Τα κριτήρια των ψηφοφόρων

Συχνά απορούμε για τον τρόπο που ψηφίζει σήμερα ο κόσμος. Μας φαίνεται πχ αδιανόητο, αλλά ο Trump ήδη εξελέγη υποψήφιος των Ρεπουμπλικάνων και πιθανότατα θα είναι ο επόμενος Πρόεδρος των Η.Π.Α. Και υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα, σίγουρα και από τη χώρα μας, όπου τα κριτήρια των επιλογών των ψηφοφόρων προκαλούν έκπληξη.

Ακούστε ένα ακόμη κουφό:

Στις εκλογές του 2010 στη Βραζιλία ήταν υποψήφιος για τη Γερουσία ένας κλόουν. Πραγματικός αυτός, ήταν η δουλειά του αυτή και μάλιστα φορούσε το κοστούμι του κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας.

Ποιες ήταν οι πολιτικές του θέσεις; Να δύο από αυτές:

“ Δεν ξέρω τι κάνουν οι γερουσιαστές. Αν όμως με εκλέξετε θα σας το πω.”

“ Στόχος μου είναι να βοηθήσω αυτούς που έχουν ανάγκη, αλλά κυρίως την οικογένειά μου”.

Αυτός ο υποψήφιος πήρε τις περισσότερες ψήφους από όλους και βέβαια εξελέγη πανηγυρικά.

Μήπως αυτό σημαίνει ότι η κοινοβουλευτική δημοκρατία, όπως την γνωρίζουμε, έχει εξαντλήσει τα όριά της; 

Και μήπως είναι καιρός  να αναζητηθεί το επόμενο σύστημα για την εκλογή κυβερνητών μιας χώρας;

Κάποιος να τον μαζέψει!

Αναρωτιέται κανείς: Μπορούμε να πάμε χειρότερα ακόμη; Η απάντηση είναι πανεύκολη!

και βέβαια!

Η απόδειξη;

Οι τελευταίες ενέργειες του πρωθυπουργού.

Απλή αναλογική, που πάντα την πίστευε, αλλά την ξέχασε τους πρώτους 18 μήνες (τάχα μου λόγω της “διαπραγμάτευσης”) και τη θυμήθηκε όταν έπαψε να ελπίζει στην πρωτιά στις εκλογές.

Προτάσεις για συνταγματική αναθεώρηση “στο πόδι” με όλη την προχειρότητα που τον χαρακτηρίζει και χωρίς καμιά συναίσθηση των συνεπειών. 

Επιτέλους. Κάποιος να τον μαζέψει!

Φοβερός Αρκάς

Ανιστορία

ΑΝΙΣΤΟΡΙΑ

Ελάτε να σας πω μιαν ιστορία

Αλλιώτικη από τις άλλες

Δεν έχει καλούς και κακούς 

Νικητές και νικημένους

Ο έρωτας δεν θριαμβεύει

Μήτε η πατρίδα μας καλεί.

Ο Θεός στα σχολειά διδάσκεται

Απών δικαιολογημένα από την κοινωνία.

Ναι, δεν είναι μονάχα μια φανταστική ιστορία

Είναι και αδιάφορη συνάμα.

Αμφιδρομές

ΑΜΦΙΔΡΟΜΕΣ 

Έτσι φτάσαμε εδώ

Διολισθαίνοντας

Θαρρώντας πως κρατάμε τη ζωή μας

Ταξιδεύοντας

Με φορτωμένες καρδιές

Ενώ παντού βραδιάζει…

Μα περισσότερο εντός μας

Καθώς πορευόμαστε

Κυρίως με αναλαμπές

Θλιβερά σκιάσματα

Στον τοίχο της μοναξιάς…

Μεγάλο του ανθρώπου προσόν

Η ανάγκη προσωπικής επιβεβαίωσης

Της περιπέτειας της ύπαρξης

Τεράστια του ανθρώπου ατέλεια

Η υποχρέωση ατομικής διαπίστωσης

Της Σισσύφειας πορείας του.

«Μάνα, συμφέρουμε αμόρφωτοι»

Της Ρέας Βιτάλη, από το Protagon.gr

Κάθε κλωστή σκέψης που ξετυλίγω, με οδηγεί σε αδιέξοδο. Φρικτά αμήχανη για την ανημπόρια μου, παρατηρώ «κλινικές περιπτώσεις» ανθρωποειδών, που ισχυρίζονται ότι κυβερνούν και πετάγομαι τις νύχτες μου κάθιδρη. Φρικτά αμήχανη για την ανημπόρια μου, παρατηρώ «κλινικές περιπτώσεις» πολιτών, που έχουν δικαίωμα ψήφου και τρέμει το φυλλοκάρδι μου.

Νοιώθω βαθιά, ότι αν κάθε «προηγούμενος» έπραττε το καθήκον του, σίγουρα δεν θα είχαμε καταλήξει εδώ που καταλήξαμε. Αλλά για να είμαι έντιμη… Όταν ξεκινάω την ανάποδη διαδρομή, των «προηγούμενων», φτάνω μέχρι 1821 και ξαναπέφτω σε τοίχο αδιεξόδου.

