Ποίηση

THE BEE BOX

by Lowell Parker

In this small box, my love,

you’ll not find a ring,

but instead, a brave little bee.

He’ll be dead by morn, having given his life

defending his flowers against me.

I felt his sting

while picking the small purple pansies

growing wild along the roadside,

in hopes of an afternoon bouquet for you.

And I grieved the sting,

more for him than me,

knowing full well the price he paid

for my small pain.

And I allowed him his victory,

leaving his flowers as a memory,

and brought you instead

this brave little bee,

who proves there is love

even in the smallest

of things.

Μουσική Πρόταση: Igor Stravinsky - Ragtime for eleven instruments

Χιούμορ...

Του Δημήτρη Χαντζόπουλου, από την Καθημερινή

Διαβάζοντας...

Όπως όλοι οι άνθρωποι οι προικισμένοι με μεγάλη νοητική κινητικότητα, έχω μια αμετάκλητη, οργανική αγάπη για καταστάλαγμα. Απεχθάνομαι καινούργιους τρόπους ζωής και άγνωστους τόπους.

Απόσπασμα από: Fernando Pessoa. «The Book of Disquiet.»

Χιούμορ...

Του Ανδρέα Πετρουλάκη

Διαβάζοντας...

Ως είδος, ο άνθρωπος προτιμάει τη δύναμη από την αλήθεια. Ξοδεύουμε πολύ περισσότερο χρόνο και προσπάθεια επιδιώκοντας να ελέγξουμε τον κόσμο, παρά προσπαθώντας να τον καταλάβουμε. Ακόμη και όταν προσπαθούμε να τον καταλάβουμε, το κάνουμε συνήθως με την ελπίδα ότι καταλαβαίνοντάς τον θα είναι ευκολότερο να τον ελέγξουμε. Για το λόγο αυτόν, εάν ονειρεύεσαι μια κοινωνία, όπου η αλήθεια βασιλεύει και οι μύθοι αγνοούνται, έχεις πολύ λίγα να περιμένεις από τον Homo Sapiens. Καλύτερα να δοκιμάσεις την τύχη σου με τους χιμπατζήδες.

Απόσπασμα από: Yuval Noah Harari. «21 Lessons for the 21st Century.”

Χιούμορ...

Του Δημήτρη Χαντζόπουλου, από την Καθημερινή

Μουσική Πρόταση: Darius Milhaud - La creation du monde (1923)

Orquesta Nacional de Francia , conducted by Leonard Bernstein 

Darius Milhaud - La création du monde ,Op.81 (1923) 

This piece describe the Creation of the World in the African mythology

Συναισθηματική Λογική

Συναισθηματική Λογική (ή πως εκλογικεύουμε τα συναισθήματά μας όταν τα δεδομένα δεν ταιριάζουν στην ιδεολογία μας)

Όλοι μας γνωρίζουμε (ή νομίζουμε ότι γνωρίζουμε) να ξεχωρίζουμε τους δυο μεγάλους πυλώνες της επεξεργασίας των δεδομένων του περιβάλλοντός μας, δηλαδή τη λογική και το συναίσθημα. Και έχουν γραφεί άπειρα για την επικράτηση του ενός ή του άλλου κατά τη λήψη αποφάσεων και τις σχετικές συνέπειες. 

Δεν είναι, όμως, αυτό για το οποίο θέλω να μιλήσω σήμερα. Υπάρχει και ένα άλλο είδος επεξεργασίας των δεδομένων και του καθορισμού της θέσης μας πάνω στα ζητήματα που μας απασχολούν. Αυτό είναι κάτι που θα μπορούσε να ονομαστεί "συναισθηματική λογική", αν και όταν το χρησιμοποιούμε νομίζουμε ότι πρόκειται για απλή, καθαρή καί στέρεα "λογική σκέψη". 

Αυτό συμβαίνει σε εκείνες τις πάρα πολύ συχνές περιπτώσεις, που κάποια απόλυτα στέρεα επιστημονικά ευρήματα θα πρέπει να μας οδηγήσουν αβίαστα σε ορισμένα ξεκάθαρα συμπεράσματα, αλλά αυτό περιέργως δεν γίνεται. Στις περιπτώσεις αυτές, δηλαδή, το συναίσθημα οδηγεί τη λογική μας εκεί που εκείνο θέλει, αφήνοντάς μας παράλληλα να έχουμε την ψευδαίσθηση της απόλυτης επικράτησης της λογικής. 

