Η καθ' ημάς αριστερά

Η Αριστερά δεν ψήφισε στη Βουλή την καταδίκη της Χρυσής Αυγής, που προκλήθηκε μάλιστα μετά από φραστική επίθεση βουλευτή της ΧΑ  εναντίον βουλευτού της Αριστεράς!!!

Δεν έχει σημασία η δικαιολογία, ότι δηλαδή είχαν αντιρρήσεις για τη διατύπωση του κατηγορητηρίου. Το γεγονός δεν παύει να ισχύει!!!

Απίστευτα πράγματα! 

Δεν νομίζω ότι είχαμε ποτέ στη χώρα μας κατώτερου επιπέδου αριστερά κόμματα από ότι σήμερα!!!

Αρκεί να παρακολουθήσει κανείς τη διάλεξη Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη για μιαν ακόμη απόδειξη!

Φθινοπωρινός ουρανός και αναρριχητικά φυτά

Να δυο εικόνες από την αρχή του Φθινόπωρου στο Μαλάκι!

Μια μουσική πρόταση από τη Βουλγαρία

Ένα πανέμορφο βουλγάρικο τραγούδι από τη μεγάλη Stefka Sabotinova, που πέθανε το 2010 σε ηλικία 80 ετών. Το τραγούδι λέγεται Prituri se platinata ( σε ελεύθερη μετάφραση: Το βουνό μας έθαψε, καθώς αφηγείται μια ιστορία για ένα βουνό, που "έπεσε" και έθαψε δύο χωρικούς).

Έχει βέβαια χρησιμοπιηθεί σε κάποια διαφήμιση αποσμητικού, αλλά δεν φταίει το τραγούδι...

Τι λέει η Χρυσή Αυγή;

Η παρακάτω είδηση είναι από το Πρώτο Θέμα:

Δυο Έλληνες μετανάστες στην Bεστφαλία, 35 και 51 ετών έπεσαν θύματα ρατσιστικής βίας από νεαρούς νεοναζί.

Σύμφωνα με μαρτυρίες οι δύο Έλληνες μετανάστες πουλούσαν εφημερίδες στους δρόμους της πόλης όταν περικυκλώθηκαν από ομάδα νεαρών ακροδεξιών οι οποίοι τους ζήτησαν να τους δείξουν αν έχουν άδεια να πουλάνε εφημερίδες, (σας θυμίζει κάτι;).

Η ομάδα των νεαρών μελών του κόμματος NDP στη συνέχεια ξυλοκόπησε τους δύο Έλληνες κατηγορώντας τους πως πούλαγαν παράνομα εφημερίδες προκαλώντας νέες ανησυχίες στην κοινότητα των μεταναστών μιάς και το τελευταίο διάστημα πληθαίνουν τα κρούσματα ρατσιστικών επιθέσεων από νεοναζί.

Τι λέει επ' αυτού άραγε η Χρυσή Αυγή; Καλά τους κάνανε;

Και τώρα κύριε Λαζόπουλε;

Ένα άρθρο του Νίκου Μπίστη, από το Protagon.gr

Ομολογώ ότι περιμένω με μεγάλο ενδιαφέρον τα νέα επεισόδια του Αλ Τσαντίρι News του Λάκη Λαζόπουλου. Θέλω να δω αν συνειδητοποίησε τι έσπειρε τα δυο τελευταία χρόνια και τι θερίζει τώρα. Αν θα υπάρξει ένα ψήγμα αυτοκριτικής. Μια επωφελής αξιοποίηση του καλοκαιριού θα ήταν να έβλεπε σε επανάληψη τα προηγούμενα επεισόδια και παράλληλα σε ζωντανή μετάδοση τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής να επιδίδονται στις προσφιλείς πρακτικές τους και να διαδηλώνουν την απέχθεια τους για το κοινοβούλιο, τους δημοκρατικούς θεσμούς και τον πολιτικό κόσμο. «Μα τι σχέση έχω εγώ με αυτούς ;» θα μας αντιτείνει αγανακτισμένος. « Εγώ ενδιαφερόμουν για τον απλό λαό, για την «κυρία» στην οποία απευθυνόμουν, για την Αριστερά, για το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Ολόκληρη εκπομπή – αγιογραφία  έκανα για τον Τσίπρα, την Λιάνα Κανέλλη πρόβαλα σαν πρότυπο πολιτικού, εγώ φταίω που την πλάκωσε στις μάπες ο Κασσιδιάρης; Εγώ φταίω που πάνω από 400.000 συμπολίτες μας ψήφισαν τους νεοναζί; Η τρόικα και το μνημόνιο φταίνε».

Προφανώς για την ψήφο στην Χρυσή Αυγή δεν φταίει μόνο ούτε κυρίως ο Λάκης Λαζόπουλος, έχει όμως σοβαρό μερίδιο ευθύνης, μεγαλύτερο από όσο ο ίδιος φαντάζεται. Γιατί σε ρόλο τηλε-ευαγγελιστή κανοναρχούσε ένα εύπλαστο κοινό και το εξοικείωνε με την ανομία, την περιφρόνηση των θεσμών και το μπάχαλο, με την αντίληψη ότι όταν «αντιστέκεσαι» τα πάντα επιτρέπονται. Ένα πράγμα έκανε με απαράμιλλη συνέπεια: χάιδευε αδιακρίτως τους πάσης φύσεως αγανακτισμένους.

