ΑΝΑΠΟ-ΦΑΣΙΣΤΟΙ

Αναποφάσιστοι και πάλιν

Αμήχανοι και συνάμα θλιβεροί

Ενώ εκείνοι

Ασχημονούντες, προκλητικοί

Και θορυβούντες

Φάση προς φάση

Και βάσει σχεδίου

Απο-φασίζουν για μας.

ΣΗΜ. ΚΑΦΑΒΗΣ

Απολείπειν ο Θεός Φώτιον...

Το έκανε το τεράστιο λάθος του και ο Φώτης Κουβέλης. 

Κρίμα! 

Με την ενέργειά του εξέλιπε πλέον η διαφορά ανάμεσα στη λεγόμενη υπεύθυνη και την ανεύθυνη αριστερά και άρα εξέλιπε και η ανάγκη ύπαρξης της ΔΗΜΑΡ!

Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν υπάρχει ανάγκη δημιουργίας μιας νέας υπεύθυνης αριστεράς. Μένει να δούμε από ποιόν!

Μουσική Πρόταση: Το Ερωτικό του Θάνου Μικρούτσικου από τη Νατάσα Μποφίλιου

Η Νατάσσα Μποφίλιου τραγουδά τo Ερωτικό(με μια πιρόγα) με τη συνοδεία του Αλέξανδρου Εμμανουηλίδη στην κιθάρα και της Μαρίας Παπαγεωργίου στο πιάνο,στον Ιανό,01.11.2010.

Στίχοι: Άλκης Αλκαίος

Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Μητσιάς

Με μια πιρόγα φεύγεις και γυρίζεις
τις ώρες που αγριεύει η βροχή
στη γη των Βησιγότθων αρμενίζεις
και σε κερδίζουν κήποι κρεμαστοί
μα τα φτερά σου σιγοπριονίζεις

Σκέπασε αρμύρα το γυμνό κορμί σου
σου 'φερα απ' τους Δελφούς γλυκό νερό
στα δύο είπες πως θα κοπεί η ζωή σου
και πριν προλάβω τρις να σ' αρνηθώ
σκούριασε το κλειδί του παραδείσου

Το καραβάνι τρέχει μες στη σκόνη
και την τρελή σου κυνηγάει σκιά
πώς να ημερέψει ο νους μ' ένα σεντόνι
πώς να δεθεί η Μεσόγειος με σχοινιά
αγάπη που σε λέγαμ' Αντιγόνη

Ποια νυχτωδία το φως σου έχει πάρει
και σε ποιο γαλαξία να σε βρω
εδώ είναι Αττική φαιό νταμάρι
κι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό
που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι

Η ΣΑΚΚΟΥΛΑ

Την κρατούσε με περηφάνια. Με μεγάλα κόκκινα γράμματα το όνομα της επιχείρησής του, αλλά και το δικό του: "Παντοπωλείον "η Πηγή" του Αλέξανδρου Καρματζιώρη, οδός Πίνδου 12, Παγκράτι".

Πόσο δρόμο διένυσε από το χωρίο του το Αστραποχώρι Δωρίδος! Γιος κτηνοτρόφου, ίσα που έβγαλε το Γυμνάσιο, μετά στρατός, σύνορα και άγιος ο Θεός. 

Και μετά δουλειά, πολλή δουλειά, σε οικοδομές, σε συνεργεία, σε βενζινάδικα, σε πάρκινγκ, σε μαγαζιά...σε όλη την Αττική...

"Εγώ δεν θα γυρίσω αποτυχημένος στο χωριό" είχε υποσχεθεί στη μάνα και τον εαυτό του...

Και μετά εννιά χρόνια η δική του επιχείρηση έγινε πραγματικότητα. Γωνιακό μαγαζί, με όλα τα προϊόντα φρέσκα και αγνά... Αγωνίες, αγώνας, ίσα-ίσα το μεροκάματο στην αρχή, καλύτερα στη συνέχεια, όταν γνωρίστηκε με τη γειτονιά, όταν άρχισαν να τον εμπιστεύονται και οι προμηθευτές...

Μετά το Σοφάκι, ο γάμος, η οικογένεια με τα δυό τους κορίτσια, την Ανθούλα, της μάνας τόνομα και τη Γωγώ, από το Γεωργία της πεθεράς. 

Μετά ήρθς η κρίση...Η πελατεία δεν λιγόστεψε, οι αγορές έφθιναν με τον καιρό. Σπάνιοι οι λογαριασμοί πάνω από 20 ευρώ. Και οι χοντρέμποροι να ζητάνε προκαταβολές ολοένα και μεγαλύτερες. Και η εφορία να του παίρνει και από τα ελάχιστα...

Αισθάνθηκε τα δάκρυα στο μάγουλό του... Στο έξω δωμάτιο η Σοφία έντυνε τις μικρές. Σήμερα θα πήγαιναν στα πεθερικά του...

¨Ερριξε μια τελευταία ματιά στη σακκούλα με τα κόκκινα γράμματα. Αυτή που είχε τη φίρμα της πεθαμένης πια επιχείρησης και που θα έπαιρναν μαζί τους για να φέρουν πίσω αυτά που θα περισσέψουν από το μεσημεριάτικο τραπέζι...

Point Omega, του Don DeLillo

Μυθιστόρημα δημοσιευμένο το 2010, ουσιαστικά μια "μελέτη" γύρω από τη μοναξιά, τον αυτισμό, τα γηρατειά και το θάνατο, αλλά που μιλά επίσης για την έννοια του  χρόνου και την ιδέα της "ερμηνείας", της "απόδοσης" ενός έργου, μιας ιστορίας, μιας ζωής.

Δυο παράλληλες αλλά ακροθιγώς εμπλεκόμενες ιστορίες, με τους ίδιους πρωταγωνιστές σε διαφορετικούς ρόλους.

Στη μια ένας πολεμικός σύμβουλος, που χρησιμοποιήθηκε στον πόλεμο του Ιράκ, έχει καταφύγει και ζει απομονωμένος σε μια έρημο της Καλιφόρνια. Ένας πειραματικός σκηνοθέτης έρχεται εκεί για να τον πείσει να γυρίσει ένα φιλμ μαζί του, όπου του προτείνει να σταθεί όρθιος μπροστά σε ένα τοίχο και να δοηγηθεί τις εμπειρίες του από την εποχή του πολέμου, έτσι χωρίς κάποιες οδηγίες, όπως του έρχονται. Αυτός και ο λευκός τοίχος.

Στην παράλληλη ιστορία ένας άνδρας, προφανώς μανιακός του κινηματογράφου, παρακολουθεί σε ένα μουσείο της Νέας Υόρκης μια ειδική προβολή του αριστουργήματος "Ψυχώ" του Χίτσκοκ, η οποία λαμβάνει χώρα όχι με το συνήθη ρυθμό της προβολής, αλλά σε "αργή κίνηση", ώστε να διαρκεί 24 ώρες. Η συγκεκριμένη προβολή διαρκεί μια εβδομάδα και ο κινηματογραφόφιλος πηγαίνει κάθε μέρα από το άνοιγμα μέχρι το κλείσιμο του μουσείου.

Η κόρη του πολεμικού συμβούλου, μια αινιγματική, εμφανώς αυτιστική προσωπικότητα, εμφανίζεται και στις δύο ιστορίες και προσδίδει με την παρουσία της το "άρωμα τηε γυναίκας". Και στις δύο περιπτώσεις εξαφανίζεται, αν και στη δεύτερη αφήνεται κάποια υποψία πιθανής προσέγγισης.

Υπάρχουν αρκετές νύξεις στο έργο για τη σημασία του "Σημείου Ωμέγα". Είναι το σημείο εκείνο της εξέλιξης του Σύμπαντος, που η συνείδησή του γιγαντώνεται και αρχίζει να στρέφεται προς τα μέσα. Το σημείο που ο άνθρωπος ξεπερνά σε ανάποδη όμως φορά τη βιολογία του και επιστρέφει στην ανόργανη μάζα.

Σε ένα άλλο σημείο αναφέρεται ως το σημείο εκείνο, που έχει τόσο πολύ "στενέψει", ώστε να συμπίπτει με την κορυφή ενός μαχαιριού, που τρυπά ένα σώμα. "Όλα τα μεγάλα θέματα του ανθρώπου προσανατολισμένα σε μια τοπική θλίψη, ένα σώμα, κάπου εκεί πέρα, ή και όχι", γράφει ο συγγραφέας.