Ακραία περίπτωση "συναισθηματικής λογικής" είναι οι διάφοροι "αρνητισμοί", που ανθούν, όπως πχ η άποψη ότι το AIDS δεν οφείλεται στον ιο HIV, ότι τα εμβόλια προκαλούν αυτισμό, ότι δεν υπάρχει υπερθέρμανση του πλανήτη από την ανθρώπινη δραστηριότητα και βέβαια ο μεγαλύτερος από όλους, δηλαδή η πίστη για την ύπαρξη ενός υπέρτατου όντος. 

Αλλά η θέση που θέλω να υποστηρίξω είναι ότι όσο κι αν δεν μας "τιμά" ίσως, καθώς θεωρούμε το είδος μας καθ' εξοχήν "λογικό", πιστεύω ακράδαντα ότι η συναισθηματική λογική είναι το χαρακτηριστικό του ανθρώπινου είδους! Δεν νομίζω ότι υπάρχει άποψη ή απόφασή μας που δεν αποτελεί στην πραγματικότητα μείγμα λογικής και συναισθήματος, με τα ποσοστά βέβαια ανάμεσα στα δύο να κυμαίνονται, ανάλογα με την περίπτωση. Από την απόφασή μας να παίξουμε στάνταρ στο στοίχημα την ομάδα μας που είναι τελευταία στη βαθμολογία και παίζει εκτός έδρας με τον πρωτοπόρο, μέχρι την άποψη ότι ο καφές του καφενείου της γειτονιάς που γεννηθήκαμε είναι ο καλύτερος του κόσμου. 

Πρέπει, όμως, και κάτι ακόμη να προστεθεί. Επειδή τίποτε σε ότι αφορά τέτοιες εκδηλώσεις δεν είναι τυχαίο, αλλά αποτέλεσμα της εξελικτικής διαδικασίας, είναι απόλυτα βέβαιο, ότι η συναισθηματική μας αυτή λογική πρέπει να έχει προσφέρει σημαντικά στην επιβίωση του είδους και να έχει επομένως επιλεγεί. Όλοι άλλωστε καταλαβαίνουμε πόσο δυστυχισμένοι θα ήμαστε αν η λογική πλήγωνε το συναίσθημά μας σε καθημερινή βάση!

(Αυτή η ανάρτηση έγινε για πρώτη φορά τον Απρίλιο του 2011)

Διαβάζοντας...

Ρήση αποδιδόμενη στον Ιπποκράτη:

Είναι πιο σημαντικό να γνωρίζεις ποιος άνθρωπος έχει μια ασθένεια, παρά ποια ασθένεια έχει ένας άνθρωπος.

Διαβάζοντας...

Να οργανώσει κανείς τη ζωή του με τέτοιο τρόπο, ώστε να είναι ένα μυστήριο για τους άλλους. έτσι ώστε αυτοί που βρίσκονται κοντύτερά μας θα είναι απλά πιο κοντά στο να μην μας γνωρίζουν. Έτσι έχτισα τη ζωή μου, σχεδόν χωρίς να το σκεφτώ, αλλά το έκανα με τόση ενστικτώδη τέχνη, ώστε ακόμη και για τον εαυτό μου έχω γίνει ένα όχι ολότελα καθαρό και προσδιορισμένο άτομο.

Απόσπασμα από: Fernando Pessoa. «The Book of Disquiet.»

Ποίηση

STILL I RISE

by Maya Angelou

You may write me down in history

With your bitter, twisted lies,

You may trod me in the very dirt

But still, like dust, I’ll rise.

Does my sassiness upset you?

Why are you beset with gloom?

’Cause I walk like I’ve got oil wells

Pumping in my living room.

Just like moons and like suns,

With the certainty of tides,

Just like hopes springing high,

Still I’ll rise.

Did you want to see me broken?

Bowed head and lowered eyes?

Shoulders falling down like teardrops,

Weakened by my soulful cries?