Το Σάββατο είδα σε επανάληψη ένα επεισόδιο. Ένας ηλικιωμένος αγανακτισμένος καλούσε να μπούν στην Βουλή και να σπάσουν τα πόδια των βουλευτών. Ο τηλε-ευαγγελιστής παρουσίασε το video και το άφησε στον αέρα ασχολίαστο, κλείνοντας με νόημα το μάτι στο κοινό. Η απρόσωπη κυρία, ο «λαός» του Λαζόπουλου, κατάπιε το μήνυμα, χαχάνισε και χειροκρότησε. Μετά ήρθε η πάνω πλατεία Συντάγματος με τις ελληνικές σημαίες και τα συνθήματα «για την χούντα που θα πέσει σε τούτη την πλατεία» και «το μπουρδέλο την Βουλή που πρέπει να καεί» ενώ η κάτω «κόκκινη» πλατεία – και μαζί ο Λαζόπουλος – σιγοντάρανε ευτυχισμένοι.

Κάπως έτσι ήρθε η «αριστερή» Κερατέα που άνοιξε τον δρόμο και νομιμοποίησε την ακροδεξιά Κόρινθο, την Ραφήνα και τα ντου των νεοναζί. Τα ήθελε αυτά ο Λαζόπουλος; Όχι, βέβαια. Αντικειμενικά όμως τα υπέθαλψε. Γιατί όταν η «κυρία του» εμπέδωσε το μήνυμα ότι κάθε διαμαρτυρία – άρα και η βία –  είναι δικαιολογημένη γιατί η χώρα είναι περίπου υπό γερμανική κατοχή, τότε δεν είχε  πρόβλημα να πεταχτεί μέχρι την Χρυσή Αυγή. Και η Χρυσή Αυγή έχει το «πλεονέκτημα» να έχει εύπεπτα, απλουστευτικά μηνύματα, όπως –  δυστυχώς – είναι τα τελευταία χρόνια τα μηνύματα που εκπέμπει ο Λαζόπουλος. Σε άλλη συχνότητα αλλά το ίδιο χοντροκομμένα. Όταν δυο μόνο χρώματα υπάρχουν , το άσπρο και το μαύρο, τότε δεν υπάρχει χώρος για το κόκκινο του Λαζόπουλου και αναπόφευκτα επικρατεί το μαύρο. Γιατί αυτό που αγνόησε ο Λαζόπουλος είναι ότι η Δημοκρατία συμβιώνει με την πολυχρωμία και τις αποχρώσεις.

Και όμως τα είχε τόσο καλά τακτοποιήσει στο μυαλό του με την μανιχαική λογική του. Από την μια ήσαν οι κακοί Ευρωπαίοι, οι Γερμανοί και η τρόικα, το σάπιο πολιτικό σύστημα που από την πρώτη μέρα της αντιπολίτευσης σωρεύει δεινά στον τόπο. Και από την άλλη ο απλός λαός –  προσωποποιημένος στην «κυρία του» και στο αλαλάζον ακροατήριο του – πάντοτε αθώος, ανυποψίαστος και πάντα προδομένος. Και πάντα έτοιμος να πάει αριστερά και μόνο αριστερά, γιατί αριστερός είναι ο λόγος των ευαγγελιστών του Αλ Τσαντίρι ή της Σπίθας. Χαμπάρι δεν πήραν από την ακροδεξιά επέλαση. Εδώ κοτζάμ κόμματα της παραδοσιακής αριστεράς συνωστίζονται με τους εκπροσώπους της Χρυσής Αυγής στις κινητοποιήσεις των αστυνομικών και επιχαίρουν γιατί οι ένστολοι δεν θέλουν πλέον να χρησιμοποιούνται «ως μηχανισμός καταστολής κατά των λαϊκών κινητοποιήσεων». Σε ελεύθερη μετάφραση και σύμφωνα με την ανοιχτή  προτροπή των εκπροσώπων της Χρυσής Αυγής αυτό σημαίνει οτι όταν θα ξαναμαζευτούν οι αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα δεν πρέπει να υπάρχει αστυνομική δύναμη ώστε να προστατεύσει το Κοινοβούλιο.

Όταν το 2012 αριστεροί αναγορεύουν το δημοκρατικό κράτος σε εχθρό στρώνουν το έδαφος στον πραγματικό εχθρό. Όταν διαβάζεις ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ και της Χρυσής Αυγής και μόνο από το λογότυπο και τα σύμβολα μπορείς να διακρίνεις την προέλευση, τότε αυτή η αριστερά είναι σε λάθος δρόμο. Και τώρα πιά ούτε ο Τσίπρας, ούτε η Παπαρήγα, ούτε ο Μίκης, ούτε ο Γλέζος, ούτε βέβαια ο Λαζόπουλος μπορούν να ισχυριστούν ότι δεν βλέπουν τον φασιστικό κίνδυνο.

Η εκμετάλλευση της απελπισίας των ασθενών

Ένα θέμα που με απασχολεί έντονα είναι η τάση για αμφισβήτηση της κλασσικής ιατρικής επιστήμης, η οποία τάση φαίνεται να κερδίζει έδαφος παρά τις προόδους που επιτυγχάνονται συνέχεια στην καταπολέμηση των νόσων.

