Για να θυμόμαστε!

Ένα άρθρο του κ. Νίκου Μπίστη (του γνωστού της Προοδευτικής διεύρυνσης) από το protagon.gr τον Σεπτέμβριο του 2012.

Προσέξτε ιδιαίτερα την τελευταία παράγραφο.

Και τώρα κύριε Λαζόπουλε;

Ομολογώ ότι περιμένω με μεγάλο ενδιαφέρον τα νέα επεισόδια του Αλ Τσαντίρι News του Λάκη Λαζόπουλου. Θέλω να δω αν συνειδητοποίησε τι έσπειρε τα δυο τελευταία χρόνια και τι θερίζει τώρα. Αν θα υπάρξει ένα ψήγμα αυτοκριτικής. Μια επωφελής αξιοποίηση του καλοκαιριού θα ήταν να έβλεπε σε επανάληψη τα προηγούμενα επεισόδια και παράλληλα σε ζωντανή μετάδοση τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής να επιδίδονται στις προσφιλείς πρακτικές τους και να διαδηλώνουν την απέχθεια τους για το κοινοβούλιο, τους δημοκρατικούς θεσμούς και τον πολιτικό κόσμο. «Μα τι σχέση έχω εγώ με αυτούς ;» θα μας αντιτείνει αγανακτισμένος. « Εγώ ενδιαφερόμουν για τον απλό λαό, για την «κυρία» στην οποία απευθυνόμουν, για την Αριστερά, για το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Ολόκληρη εκπομπή – αγιογραφία  έκανα για τον Τσίπρα, την Λιάνα Κανέλλη πρόβαλα σαν πρότυπο πολιτικού, εγώ φταίω που την πλάκωσε στις μάπες ο Κασσιδιάρης; Εγώ φταίω που πάνω από 400.000 συμπολίτες μας ψήφισαν τους νεοναζί; Η τρόικα και το μνημόνιο φταίνε».

Προφανώς για την ψήφο στην Χρυσή Αυγή δεν φταίει μόνο ούτε κυρίως ο Λάκης Λαζόπουλος, έχει όμως σοβαρό μερίδιο ευθύνης, μεγαλύτερο από όσο ο ίδιος φαντάζεται. Γιατί σε ρόλο τηλε-ευαγγελιστή κανοναρχούσε ένα εύπλαστο κοινό και το εξοικείωνε με την ανομία, την περιφρόνηση των θεσμών και το μπάχαλο, με την αντίληψη ότι όταν «αντιστέκεσαι» τα πάντα επιτρέπονται. Ένα πράγμα έκανε με απαράμιλλη συνέπεια: χάιδευε αδιακρίτως τους πάσης φύσεως αγανακτισμένους.

Το Σάββατο είδα σε επανάληψη ένα επεισόδιο. Ένας ηλικιωμένος αγανακτισμένος καλούσε να μπούν στην Βουλή και να σπάσουν τα πόδια των βουλευτών. Ο τηλε-ευαγγελιστής παρουσίασε το video και το άφησε στον αέρα ασχολίαστο, κλείνοντας με νόημα το μάτι στο κοινό. Η απρόσωπη κυρία, ο «λαός» του Λαζόπουλου, κατάπιε το μήνυμα, χαχάνισε και χειροκρότησε. Μετά ήρθε η πάνω πλατεία Συντάγματος με τις ελληνικές σημαίες και τα συνθήματα «για την χούντα που θα πέσει σε τούτη την πλατεία» και «το μπουρδέλο την Βουλή που πρέπει να καεί» ενώ η κάτω «κόκκινη» πλατεία – και μαζί ο Λαζόπουλος – σιγοντάρανε ευτυχισμένοι.

Κάπως έτσι ήρθε η «αριστερή» Κερατέα που άνοιξε τον δρόμο και νομιμοποίησε την ακροδεξιά Κόρινθο, την Ραφήνα και τα ντου των νεοναζί. Τα ήθελε αυτά ο Λαζόπουλος; Όχι, βέβαια. Αντικειμενικά όμως τα υπέθαλψε. Γιατί όταν η «κυρία του» εμπέδωσε το μήνυμα ότι κάθε διαμαρτυρία – άρα και η βία –  είναι δικαιολογημένη γιατί η χώρα είναι περίπου υπό γερμανική κατοχή, τότε δεν είχε  πρόβλημα να πεταχτεί μέχρι την Χρυσή Αυγή. Και η Χρυσή Αυγή έχει το «πλεονέκτημα» να έχει εύπεπτα, απλουστευτικά μηνύματα, όπως –  δυστυχώς – είναι τα τελευταία χρόνια τα μηνύματα που εκπέμπει ο Λαζόπουλος. Σε άλλη συχνότητα αλλά το ίδιο χοντροκομμένα. Όταν δυο μόνο χρώματα υπάρχουν , το άσπρο και το μαύρο, τότε δεν υπάρχει χώρος για το κόκκινο του Λαζόπουλου και αναπόφευκτα επικρατεί το μαύρο. Γιατί αυτό που αγνόησε ο Λαζόπουλος είναι ότι η Δημοκρατία συμβιώνει με την πολυχρωμία και τις αποχρώσεις.