Does my haughtiness offend you?

Don’t you take it awful hard

’Cause I laugh like I’ve got gold mines

Diggin’ in my own backyard.

You may shoot me with your words,

You may cut me with your eyes,

You may kill me with your hatefulness,

But still, like air, I’ll rise.

Does my sexiness upset you?

Does it come as a surprise

That I dance like I’ve got diamonds

At the meeting of my thighs?

Out of the huts of history’s shame

I rise

Up from a past that’s rooted in pain

I rise

I’m a black ocean, leaping and wide,

Welling and swelling I bear in the tide.

Leaving behind nights of terror and fear

I rise

Into a daybreak that’s wondrously clear

I rise

Bringing the gifts that my ancestors gave,

I am the dream and the hope of the slave.

I rise

I rise

I rise.  

Maya Angelou (1928-2014)    

Η μυρωδιά…

Ετοιμάζεσαι για το μεγάλο σου γεύμα. Το επινίκιο. Βγάζεις και καμαρώνεις τα καινούργια σου ρούχα. Φρεσκοδιαλεγμένα, αστραφτερά, με ευρωπαϊκή φινέτσα τα περισσότερα. Τα φοράς και κοιτάζεσαι ικανοποιημένος στον καθρέφτη. 

Προχωράς προς τους καλεσμένους σου και αισθάνεσαι ότι κάτι δεν πάει καλά. Το αντιλαμβάνεσαι στο βλέμμα τους. Το νιώθεις και εσύ ο ίδιος. Το μήνυμα το δίνει η όσφρησή σου. Τα ρούχα σου έχουν μια μυρωδιά. Αν και ολοκαίνουργια αποδίδουν μια οσμή παλιού, πολυκαιρισμένου. 

Την αιτία την έχεις ήδη υποπτευθεί, αν και δεν θέλεις να το παραδεχτείς. Τα καινούργια σου ρούχα τα είχες τοποθετήσει και τα έβγαλες από εκείνη την παλιά ντουλάπα, εκείνη στην άκρη δεξιά του δωματίου. Εκεί που πάντα φύλαγε η οικογένειά σου τις επίσημες φορεσιές της δεκαετίες τώρα. 

Πως ήταν δυνατό λοιπόν να μην πάρουν την ίδια μυρωδιά;

Μουσική Πρόταση: Tony Bennett, Lady Gaga - The Lady is a Tramp

Διαβάζοντας...

Η κρέμα, το γάλα και ο Sartre ή η σημασία της αρνητικότητας.

Ο Jean-Paul Sartre μπαίνει σε ένα καφενείο και ο σερβιτόρος τον ρωτά τι θα πάρει. Ο Sartre απαντά” Θα ήθελα έναν καφέ με ζάχαρη, αλλά χωρίς κρέμα”. Ο σερβιτόρος φεύγει αλλά επιστρέφει σε λίγο λέγοντας: “Λυπάμαι, κύριε Sartre αλλά η κρέμα μας έχει τελειώσει. Μήπως θα θέλατε έναν καφέ με ζάχαρη, χωρίς γάλα;”

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!

Δύο εβδομάδες με τον Νικόλα και την Ιωάννα...

Ποιηση

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ήταν στ΄αλήθεια μια ωραία τελετή

Πολλά στεφάνια και κόσμος φίνος

Σημαντικός θα πρέπει νάταν άνθρωπος

Περγαμηνές και αξιώματα γεμάτος

Πλησίασα να μάθω περισσότερα

Τους επικήδειους ν ακούσω λόγους

Κάτι για την Αντίσταση στα νιάτα του μιλούσανε

Και για τους πανανθρώπινους τους πόθους

Αργότερα τα πράγματα αλλάξανε

Και φάρος τώρα ήταν η πατρίδα

Το δίκιο κι η τιμή έχουν εθνότητα

Έτσι κι εκείνος γύρισε σελίδα

Το σύστημα του έγνεψε με νόημα

Κι αυτός αντάξιό του γίνηκε γρανάζι

Στον μαγικό καθρέφτη κοιταζότανε

Που τον λαγό τον δείχνει για λιοντάρι

Τα χρόνια πέρασαν και οι γενιές αλλάξαν

Δουλειά και οικογένεια, το σπίτι, εξοχικό,

Το “πούσαι νιότη πούδειχνες” σιγόκαιγε

Πικρό νανούρισμα μετά το βραδινό ποτό

Κάποια στιγμή η τελετή τελείωσε

Και άδειασε από κόσμο η πλατεία

Με τίτλους τέλους όπως ταίριαζε

Σε μια πολύ συνηθισμένη ιστορία

Καλημέρα και καλήν Εβδομάδα...