Ενώ κανείς δύσκολα μπορεί να αρνηθεί αυτή την αναμφισβήτητη αλήθεια, ότι δηλαδή η επιστήμη ολοένα και βρίσκει νέες λύσεις στην αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων υγείας, είναι γεγονός ότι υπάρχουν ακόμη πολλά τέτοια στα οποία η πρόοδος δεν είναι αυτή που όλοι θα επιθυμούσαμε. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι βέβαια ο καρκίνος. 

Σήμερα η γνώση μας για την επάρατη νόσο, όπως τη λέμε, η οποία βέβαια δεν είναι μία νόσος αλλά πάρα πολλές διαφορετικές, έχει προχωρήσει πάρα πολύ. Ιδιαίτερα αυτό ισχύει για τις αιτίες που την προκαλούν και αυτό έχει βοηθήσει πολύ στην πρόληψη. Σε ότι όμως αφορά τη θεραπεία του καρκίνου που έχει ήδη εκδηλωθεί, τα πράγματα δεν είναι το ίδιο εντυπωσιακά. Ναι μεν υπάρχουν μορφές καρκίνου οι οποίες σήμερα θεωρούνται ιάσιμες, αλλά αυτό είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Επίσης τα μέσα που έχουμε στη διάθεσή μας και κυρίως η χημειοθεραπεία είναι επίπονα και οδυνηρά για τον ασθενή και συχνά προσθέτουν τεράστια προβλήματα πάνω σε εκείνα που έχει προκαλέσει η νόσος.

Από το σημείο αυτό όμως μέχρι την πλήρη αμφισβήτηση της αντιμετώπισης του καρκίνου από τη σύγχρονη ιατρική υπάρχει μεγάλη απόσταση. Όλοι αυτοί που υπόσχονται εναλλακτικές θεραπείες οι οποίες έχουν ένα εξαιρετικό φάσμα, από θεραπείες με βότανα ή προιόντα προερχόμενα από διάφορα εξωτικά ζώα μέχρι εφαρμογές βασιζόμενες σε μαγνητικά, δυναμικά ή ενεργειακά πεδία κλπ δεν είναι παρά αδίστακτοι απατεώνες.

Όλοι αυτοί εκμεταλλεύονται τις όποιες αδυναμίες της ορθόδοξης ιατρικής αλλά δυστυχώς και κάτι άλλο. Εκμεταλλεύονται και τις αδυναμίες και παραλείψεις των γιατρών. Αυτό αφορά ιδιαίτερα τον λεγόμενο "ψυχολογικό" τομέα, τον οποίο δυστυχώς παραβλέπουν οι περισσότεροι γιατροί. Δεν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι αν ο γιατρός διέθετε λίγο περισσότερο χρόνο για να ενισχύσει με τη συζήτηση τις συναισθηματικές ανάγκες του ασθενή, εκείνος δεν θα είχε την τάση να γυρεύει αυτές τις εξωτικές θεραπείες, που όχι μόνο τον ληστεύουν οικονομικά, αλλά που πολύ συχνά επιδεινώνουν την κατάστασή του αφού μπορεί να εγκαταλειφθεί μια έστω ατελής θεραπευτική εφαρμογή, η οποία θα είχε προσφέρει καλύτερη ποιότητα ζωής, αλλά και σημαντική παράταση στην επιβίωση.

Ο γιατρός οφείλει να συζητά με τον ασθενή και να του επισημαίνει τις πραγματικές δυνατότητες αλλά και τις παρενέργεις των θεραπειών στις οποίες τον υποβάλει. Οφείλει να απαντά σε όλα του τα ερωτήματα και να τον βοηθά να αντιμετωπίζει τον ορυμαγδό της αφιλτράριστης πληροφορίας που θα βρεί στο διαδίκτυο. Να είναι απόλυτα ειλικρινής μαζί του χωρίς να χρειάζεται να γίνεται σκληρός και κυνικός. Να βοηθά τον ασθενή να αξιοποιεί με τον άριστο τρόπο εκείνα που μπορεί να του προσφέρει η ορθόδοξη ιατρική και να τον προφυλάσσει έτσι από τους επιτήδειους, που καιροφυλακτούν για να τον απομυζήσουν οικονομικά και συναισθηματικά.

Η παιδεία του σημερινού γιατρού υστερεί στον τομέα αυτόν. Και όσο αυτό δεν βελτιώνεται αυτή η τάση για την αμφισβήτηση της ιατρικής επιστήμης και η καταφυγή σε άκριτες, επικίνδυνες και δαπανηρές "ψευτοθεραπείες" θα κερδίζει έδαφος.

I Muvrini Corsica

Μια κάπως ασυνήθιστη μουσική πρόταση σήμερα.

 I Muvrini είναι ένα συγκρότημα από την Κορσική, που τραγουδά παραδοσιακά τραγούδια στη γλώσσα αυτού του νησιού. Εδώ μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους (Corsica) με τη συνοδεία χορωδίας 2000 ατόμων.

Το πόσο γρήγορα πίνεις τη μπύρα σου εξαρτάται από το σχήμα του ποτηριού!

Έγινε και αυτό. Δημοσιεύτηκε έν άρθρο από την ψυχολόγο Dr. Angela Attwood, από το Πανεπιστήμιο του Bristol, σύμφωνα με το οποίο αυτοί που πίνουν τη μπύρα τους από όρθιο ποτήρι την τελειώνουν αργότερα κατά 60% σε σχέση με αυτούς που την πίνουν από καμπυλωμένο ποτήρι. 