Και όμως τα είχε τόσο καλά τακτοποιήσει στο μυαλό του με την μανιχαική λογική του. Από την μια ήσαν οι κακοί Ευρωπαίοι, οι Γερμανοί και η τρόικα, το σάπιο πολιτικό σύστημα που από την πρώτη μέρα της αντιπολίτευσης σωρεύει δεινά στον τόπο. Και από την άλλη ο απλός λαός –  προσωποποιημένος στην «κυρία του» και στο αλαλάζον ακροατήριο του – πάντοτε αθώος, ανυποψίαστος και πάντα προδομένος. Και πάντα έτοιμος να πάει αριστερά και μόνο αριστερά, γιατί αριστερός είναι ο λόγος των ευαγγελιστών του Αλ Τσαντίρι ή της Σπίθας. Χαμπάρι δεν πήραν από την ακροδεξιά επέλαση. Εδώ κοτζάμ κόμματα της παραδοσιακής αριστεράς συνωστίζονται με τους εκπροσώπους της Χρυσής Αυγής στις κινητοποιήσεις των αστυνομικών και επιχαίρουν γιατί οι ένστολοι δεν θέλουν πλέον να χρησιμοποιούνται «ως μηχανισμός καταστολής κατά των λαϊκών κινητοποιήσεων». Σε ελεύθερη μετάφραση και σύμφωνα με την ανοιχτή  προτροπή των εκπροσώπων της Χρυσής Αυγής αυτό σημαίνει οτι όταν θα ξαναμαζευτούν οι αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα δεν πρέπει να υπάρχει αστυνομική δύναμη ώστε να προστατεύσει το Κοινοβούλιο.

Όταν το 2012 αριστεροί αναγορεύουν το δημοκρατικό κράτος σε εχθρό στρώνουν το έδαφος στον πραγματικό εχθρό. Όταν διαβάζεις ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ και της Χρυσής Αυγής και μόνο από το λογότυπο και τα σύμβολα μπορείς να διακρίνεις την προέλευση, τότε αυτή η αριστερά είναι σε λάθος δρόμο. Και τώρα πιά ούτε ο Τσίπρας, ούτε η Παπαρήγα, ούτε ο Μίκης, ούτε ο Γλέζος, ούτε βέβαια ο Λαζόπουλος μπορούν να ισχυριστούν ότι δεν βλέπουν τον φασιστικό κίνδυνο.

Ίριδα και Νεφέλη

Η Ίριδα και η Νεφέλη, από την πρόσφατη επίσκεψή τους στο Μαλάκι.

Γιάννης Σπανός

Χθες πέθανε ο μουσικοσυνθέτης Γιάννης Σπανός, από τους πρωτεργάτες του Νέου Κύματος και δημιουργός εξαιρετικών τραγουδιών.

Παραθέτω δύο από τα πιο αγαπημένα…

Ποίηση

MAID OF ATHENS, ERE WE PART

by Lord Byron

Maid of Athens, ere we part,

Give, oh give me back my heart!

Or, since that has left my breast,

Keep it now, and take the rest!

Hear my vow before I go,

Zoë mou, sas agapo!

By those tresses unconfined,

Wood by each Ægean wind;

By those lids whose jetty fringe

Kiss thy soft cheeks’ blooming tinge;

By those wild eyes like the roe, 

Zoë mou, sas agapo!

By that lip I long to taste;

By that zone encircled waist;

By all the token-flowers that tell 

What words can never speak so well;

By love’s alternate joy and woe.

Zoë mou, sas agapo!

Maid of Athens! I am gone:

Think of me, sweet! when alone.

Though I fly to Istambol,

Athens holds my heart and soul:

Can I cease to love thee? No!

Zoë mou, sas agapo!

Μουσική Πρόταση: Emma Shapplin-spente le stelle

Αναδρομές

Έγραφα... το 2012 στην προσωπική μου ιστοσελίδα. Πολύ πριν ο ΣΥΡΙΖΑ πάρει την εξουσία.

Στις 18/5/2012

Από το πείραμα Μέρκελ στο πείραμα Τσίπρα

Η Ελλάδα είναι το πειραματόζωο της ευρωπαϊκής πολιτικής της λιτότητας, έγραψαν και ξανάγραψαν έλληνες και ξένοι αναλυτές. 

Πειραματόζωο σε ένα πείραμα που όπως φαίνεται έχει αποτύχει. Αν και κάποιοι από τους "ερευνητές" που τα εμπνεύστηκαν εξακολουθούν να επιμένουν στην εφαρμογή του. Δεν έχει λένε ακόμη πεθάνει εντελώς το πειραματόζωο.

Και τώρα; Η ανερχόμενη πολιτική δύναμη της χώρας μας καταγγέλει το πείραμα και διακηρύσσει τον βίαιο τερματισμό του!

Σωστά θα μου πείτε. Σημασία, όμως έχει: Με ποιο τρόπο; Μα πολύ απλά με ένα νέο πείραμα!

Με την εξαιρετικά φιλόδοξη αλλά δυστυχώς ουτοπική ιδέα ότι μπορεί να γίνει η Ελλάδα μπροστάρης σε μια ριζική ανατροπή του σκηνικού σε ολόκληρη την Ευρώπη, για να μην πω στον πλανήτη!

Μια ουσιαστικά πτωχευμένη χώρα, βαθιά διχασμένη, όπως οι πρόσφατες εκλογές απέδειξαν, με πολιτικές ηγεσίες ανάξιες και με ψηφοφόρους που ψηφίζουν με σαφώς αυτοκαταστροφικά αντανακλαστικά παρασυρμένοι από τυχοδιώκτες και τζογαδόρους πολιτικούς, θα σηκώσει το ανάστημά της και θα κατασπαράξει τον συντηρητικό ευρωπαϊκό λέοντα με τον τρομερό βρυχηθμό του μυός. 

Το έχω ξαναπεί ότι μας αρέσει εμάς τους Έλληνες ο μύθος του περιούσιου λαού. Οι ξένοι για δικούς τους λόγους καλλιεργούν συχνά αυτή την ψευδαίσθηση, την τόσο αθώα και χρήσιμη για εκείνους και την τόσο καταστροφική για μας, που ζούμε σε αυτή τη χώρα. 

