επανάσταση ή η βιομηχανική επανάσταση. 

Προσοχή: το παράθυρο της ευκαιρίας κλείνει. Είναι βέβαιο ότι υπάρχουν στον κόσμο πολλά κινήματα αντίστασης υπέρ της περιβαλλοντικής δικαιοσύνης (η οργάνωση Global Witness κατέγραψε σχεδόν χίλιους περιβαλλοντολόγους που σκοτώθηκαν στα τελευταία δέκα χρόνια, ενώ αγωνίζονταν ενάντια σε εξορυκτικά και πετρελαϊκά σχέδια, ή υπερασπίζονταν τη γη και τα νερά τους). Όμως, τουλάχιστον έχουμε χρόνο για να οργανώσουμε μια πλατιά και σφαιρική συζήτηση για τα όρια της ανάπτυξης, και για να δημιουργήσουμε δημοκρατικά οικολογικές και ενεργειακές εναλλακτικές ικανές να είναι σοβαρές και βιώσιμες. Θα πρέπει να είμαστε ικανοί να συσπειρώσουμε μεγάλες πλειοψηφίες για μιαν αλλαγή οικονομικού, ενεργειακού, κοινωνικού και πολιτισμικού μοντέλου. Πέρα από το ότι πολεμάει τις αδικίες που οφείλονται στην άσκηση της εξουσίας και στη συσσώρευση του πλούτου, μιλάμε για ένα μοντέλο που αναγνωρίζει την πραγματικότητα, κάνει ειρήνη με τη φύση και κάνει δυνατή την ευζωία μέσα στα οικολογικά όρια της Γης. -07.07.2014.   

Μετάφραση : Γιώργος Μητραλιάς (Πηγή: www.contra-xreos.gr). 

Πηγή: www.lifo.gr

Νίκος Καββαδίας: Μαραμπού

O Δημήτρης Μητσοτάκης και οι Ευδαίμονες σε μια διασκευή του "Μαραμπού" (Ν. Καββαδίας, Μ. Κωχ), ζωντανά από την παρουσίαση του πρώτου τους δίσκου "Ευδαίμονες" (Λύρα) στον συναυλιακό χώρο του Ιανού.

Ρουβίκωνας...

Ρουβίκωνας

Πορευόσουν μια ζωή αναλογιζόμενος

Πως θα είναι όταν θα περνούσες τον Ρουβίκωνα

Πόση συγκίνηση και νοσταλγία

Θα απέπνεαν οι σκέψεις σου

Και πόσο καλοφτιαγμένα τα γραφτά σου…

Με πόσην ανωτερότητα θα κατέγραφες τη στιγμή

Και τι μαθήματα θα έδινες στους ανυποψίαστους…

Μα χθες το βράδυ λίγο πριν κοιμηθείς

Την ώρα που η διαίσθηση φωτίζει την αλήθεια

Πριν βυθιστείς στης λήθης τα νερά

Εκεί στην άκρη του μυαλού σου 

Άκουσες το κύκνειο άσμα της Επίγνωσης:

“Το Ρουβίκωνα τον διάβηκες καιρό τώρα

Απορροφημένος καθώς ήσουν

Στις καθημερινές σου διαδρομές….”

Καλημέρα!

Η Νίκη Βόλου στην Πρώτη Εθνική

Δεν μπορώ να μην το γράψω…όσο κι αν δεν ταιριάζει με τις συνηθισμένες μου αναρτήσεις.

Η ομάδα που από πιτσιρικάς συμπαθώ, η Νίκη Βόλου ανέβηκε σήμερα στην Μεγάλη Κατηγορία μετά από 48 χρόνια!

Νίκησε με 4-0 μια άλλη ιστορική ομάδα, τον Ηρακλή Θεσσαλονίκης.