Η εξήγηση που δόθηκε είναι ότι οι πότες μπύρας που χρησιμοποιούν καμπύλα ποτήρια εκτιμούν λάθος το σημείο της "μέσης" του ποτηριού, δηλαδή το τοποθετούν χαμηλότερα από ότι πράγματι είναι. Το λάθος αυτό γίνεται πολύ μικρότερο όταν το ποτήρι είναι ίσιο. 

Αποτέλεσμα: Αυτοί που πίνουν με καμπύλο ποτήρι χρειάζεται να πιουν περισσότερο προκειμένου να φτάσουν σε αυτό που εκείνοι θεωρούν ότι είναι το μέσον του ποτηριού, με αποτέλεσμα να πίνουν τελικά πιο γρήγορα τη μπύρα τους.

Οι ερευνητές δεν μελέτησαν πάντως το ρυθμό που πίνει κανείς από κουτί μπύρας ή από το μπουκάλι.

Την επόμενη, λοιπόν, φορά που θα πιεί κανείς μπύρα ας λάβει υπ' όψιν του και το σχήμα του ποτηριού. Τώρα, αν θα δεχτεί ο αστυνομικός που θα σας κάνει το αλκοοτέστ την "επιστημονική" αυτή δικαιολογία είναι μάλλον αμφίβολο!

Η επιστημονική έρευνα στην Ελλάδα της κρίσης

Σήμερα επιθυμώ να κάνω ένα μικρό σχόλιο, επισημαίνοντας και υπογραμμίζοντας κάτι θετικό σε όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας.

Είχα την ευκαιρία να μελετήσω κάποιες εργασίες που συναγωνίζονται για τα βραβεία του επερχόμενου 23ου Συνεδρίου της Ελληνικής Αιματολογικής Εταιρείας, καθώς μου έκαναν την τιμή να με ορίσουν συντονιστή των σχετικών επιτροπών.

Ομολογώ ότι οι εργασίες είναι όλες εξαιρετικού επιπέδου και προφανώς αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στους εκλεκτούς συναδέλφους-ερευνητές, που μέσα σ' αυτό το δυσμενές κλίμα εξακολουθούν να παράγουν έργο, που μπορεί άνετα να σταθεί και να κριθεί ισάξιο με αυτό των ερευνητών εκείνων των χωρών, που όχι μόνο δεν εμφανίζουν τα οργανωτικά και οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας, αλλά βρίσκονται από πολλά χρόνια τώρα στην πρωτοπορία της ιατρικής έρευνας.

Και πάλι μπράβο στους συναδέλφους, τόσο τους νεότερους, που ο ενθουσιασμός, η εργατικότητα και η υψηλή τους κατάρτιση συμβάλλουν τα μέγιστα, αλλά ακόμη περισσότερο σε εκείνους από τους "παλαιότερους", που δεν το βάζουν κάτω και παλεύουν ακόμη. Τους εκτιμώ και τους σέβομαι ακόμη περισσότερο, ιδιαίτερα με το δεδομένο της δικής μου πολύ διαφορετικής επιλογής....

Μισθοί των κληρικών και συγκυβέρνηση

Σαμαράς: Οι μισθοί των κληρικών είναι οι μόνοι που δεν θα επηρεαστούν από τις μειώσεις στα ειδικά μισθολόγια

Κουβέλης: Να φύγει από το Κράτος έστω κατά το ήμισυ η μισθοδοσία των κληρικών

Αυτοί οι άνθρωποι κατά τα άλλα επιμένουν ότι έχουν κοινό πρόγραμμα και συγκυβερνούν!!

These are the days-Van Morrison

Μια αγαπημένη μουσική πρόταση σήμερα

Καιρός να αλλάξουμε τα πράγματα

Δύο μεγάλοι λογοτέχνες είπαν έστω και με διαφορετικό τρόπο και με διαφορά εκατό ετών τα ίδια πράγματα. Και πως να μην είναι έτσι, αφού με τον τρόπο αυτό εκφράζουν ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του ανθρώπινου είδους, που για πολλούς αποτέλεσε και την αιτία της οποιασδήποτε προόδου: την τεράστια ανάγκη για αλλαγή της κατάστασής του!

Η ζωή είναι ένα νοσοκομείο, όπου ο κάθε ασθενής βασανίζεται από την έμμονη ιδέα να αλλάξει κρεββάτι. Ο ένας θάθελε πολύ να υποφέρει δίπλα στη σόμπα, ένας άλλος είναι σίγουρος ότι θα γίνει καλά αν είναι δίπλα στο παράθυρο.

Charles Baudelaire (Οπουδήποτε έξω από τον Κόσμο, 1868).

Βλέπω στους συμπολίτες μου μια φλογερή επιθυμία να προχωρήσουν, να πάνε αλλού, οπουδήποτε, φτάνει να βρεθούν αλλού από το οποιοδήποτε "εδώ". 