Παρακολουθώ μια μούφα ιστορία, να μεταδίδεται από γενιά σε γενιά, παρακολουθώ το μπόλιασμά μας με μύθους, μόνο προσωπικού θριάμβου ή αντιθέτως μεγάλων αδικιών στο πρόσωπό μας, ένας κωμικοτραγικός συνδυασμός ενήλικα «Στέλιου Καζαντζίδη» με παιδί «Βασιλάκη Καΐλα» και οικτίρω την άγνοιά μας. Παρακολουθώ τη σπουδαιότητα της παρουσίας των «ξένων» στον τόπο μας από την Ναυμαχία του Ναυαρίνου ακόμα… Μα, δεν θα είχαμε καν κράτος!.. Και την Ακρόπολη ακόμα, οι ξένοι, μας την υπενθύμισαν!…

Κι όμως… Δεν νομίζω να υπάρχει άλλος λαός, που να στάθηκε πιο καχύποπτος στο καλό και πιο «αθώος» στο τραγικό! Παρακολουθώ διαχρονικά τα δάνεια να μην πιάνουν τόπο για οτιδήποτε υγιές. Παρακολουθώ την έννοια «δημόσιο» και το ύπουλο νταραβεράκι με την εκάστοτε εξουσία, για αρπαγή ψήφου, από την ίδρυση του κράτους. Παρακολουθώ την ίδια ακριβώς διαδρομή νταραβεριού με την επιχειρηματικότητα.

Παρακολουθώ τον ύπουλο ρόλο της Αριστεράς να αυτό-καμαρώνει διαχρονικά ως «δικαιωμένη», αυτό-απαγορεύοντας στον εαυτό της να δει, έστω κι ένα πόντο πιο μακριά από τον εαυτό της. Με πόση απίστευτη σβελτάδα κουκούλωσε τα πάντα της, από τον Εμφύλιο και δώθε και δοξαστικά «αγιοποίησε» το σύμπαν της! Και πόσο αμάσητα κατάπιαμε το ψευτο-πανηγυράκι της! Παρακολουθώ μελαγχολικά την πορεία μας και αναζητώ στα όνειρά μου έναν Ιωάννη Καποδίστρια. Αλλά ποιόν να πάρω στον λαιμό μου στον ξύπνιο μου; Θα τον γδάρουν ζωντανό στο ένα μέτρο!

Για να μην μακρηγορώ… Νιώθω τη βαθιά θλίψη, το πένθος, τη φρίκη, τη σιχαμάρα που νοιώθει κάθε νοήμων. Με μαστιγώνει το «αδιέξοδο» που συν-αισθάνεται κάθε νοήμων. Δίνω προσωπικό αγώνα, να μην με βάλει κάτω η θηριώδης δύναμη των πομπωδών «τίποτα», που έχουν καπαρώσει τις θέσεις σε όλους τους τομείς κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Εν τέλει μελαγχολώ, που χαραμίζω τον χρόνο μιας μικρής-πολύτιμης ζωής, σε καταδυναστευτικά ανούσια, που με εξαναγκάζουν να τα λογαριάζω ως απολύτως ουσιαστικά…

Μα όταν πιάσω, το πιο μαύρο μαύρο μου, ξεπετάει η ψυχή μου μια ευεργετική φαντασίωση. Να ήτανε λέει, να παίρναμε οι μανάδες την κατάσταση στα χέρια μας! Ν΄αρχίζαμε από τούτο το καλοκαίρι! Να μελετάμε μαζί με τα παιδιά μας Ιστορία. Ιστορία έντιμη, ανοιχτόμυαλη. Όπως για παράδειγμα, αυτή του βιβλίου «Καταστροφές και θρίαμβοι», του Στάθη Καλύβα. Το έχω ξαναγράψει. Το παιδί σου, μάνα, συμφέρει αμόρφωτο. Όλοι μας, μάνα, συμφέρουμε αμόρφωτοι. Με ιντριγκάρει να τους την παίξουμε! Το γουστάρω ερεθιστικά! Κι ας κατεβάσουν την ψήφο στα 14! Θα ήμαστε έτοιμοι. Θα αναζητάμε έναν «Καποδίστρια». Και ένας «Καποδίστριας», κάπου, θα υπάρχει ελπίδα να γεννηθεί … Έστω μακριά κάποτε. Αλλά σίγουρα κάποτε.

Δαμασίμβροτος!

Ο Σιμωνίδης αποκαλεί την Σπάρτη “δαμασίμβροτον”, αυτή δηλαδή που δαμάζει τους ανθρώπους με τον τρόπο της εκπαίδευσης που εφαρμόζει στους νέους…

Αυτά αναφέρει ο Πλούταρχος μιλώντας για τον βασιλιά της Σπάρτης Αγησίλαο, ο οποίος “υπέστη” αυτή την αυστηρή εκπαίδευση, αν και παραδοσιακά δεν εφαρμόζονταν στους μελλοντικούς βασιλείς. Ο Αγησίλαος δεν προορίζονταν βλέπετε για βασιλιάς, όταν ήταν παιδί και έτσι: “Αγησιλάῳ δὲ καὶ τοῦτο ὑπῆρξεν ἴδιον, ἐλθεῖν ἐπὶ τὸ ἄρχειν μὴ ἀπαίδευτον τοῦ ἄρχεσθαι.” 