Βιβλία που τέλειωσα πρόσφατα

Μπορεί η διάθεση να γράψω την κριτική τους να μην υπάρχει αυτή τη στιγμή, για διάφορους λόγους, αλλά μια που το διάβασμα δεν παύει να είναι η καλύτερη συντροφιά…

Ας αναφέρω τρία καλά βιβλία που τέλειωσα τελευταία:

Invisible του Paul Auster

Η ενδιαφέρουσα ιστορία ενός ταλαντούχου συγγραφέα και η πολυκύμαντη ζωή του μέσα από τη σχέση του μερικούς "επικίνδυνους"  ανθρώπους που τον σημάδεψαν…

Levels of Life του Julian Barns

Μια συγκινητική ελεγεία πάνω στο πένθος από την (αληθινή) απώλεια της αγαπημένης συντρόφου του εξαιρετικού αυτού Άγγλου συγγραφέα διανθισμένη με στιγμές από μια άλλη σχέση κάποιων ιστορικών προσώπων του προηγούμενου αιώνα. Ένας περίεργος συνδυασμός που μας θυμίζει ότι ζούμε, ερωτευόμαστε και πενθούμε σε περισσότερα από ένα επίπεδα…από τα τάρταρα μέχρι τα σύννεφα…κυριολεκτικά.

Wolf Hall της Hilary Mantel

Το πρώτο μέρος της ιστορίας του Thomas Cromwell του γιού του σιδερά, που έγινε ο ισχυρότερος άνδρας της Αγγλίας στη διάρκεια της βασιλείας του Ερρίκου του 8ου. Δοσμένη σαν μυθιστόρημα από μια βραβευμένη συγγραφέα. 

Your Face Tomorrow του Javier Marias

Ίσως ότι καλύτερο έχω διαβάσει τα τελευταία τρία χρόνια είναι αυτή η “τριλογία” του Ισπανού συγγραφέα Javier Marias. 

Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα μακροσκελές μυθιστόρημα και όχι για τριλογία, μια ιστορία με πρωταγωνιστή έναν Ισπανό που ζει στο Λονδίνο, όπου κάνει μια περίεργη δουλειά, αναλύοντας ανθρώπινους χαρακτήρες για λογαριασμό κάποιων απροσδιόριστων “τρίτων”. 

Ο τίτλος του έργου έχει την προέλευσή της σε έργο του Shakespeare και η δική μου ερμηνεία, που μπορεί να είναι λαθεμένη, είναι ότι έχει να κάνει με την επιθυμία μας, που συνήθως είναι αποτυχημένη, να προβλέψουμε το “πρόσωπο” των άλλων και ιδιαίτερα αυτών που αγαπάμε, στο μέλλον…

Το έργο είναι εμπλουτισμένο με σκηνές και πληροφορίες από τον ισπανικό εμφύλιο, αλλά και από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και ιδιαίτερα από τη σκοπιά των μεθόδων κατασκοπείας. Όλα αυτά βέβαια δοσμένα μέσα στην αφήγηση της καθημερινότητας, κυρίως μέσα από αναμνήσεις κατά τη διάρκεια συζητήσεων.

Ένα από τα πιο σημαντικά μοτίβα κατά τη γνώμη μου σε όλο το έργο είναι το θέμα της προδοσίας, τόσο σε προσωπικό, ερωτικό ή όχι, όσο και σε “εθνικό” επίπεδο. Τα πραγματικά γεγονότα στη ζωή του πρωταγωνιστή είναι λίγα στην ουσία, αλλά αναπτύσσονται με έναν πολύ ιδιαίτερο και χαρακτηριστικό του συγγραφέα τρόπο, που θυμίζει Proust και Joyce, ιδιαίτερα τον πρώτο, καθώς δεν αφήνει καμιά σκέψη χωρίς να την ξετυλίξει πλήρως και στη συνέχεια να την τυλίξει ξανά και να την αναποδογυρίσει και να την κρεμάσει ψηλά μετά για να δει πως φαίνεται και απο εκείνη τη σκοπιά.