Τόσο καταστροφική, που ολόκληρα κόμματα στήνονται πρόχειρα πάνω στην ιδεολογία του αθάνατου ελληνισμού και πιάνουν ποσοστά-ρεκόρ με μερικές εβδομάδες ζωής, έτσι χωρίς πρόγραμμα, αλλά με πολλές κορώνες όλων των ειδών!

Άλλοι περνούν από την αφάνεια και τις καταλήψεις σχολείων και πανεπιστημίων στην απόλυτη αλαζονεία των πολλαπλών και ετερόκλητων συνιστωσών του ρεάλιτι σώου του διαγωνισμού εκφοράς της μεγαλύτερης κοτσάνας. 

Και βαδίζουμε ολοταχώς προς τις νέες εκλογές. Ως συνειδητά πειραματόζωα θα ψηφίσουμε με τα δύο μας χέρια τη συμμετοχή μας στο νέο πείραμα. Χωρίς να αναλογιζόμαστε τις πιθανότητες που υπάρχουν για να το αντέξουμε.

Με τα παραπάνω δεν συνηγορώ υπέρ των κομμάτων του μνημονίου, όπως θα σκεφτούν μερικοί. Απλά δεν έχω την αφέλεια να πιστεύω ότι η Ελλάδα είναι το κέντρο του κόσμου και θα αναγκάσει όλη την υφήλιο να χορέψει ζεϊμπέκικο. Προτείνω να αρχίσουμε να κάνουμε εντατικά μαθήματα του βαλς του αποχαιρετισμού. Ως έτοιμοι από καιρό, ας το χορέψουμε τουλάχιστο με χάρη...

Στις 22/5/2012

Αυτή είναι η Αριστερά που περιμέναμε;

Για πρώτη φορά η Αριστερά βρίσκεται κοντά στην εξουσία στη χώρα μας. Και εννοώ μια πραγματική αριστερά και όχι την κεντροαριστερά του ΠΑΣΟΚ, που και αυτή υπήρξε σχετικά αριστερόστροφη μόνο στα πρώτα χρόνια του.

Θα ήταν λοιπόν τεράστιας σημασίας γεγονός για τη χώρα μας. Και θα σηματοδοτούσε πραγματικά μια νέα εποχή ελπίδας για το λαό μας.

Είναι, όμως, αυτή η αριστερά που ονειρεύτηκαν οι αγωνιστές της; Και είναι αυτή η ηγεσία που αξίζει σε ένα ιστορικό κίνημα; 

Μετά από τόσα χρόνια διακυβέρνησης από δεξιές και κεντροδεξιές κυβερνήσεις τι ωραίο που θα ήταν να είχαμε ένα άλλο ύφος και ήθος εξουσίας! Ένα καινούργιο πολιτικό λόγο, χωρίς τσιτάτα και φράσεις από το παρελθόν, χωρίς μικροκομματικές διακηρύξεις και αλαζονικές συμπεριφορές. Με σοβαρούς πολιτικούς, που θα έχουν διάθεση να ακούσουν και να συμπορευτούν με την κοινωνία. Που δεν θα υπόλογίζουν σε κάθε τους κίνηση το στενό κομματικό συμφέρον και θα λένε όλη την αλήθεια σ' αυτόν τον τόσο παραπλανημένο και αλλοτριωμένο από τους κυβερνήτες του λαό.

Λυπάμαι, αλλά η αριστερά που χτυπά την πόρτα της εξουσίας δεν είναι αυτή που το αριστερό κίνημα ονειρεύτηκε και που πραγματικά του αξίζει. Επειδή η υποκρισία και ο εξυπνακισμός περισσεύουν. Με έναν ηγέτη που αν δεν πει την καθημερινή του ατάκα προφανώς δεν μπορεί να αισθανθεί καλά με τον εαυτό του. Με στελέχη που δεν αντιλαμβάνονται ότι ο ερασιτεχνισμός στην πολιτική δεν είναι αναγκαστικά κακό πράγμα αρκεί να συνοδεύεται από διάθεση αυτοκριτικής, προσπάθεια για βελτίωση και ειλικρίνεια και όχι από υπερφίαλη βεβαιότητα και θεοποίηση του τάχα μου αυθορμητισμού και της άγνοιας κινδύνου.

Αυτό που χρειάζεται είναι μια αριστερά, που στη δύσκολη αυτή συγκυρία πρέπει να τείνει χείρα ισότιμης συνεργασίας προς όλες εκείνες της δυνάμεις της χώρας, που δίνουν τον έντιμο αγώνα τους ανεξάρτητα από πολιτικές πεποιθήσεις. Που θα αποκηρύξει οριστικά μια από τις κύριες αιτίες της κακοδαιμονίας μας, δηλαδή τον κρατικοδίαιτο και τάχα μου αριστερόστροφο συνδικαλισμό, που έχει κυριολεκτικά διαλύσει τη χώρα. Αυτόν, που μεταξύ των άλλων έχει κάνει τα ελληνικά πανεπιστήμια άντρα απαξίωσης της επιστημονικής πρόοδου και πιστής αναπαραγωγής του καταστημένου με αποκλεισμό οποιασδήποτε ανανεωτικής τάσης. 

Μια αριστερά, που πρέπει να διαχωρίσει σαφώς τη θέση της από κάθε μορφή κοινωνικής βίας από όπου και αν προέρχεται, επειδή δεν υπάρχει καλή και κακή βία και σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να δικαιολογηθεί η καταπίεση και η ομηρία της κοινωνίας από κάποιες συνιστώσες της που τυχαίνει να έχουν τη δυνατότητα να είναι πιο αποτελεσματικές σε αυτό το οδυνηρό παιχνίδι αντιπαράθεσης και διεκδίκησης δικαιωμάτων ή προνομίων.