Προσεγγίσεων συνέχεια...

Κωμικο-τραγικά

Είναι δυσκολότερο να αναδείξεις το κωμικό στοιχείο, παρά το τραγικό. Γι’  αυτό κι έχουμε έναν μόνο Αριστοφάνη, αλλά πολλούς τραγικούς ποιητές.

Ο συγγραφέας Γιώργος Σκαμπαρδώνης σε πρόσφατη συνέντευξη.

Τηλε...απο μας

Συμβαίνουν και στα καλύτερα περιοδικά. Σε ένα πρόσφατο άρθρο περί αστρονομίας στο περιοδικό Nature, ο συγγραφέας αναφέρει ότι η λέξη τηλεσκόπιο προέρχεται από τα λατινικά. Το ότι η ρίζα τηλε- (μακριά) ήταν ήδη γνωστή από τον Όμηρο και ότι η λέξη σκοπώ είναι αρχαία ελληνική και σημαίνει παρατηρώ προσεκτικά, δεν είναι γνωστά στον έγκριτο συγγραφέα. 

Το πραγματικό πρόβλημα όμως είναι άλλο. Εάν ετίθετο πχ σε κάποιες πανελλήνιες εξετάσεις για την εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο το ερώτημα εάν η λέξη τηλεσκόπιο είναι ελληνική η λατινική πόσοι θα απαντούσαν σωστά με τη σιγουριά της γνώσης τους;

Η μουσική και τα σκυλιά

Στο βιβλίο του Julian Barnes “The Noise of Time”, που εξιστορεί τις περιπέτειες του Σοστακόβιτς με το σταλινικό καθεστώς, ο συνθέτης κάποια στιγμή θυμάται την πρώτη εκτέλεση συμφωνίας του και την συγκρίνει με αυτό που αντιμετωπίζει εκείνη τη στιγμή, με τα αλλεπάλληλα δημοσιεύματα εναντίον του στην Πράβντα και τον χαρακτηρισμό του ως εχθρό του λαού:

“ Θυμήθηκε ένα κονσέρτο σε ανοιχτό χώρο στο Χάρκοβο. Η Πρώτη του Συμφωνία είχε κάνει όλα τα σκυλιά της γειτονιάς να γαβγίζουν. Οι παριστάμενοι γελούσαν, η ορχήστρα έπαιζε δυνατότερα, τα σκυλιά ούρλιαζαν πιο πολύ και το πλήθος γελούσε ακόμη πιο πολύ. Τώρα η μουσική του προκάλεσε γαβγίσματα από μεγαλύτερα σκυλιά. Η ιστορία επαναλαμβάνονταν: την πρώτη φορά ως φάρσα, τη δεύτερη ως τραγωδία”.

Don DeLillo

Ανυπομονώ να διαβάσω το νέο βιβλίο του Don DeLillo “Zero K”, που πρόσφατα εκδόθηκε. Προς το παρόν όμως πρέπει να τελειώσω το “Libra”, που είναι η κατά DeLillo εξιστόρηση της συνωμοσίας για τη δολοφονία του Προέδρου Κένεντι. 

Το νέο του βιβλίο βρίσκεται ασυνήθιστα για εκείνον στα χωράφια της επιστημονικής φαντασίας και της τεχνολογίας.

Η τεχνολογία, βέβαια, τον έχει απασχολήσει και στο παρελθόν, αν και ο ίδιος δεν είναι φανατικός της ακόλουθος. Σκεφτείτε ότι γράφει σε γραφομηχανή!

“Η τεχνολογία, να ποιο είναι το χαρακτηριστικό της. Από τη μια μεριά μας δημιουργεί μια όρεξη για αιώνια ζωή. Από την άλλη μας απειλεί με καθολικό αφανισμό”. 

Αυτά λέει ένας χαρακτήρας στο βιβλίο “White Noise” του DeLillo. 

Θέματα που ξανάρχονται όπως φαίνεται στο προσκήνιο στο νέο του βιβλίο.

Μοναξιά και μοναχικότητα ( και ολίγος Edward Hopper)

Μοναξιά και μοναχικότητα, έννοιες συγγενικές, αλλά όχι ταυτόσημες. Η πρώτη μπορούμε να πούμε ότι σου επιβάλλεται, τη δεύτερη την επιλέγεις. 

Στο βιβλίο “The Lonely City” γράφει η Olivia Laing : “Τη μοναξιά τη νιώθουμε σαν μια τόσο ντροπιαστική εμπειρία, τόσο αντίθετη με τον τρόπο που υποτίθεται ότι πρέπει να ζούμε, ώστε ολοένα και περισσότερο δυσκολευόμαστε να την παραδεχτούμε, μια κατάσταση ταμπού, της οποίας η παραδοχή και μόνο κάνει τους άλλους να απομακρύνονται”.