Ο DeLillo έχει ένα εξαιρετικά ποιητικό τρόπο γραφής και ενώ έχει τη τάση να ασχολείται με θέματα, που απαιτούν πολύ προσεκτική ανάγνωση και κυριολεκτικά σε εξαντλούν, δεν παύει να με συναρπάζει με τη συγγραφική του μαστοριά.

Ο Τσίπρας και οι εκλογές

Αν με ρωτούσατε χθες τι ήταν αυτό που θα μπορούσε να επηρεάσει περισσότερο τους τρεις πολιτικούς αρχηγούς, ώστε να τα βρουν μεταξύ τους σήμερα και να μην πάνε σε εκλογές, παρά τις διαφωνίες τους, ξέρετε τι θα σας απαντούσα;

-Μια μεγάλη συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ στο Σύνταγμα την ώρα που συνεδριάζουν.

Υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη από αυτήν για το ότι ο κ. Τσίπρας δεν θέλει με τίποτα εκλογές τώρα;

Ζήτω ο ελληνικός συνδικαλισμός!

Ελληνικός συνδικαλισμός: Το άκουσα το πρωί από το ραδιόφωνο της ΕΡΤ και δεν το πίστευα!

Οι εργαζόμενοι-συνδικαλιστές της ΕΡΤ καλούσαν τον κόσμο να μαζευτεί έξω από το Συμβούλιο της Επικρατείας, όπου θα εκδικάζονταν η υπόθεση της αναστολής της απόφασης κλεισίματος της ΕΡΤ.

Το καταλαβαίνω να κάνουν συγκεντρώσεις συμπαράστασης και πίεσης προς τους πολιτικούς. Αλλά και στους δικαστές;;;;

Έτσι καταλαβαίνουν τη λειτουργία της Δικαιοσύνης;

Μικρή Ιστορία: Το χαμόγελο της Δευτέρας

Δευτέρα πάλι, η ανθεματισμένη μέρα. 'Οχι με τον συνηθισμένο τρόπο, που την απεχθάνονται όλοι οι εργαζόμενοι. Για το Στέφανο ήταν η μέρα της βδομαδιάτικης χημειοθεραπείας στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο. Η πρόσφατη διάγνωσή του με τη νόσο του Hodgkin τον είχε συγκλονίσει. Δεν είχε πάει ποτέ στο γιατρό μέχρι πριν 2 μήνες. Και ξαφνικά ένας ακατέβατος πυρετός και μια αδυναμία, που έκανε το νεαρό γυμναστή να ντρέπεται τους μαθητές του, αυτός που μέχρι τότε τους άφηνε πίσω σε όλα τα αθλήματα, αν και δέκα χρόνια και βάλε μεγαλύτερος!

Πρώτη φορά ένοιωθε ότι δεν μπορούσε να ελέγξει τον εαυτό του, αυτός που όλοι ζήλευαν για την αυτοκυριαρχία του! Δεν ήταν η ιδέα του πιθανού τέλους, η αβεβαιότητα, τα όνειρα για το μέλλον με τη Μαρία. Τίποτα από όλα αυτά. 

Το πρόβλημα είχε αρχίσει μετά την πρώτη θεραπεία. Εκεί που αστειεύονταν με τη νοσοκόμα, είχε νοιώσει ένα πρωτόγνορο αίσθημα αδιαθεσίας, μια τάση για έμετο, που δεν μπόρεσε να ελέγξει και καταντροπιάστηκε μπροστά σε όλους που ήταν στο δωμάτιο. Και αυτό συνεχίστηκε για δυό μέρες ακόμη. Τι κι αν του ενίσχυσαν την αντιεμετική αγωγή οι γιατροί, τι κι αν φρόντιζε να μην τρώει καμιά ερθιστική τροφή...Το απαίσιο αίσθημα επαναλαμβάνονταν με κάθε θεραπεία και είχε γίνει το ένα και μοναδικό του πρόβλημα.

Αλλα το χειρότερο δεν ήταν καν αυτό. Τις δύο προηγούμενες Δευτέρες η ναυτία ήλθε μόλις έστριψε το φιατάκι τους στη γωνία και αντίκρυσε το νοσοκομείο! Η Μαρία, δίπλα του, φρενάρισε απότομα την πρώτη φορά, μόλις κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά...Τη δεύτερη φορά ήταν απλά καλύτερα προετοιμασμένοι...

Και τώρα πλησίαζε στο σημείο εκείνο. Σήμερα είχε επιμείνει να οδηγήσει μόνος του, γεμάτος μεγάλα λόγια ότι όλα ήταν υπό έλεγχο και ότι δεν θα είχε απολύτως κανένα πρόβλημα. Αν και με δυσκολία την έπεισε, άλλωστε δεν ήταν εύκολο για την ίδια να παίρνει άδεια από τη δουλειά της στο σχολείο, τώρα που ήταν και η εποχή των διαγωνισμάτων.

Ήταν αποφασισμένος να το πολεμήσει μόνος του. Πήρα μερικές βαθειές ανάσες και τραγούδησε από μέσα του το εμβατήριο, που του χρησίμευε πάντα στις δύσκολες στιγμές ως διεγερτικό της θέλησής του.

Το νοσοκομείο πρόβαλε στο βάθος του δρόμου, καθώς πήρε τη στροφή. Συνέχισε να αναπνέει βαθιά και τραγούδησε δυνατά με ανοιχτό το παράθυρό του. Η όμορφη οδηγός δίπλα του τον κοίταξε στην αρχή παραξενεμένη, ίσως και ανήσυχη, καθώς λίγο το αυτοκινητό του ταλαντώθηκε... Στη συνέχεια, όμως, του χαμογέλασε, άγνωστο γιατί... Της χαμογέλασε κι αυτός...

Σε λίγο πάρκαρε έξω από το νοσοκομείο και με βήμα σταθερό και το χαμόγελο ακόμη στο πρόσωπό του προχώρησε προς το ογκολογικό ιατρείο. Ήταν μια μικρή πρώτη νίκη. Θα έρχονταν και οι επόμενες!

Μουσική Πρόταση: Peter Gabriel - The Book of Love

ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ...

ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ...

'Ετσι απλά θάπρεπε να γράφει. Σαν να πηγαίνει μια βόλτα ένα κυριακάτικο απόγεμα ή σαν ν' ακούει τη βροχή που πέφτει στα κεραμίδια.

Κι έτσι όμορφα να σκέφτεται για τους ανθρώπους... και τις πράξεις τους να τις στρογγυλεύει και τις σκέψεις τους να τις κάνει λείες, όπως ένα σμήνος πουλιών, που αλλάζει κατεύθυνση στον άνεμο. 

Ήταν άραγε μια εποχή που μπορούσε να γίνει αυτό ή ίσως το φαντάστηκε με κείνη τη μεριά του μυαλού του που κρατούσε μονάχα τις καλές αναμνήσεις;  

Είχε βρεί ένα δικό του τρόπο να φέρνει όλη την προσοχή του σε εκείνο το "γλυκό" σημείο της σκέψης του, απ' όπου πήγαζαν όλα τα ζεστά συναισθήματα και μια απέραντη καλωσύνη τον γέμιζε παντόκορφα. Μπορούσε τις στιγμές αυτές να ορκιστεί για την βεβαιότητα που τον κατείχε ότι από δω και πέρα ούτε δυστυχία, ούτε πείνα, ούτε πόλεμοι μπορούσαν πλέον να απασχολούν την ανθρωπότητα. Καμιά καταστροφή δεν ήταν νοητή σ' αυτή την μεριά του μυαλού του...

Δεν μπορούσε να κρατήσει πολύ αυτό, είναι αλήθεια, αλλά πάλι δεν έβαζε και όλη τη δύναμή του να χτίσει μια τάφρο αδιαπέραστη σε όλες τις κακές σκέψεις και ιδέες που τον τριγύριζαν. Είχε διαπιστώσει ότι με το χρόνο οι ζεστές στιγμές κρατούσαν περισσότερο, άρα ήταν θέμα εξάσκησης και αυτοπειθαρχίας.

Τότε, λοιπόν, και μόνο θάπρεπε να γράφει.  

Η αποδοχή της ομοφυλοφιλίας από την κοινωνία

Σύμφωνα με έκθεση που δημοσιεύτηκε την περασμένη εβδομάδα από το Pew Research Center οι απόψεις για την αποδοχή της ομοφυλοφιλίας διαφέρουν σημαντικά στις διάφορες περιοχές του κόσμου.

Η μελέτη συμπεριέλαβε 37000 ανθρω΄πους σε 39 χώρες και το ερώτημα ήταν:

" Η ομοφυλοφιλία πρέπει να γίνει αποδεκτή ή όχι από την κοινωνία;".