Εμ ….δεν μας είχαν

Διαβάσαμε και ακούσαμε αυτές τις μέρες αμέτρητες αναλύσεις για την αιτία της ήττας του ΣΥΡΙΖΑ στις ευροεκλογές και για το που άραγε έκανε το λάθος το επιτελείο του Τσίπρα.

Η απάντηση όμως είναι εξαιρετικά απλή και φάνηκε ξεκάθαρα από τις μετέπειτα αντιδράσεις τόσο του πρωθυπουργού, όσο και των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.

Νόμιζαν ότι “μας είχαν”.

Ποίηση

Έκστασις, της Κικής Δημουλά

Το μικρό μου παιδί

σοβαρή αταξία έκανε πάλι.

Στο πεζούλι του σύμπαντος σκαρφάλωσε, 

σκούντησε με το χέρι του

το κρεμασμένο στον τοίχο τ’ ουρανού

κόκκινο πιάτο,

κι έχυσε όλο το φως επάνω του.

Ο θεός απόρησε

που είδε τον ήλιο

ντυμένο ρούχα παιδικά

να κατεβαίνει τρέχοντας

της φαντασίας μου τη σκάλα

και να ‘ρχεται σε μένα.

Κι εγώ κάθομαι

τώρα

και μαλώνω αυστηρά

το μικρό μου παιδί 

ενώ κλέβω κρυφά

τον χυμένο επάνω του ήλιο.

Από την Popaganda.gr

Περιμένοντας…

Θα ακούσουμε αυτές τις μέρες για την ωριμότητα και τη σοφία του λαού, τη νίκη της αλήθειας ενάντια στο ψέμα και την επικράτηση του ενωτικού λόγου ενάντια στο διχαστικό.

Ναι θα ακούσουμε τέτοια και άλλα ηχηρά παρόμοια… Και θα τα πούμε κι εμείς…

Περιμένοντας στο μεταξύ τον επόμενο Τσίπρα…

Ευρωεκλογές 2019

Κρίμα! Ούτε “τόσος” δεν ήτανε!

Ένα υποθετικό σενάριο…

Αγαπητοί βουλευτές και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ,

ας υποθέσουμε ότι ήταν πρωθυπουργός ο Μητσοτάκης (λέμε τώρα…) και ότι μερικές εβδομάδες μετά μια εθνική τραγωδία πήγαινε διακοπές στο Ιόνια με τη θαλαμηγό ενός φίλου του- δεν αμφιβάλλω ότι θα υπάρχουν μπόλικοι τέτοιοι.

Φαντασθείτε για μια στιγμή τι χαμό θα είχατε κάνει… και μάλιστα με …κρατερά… ντοκουμέντα!

Εάν αυτό συνέβαινε όμως με τον Τσίπρα;

Τι θα συνέβαινε τότε;

Για τον Τσίπρα…

Κότερον…εκάτερον!

Δεν αποκλείω μάλιστα να σας άκουγα να κραυγάζετε ομοθυμαδόν το σύνθημα:

Έτσι  /    Σκίζουμε   /  Τα Ιόνια  !

Ρόδα του Μάη...

Χιούμορ...

Η μαγεία των προφορικών εξετάσεων την εποχή των Καθηγητάδων…

Δεκαετία του 1960, εξέταση στο μάθημα της Ιστολογίας.

Οι φοιτητές μπαίνουν στο γραφείο του Καθηγητή σε πεντάδες, άπαντες με μαύρο κουστούμι και γραβάτα, ως επί το πλείστον δανεικά για την περίσταση…

Μπαίνει λοιπόν η πεντάδα και ο Καθηγητής, αφού πρώτα βεβαιώθηκε από τον βοηθό του ότι και οι πέντε ήταν “εντάξει”, είχαν δηλαδή αγοράσει το σύγγραμμα του Καθηγητού, ζητά από τον πρώτο φοιτητή να δει ένα παρασκεύασμα στο μικροσκόπιο.