Φαύλος κύκλος δηλαδή. Μένεις για κάποιο λόγο ή συγκυρία μόνος και αυτό με τη σειρά του σε κάνει περισσότερο απομονωμένο, αφού η μοναξιά σου κάνει τους άλλους να σε αποφεύγουν εξ αιτίας της!

Κατ’ εξοχήν ζωγράφος της μοναξιάς και της αποξένωσης θεωρείται ο  Edward Hopper, ένας ιδιόρρυθμος και πολύ μοναχικός άνθρωπος. Τα έργα του απεικονίζουν με συγκλονιστικό τρόπο την αποξένωση που νιώθει κανείς ιδιαίτερα στις μεγαλουπόλεις. Εκεί που ισχύει ο εφιαλτικός συνδυασμός της μοναξιάς με την έλλειψη  πραγματικού ιδιωτικού χώρου.

Χαρακτηριστικός είναι ο πίνακας Nighthawks. Η άδεια πόλη, η μοναξιά της επίπλαστης συντροφικότητας και η απόλυτη έκθεση στα μάτια όλου του κόσμου. Με χρώματα που καθηλώνουν, υπηρετώντας με άψογο τρόπο την πρόθεση του δημιουργού.

Ταξίδια κλπ (συνέχεια από χθες)

Αυτό για τα ταξίδια μου θυμίζει τον εθνικά συγγενή του Humbolt, τον Thomas Bernhard και τον αμίμητο εκείνον ήρωά του, που ταλαντεύεται ανάμεσα στο να ταξιδέψει, επειδή αλλιώς θα τρελαθεί και στο να μείνει κλεισμένος για πάντα στο σπίτι του στην εξοχή, αφού τα ταξίδια έχουν τις παρενέργειές τους, μια από αυτές η ανάγκη να κουβαλήσει μαζί του ένα σωρό βιβλία, αφού δεν μπορεί να μην αρχίσει να γράφει εκείνο το περίφημο δοκίμιο για ένα σημαντικό συνθέτη, με την ιδέα της συγγραφής του οποίου ασχολείται χρόνια ολόκληρα, άσχετα αν δεν έχει γράψει ούτε μία γραμμή. 

Να μια ιδέα, αυτό το κουβάλημα τόμων ολόκληρων, που στην εποχή μας με την τεράστια σε μέγεθος ηλεκτρονική βιβλιοθήκη που μπορεί κανείς να κουβαλά στο κινητό του αρχίζει να φαντάζει οπισθοδρομική και που για τα δισέγγονά μας θα είναι απλά ακατανόητη. Αμφιβάλλετε μήπως ότι στο απώτερο μέλλον θα επισκέπτονται οι απόγονοί μας “Μουσειακές Βιβλιοθήκες”; Έτσι για να κατανοήσουν έννοιες που θα συναντούν στο ατομικό τους κυβερνοχώρο, όπως “βιβλίο” και “διάβασμα”.

Ίσως η σύγκριση να φανεί παράδοξη, ίσως και ενοχλητική, σε μερικούς, αλλά το γράψιμο του Thomas Bernhard, ιδιαίτερα στο Concrete, μου θυμίζει εκείνο του Salinger στο Catcher in the Rye. Όχι μόνο συνεχής μονόλογος, αυτό πια το έχουν χρησιμοποιήσει πολλοί, αλλά και η ποιότητα του χιούμορ που αναδεικνύεται και στων δύο το κείμενο. Μια τάση προς την υπερβολή εννοιών και συναισθημάτων, ένα τέντωμα που συμβάλλει στην αναγνωστική απόλαυση.

Η φωνή του λαού

Ένα καλό άρθρο του Ανδρέα Ζαμπούκα από το Protagon.gr


http://www.protagon.gr/apopseis/editorial/oi-psifoforoi-pou-den-kseroun-ti-theloun-44341171852

Συγκρίσεις και επιρροές

Υπάρχει μια επιγραφή σε ένα μουσείο στο Σάλτσμπουργκ, όπου αναφέρεται ότι η Νάπολη, το Σάλτσμπουργκ και η Κωνσταντινούπολη θεωρούνται τα τρία ομορφότερα σημεία του πλανήτη.Πόσοι από μας θα συμφωνούσαν με αυτή τη διαπίστωση; Και πόση “αντικειμενικότητα” προσδίδει η ύπαρξη αυτής της επιγραφής; 

Επηρεαζόμαστε από κάτι που ακούμε ή διαβάζουμε; Σε ποιες περιπτώσεις και πόσο πολύ άραγε; Η επιστήμη, δηλαδή μελέτες που έχουν γίνει πάνω στο θέμα, λέει ότι έχουμε την τάση να επηρεαζόμαστε περισσότερο εάν τα λεγόμενα ταιριάζουν με τις ήδη διαμορφωμένες μας πεποιθήσεις, ενώ απορρίπτουμε ευκολότερα εκείνα που έρχονται σε αντίθεση με αυτές. Μάλιστα τα “θετικά” ως προς τις απόψεις μας τείνουμε να τα θυμόμαστε, ενώ η λήθη επιφυλάσσεται για όλα εκείνα που θεωρούμε “αρνητικά”. 