John Steinbeck (Ταξίδια με τον Τσάρλυ, 1962)

The Marriage Plot (Σενάριο Γάμου) του Jeffrey Eugenides

Ένα καλογραμμένο και ενδιαφέρον μυθιστόρημα από τον ελληνικής καταγωγής συγγραφέα των Virgin Suicides και Middlesex. Το νέο του έργο, που η πλοκή του αφορά τις σχέσεις τριών νέων ανθρώπων, που ετοιμάζονται να αποφοιτήσουν από το Πανεπιστήμιο στις αρχές της δεκαετίας του 80, έχει ήδη πάρει αρκετές καλές κριτικές. Στο επίκεντρο η Madeleine και οι δύο άνθρωποι που διεκδικούν την καρδιά της ο χαρισματικός και ευμετάβλητος Leonard και ο επίμονος αλλά και διστακτικός Mitchell. Τα θέματα, που τον απασχολούν είναι οι δυσκολίες των διαπροσωπικών σχέσεων, οι επιπτώσεις των σοβαρών οικογενειακών προβλημάτων όταν βιώνονται στην τρυφερή παιδική ηλικία, η αλληλεπίδραση της θεματολογίας των σπουδών μας με την καθημερινότητα, η πολυπλοκότητα των σχέσεων των παιδιών με τους γονείς τους όσο πλησιάζει ο απογαλακτισμός, η πορεία προς την αναζήτηση μιας ανώτερης δύναμης και άλλα πολλά. Ιδιαίτερη θέση όμως θαρρώ ότι έχουν στην ιστορία δύο στοιχεία. Το ένα αφορά τους δρόμους που μπορεί να πάρει η ζωή ενός ανθρώπου, όταν οι πνευματικές του αναζητήσεις τροφοδοτούνται από τη διάθεση φυγής από την πραγματικότητα ενός έμμονου μεν ανεκπλήρωτου δε έρωτα και το δεύτερο -αρκετά επαναλαμβανόμενο στη λογοτεχνία θέμα- η αβεβαιότητα και μεταβλητότητα της ψυχικής διάθεσης εκείνου που καταδυναστεύεται από τη μανιοκατάθλιψη. 

Η ιστορία έχει αρκετά καλή ροή, αν και έχω την εντύπωση ότι υστερεί κάπως στο χτίσιμο των κύριων χαρακτήρων, ιδιάιτερα της Madeleine, αλλά και του Mitchell. Ίσως αυτό οφείλεται στο ότι δεν πάσχουν όπως ο Leonard από κάποιο καθοριστικό για την περιγραφή της προσωπικότητάς τους νόσημα, οπότε μένουν κάπως "ατελείς" και "αβέβαιοι" ως προς τις διαθέσεις και τις προοπτικές τους. Ο συγγραφέας θυμάται και "ενσωματώνει" στον MItchell την καταγωγή του, προσθέτει μάλιστα και μερικές σελίδες "ελληνικής" περιπέτειας, μάλλον με συμβατικό πάντως τρόπο και χωρίς να αποφεύγει τα στερεότυπα. 

Αν όχι κάτι καταπληκτικό, πάντως μια ευχάριστη ανάγνωση, από ένα συγγραφέα που εμφανίζει σημαντικές ομοιότητες με τον Jonathan Franzen, καθώς πλην της θεματολογικής ομοιότητας, προσπαθεί να να εμβαθύνει με "επιστημονικό" τρόπο στα θέματά του (πχ η έρευνα του Leonard για τον καρκίνο μέσω της μελέτης των μυκήτων, ο Ντεριντά και η σχολή της αποδόμησης στις σπουδές της Madeleine, ο χριστιανικός αποκρυφισμός στις αναζητήσεις του Mitchell κλπ). Όπως είναι φυσικό δεν τα καταφέρνει σε όλα τα πεδία με την ίδια επιτυχία. 

Αυτό που θέλω να προσθέσω είναι ότι οι ήρωες του βιβλίου φτάνουν στο τέλος της ιστορίας το ίδιο "μπερδεμένοι" όπως και στην αρχή της, αλλά μας μένει μια καλή γεύση ενός σίγουρα ευρηματικού "κλεισίματος".

Διακοπή λόγω ....γάμου

Ναι η μεγάλη μου απουσία από την ιστοσελίδα οφείλεται στο γάμο του μεσαίου από τους τρεις γιους μας. Το "μυστήριο" τελέστηκε σε ένα γραφικό εκκλησάκι στο Δρέπανο της Πάτρας, εν μέσω καύσωνα, αλλά κάτω από τα πλατάνια και με ένα ευεργετικό αεράκι. Μια δυό εικόνες των νεόνυμφων προς απόδειξιν....

Η Κοινωνική Ψυχολογία της Σκυταλοδρομίας

Να πάλι κάτι ενδιαφέρον, αυτή τη φορά σε σχέση με τον αθλητισμό και τις επιδόσεις των αθλητών στις σκυταλοδρομίες στίβου ή κολυμβησης. Όπως είναι φυσικό στις περιπτώσεις αυτές συνυπάρχουν αθλητές με διαφορετικές επιδόσεις στα αντίστοιχα ατομικά αγωνίσματα. Ερευνητές του Πανεπιστημίου του Michigan έκαναν μια ανάλυση των επιδόσεων των αθλητών στις σκυταλοδρομίες και τα αντίστοιχα ατομικά αγωνίσματα. 

Το αποτέλεσμα έχει ενδιαφέρον. Οι αθλητές με τους χειρότερους χρόνους στα ατομικά αγωνίσματα έτειναν να πετυχαίνουν καλύτερους χρόνους στη σκυταλοδρομία, ενώ αντίθετα εκείνοι που ήταν καλύτεροι στα ατομικά αγωνίσματα έτειναν να πετυχαίνουν τους ίδιους περίπου ή και κατώτερους χρόνους. Υπήρχε δηλαδή μια τάση προς εξισορρόπηση των χρόνων, ως οι αντικειμενικά κατώτεροι να υπερβάλουν εαυτόν, ώστε να έχουν ισότιμη συμμετοχή στο ομαδικό αγώνισμα, ενώ οι στάρ της ομάδας στην καλύτερη περίπτωση απλά έπιαναν τις ατομικές τους επιδόσεις.