Μια αριστερά, που θα εμπνεύσει με άλλα λόγια με το παράδειγμά της ολόκληρη την κοινωνία, αυτή την κοινωνία που σήμερα κατηγορεί μεν τις πολιτικές ηγεσίες που την διέφθειραν, αλλά παράλληλα αντιδρά στην όποια εξυγίανση! 

Αυτή, λοιπόν, την αριστερά, εγώ δεν τη βλέπω, όσο κι αν προσπαθώ! Ομολογώ ότι αυτό μπορεί να οφείλεται σε δική μου αδυναμία κατανόησης των τεκταινομένων και να διαψευστώ από τα γεγονότα. Να αποδειχτεί δηλαδή ότι η ανερχόμενη αριστερά και ο ηγέτης της είναι οι φορείς μιας πραγματικής αλλαγής για τη χώρα μας. Θα είμαι ο πρώτος που θα το χαιρετίσω!

Μουσική Πρόταση: Stringbean ~ Hillbilly Fever

Κάτι διαφορετικό πάλι. Εκκεντρική κάντρυ. Προσέξτε που βρίσκεται η ζώνη του παντελονιού του, που έγινε μόδα τα τελευταία χρόνια από ορισμένη κατηγορία νέων ανθρώπων στις ΗΠΑ.

Μουσική Πρόταση: Comme d'habitude Claude François

Πρόκειται για την αρχική πρωτότυπη γαλλική εκδοχή του μετέπειτα διάσημου από τον Frank Sinatra "My Way".

Ένα ηλιοβασίλεμα.....

Ήταν 9 Σεπτεμβρίου 2019

Μουσική Πρόταση: Les Au Revoir Feat. Μανώλης Καραντίνης - Εσύ

Έτσι, κάτι διαφορετικό!

Ποίηση

MUSE DES BEAUX ARTS

by W. H. Auden

About suffering they were never wrong,
The old Masters: how well they understood
Its human position: how it takes place
While someone else is eating or opening a window or just walking dully along;
How, when the aged are reverently, passionately waiting
For the miraculous birth, there always must be
Children who did not specially want it to happen, skating
On a pond at the edge of the wood:
They never forgot
That even the dreadful martyrdom must run its course
Anyhow in a corner, some untidy spot
Where the dogs go on with their doggy life and the torturer’s horse
Scratches its innocent behind on a tree.

In Brueghel’s Icarus, for instance: how everything turns away
Quite leisurely from the disaster; the ploughman may
Have heard the splash, the forsaken cry,
But for him it was not an important failure; the sun shone
As it had to on the white legs disappearing into the green
Water, and the expensive delicate ship that must have seen
Something amazing, a boy falling out of the sky,
Had somewhere to get to and sailed calmly on.

Λαυρέντης Μαχαιρίτσας

Χθες πέθανε ξαφνικά ένας αγαπημένος τραγουδοποιός, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας γεννημένος στη Νέα Ιωνία του Βόλου. Πέθανε σε ηλικία 63 ετών στο σπίτι του στον Πτελεό Μαγνησίας λίγες μέρες μετά τη τελευταία του συναυλία, που είχε γίνει στις 6 Σεπτεμβρίου στο Βόλο.

Ένα μικρό αφιέρωμα..

Ο ψαράς...

Κάθε μέρα που πηγαίνω για το πολύ πρωινό μου κολύμπι συναντώ ένα συμπαθητικό ψαρά, που πηγαινοέρχεται στην ακτή με ένα καλάμι. Δεν τον έχω δει ποτέ να πιάνει τίποτα.

Σήμερα μου το ομολόγησε: Έρχομαι εδώ κάθε πρωί πάνω από ένα μήνα και δεν έχω πιάσει τίποτα.

Τότε γιατί εξακολουθείς να έρχεσαι εδώ; τον ρωτώ.

Να μωρέ, εδώ κοντά έχει χώρο να παρκάρω το αυτοκίνητό μου!

Μου θυμίζει εκείνη την ιστορία με τον μεθυσμένο, που έχασε τα κλειδιά του όπως επέστρεφε τρικλίζοντας από την ταβέρνα και τα έψαχνε κάτω από τον στύλο της ΔΕΗ, επειδή εκεί μονάχα είχε φως.

Ο αληθινός ηγέτης (λόγια του Π. Κανελλόπουλου)

Καμιά μερίδα δεν μπορεί να είναι πέρα για πέρα η μερίδα του ανθρώπου που είναι αληθινά ελεύθερος πολίτης. Σε κάθε μερίδα -σε κάθε πολιτικό κόμμα ή κοινωνική κατηγορία ανθρώπων- τον κύριο τόνο δεν τον δίνει ποτέ ο πιό ελεύθερος, ο πιό υπερήφανος, ο πιό αληθινός. Δεν τον δίνει ούτε ο πιό ισχυρός- ισχυρός ως ελεύθερη συνείδηση- ηγέτης. Όσο είναι μάλιστα ο ηγέτης ηθικά ισχυρότερος, τόσο περισσότερο είναι έρημος.

Το χρώμα σε οποιαδήποτε μερίδα το δίνουν οι πολλοί, οι πιό αδύνατοι, οι ηθικά και πνευματικά φτωχότεροι, οι φανατικοί. 

Ο ηθικά ισχυρός ηγέτης ενός κόμματος δεν είναι ποτέ- δεν μπορεί νάναι- γνήσιος και ανεπιφύλακτος οπαδός του κόμματος αυτού. Και όταν γίνεται ανεπιφύλακτος οπαδός του κόμματος που τάχθηκε να διευθύνει, χάνει τον εαυτό του, παύει νάναι ηθικά ισχυρός, γίνεται ότι είναι όλοι οι άλλοι, λέγεται ηγέτης χωρίς νάναι πια στ' αλήθεια ηγέτης, τον επευφημούν τα πλήθη, επευφημώντας στο βάθος όχι αυτόν, αλλά τις δικές τους αδυναμίες, τα δικά τους πάθη.