Η θέση της χώρας μας δεν είναι νομίζω ιδιαίτερα τιμητική, αν και είμαστε σε αποδοχή πχ πάνω από την Πολωνία και τη Ρωσία.

Τα αποτελέσματα είναι αυτά που βλέπετε:

Δεν είμαστε όλοι μετανάστες, δεν είμαστε όλοι ομοφυλόφιλοι

Μια ενδιαφέρουσα άποψη, που εγώ τουλάχιστον την ασπάζομαι.

Άρθρο του συγγραφέα Χρήστου Χωμενίδη, από το Protagon.gr

Συγκινητικό και ξεσηκωτικό ταυτόχρονα, το σύνθημα «Είμαστε Όλοι…» συναντάται σε πάμπολλες εκδοχές: «Είμαστε Όλοι Βιετκόνγκ!», φώναζαν κατά τη δεκαετία το ’60 τα παιδιά των λουλουδιών σε Ευρώπη και Αμερική. «Είμαστε Όλοι Τούρκοι!», λένε σήμερα. Ο Τζον Φ. Κένεντι το διατύπωσε σε μια πιο εγωκεντρική παραλλαγή: «Ich bin ein Berliner», είπε το 1963, «Εγώ» δηλαδή «(κοτζάμ Πρόεδρος των ΗΠΑ) είμαι ένας Βερολινέζος! Όλοι οι ελεύθεροι πολίτες είμαστε Βερολινέζοι, κυκλωμένοι από το τείχος της σοβιετικής τυραννίας…». Ο θυμόσοφος λαός προβαίνει σε υπαρξιακότερες γενικεύσεις του τύπου «είμαστε ανθρώποι» -ο τόνος, παρακαλώ, στην παραλήγουσα- «είμαστε αλάνια», «είμαστε ερωτευμένοι». Η δε Λίνα Νικολακοπούλου, επηρεασμένη προφανώς από τον Ιωάννη Δαμασκηνό, ο οποίος συνέθεσε τη νεκρώσιμη ακολουθία, φτάνει το μαχαίρι στο κόκαλο: «…Όλοι στο θάνατο είμαστε ίσοι κάτω απ’ τη φούστα του Δερβίση…».

Το «Είμαστε Όλοι…» περιέχει δύο παραδοχές: Πρώτον, ότι η ανθρώπινη μοίρα είναι κοινή. Ο θάνατος δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε πλούσιους και πένητες, σε βασιλείς και στρατιώτες. Δεύτερον, ότι ο εχθρός -ρατσιστής, φασίστας, ιμπεριαλιστής- είναι παμφάγος και ακόρεστος. Μπορεί να ξεκινήσει από τους μετανάστες, τους ομοφυλόφιλους ή τους Εβραίους, αργά ή γρήγορα όμως θα χτυπήσει και τη δική μας πόρτα. Αφού λοιπόν ο εχθρός μάς αντιμετωπίζει όλους σαν παράσιτα, σαν αλλοτριωμένα εργατικά χέρια ή σαν τροφή για τα κανόνια, εμείς πρέπει να ενωθούμε απέναντί του υπερβαίνοντας τις μεταξύ μας διαφορές.

Αμφότερες οι παραπάνω παραδοχές είναι εξόφθαλμα λανθασμένες. Ούτε στην αλήθεια ανταποκρίνονται ούτε ήθος ποιούν.

Μπορεί εν τέλει όλους να μας περιμένουν δύο μέτρα γης (ή μια καλαίσθητη λήκυθος στην εποχή της αποτέφρωσης), οι συνθήκες όμως που θα ζήσουμε και ο τρόπος επίσης που θα μεταβούμε από τη ζωή στον θάνατο ποικίλουν τα μέγιστα. Υπενθυμίζοντας στον στρατιώτη τη θνητότητα που μοιράζεται με τον βασιλιά, γλυκαίνεις απλώς το ξεροκόμματο που εκείνος του ρίχνει για να χορτάσει. Ζουμάροντας πάνω σε κρανία και σε οστά γεγυμνωμένα, αποσιωπάς πως ορισμένοι γλέντησαν τα χρόνια τους ενώ άλλοι τα έχασαν σκυφτοί, πως κάποιοι ψόφησαν σαν τα σκυλιά στο αμπέλι κι άλλους τους ξεπροβόδισαν αγαπημένα πρόσωπα είτε τους πήρε η Επιστήμη από το χέρι και τους πέρασε γλυκά και τρυφερά απέναντι. Η ομορφιά, το ταλέντο, ο πλούτος, κυρίως δε η τύχη, κάθε άλλο παρά μοιράζονται ακριβοδίκαια.

Η δεύτερη παραδοχή του «Είμαστε Όλοι…», η εξίσωση ενώπιον του κοινού κινδύνου πλαστογραφεί ακόμα χειρότερα την πραγματικότητα. Προεξοφλεί πως ο εχθρός, αφού εξοντώσει τους αρχικούς του στόχους, θα στραφεί -τελικά- εναντίον μου. Πιθανόν όμως εγώ -είτε επειδή είμαι ετεροφυλόφιλος είτε επειδή είμαι λευκός είτε επειδή είμαι απλώς ένας φιλήσυχος πολίτης- να μην μπω ποτέ στο ρουθούνι του. Τι θα σήμαινε κάτι τέτοιο; Ότι μπορώ να εξακολουθήσω τη ζωή μου ανέμελα;

Δεν συντρέχω τον μετανάστη, φοβούμενος μην έρθει ύστερα από εκείνον η σειρά μου. Δεν υποστηρίζω το κίνημα της ομοφυλόφιλης απελευθέρωσης επειδή ανήκω κι εγώ -και ποιος δεν ανήκει;- σε κάποια μειονότητα και προσδοκώ, εφόσον παραστεί ανάγκη, αντίστοιχα αλληλέγγυα συμπεριφορά. Μάχομαι για τους άλλους όχι γιατί μου μοιάζουν, αλλά διότι διαφέρουν από μένα. Το δικαίωμα στην πολυχρωμία υποστηρίζω. Και όχι τα κοινά, πανανθρώπινα, στοιχεία μας που είναι πάντοτε τα πλέον άχρωμα, που χρησιμεύουν απλώς σαν καμβάς για να φιλοτεχνήσει πάνω του ο καθένας τη δική του ανεπανάληπτη προσωπικότητα, τη μοναδική του πορεία επί της Γης.

Δεν είμαστε όλοι μετανάστες. Δεν είμαστε όλοι ομοφυλόφιλοι. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Εκεί ακριβώς έγκειται το ενδιαφέρον και η γοητεία της ζωής. Όσο και να το λαχταράει ο εχθρός, δεν θα του κάνουμε τη χάρη να ομογενοποιηθούμε. Ούτε στην πράξη ούτε καν στα λόγια.

Το Ζάλογγο και οι μύθοι

Υπάρχει μια  πολύ ενδιαφέρουσα και αρκετά τεκμηριωμένη ανάλυση σχετικά με το Ζάλογγο στο ιστολόγιο του Νίκου Σαραντάκου "Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία".

Επειδή είναι σχετικά μεγάλο απλά παραθέτω το σχετικό σύνδεσμο για όσους ενδιαφέρονται.

http://sarantakos.wordpress.com/2013/06/06/zaloggo/

Η Εξουσία, Εμείς και Οι Άλλοι

Πειραματικές μελέτες έχουν δείξει ότι εκείνοι που έχουν εξουσία συνήθως γίνονται πολύ εγωκεντρικοί και αδιάφοροι απέναντι στα αισθήματα των άλλων, οι οποίοι μερικές φορές καθίστανται σχεδόν "αόρατοι".

Μια ενδιαφέρουσα μελέτη απέδειξε ότι αυτό είναι βασικό χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης και εκδηλώνεται σχεδόν αυτόματα, ακόμη και σε φανταστικά σενάρια.

Ένα πολύ διδακτικό παράδειγμα:

Μερικοί εθελοντές χωρίστηκαν σε δύο ομάδες. Στη μία από τις δύο παρουσιάστηκε ένα φανταστικό σενάριο, όπου είχαν την εξουσία να πάρουν κάποιες απλές αποφάσεις, πχ πως θα μοιράσουν κάποια γλυκά που ήταν διαθέσιμα, ενώ στην άλλη ομάδα οι συμμετέχοντες δεν είχαν αυτοί την εξουσία της απόφασης, αλλά έπρεπε απλά να περιμένουν τη μοιρασιά.