Οι ερευνητές δίνουν μια "κοινωνική" εξήγηση στο φαινόμενο, με την έννοια ότι η προσπάθεια των αθλητών τέινει προς μια ασυνείδητη ίσως εξισορρόπηση των διαφορών, ώστε η ομάδα να μην εμφανίζει σημαντικές διαφοροποιήσεις και η όποια επιτυχία να έχει σχετικά ισότιμη συνεισφορά.  

Άλλη μια ενδιαφέρουσα αλληλεπίδραση στο πολύπλοκο παιχνίδι μυαλού και σώματος.

Η θεραπεία της ήπιας υπέρτασης

Μια καινούργια μελέτη τείνει να ανατρέψει ένα ισχυρό ιατρικό δόγμα. Μια ομάδα ανεξάρτητων γιατρών-ειδικών ανέφερε ότι η χρήση φαρμάκων για την αντιμετώπιση ήπιες περιπτώσεις υπέρτασης* δεν έχει αποδειχτεί ότι ελαττώνει τις περιπτώσεις καρδιακών ή εγκεφαλικών επεισοδίων ή τους θανάτους συνολικά.

Η μελέτη διενεργήθηκε από την Cochrαne Collaboration, η οποία χαίρει εκτίμησης, επειδή κάνει "ανεξάρτητες" αναλύσεις ιατρικών δεδομένων. Αυτό σημαίνει ότι οι συμμετέχοντες επιστήμονες δεν πληρώνονται από φαρμακευτικές εταιρείες.

Επειδή πολλοί γιατροί, αλλά και επιστημονικές εταιρείες προτείνουν από δεκαετίες την αντιμετώπιση της ήπιας υπέρτασης με φάρμακα, είναι εύλογο να ρωτήσει κανείς για πιο λόγο η συγκεκριμένη μελέτη έγινε μόλις πρόσφατα. Υπάρχουν προφανώς πολλοί λόγοι, αλλά το γεγονός είναι ότι οι ερευνητές μέχρι σήμερα δεν είχαν απαντήσει στο ερώτημα: Η θεραπεία της ήπιας υπέρτασης βοηθά ή βλάπτει στους ασθενείς; Αντί γι' αυτό όλοι οι αρμόδιοι απλά υπέθεταν ότι η θεραπεία βοηθά, βασιζόμενοι στο γεγονός ότι η θεραπεία για τη σοβαρή υπέρταση έχει αποδειχτεί ότι είναι ευεργετική. Στις περισσότερες μελέτες όλοι οι ασθενείς με υπέρταση, ανεξάρτητα βαθμού, αποτελούσαν μια ενιαία ομάδα. 

Οι αναλυτές της Cochrane απομόνωσαν τα δεδομένα από όλες τις προηγούμενες κλινικές μελέτες, που είχαν συμπεριλάβει ασθενείς με ήπια υπέρταση. Συνολικά ανέλυσαν τα δεδομένα περίπου 9000 ασθενών με ήπια υπέρταση. Πρέπει να σημειωθεί ότι ο αριθμός αυτός δεν θεωρείται πάρα πολύ μεγάλος για τέτοιου είδους μετα-αναλύσεις και δεν αποκλείεται μια μεγαλύτερη μελέτη να δείξει κάποια μικρό όφελος. Σε κάθε περίπτωση, αναφέρουν οι ερευνητές, το όποιο πιθανό όφελος σίγουρα θα είναι μικρό, ενώ οι πιθανές δυσμενείς επιπτώσεις- όλα τα χρησιμοποιούμενα φάρμακα έχουν παρενέργειες- μάλλον το αναιρούν.

Επισημαίνω ότι με τα δεδομένα αυτά δεν αμφισβητείται το όφελος από την αντιμετώπιση της σοβαρής υπέρτασης, το οποίο έχει αποδειχτεί πέραν αμφιβολίας. 

*Να σημειωθεί ότι ο ορισμός της ήπιας υπέρτασης, σύμφωνα με τη μελέτη, αφορά συστολική πίεση από 140-159 και διαστολική από 90-99. 

Η αντιπροσωπευτικότητα του εκλογικού συστήματος και η αποτελεσματικότητα της διακυβέρνησης. Μήπως ένας ανέφικτος στόχος;

Στο βιβλίο του David Deutsch "The Beginning of Infinity", που διαβάζω αυτή την εποχή, υπάρχουν πολλές ενδιαφέρουσες απόψεις για πολλά και ετερόκλητα θέματα, αν και ο κύριος στόχος του βιβλίου είναι να υποστηρίξει την άποψη, ότι οι μόνες αξιόπιστες επιστημονικές θεωρίες είναι εκείνες, οι οποίες στηρίζονται πρωτίστως σε σωστές εξηγήσεις των φαινομένων. Δεν πιστεύει δηλαδή στην επαγωγική μέθοδο της επιστήμης, αλλά σε εκείνη, που μπορεί να εξηγήσει καλύτερα από ότι άλλο είχε προταθεί μέχρι τώρα τα φαινόμενα. Πρώτα έρχεται η καλή, επαρκής εξήγηση και μετά η απόδειξη, κατά τον Deutsch. Και μόνο τέτοιες θεωρίες μπορεί αν έχουν εκείνη την "καθολικότητα", που μπορεί να οδηγήσει στην "απεραντωσύνη" του τίτλου του.