Θεωρώ ότι αυτό το ήξεραν αυτοί που έγραψαν την επιγραφή στο Σάλτσμπουργκ. Και για να αποκαταστήσω την αλήθεια θα πρέπει εδώ να προσθέσω ότι η επιγραφή μεταφέρει την άποψη που έχει εκφράσει γραπτώς ο Alexander von Humboldt, ο οποίος εκτός από φιλόσοφος ήταν και μεγάλος εξερευνητής και είχε κάνει πάμπολλα ταξίδια, εκεί στις αρχές του 19ου αιώνα. 

Η γνώμη του Πρώσσου διανοητή έχει την όποια σημασία της -ας θυμηθούμε ξανά τον Νίτσε- αλλά η χρησιμοποίησή της από τους υπεύθυνους του μουσείου, εκτός από την αυτονόητη τοπικιστική περηφάνια, εξυπηρετεί και μιαν άλλη σκοπιμότητα και συγκεκριμένα έχοντας τοποθετηθεί κοντά στην είσοδο του καταστήματος ενθυμίων του μουσείου, θα μπορεί να συνομιλεί με το θυμικό των επισκεπτών και να τους οδηγεί να αγοράσουν τα απαραίτητα ενθύμια, εκείνα που θα δείχνουν σε γνωστούς και φίλους, όταν θα περιγράφουν τις εντυπώσεις τους από την επίσκεψη σε ένα από τα τρία ομορφότερα σημεία του κόσμου.

Νοσταλγική συνέχεια (του χθεσινού)

Ένα βασικό ανθρώπινο χαρακτηριστικό είναι η νοσταλγία για το παρελθόν, που ιδιαίτερα στα χρόνια των γηρατειών, φαντάζει ονειρεμένο και αψεγάδιαστο. Όλοι ξέρουμε ότι δεν ήταν έτσι, αλλά δεν αυτό διόλου δεν ελαττώνει τη νοσταλγία και τις μαγικές εικόνες της. Η απλή αλήθεια είναι ότι πίσω από αυτή την ωραιοποίηση του παρελθόντος βρίσκεται ακριβώς η επίγνωση της ασχήμιας του μέλλοντος και ακόμη περισσότερο εκείνης της ύστατης στιγμής του τέλους.

Αυτή μάλιστα η εξιδανίκευση των καιρών που πέρασαν δεν περιορίζεται στου καθενός μας τη ματιά, αλλά χαρακτηρίζει και την επίσημη ιστοριογραφία. Δεν υπάρχει ιστορικός από τους πρώτους του είδους μέχρι σήμερα, που να μην θεωρεί ότι πριν τα πράγματα ήταν καλύτερα, αν όχι από άποψη κοινωνική και οικονομική, αλλά σίγουρα από την άποψη των ανθρώπινων σχέσεων και των ηθών. Ακόμη και στον Ησίοδο και τον Όμηρο είναι διάχυτη η νοσταλγία των ηρωικών εποχών, που προηγήθηκαν. 

Η 'ομορφιά" του θανάτου

Γιατί ο άνθρωπος ψάχνει να βρει παντού την ομορφιά, ακόμη και εκεί που δεν υπάρχει;

Διάβαζα τις προάλλες ότι μια πολύ γνωστή συγγραφέας λίγο πριν η ίδια πεθάνει έγραψε ένα βιβλίο, όπου την απασχολούν οι τελευταίες στιγμές γνωστών λογοτεχνών. Το βιβλίο φαίνεται ενδιαφέρον, αφού περιέχει και σημαντικές ανέκδοτες πληροφορίες για τους δημιουργούς αυτούς, αλλά προβάλλει τον ισχυρισμό ότι ο θάνατος μπορεί και να είναι ένα ωραίο πράγμα, ιδιαίτερα όταν αφορά υποκείμενα υψηλής νοημοσύνης και με καλλιτεχνικές τάσεις.

Είμαι γιατρός και έχω δει πολλούς θανάτους. κανένας δεν ήταν όμορφος! Και δεν νομίζω ότι η οποιαδήποτε καλλιτεχνική ή άλλη ψυχοσύνθεση μπορεί να αλλάξει τα πράγματα.

Προσωπικές απόψεις θα πείτε, αλλά είναι έτσι; Ο Νίτσε βέβαια είπε ότι τα πάντα είναι προσωπικές απόψεις και ότι δεν υπάρχουν αντικειμενικές και απόλυτες αλήθειες. Οπότε θα μου πείτε ότι και αυτό που είπε ο Νίτσε μοιραία εμπίπτει στην ίδια αυτή αρχή.

Λουλούδια και ...αναγνωριστικές κινήσεις της Μάρσα με τον Νίντζα

Μουσική Πρόταση: Μαραβέγιας - Komasusu

Κάθε ομοιότητα με γνωστό πρόσωπο της πολιτικής είναι σαφώς τυχαία!

Βαφτίσια....

Χθες στα Σελλά κοντά στην Πάτρα τα βαφτίσια του Νικόλα και της Άννας. Αργήσαμε λίγο να τα κάνουμε, αλλά το αποτέλεσμα ήταν αντάξιο της αναμονής.