Στη συνέχεια τους ζήτησαν να κάνουν μερικές απλές κινήσεις, πχ να κροταλίσουν πέντε φορές τα δάχτυλα του δεξιού τους χεριού και στη συνέχεια να "γράψουν" ένα φανταστικό γράμμα Ε στο μέτωπό τους.

Εκείνοι που είχαν το σενάριο της εξουσίας ήταν τρεις φορές περισσότερο πιθανό να γράψουν το Ε έτσι όπως θα το έβλεπαν οι ίδιοι, ενώ οι άλλοι το έγραφαν όπως θα το έβλεπε ένας τρίτος, δηλαδή αντίστροφα από τους πρώτους! (Εγωκεντρική ή μη εγωκεντρική αντίδραση, κατά τους ερευνητές).

Ένα ακόμη ενδιαφέρον εύρημα ήταν ότι αυτή η αντίδραση ήταν πολύ χαρακτηριστική στους άνδρες και όχι τόσο πολύ στις γυναίκες!

Το ότι οι άνδρες έχουν συνήθως τις θέσεις εξουσίας και είναι αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις σε πολύ σοβαρά θέματα με οδυνηρές πολλές φορές επιπτώσεις για τους πολλούς αξίζει να επισημανθεί.

(Από το βιβλίο The Folly of Fools του Robert Trivers)

Μουσική Πρόταση: Ηλία Ανδριόπουλου Αργοναύτες

Μουσική: Ηλίας Ανδριόπουλος

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου

Τραγούδι: Νένα Βενετσάνου

Λίγο ψωμί λίγες ελιές και το λυχνάρι

και το νερό της ξενιτιάς σου τ’ αλμυρό, 

τ’ άλογα τρέχουν `κει χωρίς τον καβαλάρη

μα ποιος προφταίνει να κερδίσει τον καιρό, 

τώρα που ο κόσμος είναι πόρτα με χορτάρι

κι όσο να ψάξω στη ζωή δε θα σε βρω.

Ποιος σου `χε τάξει να χαμογελάς τοξότη

με μιαν ευχή κι ένα φιλί σαν φυλαχτό;

Στην Προποντίδα να περάσεις στρατιώτη

και να πουλιέσαι στο παζάρι για σφαχτό, 

ποιος σου `χε τάξει τη ζωή και τον καημό της

και να κοιμάσαι μ’ έναν ψεύτικο Θεό;

Ποιος φίλος έπαιξε τη μοίρα σου στα ζάρια, 

πίσω από σένα ποιος μοιράζει τα χαρτιά, 

ποιος κανονίζει τις αυγές και τα φεγγάρια

και ποιος αλλάζει τον βοριά και το νοτιά;

Τόσα ταξίδια και καημοί τόσα κουφάρια

άδικα πήγαν των αδίκων στην φωτιά.

Λοΐζος και Θεοδωράκης

Όταν κάποιοι μεγάλοι καλλιτέχνες πεθαίνουν νωρίς συνηθίζουμε να λέμε πόσο αυτό είναι κρίμα και αναλογιζόμαστε πόσα ακόμη υπέροχα έργα θα μας είχαν αφήσει αν ζούσαν περισσότερο! Και πόσο θα μας συγκινούσαν!

Εγώ για παράδειγμα έχω συχνά κάνει αυτή τη σκέψη όταν ακούω τα υπέροχα τραγούδια του Μάνου Λοΐζου, που όπως είναι γνωστό έφυγε από τη ζωή σε σχετικά μικρή ηλικία.

Έχουμε όμως και την περίπτωση του πολύ μεγάλου συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη, που με τα τραγούδια του μεγάλωσαν, ερωτεύτηκαν, ονειρεύτηκαν και πολιτικοποιήθηκαν γενιές και γενιές.

Και τον ακούς να έχει πολιτική γραμμή ίδια με των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Και να λέει στη Μαρία Ρεπούση να πάει να ζήσει στη Νιγηρία, επειδή είναι εθνομηδενίστρια! Και ότι θα ήθελε να μπορούσε να της αφαιρέσει το ελληνικό διαβατήριο! Ποιός; Εκείνος που η χούντα του αφαίρεσε το δικό του διαβατήριο!

Και αναρωτιέσαι: Λες να κατέληγε έτσι και ο Λοΐζος; 

Μήπως η μοίρα τελικά είναι "ευνοϊκή" για την υστεροφημία μερικών ανθρώπων; 

Το κίνημα των μετριοπαθών

Πρέπει επιτέλους οι μετριοπαθείς στη σκέψη, δηλαδή οι λογικοί, να πάψουν να είναι μετριοπαθείς στα έργα και τις πράξεις. Χρειάζεται επειγόντως αυτή η σιωπηλή μειοψηφία να σηκωθεί και να "ταράξει στα χαστούκια" τους ένθεν και ένθεν προκλητικούς που θορυβούν ασυστόλως. 

Είναι πολύ εύκολο να λες ότι όλοι όσοι αντιτίθενται στη σημερινή επιλογή των κυβερνητών μας είναι ανεύθυνοι και αγράμματοι και επικίνδυνοι.

Και ακόμη ευκολότερο να λες ότι όσοι συνήργησαν στην υπογραφή των μνημονίων είναι προδότες και θέλουν κρέμασμα. 

Το δύσκολο είναι να προσπαθήσεις να συνθέσεις και να βρεις εκείνες τις συντεταγμένες, που θα βοηθήσουν τη χώρα να βγει από την κρίση.

Χρειάζεται οι κυβερνώντες να πάψουν να κοκορεύονται για τις τάχα επιτυχίες τους και να κάνουν με στοιχειώδη σοβαρότητα τα αυτονόητα, πριν έλθει η επόμενη καμπάνα στους μισθούς και τις συντάξεις, ενώ εκείνοι θα συναγωνίζονται ποιος θα βοηθήσει με πιο αποτελεσματικό τρόπο τη Χρυσή Αυγή.

Πρέπει η αντιπολίτευση να πάψει να επενδύει στις όποιες κακές ειδήσεις σε σημείο που να αμφισβητείται δικαιολογημένα η πρόθεσή της και να μην είναι πολύ έξω από την πραγματικότητα όσοι λένε ότι αν η Ελλάδα περάσει την κρίση θα έχουμε ένα νέο κύμα αυτοκτονιών, αυτών των πρωτοκλασάτων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. 

Σοβαρευτείτε, λοιπόν, όλοι. Μπορεί εσείς να οπλοφορείτε, αλλά είμαστε περισσότεροι!

Κρισηκέλευθα και Αρρωστοφρενικά- Αστειατόριο

ΑΣΤΕΙΑΤΟΡΙΟ

Δεν μου αρέσει το ύφος του. Επιπλέον έχει ύψος πάνω από 1.85 και αναγκάζομαι να υψικοιτώ. 

- Έχετε κάνει κράτηση; Ρωτά..

- Έχουμε κάνει; Ρωτώ τη Σύνθια δίπλα μου. Εκείνη μου ρίχνει ένα φαρμακερό βλέμα και βέβαια δεν απαντά.

- Φαίνεται πως όχι, του λέω. Κοιτάζω πίσω του και το εστιατόριο είναι σχεδόν άδειο.  Θα έπρεπε;

- Σάββατο σήμερα κύριε. Φοβούμαι πως είμαστε πλήρεις. 

- Και γιατί φοβάστε, αν επιτρέπεται;

Το ξινό ύφος αποκτά και μια πικρή πινελιά. Είναι προφανές ότι τα πικρόξυνα ευδοκιμούν σ' αυτό το υψόμετρο. 

- Έχετε όρεξη φαίνεται, μου λέει... 

- Μα γι' αυτό ήρθαμε στο εστιατόριο, του λέω, προσπαθώντας να καλύψω το επιφώνημα πόνου από την αγκωνιά της Σύνθιας.

- Λυπάμαι που δεν μπορώ να σας εξυπηρετήσω. Και ειρωνία πλέον μπόλικη στο σύμπλεγμα.

- Ξέρετε, εμείς δεν θα αργήσουμε. Ώσπου να έλθουν οι άλλοι πελάτες σας θα έχουμε τελειώσει. Δεν κυττάζω τη Σύνθια γιατί ξέρω την πορεία που ακολουθούν αυτή τη στιγμή οι βολβοί των ματιών της.

- Δεν καταλαβαίνω γιατί επιμένετε, ο ψηλός.

- Εσάς ρωτάτε; Εγώ.