Ο έρωτας, η βία, η εξουσία και η δύναμη, αλλά όπως είπα ήδη η προδοσία και άρα και η δυνατότητα του να είναι κανείς πιστός στις αρχές του είναι σπαρμένα με αριστοτεχνικό τρόπο μέσα στο βιβλίο και αφήνουν τον υπομονετικό αναγνώστη να τα αναζητήσει και να τα βρει με την ησυχία του. 

Μέσα από τις σελίδες του, που είναι πολλές, αφού πρόκειται για τρία έργα που χωρίς να αλλάζουν το βασικό τους θέμα έχουν τις δικές τους ενότητες και παραλλαγές, ακριβώς όπως ένα μουσικό έργο, ο συγγραφέας κρατά με επιτυχία και δεν αφήνει να ξεχαστεί το βασικό του μοτίβο, η ευθραυστότητα και ευμεταβλητότητα των ανθρώπινων σχέσεων, το απροσδιόριστο αυριανό τους πρόσωπο…

Δεν είναι καθόλου εύκολη ανάγνωση και σίγουρα έχει μεγάλα διαστήματα “αδράνειας”, που δεν θα ενθουσιάσουν τους αναγνώστες που απαιτούν καταιγιστική δράση. Είναι όμως νομίζω ένα πρωτότυπο έργο, ένα έργο ενός συγγραφέα με το δικό του στίγμα, που προσφέρει άφθονη τροφή για σκέψη και προβληματισμό και που όπως είπα είναι διάσπαρτο με πολλά, μικρά διαμαντάκια…

Οι τίτλοι των τριών μερών του έργου είναι:

1. Your Face Tomorrow. Fever and Spear.
2. Your Face Tomorrow. Dance and Dream.
3. Your Face Tomorrow. Poison, Shadow and Farewell.

Στα ελληνικά γνωρίζω ότι έχει κυκλοφορήσει το πρώτο μέχρι στιγμής με τον τίτλο: Το πρόσωπό σου αύριο. Πυρετός και Λόγχη.

Ωδή για την ακεραιότητα της χώρας

του Γιάννη Βαρβέρη*

Γνωρίζουν άραγε οι στρατηγοί μας

πως οι φαντάροι αφού μιλήσουν

στο υπεραστικό κορίτσι τους

αφήνουν μαλακά το ακουστικό

σαν να χαϊδεύουν;

Πολύ ανησυχώ

αρχίζω να φοβάμαι

για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας.

* 1955-2011 Ποιητής και δοκιμιογράφος

Κάποιοι είπαν...

“Αν είναι να είσαι τρελός, φρόντισε να πληρώνεσαι γι’ αυτό, αλλιώς θα σε κλείσουν μέσα”.

Hunter Thompson (1937-2005) Αμερικανός δημοσιογράφος και συγγραφέας, που έζησε μια ταραχώδη ζωή και αυτοκτόνησε στα 67 του χρόνια.

Να και η αντίδραση των μουσικών του Covent Garden του Λονδίνου

Και κάτι ακόμη καλύτερο από την Ιταλία...

Η απίθανη αντίδραση ενός βιολιστή

Συνέβη κατά τη διάρκεια ενός κονσέρτου στη Σλοβακία.

Μουσική Πρόταση: Imany, You Will Never Know

Λαϊκή Παιδεία

Χρώματα της Άνοιξης...

The Goldfinch (Η Καρδερίνα) της Donna Tartt

Μια έκρηξη που άλλαξε τη ζωή ενός παιδιού, που είναι και ο αφηγητής της ιστορίας, μια πανταχού παρούσα και μόνιμα αναζητούμενη μητέρα, ένα μοναδικό έργο τέχνης, ένας αλλοπρόσαλλος παιδικός φίλος, ένας φίλος ώριμης ηλικίας ιδιόρρυθμος και πιστός, μια αγάπη που αναπτύχθηκε μέσα από τις πληγές, ένας απόμακρος και χαοτικός πατέρας, μια οικογένεια που τον δέχτηκε και προσπάθησε να τον ενσωματώσει…

Να μερικοί από τους πρωταγωνιστές μιας ενδιαφέρουσας ιστορίας, που η μαστόρισσα του είδους Donna Tartt, έπλεξε και ζωγράφισε και κέντησε με αριστουργηματικό τρόπο.