Παναγιώτης Κανελλόπουλος. Επιστολές στους Προγόνους μου. Από την επιστολή προς τον Αριστείδη.

(Το είχα δημοσιεύσει για πρώτη φορά στον ιστότοπο τον Οκτώβριο του 2011)

Ποίηση

QUESTIONNAIRE

by Wendell Berry

How much poison are you willing

to eat for the success of the free

market and global trade? Please

name your preferred poisons.

For the sake of goodness, how much

evil are you willing to do?

Fill in the following blanks

with the names of your favorite

evils and acts of hatred.

What sacrifices are you prepared

to make for culture and civilization?

Please list the monuments, shrines,

and works of art you would

most willingly destroy.

In the name of patriotism and

the flag, how much of our beloved

land are you willing to desecrate?

List in the following spaces

the mountains, rivers, towns, farms

you could most readily do without.

State briefly the ideas, ideals, or hopes,

the energy sources, the kinds of security,

for which you would kill a child.

Name, please, the children whom

you would be willing to kill.

Φοβάμαι...

Φοβάμαι",Μανώλης Αναγνωστάκης

Φοβᾶμαι... Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἑφτὰ χρόνια ἔκαναν πὼς δὲν εἶχαν πάρει χαμπάρι καὶ μία ὡραία πρωία μεσοῦντος κάποιου Ἰουλίου βγῆκαν στὶς πλατεῖες μὲ σημαιάκια κραυγάζοντας «δῶστε τὴ χούντα στὸ λαό». Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μὲ καταλερωμένη τὴ φωλιὰ πασχίζουν τώρα νὰ βροῦν λεκέδες στὴ δική σου. Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ σοῦ κλείναν τὴν πόρτα μὴν τυχὸν καὶ τοὺς δώσεις κουπόνια καὶ τώρα τοὺς βλέπεις στὸ Πολυτεχνεῖο νὰ καταθέτουν γαρίφαλα καὶ νὰ δακρύζουν. Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ γέμιζαν τὶς ταβέρνες καὶ τὰ σπάζαν στὰ μπουζούκια κάθε βράδυ καὶ τώρα τὰ ξανασπάζουν ὅταν τοὺς πιάνει τὸ μεράκι τῆς Φαραντούρη καὶ ἔχουν καὶ «ἀπόψεις». Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἄλλαζαν πεζοδρόμιο ὅταν σὲ συναντοῦσαν καὶ τώρα σὲ λοιδοροῦν γιατὶ, λέει, δὲν βαδίζεις ἴσιο δρόμο. Φοβᾶμαι, φοβᾶμαι πολλοὺς ἀνθρώπους. Φέτος φοβήθηκα ἀκόμη περισσότερο. Νοέμβρης 1983

Διαβάζοντας...

Ήταν η πρώτη φορά, που είδα τον πατέρα μου να κλαίει. Ένα καθοριστικό γεγονός της παιδικής ηλικίας, όταν τα δάκρυα ενός άλλου ανθρώπου είναι περισσότερο αβάσταχτα από τα δικά σου δάκρυα.

Απόσπασμα από “The Plot Against America” του Philip Roth

Μουσική Πρόταση: Ramones - I Wanna Be Sedated

Νεφέλη

Πριν λίγες μέρες βαφτίσαμε τη μικρή μας εγγονούλα, τη Νεφέλη. Στη μια φωτογραφία με την αδελφούλα της την Ίριδα.

Χιούμορ (προφητικό;)

Ήταν 8 Σεπτεμβρίου 2011.Πρωθυπουργός της Ελλάδας (για 2 ακόμη μήνες) ο Γιώργος Παπανδρέου. Να ένα προφητικό σκίτσο εκείνης της ημέρας από τον Δημήτρη Χαντζόπουλο.

Τέλος Εποχής

Είναι γνωστό, ότι όσοι ζουν σε ιστορικές εποχές μεγάλων αλλαγών συνήθως δεν το αντιλαμβάνονται. Παρασυρμένοι από την καθημερινότητα και εγκλωβισμένοι στα μικρά ή μεγάλα προσωπικά τους προβλήματα, δεν έχουν τη δυνατότητα να εκτιμήσουν αυτά που συμβαίνουν και να τα δουν στη σωστή τους διάσταση.

Έχω την αίσθηση, ότι ζούμε σε μια τέτοια εποχή. Τα σημάδια είναι πολλά γύρω μας, αρκεί να κόψουμε λίγο το βήμα μας και να αφουγκραστούμε και να δούμε...

Οι μεταβατικές εποχές δεν είναι ευτυχισμένες εποχές. Υπάρχει μια ανησυχία και αβεβαιότητα, ωσάν όλοι κάτι να περιμένουν. Κάτι απροσδιόριστο, που επικρέμεται, που απειλεί...Χαρακτηρίζονται ακόμη οι μεταβατικές εποχές από το τέλος των πραγμάτων όπως τα ξέραμε. Το οριστικό και αδιαφιλονίκητο τέλος. 

Τι είναι αυτό που αλλάζει στην εποχή μας; Αρκετά, αλλά κάποια χρήζουν ιδιαίτερης μνείας. Το πρώτο είναι ότι σιγά σιγά αλλά σταθερά καταργείται το κοινωνικό κράτος. Η δημόσια υγεία και παιδεία, κατακτήσεις των λαών της Ευρώπης κυρίως, πνέουν τα λοίσθια. Μπορεί οι κυβερνώντες να τα ονομάζουν ανασυγκρότηση και αναβάθμιση, αλλά η ουσία είναι αυτή: όλο και λιγότερα χρήματα από τον κρατικό κορβανά δίνονται για τα ύψιστα αυτά μέχρι σήμερα κοινωνικά αγαθά. Οι λόγοι είναι πολλοί και είναι περισσότερο πολιτικοί παρά οικονομικοί. 