- Κύριέ μου, υπάρχουν και άλλα μαγαζιά εδώ γύρω, που είμαι σίγουρος, ότι θα χαρούν να σας εξυπηρετήσουν. Εμείς αυτή τη φορά δεν θα έχουμε τη χαρά. Μιά άλλη φορά είμαι σίγουρος.

- Πάμε, Μανώλη. Η Σύνθια.

- Απλά για να το γνωρίζω για την επόμενη φορά που λέτε, μου χαρίζετε το ονοματάκι σας;

- Πως είπατε;

- Με ποιόν έχω τη χαρά να μιλώ; Ρωτώ.

- Κύριέ μου εσείς σκάτε και γάιδαρο.

- Είδατε, δεν ήταν δύσκολο να μας το πείτε.

Την επόμενη στιγμή έτρεχα πίσω από το θόρυβο των τακουνιών της Σύνθιας....

Ένα λουλούδι του Μάη...

Μίλτον: Ένα όνειρο, ένα σονέτο και η μέρα που φέρνει τη νύχτα

Ο ποιητής Milton έχει γράψει ένα σονέτο, στο οποίο περιγράφει ένα όνειρο που είχε και όπου είδε τη νεκρή γυναίκα του. 

Ο ποιητής ήταν τυφλός όταν την είχε παντρευτεί -ήταν η δεύτερη γυναίκα του- και στο όνειρο έσκυψε να αγκαλιάσει εκείνη που "έβλεπε" και που γι' αυτόν ήταν "διπλή φαντασία", αφού ουσιαστικά δεν την είχε ποτέ πραγματικά αντικρύσει και τότε που ήταν ζωντανή.

"Ξύπνησα, έφυγε, και η μέρα έφερε ξανά τη νύχτα μου". 

Παραθέτω το σονέτο στα αγγλικά:

On His Deceased Wife

Methought I saw my late espoused saint

Brought to me like Alcestis from the grave,

Whom Jove's great son to her glad husband gave,

Rescued from Death by force, though pale and faint.

Mine, as whom washed from spot of childbed taint

Purification in the Old Law did save,

And such as yet once more I trust to have

Full sight of her in Heaven without restraint,

Came vested all in white, pure as her mind.

Her face was veiled; yet to my fancied sight

Love, sweetness, goodness, in her person shined

So clear as in no face with more delight.

But, oh! as to embrace me she inclined,

I waked, she fled, and day brought back my night.

John Milton (1608-1674)

Αναδημοσίευση: Περί θεωρίας και πρακτικής

Ένα άρθρο της συγγραφέως Σώτης Τριανταφύλλου, από το Protagon.gr

H πρόσφατη συνάντηση του κ. Τσίπρα με τον Σλαβόι Ζίζεκ, που προκάλεσε τη σπασμωδική αντίδραση της Νέας Δημοκρατίας (η «ανακοίνωση» περί γκούλαγκ ήταν μάλλον άτοπη), δίνει τροφή για σκέψη γύρω από τις ιδεολογικές συγγένειες και τα πολιτικά ήθη της ελληνικής Αριστεράς. Γιατί η Αριστερά συμπεριφέρεται σαν κακομαθημένο δεκαπεντάχρονο που κάνει τα πάντα για να προκαλέσει αποπληξία στους μπαμπάδες; Τι σημαίνει αυτή η έλλειψη σοβαρότητας, αυτή η στάση épater le bourgeois που επιδεικνύει ο ΣΥΡΙΖΑ και οι αριστερίστικες ομάδες που τον συναγωνίζονται σε αριστεροσύνη; Η Αριστερά σήμερα συγκεντρώνει πολύ κόσμο -με έξαλλη χαρά: the more the merrier!- αλλά με λιγοστές ιδέες: η φτώχεια των ιδεών εκδηλώνεται μέσω της ανώριμης και θορυβώδους συμπεριφοράς καθώς και μέσω ιδεολογικών ταυτίσεων χωρίς σαφή κριτήρια. Ενώ στον χώρο του ΚΚΕ επικρατεί η θρησκευτική λατρεία των μαρξιστικών γραφών (με την αναμενόμενη ημιμάθεια, δογματική τσιτατολογία, επαναληπτικότητα, εκλεκτική μνήμη), στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ και του ευρύτερου αριστερισμού απουσιάζει εντελώς το θεωρητικό υπόβαθρο - χωρίς να λείπουν η ημιμάθεια, η τσιτατολογία και η επαναληπτικότητα και η εκλεκτική μνήμη. Γενικά μιλώντας, η ελληνική Αριστερά χαρακτηρίζεται από την αγραμματοσύνη που χαρακτηρίζει την ελληνική Δεξιά.

Η δημοκρατία δεν μπορεί να επιζήσει χωρίς αριστερές δυνάμεις, χωρίς θέσεις και πράξεις που να προωθούν την ισότητα των ευκαιριών, την κοινωνική αλληλεγγύη, το κοσμικό (και όχι θρησκευτικό) κράτος, την προστασία του περιβάλλοντος και της ειρήνης. Με τη σειρά της, η Αριστερά δεν μπορεί να επιζήσει χωρίς δημιουργικές ιδέες που να αντιστοιχούν στη μεταβαλλόμενη ανθρώπινη πραγματικότητα - κι εδώ έγκειται το πρόβλημά της. Στις θεωρητικές αποσκευές του ΣΥΡΙΖΑ συνωστίζεται ο Τρότσκι (όπως συνέβαινε στο παλιό ΠΑΣΟΚ), ο Τσε Γκεβάρα, ο Μαρκούζε, ο Τόνι Νέγκρι, ο Αλέν Μπαντιού, ο Σλαβόι Ζίζεκ. Και παρά τη θεωρητική ποικιλία -ή εξαιτίας της- ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ξεκάθαρες θέσεις σε θεμελιακά ζητήματα όπως η πολιτική βία, η πολυπολιτισμικότητα, ο διεθνισμός, ο πατριωτισμός, η παγκοσμιοποίηση, η ευρωπαϊκή ιδέα και η αποτίμηση της ελληνικής Ιστορίας. Προσεγγίζει, λοιπόν, με επιπόλαιο τρόπο, φιλοσόφους σαν τον Ζίζεκ που ταιριάζουν με την κακοφωνία της αριστερής πολιτικής στην Ελλάδα• και ασπάζεται ένα συνονθύλευμα άρνησης και ουτοπίας, γραφικότητας, πρόκλησης και ποδοσφαιρικού πνεύματος.

Από το 1968 η επανάσταση έγινε παιχνίδι και τα θεωρητικά δάνεια όχι μόνον του ΣΥΡΙΖΑ αλλά της διεθνούς ριζοσπαστικής Αριστεράς δείχνουν καθήλωση στο Zeitgeist του γαλλικού Μάη. Στην περίπτωση του Ζίζεκ η επιθετική αντιλογία συνδυάζεται με ενθουσιώδη ροπή προς το χάος - και ο ΣΥΡΙΖΑ, αντί να κρατήσει απόσταση ασφαλείας από τον Οργισμένο Βαλκάνιο, τον βρίσκει χαριτωμένο. Για όλα υπάρχουν φιλοσοφίες και φιλόσοφοι - όλα μπορούν να στηριχθούν θεωρητικά• ωστόσο, για να είναι αποτελεσματικές οι παρατάξεις πρέπει να διαθέτουν οικονομική, κοινωνική και ηθική πυξίδα - κάτι που λείπει από τον ΣΥΡΙΖΑ, μια παράταξη που διεκδικεί την εξουσία με κενά συνθήματα όπως «Καταραμένε μπουρζουά» και “Eat the Rich!”.

Πιθανότατα, χρειάζεται χρόνος. Στην Ελλάδα ο πολιτικός διάλογος βρίσκεται σε πρώιμο στάδιο: απόδειξη το ότι δεν μπορεί να βρεθεί το κοινό έδαφος μεταξύ των παρατάξεων μολονότι, αντικειμενικά, αυτό το κοινό έδαφος υπάρχει. Πιθανότατα όλα αυτά τα προβλήματα να ανάγονται στην παιδεία, τόσο τη σχολική, όσο κι εκείνη που αποκτά κανείς ως πολίτης - έτσι κι αλλιώς, στην Ελλάδα, δεν καλλιεργείται κριτική σκέψη• κι όπως κάποτε όποιος διαφωνούσε με τη Δεξιά χαρακτηριζόταν κομμουνιστής, σήμερα όποιος διαφωνεί με την Αριστερά χαρακτηρίζεται φασίστας.

Hunters, Herders, and Hamburgers του Richard W. Bulliet

Ένα ενδιαφέρον βιβλίο, που έξετάζει τη διακύμανση της σχέσης του ανθρώπου με τα ζώα στην πορεία του χρόνου, αλλά και τις ιδιαιτερότητες αυτής της σχέσης σε διαφορετικές περιοχές του κόσμου.