Τι είναι αυτό που είδες παιδί μου;

Ήπαρ κύριε Καθηγητά, λέει με κάποιο δισταγμό ο φοιτητής.

Ο Καθηγητής ζητά από τον δεύτερο φοιτητή να δει το παρασκεύασμα και να του πει τι είναι.

Είναι σπλήν κύριε Καθηγητά, λέει εκείνος.

Εσύ τι λες; ρωτάει τον τρίτο.

Νομίζω ότι είναι σπλήν κύριε Καθηγητά.

Είσαι βέβαιος;

Όχι μάλλον είναι ήπαρ.

Δηλαδή αλλάζεις γνώμη.

Μάλιστα κύριε Καθηγητά.

Είσαι λοιπόν αλαζών, λέει ο Καθηγητής και ρωτάει τον τέταρτο:

Έχει σχέση το αλλάζω με το αλαζών, παιδί μου;

Ναι, κύριε Καθηγητά.

Εσύ τι λες παιδί μου; ρωτάει τον πέμπτο.

Όχι δεν έχει σχέση κύριε Καθηγητά.

Εντάξει περάστε έξω του λέει και τους δείχνει την πόρτα.

Αποτέλεσμα: Και οι πέντε πέρασαν το μάθημα!

Ποίηση

ΡΟΖ ΦΕΓΓΑΡΙ 

Θα μείνω πάντα μοναχός και απερίσπαστος

Των μπήτλς ακροατής και του φλαμέγκο

Θα τριγυρνώ στους δρόμους τα χαράματα

Μ’  ένα σκυλί που το φωνάζουν Βέμπο.

Όταν στο διάβα μου βρεθείς μη κοντοστέκεσαι

Και μην αναρωτιέσαι που πηγαίνω

Τα βήματά μου ακολουθώ και παραδίνομαι

Σ αυτό που ο κόσμος λέει πεπρωμένο.

Κι αν κάποιοι θα με πουν αλαφροίσκιωτο

Και στα μελτέμια του μυαλού παρασυρμένο

Τίτλος τιμής είναι αυτά για μένανε

Και στην αχλύ της μνήμης τους προσμένω.

Μ ένα φεγγάρι ροζ για κλεφτοφάναρο

Στα άβατα της σκέψης ταξιδεύω

Και στις σκηνές της μόριας για προσάναμμα

Το στέφανο της δάφνης σας, προσφέρω.

Τόσος ήτανε!

Ο κ. Τσίπρας έκλεισε την απαράδεκτη από κάθε άποψη αντιπαράθεσή του με τον κ. Μητσοτάκη στη Βουλή με μια φράση από ποίημα του Μανώλη Αναγωστάκη:

Δεν φταίει αυτός! Τόσος ήτανε!

Άραγε καταλαβαίνει πόσο αυτός ο χαρακτηρισμός αντιπροσωπεύει και τον ίδιον;