Μουσική Πρόταση: Johann Sebastian Bach - Piano Partita No. 2 In C Minor, BWV 826 - Martha Argerich

Ένα όμορφο κομμάτι από το ανεξάντλητο έργο του Bach, από την σπουδαία Αργεντινή πιανίστρια.

Κολλοκαρεκλίτιδα

Τι άλλο θα ακούσουμε από αυτούς που μας κυβερνούν;

Ο μέγας Πάνος Καμμένος δήλωσε σήμερα στη Σύρο ότι η αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά είναι "πράξη εγκληματική και απόφαση αντισυνταγματική"!!!

Ποιος το λέει αυτό; 

Αυτός που το έφερε στη Βουλή και το ψήφισε δύο μέρες πριν!

Τέτοιο θράσος και τέτοια κολλοκαρεκλίτιδα (ή κολοκαρεκλίτιδα;) δεν έχει υπάρξει!!!

Να τους ψηφίζουμε και να τους χαιρόμαστε!!

Ράδιο Αρβύλα: Τσίπρας for ever!

Χαρούμενα Γενέθλια!

Σήμερα τα εγγονάκια μας, η Αννούλα και ο Νικόλας, γίνονται δύο χρονών.

Ας είναι πολύχρονα και καλλίχρονα!

Μουσική Πρόταση: Veinte años (Είκοσι Χρόνια)

Ένα όμορφο, μελαγχολικό τραγούδι, που μιλά για ξεχασμένους έρωτες. Εδώ σε δύο εκτελέσεις με μεγάλη χρονική διαφορά.

Το ακούμε πρώτα από την Κουβανή Maria Tereza Vera, που υπήρξε ένας θρύλος στην πατρίδα της και το έγραψε και το εκτέλεσε πρώτη.

Στη συνέχεια το τραγουδά η σύγχρονη Ισπανίδα Silvia Perez Cruz, μέσα σε ένα καφενείο, ενώ την συνοδεύει στην κιθάρα ο πατέρας της Castor Perez.








Νομίζω αξίζει να προσθέσω εδώ μια δική μου πολύ ελεύθερη μετάφραση από τα ισπανικά.

ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ 

Τι σε ενδιαφέρει αν σ αγαπώ

Αν εσύ δεν νοιάζεσαι πια

Γιατί να θυμόμαστε

Τον έρωτα που έχει τελειώσει

Ήμουν η ψευδαίσθηση της ζωής σου

Μια μέρα πολύ μακρινή

Σήμερα είμαι το παρελθόν

Κι αυτό δεν μπορεί ν΄αλλάξει

Αν αυτά που μας αρέσουν

Μπορούσαν να ξαναγεννηθούν

Θα μ΄αγαπούσες το ίδιο

Όπως είκοσι χρόνια πριν

Με πόση λύπη κοιτάζουμε

Ένα έρωτα που δεν υπάρχει πια

Είναι ένα κομμάτι της ψυχής

Που ξεριζώνεται χωρίς έλεος.

Μουσική Πρόταση: Μη μου παραπονιέσαι με την Μάρθα Φριτνζήλα

Ερμηνεία: Μάρθα Φριντζήλα
Στίχοι, μουσική: Νίκος Γούναρης ("Κουρνάζος")

Ο Αλέξης Τσίπρας και η Αλήθεια

Ο Αλέξης Τσίπρας και η Αλήθεια

Ο Αλέξης Τσίπρας πλησιάζει προς την αλήθεια!

Μόνο που η σωστή λέξη στην περίπτωσή του δεν είναι “αυτ-απάτη”, αλλά “εξ-απάτη-ση”.

Το νεότερο μέλος της οικογένειας

Η μικρή εγγονούλα

Μεγάλη Παρασκευή (για τον τόπο)

Συνιστώ ένα ενδιαφέρον άρθρο του γνωστού Λογοτέχνη Κώστα Λογαρά, στο Protagon.gr

Με πολλές ευχές για Καλή Ανάσταση (της χώρας)!

http://www.protagon.gr/scripta/editorial/syrizol-tis-etaireias-flabouraris-pappas-a-e-44341119755

Λουλούδια του δρόμου...

Σήμερα στον κήπο μας...

Χουατ εμπαουτ Κουβελης;

Αυτή η περιβόητη σύμπραξη του Κουβέλη με τον ΣΥΡΙΖΑ όλο ακούγεται, αλλά δεν βλέπω να υλοποιείται.

Προφανώς υπάρχουν αντιδράσεις.

Καλά, παλιότερα τον κατηγορούσαν ως μνημονιακό.

Τώρα τι; Ότι δεν είναι μνημονιακός αρκετά;

Καλό Σαββατοκύριακο....

Απορία

Καλά αυτοί που πιστέψανε στον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ!