Διακρίνει βασικά τρεις εποχές στη σχέση αυτή, την εποχή πριν την εξημέρωση των ζώων, την εποχή της εξημέρωσης και τέλος τη σύγχρονη ή μετά την εξημέρωση εποχή.

Είναι εντυπωσιακή η εξέλιξη αυτής της σχέσης, που για μερικά είδη ζώων άρχισε με τη θεοποίησή τους, πέρασε μέσα από τη χρήση τους ως σφαγίων για θυσίες στους θεούς, μετά ως πολύτιμων βοηθών στην καθημερινότητα και δυστυχώς σήμερα κυρίως ως εδεσμάτων στα πιάτα μας. 

Η κάποτε πολύ στενή σχέση του ανθρώπου με τα ζώα έχει περάσει τώρα σε μια φάση, όπου ο μοντέρνος άνθρωπος προτιμά να μην γνωρίζει τι γίνεται μέχρι να φτάσει η ζωικής προέλυσης τροφή στο πιάτο του.

Ισχυρή πεποίθηση του συγγραφέα είναι ότι η εξημέρωση δεν προήλθε από την επιθυμία για άντληση ωφελειών από τα ζώα, όπως πχ με τη χρήση τους σε αγροτικές δουλειές, αλλά κυρίως από την ανάγκη της εύκολης πρόσβασης σε σφάγια για θρησκευτικές τελετές.

Η σύγχρονη τάση για χορτοφαγία, ο ακτιβισμός για τα δικαιώματα των ζώων, αλλά και οι συνθήκες που δεν ευνόησαν τη δημιουργία μεγάλων ράντσων εκτροφής ζώων στην Ευρώπη, ενώ αντίθετα διαδόθηκαν πολύ στην Αμερική, Βόρεια και Νότια είναι ανάμεσα στα πολλά θέματα που καλύπτονται στο βιβλίο.

Ένα ενδιαφέρον ανάγνωσμα.

Αυτονόητο!

-Πως αντιμετωπίζονται οι φασίστες;

- Με αποφασιστικότητα!

Χαλεποί Καιροί

Οι χαλεποί καιροί
Μας βρήκαν κλεισμένους στον ανελκυστήρα
Και οι κραυγές μας πνίγηκαν
Καθώς οι διαφημίσεις κινητής τηλεφωνίας
Ανάμεσα στις εκπομπές μαγειρικής
Μας χάριζαν απεριόριστη διάρκεια επικοινωνίας
Με το τίποτα!

Johann N. Hummel - Mandolin Concerto

Θα μπω στον πειρασμό να προτείνω πάλι μουσική του Hummel.

Ένα πραγματικά καταπληκτικό κονσέρτο για μαντολίνο.

Τα στοιχεία:

Johann Nepomuk Hummel (1778-1837)

Mandolin Concerto in G major

1. Allegro moderato e grazioso
2. Andante con variazioni
3. Rondo

André Saint-Clivier, Mandolin and the Orchestre de Chambre Jean-François Paillard

Μουσική Πρόταση: Johann Nepomuk Hummel

Κάποια σύντομα ταξίδια και περισσότερη του συνήθως απασχόληση στο Πανεπιστήμιο με ανάγκασαν να αμελήσω τις διαδρομές.

Μια μουσική πρόταση λοιπόν για αποζημίωση.

Ο Johann Nepomuk Hummel (1778-1837) είναι ένας εξαιρετικός και ανεξήγητα όχι πολύ γνωστος Αυστριακός συνθέτης.

Εδώ μουσική για φλάουτο και πιάνο.

Τα χαρακτηριστικά του έργου:

Grand Rondo Brillant, Op. 126

1. Introduzione: Adagio e mesto
2. Rondo: Allegretto con moto, Grazioso e piccante

Andras Adorjan, flute and Noel Lee, piano

Η τελειοποίηση της έννοιας του γκέττο από το Ισραήλ

"Θελουμε πίσω το χωριό μας" Άρθρο του Κώστα Σπυρόπουλου από το Protagon.gr

Επισκέπτομαι συχνά για τη δουλειά μου τα κατεχόμενα στην Παλαιστίνη. Θα ‘λεγες ότι, λόγω δημοσιογραφίας, τηλεόρασης και παλαιστινιακών, αλλά και ισραηλινών ντοκιμαντέρ, είμαι εξοικειωμένος με το Παλαιστινιακό. Ωστόσο, αυτό που ζήσαμε, με άλλους πέντε συναδέλφους από την Ευρώπη και την Αμερική, το Σάββατο 11 Μαΐου, σε ένα ερειπωμένο χωριό έξω από στην Ιερουσαλήμ, δεν ξέρω αν περιγράφεται με όσα θα διαβάσετε και θα δείτε.

Ο Αλι Μπαρακάτ, 73 χρόνων, κάτοικος του χωριού, έχει δύο γιους στη φυλακή. Ο ένας καταδικάστηκε σε 11μηνη φυλάκιση γιατί εισήλθε παρανόμως στην Ιερουσαλήμ. Ήταν υπότροπος. Την πρώτη φορά είχε φυλακιστεί για τρεις μήνες. Ο δεύτερος γιος συνελήφθη για πρώτη φορά. Καταδικάστηκε κι αυτός σε τρεις μήνες. Και οι δυο μπήκαν στην Ιερουσαλήμ, η οποία απέχει είκοσι λεπτά με τα πόδια από το χωριό τους, για να δουλέψουν. Επισήμως δεν έχουν άδεια εργασίας. Ωστόσο, και εκεί, η παράνομη φτηνή εργασία είναι για τους ξεχασμένους και από τους τρεις θεούς της ιερής πόλης, ο μοναδικός τρόπος για να ζήσουν. Στο χωριό τους δεν τους επιτρέπεται ούτε τα σύκα από τις αγριοσυκιές να κόψουν. Αν το κάνουν δε χρειάζεται κάποιος να τους καταδώσει στις ισραηλινές αρχές. Κάμερες 24ώρου λήψεως καταγράφουν το κάθε τι στο χωριό. Σε αυτές τις κάμερες ο Αλεξ Ζαλάντ, Γάλλος διευθυντής του τμήματος Ιστορικού ντοκιμαντέρ του γαλλογερμανικού δικτύου ARTE, έστειλε με χιούμορ χαιρετισμούς. Ο Λορέντζο Χέντελ, διευθυντής της RAI 3, είχε μια καλύτερη ιδέα. Να ζητήσουμε από τις αρχές τις λήψεις τριών-τεσσάρων μηνών από τις κάμερες παρακολούθησης και να φτιάξουμε και οι τρεις μας ένα ντοκιμαντέρ. Σε αυτές τις εικόνες θα βλέπαμε πώς δεν επιτράπηκε να απλώσουν μια τέντα από πανί στο μονοτάξιο σχολείο του χωριού για να προστατευτούν οι μαθητές από τον ήλιο. Στο ίδιο κινηματογραφημένο υλικό έχει αποτυπωθεί η κατεδάφιση, τρεις φορές, ενός πρόχειρου ιατρείου, που έστησε μια γαλλική μη κυβερνητική οργάνωση.

«Τι γίνεται όταν αρρωστήσει κάποιος», ρώτησα τον Σάμπρι Ζιρούντ, έναν 40χρονο αρχαιολόγο που ήταν ο ξεναγός μας. «Αν προλάβουν να ειδοποιήσουν στη Ραμάλα, έδρα της Παλαιστινιακής Αρχής, να σταλεί ασθενοφόρο, αν ο στρατιωτικός διοικητής επιτρέψει την διέλευση του ασθενοφόρου, αν δεν έχει κλείσει το μοναδικό check point αν… αν…».

«Πώς ζουν αυτοί οι άνθρωποι, Σάμπρι;». Ορισμένοι, ρισκάροντας τη φυλακή, θα κάνουν λίγα μεροκάματα στην Ιερουσαλήμ. Μέχρι να τους καταδώσουν. Όσοι καταφέρουν να βρουν δουλειά στη Ραμάλα, θα αγοράσουν τρόφιμα και θα τα φέρουν πίσω. Άλλοι θα πάρουν δυο τελάρα αβγά από φίλους στα γύρω χωριά. Αν στο check point επιτραπεί η διακίνηση των... αβγών, γιατί μια φορά τα έσπασαν όλα ψάχνοντας να ανακαλύψουν εκρηκτικά.