Έγινε καφενές η Βουλή

Του Κώστα Γιαννακίδη, από το Protagon.gr

Αν η αντιπαράθεση Τσίπρα-Μητσοτάκη είχε λίγο μεγαλύτερη διάρκεια, ως τηλεθεατές θα βρισκόμασταν μπροστά σε ένα πρωτόγνωρο φαινόμενο: μία κοινοβουλευτική συζήτηση θα είχε περισσότερο θέαμα από τον ημιτελικό του Champions League που άρχισε λίγο αργότερα. Αλλά για άλλη μία φορά ήταν η Φώφη Γεννηματά που έπεσε θύμα του ζάπινγκ. Την προηγούμενη φορά πάνω σε κρίσιμη συνεδρίαση ήταν το Survivor, τώρα το ματς. Κρίμα, γιατί η απελπισία με την οποία επένδυσε την εκκίνηση της ομιλίας της, εκείνη τη στιγμή μας εξέφραζε όλους. Μητσοτάκης προς Τσίπρα: «Προκηρύξτε εθνικές εκλογές αν θέλετε ντιμπέιτ» Πατήστε εδώ Δεν έχει καμία σημασία και θα ήταν λάθος να μετρήσουμε το μέγεθος της έκπτωσης που αντιστοιχεί στον Τσίπρα και στον Μητσοτάκη, ωστόσο ο Πρωθυπουργός είναι αυτός που εισήγαγε αντίστοιχο ύφος στη Βουλή, από τα χρόνια της αντιπολίτευσης. Ο Μητσοτάκης θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι του μίλησε σε ύφος που αντιστοιχεί στο δικό του αν και το «περιφέρετε τον Κυμπουρόπουλο σαν γλάστρα», που είπε ο Τσίπρας, είναι δύσκολο να το φτάσει κάποιος, πρέπει να σκύψει πολύ χαμηλά. Θα ήταν επίσης άστοχο να αναζητήσουμε νικητή ή ηττημένο σε μία μονομαχία που, όπως θα αποδειχθεί και από τους δείκτες τηλεθέασης, ελάχιστα απασχόλησε τους απλούς, κανονικούς ανθρώπους. Όσον αφορά την ποιότητα του πολιτικού διαλόγου, ηττήθηκαν και οι δύο. Αυτό δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Σε μία χώρα που δεν μπορεί να έχει ούτε ένα κανονικό πρωτάθλημα μπάσκετ, κάνει τελικό κυπέλλου χωρίς κόσμο, τα πανεπιστήμια της μετατρέπονται σε εστίες ανομίας, ενώ συμμορίες μπάχαλων και χουλιγκάνων δρουν ανεξέλεγκτα, η εικόνα της Βουλής είναι λογικό να αντανακλά την κατάσταση της κοινωνίας. Και είναι, πράγματι, να απορείς πώς δεν είχαμε αντίστοιχες εκτροπές ύφους στα πιο δύσκολα χρόνια, όταν εκεί μέσα ψήφιζαν μέτρα άγριας λιτότητας και η Αστυνομία έστηνε φράχτες για να αποτρέψει απόπειρες εισβολής στο Κοινοβούλιο. Ναι, Τσίπρας και Μητσοτάκης χάνουν και οι δύο στα σημεία του ύφους. Κερδίζουν βέβαια σε όλα τα άλλα που σήμερα έχουν μεγαλύτερη σημασία. Η ένταση λειτουργεί συσπειρωτικά προς το ακροατήριο τους και επιτρέπει προς τον καθένα να μαντρώσει καλύτερα το κοινό του. Δεν υπάρχει, δηλαδή, κάποιος πολίτης που να παρακολούθησε αυτό το θέαμα και να αποφάσισε να μετακινηθεί από τον έναν στον άλλον. Η Φώφη είπε ότι αυτή η συμπεριφορά δίνει τροφή στη Χρυσή Αυγή. Μπα, όχι. Αλλά η ίδια και ο Σταύρος μπορούν να πάρουν κάτι από πολίτες που τρόμαξαν με αυτά που άκουσαν. Και η Παρασκευή είναι μπροστά μας.

Ποίηση

Η συνάντηση 

Παλιές ιστορίες, 

το χθες⋅

η άνοιξη που φουντώνει⋅

το πέταγμα των χελιδονιών⋅

η θάλασσα.

Βρεθήκαμε ξανά,

βεβαιώνοντας το σήμερα

στην ανθρώπινη ύπαρξή μας.

***

και ότι είπαμε 

άφησε ξανά το αποτύπωμα 

στην άμμο που παίζαμε⋅

στα όνειρα, που αφήσαμε 

να μας παρασύρουν

***

ο χρόνος⋅

εικόνες στα μάτια μας,

που αρνούνται να σβήσουν

στη φύση, που χάνεται,

για να ξαναγεννηθεί.

Το έγραψε ένας ξάδερφος, ο Β.Π. μετά τη συνάντησή μας σε ένα παραλιακό κέντρο, όπου πηγαίναμε παιδιά, στην Αύρα του Αναύρου.

Σάββατο κι απόγιομα...

Χαρούμενη Πρωτομαγιά!