Οι υπόλοιποι τι φταίμε;

Καταγγέλλω 30 έλληνες δημοσιογράφους

Καταγγέλλω 30 έλληνες δημοσιογράφους του Ανδρέα Πετρουλάκη, από το Protagon.gr

Εν αναμονή της απόφασης του Πειθαρχικού της ΕΣΗΕΑ για τους δημοσιογράφους που κατηγορούνται για μεροληπτική συμπεριφορά τις παραμονές του Δημοψηφίσματος έχω να κάνω κι εγώ μια καταγγελία. Υπάρχει μια μεγάλη ομάδα ελλήνων δημοσιογράφων, οι βασικότεροι είναι περίπου 30, του έντυπου, ηλεκτρονικού και διαδικτυακού Τύπου, που πρέπει να απασχολήσει το Πειθαρχικό της Eνωσης γιατί τα τελευταία χρόνια υπέπεσαν σε σωρεία σοβαρών παραπτωμάτων.

1ο. Καλλιέργησαν για μια πενταετία ψευδαισθήσεις στον λαό ότι η οικονομία της χώρας θα μπορούσε να ανορθωθεί χωρίς σκληρά μέτρα. Η ζωή απέδειξε ότι έλεγαν ψέματα.

2ο. Συνηγόρησαν στην άποψη δύο συγκεκριμένων κομμάτων ότι τα Μνημόνια καταργούνται με ένα νόμο και το Χρέος μπορεί να διαγραφεί μονομερώς. Η ζωή απέδειξε ότι κινούντο στη σφαίρα του παραλογισμού.

3ο. Υποδαύλισαν το μίσος και την οργή ενός μεγάλου κομματιού του λαού εναντίον πολιτικών και δημοσιογράφων που είχαν την αντίθετη άποψη από τη δική τους και υιοθέτησαν χαρακτηρισμούς όπως προδότες, Μερκελιστές, γερμανοτσολιάδες, ταγματασφαλίτες, γενοκτονία, ανθρωπιστική κρίση που προξένησαν διχασμό στην κοινωνία και στον πολιτικό κόσμο δημιουργώντας κλίμα διαρκούς εχθροπάθειας και κλιμακούμενης όξυνσης. Η ζωή απέδειξε ότι η βλάβη που προκάλεσαν ήταν αδικαιολόγητη, απαράδεκτη  και ανήκεστος.

4ο. Υπονόμευσαν με πάθος τις πενιχρές μεταρρυθμιστικές προσπάθειες που επιχειρήθηκαν, ακόμα και τις πιο αυτονόητες, υιοθετώντας κάθε πολιτικό λαϊκισμό και κολακεύοντας κάθε συντεχνία με αποτέλεσμα να είναι συνεργοί στο ιστορικό έγκλημα να οδηγηθεί η χώρα σε άλλα δύο Μνημόνια. Η ζωή έδειξε ότι η εφαρμογή ενός μόνο Μνημονίου ήταν αρκετή στις όμορες χώρες.

5ο. Συνέβαλαν αποφασιστικά στη γιγάντωση των αντιμηνημονιακών κομμάτων και στην κατάληψη της εξουσίας από αυτά, παίζοντας εξ αντικειμένου ενεργό πολιτικό ρόλο, αφού επηρέασαν μεγάλο κομμάτι των ψηφοφόρων αναπαράγοντας και προπαγανδίζοντας τις εμφανώς ανεδαφικές υποσχέσεις που αυτά τα κόμματα καλλιεργούσαν. Η ζωή έδειξε ότι προπαγάνδιζαν απατηλές προσδοκίες.

6ο. Υπέθαλψαν και στήριξαν τις παρανοϊκές πολιτικές της πρώτης περιόδου ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που οδήγησαν τη χώρα στον έλεγχο κεφαλαίων, στην απαξίωση και αφελληνισμό των Τραπεζών και φυσικά στο αχρείαστο τρίτο Μνημόνιο, αναμασώντας μαζί με τους υπουργούς τις ηρωικές προπαγανδιστικές φαιδρότητες περί ανάκτησης της αξιοπρέπειας και της περηφάνειας του λαού. Η ζωή έδειξε ότι τώρα κάνουν πως δεν ξέρουν τον αγαπημένο τους Βαρουφάκη και την πρωθιέρεια της Επιτροπής Χρέους που τότε είχαν θεοποιήσει.

7ο. Στο ενδιάμεσο έγιναν συναυτουργοί της μεγαλύτερης απάτης που εξυφάνθηκε ποτέ εις βάρος του λαού, του Δημοψηφίσματος, συνεργώντας παθιασμένα στην εκμαίευση του μεγάλου ΟΧΙ. Η ζωή έδειξε ότι χειροκρότησαν μετά ένα μεγαλύτερο ΝΑΙ.

Πώς είπατε; Κρίνω δημοσιογράφους με πολιτικά κριτήρια; Μπα; Και η παραπομπή των τηλεοπτικών συναδέλφων στο Πειθαρχικό με τι κριτήρια έγινε, με ερωτικά; Αυτό ακριβώς θέλω να πω. Είναι ανεπίτρεπτο η ίδια η Ενωση Συντακτών, που φύσει και θέσει οφείλει να υπερασπίζεται την ελευθερία του Τύπου να επιχειρεί να λογοκρίνει δημοσιογράφους γιατί έχουν άλλη άποψη από μια συγκυριακή πλειοψηφία της. Δεν χρειάζεται να προσθέσω πως διώκει δημοσιογράφους που η ζωή έδειξε ότι είχαν το δίκιο, γιατί δεν έχει σημασία.