Ο Ριαντ Αλι Ουσάν είναι από τους… τυχερούς. Το τείχος πέρασε από την αυλή του σπιτιού του. Αυτόν τον άφησε από την εδώ μεριά. Την οικογένεια από την άλλη. Έτσι, έχει προσωρινή άδεια εργασίας και δουλεύει σε σφαγείο, χασάπης. Όταν λήξει η άδεια, για να ανανεωθεί πρέπει να προσκομίσει λογαριασμούς ρεύματος, νερού, τηλεφώνου από το σπίτι που κόπηκε στα δυο από το τείχος και αναγκάστηκε να το εγκαταλείψει. Πότε-πότε πάει, ανάβει μια λάμπα για να δείχνει κατοικήσιμο, ώστε να μην το χάσει. Όταν δουν οι αρχές ότι το ρεύμα που έκαψε είναι λιγοστό επικαλούνται το center of the life. Δηλαδή, «αφού ζεις λίγο εδώ στην Ιερουσαλήμ, κάπου αλλού είναι η κύρια κατοικία σου (center of the life), οπότε εκεί θα πας να ζήσεις».

«Θα μείνεις εδώ;», ντράπηκα και ρώτησα τον Εϊσά Χαϊντ Αλι, 52 χρόνων, πατέρα τριών κοριτσιών. Αντί απάντησης ξεδίπλωσε και κράτησε στα χέρια του την εικόνα του χωριού του πριν από 36 χρόνια. «Θέλουμε πίσω το χωριό μας», είναι ο τίτλος στη φωτογραφία που τράβηξα.

Υπάρχει και ένα σχετικό βίντεο στη διεύθυνση: http://www.youtube.com/watch?v=c9nFDdhbaHo&list=UUGEjR1ibfuvR1mw-hDCQ_Aw&index=2

Η Μάρσα και ο σκατζόχοιρος

Χαράματα και τα γαυγίσματα της Μάρσας μας ξύπνησαν..

Είχε εντοπίσει έναν απρόσκλητο επισκέπτη...

Τους βλέπετε!

Πινακάτες Πηλίου

Παρέα με φίλους πριν την απογευματινή βροχή.
Η θέα από το σπίτι τους!

Moby-Mistake

Ο Moby (Richard Melville Hall) είναι ένας αμερικανός μουσικός, που καλλιεργεί κυρίως το είδος της ηλεκτρονικής μουσικής, με σημαντικές επιτυχίες. Είναι γνωστός επίσης για τους αγώνες του για τα δικαιώματα των ζώων και είναι βέβαια χορτοφάγος.

Το τραγούδι του αυτό,του οποίου παραθέτω τους στίχους, είναι νομίζω από τα καλύτερά του, ενώ ενδιαφέρον σίγουρα είναι και το βίντεο.

Don't speak to me this way, don't ever let me say
Don't leave me again, don't leave me again

I've never felt this loss before and the world is closing doors
I never wanted anything more
I've never felt this loss before and the world is closing doors
I never wanted anything more

Don't hug me this way, don't touch me this way
Don't hug me again, don't hug me again
Don't hug me this way, don't touch me this way
Don't hug me again, don't hug me again

I've never felt this loss before and the world is closing doors
I never wanted anything more
I've never felt this loss before and the world is closing doors
I never wanted anything more

Don't let me make the same mistake again
Please don't let me make the same mistake again
Please don't let me make the same mistake again
Don't let me make the same mistake again

I've never felt this loss before and the world is closing doors
I never wanted anything more
I've never felt this loss before and the world is closing doors
I never wanted anything more

Don't let me make the same mistake again
Don't let me make the same mistake again
Please don't let me make the same mistake again
Please don't let me make the same mistake again

Incognito του David Eagleman

Ένα πραγματικά κατπληκτικό βιβλίο, που εξετάζει αυτόν το άγνωστο, που είναι ο εαυτός μας, από μια καθαρά επιστημονική θωριά. 

Μεγάλα ερωτήματα, όπως ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε το περιβάλλον και η εικόνα που έχουμε για τον κόσμο, η συνείδηση του εαυτού, ο τρόπος λήψης των αποφάσεων μας, η ύπαρξη ή όχι ελεύθερης βούλησης, αναπτύσσονται με πολλή μαεστρία και χαρακτηριστικά παραδείγματα, που κάνουν το βιβλίο, παρά το δύκολο θέμα του, εξαιρετικά εύληπτο.

Έχω διαβάσει αρκετά βιβλία πάνω σε τέτοια θέματα και θεωρώ ότι αυτό είναι το καλύτερο.

Ιδιαίτερα καλό είναι το κεφάλαιο, στο οποίο ο συγγραφέας αναπτύσσει το θέμα της ελεύθερης βούλησης, η οποία για τον ίδιο είναι μια αυταπάτη, και τις συνέπειες που έχει αυτή η παραδοχή, κυρίως σε ότι αφορά την τιμωρία αυτών που παραβαίνουν τον νόμο. Αμφισβητεί την έννοια της "ευθύνης" για τα εγκλήματα, όπως την ορίζουμε σήμερα, την οποία θεωρεί κενή έννοια και προβάλλει την έννοια της σωστής αντιμετώπισης του εγκληματία με βάση την δυνατότητα διόρθωσης της συμπεριφοράς. Δεν ισχυρίζεται ότι οι εγκληματίες πρέπει να κυκλοφορούν ελεύθεροι, αλλά πιστεύει ότι η ποινή δεν πρέπει να έχει το νόημα της εκδίκησης, αλλά να στηρίζεται στην εκτίμηση της πιθανότητας υποτροπής. Θεωρεί ότι μετά από κάποια χρόνια η απονομή δικαιοσύνης θα βασίζεται σε πολύ διαφορετικά κριτήρια, από ότι σήμερα., καθώς η γραμμή ανάμεσα στις διαταραχές που σήμερα είναι δεκτές ως ελαφρυντικά (πχ έγκλημα πάθους, διανοητική ασθένεια κλπ) θα μετακινείται συνέχεια και θα περιλαμβάνει ολοένα και περισσότερες έννοιες, που σήμερα δεν είναι καν γνωστές. 

Τέλος δεν συμμερίζεται την αισιοδοξία πολλών επιστημόνων, οι οποίοι θεωρούν ότι είμαστε πολύ κοντά να κατανοήσουμε τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Με ένα πετυχημένο παράδειγμα παρομοιάζει τη γνώση μας για τη λειτουργία του εγκεφάλου  με εκείνη του μέλους μιας απονωμένης άγριας φυλής της Αφρικής, που βρίσκει στην άμμο ένα ραδιόφωνο και παίζοντας με τα σύρματα, διαπιστώνει ότι για να λειτουργήσει αρκεί όλα τα σύρματα να είναι ενωμένα και στη σωστή θέση. Η θεωρία του είναι εξαιρετικά απλή και όλοι οι άνθρωποι της φυλής είναι έτοιμοι να τη δεχτούν. Κανείς τους δεν έχει ακούσει για πομπούς εκπομπής ραδιοφωνικών κυμάτων, για ηλεκτρομαγνητικά κύματα και για την ταχύτητα του φωτός, άρα δεν έχουν λόγους να αμφισβητούν την ορθότητα της θεωρίας των σωστά συνδεδεμένων συρμάτων. 

"Εάν ο εγκέφαλός μας ήταν τόσο απλός ώστε να είναι κατανοητός, δεν θα είμασταν αρκετά έξυπνοι για να τον καταλάβουμε", καταλήγει ο συγγραφέας.

Ο David Eagleman (γενν. 1971) είναι νευροεπιστήμων και συγγραφέας και εργάζεται στο Baylor College of Medicine στο Houston του Texas.

Όχι, δεν πρέπει να συναντηθούμε

Και πάλι μουσική πρόταση.
Τι καλύτερο για την εποχή που ζούμε;

Έχει γραφεί ότι όταν ρωτήθηκε ο Δήμος Μούτσης ποιο τραγούδι άλλου συνθέτη θα ήθελε να είχε γράψει είχε απαντήσει: Το "Όχι δεν πρέπει" του Μαρκόπουλου.