Σε ακόμη μεγαλύτερη κλίμακα ο ρόλος των εθνικών κυβερνήσεων μικραίνει, ενώ αυξάνεται ο ρόλος "μορφωμάτων", που δύσκολα βρίσκει κανείς την άκρη τους, παρά τα βαρυγδουπα ονόματα. Κάποιες Πολυεθνικές Κεντρικές Τράπεζες και Ταμεία και Οργανισμοί και Συμμαχίες, που οι σχέσεις του με τις από καιρό γνωστές και εμπειρότερες πολυεθνικές Εταιρείες δεν περιορίζονται μόνο στη συνωνυμία, παίζουν πλέον τον βασικό ρόλο στη λήψη πολιτικών, στρατιωτικών και οικονομικών αποφάσεων. Και είναι επόμενο αυτό, αφού τα όρια των κρατών και των ηπείρων δεν αρκούν για τη διαχείριση των σημερινών οικονομικών μεγεθών αυτών των παγκοσμιοποιημένων φορέων.

Οι πόλεμοι αλλάζουν όνομα και βαφτίζονται περιορισμένες επιχειρήσεις υποστήριξης των λαϊκών αντιδράσεων, οι χρεωκοπίες των χωρών που επιλέγονται από τα ¨μορφώματα" ονομάζονται μηχανισμοί ενίσχυσης και αρωγής και τα Ενωμένα Έθνη κατήντησαν ένας γραφικός οργανισμός καταγραφής ανεφάρμοστων αποφάσεων και περιθωριακής διπλωματίας.

Και το κυριότερο είναι αυτό που προανέφερα. Όλα τα παραπάνω πολύ σημαντικά πράγματα δεν φαίνεται να έχουν επιστροφή. Οι λαοί μέχρι στιγμής δεν μπορούν να αλλάξουν την πορεία των πραγμάτων, αφού σιγά-σιγά εκλείπει και ο "εθνικισμός", που χαρακτήριζε τους προηγούμενους αιώνες και που καταδικάστηκε ως στίγμα -και ήταν- υπέυθυνο για πολλές γενοκτονίες. Ποιος θα το περίμενε, ότι μπροστά στην καταιγίδα αυτής της αδίστακτης και ανάλγητης παγκοσμιοποίησης θα αρχίζαμε να αναπολούμε τον τρισκατάρατο και καταδικασμένο από όλους τους προοδευτικούς ανθρώπους "εθνικισμό"!! Ενώ και ο κομμουνισμός, η λύση που ιδεολογικά και θεωρητικά θα μπορούσε να είναι η απάντηση κατέρρευσε επίσης οριστικά θαμένος μέσα στα ερείπια των δικών του αμαρτωλών κατασκευών.

Υπάρχει θα μου πείτε η περίφημη "αλληλεγγύη" των λαών, που εκδηλώθηκε κάπως με τους αγανακτισμένους σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες. Μένει να δούμε αν θα μπορέσει να αποδειχτεί ισχυρότερη από τις κυβερνήσεις αυτών των ίδιων λαών, οι οποίες έχουν ήδη υποκύψει. 

Μπορούμε, λέτε, να ελπίζουμε σε αυτό;

Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε σε αυτόν εδώ τον ιστότοπο στις 3 Σεπτεμβρίου του 2011. Τι θα άλλαζα αν το έγραφα σήμερα; Πιθανότατα θα απαντούσα με ένα ξερό ΟΧΙ στο ερώτημα που παραθέτω στο τέλος!

Ποίηση

Ungodly

Adrianne Kalfopoulou

You want to flee, but flee where? The urban concrete elsewhere

does not seethe, does not breathe the scent of carob trees.

Flee, you hear it everywhere, the taxi driver, the farmer at the laiki

tell you, Go! and are puzzled that you are still here,

you who could actually leave with your American passport.

Pack your clothes, leave behind the ruined lives, translate home into

longing, elsewhere you might lift your chin, live unburdened.

The government, the Americans . . . no one cares, the taxi driver complains,

and the farmer at the laiki selling you the sweetest pears, advises

to keep them fresh,  Eat them cold, nearly frozen.

He shakes his head, murmurs Ellada . . . , this ancient land of rock cliffs,

seas that bleed their myths, Greece with its tales of flight

and light, returns and rebirths, keeps teaching the stubborn human lesson

still: the gods won’t save you, neither will you stop wishing it of them.

After all, you are human and they are not.

Ποίηση

Everything in Our World Did Not Seem to Fit

Naomi Shihab Nye

Once they started invading us.

Taking our houses and trees, drawing lines,

pushing us into tiny places.

It wasn't a bargain or deal or even a real war.

To this day they pretend it was.

But it was something else.

We were sorry what happened to them but

we had nothing to do with it.

You don't think what a little plot of land means

till someone takes it and you can't go back.

Your feet still want to walk there.

Now you are drifting worse

than homeless dust, very lost feeling.

I cried even to think of our hallway,

cool stone passage inside the door.

Nothing would fit for years.

They came with guns, uniforms, declarations.

Life magazine said,

'It was surprising to find some Arabs still in their houses.'

Surprising? Where else would we be?

Up on the hillsides?

Conversing with mint and sheep, digging in dirt?

Why was someone else's need for a home

greater than our own need for our own homes

we were already living in? No one has ever been able

to explain this sufficiently. But they find

a lot of other things to talk about.

Naomi Shihab Nye, a Palestinian-American resident of Texas, was born in St. Louis and lived in Jerusalem in her youth. 

Πριν λίγη ώρα...