Μουσική Πρόταση: Όταν (Κατά Σαδδουκαίων, Μιχάλης Κατσαρός) _ Γ. Ζωγράφος

Ποίηση :Μιχάλης Κατσαρός

Μουσική: Μιχάλης Τερζής

Δίσκος : Στην άδεια πόλη (1978)

'' Όταν ''

«Όταν ακούω να μιλάν για τον καιρό

όταν ακούω να μιλάνε για τον πόλεμο

όταν ακούω σήμερα το Αιγαίο να γίνεται ποίηση

να πλημμυρίζει τα σαλόνια

όταν ακούω να υποψιάζονται τις ιδέες μου

να τις ταχτοποιούν σε μια θυρίδα

όταν ακούω σένα να μιλάς

εγώ πάντα σωπαίνω.

Όταν ακούω κάποτε στα βέβαια αυτιά μου

ήχους παράξενους ψίθυρους μακρινούς

όταν ακούω σάλπιγγες και θούρια

λόγους ατέλειωτους ύμνους και κρότους

όταν ακούω να μιλούν για την ελευθερία

για νόμους ευαγγέλια και μια ζωή με τάξη

όταν ακούω να γελούν

όταν ακούω πάλι να μιλούν

εγώ πάντα σωπαίνω.

Μα κάποτε που η κρύα σιωπή θα περιβρέχει τη γη

κάποτε που θα στερέψουν οι άσημες φλυαρίες

κι όλοι τους θα προσμένουνε σίγουρα τη φωνή

θʼ ανοίξω το στόμα μου

θα γεμίσουν οι κήποι με καταρράκτες

στις ίδιες βρώμικες αυλές τα οπλοστάσια

οι νέοι έξαλλοι θʼ ακολουθούν με στίχους χωρίς ύμνους

ούτε υποταγή στην τρομερή εξουσία.

Πάλι σας δίνω όραμα.»

(«Κατά Σαδδουκαίων», Μιχάλης Κατσαρός, 1953 εκδ.Ζαχαρόπουλος.)

Το Μοιραίο Λάθος

Αφού τα κάνανε μαντάρα σε όλους τους τομείς (Οικονομία, Παιδεία, Υγεία, Προσφυγικό κλπ), με τελευταίο κατόρθωμα τον εμφύλιο στη Δικαιοσύνη, τώρα θα προκαλέσουν με την απόφαση και την εμμονή του Κοντονή και αποκλεισμό των ποδοσφαιρικών ομάδων της χώρας από τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα!

Αυτό το τελευταίο ίσως είναι το μοιραίο λάθος τους! ‘Όλα τα είχε ανεχθεί ο Έλληνας, αλλά να χάσει και το ποδόσφαιρο;

Έτσι θα πέσει η κυβέρνηση!

Οι Σύριοι Επενδυτές

Μουσική Πρόταση: Philip Glass, Tirol Concerto For Piano And Orchestra, Movement II

Άνοιξη. Η Φύση αντιστέκεται...

Δύο Ποιήματα της Σκληρής Εποχής

ΕΣΧΑΤΗ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ

Μια τελευταία χειραψία

Και το κεφάλαιο κλείνει

Μια διάψευση ακόμη

Στις τόσες…

Ο σύρτης προχώρησε

ένα κάτι τις

προς την ασφάλιση.

Εκ των ένδον πλέον…

ΒΟΛΤΑ

Πήγαμε τη βόλτα μας

γεμίσαμε τις μπαταρίες μας

Κάποιοι έχουν προσέξει

ότι και στη ζωή μας

όπως στις συσκευές μας

η επαναφόρτιση δεν αποδίδει

το ίδιο όσο παλιά….

Θυμούνται γιατί τους ψηφίσαμε;

Επισημαίνω ένα πολύ καλό άρθρο του Ανδρέα Πετρουλάκη, στο Protagon.gr


http://www.protagon.gr/scripta/editorial/thymountai-giati-tous-psifisame-44341079801

Μουσική Πρόταση: Ένας κόμπος η χαρά μου

Πρόκειται για ένα από τα πιο αγαπημένα μου, μάλλον το πιο αγαπημένο μου από τα τραγούδια του πολύ μεγάλου Σταύρου Κουγιουμτζή.

Εδώ μια πολύ αξιόλογη ερμηνεία από τον Μανώλη Χατζημανώλη και χορωδία νέων.
Η πρώτη εκτέλεση, πολύ καλή σίγουρα ήταν από τον Γιώργο Νταλάρα. Υπάρχει επίσης μια καταπληκτική εκτέλεση από την Άννα Βίσση, την παλιά καλή Βίσση, που δεν φαίνεται να υπάρχει στο Youtube.

Γεννητούρια!

Χθες το απόγευμα γεννήθηκε η εγγονή μας, η κόρη του Ορέστη και της Μαρίας. Ήταν δύσκολος τοκετός, αλλά όπως φαίνεται όλα πάνε καλά.