Σήμερα θέλω, όμως, να θίξω ένα θέμα, που αναπτύσσει εκτενώς και αυτό είναι η αξιολόγηση των πολιτικών συστημάτων. Ο συγγραφέας πιστεύει, λοιπόν, ότι η αντιπροσωπευτικού τύπου δημοκρατία, που έχει επικρατήσει στις περισσότερες χώρες, είναι ένα κακό σύστημα. Κακό επειδή δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να εξασφαλίσει πραγματική αντιπροσωπευτικότητα (και αποδεικνύει με ισχυρά επιχειρήματα του λόγου του το αληθές), αλλά κυρίως επειδή πιστεύει ότι το ισχυρότερο κίνητρο μιας ευνομούμενης πολιτείας δεν πρέπει να είναι η εξασφάλιση μιας αμφισβητούμενης "αντιπροσωπευτικότητας", αλλά η δυνατότητα να απαλλάσσεται κανείς με σχετική ευκολία από τυχόν κακούς κυβερνήτες και να μπορούν να εφαρμοστούν αποτελεσματικές πολιτικές. Οι λεγόμενες αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες με τον τρόπο που λειτουργούν σήμερα μόνο τη βούληση του πολίτη δεν εξυπηρετούν, αφού η προσπάθεια για δίκαια εκπροσώπηση των πολιτών συχνά οδηγεί σε κυβερνήσεις συνεργασίας, με το τρίτο κόμμα συνήθως να αποκτά δυσανάλογη ισχύ, σε πλήρη αναντιστοιχία με την ψηφοφορία. Επίσης τα κυβερνητικά προγράμματα είναι αποτέλεσμα συμβιβασμού, οπότε αυτά που εφαρμόζονται σε καμιά περίπτωση δεν είναι αυτά που ψήφισε ο λαός, ενώ και οι κυβερνητικοί εταίροι έχουν το άλλοθι ότι τελικά δεν φταίνε αυτοί, αφού εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να εφαρμόσουν αυτοτελώς το προεκλογικό τους πρόγραμμα!

Ένα άλλο μειονέκτημα αυτού του συστήματος είναι ότι για να αλλάξουν οι τυχόν κακές πολιτικές πρέπει να γίνει μεγάλη μεταστροφή του εκλογικού σώματος, δηλαδή τα συστήματα αυτά δεν επιτρέπουν μεγάλες ανατροπές από εκλογή σε εκλογή.

Ποια είναι, λοιπόν, η λύση; Ο Deutsch προτείνει ένα πλειοψηφικό σύστημα, περίπου σαν αυτό που ισχύει στη Μ. Βρετανία, αλλά ακόμη πιο ενισχυμένο, με το οποίο επικρατούν συνήθως τα ισχυρά κόμματα και έτσι αποφεύγονται οι κυβερνήσεις συμβιβασμού. Επίσης σε ένα τέτοιο σύστημα αρκεί μικρή μετατόπιση του εκλογικού σώματος για να αλλάξει η κυβέρνηση και έτσι είναι πιο εύκολο να απαλλαγεί κανείς από κακούς κυβερνήτες. Με τον τρόπο αυτό ακόμη συνήθως τα ισχυρά κόμματα δεν διασπώνται και έτσι είναι δύσκολο να υπάρξουν εκβιασμοί από ομάδες βουλευτών.

Δεν μπορώ να πω ότι έχω μελετήσει σε βάθος το προτεινόμενο σύστημα και άρα δεν μπορώ να το επικροτήσω. Αυτό που μπορώ να πω, ιδιαίτερα μετά την περιπέτεια που περνά η χώρα μας, που είναι κατά κύριο λόγο πολιτική,  είναι ότι συμφωνώ μαζί του ότι υπάρχει πραγματικά μεγάλη ανάγκη να βρεθεί ένας τρόπος εφαρμογής πιο αποτελεσματικών πολιτικών. Και βέβαια αναφέρω την άποψή του, επειδή πάει κόντρα στα συνήθως ισχύοντα σήμερα και την επιχειρούμενη  "θεοποίηση" των κυβερνήσεων συνεργασίας. 

Το πάγιο αίτημα όλων των αριστερών κομμάτων είναι η απαίτηση για απλή αναλογική, δηλαδή για την όσο πιο ακριβή αντιστοίχιση της βούλησης του λαού με τις έδρες των κομμάτων. Αυτό βέβαια ισχύει όταν τα κόμματα αυτά είναι μακριά από την εξουσία. Ακούτε σήμερα τον ΣΥΡΙΖΑ να το ζητάει; Σύμφωνα με την άποψη του Deutsch αυτή είναι μια κακή πρακτική, που οδηγεί σε συμβιβασμούς και υπεκφυγές και εν τέλει σε κακές πολιτικές.