Πριν λίγη ώρα…

Καταιγίδα με κεραυνούς στο Μαλάκι και ταυτόχρονα ….ουράνιο τόξο!

Ποίηση

THE BEE BOX

by Lowell Parker

In this small box, my love,

you’ll not find a ring,

but instead, a brave little bee.

He’ll be dead by morn, having given his life

defending his flowers against me.

I felt his sting

while picking the small purple pansies

growing wild along the roadside,

in hopes of an afternoon bouquet for you.

And I grieved the sting,

more for him than me,

knowing full well the price he paid

for my small pain.

And I allowed him his victory,

leaving his flowers as a memory,

and brought you instead

this brave little bee,

who proves there is love

even in the smallest

of things.

Μουσική Πρόταση: Igor Stravinsky - Ragtime for eleven instruments

Χιούμορ...

Του Δημήτρη Χαντζόπουλου, από την Καθημερινή

Διαβάζοντας...

Όπως όλοι οι άνθρωποι οι προικισμένοι με μεγάλη νοητική κινητικότητα, έχω μια αμετάκλητη, οργανική αγάπη για καταστάλαγμα. Απεχθάνομαι καινούργιους τρόπους ζωής και άγνωστους τόπους.

Απόσπασμα από: Fernando Pessoa. «The Book of Disquiet.»

Χιούμορ...

Του Ανδρέα Πετρουλάκη

Διαβάζοντας...

Ως είδος, ο άνθρωπος προτιμάει τη δύναμη από την αλήθεια. Ξοδεύουμε πολύ περισσότερο χρόνο και προσπάθεια επιδιώκοντας να ελέγξουμε τον κόσμο, παρά προσπαθώντας να τον καταλάβουμε. Ακόμη και όταν προσπαθούμε να τον καταλάβουμε, το κάνουμε συνήθως με την ελπίδα ότι καταλαβαίνοντάς τον θα είναι ευκολότερο να τον ελέγξουμε. Για το λόγο αυτόν, εάν ονειρεύεσαι μια κοινωνία, όπου η αλήθεια βασιλεύει και οι μύθοι αγνοούνται, έχεις πολύ λίγα να περιμένεις από τον Homo Sapiens. Καλύτερα να δοκιμάσεις την τύχη σου με τους χιμπατζήδες.

Απόσπασμα από: Yuval Noah Harari. «21 Lessons for the 21st Century.”

Χιούμορ...

Του Δημήτρη Χαντζόπουλου, από την Καθημερινή

Μουσική Πρόταση: Darius Milhaud - La creation du monde (1923)

Orquesta Nacional de Francia , conducted by Leonard Bernstein 

Darius Milhaud - La création du monde ,Op.81 (1923) 

This piece describe the Creation of the World in the African mythology

Συναισθηματική Λογική

Συναισθηματική Λογική (ή πως εκλογικεύουμε τα συναισθήματά μας όταν τα δεδομένα δεν ταιριάζουν στην ιδεολογία μας)

Όλοι μας γνωρίζουμε (ή νομίζουμε ότι γνωρίζουμε) να ξεχωρίζουμε τους δυο μεγάλους πυλώνες της επεξεργασίας των δεδομένων του περιβάλλοντός μας, δηλαδή τη λογική και το συναίσθημα. Και έχουν γραφεί άπειρα για την επικράτηση του ενός ή του άλλου κατά τη λήψη αποφάσεων και τις σχετικές συνέπειες. 

Δεν είναι, όμως, αυτό για το οποίο θέλω να μιλήσω σήμερα. Υπάρχει και ένα άλλο είδος επεξεργασίας των δεδομένων και του καθορισμού της θέσης μας πάνω στα ζητήματα που μας απασχολούν. Αυτό είναι κάτι που θα μπορούσε να ονομαστεί "συναισθηματική λογική", αν και όταν το χρησιμοποιούμε νομίζουμε ότι πρόκειται για απλή, καθαρή καί στέρεα "λογική σκέψη". 

Αυτό συμβαίνει σε εκείνες τις πάρα πολύ συχνές περιπτώσεις, που κάποια απόλυτα στέρεα επιστημονικά ευρήματα θα πρέπει να μας οδηγήσουν αβίαστα σε ορισμένα ξεκάθαρα συμπεράσματα, αλλά αυτό περιέργως δεν γίνεται. Στις περιπτώσεις αυτές, δηλαδή, το συναίσθημα οδηγεί τη λογική μας εκεί που εκείνο θέλει, αφήνοντάς μας παράλληλα να έχουμε την ψευδαίσθηση της απόλυτης επικράτησης της λογικής. 

Ακραία περίπτωση "συναισθηματικής λογικής" είναι οι διάφοροι "αρνητισμοί", που ανθούν, όπως πχ η άποψη ότι το AIDS δεν οφείλεται στον ιο HIV, ότι τα εμβόλια προκαλούν αυτισμό, ότι δεν υπάρχει υπερθέρμανση του πλανήτη από την ανθρώπινη δραστηριότητα και βέβαια ο μεγαλύτερος από όλους, δηλαδή η πίστη για την ύπαρξη ενός υπέρτατου όντος. 

Αλλά η θέση που θέλω να υποστηρίξω είναι ότι όσο κι αν δεν μας "τιμά" ίσως, καθώς θεωρούμε το είδος μας καθ' εξοχήν "λογικό", πιστεύω ακράδαντα ότι η συναισθηματική λογική είναι το χαρακτηριστικό του ανθρώπινου είδους! Δεν νομίζω ότι υπάρχει άποψη ή απόφασή μας που δεν αποτελεί στην πραγματικότητα μείγμα λογικής και συναισθήματος, με τα ποσοστά βέβαια ανάμεσα στα δύο να κυμαίνονται, ανάλογα με την περίπτωση. Από την απόφασή μας να παίξουμε στάνταρ στο στοίχημα την ομάδα μας που είναι τελευταία στη βαθμολογία και παίζει εκτός έδρας με τον πρωτοπόρο, μέχρι την άποψη ότι ο καφές του καφενείου της γειτονιάς που γεννηθήκαμε είναι ο καλύτερος του κόσμου. 