Οι συντελεστές:

Ερμηνεία - Θέμης Ανδρεάδης
Δεύτερη φωνή - Λιλή Χριστοδούλου
Μουσική - Γιάννης Μαρκόπουλος
Ποίηση - Γιώργος Χρονάς
Πρώτη εκτέλεση, 1972

Μουσική πρόταση: Cimarosa : Requiem ("Lacrymosa")

Τα στοιχεία της εκτέλεσης:

Domenico Cimarosa (1749-1801)

Requiem, for soloists, chorus and orchestra (Rev. Vittorio Negri)

excerpt "Lacrymosa" (soprano solo, coro, archi, 2 corni)


Elly Ameling, soprano

Birgit Finilä, contralto
Richard van Vrooman, tenor
Kurt Widmer, bass

Chorus du Festival de Montreux
Chorus master: André Charlet

Orchestre de Chambre de Lausanne
conducted by
Vittorio Negri

Τους λαιστρυγόνες τους κουβαλάμε μέσα μας....

Απόσπασμα από άρθρο του Κώστα Γιαννακίδη για το φαινόμενο "Χρυσή Αυγή":

Εσείς μπορεί να σοκάρεστε από την αγριότητα που παράγουν οι τύποι. Όμως αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο τους έστειλαν οι συμπολίτες μας στη Βουλή. Οι χρυσαυγίτες είναι η σιδερογροθιά του τέρατος που σέρνεται ανάμεσά μας και έμεινε ατάιστο. Η λαϊκίστικη επιχειρηματολογία της Αριστεράς κατατάσσει τη Χρυσή Αυγή στα εργαλεία που χρησιμοποιεί το σύστημα - τη συνέχεια τη χάνω, δεν την καταλαβαίνω. Είναι ψευδές αυτό, απλώς η Αριστερά δεν μπορεί να αποδώσει ευθύνες στις λαϊκές μάζες. Οι χρυσαυγίτες νομιμοποιούν τα ταπεινότερα των ενστίκτων που διακρίνουν τα μεγάλα λαϊκά στρώματα. Οργή, απαξίωση, ρατσισμός, γενικοί αφορισμοί και μία μούντζα που γίνεται καρπαζιά. Άκουγα τον Κασιδιάρη να περιγράφει τι θα κάνουν όταν θα έρθουν στα πράγματα. Μα, έχουν έρθει στα πράγματα.

Από το Protagon.gr

Μικροπολιτική μέχρις εσχάτων!

Ρωτήθηκε ο κ. Στρατούλης του ΣΥΡΙΖΑ εάν αντιμετωπίζει θετικά ή αρνητικά την απόφαση του Δημάρχου Αθηναίων κ. Καμίνη να μην επιτρέψει το συσσίτιο μόνο για Έλληνες της Χρυσής Αυγής.

"Ούτε θετικά, ούτε αρνητικά", απάντησε, ο μεγάλος δημοκράτης!

Έτσι πήραμε τα νησιά!!

Απόσπασμα από το ημερολόγιο του Βρεττανού διπλωμάτη Harold Nicolson, ο οποίος συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις των νικητών μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο στις Βερσαλλίες το 1919:

Παραθέτω το κείμενο χωρίς μετάφραση από τα αγγλικά:

«Tuesday, 13 May

To President Wilson's house … The door opens and Hankey tells me to come in. A heavily furnished study with my huge map on the carpet. Bending over it (bubble, bubble, toil and trouble) are Clemenceau, Lloyd George and President Wilson. They have pulled up armchairs and crouch low over the map. Lloyd George says – genial, always – ‘Now, Nicolson, listen with all your ears.’ He then proceeds to expound the agreement which they have reached. I make certain minor suggestions, plus a caveat that they are putting Konia in the Italian Zone. I also point out that they are cutting the Baghdad railway. This is brushed aside. President Wilson says: “And what about the Islands?’ ‘They are,’ I answer firmly, ‘Greek islands, Mr. President.’ ‘Then they should go to Greece?’ Harold Nicolson: ‘Rather!’ President Wilson: ‘Rat HER!’ …

It is immoral and impracticable. But I obey my orders … Nearly dead with fatigue and indignation.»

Τα παραπάνω περιλαμβάνονται στο βιβλίο του Ολλανδού Mak Geert "In Europe", που κυκλοφόρησε το 2004.

Τεκές Ασπρογείων

Μια ενδιαφέρουσα εκδρομή στον Τεκέ Ντουρμπαλή Σουλτάν των Ασπρογείων στην περιοχή των Φαρσάλων.

Πρόκειται για ένα αλβανικό μουσουλμανικό τέμενος, που ιδρύθηκε στο τέλος του 15ου αιώνα και λειτουργούσε μέχρι το 1973.

"Τεκέδες" ονομάζονταν τα μοναστήρια των μωαμεθανών μυστικιστών και ήταν συχνά μεγάλα ιδρύματα στην ύπαιθρο, δομημένα και οργανωμένα μέσα σε περιβόλους, κατ' αντιστοιχία με τα χριστιανικά μοναστήρια. 

Η σέκτα των Μπεκτασί υπήρξε ένα από τα πολλά μυστικιστικά τάγματα που αναπτύχθηκαν μέσα στους κόλπους του Ισλάμ, το οποίο κατά την εξελικτική του διαμόρφωση ευνόησε τη δημιουργία εσωτερικών ταγμάτων και του μυστικισμού. Οι μυστικιστές ήταν γνωστοί με το γενικό όρο "Δερβίσηδες" και δημιούργησαν ξεχωριστά τάγματα, το καθένα από τα οποία είχε το δικό του λατρευτικό τυπικό και τους δικούς του χώρους λατρείας.

Ερειπωμένο πλέον, εκτός από το νεκροταφείο, που το περιποιούνται ακόμη. 

Μουσική Πρόταση: La Flor De Estambul

Μουσική του Erik Satie διασκευασμένη σε φλαμένγκο από τον Ισπανό καλλιτέχνη Javier Ruibal.

Σωστές κουβέντες- Τι ειναι δημοκρατία

Δημοκρατία είναι εκείνο το σύστημα, που φροντίζει, ώστε να μην είναι δυνατό να κυβερνηθούμε καλύτερα από ότι αξίζουμε. 

George Bernard-Shaw

Τι ξεχνάμε και τι θυμόμαστε

Και πάλι ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Javier Marias Your Face tomorrow. Fever and Spear.

"Ξεχνάμε αυτό που λέμε πολύ περισσότερο από αυτό που ακούμε, συτό που γράφουμε πολύ περισσότερο από αυτό που διαβάζουμε, αυτό που στέλνουμε πολύ περισσότερο από αυτό που λαμβάνουμε, και γι΄αυτό δεν καταλαβαίνουμε τις προσβολές που κάνουμε στους άλλους, σε αντίθεση με αυτές που εκείνοι μας κάνουν και γι΄αυτό όλοι σχεδόν έχουμε κάποιο παράπονο εναντίον κάποιου".

Ιατρικά Λάθη

Τα διαγνωστικά λάθη προκαλούν περισσότερη ζημιά στους ασθενείς και στοιχίζουν περισσότερο από ότι τα θεραπευτικά σφάλματα. Αυτό έδειξε μια μεγάλη μελέτη που έγινε στις Η.Π.Α.

Βρήκαν ακόμη ότι τα περισσότερα διαγνωστικά λάθη γίνονται στην εξωνοσοκομειακή ιατρική πράξη, αλλά από την άλλη πλευρά εκείνα που γίνονται μέσα στο νοσοκομείο είναι περισσότερο πιθανό να έχουν μοιραία κατάληξη. 

Ενδιαφέρον είναι ακόμη, ότι τα περισσότερα διαγνωστικά λάθη αφορούν το "χάσιμο" μιας διάγνωσης, παρά την καθυστερημένη ή τη λάθος διάγνωση.

Όλα για την προστασία των παιδιών!

Στις Η.Π.Α. απαγορεύτηκε η πώληση σοκολατένιων αυγών, για προστασία των καταναλωτών, που είναι τα παιδιά.

Στην παρακάτω εικόνα υπάρχει, λοιπόν, ένα κουίζ:

Ένα από τα παιδιά κρατάει κάτι, που έχει απαγορευτεί στην Αμερική, για λόγους προστασίας τους.

Τώρα ξέρετε ποιο είναι αυτό!

Philippe Jaroussky και L'Arpeggiata

Μια σίγουρα διαφορετική φωνή, ο Γάλλος Philippe Jaroussky και ένα εξαιρετικό συγκρότημα "πρώιμης" κλασσικής μουσικής, το L'Arpeggiata, που έχει δημιουργήσει η  Christina Pluhar, από ζωντανή ηχογράφηση σε φεστιβάλ στο Μεξικό είναι η σημερινή αλλοιώτικη μουσική πρόταση.

Τα έργα:

Tarantella Napoletana - Improvisación
Suave melodía - Fanconnieri
Adagati, Poppea - Claudio Monteverdi
Ohimè ch'io cado - Claudio Monteverdi