Τα φιλαράκια του Αυγούστου

Ώρα 4.35 πμ. Μια ξενυχτοπαρέα "καταλαμβάνει" τις ηχητικές εγκαταστάσεις του γειτονικού μας νυχτερινού κέντρου και μια ανδρική φωνή με τη συνοδεία κιθάρας αποδίδει τον "Αύγουστο" του Νίκου Παπάζογλου. Στη συνέχεια δύο γυναικείες φωνές, πάντα με τη συνοδεία της κιθάρας, εκτελούν το "Φιλαράκι" της Σοφίας Βώσσου. Όλοι οι αφυπνισθέντες στον μικρό παραθαλάσσιο οικισμό του Παγασητικού περιμένουν τη συνέχεια, αλλά κάπου εκεί η συναυλία τελειώνει. Άγνωστο αν παρενέβησαν κάποιοι ή απλά η παρέα πήγε για ύπνο.

Δεκαπενταύγουστος, στην Ελλάδα της κρίσης και του μνημονίου. 

Παρατήρηση: Τα παραπάνω αναφέρονται όχι ως παράπονο, αλλά με παράπονο...

Έχει 40 βαθμούς και κρυώνεις; Μάλλον ψηφίζεις συντηρητικά.

Μια μελέτη που έγινε πρόσφατα έδειξε ότι οι άνθρωποι νοιώθουν τη θερμοκρασία του περιβάλλοντος διαφορετικά, ανάλογα με τις πολιτικές τους πεποιθήσεις. Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου της Οκλαχόμα ρώτησαν τους κατοίκους μιας περιοχής, όπου εκείνη τη στιγμή είχε υψηλές θερμοκρασίες, εάν και πόσο τους ενοχλεί η ζέστη. Στη συνέχεια τους ζήτησαν να καθορίσουν τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, δηλαδή άν ψηφίζουν τους Ρεπουμπλικάνους ή τους Δημοκρατικούς ή αν αυτοπροσδιρίζονται ως φιλελέυθεροι, προοδευτικοί, συντηρητικοί κλπ. Οι εξεταζόμενοι ήξεραν ότι η μελέτη είχε σχέση με τη συζήτηση που γίνεται σχετικά με την υπερθέρμανση της Γης ως συνέπεια του ανθρώπινου παράγοντα. Είναι γνωστό ότι η πλέον συντηρητική μερίδα πολιτών και πολιτικών αμφισβητεί τόσο την υπερθέρμανση του περιβάλλοντος, όσο και την συμμετοχή της ανθρώπινης δραστηριότητας -κυρίως με την χρήση των πετρελαιοειδών- σε αυτή. Το αντίθετο συμβαίνει με αυτούς που αυτοπροσδιορίζονται ως "προοδευτικοί". 

Το εντυπωσιακό εύρημα της μελέτης ήταν ότι οι συμμετέχοντες συνητηρητικοί ψηφοφόροι ανέχονταν κατά μέσο όρο καλύτερα την υψηλή θερμοκρασία, δηλώνοντας ότι δεν τους ενοχλεί ιδιαίτερα, σε αντίθεση με τους προοδευτικούς.

Συμπέρασμα: Πες μου τι ψηφίζεις να σου πω αν ζεσταίνεσαι!

Ο Θεός και η Νίκη

Διάβασα ένα ενδιαφέρον άρθρο του David Katz, MD, σχετικά με την επίκληση του θείου από τους νικητές των αθλητικών αγώνων και εν προκειμένω των Ολυμπιακών.

Το κύριο επιχείρημά του είναι ότι η επίκληση του Θεού από τους νικητές ("με βοήθησε ο Θεός", "ευχαριστώ το Θεό" κλπ) είναι ατυχής και τουλάχιστον προσβλητική για τους χαμένους, αλλά και για τους ίδιους. Για τους ίδιους, επειδή έτσι η δική τους μεγάλη προσπάθεια, η ατέλειωτη και σκληρή προετοιμασία υποβαθμίζονται και μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Με τον τρόπο αυτό δεν δίνεται το σωστό μήνυμα για τους επίδοξους πρωταθλητές, τους νέους που τώρα ετοιμάζονται για να πετύχουν διακρίσεις στο μέλλον, όταν η άνωθεν βοήθεια ανάγεται στον κυριότερο παράγοντα της επιτυχίας.

Επίσης οι χαμένοι συλλήβδην θεωρούνται με τον τρόπο αυτόν ως "μη εκλεκτοί" από το Θεό, αφού δεν τους έδωσε τη χαρά της νίκης. 

Ο σχολιαστής, όμως, το πηγαίνει και πιο πέρα. Αν δεχτούμε τη θεϊκή βοήθεια, αυτό σημαίνει ότι αποδεχόμαστε ένα γενικότερο εκ Θεού εκπορευόμενο πλάνο, σε ότι αφορά τα αποτελέσματα των αγώνων. Αυτό αυτόματα οδηγεί σε απαξίωση του τελικού αποτελέσματος, αφού ήταν προσχεδιασμένο. Αν δεχτούμε τη θεϊκή βοήθεια πρέπει να πάψουμε να δίνουμε μετάλλια στους νικητές! 

Ας το ξανασκεφτούν, λοιπόν, όσοι μετά τη νίκη τους εκδηλώνουν με οποιοδήποτε τρόπο την ευγνωμοσύνη τους προς το Θεό! Ίσως εν τέλει μάλιστα να τον προσβάλουν και να τον χαρακτηρίζουν ως μεροληπτικό, αφού διακηρύσσουν έτσι δημόσια ότι δεν βοήθησε όλους εκείνους που έχασαν!