Πρέπει, όμως, και κάτι ακόμη να προστεθεί. Επειδή τίποτε σε ότι αφορά τέτοιες εκδηλώσεις δεν είναι τυχαίο, αλλά αποτέλεσμα της εξελικτικής διαδικασίας, είναι απόλυτα βέβαιο, ότι η συναισθηματική μας αυτή λογική πρέπει να έχει προσφέρει σημαντικά στην επιβίωση του είδους και να έχει επομένως επιλεγεί. Όλοι άλλωστε καταλαβαίνουμε πόσο δυστυχισμένοι θα ήμαστε αν η λογική πλήγωνε το συναίσθημά μας σε καθημερινή βάση!

(Αυτή η ανάρτηση έγινε για πρώτη φορά τον Απρίλιο του 2011)

Διαβάζοντας...

Ρήση αποδιδόμενη στον Ιπποκράτη:

Είναι πιο σημαντικό να γνωρίζεις ποιος άνθρωπος έχει μια ασθένεια, παρά ποια ασθένεια έχει ένας άνθρωπος.

Διαβάζοντας...

Να οργανώσει κανείς τη ζωή του με τέτοιο τρόπο, ώστε να είναι ένα μυστήριο για τους άλλους. έτσι ώστε αυτοί που βρίσκονται κοντύτερά μας θα είναι απλά πιο κοντά στο να μην μας γνωρίζουν. Έτσι έχτισα τη ζωή μου, σχεδόν χωρίς να το σκεφτώ, αλλά το έκανα με τόση ενστικτώδη τέχνη, ώστε ακόμη και για τον εαυτό μου έχω γίνει ένα όχι ολότελα καθαρό και προσδιορισμένο άτομο.

Απόσπασμα από: Fernando Pessoa. «The Book of Disquiet.»

Ποίηση

STILL I RISE

by Maya Angelou

You may write me down in history

With your bitter, twisted lies,

You may trod me in the very dirt

But still, like dust, I’ll rise.

Does my sassiness upset you?

Why are you beset with gloom?

’Cause I walk like I’ve got oil wells

Pumping in my living room.

Just like moons and like suns,

With the certainty of tides,

Just like hopes springing high,

Still I’ll rise.

Did you want to see me broken?

Bowed head and lowered eyes?

Shoulders falling down like teardrops,

Weakened by my soulful cries?

Does my haughtiness offend you?

Don’t you take it awful hard

’Cause I laugh like I’ve got gold mines

Diggin’ in my own backyard.

You may shoot me with your words,

You may cut me with your eyes,

You may kill me with your hatefulness,

But still, like air, I’ll rise.

Does my sexiness upset you?

Does it come as a surprise

That I dance like I’ve got diamonds

At the meeting of my thighs?

Out of the huts of history’s shame

I rise

Up from a past that’s rooted in pain

I rise

I’m a black ocean, leaping and wide,

Welling and swelling I bear in the tide.

Leaving behind nights of terror and fear

I rise

Into a daybreak that’s wondrously clear

I rise

Bringing the gifts that my ancestors gave,

I am the dream and the hope of the slave.

I rise

I rise

I rise.  

Maya Angelou (1928-2014)    

Η μυρωδιά…

Ετοιμάζεσαι για το μεγάλο σου γεύμα. Το επινίκιο. Βγάζεις και καμαρώνεις τα καινούργια σου ρούχα. Φρεσκοδιαλεγμένα, αστραφτερά, με ευρωπαϊκή φινέτσα τα περισσότερα. Τα φοράς και κοιτάζεσαι ικανοποιημένος στον καθρέφτη. 

Προχωράς προς τους καλεσμένους σου και αισθάνεσαι ότι κάτι δεν πάει καλά. Το αντιλαμβάνεσαι στο βλέμμα τους. Το νιώθεις και εσύ ο ίδιος. Το μήνυμα το δίνει η όσφρησή σου. Τα ρούχα σου έχουν μια μυρωδιά. Αν και ολοκαίνουργια αποδίδουν μια οσμή παλιού, πολυκαιρισμένου. 

Την αιτία την έχεις ήδη υποπτευθεί, αν και δεν θέλεις να το παραδεχτείς. Τα καινούργια σου ρούχα τα είχες τοποθετήσει και τα έβγαλες από εκείνη την παλιά ντουλάπα, εκείνη στην άκρη δεξιά του δωματίου. Εκεί που πάντα φύλαγε η οικογένειά σου τις επίσημες φορεσιές της δεκαετίες τώρα. 

Πως ήταν δυνατό λοιπόν να μην πάρουν την ίδια μυρωδιά;

Μουσική Πρόταση: Tony Bennett, Lady Gaga - The Lady is a Tramp

Διαβάζοντας...

Η κρέμα, το γάλα και ο Sartre ή η σημασία της αρνητικότητας.

Ο Jean-Paul Sartre μπαίνει σε ένα καφενείο και ο σερβιτόρος τον ρωτά τι θα πάρει. Ο Sartre απαντά” Θα ήθελα έναν καφέ με ζάχαρη, αλλά χωρίς κρέμα”. Ο σερβιτόρος φεύγει αλλά επιστρέφει σε λίγο λέγοντας: “Λυπάμαι, κύριε Sartre αλλά η κρέμα μας έχει τελειώσει. Μήπως θα θέλατε έναν καφέ με ζάχαρη, χωρίς γάλα;”

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!

Δύο εβδομάδες με τον Νικόλα και την Ιωάννα...