Και μαζί με τους ζωντανούς πρωταγωνιστές, που υποφέρουν και ερωτεύονται και κάνουν απάτες μικρές και μεγάλες και θρηνούν και αναθυμούνται και ζουν μια όχι πολύ συνηθισμένη περιπέτεια στο σήμερα, υπάρχει η σύνδεση με το μακρινό παρελθόν μέσα από ένα αξεπέραστο έργο τέχνης, ένα φημισμένο αλυσοδεμένο πουλί, μια πανέμορφη καρδερίνα, που μοιάζει να κοιτάζει τους πάντες με το αγέρωχο βλέμμα μιας αιχμαλωτισμένης περηφάνιας.

Μια όμορφη ιδέα από μια εξαιρετική παραμυθού, που προηγούμενα έργα της (Η Κρυφή Ιστορία, Ο Μικρός Φίλος) είχαν επίσης κάνει μεγάλη εντύπωση, με ένα γράψιμο, που θα το χαρακτήριζα σε μερικά σημεία του βιβλίου υπερβολικά “κλειστοφοβικό”, που ίσως θα ήθελες να κλείσει κάπως διαφορετικά, αλλά που εν τέλει σε κάνει να αναλογιστείς σοβαρά για τη δύναμη και τη σταθερότητα της μεγάλης τέχνης σε αντίθεση με την αβεβαιότητα και το ευμετάβλητο της ανθρώπινης ύπαρξης.

Η Donna Tartt, που πήρε το φετινό Βραβείο Pullitzer για την Καρδερίνα, είναι Αμερικανίδα και γεννήθηκε το 1963.

Η επιστολή που ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έστειλε στους φίλους του πριν αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή για λόγους υγείας

Σε ηλικία 87 ετών, απεβίωσε πρόσφατα στο Μεξικό, όπου ζούσε μόνιμα εδώ και δεκαετίες ο σπουδαίος Κολομβιανός συγγραφέας Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Με το έργο του συνέβαλε καθοριστικά στην ανάδειξη της αστείρευτης λογοτεχνίας της Λατινικής Αμερικής αλλά και στην χειραφέτηση ολόκληρης της Ηπείρου, που μετά  από αιώνες αποικιοκρατίας βρέθηκε  τον 20ο αιώνα κάτω από την κυριαρχία των Ηνωμένων Πολιτειών. Φίλος του Φιντέλ Κάστρο και του Ούγκο Τσάβες, ο «Γκάμπο» βρέθηκε στο πλευρό των κινημάτων ανεξαρτησίας και κοινωνικής δικαιοσύνης της Λατινικής Αμερικής.  

Η επιστολή που ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έστειλε στους φίλους του πριν αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή για λόγους υγείας: 

“Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.

Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι’αυτό που αξίζουν, αλλά γι’αυτό που σημαίνουν.

Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.

Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ’ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ’αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους…

Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή… Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους… Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.

Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ’αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.

Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ’αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’έβλεπα να βγαίνεις απ’ την πόρτα, θα σ’αγκάλιαζα και θα σού ‘δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ’έβλεπα, θα έλεγα “σ’αγαπώ” και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.

Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ΄θελα να σου πω πόσο σ’αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.

Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι’ αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν’το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις “συγνώμη”, “συγχώρεσέ με”, “σε παρακαλώ”, “ευχαριστώ” κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.

Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ’ τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα.”

Robbie Williams: Go Gentle

Το ακούω συνέχεια...και είπα να το ακούσετε κι εσείς...